Czas trwania leczenia powinien być jak najkrótszy. Całkowity czas leczenia nie powinien być dłuższy niż 8-12 tyg., wliczając w to okres stopniowego odstawiania produktu leczniczego. Podane dawkowanie należy traktować jako ogólne wytyczne i dobierać dawkę indywidualnie dla danego pacjenta. Ambulatoryjne leczenie pacjentów należy rozpoczynać od podawania małych dawek, dawki należy stopniowo zwiększać do optymalnej wielkości. Pacjent powinien zgłaszać się do lekarza regularnie, w celu oceny konieczności dalszego podawania produktu leczniczego, szczególnie w sytuacjach, w których nie obserwuje się objawów choroby. W niektórych przypadkach leczenie może trwać dłużej, pod warunkiem przeprowadzenia specjalistycznej oceny stanu pacjenta. Dorośli. Należy stosować najmniejszą dawkę, zapewniającą kontrolę objawów. Optymalne dawkowanie i częstość podawania produktu leczniczego należy ustalać na podstawie indywidualnej reakcji pacjenta na leczenie, nasilenia objawów i wywiadu, dotyczącego wcześniejszego stosowania leków psychotropowych. Zwykle stosowane dawki dla pacjentów leczonych ambulatoryjnie wynoszą 1,5-3 mg do 3x/dobę (4,5-9 mg/dobę). W szczególnych przypadkach, u pacjentów hospitalizowanych, można zastosować dawki 6-12 mg 2-3x/dobę. Dawkę leku należy zmniejszać stopniowo. Pacjenci stosujący benzodiazepiny przez dłuższy czas mogą wymagać dłuższego okresu zmniejszania dawki. Może być wskazana pomoc specjalisty. Osoby w podeszłym wieku lub osłabione. Pacjenci w podeszłym wieku wymagają mniejszych dawek ze względu na indywidualne różnice we wrażliwości na produkt leczniczy i w jego farmakokinetyce; dawka nie powinna być większa niż połowa dawki zwykle zalecanej. Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby. Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby i/lub nerek wymagają mniejszych dawek ze względu na indywidualne różnice we wrażliwości na produkt leczniczy i w jego farmakokinetyce. U osób w podeszłym wieku i/lub pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby i/lub nerek zaleca się regularną kontrolę i zakończenie leczenia tak szybko, jak jest to możliwe. Dzieci i młodzież. Nie zaleca się stosowania produktu u dzieci poniżej 12 lat.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub którąkolwiek substancję pomocniczą. Nie wolno stosować bromazepamu u pacjentów z ciężką niewydolnością oddechową, ciężką niewydolnością wątroby (benzodiazepiny nie są wskazane do leczenia pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby, ze względu na ryzyko wystąpienia encefalopatii), z miastenią oraz zespołem bezdechu sennego.

Benzodiazepiny mogą wywoływać niepamięć następczą. Stan ten występuje najczęściej kilka godz. po przyjęciu produktu i dlatego w celu zmniejszenia ryzyka pacjenci powinni upewnić się, że będą mogli pozwolić sobie na niezakłócony sen, trwający kilka godz. Efekt amnestyczny może wiązać się z nietypowym zachowaniem. Podczas stosowania benzodiazepin mogą wystąpić reakcje takie jak niepokój, pobudzenie, drażliwość, agresja, urojenia, wybuchy złości, koszmary senne, omamy, psychozy, nietypowe zachowania i inne niepożądane skutki dotyczące zachowania. Jeśli takie objawy wystąpią, produkt leczniczy należy odstawić. Wyżej wymienione objawy mogą z większym prawdopodobieństwem wystąpić u dzieci i u osób w podeszłym wieku. Czas trwania leczenia powinien być jak najkrótszy i nie powinien być dłuższy niż 8 - 12 tygodni, wliczając w to okres stopniowego odstawiania produktu leczniczego. Wydłużenie czasu leczenia poza taki okres wymaga ponownej oceny stanu pacjenta. Na początku leczenia należy poinformować pacjenta, że czas trwania leczenia będzie ograniczony, oraz dokładnie wyjaśnić mu zasady stopniowego zmniejszania dawki produktu