Decyzję o podjęciu leczenia produktem powinien podjąć lekarz z doświadczeniem w leczeniu inwazyjnych zakażeń grzybiczych. Przed rozpoczęciem leczenia należy pobrać materiał do posiewu na obecność grzybów. Leczenie można rozpocząć przed otrzymaniem wyników posiewu, a następnie odpowiednio dostosować, gdy wyniki będą dostępne. Dorośli pacjenci (dawkowanie i czas trwania leczenia). W 1. dobie należy podać pojedynczą dawkę nasycającą 200 mg, następnie stosuje się dawkę 100 mg/dobę. Czas trwania leczenia należy ustalić na podstawie reakcji klinicznej pacjenta. Zazwyczaj leczenie przeciwgrzybicze należy kontynuować przez co najmniej 14 dni po ostatnim dodatnim posiewie. Brak wystarczających danych uzasadniających stosowanie dawki 100 mg przez okres dłuższy niż 35 dni. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek i wątroby. Dostosowanie dawki u pacjentów z łagodnymi, umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby nie jest konieczne. Dostosowanie dawki u pacjentów z jakimikolwiek zaburzeniami czynności nerek, w tym u pacjentów poddawanych dializie, nie jest konieczne. Produkt może być podawany bez względu na czas, jaki upłynął od hemodializy. Pozostałe szczególne grupy pacjentów. U pacjentów dorosłych nie jest konieczne dostosowanie dawki ze względu na płeć, mc., pochodzenie etniczne, zakażenie HIV ani podeszły wiek. Dzieci i młodzież (od 1 m-ca do <18 lat) (dawkowanie i czas trwania leczenia). W 1. dniu należy podać pojedynczą dawkę nasycającą 3,0 mg/kg mc. (nieprzekraczającą 200 mg), a następnie dawkę podtrzymującą 1,5 mg/kg mc./dobę (nieprzekraczającą 100 mg). Czas trwania leczenia powinien zależeć od odpowiedzi klinicznej pacjenta. Leczenie przeciwgrzybicze należy na ogół kontynuować przez co najmniej 14 dni od ostatniego wykonanego posiewu, który dał wynik dodatni. Bezpieczeństwo i skuteczność produktu nie zostały określone u noworodków ( <1 m-ca życia).

Wyłącznie do stosowania dożylnego. Lek należy przed podaniem odtworzyć rozpuszczając w wodzie do wstrzyk. do stężenia 3,33 mg/ml, a następnie rozcieńczyć do stężenia 0,77 mg/ml w celu uzyskania końcowego roztw. do inf. U pacjentów w wieku dziecięcym i młodzieńczym objętość roztw. do inf. potrzebna do podania odpowiedniej dawki będzie się różnić w zależności od mc. Po odtworzeniu produkt leczniczy jest przejrzystym roztw., bezbarwnym do jasnożółtego. Zaleca się podawanie produktu w inf. nie szybszej niż 1,1 mg/min (co odpowiada 1,4 ml/min, jeżeli produkt leczniczy rozpuszczono i rozcieńczono zgodnie z instrukcją). Działania niepożądane związane z inf. występują rzadko, jeśli szybkość infuzji anidulafunginy nie przekracza 1,1 mg/minutę. Produktu nie wolno podawać w szybkim wstrzyknięciu dożylnym (bolus).

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Nadwrażliwość na inne produkty lecznicze z grupy echinokandyn.

