Produkt leczniczy należy podawać pod nadzorem lekarza specjalizującego się w stosowaniu leków przeciwnowotworowych oraz w miejscu, w którym istnieje możliwość natychmiastowego skorzystania z pełnego wyposażenia reanimacyjnego. Leczenie produktem pacjentów z nawrotową lub oporną na leczenie ALL wywodzącą się z komórek prekursorowych limfocytów B można rozważać, jeśli wynik ekspresji antygenu CD22 przed rozpoczęciem terapii, uzyskany po przeprowadzeniu oznaczenia zwalidowaną i czułą metodą, wynosi > 0%. U pacjentów, u których stwierdzono krążące limfoblasty, przed podaniem pierwszej dawki zaleca się przeprowadzenie cytoredukcji z zastosowaniem skojarzonego leczenia hydroksymocznikiem, steroidami i/lub winkrystyną do uzyskania liczby komórek blastycznych we krwi obwodowej Ł10 000/mm3. Przed rozpoczęciem leczenia zaleca się zastosowanie premedykacji kortykosteroidem, lekiem przeciwgorączkowym oraz lekiem przeciwhistaminowym. U pacjentów z dużą masą nowotworu przed rozpoczęciem podawania zaleca się zastosowanie premedykacji w celu zmniejszenia stężenia kwasu moczowego i nawodnienia. W trakcie wlewu oraz przez co najmniej 1 godz. po jego zakończeniu pacjentów należy monitorować w kierunku reakcji związanych z wlewem. Produkt leczniczy należy podawać w 3- lub 4-tyg. cyklach. U pacjentów, którzy zostaną poddani przeszczepowi krwiotwórczych komórek macierzystych (ang. HSCT) zaleca się zastosowanie 2 cykli leczenia. Trzeci cykl terapii można rozważyć u pacjentów, u których po 2 cyklach leczenia nie uzyskano całkowitej remisji (ang. CR) ani całkowitej remisji z niepełną regeneracją hematologiczną (ang. CRi) i stwierdzono minimalną chorobę resztkową (ang. MRD). U pacjentów, którzy nie będą poddawani HSCT, można zastosować maks. 6 cykli. Leczenie pacjentów, którzy nie osiągnęli CR lub CRi po 3 cyklach terapii, należy przerwać. W pierwszym cyklu leczenia zalecana całkowita dawka produktu leczniczego dla wszystkich pacjentów wynosi 1,8 mg/m2 pc. na cykl, podawana w 3 dawkach podzielonych: w dniu 1. (0,8 mg/m2 pc.), dniu 8. (0,5 mg/m2 pc.) i dniu 15. (0,5 mg/m2 pc.). Pierwszy cykl leczenia powinien trwać 3 tyg., ale można go przedłużyć do 4 tyg., jeśli u pacjenta wystąpi CR lub CRi oraz (albo) w celu umożliwienia ustąpienia objawów toksyczności. W kolejnych cyklach zalecana dawka produktu leczniczego to 1,5 mg/m2 pc. na cykl, podawana w 3 dawkach podzielonych: w dniu 1. (0,5 mg/m2 pc.), dniu 8. (0,5 mg/m2 pc.) i dniu 15. (0,5 mg/m2 pc.) u pacjentów, którzy uzyskali CR lub CRi, lub 1,8 mg/m2 pc. na cykl, podawana w 3 dawkach podzielonych: w dniu 1. (0,8 mg/m2 pc.), dniu 8. (0,5 mg/m2 pc.) i dniu 15. (0,5 mg/m2 pc.) u pacjentów, którzy nie uzyskali CR lub CRi. Kolejne cykle leczenia powinny trwać 4 tyg. Schemat dawkowania w cyklu 1. Wszyscy pacjenci: dzień pierwszy: 0,8 mg/m2 pc.; dzień 8.: 0,5 mg/m2 pc.; dzień 15.: 0,5 mg/m2 pc. - długość cyklu 21 dni. Schemat dawkowania w kolejnych cyklach w zależności od odpowiedzi na leczenie. Pacjenci, którzy uzyskali CR lub CRi: dzień pierwszy: 0,5mg/m2 pc.; dzień 8.: 0,5 mg/m2 pc.; dzień 15.: 0,5 mg/m2 pc. - długość cyklu 28 dni. Pacjenci, którzy nie uzyskali CR lub CRi: dzień pierwszy: 0,8 mg/m2 pc.; dzień 8.: 0,5 mg/m2 pc.; dzień 15.: 0,5 mg/m2 pc. - długość cyklu 28 dni. Szczegóły dotyczące dawkowania, patrz ChPL. Modyfikacje dawki. Może zaistnieć konieczność modyfikacji dawki produktu leczniczego ze względu na bezpieczeństwo i tolerancję u danego pacjenta. Leczenie niektórych działań niepożądanych może wymagać przerwania i/lub zmniejszenia dawkowania bądź całkowitego zaprzestania podawania produktu leczniczego. Jeśli dawka zostanie zmniejszona z powodu toksyczności związanej ze stosowaniem produktu leczniczego, dawki tej nie należy ponownie zwiększać. Nie ma konieczności przerywania dawkowania produktu leczniczego w trakcie cyklu leczenia (w dniu 8. i/lub 15.) z powodu neutropenii lub małopłytkowości, zaleca się jednak je przerwać w przypadku toksyczności niehematologicznej. Modyfikacje dawki z powodu toksyczności hematologicznej na początku cyklu leczenia (w dniu 1.). Poziomy przed rozpoczęciem leczenia produktem leczniczym toksyczności hematologicznej ANCł1 × 109/l: w przypadku zmniejszenia ANC należy przerwać kolejny cykl leczenia aż do powrotu do wartości ł1 × 109/l. Poziomy przed rozpoczęciem leczenia produktem leczniczym toksyczności hematologicznej liczba płytek krwi ł50 × 109/l: w przypadku zmniejszenia liczby płytek krwi należy przerwać kolejny