leczniczego. Ponadto, ważne jest, aby pacjent był świadomy możliwości wystąpienia zjawiska „z odbicia” w trakcie odstawiania produktu leczniczego, co zminimalizuje niepokój, jeśli takie objawy u niego wystąpią. Gdy stosowane są benzodiazepiny o długim czasie działania, ważne jest, aby przestrzec przed ich zamianą na benzodiazepiny o krótkim czasie działania, gdyż mogą wówczas rozwinąć się objawy odstawienne. Należy unikać jednoczesnego stosowania produktu z alkoholem i/lub produktami leczniczymi hamującymi czynność OUN. Jednoczesne ich stosowanie może nasilić działanie kliniczne produktu, w tym spowodować znaczną sedację, nagłe zahamowanie czynności układu oddechowego i/lub układu krążenia. Należy regularnie nadzorować stan pacjenta na początku leczenia w celu dobrania minimalnej skutecznej dawki i/lub ustalenia częstości podawania produktu leczniczego oraz aby zapobiec przedawkowaniu, wynikającemu z kumulacji produktu leczniczego. Jednoczesne stosowanie bromazepamu z opioidami może powodować uspokojenie polekowe, depresję oddechową, śpiączkę i zgon. Ze względu na te zagrożenia, jednoczesne przepisywanie leków uspokajających, takich jak benzodiazepiny lub podobne leki, takie jak bromazepam, z opioidami należy zarezerwować dla pacjentów, u których nie jest możliwe zastosowanie alternatywnych metod leczenia. Jeśli zostanie podjęta decyzja o przepisaniu bromazepamu jednocześnie z opioidami, należy zastosować najmniejszą, skuteczną dawkę, a czas trwania leczenia powinien być jak najkrótszy. Należy monitorować pacjentów czy nie występują u nich objawy podmiotowe i przedmiotowe depresji oddechowej oraz uspokojenia polekowego. W związku z tym, zdecydowanie zaleca się, by poinformować pacjentów i ich opiekunów, aby byli świadomi tych objawów. W przypadku wielokrotnego podawania benzodiazepin przez kilka tyg. może dojść do zmniejszenia ich skuteczności. Benzodiazepin nie należy podawać dzieciom bez starannej oceny zasadności ich stosowania; czas trwania leczenia powinien być jak najkrótszy. U osób w podeszłym wieku należy stosować mniejszą dawkę. Mniejszą dawkę produktu leczniczego zaleca się także u pacjentów z przewlekłą niewydolnością oddechową, ze względu na ryzyko depresji ośrodka oddechowego. Benzodiazepiny nie są wskazane w leczeniu pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby, gdyż mogą wywołać encefalopatię. Nie zaleca się stosowania benzodiazepin jako produktów leczniczych1-szego rzutu w leczeniu zaburzeń psychotycznych. Benzodiazepin nie należy stosować jako monoterapii w leczeniu pacjentów z depresją oraz stanami lękowymi z depresją (mogą u nich występować większe tendencje samobójcze). Dlatego bromazepam należy stosować ostrożnie, z zachowaniem ograniczenia ilości przepisywanego produktu leczniczego u pacjentów z przedmiotowymi i podmiotowymi objawami zaburzeń depresyjnych lub z tendencjami samobójczymi. Benzodiazepiny należy stosować z wyjątkową ostrożnością u pacjentów nadużywających w przeszłości alkoholu lub leków. Stosowanie benzodiazepin może prowadzić do rozwoju uzależnienia fizycznego i psychicznego od tych produktów leczniczych. Ryzyko uzależnienia zwiększa się wraz z dawką oraz czasem trwania leczenia; jest ono także wyższe u pacjentów nadużywających alkoholu lub leków w wywiadzie. Gdy rozwinie się uzależnienie fizyczne, nagłemu odstawieniu leczenia towarzyszyć będą objawy odstawienne. Mogą one obejmować bóle głowy, biegunkę, bóle mięśni, nasilony lęk, napięcie, niepokój, dezorientację i drażliwość. W ciężkich przypadkach mogą wystąpić następujące objawy: nieprawidłowy odbiór otaczającej rzeczywistości (derealizacja), depersonalizacja, nadwrażliwość na dźwięki, uczucie drętwienia i mrowienia kończyn, nadwrażliwość na światło, hałas i kontakt