Dorośli. Produkt podaje się przez 3 dni w ramach schematu leczenia obejmującego kortykosteroid i antagonistę receptora 5-HT3. Zalecana dawka wynosi 125 mg raz/dobę, doustnie na godzinę przed rozpoczęciem chemioterapii w 1. dniu oraz 80 mg raz/dobę, doustnie rano w dniach 2. i 3. Schemat leczenia w przypadku chemioterapii o wysokim ryzyku nudności i wymiotów. Aprepitant: dzień 1.- 125 mg, dzień 2. - 80 mg, dzień 3. - 80 mg, dzień 4. - brak. Deksametazon: dzień 1.- 12 mg, dzień 2. - 8 mg, dzień 3. - 8 mg, dzień 4. - 8 mg. Antagonista 5-HT3: dzień 1. standardowa dawka antagonisty receptora 5-HT3, dzień 2. - brak, dzień 3. - brak, dzień 4. - brak. Deksametazon należy podać na 30 min. przed chemioterapią w pierwszym dniu i rano w dniach od 2. do 4. Dawka deksametazonu uwzględnia interakcje między substancjami czynnymi. Schemat leczenia w przypadku chemioterapii o umiarkowanym ryzyku nudności i wymiotów. Aprepitant: dzień 1.- 125 mg, dzień 2. - 80 mg, dzień 3. - 80 mg. Deksametazon: dzień 1.- 12 mg, dzień 2. - brak, dzień 3. - brak. Antagonista 5-HT3: dzień 1. standardowa dawka antagonisty receptora 5-HT3, dzień 2. - brak, dzień 3. - brak. Deksametazon należy podać na 30 min. przed chemioterapią w pierwszym dniu. Dawka deksametazonu uwzględnia interakcje między substancjami czynnymi. Dzieci i młodzież (w wieku 12-17 lat). Produkt podaje się przez 3 dni w ramach schematu leczenia obejmującego antagonistę receptora 5-HT3. Zalecana dawka produktu leczniczego w postaci kapsułek to 125 mg doustnie w dniu 1. oraz 80 mg doustnie w dniach 2. i 3. Lek podaje się doustnie w dniach 1., 2. i 3. na 1 h przed rozpoczęciem chemioterapii. Jeśli chemioterapia nie jest podawana w 2. i 3. dniu, produkt leczniczy należy podawać rano. W celu uzyskania informacji na temat właściwego dawkowania wybranego antagonisty receptora 5-HT3 należy zapoznać się z ChPL. Jeśli razem z produktem podawany jest kortykosteroid, taki jak deksametazon, jego dawka powinna stanowić 50% zwykle stosowanej dawki. Nie wykazano bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności kapsułek o mocy 80 mg i 125 mg u dzieci w wieku poniżej 12 lat. Brak dostępnych danych. Należy zapoznać się z ChPL dla proszku do sporządzania zawiesiny doustnej w celu uzyskania informacji dotyczących właściwego dawkowania u niemowląt, małych dzieci i dzieci w wieku od 6 m-cy do 12 lat. Dane ogólne. Liczba danych dotyczących skuteczności skojarzonego leczenia z zastosowaniem innych kortykosteroidow i antagonistow receptora 5-HT3 jest ograniczona. Dodatkowe informacje dotyczące skojarzonego leczenia z kortykosteroidami, patrz CHPL. Należy zapoznać się z ChPL jednocześnie stosowanych antagonistów receptora 5-HT3. Pacjenci w podeszłym wieku (ł65 lat). U pacjentów w podeszłym wieku dostosowanie dawki nie jest konieczne. Płeć. Nie jest konieczne dostosowanie dawki ze względu na płeć. Zaburzenia czynności nerek. Dostosowanie dawki nie jest konieczne u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek ani u poddawanych hemodializie pacjentów ze schyłkową niewydolnością nerek. Zaburzenia czynności wątroby. U pacjentów z łagodnymi zaburzeniami czynności wątroby dostosowywanie dawki nie jest konieczne. Istnieją ograniczone dane dotyczące pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby i brak danych dotyczących pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. U tych pacjentów należy stosować produkt z zachowaniem ostrożności.

