Leczenie substytucyjne musi być rozpoczęte i monitorowane przez lekarza doświadczonego w leczeniu niedoborów odporności. W leczeniu substytucyjnym dawkowanie należy ustalić indywidualne dla każdego pacjenta w zależności od parametrów farmakokinetycznych i klinicznej odpowiedzi na leczenie. Poniższe schematy dawkowania podano jako ogólne wytyczne. Leczenie substytucyjne w zespołach pierwotnego niedoboru odporności. Schemat dawkowania powinien doprowadzić do osiągnięcia min. stężenia IgG (mierzonego przed kolejnym podaniem preparatu) wynoszącego co najmniej 5-6 g/l. Wyrównanie stężenia przeciwciał wymaga 3-6 mies. od rozpoczęcia leczenia. Zalecana dawka początkowa wynosi 0,4-0,8 g/kg mc., a następnie podaje się dawkę co najmniej 0,2 g/kg mc. co 3-4 tyg. Dawka wymagana do osiągnięcia stężenia minimalnego 5-6 g/l wynosi 0,2-0,8 g/kg mc. na miesiąc. Po osiągnięciu stanu równowagi, przerwy pomiędzy kolejnymi dawkami leku wynoszą 3-4 tyg. Należy systematycznie oznaczać poziom immunoglobuliny w celu dostosowania dawki i długości odstępów pomiędzy kolejnymi dawkami. W celu zmniejszenia częstości występowania infekcji może być konieczne zwiększenie dawki w celu uzyskania wyższego stężenia minimalnego. Hipogammaglobulinemia i nawracające zakażenia bakteryjne u pacjentów z przewlekłą białaczką limfocytową, u których zawiodło profilaktyczne leczenie antybiotykami. Hipogammaglobulinemia i nawracające zakażenia bakteryjne u pacjentów w fazie plateau szpiczaka mnogiego, którzy nie reagowali na profilaktyczną immunizację pneumokokową; wrodzony AIDS i nawracające zakażenia. Zalecana dawka wynosi 0,2-0,4 g/kg mc. co 3-4 tyg. Hipogammaglobulinemia u pacjentów po allogenicznym przeszczepie komórek macierzystych. Zalecana dawka wynosi 0,2-0,4 g/kg mc. co 3 lub 4 tyg. Stężenie minimalne należy utrzymywać powyżej 5 g/l. Pierwotna małopłytkowość immunologiczna. Istnieją dwa alternatywne schematy leczenia: 0,8-1,0 g/kg mc. podawane w pierwszym dniu leczenia - dawkę można powtórzyć raz w ciągu 3 dni; 0,4 g/kg mc. na dobę przez 2-5 dni. W razie nawrotu choroby, leczenie można powtórzyć. Zespół Guillain-Barre. 0,4 g/kg mc. na dobę przez 5 dni. Choroba Kawasaki. 1,6-2,0 g/kg mc. w dawkach podzielonych w ciągu 2-5 dni lub 2,0 g/kg mc. w pojedynczej dawce. Pacjenci powinni otrzymywać równocześnie ASA. Dzieci i młodzież. Dawkowanie u dzieci i młodzieży (0-18 lat) nie różni się od dawkowania u osób dorosłych, ponieważ dawkowanie dla każdego ze wskazań jest określane na podstawie mc. i dostosowane do odpowiedzi klinicznej w stanach wymienionych powyżej. Preparat należy podawać we wlewie dożylnym z początkową szybkością inf. mniejszą lub równą 1 ml/kg mc./h przez 30 minut. Jeżeli pacjent dobrze toleruje inf., szybkość podawania można stopniowo zwiększać, maks. do 4 ml/kg mc./h.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub którąkolwiek substancję pomocniczą. Nadwrażliwość na ludzkie immunoglobuliny, zwłaszcza w bardzo rzadkich przypadkach niedoboru IgA, gdy u pacjenta występują przeciwciała przeciwko IgA.

