Stosowanie produktu leczniczego zawierającego okskarbazepinę w monoterapii i w leczeniu skojarzonym należy rozpoczynać od skutecznej klinicznie dawki, podawanej w 2 dawkach podzielonych. Dawkę tę można zwiększać w zależności od reakcji pacjenta na leczenie. W przypadku, gdy okskarbazepina ma zastąpić inne leki przeciwpadaczkowe, ich dawkę należy stopniowo zmniejszać od momentu rozpoczęcia leczenia okskarbazepiną. W leczeniu skojarzonym może być konieczne zmniejszenie dawki innego jednocześnie stosowanego przeciwpadaczkowego produktu (produktów) leczniczego i/lub wolniejsze zwiększanie dawki okskarbazepiny, gdyż zwiększa się całkowite obciążenie pacjenta przeciwpadaczkowymi produktami leczniczymi. Monitorowanie stężeń terapeutycznych. Efekt terapeutyczny okskarbazepiny jest wywierany głównie przez czynny metabolit pochodnej 10- monohydroksylowej (MHD) okskarbazepiny. Rutynowe monitorowanie stężenia okskarbazepiny lub MHD w osoczu nie jest zalecane. Jednak może ono być uzasadnione w sytuacjach, gdy spodziewana jest zmiana w klirensie MHD. W takich sytuacjach można dostosować dawkę produktu leczniczego (w oparciu o stężenie w osoczu mierzone 2-4 h po przyjęciu dawki), w celu utrzymania maks. stężenia MHD w osoczu wynoszącego <35 mg/l. Dorośli. Monoterapia: zalecana dawka początkowa, należy rozpocząć od dawki 600 mg/dobę (8-10 mg/kg mc./dobę), podawanej w 2 podzielonych dawkach. Dawka podtrzymująca: jeśli istnieją wskazania kliniczne, dawkę można zwiększać w około 1-tyg. odstępach, maks. o 600 mg/dobę, rozpoczynając od dawki początkowej, aż do osiągnięcia pożądanej odpowiedzi klinicznej. Działanie terapeutyczne uzyskuje się po podaniu dawek mieszczących się w zakresie od 600-2400 mg/dobę. Kontrolowane badania z zastosowaniem monoterapii u pacjentów nieprzyjmujących w czasie badania innych leków przeciwpadaczkowych wykazały, że dawka 1200 mg/dobę była skuteczna; jednak u pacjentów bardziej opornych na leczenie, przestawianych z terapii innymi lekami przeciwpadaczkowymi na monoterapię produktem leczniczym, wykazano skuteczność dawki 2400 mg/dobę. Maks. zalecana dawka tylko w kontrolowanych warunkach szpitalnych, zwiększanie dawki do 2400 mg/dobę osiągano w ciągu 48 h. Leczenie skojarzone: zalecana dawka początkowa 600 mg/dobę (8-10 mg/kg mc./dobę), w 2 podzielonych dawkach. Jeśli istnieją wskazania kliniczne, dawkę można zwiększać w około tyg. odstępach, maks. o 600 mg/dobę, rozpoczynając od dawki początkowej, aż do osiągnięcia pożądanej odpowiedzi klinicznej. Odpowiedź terapeutyczną uzyskuje się po podaniu dawek mieszczących się w zakresie od 600 mg/dobę do 2400 mg/dobę. Maks. zalecana dawka 600-2400 mg/dobę również okazały się skuteczne w kontrolowanym badaniu klinicznym z leczeniem skojarzonym, jednak większość pacjentów nie tolerowała dawki 2400 mg/dobę bez zmniejszenia dawek innych leków przeciwpadaczkowych przyjmowanych jednocześnie z produktem leczniczym, głównie z powodu działań niepożądanych ze strony OUN. Dawki dobowe powyżej 2400 mg/dobę nie były systematycznie oceniane w badaniach klinicznych. Brak specjalnych zaleceń dotyczących dawkowania u pacjentów w podeszłym wieku, ponieważ dawki terapeutyczne są dostosowywane indywidualnie. Dostosowanie dawkowania jest zalecane u pacjentów w podeszłym wieku z zaburzeniami czynności nerek (ClCr <30 ml/min). U pacjentów z ryzykiem wystąpienia hiponatremii jest wymagane ścisłe monitorowanie stężenia sodu. Nie ma konieczności zmiany dawkowania u pacjentów z łagodnymi i umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby. Brak danych na temat stosowania produktu leczniczego u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby, dlatego należy zachować ostrożność podając lek pacjentom z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (poniżej 30 ml/min), leczenie produktem leczniczym należy rozpoczynać od połowy zalecanej dawki początkowej (300 mg/dobę) i zwiększać w odstępach co najmniej tyg. aż do uzyskania pożądanej odpowiedzi klinicznej. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek mogą wymagać bardziej wnikliwej obserwacji podczas zwiększania dawki. Dzieci i młodzież. Zalecana dawka początkowa w monoterapii i leczeniu skojarzonym dawka początkowa produktu leczniczego powinna wynosić 8-10 mg/kg mc./dobę, podana w 2 podzielonych dawkach. Badania w leczeniu skojarzonym wykazały, że dawka podtrzymująca 30-46 mg /kg mc./dobę, osiągana w ciągu 2 tyg., jest skuteczna i dobrze tolerowana przez dzieci. Działanie terapeutyczne występowały po średniej dawce podtrzymującej około 30 mg/kg mc./dobę. Jeśli istnieją wskazania kliniczne, maks. zalecaną dawkę można zwiększać w odstępach około 1-tyg. maks. o 10 mg/kg mc./dobę zaczynając od dawki początkowej, aż do osiągnięcia dawki maks. 46 mg/kg mc./dobę, aby uzyskać żądaną odpowiedź kliniczną. Produkt leczniczy jest zalecany do stosowania u dzieci 6 lat i starszych. Bezpieczeństwo i skuteczność były oceniane w kontrolowanych badaniach klinicznych obejmujących ok. 230 dzieci poniżej 6 lat (dolna granica wieku 1 m-c). Produkt leczniczy nie jest zalecany u dzieci poniżej 6 lat, ponieważ jego bezpieczeństwo i skuteczność w tej grupie pacjentów nie zostały odpowiednio potwierdzone. Wszystkie podane powyżej zalecenia dotyczące dawkowania produktu (u dorosłych, pacjentów w podeszłym wieku i dzieci) zostały określone na podstawie dawek stosowanych w badaniach klinicznych. Jednakże, jeśli to konieczne, można rozważyć zastosowanie mniejszej dawki początkowej.

Tabl. mogą być podzielone na równe dawki. Dla dzieci, które nie potrafią połykać tabl. lub gdy nie można uzyskać przepisanej dawki stosując tabl., jest dostępny produkt leczniczy zawierający okskarbazepinę w postaci zawiesiny doustnej. Produkt leczniczy można przyjmować w czasie posiłku lub niezależnie od posiłku.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Po wprowadzeniu leku do obrotu raportowano reakcje nadwrażliwości typu I (natychmiastowe), w tym wysypkę, świąd skóry, pokrzywkę, obrzęk naczynioruchowy oraz przypadki anafilaksji. Donoszono o przypadkach anafilaksji i obrzęku naczynioruchowym w obrębie krtani, głośni, warg i powiek po zastosowaniu u pacjentów 1-szej lub kolejnych dawek okskarbazepiny. Jeśli takie reakcje wystąpiły u pacjenta po leczeniu produktem leczniczym, należy przerwać stosowanie leku i rozpocząć alternatywne leczenie. Pacjenci, u których wystąpiły reakcje nadwrażliwości na karbamazepinę, powinni zostać poinformowani, że u około 25-30% z nich mogą pojawić się reakcje nadwrażliwości (np. ciężkie reakcje skórne) na produkt leczniczy. Reakcje nadwrażliwości, w tym wielonarządowe reakcje nadwrażliwości, mogą wystąpić także u pacjentów, u których nie obserwowano nadwrażliwości na karbamazepinę. Takie reakcje mogą dotyczyć skóry, wątroby, krwi i układu limfatycznego bądź innych narządów, występować samodzielnie lub jako element reakcji układowej. Jeśli wystąpią objawy przedmiotowe i podmiotowe charakterystyczne dla reakcji nadwrażliwości, stosowanie produktu leczniczego powinno być natychmiast przerwane. Bardzo rzadko donoszono o występowaniu ciężkich reakcji skórnych, w tym zespołu Stevens-Johnsona, toksycznego martwiczego oddzielania się naskórka (zespołu Lyella) oraz rumienia wielopostaciowego w związku z zastosowaniem okskarbazepiny. Pacjenci, u których wystąpią ciężkie reakcje skórne, mogą wymagać hospitalizacji, ponieważ stany te mogą zagrażać życiu, a nawet, w bardzo rzadko, prowadzić do zgonu. Przypadki tych zdarzeń związane z zastosowaniem okskarbazepiny występowały zarówno u dzieci, jak i u dorosłych. Średni czas od rozpoczęcia leczenia do wystąpienia tych objawów wynosił 19 dni. Opisywano kilka pojedynczych przypadkach nawrotu ciężkich reakcji skórnych po ponownym podaniu okskarbazepiny. Pacjenci, u których wystąpi reakcja skórna po zastosowaniu