cykl leczenia aż do powrotu do wartości ł50 × 109/l. Poziomy przed rozpoczęciem leczenia produktem leczniczym toksyczności hematologicznej ANC< 1 × 109/l i/lub liczba płytek krwi <50 × 109/l: w przypadku zmniejszenia ANC i/lub liczby płytek krwi należy przerwać kolejny cykl leczenia aż do chwili, gdy spełniony zostanie przynajmniej jeden z poniższych warunków: ANC i liczba płytek krwi powrócą przynajmniej do wartości na poziomie wyjściowym z poprzedniego cyklu lub ANC powróci do wartości ł1 × 109/l i liczba płytek krwi powróci do wartości ł50 × 109/l lub stan zdrowia pacjenta ustabilizuje się lub poprawi (w oparciu o ostatnie wyniki badania szpiku kostnego) oraz uzna się, że przyczyną zmniejszenia ANC i liczby płytek krwi jest choroba podstawowa (nie zaś toksyczność związana ze stosowaniem produktu leczniczego). Szczegóły dotyczące dawkowania, patrz ChPL. Modyfikacje dawki z powodu toksyczności niehematologicznej w dowolnym punkcie czasowym w trakcie leczenia. VOD/SOS lub inne ciężkie toksyczne uszkodzenie wątroby: należy całkowicie zaprzestać leczenia. Bilirubina całkowita > 1,5 × GGN oraz AspAT/AlAT > 2,5 × GGN: przerwać dawkowanie aż do powrotu bilirubiny całkowitej do wartości Ł× GGN i AspAT/AlAT Ł2,5 × GGN przed podaniem każdej dawki, chyba że wartości te związane są z zespołem Gilberta lub hemolizą. Jeśli stężenie bilirubiny całkowitej nie powróci do wartości Ł1,5 × GGN lub AspAT/AlAT nie powrócą do wartości Ł2,5 × GGN, należy całkowicie zaprzestać leczenia. Reakcje spowodowane infuzją: przerwać infuzję i podjąć odpowiednie postępowanie. W zależności od nasilenia reakcji związanych z infuzją należy rozważyć zaprzestanie jej podawania lub zastosowanie steroidów i leków przeciwhistaminowych. W przypadku ciężkich lub zagrażających życiu reakcji związanych z infuzją należy całkowicie zaprzestać leczenia. Toksyczność niehematologiczna w stopniu ł2 (związana z produktem leczniczym): przerwać leczenie i odczekać do zmniejszenia objawów toksyczności do stopnia 1 lub powrotu zdrowia pacjenta do stanu sprzed leczenia, przed podaniem każdej dawki. Szczegóły dotyczące dawkowania, patrz ChPL. Modyfikacje dawki w zależności od czasu trwania przerwy w dawkowaniu z powodu toksyczności. Czas trwania przerwy w dawkowaniu z powodu toksyczności <7 dni (w trakcie cyklu): przerwać kolejną dawkę (zachować odstęp co najmniej 6 dni między kolejnymi dawkami). Czas trwania przerwy w dawkowaniu z powodu toksyczności ł7 dni: pominąć kolejną dawkę w trakcie cyklu. Czas trwania przerwy w dawkowaniu z powodu toksyczności ł14 dni: po normalizacji stanu zdrowia pacjenta zmniejszyć całkowitą dawkę o 25% w kolejnym cyklu. Jeśli zajdzie konieczność dalszej modyfikacji dawki, należy zredukować liczbę dawek do 2 na cykl w kolejnych cyklach. Gdy zmniejszenie całkowitej dawki o 25% a następnie redukcja do 2 dawek na cykl nie będzie tolerowane, należy całkowicie zaprzestać leczenia. Czas trwania przerwy w dawkowaniu z powodu toksyczności ł28 dni: rozważyć całkowite zaprzestanie podawania produktu leczniczego. Pacjenci w podeszłym wieku: nie ma konieczności dostosowywania dawki początkowej ze względu na wiek pacjenta. Zaburzenia czynności wątroby: nie ma konieczności dostosowywania dawki początkowej u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, u których stężenie bilirubiny całkowitej wynosi Ł1,5 × GGN, a AspAT i/lub AlAT Ł2,5 × GGN. Dane dotyczące bezpieczeństwa stosowania tego produktu u pacjentów, u których przed rozpoczęciem dawkowania stężenie bilirubiny całkowitej wynosiło >1,5 × GGN i AspAT/AlAT > 2,5 × GGN, są ograniczone. Należy przerwać stosowanie produktu aż do powrotu bilirubiny całkowitej do wartości Ł1,5 × GGN i AspAT/AlAT Ł2,5 × GGN przed podaniem każdej dawki, chyba że wartości te są związane z zespołem Gilberta lub hemolizą. Jeśli stężenie bilirubiny całkowitej nie powróci do wartości Ł1,5 × GGN lub AspAT/AlAT nie powrócą do wartości Ł2,5 × GGN, należy całkowicie zaprzestać leczenia. Zaburzenia czynności nerek: nie ma konieczności dostosowywania dawki początkowej u pacjentów z łagodnymi, umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (Clcr 60-89 ml/min, 30-59 ml/min lub 15-29 ml/min, odpowiednio) - patrz ChPL. Nie badano bezpieczeństwa i skuteczności stosowania produktu leczniczego u pacjentów ze schyłkową niewydolnością nerek. Dzieci i młodzież: nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności produktu leczniczego u dzieci (w wieku od 0 do <18 lat). Dane nie są dostępne.