Niektóre ciężkie niepożądane działania mogą być związane z szybkością infuzji. Należy ściśle przestrzegać zalecanych prędkości podawania produktu leczniczego. Podczas podawania produktu leczniczego należy starannie monitorować i uważnie obserwować stan pacjenta w celu wykrycia ewentualnych objawów niepożądanych. Niektóre działania niepożądane mogą pojawiać się częściej: w przypadku zbyt dużej szybkości infuzji, u pacjentów przyjmujących immunoglobulinę ludzką normalną po raz pierwszy lub w rzadkich przypadkach, gdy następuje zmiana produktu leczniczego zawierającego normalną immunoglobulinę ludzką lub po dłuższej przerwie od czasu ostatniej infuzji. Potencjalnych powikłań często można uniknąć, upewniając się, że: pacjenci nie wykazują nadwrażliwości na immunoglobulinę ludzką normalną; można to stwierdzić podając początkowo produkt leczniczy z niewielką szybkością (< 1 ml/kg m.c./h); pacjenci podczas całego okresu podawania leku są starannie monitorowani. Szczególnie pacjenci, którzy przyjmują immunoglobulinę ludzką normalną po raz pierwszy, pacjenci otrzymujący dotychczas alternatywny produkt IVIg oraz pacjenci, u których od poprzedniego wlewu upłynął długi okres, powinni być monitorowani przez cały czas podawania wlewu i przez godz. po jego zakończeniu w celu wykrycia wszelkich możliwych działań niepożądanych. Wszyscy pacjenci muszą być obserwowani przez co najmniej 20 minut po zakończeniu wlewu. W razie wystąpienia działań niepożądanych, należy zmniejszyć szybkość infuzji lub przerwać podawanie preparatu. Wymagane leczenie zależy od rodzaju i ciężkości działania niepożądanego. W przypadku wstrząsu należy zastosować standardową terapię przeciwwstrząsową. U wszystkich pacjentów podawanie IVIg wymaga: odpowiedniego nawodnienia przed rozpoczęciem wlewu IVIg, monitorowania objętości wydalanego moczu, monitorowania stężenia kreatyniny w surowicy, unikania równoczesnego stosowania diuretyków pętlowych. W przypadku otyłości określonej przez indeks masy ciała > 30, dawka terapeutyczna IVIg, podawana w terapii immunomodulacyjnej, powinna zostać zmniejszona o 20% lub przystosowana do wagi osoby szczupłej, w celu uniknięcia ostrych powikłań ze strony nerek, związanych ze wzrostem ciśnienia onkotycznego i lepkości krwi. W związku z zawartością mannitolu odpowiadającą 32 mg/ml (czyli w ilości 640 mg/kg m.c. przy dawkowaniu 1 g/kg m.c), należy zachować ostrożność podczas podawania produktu leczniczego pacjentom odwodnionym oraz pacjentom stosującym diuretyki. Ponieważ produkt leczniczy zawiera mannitol, który może dawać pozytywne wyniki testów stosowanych w badaniach antydopingowych, produkt leczniczy należy stosować rozważnie u sportowców. Przypadki występowania rzeczywistych reakcji nadwrażliwości są rzadkie. Mogą występować u pacjentów z przeciwciałami przeciw IgA. IVIg nie jest wskazana u pacjentów z selektywnym niedoborem IgA, w przypadku których jedyną leczoną nieprawidłowością jest niedobór IgA. W rzadkich przypadkach normalna ludzka immunoglobulina może wywołać spadek ciśnienia krwi z reakcją anafilaktyczną, nawet w przypadku pacjentów, którzy tolerowali wcześniejsze leczenie normalną ludzką immunoglobuliną. Istnieją kliniczne dowody potwierdzające związek między podawaniem IVIg i epizodami zakrzepowo-zatorowymi, takimi jak zawał serca, udar mózgu, zatorowość płucna i zakrzepica żył głębokich. Te przypadki są prawdopodobnie związane ze względnym wzrostem lepkości krwi wskutek wysokiej podaży immunoglobulin u pacjentów z grup ryzyka. Należy zachować ostrożność przepisując i podając infuzje IVIg pacjentom z nadwagą, pacjentom z czynnikami ryzyka epizodów zakrzepowych, takimi jak podeszły wiek, nadciśnienie, cukrzyca oraz z chorobą naczyń lub epizodami zakrzepowymi w wywiadzie, pacjentom z wrodzonymi lub nabytymi zaburzeniami zakrzepowymi, pacjentom po długotrwałych okresach unieruchomienia, pacjentom z ciężką hipowolemią i pacjentom dotkniętym chorobami zwiększającymi lepkość krwi. W przypadku pacjentów zagrożonych zakrzepowo-zatorowymi działaniami niepożądanymi produkty IVIg należy podawać z minimalną szybkością infuzji, w minimalnej skutecznej dawce. Istnieją doniesienia o przypadkach ostrej niewydolności nerek u pacjentów leczonych z zastosowaniem IVIg. W większości przypadków zidentyfikowano czynniki ryzyka, takie jak istniejąca wcześniej niewydolność nerek, cukrzyca, hipowolemią, nadwaga, jednoczesne podawanie produktów leczniczych nefrotoksycznych lub wiek powyżej 65 lat. W przypadku zaburzenia czynności