fizyczny, omamy lub napady padaczkowe. Po odstawianiu produktu leczniczego może wystąpić bezsenność i niepokój „z odbicia”: przemijający zespół, w którym objawy będące przyczyną zastosowania bromazepamu nawracają w nasilonej postaci. Mogą także wystąpić inne reakcje, w tym zmiany nastroju, lęk lub zaburzenia snu oraz niepokój, zwłaszcza ruchowy. Ponieważ ryzyko wystąpienia zespołu abstynencyjnego/zespołu „z odbicia” jest większe w przypadku nagłego przerwania leczenia, zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki produktu leczniczego. Lek nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Nadmierne uspokojenie polekowe, niepamięć, zaburzona koncentracja i zaburzenia czynności mięśni mogą niekorzystnie wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługi maszyn. W przypadku niedoboru snu prawdopodobieństwo zmniejszenia czujności może wzrastać. Ten niekorzystny wpływ zwiększa się dodatkowo po wypiciu alkoholu.

Szczególną ostrożność należy zachować podczas stosowania z lekami hamującymi czynność ośrodka oddechowego, takimi jak opioidy (leki przeciwbólowe, leki przeciwkaszlowe, leczenie zastępcze), zwłaszcza u osób w podeszłym wieku. W przypadku jednoczesnego stosowania leków uspokajających, takich jak benzodiazepiny lub podobne leki, takie jak bromazepam, z opioidami zwiększa ryzyko wystąpienia uspokojenia polekowego, depresji oddechowej, śpiączki oraz zgonu, ze względu na addytywne działanie na OUN. Należy stosować najmniejszą, skuteczną dawkę, a czas trwania leczenia powinien być jak najkrótszy. W przypadku opioidowych przeciwbólowych produktów leczniczych może także wystąpić stan euforii prowadzący do zwiększenia ryzyka uzależnienia psychicznego. Benzodiazepiny dają efekt addytywny przy jednoczesnym stosowaniu z alkoholem lub innymi produktami leczniczymi hamującymi czynność OUN. W czasie leczenia produktem nie należy pić alkoholu. Bromazepam należy stosować ostrożnie przy skojarzonym przyjmowaniu innych produktów leczniczych hamujących czynność OUN. Nasilenie hamującego wpływu na OUN może wystąpić przy jednoczesnym stosowaniu z przeciwpsychotycznymi produktami leczniczymi (neuroleptykami), lekami przeciwlękowymi/uspokajającymi, niektórymi lekami przeciwdepresyjnymi, przeciwdrgawkowymi oraz lekami przeciwhistaminowymi o działaniu uspokajającym, blokującymi receptor H1. Ostrzeżenie dotyczące przedawkowania innych środków hamujących czynność OUN, w tym alkoholu. Interakcje farmakokinetyczne mogą wystąpić przy jednoczesnym stosowaniu bromazepamu i produktów leczniczych hamujących aktywność enzymu CYP3A4 w wątrobie, co skutkuje zwiększeniem stężenia bromazepamu w osoczu. W mniejszym stopniu dotyczy to również benzodiazepin, które są metabolizowane są tylko drogą koniugacji. Należy zachować ostrożność i rozważyć istotne zmniejszenia dawki przy jednoczesnym podawaniu bromazepamu z silnymi inhibitorami CYP3A4 (np. azolowymi produktami leczniczymi przeciwgrzybicznymi, inhibitorami proteazy lub niektórymi makrolidami). Jednoczesne podawanie cymetydyny, znanego inhibitora wielu izoenzymów układu enzymatycznego cytochromu P450 (konkretnie CYP3A3/4, CYP2C9, CYP1A2, CYP2C18 i CYP2D6) może przedłużać T0,5 bromazepamu z powodu znaczącego zmniejszenia klirensu o 50%. Jednoczesne podawanie propranololu przedłuża T0,5 bromazepamu o 20% i powoduje nieistotne zwiększenie klirensu bromazepamu. Jednoczesne podawanie fluwoksaminy, inhibitora CYP1A2 powoduje znaczący wzrost narażenia na bromazepam (2,4-krotne zwiększenie AUC) i wydłużenie T0,5 (1,9-krotnie). W dawkach terapeutycznych bromazepam nie indukuje enzymów utleniających w wątrobie. Badania dotyczące interakcji przeprowadzono wyłącznie u dorosłych. Badania dotyczące interakcji przeprowadzono wyłącznie u dorosłych.