Produkt leczniczy przeznaczony jest do stosowania dożylnego. Infuzję należy podawać przez 1 godz. Produktu leczniczego nie należy podawać we wstrzyknięciu ani bolusie dożylnym. Przed podaniem produkt leczniczy należy rozpuścić i rozcieńczyć. Instrukcja dotycząca rekonstytucji i rozcieńczania produktu leczniczego przed podaniem, patrz ChPL.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Potwierdzona ostra lub czynna choroba wenookluzyjna wątroby / zespół niewydolności zatokowej wątroby (VOD/SOS). Ciężka czynna choroba wątroby (np. marskość wątroby, guzkowy przerost regeneracyjny, aktywne zapalenie wątroby).

W celu poprawienia identyfikowalności biologicznych produktów leczniczych należy czytelnie zapisać nazwę i numer serii podawanego produktu. Hepatotoksyczność, w tym ciężkie, zagrażające życiu, a czasami śmiertelne przypadki VOD/SOS, zgłaszano u pacjentów z nawrotową lub oporną na leczenie ALL otrzymujących produkt leczniczy. Produkt leczniczy znacznie zwiększał ryzyko VOD/SOS w porównaniu ze standardowymi schematami chemioterapii stosowanymi w tej populacji pacjentów. Ryzyko było szczególnie widoczne u pacjentów, którzy zostali poddani HSCT po zakończeniu terapii. Zgłaszana częstość VOD/SOS po HSCT wynosiła ł50% w następujących podgrupach pacjentów: u pacjentów, u których zastosowano schemat kondycjonowania HSCT zawierający 2 środki alkilujące, u pacjentów w wieku ł65 lat, oraz u pacjentów ze stężeniem bilirubiny w surowicy łGGN przed HSCT. Należy unikać schematów kondycjonowania HSCT zawierających 2 środki alkilujące. Należy rozważyć stosunek korzyści do ryzyka przed podaniem produktu leczniczego pacjentom, u których zastosowanie w przyszłości schematów kondycjonowania HSCT zawierających 2 środki alkilujące będzie prawdopodobnie nieuniknione. U pacjentów, u których przed HSCT stężenie bilirubiny w surowicy łGGN można przeprowadzić HSCT po zakończeniu leczenia produktem leczniczym jedynie po dokładnym rozważeniu stosunku korzyści do ryzyka. Jeżeli pacjenci zostaną poddani HSCT, należy ich uważnie monitorować w kierunku objawów podmiotowych i przedmiotowych VOD/SOS. Do innych czynników, które wydają się zwiększać ryzyko VOD/SOS u pacjentów po HSCT należą: wcześniej przebyta HSCT, wiek ł55 lat, choroba wątroby w wywiadzie i/lub zapalenie wątroby przed rozpoczęciem leczenia, kolejne rzuty chemioterapii ratunkowej oraz większa liczba cykli leczenia. Należy dokładnie rozważyć, czy podać produkt leczniczy pacjentom, którzy zostali wcześniej poddani HSCT. Żaden z pacjentów z nawrotową lub oporną na leczenie ALL leczonych produktem leczniczym w badaniach klinicznych nie został poddany HSCT w ciągu 4 m-cy poprzedzających leczenie. U pacjentów z chorobą wątroby w wywiadzie przed rozpoczęciem leczenia produktem leczniczym należy przeprowadzić dokładne badania (np. badanie USG, badanie w kierunku wirusowego zapalenia wątroby) w celu wykluczenia ciężkiej czynnej choroby wątroby. Ze względu na ryzyko VOD/SOS u pacjentów przygotowywanych do HSCT zaleca się zastosowanie 2 cykli leczenia inotuzumabem ozogamycyny; a zastosowanie trzeciego cyklu można rozważyć u pacjentów, uktórych po 2 cyklach nie osiągnięto CR lub CRi i nie wykluczono MRD. Wszystkich pacjentów, a w szczególności pacjentów po HSCT należy ściśle monitorować w kierunku objawów podmiotowych i przedmiotowych VOD/SOS, w tym zwiększonych wartości bilirubiny całkowitej, powiększenia wątroby (które może być bolesne), szybkiego zwiększenia mc. oraz wodobrzusza. Kontrolowanie wyłącznie parametru bilirubiny całkowitej może nie wystarczyć do zidentyfikowania wszystkich pacjentów ze zwiększonym ryzykiem VOD/SOS. U wszystkich pacjentów przed podaniem oraz po podaniu każdej dawki produktu leczniczego należy monitorować wyniki prób wątrobowych, w tym AlAT, AspAT, bilirubinę całkowitą oraz fosfatazę alkaliczną. W przypadku nieprawidłowych wartości prób