Nowo rozpoznana CML Ph+ w fazie CP. Zalecana dawka to 400 mg bosutynibu raz/dobę. CML Ph+ w fazie CP, AP lub BP z opornością na wcześniejsze leczenie lub jego nietolerancją. Zalecana dawka to 500 mg bosutynibu raz/dobę. W badaniach klinicznych w przypadku obu wskazań leczenie bosutynibem kontynuowano do wystąpienia progresji choroby lub nietolerancji leczenia. Dostosowanie dawki. W badaniu klinicznym I/II fazy z udziałem pacjentów z CML, którzy wykazywali oporność na wcześniejsze leczenie lub jego nietolerancję, zwiększenie dawki z 500 mg do 600 mg raz/dobę podawanej wraz z posiłkiem było dozwolone u pacjentów, u których do 8. tyg. nie uzyskano całkowitej odpowiedzi hematologicznej (ang. CHR) lub do 12. tyg. nie uzyskano całkowitej odpowiedzi cytogenetycznej (ang. CCyR) i u których nie wystąpiły zdarzenia niepożądane 3. lub wyższego stopnia o możliwym związku ze stosowaniem badanego produktu. W badaniu klinicznym III fazy z udziałem pacjentów z nowo rozpoznaną CML w fazie CP leczonych bosutynibem w dawce 400 mg stopniowe zwiększanie dawki o 100 mg do maks. 600 mg raz/dobę podawanej z posiłkiem było dozwolone u pacjentów, jeśli w 3 m-cu leczenia nie odnotowano transkryptów BCR-Abl w ilości Ł10%, nie wystąpiły działania niepożądane 3. lub 4. stopnia, a nasilenie wszystkich objawów toksyczności niehematologicznej 2. stopnia zmniejszyło się do co najmniej 1. stopnia. W badaniu klinicznym I/II fazy z udziałem pacjentów z CML, którzy wykazywali oporność na wcześniejsze leczenie lub jego nietolerancję i u których leczenie rozpoczęto od dawki Ł500 mg, dawkę bosutynibu zwiększono do 600 mg u 93 (93/558; 16,7%) pacjentów. W badaniu klinicznym III fazy z udziałem pacjentów z nowo rozpoznaną CML w fazie CP, u których leczenie rozpoczęto od dawki 400 mg, dawkę bosutynibu do 500 mg zwiększono łącznie u 46 (17,2%) pacjentów. Ponadto u 5,6% pacjentów w grupie otrzymującej bosutynib zwiększono dawkędo 600 mg. Dawki pow. 600 mg/dobę nie były badane i dlatego nie należy ich podawać. Dostosowanie dawki w zależności od wystąpienia działań niepożądanych. Niehematologiczne działania niepożądane. W przypadku wystąpienia umiarkowanej lub ciężkiej, klinicznie istotnej toksyczności niehematologicznej należy przerwać podawanie bosutynibu. Po ustąpieniu objawów toksyczności można wznowić stosowanie produktu od dawki zmniejszonej o 100 mg podawanej raz/dobę. W określonych stanach klinicznych należy rozważyć ponowne zwiększenie dawki do dawki podawanej raz/dobę przed jej zmniejszeniem. U pacjentów stosowano dawki mniejsze od 300 mg/dobę; jednak skuteczności nie ustalono. Zwiększenie aktywności aminotransferaz wątrobowych: w przypadku ponad 5-krotnego zwiększenia aktywności aminotransferaz (>5 x GGN), należy przerwać podawanie bosutynibu do czasu powrotu tych aktywności do wartości Ł2,5 x GGN, po czym wznowić stosowanie tego produktu leczniczego od dawki 400 mg raz/dobę. Jeśli powrót do danych wartości trwa dłużej niż 4 tyg., należy rozważyć przerwanie leczenia bosutynibem. Jeśli zwiększenie aktywności aminotransferaz ł3 x GGN występuje jednocześnie ze zwiększeniem stężenia bilirubiny >2 x GGN i aktywności fosfatazy zasadowej <2 x GGN, należy przerwać leczenie bosutynibem. Biegunka: w przypadku wystąpienia biegunki stopnia 3-4. wg Kryteriów Narodowego Instytutu Raka opisujących działania niepożądane (ang. NCI CTCAE), należy przerwać podawanie bosutynibu. Po przywróceniu stopnia Ł1. można wznowić stosowanie tego produktu leczniczego od dawki 400 mg raz/dobę. Hematologiczne działania niepożądane. W przypadku wystąpienia ciężkiej lub długotrwałej neutropenii i małopłytkowości zalecane jest zmniejszenie dawki. Dostosowanie dawki w przypadku neutropenii i małopłytkowości: ANCa<1,0 x 109/l i/lub płytki krwi <50 x 109/l - należy wstrzymać podawanie