Dorośli: 1-3 tabl. 2x/dobę, co oznacza, że nie więcej niż 6 tabl./dobę. Produktu leczniczego nie należy stosować u dzieci poniżej 12 lat.

Zaleca się stosować lek rano i wieczorem po posiłku, popijając wodą.

Preparatu nie należy stosować w nadwrażliwości na którykolwiek ze składników, ciężkiej niewydolności nerek, zakażeniach dróg moczowych, hiperkaliemii, hipermagnezemii, zaburzeniach przewodnictwa przedsionkowo-komorowego, bradykardii, myasthenia gravis.

Podczas długotrwałego stosowania należy kontrolować stężenie magnezu i potasu w osoczu. Ostrożnie stosować u pacjentów z chorobą wrzodową żołądka. Pacjenci z rzadkimi dziedzicznymi zaburzeniami związanymi z nietolerancją fruktozy, zespołem złego wchłaniania glukozy i galaktozy lub niedoborem sacharazy-izomaltazy, nie powinni przyjmować produktu leczniczego.

Podawanie preparatu jednocześnie z antybiotykami z grupy tetracyklin, doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi pochodnymi hydroksykumaryny, a także preparatami zawierającymi fosforany, związki wapnia i żelaza, prowadzi do wzajemnego zmniejszania wchłaniania z przewodu pokarmowego. Dieta o dużej zawartości soli kuchennej (chlorku sodu) zwiększa wydalanie potasu w moczu.

W zalecanych dawkach preparat może być stosowany w okresie ciąży i karmienia piersią.

Nie zgłaszano przy zalecanym dawkowaniu. Możliwe jest wystąpienie hiperkaliemii z zaburzeniami rytmu serca (zwłaszcza u pacjentów z niewydolnością nerek), dolegliwości żołądkowo-jelitowych (nudności, wymioty, biegunka), uczucia metalicznego smaku.

Nie zgłoszono przypadków przedawkowania. Możliwe objawy zatrucia: biegunka, nudności, zaburzenia przewodnictwa przedsionkowo-komorowego, zaburzenia oddechu, spadek ciśnienia krwi, drgawki, nużliwość mięśni, uczucie znużenia, opadanie powiek. Należy stosować leczenie objawowe, przy ciężkich objawach dożylnie podawać sole wapnia lub wykonywać dializę.