produktu leczniczego, powinni zostać szybko poddani kontroli lekarskiej, a leczenie produktem leczniczym należy natychmiast przerwać, chyba że wysypka wyraźnie nie ma związku z lekiem. W razie przerwania leczenia, należy rozważyć zastąpienie produktu leczniczego innym lekiem przeciwpadaczkowym, aby uniknąć napadów padaczkowych po odstawieniu leku. Produktu leczniczego nie należy ponownie podawać pacjentom, którzy przerwali leczenie z powodu reakcji nadwrażliwości. Istnieją dane sugerujące związek między obecnością allelu HLA-A*3101 a zwiększonym ryzykiem wywołania przez karbamazepinę skórnych działań niepożądanych, m.in. z zespołu Stevens-Johnsona (ang. SJS), martwicy toksyczno - rozpływnej naskórka (ang. TEN), wysypki polekowej z eozynofilią (ang.DRESS) oraz mniej ciężkiej ostrej uogólnionej osutki krostkowej (ang. AGEP) i wysypki grudkowo-plamistej u osób pochodzenia europejskiego i japońskiego. Częstość występowania allelu HLA-A*3101 znacząco się różni pomiędzy różnymi grupami etnicznymi. Allel HLA-A*3101 występuje u 2 do 5% osób pochodzenia europejskiego i u około 10% osób pochodzenia japońskiego. U osób pochodzenia europejskiego leczonych karbamazepiną obecność allelu HLA-A*3101 może zwiększać ryzyko tych reakcji skórnych (głównie o mniejszym nasileniu) z 5% w ogólnej populacji do 26%, podczas gdy brak tego allelu może zmniejszyć powyższe ryzyko z 5 do 3,8%. Szacuje się, że częstość występowania tego allelu wynosi mniej niż 5% u większości Australijczyków, Azjatów, mieszkańców Afryki i Ameryki Północnej, z pewnymi wyjątkami, gdzie wynosi ona 5 do 12%. Szacuje się, że częstość powyżej 15% występuje w pewnych grupach etnicznych z Ameryki Południowej (w Argentynie i Brazylii), Ameryki Północnej (amerykańskie plemiona Nawahów i Siuksów oraz Sonora Seri w Meksyku) i Południowych Indii (Tamil Nadu), natomiast częstość występowania od 10% do 15% notuje się w innych rdzennych grupach etnicznych z tych regionów. Częstości występowania allelu odpowiadają odsetkowi chromosomów będących nośnikami danego allelu w konkretnej populacji. Ponieważ u każdej osoby występują dwie kopie każdego chromosomu, a nawet jedna kopia allelu HLA-A*3101 wystarczy, by zwiększyć ryzyko SJS, odsetek pacjentów, którzy mogą być narażeni jest prawie 2x większy niż częstość występowania allelu. Brak wystarczających danych, które pozwoliłyby zalecić przeprowadzanie rutynowych badań przesiewowych na obecność allelu HLA-A*3101 przed rozpoczęciem leczenia karbamazepiną lub substancją czynną o podobnej budowie chemicznej. Jeżeli wiadomo, że u pacjenta pochodzenia europejskiego lub japońskiego występuje allel HLA-A* 3101, leczenie karbamazepiną lub substancją o podobnej budowie chemicznej można rozważyć, gdy korzyści z leczenia przewyższają ryzyko. HLA-B * 1502 u osób pochodzenia chińskiego i tajskiego wiąże się z dużym ryzykiem rozwoju ciężkich reakcji skórnych takie jak zespół Stevens-Johnsona (SJS) podczas leczenia karbamazepiną. Struktura chemiczna okskarbazepiny jest podobna do karbamazepiny, i jest możliwe, że u pacjentów z allelem HLA-B * 1502 można również wystąpić ryzyko SJS po leczeniu okskarbazepiną. Istnieją dane sugerujące taki związek dla okskarbazepiny. Częstość występowania HLA-B * 1502 nośnika wynosi około 10% w populacji tajskiej i chińskiej. Jeśli to możliwe, osoby te powinny podlegać badaniom przesiewowym na obecność tego allelu przed rozpoczęciem leczenia karbamazepiną lub podobną chemicznie substancją czynną. Jeśli pacjenci pochodzący z wyżej wymienionych populacji mają HLA-B * 1502 allel należy rozważyć zastosowanie okskarbazepiny, jeśli korzyści przewyższają ryzyko. Ze względu na częstość występowania tego allelu w innych populacjach azjatyckich (np. u ponad 15% populacji na Filipinach i w Malezji), genetyczne badania przesiewowe w grupie ryzyka na obecności allelu HLA-B * 1502 mogą być brane pod uwagę. Częstość występowania