bosutynibu do czasu przywrócenia ANC do wartości ł1,0 x 109/l i płytek krwi 50 x 109/l. Jeśli powrót do wymaganej wartości nastąpi w ciągu 2 tyg., wznowić leczenie bosutynibem w takiej samej dawce. Jeśli mała liczba krwinek utrzymuje się przez ponad 2 tyg., po powrocie liczby krwinek do prawidłowych wartości leczenie wznowić od dawki zmniejszonej o 100 mg. W przypadku nawrotu cytopenii po powrocie parametrów do prawidłowych wartości wznowić leczenie od dawki zmniejszonej o dodatkowe 100 mg. Dawki mniejsze od 300 mg/dobę były stosowane, jednak ich skuteczność nie została ustalona. Pacjenci w podeszłym wieku (ł65 lat). Brak szczególnych zaleceń dotyczących dawki u pacjentów w podeszłym wieku. Ze względu na ograniczoną liczbę informacji dotyczących stosowania produktu leczniczego u osób w podeszłym wieku, należy zachować ostrożność w tej grupie pacjentów. Zaburzenia czynności nerek. Pacjenci ze stężeniem kreatyniny w surowicy >1,5 x GGN zostali wykluczeni z badań dotyczących CML. U pacjentów z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności nerek w trakcie badań zaobserwowano zwiększanie się ekspozycji [pola powierzchni pod krzywą zależności stężenia leku w osoczu od czasu (ang. AUC)]. Nowo rozpoznana CML Ph+ w fazie CPU. U pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek ClCr od 30 do 50 ml/min, oszacowany według wzoru Cockcrofta-Gaulta zalecana dawka bosutynibu to 300 mg/dobę podawane z posiłkiem. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (ClCr<30 ml/min, oszacowany według wzoru Cockcrofta-Gaulta) zalecana dawka bosutynibu to 200 mg/dobę podawana z posiłkiem. Zwiększenie dawki do 400 mg raz/dobę podawanej z posiłkiem u pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek lub do 300 mg raz/dobę u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek może być rozważane, jeśli nie występują u nich ciężkie działania niepożądane lub uporczywe działania niepożądane o umiarkowanym nasileniu i jeśli nie uzyskano u nich wystarczającej odpowiedzi hematologicznej, cytogenetycznej lub molekularnej. CML Ph+ w fazie CP, AP lub BP z opornością na wcześniejsze leczenie lub jego nietolerancją. Zalecana dawka bosutynibu dla pacjentów z umiarkowanym zaburzeniem czynności nerek (ClCl obliczony ze wzoru Cockcrofta-Gaulta od 30 do 50 ml/min) wynosi 400 mg/dobę. Zalecana dawka bosutynibu dla pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (ClCl obliczony ze wzoru Cockrofta-Gaulta <30 ml/min) wynosi 300 mg/dobę. Można rozważyć zwiększenie dawki do 500 mg raz/dobę u pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek lub do 400 mg raz/dobę u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek, u których nie wystąpiły ciężkie ani długotrwałe działania niepożądane o nasileniu umiarkowanymi jeśli nie uzyskano u nich wystarczającej odpowiedzi hematologicznej, cytogenetycznej lub molekularnej. Zaburzenia serca. Pacjenci z niekontrolowaną lub istotną klinicznie chorobą serca (np. niedawno przebytym zawałem mięśnia sercowego, zastoinową niewydolnością serca lub dusznicą bolesną niestabilną) zostali wykluczeni z badań klinicznych. W przypadku pacjentów z istotnymi klinicznie zaburzeniami serca należy zachować szczególną ostrożność. Niedawno przebyte lub utrzymujące się istotne klinicznie zaburzenia żołądka i jelit. Pacjenci z niedawno przebytymi lub utrzymującymi się istotnymi klinicznie zaburzeniami żołądka i jelit (np. nasilonymi wymiotami i/lub biegunką) zostali wykluczeni z badań klinicznych. W przypadku pacjentów z niedawno przebytymi lub utrzymującymi się istotnymi klinicznie zaburzeniami żołądka i jelit, należy zachować szczególną ostrożność. Dzieci i młodzież. Nie określono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności bosutynibu u dzieci i młodzieży <18 lat. Brak dostępnych danych.