Zawartość magnezu w ustroju dorosłego człowieka wynosi około 14,5 mmol/kg mc. Odpowiada to około 1000 mmol (24 g) przy mc. 70 kg. W przybliżeniu połowa całkowitej ilości znajduje się w postaci nierozpuszczalnej w kościach, 45% w płynie wewnątrzkomórkowym, a jedynie 5% znajduje się w płynie pozakomórkowym. Około 2% magnezu niezjonizowanego, zawartego w związkach nierozpuszczalnych i w połączeniach z białkami, podlega stałej wymianie z magnezem zjonizowanym w płynach ustrojowych. Magnez bierze udział w licznych przemianach metabolicznych w ustroju, jak synteza i wykorzystanie związków wysokoenergetycznych oraz synteza wielu enzymów. Wywiera stabilizujący wpływ na błony komórkowe. Utrzymuje stan mitochondriów, w których fosforylacja przebiega z dużą wydajnością. Magnez chroni lizosomy, potrzebny jest do utrzymania stabilności rybosomów i umożliwia wiązanie mRNA z rybosomami. Jest więc głównym stabilizatorem komórkowym i wewnątrzkomórkowym oraz bierze udział we wszystkich podstawowych czynnościach fizjologicznych. Potwierdza to fakt, iż wyraźne kliniczne objawy niedoboru magnezu można usunąć tylko przez suplementację. Magnez wykazuje działanie neurotropowe, co powoduje jego działanie uspokajające, a niedobór -nadpobudliwość nerwowo-mięśniową. Wywiera depresyjne działanie na autonomiczny układ nerwowy, a w nadmiarze doprowadzić może do porażenia zwojów nerwowych. Zmniejsza także pobudliwość włókien mięśniowych poprzecznie prążkowanych. Magnez wywiera ochronny wpływ na mięsień sercowy, zmniejszając jego niedotlenienie. Wydłuża czas przewodzenia bodźców w układzie bodźcoprzewodzącym. Przeciwdziała gromadzeniu wapnia i zmianom tkanki łącznej w ścianach naczyń. Jest także fizjologicznym czynnikiem przeciwzakrzepowym stabilizującym płytki krwi. Usprawnia fagocytozę i wytwarzanie limfocytów, co prowadzi do złagodzenia procesu zapalnego. Magnez bierze udział w rozwoju i mineralizacji kości, a jego niedobór powoduje szybsze starzenie się tkanki kostnej. Jest również niezbędny do syntezy niektórych hormonów, np. insuliny. Magnez uczestniczy w licznych procesach obronnych ustroju. Przeciwdziała stresom, niedotlenieniu, uczuleniom i stanom zapalnym, oraz pobudza fagocytozę i aktywuje układ dopełniacza. Duże ilości magnezu zawierają warzywa liściaste, ponieważ magnez wchodzi w skład chlorofilu. Także mięso i podroby są dobrymi źródłami magnezu, natomiast mleko i jego przetwory zawierają mało tego pierwiastka. W przypadkach niedoboru magnezu obserwuje się nadwrażliwość nerwowo-mięśniową, która może przejawiać się napadami tężyczki. Występują drżenia mięśniowe, uogólnione skurcze toniczno-kloniczne i ruchy atetotyczne. Obserwuje się także apatię, osłabienie, zawroty głowy, zaburzenia psychiczne, jak nerwice, stany lękowe i stany splątania. Wystąpić może niemiarowość serca, zwiększona podatność na stres oraz zmniejszona odporność na zakażenia. Niedobór magnezu może być wynikiem jego niedostatecznej zawartości w pokarmach. Występuje także w przewlekłym alkoholizmie lub podczas długotrwałego żywienia pozajelitowego płynami nie zawierającymi magnezu. Do zaburzeń wchłaniania magnezu dochodzi w zespole złego trawienia i wchłaniania oraz w marskości wątroby. Także nadmierna utrata magnezu drogą nerek prowadzi do wystąpienia niedoboru. Występuje w stanach takich jak: przewlekłe zapalenie nerek, faza wielomoczu u chorych z ostrą niewydolnością nerek, nadczynność tarczycy i przytarczyc, zespół pierwotnego i wtórnego hiperaldosteronizmu, szpiczak mnogi i przerzuty nowotworowe do kości, oraz przedawkowanie wit. D. Do dużej utraty magnezu może dojść przez przewód pokarmowy w przewlekłych wymiotach. Potas jest głównym kationem płynu wewnątrzkomórkowego, wpływającym na prawidłową gospodarkę wodno-elektrolitową organizmu. Uczestniczy w takich procesach fizjologicznych jak przewodzenie nerwowe, praca serca, mięśni gładkich i prążkowanych, a także metabolizm węglowodanów i liczne reakcje enzymatyczne. Wpływa na funkcjonowanie układu nerwowego i mięśniowego oraz aktywność mięśnia sercowego. Jest ważnym składnikiem cytoplazmy, niezbędnym w syntezie białek w rybosomach, zmniejszającym pęcznienie komórek i zwiększającym przepuszczalność błon komórkowych. Hipokaliemia może powodować liczne zaburzenia czynności fizjologicznych, m.in. obniżenie pobudliwości mięśnia sercowego, osłabienie siły mięśni i napięcia mięśni gładkich (zaparcia), zaburzenia czynności nerek (niezdolność zagęszczania moczu) oraz zaburzenia ośrodkowego i obwodowego układu nerwowego (parestezje, niemożność skupienia uwagi, senność, apatię, niekiedy zaś wzmożoną pobudliwość nerwową), niewydolność oddechową, niemiarowość pracy serca i zapaść. Asparagina jest aminokwasem nie niezbędnym, w warunkach fizjologicznych wytwarzanym w wystarczających ilościach. Uczestniczy w syntezie białek, oligopeptydów, puryn, pirymidyn, kwasów nukleinowych i argininy. W organizmie występuje jako anion, najczęściej połączony z magnezem, potasem, wapniem lub cynkiem. Jest specyficznym nośnikiem tych kationów do wnętrza komórek.

1 tabl. zawiera 17 mg jonów magnezu w postaci 250 mg magnezu wodoroasparaginianu czterowodnego i 54 mg jonów potasu w postaci 250 mg potasu wodoroasparaginianu półwodnego.