allelu HLA-B * 1502 jest nieznaczna dla populacji europejskiej, afrykańskiej, hiszpańskiej w badanych grupach, dla japońskiej i koreańskiej (<1%). Częstość występowania allelu odpowiada odsetkowi chromosomów będących nośnikami danych alleli w populacji. Ponieważ u człowieka obecne są dwie kopie każdego chromosomu, ale nawet jedna kopia allelu HLA-B * 1502 może być wystarczająca do zwiększenia ryzyka wystąpienia SJS, odsetek pacjentów, którzy mogą być narażeni na ryzyko jest prawie 2x większe niż częstość wystepowania allelu. Wyniki przesiewowych badań genetycznych nie powinny nigdy zastępować odpowiedniej czujności klinicznej i prawidłowego prowadzenia pacjenta. U wielu azjatyckich pacjentów z dodatnim wynikiem na obecność HLA-B*1502 leczonych okskarbazepiną nie dojdzie do rozwoju SJS/TEN, podczas gdy zespoły te mogą rozwinąć się u pacjentów z ujemnym wynikiem na obecność HLA-B*1502 należących do dowolnej grupy etnicznej. To samo dotyczy obecności allelu HLA-A*3101 w odniesieniu do ryzyka wystąpienia SJS, TEN, DRESS, AGEP lub wysypki grudkowo-plamistej. Nie badano roli innych czynników takich jak dawka leku przeciwpadaczkowego, stosowanie się do zaleceń terapeutycznych, jednoczesne przyjmowanie innych leków, choroby współistniejące oraz stopień dokładności kontroli dermatologicznej, które mogą mieć udział w rozwoju tych ciężkich skórnych działań niepożądanych i związanej z nimi śmiertelności. W wypadku wykonywania badań na obecność allelu HLA-B*1502, zaleca się stosowanie „genotypowania HLA-B*1502" na poziomie wysokiej rozdzielczości. Badanie daje wynik dodatni, jeśli dojdzie do wykrycia 1 lub 2 alleli HLA-B*1502, a wynik ujemny - jeśli nie dojdzie do wykrycia żadnego allelu HLA-B*1502. Podobnie, w wypadku wykonywania badań na obecność allelu HLA-A*3101, zaleca się stosowanie „genotypowania HLA-A*3101" na poziomie wysokiej rozdzielczości. Badanie daje wynik dodatni, jeśli dojdzie do wykrycia jednego lub dwóch alleli HLA¬A*3101, a wynik ujemny - jeśli nie dojdzie do wykrycia żadnego allelu MA-A*3101. Po zastosowaniu okskarbazepiny zgłaszano ryzyko nasilenia napadów padaczkowych. Ryzyko nasilenia napadów jest widoczne szczególnie u dzieci, może jednak wystąpić także u dorosłych. W razie nasilenia się napadów padaczkowych produkt leczniczy należy odstawić. Hiponatremia u maks. 2,7% pacjentów leczonych produktem okskarbazepiny stężenie sodu w surowicy wynosiło poniżej 125 mmol/1, było zazwyczaj bezobjawowe i nie wymagało modyfikacji leczenia. Badania kliniczne wykazały, że stężenie sodu w surowicy powróciło do normy po zmniejszeniu dawki, przerwaniu leczenia lub po wdrożeniu leczenia zachowawczego (np. ograniczonego przyjmowania płynów). U pacjentów ze współistniejącymi chorobami nerek przebiegającymi z małym stężeniem sodu (np. z zespołem przypominającym zespół niewłaściwego wydzielania wazopresyny) oraz u chorych leczonych jednocześnie produktami zmniejszającymi stężenie sodu (np. lekami moczopędnymi, desmopresyną), jak również lekami z grupy NLPZ (np. indometacyną), przed rozpoczęciem leczenia należy oznaczyć stężenie sodu w surowicy. Następnie czynność tę należy powtórzyć po około 2 tyg., a potem w odstępach miesięcznych, przez 3 1-sze m-ce leczenia, lub w razie potrzeby. Wspomniane powyżej czynniki ryzyka odnoszą się szczególnie do osób w podeszłym wieku. U pacjentów leczonych produktem leczniczym w momencie wprowadzania leczenia lekami zmniejszającymi stężenie sodu należy również oznaczyć stężenie sodu w surowicy. W razie wystąpienia objawów świadczących o niedoborze sodu we krwi podczas stosowania produktu leczniczego należy rozważyć oznaczenie stężenia sodu. U innych pacjentów ocena stężenia sodu w surowicy może być częścią rutynowych badań laboratoryjnych. Wszyscy pacjenci z pierwotną lub wtórną niewydolnością serca powinni być poddawani regularnym pomiarom mc. w celu określenia stopnia retencji płynów. W przypadku