Kaps. twardą należy połykać w całości. Produkt leczniczy można przyjmować niezależnie od posiłków.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub którąkolwiek substancję pomocniczą. Jednoczesne podawanie z pimozydem, terfenadyną, astemizolem lub cyzaprydem.

Pacjenci z umiarkowanymi do ciężkich zaburzeniami czynności wątroby. Istnieją ograniczone dane dotyczące stosowania u pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby i brak danych dotyczących pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. U tych pacjentów należy stosować aprepitant z zachowaniem ostrożności. Interakcje związane z CYP3A4. Produkt należy stosować ostrożnie u pacjentów otrzymujących jednocześnie doustne substancje czynne metabolizowane głównie przez CYP3A4 oraz substancje o wąskim indeksie terapeutycznym, takie jak cyklosporyna, takrolimus, syrolimus, ewerolimus, alfentanyl, pochodne alkaloidów sporyszu, fentanyl i chinidyna. Ponadto należy zachować szczególną ostrożność podczas stosowania z irynotekanem, gdyż takie skojarzenie może spowodować zwiększenie działania toksycznego. Jednoczesne stosowanie z warfaryną (substrat CYP2C9). U pacjentów przyjmujących długotrwale warfarynę należy ściśle kontrolować wartość znormalizowanego współczynnika protrombinowego (ang. INR) podczas stosowania aprepitantu i przez 14 dni po każdym 3-dniowym kursie leczenia aprepitantem. Jednoczesne stosowanie z hormonalnymi środkami antykoncepcyjnymi. Skuteczność hormonalnych środków antykoncepcyjnych może być zmniejszona w trakcie leczenia aprepitantem i przez 28 dni po jego zastosowaniu. W trakcie leczenia aprepitantem i przez 2 m-ce po przyjęciu ostatniej jego dawki należy stosować inne, niehormonalne dodatkowe metody zapobiegania ciąży. Kaps. produktu zawierają sacharozę. Pacjenci z rzadkimi dziedzicznymi zaburzeniami związanymi z nietolerancją fruktozy, zespołem złego wchłaniania glukozy i galaktozy lub niedoborem sacharazy-izomaltazy nie powinni przyjmować tego produktu leczniczego.

Aprepitant (125 mg/80 mg) jest substratem, umiarkowanym inhibitorem oraz induktorem CYP3A4. Jest także induktorem CYP2C9. Podczas stosowania aprepitantu następuje zahamowanie aktywności CYP3A4. Po zakończeniu leczenia powoduje przemijające, łagodne pobudzenie aktywności CYP2C9, CYP3A4 oraz procesu glukuronidacji. Wydaje się, że aprepitant nie wchodzi w interakcję z białkiem transportującym glikoproteiną P, na co wskazuje brak interakcji aprepitantu z digoksyną. Wpływ aprepitantu na farmakokinetykę innych substancji czynnych. Hamowanie aktywności CYP3A4. Aprepitant (125 mg/80 mg), jako umiarkowany inhibitor CYP3A4, może zwiększać stężenia w osoczu jednocześnie stosowanych substancji czynnych metabolizowanych przez CYP3A4. Podczas 3-dniowego leczenia aprepitantem całkowita ekspozycja na doustnie podawane substraty CYP3A4 może zwiększyć się nawet około 3-krotnie. Spodziewany jest mniejszy wpływ aprepitantu na stężenia substratów CYP3A4 podawanych dożylnie.Produktu nie wolno stosować jednocześnie z pimozydem, terfenadyną, astemizolem lub cyzaprydem (patrz CHPL). Hamowanie aktywności CYP3A4 przez aprepitant może spowodować zwiększenie stężenia tych substancji czynnych w osoczu, co może prowadzić do poważnych lub zagrażających życiu reakcji. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania aprepitantu i doustnie podawanych substancji czynnych metabolizowanych głównie przez CYP3A4 oraz o wąskim indeksie terapeutycznym, takich jak cyklosporyna, takrolimus, syrolimus, ewerolimus, alfentanyl, diergotamina, ergotamina, fentanyl i chinidyna. Zwykle stosowaną doustną dawkę deksametazonu należy zmniejszyć o około 50% podczas jednoczesnego stosowania z aprepitantem w schemacie 125 mg/80 mg. Dawkę deksametazonu podawaną w trakcie badań klinicznych dotyczących nudności i wymiotów wywołanych przez chemioterapię wybrano z uwzględnieniem jego interakcji z substancjami czynnymi. Aprepitant podawany według schematu 125 mg w skojarzeniu z 20 mg deksametazonu doustnie w 1. dniu oraz w dawce 80 mg/dobę w skojarzeniu z 8 mg deksametazonu doustnie w dniach od 2. do 5., zwiększał 2,2-krotnie wartość AUC deksametazonu (substratu CYP3A4) w 1. i 5. dniu. Podczas jednoczesnego stosowania z aprepitantem w schemacie 125 mg/80 mg, zwykle stosowaną dożylną dawkę metyloprednizolonu należy zmniejszyć o około 25%, a zwykle stosowaną doustną dawkę metyloprednizolonu należy zmniejszyć o około 50%. Podczas stosowania schematu obejmującego aprepitant w dawce 125 mg w skojarzeniu ze 125 mg metyloprednizolonu dożylnie w 1. dniu i aprepitant w dawce 80 mg na dobę w skojarzeniu z 40 mg metyloprednizolonu doustnie w dniach 2. i 3., wartość AUC metyloprednizolonu (substrat CYP3A4) zwiększała się 1,3-krotnie w 1. dniu i 2,5-krotnie w 3. dniu. Podczas ciągłego stosowania metyloprednizolonu, jego AUC może zmniejszyć się w późniejszych punktach czasowych w ciągu 2 tyg. po rozpoczęciu stosowania aprepitantu ze względu na silniejsze podczas doustnego podawania metyloprednizolonu. W badaniach farmakokinetycznych aprepitant podawany w schemacie 125 mgw dniu 1. i 80 mg/dobę w dniach 2. i 3., nie wpływał na farmakokinetykę docetakselu podawanego dożylnie w 1. dniu lub winorelbiny podawanej dożylnie w dniu 1. lub dniu 8. Ponieważ wpływ aprepitantu na farmakokinetykę podawanych doustnie substratów CYP3A4 jest większy niż wpływ aprepitantu na farmakokinetykę substratów CYP3A4 podawanych dożylnie, nie można wykluczyć interakcji z podawanymi doustnie chemioterapeutykami metabolizowanymi głównie lub częściowo przez CYP3A4 (np. etopozyd, winorelbina). Należy zachować ostrożność i dodatkowo monitorować pacjentów otrzymujących produkty lecznicze metabolizowane głównie lub częściowo przez CYP3A4. Po wprowadzeniu do obrotu zgłaszano występowanie objawów neurotoksyczności (potencjalne działanie niepożądane ifosfamidu) po jednoczesnym zastosowaniu aprepitantu z ifosfamidem. Podczas leczenia nudności i wymiotów wywołanych chemioterapią (ang. CINV) w schemacie 3-dniowym spodziewane jest przejściowe umiarkowane zwiększenie, a następnie łagodne zmniejszenie ekspozycji na immunosupresanty metabolizowane przez CYP3A4 (np. cyklosporynę, takrolimus, ewerolimus i syrolimus). Ze względu na krótki czas trwania 3-dniowego schematu i zależne od czasu ograniczone zmiany w ekspozycji, nie zaleca