Nie przeprowadzono badań anidulafunginy u pacjentów z wywołanym przez Candida zapaleniem wsierdzia, zapaleniem kości i szpiku lub zapaleniem opon mózgowo-rdzeniowych. Skuteczność anidulafunginy oceniano tylko u ograniczonej liczby pacjentów z neutropenią. Nie zaleca się stosowania produktu u noworodków (<1 m-ca życia). Podczas leczenia noworodków pod uwagę należy wziąć zakres rozprzestrzeniania się kandydozy rozsianej w organizmie, w tym w OUN. Na podstawie nieklinicznych modeli zakażeń wykazano, że aby uzyskać odpowiednią penetrację anidulafunginy do OUN, potrzebne są większe dawki anidulafunginy, co w konsekwencji zwiększa podawane dawki polisorbatu 80, tj. substancji pomocniczej niniejszego produktu leczniczego. Jak podano w piśmiennictwie, stosowanie dużych dawek polisorbatu może wiązać się z potencjalnie zagrażającą życiu toksycznością u noworodków. Brak jest danych klinicznych, które potwierdzałyby skuteczność i bezpieczeństwo stosowania większych dawek anidulafunginy niż zalecane. U zdrowych ochotników oraz u pacjentów przyjmujących anidulafunginę obserwowano zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych. U niektórych pacjentów z ciężką chorobą podstawową, otrzymujących anidulafunginę jednocześnie z kilkoma innymi lekami, występowały istotne klinicznie zaburzenia czynności wątroby. Przypadki wystąpienia w trakcie badań klinicznych znacznych zaburzeń czynności wątroby, zapalenia wątroby oraz niewydolności wątroby były niezbyt częste. Pacjentów, u których podczas leczenia anidulafunginą wystąpi zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, należy monitorować w kierunku objawów pogorszenia czynności wątroby oraz oceniać stosunek ryzyka do korzyści z kontynuacji leczenia anidulafunginą. Po podaniu anidulafunginy zgłaszano reakcje anafilaktyczne, w tym wstrząs anafilaktyczny. W przypadku wystąpienia tych reakcji, należy przerwać stosowanie anidulafunginy i rozpocząć odpowiednie leczenie. Po podaniu anidulafunginy zgłaszano działania niepożądane związane z infuzją, w tym wysypkę, pokrzywkę, nagłe zaczerwienienie twarzy, świąd, duszność, skurcz oskrzeli i niedociśnienie. Jeżeli szybkość inf. nie przekraczała 1,1 mg/min, działania niepożądane z nią związane nie były częste. W badaniach nieklinicznych (na szczurach) obserwowano nasilenie występowania działań niepożądanych związanych z infuzją podczas jednoczesnego podania środków znieczulających. Znaczenie kliniczne powyższych reakcji nie jest znane. Należy jednak zachować ostrożność podczas jednoczesnego podawania anidulafunginy i środków znieczulających. Pacjenci z rzadką dziedziczną nietolerancją fruktozy (ang. HFI) nie powinni przyjmować tego produktu leczniczego, jeśli nie jest to bezwzględnie konieczne. U niemowląt i małych dzieci (<2 lat) HFI może nie być jeszcze rozpoznana. Produkty lecznicze (zawierające fruktozę) podawane dożylnie mogą zagrażać życiu i nie powinny być stosowane w tej populacji pacjentów, chyba że zachodzi ku temu konieczność kliniczna i nie ma dostępnych innych metod leczenia. Przed podaniem tego produktu leczniczego, w przypadku każdego pacjenta należy przeprowadzić szczegółowy wywiad lekarski w kierunku objawów HFI. Produkt leczniczy zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu/fiol., to znaczy uznaje się za „wolny od sodu”. Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn: nieistotny.

Anidulafungina nie jest klinicznie istotnym substratem, induktorem lub inhibitorem izoenzymów układu cytochromu P450 (1A2, 2B6, 2C8, 2C9, 2C19, 2D6, 3A). Należy jednak zwrócić uwagę, że badania in vitro nie wykluczają w pełni możliwych interakcji in vivo. Prowadzono badania interakcji pomiędzy anidulafunginą i innymi produktami leczniczymi, co do których istnieje prawdopodobieństwo, że mogą być stosowane jednocześnie. Podczas jednoczesnego podawania anidulafunginy z cyklosporyną, worykonazolem lub takrolimusem, nie jest konieczne dostosowanie dawki żadnego z wymienionych produktów leczniczych, nie jest również konieczne dostosowanie dawki anidulafunginy podczas jednoczesnego podawania z amfoterycyną B lub ryfampicyną. Badania dotyczące interakcji przeprowadzono wyłącznie u dorosłych.

Brak danych dotyczących stosowania anidulafunginy u kobiet w okresie ciąży. Badania na zwierzętach wykazały toksyczny wpływ na reprodukcję. Anidulafungina nie jest zalecana do stosowania u kobiet w okresie ciąży, chyba że korzyści dla matki wyraźnie przewyższają ryzyko dla płodu. Nie wiadomo, czy anidulafungina przenika do mleka ludzkiego. Na podstawie dostępnych danych farmakodynamicznych/toksykologicznych dotyczących zwierząt wykazano przenikanie anidulafunginy do mleka. Nie można wykluczyć zagrożenia dla niemowląt karmionych piersią. Należy podjąć decyzję, czy przerwać karmienie piersią, czy podawanie anidulafunginy, biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia dla matki. W badaniach anidulafunginy przeprowadzonych z udziałem samców i samic szczurów nie obserwowano wpływu na płodność.