nerek należy rozważyć przerwanie leczenia z zastosowaniem IVIg. Chociaż wspomniane przypadki dysfunkcji i ostrej niewydolności nerek były związane ze stosowaniem wielu zarejestrowanych produktów IVIg, to najwięcej z nich występowało przy stosowaniu środków zawierających jako stabilizator sacharozę. U pacjentów z grupy ryzyka należy rozważyć stosowanie IVIg bez sacharozy. Preparat nie zawiera glukozy, sacharozy ani maltozy. W przypadku pacjentów z ryzykiem ostrej niewydolności nerek produkty IVIg należy podawać w najmniejszych stosowanych dawkach oraz z minimalną szybkością infuzji. Istnieją doniesienia o występowaniu zespołu aseptycznego zapalenia opon mózgowych w związku z leczeniem IVIg. Przerwanie leczenia IVIg powodowało wystąpienie remisji AMS w ciągu kilku dni bez żadnych następstw. Zespół ten zazwyczaj zaczyna się w ciągu od kilku godz. do 2 dni po leczeniu IVIg. Badania płynu mózgowo-rdzeniowego dają zazwyczaj wynik dodatni, a pleocytoza wynosi do kilku tysięcy komórek na mm3, szczególnie granulocytów. Stężenie białka jest podwyższone i wynosi do kilkuset mg/dl. AMS może występować częściej przy leczeniu wysokimi dawkami IVIg (2 g/kg). Produkty IVIg mogą zawierać przeciwciała przeciw grupom krwi, które mogą działać jako hemolizyny i powodować in vivo opłaszczanie czerwonych krwinek immunoglobulinami, powodując dodatni wynik bezpośredniego odczynu antyglobulinowego (odczynu Coombsa) i, w rzadszych przypadkach, hemolizę. Niedokrwistość hemolityczna może wystąpić po leczeniu IVIg z powodu nasilonej sekwestracji czerwonych krwinek (RBC). Osoby otrzymujące IVIg powinny być monitorowane pod kątem klinicznych przedmiotowych i podmiotowych objawów hemolizy. Po dożylnym podaniu immunoglobulin, przejściowe zwiększenie we krwi poziomu różnorodnych biernie przeniesionych przeciwciał może skutkować fałszywie dodatnimi wynikami testów serologicznych. Bierne przeniesienie przeciwciał przeciwko antygenom erytrocytów, np. A, B, D może zakłócić wyniki niektórych testów serologicznych w kierunku przeciwciał reagujących z krwinkami czerwonymi, np. bezpośredni odczyn antyglobulinowy (DAT, bezpośredni odczyn Coombsa). Standardowe działania zapobiegające ryzyku przenoszenia czynników zakaźnych przez produkty lecznicze przygotowywane z ludzkiej krwi lub osocza, obejmują dobór dawców, badania pojedynczej donacji i całych pul osocza w kierunku swoistych markerów zakażenia oraz wprowadzenie do procesu wytwarzania etapów skutecznej inaktywacji/eliminacji wirusów. Pomimo tego, nie można całkowicie wykluczyć możliwości przeniesienia czynników zakaźnych podczas podawania produktów leczniczych wytwarzanych z ludzkiej krwi lub osocza. Dotyczy to również nieznanych lub nowo odkrytych wirusów oraz innych patogenów. Uważa się, że podejmowane działania zapobiegawcze są skuteczne wobec wirusów otoczkowych, takich jak HIV, HBV i HCV. Usuwanie/inaktywacja wirusów bezotoczkowych takich jak HAV i parvowirus B19 może mieć ograniczoną skuteczność. Z dotychczasowego doświadczenia klinicznego wynika, że nie występują przypadki przeniesienia wirusa zapalenia wątroby (WZW) typu A czy parvowirusa B19 za pośrednictwem preparatów immunoglobulin. Przyjmuje się, że obecność przeciwciał odgrywa istotną rolę zabezpieczającą przed zakażeniami wirusowymi. Zdecydowanie zaleca się, aby w każdym przypadku podawania pacjentowi odnotować nazwę i numer serii produktu, aby móc powiązać pacjenta z daną serią produktu. Dzieci i młodzież. Wymienione specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania dotyczą zarówno dorosłych, jak i dzieci. Niektóre działania niepożądane związane ze stosowaniem produktu leczniczego mogą pogarszać zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Pacjenci doświadczający podczas leczenia działań niepożądanych, powinni poczekać na ich ustąpienie przed rozpoczęciem prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Podanie immunoglobuliny może osłabić w okresie od 6 tyg. do 3 m-cy skuteczność szczepionek zawierających żywe atenuowane wirusy, takich jak szczepionka przeciwko odrze, różyczce, śwince i ospie wietrznej. Po podaniu tego produktu należy zachować odstęp 3 m-cy przed podaniem szczepionki z żywymi atenuowanymi wirusami. W przypadku szczepionki przeciwko odrze, takie osłabienie skuteczności może utrzymywać się do 1 roku. W związku z tym, u pacjentów otrzymujących szczepionkę przeciwko odrze powinno się sprawdzić poziom przeciwciał. Dzieci i młodzież. Wymienione interakcje dotyczą zarówno dorosłych, jak i dzieci.