Preparat należy przyjmować doustnie raz/dobę podczas posiłków. W przypadku pominięcia dawki nie należy przyjmować dodatkowej dawki. Przepisaną dawkę należy przyjąć następnego dnia.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub którąkolwiek substancję pomocniczą. Niewydolność wątroby.

Leczenie bosutynibem jest związane z ryzykiem zwiększenia aktywności aminotransferaz w surowicy (AlAT, AspAT). Zwiększona aktywność aminotransferaz zwykle występowała na wczesnym etapie leczenia (u ponad 80% pacjentów, u których nastąpiło zwiększenie aktywności aminotransferaz dowolnego stopnia, do pierwszego takiego zdarzenia doszło w ciągu pierwszych 3 m-cy). U pacjentów otrzymujących bosutynib należy przeprowadzić testy czynnościowe wątroby przed rozpoczęciem leczenia i raz w m-cu w ciągu pierwszych trzech m-cy leczenia i zgodnie ze wskazaniami klinicznymi. W przypadku pacjentów ze zwiększoną aktywnością aminotransferaz należy tymczasowo wstrzymać podawanie bosutynibu (biorąc pod uwagę zmniejszenie dawki po przywróceniu nasilenia zdarzenia niepożądanego do stopnia 1. lub stanu początkowego) i/lub przerwać leczenie bosutynibem. Zwiększona aktywność aminotransferaz, zwłaszcza w przypadku równoczesnego zwiększenia stężenia bilirubiny, może stanowić wczesną oznakę polekowego uszkodzenia wątroby; takich pacjentów należy poddać odpowiedniemu leczeniu. Leczenie bosutynibem wiąże się z ryzykiem wystąpienia biegunki i wymiotów, dlatego w przypadku pacjentów z niedawno przebytymi lub utrzymującymi się istotnymi klinicznie zaburzeniami żołądka i jelit, należy stosować ten produkt leczniczy z zachowaniem ostrożności i wyłącznie po dokładnej ocenie korzyści i ryzyka, ponieważ tacy pacjenci zostali wykluczeni z badań klinicznych. U pacjentów, u których wystąpi biegunka i wymioty, należy zastosować standardowe leczenie, w tym podanie przeciwbiegunkowego lub przeciwwymiotnego produktu leczniczego i/lub uzupełnienie płynów. Dodatkowo, w przypadku tych zdarzeń można tymczasowo wstrzymać podawanie bosutynibu, zmniejszyć dawkę i/lub przerwać leczenie bosutynibem. Lek przeciwwymiotny, domperidon, może powodować wydłużenie odstępu QT i wywoływać arytmie typu „torsades de pointes”, dlatego należy unikać skojarzonego podawania z domperidonem. Należy go użyć wyłącznie w sytuacji, gdy inne leki są nieskuteczne. W takich sytuacjach wymagana jest indywidualna ocena korzyści i ryzyka dla każdego przypadku, a pacjenci powinni być monitorowani w celu wykrycia wydłużenia odstępu QT. Leczenie bosutynibem jest związane z ryzykiem mielosupresji definiowanej jako niedokrwistość, neutropenia i małopłytkowość. Należy co tydzień wykonywać pełną morfologię krwi w ciągu pierwszego m-ca leczenia, a następnie co m-c lub zgodnie ze wskazaniami klinicznymi. Mielosupresję należy (można) leczyć przez tymczasowe wstrzymanie podawania bosutynibu, zmniejszenie dawki i/lub przerwanie leczenia bosutynibem. Leczenie bosutynibem może wiązać się z zatrzymaniem płynów w organizmie, w tym wysiękiem osierdziowym, wysiękiem opłucnowym i obrzękiem płuc. Pacjenci powinni być monitorowani i objęci standardowym leczeniem. Dodatkowo, w przypadku tych zdarzeń można tymczasowo wstrzymać podawanie