się zmniejszenia dawki immunosupresantu podczas 3 dni jednoczesnego stosowania z aprepitantem. Podczas jednoczesnego stosowania aprepitantu (125 mg/80 mg) i midazolamu lub innych benzodiazepin metabolizowanych przez CYP3A4 (alprazolam, triazolam), należy brać pod uwagę możliwość zwiększenia stężenia midazolamu i benzodiazepiny w osoczu. Aprepitant zwiększał wartość AUC midazolamu (wrażliwego substratu CYP3A4) 2,3-krotniew 1. dniu oraz 3,3-krotnie w 5. dniu, gdy midazolam podawany był w pojedynczej dawce doustnej 2 mg w 1. i 5. dniu leczenia aprepitantu podawanego w dawce 125 mg w 1. dniu oraz 80 mg/dobę w dniach od 2. do 5. W innym badaniu z zastosowaniem midazolamu podawanego dożylnie aprepitant stosowano w dawce 125 mg w 1. dniu oraz 80 mg/dobę w 2. i 3. dniu, a midazolam w dawce 2 mg przed rozpoczęciem 3-dniowego cyklu leczenia aprepitantem oraz w dniach 4., 8. i 15. Aprepitant zwiększył wartość AUC midazolamu o 25% w 4. dniu oraz zmniejszał AUC midazolamu o 19% w 8. dniu i o 4% w 15. dniu. Tego działania nie uznano za istotne klinicznie. W trzecim badaniu, w którym midazolam podawano dożylnie i doustnie, aprepitant (125 mg w 1. dniu i 80 mg/dobę w 2. i 3. dniu) stosowano razem z ondansetronem (32 mg w 1. dniu), deksametazonem (12 mg w 1. dniu i 8 mg w dniach od 2. do 4). Takie połączenie (tj. aprepitant, ondansetron i deksametazon) zmniejszało AUC podanego doustnie midazolamu o 16% w 6. dniu, o 9% w 8. dniu, o 7% w 15. dniu i o 17% w 22. dniu. Tego działania nie uznano za istotne klinicznie. Zakończono dodatkowe badanie z zastosowaniem podawanego dożylnie midazolamu oraz aprepitantu. Midazolam w dawce 2 mg podawano dożylnie 1 godzinę po doustnym podaniu aprepitantu w pojedynczej dawce 125 mg. Wartość AUC midazolamu w osoczu zwiększyła się 1,5-krotnie. Tego działania nie uznano za istotne klinicznie. Aprepitant, jako łagodny induktor CYP2C9, CYP3A4 i procesu glukuronidacji, może zmniejszać stężenia w osoczu substratów usuwanych tymi drogami w ciągu dwóch tyg. od rozpoczęcia leczenia. Działanie to może się uwidocznić dopiero po zakończeniu 3-dniowego kursu leczenia aprepitantem. W przypadku substratów CYP2C9 i CYP3A4 pobudzenie aktywności jest przemijające, a najsilniejsze działanie obserwuje się po 3-5 dniach od zakończenia 3-dniowego leczenia aprepitantem. Efekt ten utrzymuje się przez kilka dni, następnie powoli się zmniejsza i staje już nieznaczący klinicznie przed upływem dwóch tygodni od zakończenia leczenia aprepitantem. Doustne przyjmowanie aprepitantu w dawce 80 mg przez 7 dni powoduje również łagodne pobudzenie glukuronidacji. Nie ma danych dotyczących wpływu na aktywność izoenzymów CYP2C8 i CYP2C19. Należy zachować ostrożność podczas stosowania w tym czasie warfaryny, acenokumarolu, tolbutamidu, fenytoiny lub innych substancji czynnych, które są metabolizowane przez CYP2C9. U pacjentów przyjmujących długotrwale warfarynę należy ściśle kontrolować znormalizowany współczynnik protrombinowy (INR) podczas podawania aprepitantu i przez 2 tyg. po każdym 3-dniowym kursie stosowania aprepitantu w celu złagodzenia nudności i wymiotów spowodowanych przez chemioterapię. U zdrowych