zatrzymania płynów lub nasilenia się niewydolności serca, należy sprawdzić stężenie sodu w surowicy. Jeśli stwierdzi się niedobór sodu we krwi u tych pacjentów, należy ograniczyć podaż wody. Ponieważ okskarbazepina może bardzo rzadko powodować zaburzenia przewodzenia w sercu, pacjenci ze współistniejącymi zaburzeniami przewodzenia (np. blokiem przedsionkowokomorowym, arytmią) wymagają dokładnego monitorowania. Niedoczynność tarczycy jest działaniem niepożądanym (o „nieznanej" częstości występowania) okskarbazepiny. Biorąc pod uwagę znaczenie hormonów tarczycy dla pourodzeniowego rozwoju dziecka zaleca się monitorowanie czynności tarczycy u dzieci i młodzieży podczas stosowania produktu leczniczego. Donoszono o bardzo rzadkich przypadkach zapalenia wątroby, z których większość zakończyła się pozytywnie. W razie podejrzenia zaburzeń czynności wątroby, należy ocenić jej czynność i rozważyć przerwanie podawania produktu leczniczego. Należy zachować ostrożność podczas leczenia pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (ClCr poniżej 30 ml/min) należy zachować ostrożność podczas leczenia produktem leczniczym, zwłaszcza podczas ustalania dawki początkowej i zwiększania dawki. Można rozważyć monitorowanie stężenia MHD w osoczu. Po dopuszczeniu do obrotu bardzo rzadko obserwowano agranulocytozę, niedokrwistość aplastyczną i pancytopenię u pacjentów leczonych okskarbazepiną. W razie pojawienia się jakichkolwiek objawów znaczącego zahamowania czynności szpiku kostnego, należy rozważyć odstawienie produktu leczniczego. Donoszono o myślach i zachowaniach samobójczych, u pacjentów leczonych lekami przeciwpadaczkowymi w różnych wskazaniach. Metaanaliza randomizowanych kontrolowanych placebo badań prowadzonych z zastosowaniem leków przeciwpadaczkowych również wykazała niewielkie zwiększenie ryzyka wystąpienia myśli i zachowań samobójczych. Mechanizm leżący u podstaw tej zależności nie jest znany, a dostępne dane nie wykluczają możliwości zwiększenia ryzyka pod wpływem okskarbazepiny. Z tego względu należy uważnie obserwować pacjentów w kierunku oznak myśli i zachowań samobójczych, a w razie potrzeby rozważyć zastosowanie odpowiedniego leczenia. Należy doradzić pacjentom (oraz ich opiekunom), aby skontaktowali się z lekarzem, jeśli pojawią się oznaki myśli i zachowań samobójczych. Pacjentki w wieku rozrodczym powinny być poinformowane, że jednoczesne przyjmowanie okskarbazepiny wraz z hormonalnymi środkami antykoncepcyjnymi może zmniejszać ich skuteczność. Zaleca się stosowanie dodatkowych niehormonalnych metod antykoncepcji podczas leczenia produktem leczniczym. Z powodu możliwości wystąpienia addycyjnego działania uspokajającego, pacjenci leczeni produktem leczniczym powinni zachować ostrożność podczas jednoczesnego spożywania alkoholu. Podobnie jak w przypadku innych leków przeciwpadaczkowych, dawkę produktu leczniczego należy zmniejszać stopniowo, aby ograniczyć do minimum ryzyko wystąpienia napadów padaczkowych o nasilonej częstości. Chociaż związek pomiędzy stężeniem okskarbazepiny w osoczu a jej dawkowaniem oraz między stężeniem w osoczu a skutecznością kliniczną i tolerancją, jest raczej wątpliwy, to monitorowanie stężenia leku w osoczu może być przydatne do oceny stosowania się pacjenta do zaleceń terapeutycznych albo w sytuacjach, kiedy dochodzi do zmian w eliminacji metabolitu (MHD), takich jak: zmiany w czynności nerek; ciąża; jednoczesne stosowanie leków indukujących enzymy wątrobowe. Podczas stosowania okskarbazepiny zgłaszano występowanie takich działań niepożądanych, jak zawroty głowy, senność, ataksja, podwójne widzenie, nieostre widzenie, zaburzenia widzenia, hiponatremia i zaburzenia świadomości, zwłaszcza na początku leczenia lub w związku ze zmianą dawki (częściej w fazie zwiększania dawki leku). Z tego względu pacjenci powinni zachować ostrożność podczas prowadzenia pojazdów lub obsługiwania maszyn.