bosutynibu, zmniejszyć dawkę i/lub przerwać leczenie bosutynibem. Zaobserwowano zwiększenie aktywności lipazy w surowicy. U pacjentów, którzy przebyli zapalenie trzustki, należy zachować szczególną ostrożność. Jeśli zwiększeniu aktywności lipazy towarzyszą objawy brzuszne, należy przerwać podawanie produktu leczniczego i rozważyć wykonanie odpowiednich badań diagnostycznych w celu wykluczenia zapalenia trzustki. Przyjmowanie produktu leczniczego może być przyczyną predyspozycji pacjentów do zakażeń bakteryjnych, grzybiczych, wirusowych lub pierwotniakowych. W automatycznym odczycie EKG stwierdzono wydłużenie odstępu QTc bez towarzyszących zaburzeń rytmu. Należy zachować ostrożność podczas podawania produktu leczniczego pacjentom, u których występowało wydłużenie odstępu QTc lub tym, którzy są do tego predysponowani, pacjentom z niekontrolowaną lub istotną klinicznie chorobą serca, w tym niedawno przebytym zawałem mięśnia sercowego, zastoinową niewydolnością serca, dusznicą bolesną niestabilną lub istotną klinicznie bradykardią, oraz pacjentom przyjmującym produkty lecznicze mogące wydłużać odstęp QT (np. przeciwarytmiczne produkty lecznicze i inne substancje mogące wydłużać odstęp QT). Współistniejąca hipokaliemia lub hipomagnezemia mogą dodatkowo nasilić to działanie. Zalecane jest monitorowanie wpływu na odstęp QTc i wykonywanie wyjściowego badania EKG przed rozpoczęciem leczenia produktem, oraz w przypadkach wskazanych klinicznie. Przed podaniem produktu leczniczego należy wyleczyć hipokaliemię lub hipomagnezemię, a następnie okresowo kontrolować stężenie potasu i magnezu w trakcie terapii. Pacjenci ze stężeniem kreatyniny w surowicy >1,5 x GGN zostali wykluczeni z badań dotyczących CML. W oparciu o analizę farmakokinetyczną populacji wśród pacjentów z CML u pacjentów z umiarkowanym zaburzeniem czynności nerek w trakcie badań zaobserwowano tendencję zwiększania się ekspozycji (AUC). Należy unikać równoczesnego stosowania produktu leczniczego i inhibitorów CYP3A silnie działających lub o średniej sile działania, ponieważ prowadzi to do zwiększenia stężenia bosutynibu w osoczu. Do leczenia skojarzonego zaleca się wybranie produktu leczniczego bez wpływu hamującego lub o minimalnym potencjale hamującym CYP3A, jeśli jest to możliwe. Jeśli w trakcie leczenia produktem leczniczym konieczne jest podanie inhibitora CYP3A silnie działającego lub o średniej sile działania, należy rozważyć przerwanie leczenia produktem leczniczym lub zmniejszenie jego dawki. Należy unikać równoczesnego stosowania produktu leczniczego i induktorów CYP3A silnie działających lub o średniej sile działania, ponieważ prowadzi to do zmniejszenia stężenia bosutynibu w osoczu. Należy unikać spożywania produktów zawierających grejpfruty, w tym soku grejpfrutowego oraz innych pokarmów hamujących CYP3A. Preparat nie ma wpływu lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Jednak, jeśli u pacjenta przyjmującego bosutynib występują zawroty głowy, zmęczenie, zaburzenia widzenia lub inne działania niepożądane mogące mieć wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn, powinien on powstrzymać się od wykonywania tych czynności do czasu ustąpienia działań niepożądanych.