wątrobowych należy częściej monitorować wyniki prób wątrobowych oraz przedmiotowe i podmiotowe objawy kliniczne hepatotoksyczności. U pacjentów, którzy są przygotowywani do HSCT, należy ściśle monitorować próby wątrobowe w pierwszym miesiącu po HSCT, a następnie rzadziej, zgodnie ze standardową praktyką medyczną. Zwiększenie wartości parametrów prób wątrobowych może wymagać przerwania lub zmniejszenia dawkowania lub całkowitego zaprzestania podawania produktu leczniczego. Należy całkowicie zaprzestać leczenia, jeśli wystąpi VOD/SOS. Jeżeli VOD/SOS będzie o ciężkim nasileniu, należy podjąć standardowe leczenie kliniczne. U pacjentów, którzy otrzymywali inotuzumab ozogamycyny zgłaszano przypadki neutropenii, małopłytkowości, niedokrwistości, leukopenii, gorączki neutropenicznej, limfopenii i pancytopenii. Niektóre z nich stanowiły zagrożenie dla życia. U pacjentów, którzy otrzymywali inotuzumab ozogamycyny zgłaszano powikłania związane z neutropenią i małopłytkowością (w tym odpowiednio zakażenia i krwawienia /krwotoki). Przed podaniem każdej dawki produktu leczniczego u pacjentów należy wykonać pełną morfologię krwi. W czasie leczenia należy monitorować pacjentów w kierunku wystąpienia przedmiotowych i podmiotowych objawów zakażenia w czasie leczenia i po HSCT, krwawienia/krwotoku oraz innych objawów mielosupresji. W stosownych przypadkach należy podawać pacjentom profilaktyczne leki przeciwinfekcyjne i przeprowadzać badania kontrolne w trakcie leczenia i po jego zakończeniu. Leczenie ciężkich zakażeń, krwawienia/krwotoku oraz innych objawów mielosupresji, w tym ciężkiej neutropenii lub małopłytkowości, może wymagać przerwania dawkowania, zmniejszenia dawki lub całkowitego zaprzestania leczenia. U pacjentów, którzy otrzymywali inotuzumab ozogamycyny zgłaszano przypadki reakcji spowodowanych podaniem infuzji. Przed rozpoczęciem podawania zaleca się poddanie pacjentów premedykacji kortykosteroidami, lekami przeciwgorączkowymi oraz przeciwhistaminowymi. Pacjentów należy ściśle monitorować w czasie wlewu i co najmniej przez 1 godz. po jego zakończeniu w kierunku reakcji związanych z wlewem, w tym niedociśnienia tętniczego, uderzeń gorąca lub problemów z oddychaniem. W przypadku pojawienia się reakcji związanych z infuzją należy przerwać infuzję i zapewnić odpowiednią opiekę medyczną. W zależności od nasilenia reakcji związanych z infuzją należy rozważyć przerwanie infuzji lub podanie steroidów i leków przeciwhistaminowych. W przypadku wystąpienia ciężkich lub zagrażających życiu reakcji związanych z infuzją należy całkowicie zaprzestać leczenia. U pacjentów otrzymujących inotuzumab ozogamycyny zgłaszano TLS o nasileniu potencjalnie zagrażającym życiu lub śmiertelnym. U pacjentów z dużą masą nowotworu przed rozpoczęciem dawkowania zaleca się zastosowanie premedykacji w celu zmniejszenia stężenia kwasu moczowego i nawodnienia. Pacjentów należy monitorować w kierunku objawów przedmiotowych i podmiotowych TLS i leczyć zgodnie ze standardową praktyką medyczną. U pacjentów otrzymujących inotuzumab ozogamycyny obserwowano wydłużenie odstępu QT. Należy zachować ostrożność podczas podawania produktu leczniczego pacjentom z wydłużeniem odstępu QT w wywiadzie lub z predyspozycją do wydłużenia odstępu QT, którzy przyjmują produkty lecznicze mogące wydłużać odstęp QT oraz pacjentom z zaburzeniami elektrolitowymi. U osób tych należy wykonać EKG oraz badanie elektrolitów przed rozpoczęciem leczenia oraz okresowo w trakcie leczenia. U pacjentów otrzymujących inotuzumab ozogamycyny zgłaszano zwiększoną aktywność amylazy i lipazy. Pacjentów należy monitorować w kierunku zwiększonej aktywności amylazy i lipazy oraz badać w kierunku choroby wątroby i dróg żółciowych, i leczyć zgodnie ze standardową praktyką medyczną. Nie badano bezpieczeństwa stosowania żywych szczepionek wirusowych w trakcie leczenia produktem lub po jego