Okskarbazepina i jej farmakologicznie czynny metabolit (monohydroksypochodna, MHD) są słabymi induktorami in vitro i in vivo enzymów CYP 3A4 i CYP 3A5 cytochromu P450, odpowiedzialnych głównie za metabolizm bardzo dużej liczby leków, np. produktów o działaniu immunosupresyjnym (takich jak cyklosporyna, takrolimus), doustnych środków antykoncepcyjnych oraz niektórych innych leków przeciwpadaczkowych (np. karbamazepina), powodując zmniejszenie stężenia tych leków w osoczu. In vitro, okskarbazepina i MHD są słabymi induktorami UDP-glukuronylotransferaz (wpływ na poszczególne enzymy z tej grupy nie jest znany). Stąd okskarbazepina i MHD in vivo mogą wywierać niewielki pobudzający wpływ metabolizm produktów leczniczych, które są eliminowane głównie poprzez sprzęganie za pomocą UDP-glukuronylotransferaz. W przypadku rozpoczęcia leczenia produktem leczniczym lub zmiany jego dawki, osiągnięcie nowego poziomu indukcji może trwać 2-3 tyg. W przypadku przerwania leczenia produktem leczniczym może zajść konieczność zmniejszenia dawki jednocześnie przyjmowanych leków, a decyzję o tym należy podjąć na podstawie monitorowania stanu klinicznego pacjenta i/lub stężeń w osoczu. Indukcja prawdopodobnie stopniowo zmniejszy się w ciągu 2-3 tyg. po przerwaniu leczenia. Hormonalne środki antykoncepcyjne: wykazano, że okskarbazepina wywiera wpływ na dwa składniki doustnych środków antykoncepcyjnych - etynyloestradiol (EE) i lewonorgestrel (LNG). Średnie wartości AUC (pole pod krzywą stężenia leku w czasie) dla EE i LNG ulegały zmniejszeniu odpowiednio o 48-52% i 32-52%. Z tego względu, stosowanie produktu leczniczego jednocześnie z hormonalnymi środkami antykoncepcyjnymi może być przyczyną nieskuteczności tej metody antykoncepcji. Należy stosować inne skuteczne metody zapobiegania ciąży. Okskarbazepina i MHD hamują CYP 2C19. Dlatego w razie podawania dużych dawek produktu leczniczego jednocześnie z lekami metabolizowanymi głównie przez CYP 2C19 (np. fenytoiną) mogą wystąpić interakcje. Stężenia fenytoiny w osoczu zwiększyły się maks. o 40%, gdy okskarbazepinę podawano w dawkach większych niż 1200 mg/dobę. W takim przypadku, może zajść potrzeba zmniejszenia dawki stosowanej jednocześnie fenytoiny. W badaniach klinicznych oceniano możliwość występowania interakcji między okskarbazepiną i innymi lekami przeciwpadaczkowymi. Wpływ tych interakcji na średnie wartości AUC i Cmin ,interakcje między lekami przeciwpadaczkowymi (LP) i okskarbazepiną, szczegóły patrz ChPL. Jeśli podawano 1 z 3 leków przeciwpadaczkowych silnie indukujących enzymy cytochromu P450 (tj. karbamazepina, fenytoina oraz fenobarbital) osoczowe stężenie MHD u dorosłych zmniejszało się (o 29-40%), a klirens MHD u dzieci 4-12 lat, zwiększył się średnio o około 35%, w porównaniu do monoterapii. Zastosowanie okskarbazepiny jednocześnie z lamotryginą wiązało się ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia działań niepożądanych (nudności, senność, zawroty głowy i ból głowy). Kiedy jednocześnie z produktem leczniczym podaje się 1 lub kilka leków przeciwpadaczkowych, należy rozważyć indywidualne dostosowanie dawkowania i/lub monitorowanie stężenia leku w osoczu, szczególnie u dzieci leczonych jednocześnie lamotryginą. Nie obserwowano autoindukcji w przypadku produktu leczniczego. Cymetydyna, erytromycyna, wiloksazyna, warfaryna i dekstropropoksyfen nie miały wpływu na farmakokinetykę MED. Interakcja między okskarbazepiną a inhibitorami monoaminooksydazy (MAOI) jest teoretycznie możliwa ze względu na podobieństwo budowy chemicznej okskarbazepiny do trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych. W badaniach klinicznych, do których włączono pacjentów leczonych trójpierścieniowymi lekami przeciwdepresyjnymi, nie odnotowano żadnych istotnych klinicznie interakcji. Jednoczesne stosowanie litu i okskarbazepiny może nasilać toksyczne działanie na układ nerwowy.