Wpływ innych produktów leczniczych na bosutynib. Należy unikać równoczesnego stosowania bosutynibu z silnymi inhibitorami CYP3A (np. rytonawirem, indynawirem, nelfinawirem, sakwinawirem, ketokonazolem, itrakonazolem, worykonazolem, pozakonazolem, troleandomycyną, klarytromycyną, telitromycyną, boceprewirem, telaprewirem, mibefradylem, nefazodonem, koniwaptanem, produktami zawierającymi grejpfruty, w tym sokiem grejpfrutowym) lub inhibitorami CYP3A o średniej sile działania (np. flukonazolem, darunawirem, erytromycyną, diltiazemem, dronedaronem, atazanawirem, aprepitantem, amprenawirem, fosamprenawirem, imatynibem, werapamilem, tofisopamem, cyprofloksacyną), ponieważ prowadzi to do zwiększenia stężenia bosutynibu w osoczu. W przypadku równoczesnego stosowania bosutynibu z łagodnymi inhibitorami CYP3A należy zachować szczególną ostrożność. Do leczenia skojarzonego zaleca się wybranie produktu leczniczego bez wpływu hamującego lub o minimalnym potencjale hamującym enzym CYP3A, jeśli jest to możliwe. Jeśli w trakcie leczenia produktem leczniczym konieczne jest podanie inhibitora CYP3A silnie działającego lub o średniej sile działania, należy rozważyć przerwanie leczenia produktem leczniczym lub zmniejszenie jego dawki. Podczas badania 24 zdrowych osobników, którym równocześnie podano na czczo pięć dobowych dawek 400 mg ketokonazolu z jedną dawką 100 mg bosutynibu, wykazano, że ketokonazol powoduje 5,2-krotne zwiększenie wartości Cmax bosutynibu oraz 8,6-krotne zwiększenie wartości AUC bosutynibu w osoczu w porównaniu z podaniem tylko bosutynibu. Należy unikać równoczesnego stosowania produktu leczniczego z silnymi induktorami CYP3A (np. ryfampicyną, fenytoiną, karbamazepiną, zielem dziurawca zwyczajnego Hypericum perforatum, ryfabutyną, fenobarbitalem) lub induktorami CYP3A o średniej sile działania (np. bozentanem, nafcyliną, efawirenzem, modafinilem, etrawiryną), ponieważ prowadzi to do zmniejszenia stężenia bosutynibu w osoczu. Z powodu dużego zmniejszenia ekspozycji na bosutynib występującego podczas równoczesnego podawania bosutynibu z ryfampicyną mało prawdopodobne jest, aby zwiększenie dawki produktu leczniczego podawanego w skojarzeniu z induktorami CYP3A silnie działającymi lub o średniej sile działania mogło wystarczająco zrekompensować zmniejszenie ekspozycji. W przypadku równoczesnego stosowania produktu leczniczego z łagodnymi induktorami CYP3A należy zachować szczególną ostrożność. Po równoczesnym podawaniu jednej dawki bosutynibu z sześcioma dobowymi dawkami 600 mg ryfampicyny 24 zdrowym osobnikom po posiłku, ekspozycja na bosutynib (Cmax i AUC w osoczu) zmniejszyła się odpowiednio do 14% i 6% w stosunku do wartości uzyskanych po podaniu tylko 500 mg bosutynibu. W przypadku równoczesnego podawania produktu leczniczego z inhibitorami pompy protonowej należy zachować szczególną ostrożność. Należy rozważyć stosowanie krótko działających produktów zobojętniających zamiast inhibitorów pompy protonowej, i w miarę możliwości, należy również rozdzielić w czasie podanie bosutynibu i produktów zobojętniających (np. bosutynib przyjmować rano, a środki zobojętniające - wieczorem). W warunkach in vitro bosutynib wykazuje zależną od pH rozpuszczalność w wodzie. Po równoczesnym podawaniu doustnie jednej dawki