Nie prowadzono do tej pory badań klinicznych z grupą kontrolną oceniających bezpieczeństwo stosowania produktu leczniczego w czasie ciąży, dlatego należy zachować ostrożność w przypadku stosowania preparatu u kobiet w ciąży i karmiących piersią. Wykazano, że produkty lecznicze zawierające IVIg przenikają przez łożysko, co nasila się podczas III trymestru. Doświadczenie kliniczne ze stosowaniem immunoglobulin nie wskazuje na występowanie działań szkodliwych dla przebiegu ciąży lub dla płodu czy noworodka. Immunoglobuliny ludzkie normalne przechodzą do mleka i mogą uczestniczyć w ochronie noworodka przed patogenami wnikającymi przez śluzówkę. Doświadczenie kliniczne z immunoglobulinami sugeruje, że nie należy oczekiwać ich szkodliwego wpływu na płodność.

Niekiedy mogą występować takie działania niepożądane, jak: dreszcze, ból głowy, zawroty głowy, gorączka, wymioty, reakcje alergiczne, nudności, ból stawów, obniżone ciśnienie krwi i umiarkowany ból krzyża. Rzadko normalna ludzka immunoglobulina może powodować nagłe obniżenie ciśnienia krwi oraz, w odosobnionych przypadkach, wstrząs anafilaktyczny, nawet wówczas, gdy pacjent nie wykazywał nadwrażliwości po poprzednim podaniu produktu leczniczego. Po podawaniu normalnej ludzkiej immunoglobuliny zaobserwowano odwracalne przypadki aseptycznego zapalenia opon mózgowych i rzadkie przypadki przemijających reakcji skórnych. U pacjentów, zwłaszcza z grupą krwi A, B i AB, obserwowano odwracalne reakcje hemolityczne. W rzadkich przypadkach po zastosowaniu wysokiej dawki IVIg może występować niedokrwistość hemolityczna wymagająca przetoczenia krwi. Obserwowano podwyższenie stężenia kreatyniny w surowicy i/lub ostrą niewydolność nerek. Bardzo rzadko: reakcje zakrzepowo-zatorowe, takie jak zawał mięśnia sercowego, udar, zatorowość płucna i zakrzepica żył głębokich. Przeprowadzono dwa badania kliniczne produktu leczniczego IVIg wytwarzanego przez tego samego wytwórcę; badania prowadzono z udziałem 41 pacjentów (19 pacjentów z immunologiczną plamicą małopłytkową i 22 z rozpoznanym pierwotnym niedoborem odporności). Najczęściej zgłaszanymi działaniami niepożądanymi były gorączka i ból głowy. Gorączka pojawiała się najczęściej w trakcie podawania preparatu, natomiast ból głowy zasadniczo pojawiał się w ciągu 24 godz. po wlewie. Badania diagnostyczne: (często) lekki odwracalny wzrost poziomu kreatyniny w surowicy bez wpływu na obraz kliniczny. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) ból głowy. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) wymioty. Zaburzenia naczyniowe: (bardzo często) nadciśnienie. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) gorączka; (często) dreszcze. Dzieci i młodzież. Częstość, rodzaj i nasilenie reakcji niepożądanych u dzieci jest takie same, jak u dorosłych.

Przedawkowanie może prowadzić do nadmiernej ilości płynu w organizmie i zwiększonej lepkości krwi, szczególnie u pacjentów z grupy ryzyka, w tym pacjentów w podeszłym wieku lub z niewydolnością nerek.

Immunoglobulina ludzka normalna zawiera głównie immunoglobulinę G (IgG) o szerokim spektrum przeciwciał przeciw czynnikom zakaźnym. Immunoglobulina ludzka normalna zawiera przeciwciała IgG występujące w prawidłowej populacji. Produkt leczniczy jest przygotowany z puli osocza pochodzącego z minimum 1000 donacji. Rozkład podklas immunoglobuliny G jest zbliżony do rozkładu występującego w osoczu zdrowego człowieka. Odpowiednie dawki preparatu mogą przywrócić nieprawidłowo zmniejszone stężenie immunoglobulin G do wartości prawidłowych. Mechanizm działania produktu leczniczego podawanego we wskazaniach innych niż leczenie substytucyjne nie został w pełni wyjaśniony, wiadomo jednak, że obejmuje działanie immunomodulacyjne. Dzieci i młodzież. Nie ma żadnych uzasadnionych teoretycznie ani stwierdzonych w praktyce różnic w działaniu immunoglobulin u dzieci i dorosłych.

1 ml zawiera: immunoglobulina ludzka normalna 50 mg (o czystości nie mniejszej niż 95% IgG).