Działania niepożądane związane z podawaniem anidulafunginy w inf., zgłaszane podczas badań klinicznych, które obejmowały: wysypkę, świąd, duszność, skurcz oskrzeli, niedociśnienie tętnicze (częste zdarzenia), nagłe zaczerwienienie twarzy, uderzenia gorąca oraz pokrzywkę (niezbyt częste zdarzenia). Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (niezbyt często) koagulopatia. Zaburzenia układu immunologicznego: (nieznana) wstrząs anafilaktyczny, reakcja anafilaktyczna. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo często) hipokaliemia; (często) hiperglikemia. Zaburzenia układu nerwowego: (często) drgawki, ból głowy. Zaburzenia naczyniowe: (często) niedociśnienie tętnicze, nadciśnienie tętnicze; (niezbyt często) nagłe zaczerwienienie twarzy, uderzenia gorąca. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) skurcz oskrzeli, duszność. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) biegunka, nudności; (często) wymioty; (niezbyt często) bóle w nadbrzuszu. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (bardzo często) zwiększona aktywność AspAT/AlAT, fosfatazy zasadowej, zwiększone stężenie bilirubiny we krwi, cholestaza; (niezbyt często) zwiększona aktywność g-glutamylo-transferazy. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) wysypka, świąd; (niezbyt często) pokrzywka. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (często) zwiększone stężenie kreatyniny we krwi. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (niezbyt często) ból w miejscu inf. Bezpieczeństwo stosowania anidulafunginy oceniano w prospektywnym, otwartym, nieporównawczym badaniu klinicznym z udziałem 68 pacjentów w wieku dziecięcym i młodzieńczym (od 1 m-ca do <18 lat) z kandydozą inwazyjną, w tym kandydemią (ICC). Określone działania niepożądane ze strony wątroby i dróg żółciowych, w tym zwiększona aktywność AspAT/AlAT, występowały w tej grupie dzieci i młodzieży częściej (7-10%) niż u pacjentów dorosłych (2%). Mimo, iż mogło być to przypadkowe lub spowodowane różnicami w nasileniu choroby podstawowej, nie można wykluczyć, że działania niepożądane ze strony wątroby i dróg żółciowych występują u dzieci i młodzieży częściej niż u pacjentów dorosłych.

Jak w każdym przypadku przedawkowania, należy zastosować odpowiednie leczenie podtrzymujące. W przypadku przedawkowania mogą wystąpić działania niepożądane. Podczas badań klinicznych, pojedyncza dawka 400 mg anidulafunginy została przez nieuwagę podana jako dawka nasycająca. Nie obserwowano żadnych klinicznych działań niepożądanych. W badaniu z udziałem 10 zdrowych ochotników nie obserwowano toksyczności ograniczającej dawkę po podaniu dawki nasycającej w wysokości 260 mg, a następnie 130 mg/dobę; u 3 spośród 10 ochotników wystąpiło przemijające, bezobjawowe podwyższenie aktywności transaminaz (Ł3 x górna granica normy). Podczas badania klinicznego z udziałem dzieci i młodzieży 1 pacjent otrzymał dwie dawki anidulafunginy, które stanowiły 143% oczekiwanej dawki. Nie zgłoszono żadnych klinicznych działań niepożądanych. Produkt nie jest usuwany przez dializę.

Anidulafungina jest półsyntetyczną echinokandyną, lipopeptydem syntetyzowanym z produktu fermentacji Aspergillus nidulans. Anidulafungina selektywnie hamuje syntazę b-(1,3)-D-glukanu, enzymu obecnego w komórkach grzybów, ale nieobecnego u ssaków. Powoduje to zahamowanie powstawania b-(1,3)-D-glukanu, istotnego składnika ściany komórkowej grzybów. Wykazano działanie grzybobójcze anidulafunginy na drożdżaki z rodzaju Candida oraz działanie przeciwko obszarom aktywnego wzrostu komórek grzybni Aspergillus fumigatus.

1 fiol. zawiera 100 mg anidulafunginy.