bosutynibu (400 mg) z wieloma dawkami lanzoprazolu (60 mg) 24 zdrowym osobnikom będącym na czczo wartości Cmax i AUC bosutynibu zmniejszyły się odpowiednio do 54% i 74% w stosunku do wartości uzyskanych po podaniu tylko bosutynibu (400 mg). Wpływ bosutynibu na inne produkty lecznicze. W przypadku podawania bosutynibu wraz z produktami leczniczymi będącymi substratami glikoproteiny P należy zachować szczególną ostrożność. Badania in vitro wskazują, że bosutynib może powodować zwiększenie stężeń w osoczu produktów leczniczych będących substratami glikoproteiny P (np. digoksyny, kolchicyny, takrolimusu i chinidyny); chemioterapeutyków (np. etopozydu, doksorubicyny i winblastyny); leków immunosupresyjnych, glikokortykosteroidów (np. deksametazonu); produktów stosowanych do leczenia przeciwretrowirusowego w zakażeniach wirusem HIV-1 (np. inhibitorów proteazy i nienukleozydowych inhibitorów odwrotnej transkryptazy). Badania in vitro wskazują, że mało prawdopodobne jest, aby w wyniku indukcji przez bosutynib metabolizmu produktów leczniczych będących substratami CYP1A2, CYP2B6, CYP2C9, CYP2C19 i CYP3A4 wystąpiły jakiekolwiek interakcje między lekami podawanymi w dawkach terapeutycznych. Badania in vitro wskazują, że mało prawdopodobne jest, aby w wyniku hamowania przez bosutynib metabolizmu produktów leczniczych będących substratami CYP1A2, CYP2A6, CYP2C8, CYP2C9, CYP2C19, CYP2D6 lub CYP3A4/5 wystąpiły istotne klinicznie interakcje między lekami podawanymi w dawkach terapeutycznych. Należy zachować ostrożność podczas stosowania bosutynibu u pacjentów, u których występowało lub może wystąpić wydłużenie odstępu QT, w tym pacjentów przyjmujących przeciwarytmiczne produkty lecznicze, takie jak amiodaron, dyzopiramid, prokainamid, chinidyna i sotalol, lub inne produkty lecznicze mogące wydłużyć odstęp QT, takie jak chlorochina, halofantryna, klarytromycyna, domperidon, haloperydol, metadon i moksyfloksacyna.

Kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować skuteczną metodę antykoncepcji i unikać zajścia w ciążę w trakcie przyjmowania produktu leczniczego. Dodatkowo, należy poinstruować pacjentki, że wymioty i biegunka mogą zmniejszać skuteczność doustnych środków antykoncepcyjnych poprzez uniemożliwienie całkowitego wchłonięcia. Istnieją tylko ograniczone dane dotyczące stosowania produktu leczniczego u kobiet w okresie ciąży. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję. Produkt leczniczy nie jest zalecany do stosowania w okresie ciąży oraz u kobiet w wieku rozrodczym niestosujących skutecznej metody antykoncepcji. W przypadku stosowania produktu leczniczego w okresie ciąży lub zajścia pacjentki w ciążę w trakcie leczenia produktem leczniczym, należy poinformować pacjentkę o potencjalnym zagrożeniu dla płodu. Nie wiadomo, czy bosutynib i jego metabolity przenikają do mleka ludzkiego. Badanie z zastosowaniem znakowanego radioaktywnie bosutynibu [14C] u samic szczurów wykazało przenikanie radioaktywności pochodzącej od bosutynibu do mleka. Nie można wykluczyć zagrożenia dla dzieci karmionych piersią. Podczas leczenia bosutynibem należy przerwać karmienie piersią. Na podstawie wyników badań nieklinicznych stwierdzono, że bosutynib może potencjalnie zaburzać funkcje rozrodcze i płodność u ludzi.