ochotników otrzymujących długotrwale warfarynę, podanie 125 mg aprepitantu w 1. dniu oraz 80 mg/dobę w dniach 2. i 3., nie wpływało na wartość AUC R(+) lub S(-) warfaryny w osoczu w 3. Dniu, ale stwierdzono zmniejszenie o 34% stężenia minimalnego S(-) warfaryny (substrat CYP2C9) wraz ze zmniejszeniem INR o 14% po 5 dniach od zakończenia leczenia aprepitantem. Aprepitant podawany w dawce 125 mg w 1. dniu oraz w dawce 80 mg/dobę w 2. i 3. dniu, zmniejszał wartość AUC tolbutamidu (substrat CYP2C9) o 23% w 4. dniu, o 28% w 8. dniu i o 15% w 15. dniu, gdy tolbutamid podano doustnie w pojedynczej dawce 500 mg przed rozpoczęciem 3-dniowego schematu podawania aprepitantu oraz w dniach 4., 8. i 15. Podczas stosowania i w ciągu 28 dni po podaniu aprepitantu możliwe jest zmniejszenie skuteczności hormonalnej antykoncepcji. W trakcie leczenia aprepitantem i przez 2 m-ce po przyjęciu ostatniej jego dawki należy stosować inne, niehormonalne dodatkowe metody zapobiegania ciąży. W badaniu klinicznym pojedyncze dawki doustnego środka antykoncepcyjnego zawierającego etynyloestradiol i noretyndron podawano w okresie od 1. do 21. dnia jednocześnie z aprepitantem (125 mg w 8. dniu oraz 80 mg/dobę a w dniach 9. i 10.), ondansetronem (dożylnie 32 mg w 8. dniu) i deksametazonem (doustnie 12 mg w 8. dniu oraz 8 mg/dobę w dniach 9., 10. i 11.). W badaniu tym w okresie od 9. do 21. dnia stwierdzono zmniejszenie najmniejszych stężeń etynyloestradiolu o 64% i zmniejszenie najmniejszych stężeń noretyndronu o 60%. W badaniach interakcji klinicznych aprepitant nie wpływał w stopniu istotnym klinicznie na farmakokinetykę ondansetronu, granisetronu lub hydrodolasetronu (czynnego metabolitu dolasetronu). Wpływ innych produktów leczniczych na parametry farmakokinetyczne aprepitantu. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania aprepitantu z substancjami czynnymi hamującymi aktywność CYP3A4 (tj. ketokonazol, itrakonazol, worykonazol, pozakonazol, klarytromycyna, telitromycyna, nefazodon i inhibitory proteazy), gdyż takie połączenie może spowodować kilkakrotne zwiększenie stężenia aprepitantu w osoczu. Należy unikać jednoczesnego podawania aprepitantu z substancjami czynnymi silnie indukującymi CYP3A4 (tj. ryfampicyna, fenytoina, karbamazepina, fenobarbital), gdyż takie połączenie powoduje zmniejszenie stężenia aprepitantu w osoczu, co może prowadzić do zmniejszenia jego skuteczności. Nie zaleca się jednoczesnego podawania aprepitantu i produktów roślinnych zawierających ziele dziurawca (Hypericum perforatum). W przypadku podania aprepitantu w pojedynczej dawce 125 mg w 5. dniu 10-dniowego schematu stosowania ketokonazolu (silnego inhibitora CYP3A4) w dawce 400 mg na dobę, wartość AUC aprepitantu zwiększyła się około 5-krotnie, a jego średni okres półtrwania w fazie końcowej zwiększył się około 3-krotnie. W przypadku podania aprepitantu w pojedynczej dawce 375 mg w 9. dniu 14-dniowego schematu stosowania ryfampicyny (silnego induktora CYP3A4) w dawce 600 mg/dobę, wartość AUC aprepitantu zmniejszyła się o 91%, a jego średni T0,5 w fazie końcowej zmniejszył się o 68%. Badania interakcji przeprowadzono tylko u dorosłych.