Produkt leczniczy może powodować nieskuteczność doustnych środków antykoncepcyjnych zawierających etynyloestradiol (EE) i lewonorgestrel (LNG). Należy doradzić kobietom w wieku rozrodczym, by podczas leczenia produktem leczniczym stosowały wysoce skuteczne metody antykoncepcji (najlepiej antykoncepcję niehormonalną; np. wkładki domaciczne). Ogólne ryzyko związane z padaczką i przyjmowaniem leków przeciwpadaczkowych: w populacji osób leczonych obserwowano zwiększenie częstości występowania wad rozwojowych w związku ze stosowaniem terapii wieloma lekami, zwłaszcza w schematach wielolekowych zawierających walproinian. Ponadto, nie należy przerywać skutecznej terapii przeciwpadaczkowej, ponieważ nasilenie choroby jest niekorzystne zarówno dla matki, jak i dla płodu. Ryzyko związane z okskarbazepiną: istnieje umiarkowana liczba danych dotyczących kobiet w ciąży (300-1000 przypadków). Jednak dane dotyczące związku okskarbazepiny z wadami wrodzonymi są ograniczone. Nie notuje się zwiększenia całkowitego odsetka wad wrodzonych po zastosowaniu okskarbazepiny w porównaniu z ich częstością w populacji ogólnej (2-3%). Jednak dysponując taką liczbą danych nie można całkowicie wykluczyć umiarkowanego ryzyka teratogennego. Należy wziąć pod uwagę następujące informacje: jeśli pacjentka leczona produktem leczniczym zajdzie w ciążę lub planuje zajść w ciążę należy ponownie dokładnie rozważyć konieczność leczenia okskarbazepiną. Należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę leku, a jeśli tylko to możliwe, należy zastosować monoterapię, przynajmniej w 1-szych 3 m-cach ciąży; w czasie ciąży nie wolno przerywać skutecznej terapii przeciwpadaczkowej okskarbazepiną, ponieważ nasilenie choroby jest niekorzystne zarówno dla matki, jak i dla płodu. Monitorowanie i profilaktyka: niektóre leki przeciwpadaczkowe mogą sprzyjać powstaniu niedoboru kwasu foliowego, co może prowadzić do wystąpienia nieprawidłowości rozwoju płodu. Zarówno przed zajściem w ciążę, jak i w trakcie ciąży, zaleca się podawanie uzupełniających dawek kwasu foliowego. Ze względu nas to, że skuteczność suplementacji kwasu foliowego nie została udowodniona, należy zaproponować kobietom wykonanie diagnostycznych badań prenatalnych, nawet tym pacjentkom, które przyjmują uzupełniające dawki kwasu foliowego. Dane uzyskane od ograniczonej liczby kobiet wskazują, że stężenie aktywnego metabolitu okskarbazepiny w osoczu, pochodnej 10-monohydroksylowej (MHD), może zmniejszać się stopniowo trwania czasie ciąży. Zaleca się dokładne monitorowanie odpowiedzi klinicznej u kobiet otrzymujących leczenie produktem leczniczym czasie ciąży, aby upewnić się, że utrzymana jest właściwa kontrola napadów padaczkowych. Należy również rozważyć sprawdzanie zmian stężeń MHD w osoczu. Można również wziąć pod uwagę kontrolowanie stężeń MM w osoczu po porodzie, gdy dawka leku była zwiększana w czasie ciąży. Donoszono o występowaniu zaburzeń krzepnięcia u noworodków, wywołanych stosowaniem leków przeciwpadaczkowych indukujących enzymy wątrobowe. Jako środek zapobiegawczy, należy podawać witaminę K1 kobiecie ciężarnej przez kilka ostatnich tyg. ciąży oraz noworodkowi. Okskarbazepina i jej aktywny metabolit (MHD) przenikają do mleka matki. Ustalono, ze stosunek stężenia w mleku do stężenia w osoczu wynosi dla obu substancji 0,5. Działanie produktu leczniczego na niemowlę karmione mlekiem matki przyjmującej lek nie jest znane. W związku z tym produktu leczniczego nie należy stosować w czasie karmienia piersią.