Choć nie ma specyficznych danych klinicznych dotyczących bromazepamu, duża ilość danych pochodzących z badań kohortowych wskazuje, że ekspozycja na benzodiazepiny w I trymestrze ciąży nie wiąże się ze zwiększonym ryzykiem istotnych wad wrodzonych. Jednakże niektóre wczesne badania epidemiologiczne typu „case-control” wykazały zwiększone ryzyko rozszczepu w obrębie jamy ustnej. Dane wskazują, że ryzyko urodzenia się dziecka z taką wadą po ekspozycji matki na benzodiazepinę jest mniejsze niż 2/1000; dla porównania oczekiwany wskaźnik takich wad w populacji ogólnej jest na poziomie 1/1000. Stosowanie benzodiazepin w dużych dawkach w II i/lub III trymestrze ciąży powodowało zmniejszenie aktywności ruchowej płodu oraz zmienność rytmu serca płodu. Bromazepam podawany ze wskazań medycznych w ostatnim okresie ciąży, nawet w małych dawkach, może powodować wystąpienie tzw. zespołu wiotkiego dziecka, który objawia się wiotkością osiową oraz problemami z ssaniem, które powodują słabe przybieranie na wadze. Objawy te są przemijające, ale mogą utrzymywać się 1-3 tyg., odpowiednio do T0,5 produktu leczniczego. Przy stosowaniu produktu leczniczego w wysokich dawkach, u noworodka może wystąpić depresja oddechowa lub bezdech oraz hipotermia. Ponadto obserwowano objawy odstawienne u noworodka, wyrażające się nadmierną pobudliwością, niepokojem i drżeniem, nawet gdy nie stwierdzano zespołu wiotkiego dziecka. Biorąc pod uwagę powyższe informacje bromazepam można stosować w okresie ciąży wyłącznie pod warunkiem ścisłego przestrzegania wskazań terapeutycznych i dawkowania. Jeśli produkt leczniczy został przepisany kobiecie w okresie rozrodczym należy ją ostrzec, że powinna skontaktować się z lekarzem w sprawie przerwania przyjmowania produktu leczniczego, jeśli zamierza zajść w ciążę lub podejrzewa, że jest w ciąży. Jeśli konieczne jest leczenie bromazepamem w ostatnim okresie ciąży, należy unikać podawania dużych dawek produktu leczniczego, a noworodka należy starannie monitorować pod kątem objawów odstawiennych i/lub zespołu wiotkiego dziecka. Badania na zwierzętach wykazały niewielki szkodliwy wpływ benzodiazepin na płód. W niektórych badaniach odnotowano późne zaburzenia w zachowaniu noworodków narażonych na diazepam in utero. Bromazepam przenika do mleka kobiecego, dlatego też kobiety karmiące piersią nie powinny stosować produktu leczniczego.