Skuteczność hormonalnych środków antykoncepcyjnych może być zmniejszona w trakcie leczenia aprepitantem i przez 28 dni po jego zastosowaniu. W trakcie leczenia aprepitantem i przez 2 m-ce po przyjęciu ostatniej jego dawki należy stosować inne, niehormonalne dodatkowe metody zapobiegania ciąży. Brak dostępnych danych dotyczących stosowania aprepitantu w okresie ciąży. Nie określono w pełni możliwego toksycznego wpływu aprepitantu na rozrodczość, gdyż w badaniach na zwierzętach nie można było uzyskać większej od ekspozycji niż ekspozycja terapeutyczna u ludzi po podaniu dawki 125 mg/80 mg. Badania te nie wykazały bezpośredniego lub pośredniego szkodliwego działania na przebieg ciąży, rozwój zarodka i/lub płodu, poród lub rozwój pourodzeniowy. Nieznany jest potencjalny wpływ układu regulującego neurokininy na rozrodczość. Aprepitantu nie należy stosować w okresie ciąży, chyba że jest to bezwzględnie konieczne. Aprepitant przenika do mleka szczurów w okresie laktacji. Nie wiadomo, czy przenika do mleka kobiecego. Z tego względu nie zaleca się karmienia piersią w okresie stosowania aprepitantu. Nie określono w pełni potencjalnego wpływu aprepitantu na płodność, gdyż w badaniach na zwierzętach nie można było uzyskać większej ekspozycji niż ekspozycja terapeutyczna u ludzi. Badania dotyczące płodności nie wskazują na bezpośredni ani pośredni szkodliwy wpływ na zdolność kojarzenia się w pary, płodność, rozwój zarodka i/lub płodu oraz liczbę i ruchliwość plemników.

Profil bezpieczeństwa aprepitantu oceniano u około 6500 dorosłych w ponad 50 badaniach oraz u 184 pacjentów z grupy dzieci i młodzieży uczestniczących w 2 głównych badaniach klinicznych. Najczęściej zgłaszanymi działaniami niepożądanymi, które występowały częściej u dorosłych leczonych według schematu obejmującego aprepitant niż u otrzymujących standardowe leczenie pacjentów poddawanych chemioterapii o wysokim ryzyku wymiotów (ang. HEC), były: czkawka (4,6% vs. 2,9%), zwiększenie aktywności aminotransferazy alaninowej, AlAT (2,8% vs. 1,1%), niestrawność (2,6% vs. 2,0%), zaparcie (2,4% vs. 2,0%), ból głowy (2,0% vs. 1,8%) oraz zmniejszenie łaknienia (2,0% vs. 0,5%). Najczęściej zgłaszanym działaniem niepożądanym, które występowało częściej u pacjentów leczonych według schematu. chemioterapii o umiarkowanym ryzyku wymiotów (ang. MEC), było zmęczenie (1,4% vs. 0,9%). Najczęściej zgłaszanymi działaniami niepożądanymi obserwowanymi częściej u dzieci i młodzieży leczonych według schematu obejmującego aprepitant niż w grupie kontrolnej podczas stosowania przeciwnowotworowej chemioterapii o ryzyku wymiotów, były: czkawka (3,3% vs. 0,0%) oraz zaczerwienienie twarzy (1,1% vs. 0,0%). W analizie łącznych danych z badań klinicznych dotyczących stosowania HEC i MEC, a także danych uzyskanych w okresie po wprowadzeniu aprepitantu do obrotu, wykazano następujące działania niepożądane, które występowały częściej u dorosłych oraz dzieci i młodzieży otrzymujących aprepitant niż u pacjentów otrzymujących leczenie standardowe. Kategorie częstości podane w tabeli ustalono na podstawie badań z udziałem dorosłych; częstości obserwowane w badaniach z udziałem dzieci i młodzieży były podobne lub mniejsze, chyba że w tabeli wykazano inaczej. Niektórych z działań niepożądanych występujących z mniejszą częstością u dorosłych nie obserwowano w badaniach u dzieci i młodzieży. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (rzadko) zakażenie drożdżakowe, zakażenie gronkowcowe. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (niezbyt często) gorączka neutropeniczna, niedokrwistość. Zaburzenia układu immunologicznego: (nieznana) reakcje nadwrażliwości, w tym reakcje anafilaktyczne. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (często) zmniejszone łaknienie, (rzadko) nadmierne pragnienie. Zaburzenia psychiczne: (niezbyt często) niepokój, (rzadko) dezorientacja, nastrój euforyczny. Zaburzenia układu nerwowego: (często) ból głowy, (niezbyt często) zawroty głowy, senność, (rzadko) zaburzenia poznawcze, letarg, zaburzenia smaku. Zaburzenia oka: (rzadko) zapalenie spojówek. Zaburzenia ucha i błędnika: (rzadko) szum w uszach. Zaburzenia serca: (niezbyt często) kołatanie serca, (rzadko) bradykardia, zaburzenia sercowo-naczyniowe. Zaburzenia naczyniowe: (niezbyt często) uderzenia gorąca/zaczerwienienie skóry, głównie twarzy. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) czkawka, (rzadko) ból jamy ustnej i gardła, kichanie, kaszel, spływanie wydzieliny po tylnej ścianie gardła, podrażnienie gardła. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) zaparcie, niestrawność; (niezbyt często) kwaśne odbijanie, nudności, wymioty (nudności i wymioty stanowiły parametry skuteczności w ciągu pierwszych 5 dni po leczeniu chemioterapią i zgłaszane były jako działania niepożądane dopiero po tym okresie.), refluks żołądkowo-przełykowy, ból brzucha, suchość jamy ustnej, wzdęcie; (rzadko) perforujący wrzód dwunastnicy, zapalenie jamy ustnej, wzdęcie brzucha, twarde stolce, zapalenie okrężnicy w przebiegu neutropenii. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej (niezbyt często) wysypka, trądzik; (rzadko) nadwrażliwość na światło, nadmierna potliwość, łojotok, zmiany skórne, swędząca wysypka, zespół Stevens-Johnsona/toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka; (nieznana) świąd, pokrzywka. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (rzadko) słabość mięśni, skurcze mięśni. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (niezbyt często) trudności w oddawaniu moczu; (rzadko) częstomocz. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) uczucie zmęczenia; (niezbyt często) osłabienie, złe samopoczucie; (rzadko) obrzęki, dolegliwości w obrębie klatki piersiowej, zaburzenia chodu. Badania diagnostyczne: (często) zwiększenie aktywności AlAT; (niezbyt często) zwiększenie aktywności AspAT, zwiększenie aktywności fosfatazy zasadowej; (rzadko) obecność krwinek czerwonych w moczu, obniżenie stężenia sodu we krwi, zmniejszenie masy ciała, zmniejszenie liczby neutrofili, obecność glukozy w moczu, wzmożone wydalanie moczu. Rodzaje i częstość występowania działań niepożądanych obserwowanych u dorosłych podczas wielokrotnego stosowania produktu w badaniach z zastosowaniem HEC oraz MEC, przedłużonego nawet do 6 dodatkowych cykli chemioterapii były na ogół podobne do tych obserwowanych w 1. cyklu. W dodatkowym badaniu klinicznym z leczoną aktywnie grupą kontrolną u 1169 dorosłych pacjentów otrzymujących aprepitant i HEC profil działań niepożądanych był zasadniczo podobny do obserwowanego w innych badaniach z zastosowaniem HEC i aprepitantu. U dorosłych pacjentów leczonych aprepitantem podczas nudności i wymiotów po zabiegach chirurgicznych (ang. PONV) obserwowano dodatkowe działania niepożądane występujące z większą częstością niż w przypadku ondansetronu: ból w nadbrzuszu, nieprawidłowe dźwięki w jelitach, zaparcie (zgłaszano u pacjentów przyjmujących większe dawki leku), upośledzenie wymowy, duszność, niedoczulica, bezsenność, zwężenie źrenicy, nudności, zaburzenia zmysłów, dyskomfort w żołądku, niedrożność przepuszczającą, zmniejszenie ostrości widzenia, świszczący oddech.

W przypadku przedawkowania należy przerwać stosowanie aprepitantu i zastosować ogólne leczenie podtrzymujące oraz obserwację. Z uwagi na przeciwwymiotne działanie aprepitantu, wywoływanie wymiotów poprzez podanie produktów leczniczych może nie być skuteczne. Produkt leczniczy nie może być usunięty przez hemodializę.

Produkt leczniczy jest wybiórczym antagonistą o wysokim powinowactwie, działającym na ludzkie receptory neurokininowe 1 (NK1) substancji P.

1 kaps. twarda zawiera 80 mg lub 125 mg aprepitantu.