Do najczęściej zgłaszanych działań niepożądanych należą: senność, bóle głowy, zawroty głowy, podwójne widzenie, nudności, wymioty i zmęczenie, które występują u ponad 10% pacjentów. Profil działań niepożądanych, sklasyfikowanych według układów organizmu, opracowano na podstawie badań klinicznych, w których działania niepożądane określono jako związane z działaniem okskarbazepiny. Ponadto wzięto pod uwag klinicznie istotne doniesienia dotyczące działań niepożądanych uzyskane z programów obejmujących konkretnych pacjentów oraz doświadczenia zebrane po wprowadzeniu leku na rynek. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (niezbyt często) leukopenia; (bardzo rzadko) trombocytopenia; (nieznana) hamowanie czynności szpiku kostnego, niedokrwistość aplastyczna, agranulocytoza, pancytopenia, neutropenia. Zaburzenia układu immunologicznego: (bardzo rzadko) nadwrażliwość; (nieznana) reakcje anafilaktyczne. Zaburzenia endokrynologiczne: (nieznana) niedoczynność tarczycy. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (często) hiponatremia; (bardzo rzadko) hiponatremia związana z takimi objawami przedmiotowymi i podmiotowymi jak napady padaczkowe, encefalopatia, zaburzenia świadomości, splątanie, zaburzenia widzenia (np. nieostre widzenie), niedoczynność tarczycy, wymioty, nudności; (nieznana) zespół przypominający zespół nieprawidłowego wydzielania wazopresyny, przebiegający z takimi objawami przedmiotowymi i podmiotowymi jak letarg, nudności, zawroty głowy, zmniejszenie osmolalności surowicy (krwi), wymioty, bóle głowy, stany splątania lub inne neurologiczne objawy przedmiotowe i podmiotowe. Zaburzenia psychiczne: (często) pobudzenie (np. nerwowość), chwiejność afektu, stany splątania, depresja, apatia. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) senność, bóle głowy, zawroty głowy; (często) ataksja, drżenie, oczopląs, zaburzenia koncentracji uwagi; (nieznana) zaburzenia mowy (w tym dyzartria); częstsze podczas zwiększania dawki okskarbazepiny. Zaburzenia oka: (bardzo często) podwójne widzenie; (często) nieostre widzenie, zaburzenia widzenia. Zaburzenia ucha i błędnika: (często) zawroty głowy pochodzenia błędnikowego. Zaburzenia serca: (bardzo rzadko) blok przedsionkowo-komorowy, zaburzenia rytmu serca. Zaburzenia naczyniowe: (nieznana) nadciśnienie tętnicze. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) wymioty, nudności; (często) biegunka, ból brzucha, zaparcie; (bardzo rzadko) zapalenie trzustki i/lub zwiększenie aktywności lipazy i/lub amylazy. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (bardzo rzadko) zapalenie wątroby. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) wysypka, łysienie, trądzik; (niezbyt często) pokrzywka; (bardzo rzadko) zespół Stevens-Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka (zespół Lyella), obrzęk naczynioruchowy, rumień wielopostaciowy; (nieznana) wysypka polekowa z eozynofilią i objawami układowymi(ang. DRESS), ostra uogólniona osutka krostkowa (ang. AGEP). Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (bardzo rzadko) toczeń rumieniowaty układowy;(nieznana) zmniejszona gęstość mineralna kości, osteopenia, osteoporoza i złamania u pacjentów poddanych przewlekłemu leczeniu okskarbazepiną. Mechanizm oddziaływania okskarbazepiny na metabolizm kości nie został ustalony. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) zmęczenie; (często) astenia. Badania diagnostyczne: (niezbyt często) zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, zwiększenie aktywności fosfatazy zasadowej we krwi; (nieznana) zmniejszenie stężenia T4 (o niejasnym znaczeniu). Urazy, zatrucia i powikłania po zabiegach: (nieznana) upadki. Szczegóły dotyczące działań niepożądanych, patrz ChPL.

Odnotowano pojedyncze przypadki przedawkowania. Maks. przyjętą dawką było około 48 000 mg. Objawy przedmiotowe i podmiotowe: zaburzenia równowagi wodno-elektrolitowej: hiponatremia; zaburzenia oka: podwójne widzenie, zwężenie źrenic, nieostre widzenie; zaburzenia żołądka i jelit: nudności, wymioty, hiperkineza; zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: uczucie zmęczenia; badania diagnostyczne: zmniejszenie częstości oddechów, wydłużenie odstępu QTc; zaburzenia układu nerwowego: senność, zawroty głowy, ataksja oraz oczopląs, drżenie, zaburzenia koordynacji (nieprawidłowa koordynacja), drgawki, ból głowy, śpiączka, utrata przytomności, dyskineza; zaburzenia psychiczne: agresja, pobudzenie, stany splątania; zaburzenia naczyniowe: niedociśnienie; zaburzenia oddechowe, klatki piersiowej i śródpiersia: duszność. Nie ma swoistego antidotum. W miarę potrzeby należy stosować leczenie objawowe i podtrzymujące. Należy rozważyć usunięcie leku przez płukanie żołądka i/lub podanie węgla aktywnego.

Działanie farmakologiczne okskarbazepiny wywierane jest głównie przez metabolit (MHD). Uważa się, że mechanizm działania okskarbazepiny i MHD oparty jest głównie na blokadzie wrażliwych na napięcie kanałów sodowych, co prowadzi do stabilizacji nadmiernie pobudzonych błon komórek nerwowych, hamowania powtarzających się wyładowań neuronów oraz zmniejszenia przekaźnictwa bodźców synaptycznych. Ponadto, do przeciwdrgawkowego działania może także przyczyniać się wzmożone przewodnictwo potasowe oraz modulacja zależnych od napięcia kanałów wapniowych. Nie odnotowano żadnych istotnych interakcji z miejscami receptorowymi neuroprzekaźników lub modulatorów w mózgu.

1 tabl. powl. zawiera 150 mg, 300 mg lub 600 mg okskarbazepiny.