zakończeniu. Szczepienie żywymi szczepionkami wirusowymi nie jest zalecane przez co najmniej 2 tyg. przed rozpoczęciem leczenia produktem leczniczym, w trakcie leczenia oraz do czasu uzyskania regeneracji limfocytów B po ostatnim cyklu leczenia. Ten produkt leczniczy zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na 1 mg inotuzumabu ozogamycyny. Pacjentów będących na diecie niskosodowej można poinformować, że ten produkt leczniczy jest zasadniczo „wolny od sodu”. Ten produkt leczniczy może być dalej przygotowywany do podania z roztworami zawierającymi sód i należy to rozpatrywać w odniesieniu do całkowitej zawartości sodu ze wszystkich źródeł, które zostaną podane pacjentowi. Produkt leczniczy wywiera umiarkowany wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Podczas leczenia produktem leczniczym pacjenci mogą odczuwać zmęczenie, dlatego podczas prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn powinni zachować ostrożność.

Nie przeprowadzono formalnych badań klinicznych dotyczących interakcji tego produktu z innymi produktami leczniczymi. Opierając się na danych in vitro mało prawdopodobne jest, aby jednoczesne stosowanie inotuzumabu ozogamycyny z inhibitorami lub induktorami cytochromu P450 (CYP) lub enzymami metabolizującymi leki z grupy UDP-glukuronylotransferazy (UGT) zmieniało ekspozycję na dimetylohydrazyd N-acetylo-gamma-kalicheamycyny. Mało prawdopodobne również jest, aby inotuzumab ozogamycyny i dimetylohydrazyd N-acetylo-gamma-kalicheamycyny zmieniały ekspozycję na substraty enzymów CYP oraz aby dimetylohydrazyd N-acetylo-gamma-kalicheamycyny zmieniał ekspozycję substratów enzymów UGT lub głównych transporterów leków. U pacjentów otrzymujących inotuzumab ozogamycyny obserwowano przypadki wydłużenia odstępu QT. W związku z tym należy dokładnie rozważyć jednoczesne stosowanie inotuzumabu ozogamycyny z produktami leczniczymi wydłużającymi odstęp QT lub wywołującymi częstoskurcz komorowy torsades de pointes. U pacjentów przyjmujących jednocześnie te produkty lecznicze należy monitorować odstęp QT.

Kobiety w wieku rozrodczym / antykoncepcja u mężczyzn i kobiet: kobiety w wieku rozrodczym powinny nie zachodzić w ciążę podczas stosowania produktu. Kobiety powinny stosować skuteczne metody antykoncepcji w trakcie leczenia produktem leczniczym i co najmniej przez 8 m-cy po podaniu ostatniej dawki. Mężczyźni, którzy mają partnerki w wieku rozrodczym powinni stosować skuteczne metody antykoncepcji w trakcie leczenia produktem leczniczym i co najmniej przez 5 m-cy po podaniu jego ostatniej dawki. Brak danych dotyczących stosowania inotuzumabu ozogamycyny u kobiet w okresie ciąży. W oparciu o dane z badań nieklinicznych dotyczących bezpieczeństwa inotuzumab ozogamycyny może wywierać szkodliwy wpływ na zarodek i płód podczas stosowania u kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję. Produktu leczniczego nie stosować u kobiet w okresie ciąży, chyba że potencjalne korzyści dla matki przewyższają potencjalne ryzyko dla płodu. Kobiety w ciąży, pacjentki, które zajdą w ciążę podczas stosowania inotuzumabu ozogamycyny oraz leczonych mężczyzn mających ciężarne partnerki należy poinformować o potencjalnym zagrożeniu dla płodu. Brak danych dotyczących przenikania inotuzumabu ozogamycyny lub jego metabolitów do mleka ludzkiego, wpływu na dzieci karmione piersią ani wpływu na wytwarzanie mleka. Ze względu na możliwość wystąpienia działań niepożądanych u dzieci karmionych piersią kobiety nie powinny karmić piersią podczas leczenia produktem leczniczym i przez co najmniej 2 m-ce po otrzymaniu ostatniej dawki. Z badań nieklinicznych inotuzumabu ozogamycyny wynika, że może on zmniejszać płodność męską i żeńską. Brak jest danych na temat płodności u pacjentów. Przed rozpoczęciem leczenia zarówno kobiety, jak i mężczyźni powinni zasięgnąć informacji na temat metod zachowania płodności.