Co najmniej 1 dawkę bosutynibu stosowanego w monoterapii otrzymało 870 pacjentów z białaczką z chromosomem Ph+. Byli to zarówno pacjenci z nowo zdiagnozowaną białaczką CML z chromosomem Ph+ w fazie przewlekłej, jak i pacjenci z CML z chromosomem Ph+ w fazie przewlekłej, fazie akceleracji lub fazie przełomu blastycznego, bądź ostrą białaczką limfoblastyczną (ang. ALL, acute lymphoblastic leukaemia) z chromosomem Ph+ wykazujący oporność na wcześniejsze leczenie lub jego nietolerancję. Grupa ta obejmowała 248 nieleczonych wcześniej pacjentów z CML, którzy brali udział w badaniu fazy III, oraz 570 i 52 leczonych wcześniej pacjentów z białaczką z chromosomem Ph+, którzy brali udział w dwóch badaniach fazy I/II. Mediana czasu trwania leczenia wynosiła odpowiednio 16,6 miesiąca (0,03-30,4 miesiąca), 11 miesięcy (0,03-55,1 miesiąca) i 5,5 miesiąca (0,3-30,4 miesiąca). W przypadku 848 (97,5%) pacjentów zgłoszono co najmniej 1 działanie niepożądane produktu leczniczego dowolnego stopnia toksyczności. Najczęściej występującymi działaniami niepożądanymi produktu leczniczego zgłoszonymi przez ł20% pacjentów były biegunka (78,5%), nudności (42,1%), małopłytkowość (38,5%), wymioty (37,1%), ból brzucha (33,4%), wysypka (32,4%), niedokrwistość (27,4%), gorączka (23,4%) i zwiększenie aktywności aminotransferazy alaninowej (22,3%). W przypadku 531 (61,0%) pacjentów zgłoszono co najmniej 1 działanie niepożądane produktu leczniczego stopnia 3. lub 4. Działaniami niepożądanymi produktu leczniczego stopnia 3. lub 4. zgłoszonymi przez ł5% pacjentów były małopłytkowość (25,4%), niedokrwistość (12,3%), neutropenia (11,5%), zwiększenie aktywności aminotransferazy alaninowej (10,2%), biegunka (9,1%), wysypka (6,1%), zwiększenie aktywności lipazy (5,2%) i zwiększenie aktywności aminotransferazy asparaginianowej (5,0%). Szczegółowe dane dotyczące działań niepożądanych - patrz ChPL.

Przypadki przedawkowania bosutynibu w badaniach klinicznych ograniczyły się do odosobnionych sytuacji. Pacjentów, którzy przyjęli zbyt dużą dawkę bosutynibu, należy obserwować i zastosować u nich odpowiednie leczenie podtrzymujące.

Bosutynib należy do klasy farmakologicznej produktów leczniczych nazywanych inhibitorami kinazy. Bosutynib wykazuje działanie inhibicyjne wobec nieprawidłowej kinazy Bcr-Abl, która sprzyja powstawaniu przewlekłej białaczki szpikowej. Wyniki badań modelowych wskazują, że bosutynib wiąże się z domeną kinazy Bcr-Abl. Bosutynib jest również inhibitorem kinaz z rodziny Src, w tym kinaz Src, Lyn oraz Hck; bosutynib wykazuje minimalne działanie inhibicyjne wobec receptora PDGF oraz c-Kit.

1 tabl. powl. zawiera 100 mg bosutynibu (w postaci jednowodnej).