Produkt leczniczy, stosowany w dawkach terapeutycznych, jest dobrze tolerowany. Zaburzenia układu immunologicznego: (nieznana) nadwrażliwość, wstrząs anafilaktyczny, obrzęk naczynioruchowy. Zaburzenia psychiczne: (nieznana) stan splątania, zaburzenia emocjonalne, zaburzenia libido, uzależnienie lekowe, leko-/narkomania, zespół odstawienny, depresja, reakcje paradoksalne jak niepokój, zwłaszcza ruchowy, pobudzenie, drażliwość, agresja, urojenia, gniew, koszmary senne, omamy, psychoza, nietypowe zachowanie, niepamięć następcza, upośledzenie pamięci. Zaburzenia układu nerwowego: (nieznana) senność, bóle głowy, zawroty głowy, osłabiona czujność, ataksja. Zaburzenia oka: (nieznana) podwójne widzenie. Zaburzenia serca: (nieznana) niewydolność serca, w tym zatrzymanie akcji serca. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (nieznana) depresja oddechowa. Zaburzenia żołądka i jelit: (nieznana) nudności, wymioty, zaparcie. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (nieznana) wysypka, świąd, pokrzywka. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (nieznana) osłabienie siły mięśniowej. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (nieznana) zatrzymanie moczu. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (nieznana) zmęczenie. Urazy, zatrucia i powikłania po zabiegach: (nieznana) upadki, złamania. Szczegóły dotyczące działań niepożądanych, patrz ChPL.

Do częstych objawów przedawkowania benzodiazepin należą: senność, zaburzenia koordynacji ruchów (ataksja), zaburzenia mowy oraz oczopląs. Przedawkowanie bromazepamu rzadko zagraża życiu, jeśli produkt leczniczy stosowany jest w monoterapii, ale może powodować niewyraźną mowę, zanik odruchów, bezdech, spadek ciśnienia, depresję krążeniowo-oddechową i śpiączkę. Śpiączka, jeśli wystąpi, trwa zwykle kilka godzin, ale może nawracać i pogłębiać się, szczególnie u osób w podeszłym wieku. Objawy depresji oddechowej mają cięższy przebieg u osób ze współistniejącymi chorobami układu oddechowego. Benzodiazepiny nasilają działanie innych środków hamujących czynność ośrodkowego układu nerwowego (także alkoholu). Należy obserwować czynności życiowe pacjenta i w razie potrzeby wdrożyć procedury podtrzymujące te czynności, wg oceny stanu klinicznego pacjenta. Szczególnie należy zwrócić uwagę, czy pacjent wymaga objawowego leczenia zaburzeń czynności układu sercowo-naczyniowego oraz OUN. Należy zapobiegać dalszemu wchłanianiu produktu leczniczego stosując odpowiednie metody, np. podanie w ciągu 1-2 h węgla aktywowanego. U chorych, u których występuje senność, w trakcie stosowania węgla aktywowanego, powinny zostać zabezpieczone drogi oddechowe. W przypadku zatruć mieszanych można rozważyć płukanie żołądka, nie jest to jednak rutynowe postępowanie. W przypadku silnego zahamowania czynności ośrodka oddechowego w OUN można rozważyć podanie flumazenilu, który jest antagonistą receptora benzodiazepinowego. Należy jednak pamiętać, że flumazenil może być stosowany jedynie pod ścisłym nadzorem medycznym ze względu na krótki T0,5 (około 1 h) i możliwość nawrotu objawów przedawkowania. W przypadku równoczesnego podawania flumazenilu i produktów leczniczych obniżających próg drgawkowy (np. trójpierścieniowe przeciwdepresyjne produkty lecznicze) należy zachować szczególną ostrożność. Przed zastosowaniem flumazenilu należy zapoznać się z jego ChPL.

Bromazepam jest związkiem pirydylobenzamidowym o właściwościach uspokajających. Po podaniu doustnym, bromazepam jest szybko wchłaniany z przewodu pokarmowego i osiąga największe stężenie w osoczu w ciągu 2 h. Całkowita biodostępność niezmienionego bromazepamu po podaniu doustnym wynosi 60%. Po podaniu dawek wielokrotnych stopień wchłaniania bromazepamu pozostaje stały; obserwuje się przewidywalne stężenia w stanie stacjonarnym, co potwierdza linearną kinetykę leku. Stężenia w osoczu w stanie stacjonarnym osiągane są w ciągu około 5-9 dni. Przy podawaniu 3x/dobę, obserwuje się 3-4-krotnie większe stężenia w stanie stacjonarnym, niż po podaniu pojedynczej dawki.

1 kaps. twarda zawiera 3 mg lub 6 mg bromazepamu.