Najczęściej występującymi (ł20%) działaniami niepożądanymi były: małopłytkowość (51%), neutropenia (49%), zakażenia (48%), niedokrwistość (36%), leukopenia (35%), zmęczenie (35%), krwawienie (33%), gorączka (32%), nudności (31%), ból głowy (28%), gorączka neutropeniczna (26%), zwiększenie aktywności aminotransferaz (26%), ból brzucha (23%), zwiększenie aktywności gamma-glutamylotransferazy (21%) oraz hiperbilirubinemia (21%). U pacjentów, którzy otrzymywali produkt leczniczy najczęstszymi (ł2%) ciężkimi działaniami niepożądanymi były: zakażenia (23%), gorączka neutropeniczna (11%), krwotok (5%), ból brzucha (3%), gorączka (3%), VOD/SOS (2%) i zmęczenie (2%). Działania niepożądane zgłaszane u pacjentów z nawracającą lub oporną na leczenie ALL wywodzącą się z komórek prekursorowych limfocytów B, którzy otrzymywali produkt leczniczy. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (bardzo często) zakażenie (48%) (w tym posocznica i bakteriemia [17%], zakażenia grzybicze [9%], zakażenia dolnych dróg oddechowych [12%], zakażenia górnych dróg oddechowych [12%], zakażenia bakteryjne [1%], zakażenia wirusowe [7%], zakażenia przewodu pokarmowego [4%], zakażenia skóry [4%]). Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo często) gorączka neutropeniczna (26%), neutropenia (49%), małopłytkowość (51%), leukopenia (35%), limfopenia (18%), niedokrwistość (36%); (często) pancytopenia. Zaburzenia układu immunologicznego: (często) nadwrażliwość (1%). Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo często) zmniejszony apetyt (12%); (często) zespół rozpadu guza (2%), hiperurykemia (4%). Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) ból głowy (28%). Zaburzenia naczyniowe: (bardzo często) krwotokc (33%) (w tym krwawienie w obrębie ośrodkowego układu nerwowego [1%], krwawienie z górnej części przewodu pokarmowego [6%], krwawienie z dolnej części przewodu pokarmowego [4%], krwawienie z nosa [15%]). Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) ból brzucha (23%), wymioty (15%), biegunka (17%), nudności (31%), zapalenie jamy ustnej (13%), zaparcia (17%); (często) wodobrzusze (4%), wzdęcie brzucha (6%). Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (bardzo często) hiperbilirubinemia (21%), zwiększenie aktywności aminotransferaz (26%), zwiększenie aktywności GGT (21%); (często) choroba wenookluzyjna (zespół niewydolności zatokowej) (3% [przed HSCT]). Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) gorączka (32%), zmęczenie (35%), dreszcze (11%). Badania diagnostyczne: (bardzo często) zwiększona aktywność fosfatazy alkalicznej (13%); (często) wydłużenie odstępu QT w badaniu EKG (1%), zwiększona aktywność amylazy (5%), zwiększona aktywność lipazy (9%). Urazy, zatrucia i powikłania po zabiegach: (bardzo często) reakcje spowodowane podaniem infuzji (10%). Szczegóły dotyczące działań niepożądanych, patrz ChPL. Hepatotoksyczność, w tym choroba wenookluzyjna wątroby / zespół niewydolności zatokowej wątroby (VOD/SOS): w głównym badaniu klinicznym (N = 164) VOD/SOS zgłoszono u 23 (14%) pacjentów, w tym u 5 (3%) pacjentów podczas terapii w ramach badania lub w okresie kontrolnym, u których nie przeprowadzano interwencyjnej HSCT. Spośród 79 pacjentów, którzy zostali poddani HSCT po zakończeniu terapii (przy czym 8 z nich przed przystąpieniem do HSCT poddano dodatkowej terapii ratunkowej po zakończeniu leczenia produktem leczniczym), VOD/SOS zgłoszono u 18 (23%) pacjentów. Pięć z 18 przypadków VOD/SOS, które wystąpiły po HSCT, zakończyło się zgonem. VOD/SOS zgłaszano do 56 dni po podaniu ostatniej dawki inotuzumabu ozogamycyny pacjentom, u których nie przeprowadzono HSCT. Mediana czasu od przeprowadzenia HSCT do wystąpienia VOD/SOS wynosiła 15 dni (zakres: 3-57 dni). Spośród 5 pacjentów, u których wystąpiła VOD/SOS w trakcie leczenia inotuzumabem ozogamycyny, ale niepoddawanych interwencyjnej HSCT, u 2 pacjentów przeprowadzono HSCT przed rozpoczęciem terapii produktem leczniczym. Spośród pacjentów, którzy zostali poddani HSCT po zakończeniu leczenia produktem leczniczym, przypadki VOD/SOS zgłoszono u 5/11 (46%) pacjentów poddanych HSCT zarówno przed rozpoczęciem leczenia produktem leczniczym, jak i po jego zakończeniu oraz u 13/68 (19%) pacjentów poddanych HSCT jedynie po zakończeniu terapii produktem leczniczym. Odnośnie innych czynników ryzyka, VOD/SOS zgłoszono u 6/11 (55%) pacjentów, u których zastosowano schematy kondycjonowania HSCT zawierające 2 środki alkilujące i 9/53 (17%) pacjentów, u których zastosowano schematy kondycjonowania HSCT zawierające 1 środek alkilujący, 7/17 (41%) pacjentów, którzy byli w wieku ł55 lat i 11/62 (18%) pacjentów, którzy byli w wieku <55 lat, 7/12 (58%) pacjentów, u których stężenie bilirubiny w surowicy przed HSCT było łGGN i u 11/67 (16%) pacjentów, u których stężenie bilirubiny w surowicy przed HSCT było < GGN. W głównym badaniu (N = 164) przypadki hiperbilirubinemii i zwiększonej aktywności aminotransferaz wystąpiły u odpowiednio 35 (21%) i 43 (26%) pacjentów. Przypadki hiperbilirubinemii stopnia ł3. i zwiększonej aktywności aminotransferaz zgłoszono u odpowiednio 9 (6%) oraz 11 (7%) pacjentów. Mediana czasu do wystąpienia hiperbilirubinemii i zwiększonej aktywności aminotransferaz wynosiła odpowiednio 73 dni i 29 dni. Informacje na temat klinicznego leczenia toksycznego uszkodzenia wątroby, w tym VOD/SOS. Mielosupresja/cytopenie: w głównym badaniu (N = 164) przypadki małopłytkowości i neutropenii zgłoszono u odpowiednio 83 (51%) i 81 (49%) pacjentów. Małopłytkowość i neutropenię 3. stopnia zgłoszono u odpowiednio 23 (14%) i 33 (20%) pacjentów. Małopłytkowość i neutropenię 4. stopnia zgłoszono u odpowiednio 46 (28%) i 45 (27%) pacjentów. Gorączkę neutropeniczną potencjalnie zagrażającą życiu zgłoszono u 43 (26%) pacjentów. Zakażenia: w głównym badaniu (N = 164) zakażenia, w tym ciężkie, z których niektóre mogą stanowić zagrożenie życia lub prowadzić do zgonu zgłoszono u 79 (48%) pacjentów. Częstość poszczególnych rodzajów zakażeń była następująca: posocznica i bakteriemia (17%), zakażenia dolnych dróg oddechowych (12%), zakażenia górnych dróg oddechowych (12%), zakażenia grzybicze (9%), zakażenia wirusowe (7%), zakażenia przewodu pokarmowego (4%), zakażenia skóry (4%) i zakażenia bakteryjne (1%). Śmiertelne zakażenia, w tym zapalenie płuc, posocznicę neutropeniczną, posocznicę, wstrząs septyczny i posocznicę wywołaną przez pałeczkę ropy błękitnej zgłoszono u 8 (5%) pacjentów. Krwawienie/krwotok: w głównym badaniu klinicznym (N = 164) krwawienia/krwotoki, głównie o nasileniu łagodnym, zgłoszono u 54 (33%) pacjentów. Częstość poszczególnych rodzajów krwawienia / krwotoków była następująca: krwawienie z nosa (15%), krwawienie z górnej części przewodu pokarmowego (6%), krwawienie z dolnej części przewodu pokarmowego (4%) oraz krwawienia w obrębie OUN (1%). Krwawienia / krwotoki 3./4. stopnia zgłoszono u 8/164 (5%) pacjentów. Zgłoszono jedno krwawienie / krwotok 5. stopnia (krwotok wewnątrzbrzuszny). Reakcje spowodowane infuzją. W głównym badaniu (N = 164) reakcje związane z podaniem infuzji zgłoszono u 17 (10%) pacjentów. Wszystkie przypadki były o nasileniu stopnia Ł2. Reakcje związane z infuzją zdarzały się głównie w cyklu 1 i ustępowały samoistnie wkrótce po zakończeniu wlewu inotuzumabu ozogamycyny lub pod wpływem leczenia farmakologicznego. Zespół rozpadu guza (TLS): w głównym badaniu (N = 164) przypadki TLS o przebiegu potencjalnie zagrażającym życiu lub śmiertelnym zgłoszono u 4/164 (2%) pacjentów. TLS o nasileniu 3./4. stopnia zgłoszono u 3 (2%) pacjentów. TLS występował wkrótce po zakończeniu wlewu inotuzumabu ozogamycyny i ustępował pod wpływem leczenia farmakologicznego. Wydłużenie odstępu QT: w głównym badaniu (N = 164) maks. wydłużenie odstępu QT skorygowane dla częstości akcji serca według wzoru Fridericia (QTcF) ł30 ms i ł60 ms w porównaniu do wartości wyjściowej odnotowano odpowiednio u 30/162 (19%) i 4/162 (3%) pacjentów. Wydłużenie odstępu QTcF > 450 ms stwierdzono u 26/162 (16%) pacjentów. U żadnego z pacjentów nie odnotowano wydłużenia odstępu QTcF > 500 ms. Wydłużenie odstępu QT o nasileniu 2. stopnia zgłoszono u 2/164 (1%) pacjentów. Nie zgłoszono wydłużenia odstępu QT o nasileniu ł3. ani częstoskurczu torsades de pointes. Zwiększona aktywność amylazy i lipazy: w głównym badaniu (N = 164) zwiększona aktywność amylazy i lipazy zgłoszono u odpowiednio 8 (5%) i 15 (9%) pacjentów. Zwiększona aktywność amylazy i lipazy stopnia ł3. zgłoszono u odpowiednio 3 (2%) oraz 7 (4%) pacjentów. Immunogenność: w badaniach klinicznych produktu leczniczego z udziałem pacjentów z nawracającą lub oporną na leczenie ALL dodatni wynik oznaczenia przeciwciał przeciw inotuzumabowi ozogamycyny odnotowano u 7/236 (3%) pacjentów. U żadnego z pacjentów nie odnotowano dodatniego wyniku na obecność przeciwciał neutralizujących przeciw inotuzumabowi ozogamycyny. U pacjentów, u których dodatni wynik potwierdził obecność przeciwciał przeciwko inotuzumabowi ozogamycyny, nie zaobserwowano żadnego wpływu na klirens produktu leczniczego na podstawie populacyjnej analizy farmakokinetycznej. Liczba pacjentów była zbyt mała, aby można było ocenić wpływ przeciwciał przeciw inotuzumabowi ozogamycyny na skuteczność i bezpieczeństwo stosowania. Szczegóły dotyczące działań niepożądanych, patrz ChPL.

W badaniach klinicznych z udziałem pacjentów z nawrotową lub oporną na leczenie ALL pacjenci otrzymywali inotuzumab ozogamycyny w dawkach pojedynczych i wielokrotnych wynoszących maks. odpowiednio 0,8 mg/m2 pc. oraz 1,8 mg/m2 pc. na cykl i podzielonych na 3 dawki podawane w dniu 1. (0,8 mg/m2), dniu 8. (0,5 mg/m2) oraz dniu 15. (0,5 mg/m2). Przedawkowanie może spowodować działania niepożądane, które obserwowano także przy zalecanych dawkach terapeutycznych. W przypadku przedawkowania infuzję należy tymczasowo przerwać, a pacjentów monitorować w kierunku toksycznego uszkodzenia wątroby i toksyczności hematologicznej. Ponowne rozpoczęcie podawania produktu leczniczego we właściwych dawkach terapeutycznych należy rozważyć po ustąpieniu wszelkich objawów toksyczności.

Inotuzumab ozogamycyny jest koniugatem przeciwciało-lek (ADC) składającym się z przeciwciała monoklonalnego skierowanego przeciw antygenowi CD22, które jest kowalencyjnie związane z dimetylohydrazydem N-acetylo-gamma-kalicheamycyny (CalichDMH). Inotuzumab jest humanizowanym przeciwciałem - immunoglobuliną klasy G podklasy 4 (IgG4), które swoiście rozpoznaje ludzki antygen CD22. Mała cząsteczka N-acetylo-gamma-kalicheamicyna jest produktem cytotoksycznym. N-acetylo-gamma-kalicheamicyna jest kowalencyjnie przyłączona do przeciwciała za pomocą łącznika rozszczepialnego przez kwas. Na podstawie danych z badań nieklinicznych ustalono, że aktywność przeciwnowotworowa produktu leczniczego wynika z wiązania się koniugatu przeciwciało-lek (ADC) z komórkami nowotworowymi wykazującymi ekspresję antygenu CD22, a następnie internalizacji kompleksu ADC-CD22 i wewnątrzkomórkowego uwalniania dimetylohydrazydu N-acetylo-gamma-kalicheamicyny przez hydrolityczne rozszczepienie łącznika. Aktywacja dimetylohydrazydu N-acetylo-gamma-kalicheamicyny wywołuje pęknięcia dwuniciowego DNA, a następnie zatrzymanie cyklu komórkowego i apoptotyczną śmierć komórki.

1 fiol. zawiera 1 mg inotuzumabu ozogamycyny. Po rozpuszczeniu 1 ml roztworu zawiera 0,25 mg inotuzumabu ozogamycyny. Inotuzumab ozogamycyny jest koniugatem przeciwciało-lek (ADC) składającym się z rekombinowanego humanizowanego przeciwciała monoklonalnego IgG4 kappa skierowanego przeciwko antygenowi CD22 (wytworzonego w komórkach jajnika chomika chińskiego metodą rekombinacji DNA), które jest kowalencyjnie związane z dimetylohydrazydem N-acetylo-gamma-kalicheamycyny (CalichDMH).