Produkt leczniczy w skojarzeniu z cyklofosfamidem lub melfalanem. Dorośli. Zalecana dawka i schemat podawania: w dawce 0,8 mg/kg mc. w 2-godz. wlewie co 6 h przez 4 kolejne dni, co oznacza podanie łącznie 16 dawek, a następnie podania cyklofosfamidu w dawce 60 mg/kg mc./dobę przez 2 dni z zalecaną przerwą pomiędzy podaniem cyklofosfamidu a 16-stą dawką produktu wynoszącą przynajmniej 24 h. Dzieci i młodzież (0-17 lat). Zalecane dawki produktu: mc. < 9 - dawka 1,0 mg/kg; mc. 9 do < 16 - dawka 1,2 mg/kg; mc. 16 do 23 - dawka 1,1 mg/kg; mc. > 23 do 34 - dawka 0,95 mg/kg; mc. > 34 - dawka 0,8 mg/kg. Następnie podaje się cyklofosfamid w 4 cyklach w dawce 50 mg/kg mc. (BuCy4) lub melfalan w pojedynczej dawce 140 mg/m2 (BuMel), którego nie należy podawać przed upływem przynajmniej 24 h od podania 16-tej dawki produktu. Produkt podaje się we wlewie trwającym 2 h co 6 h przez 4 kolejne dni do całkowitej liczby 16 dawek przed podaniem cyklofosfamidu lub melfalanu i tradycyjnym przeszczepem komórek macierzystych (HPCT). Pacjenci w podeszłym wieku. Chorych w wieku pow. 50 lat (n=23) skutecznie leczono produktem bez zmiany schematu dawkowania. Natomiast w przypadku pacjentów w wieku pow. 60 lat dostępne są jedynie ograniczone informacje na temat bezpieczeństwa stosowania produktu. U osób w podeszłym wieku, podobnie jak u osób dorosłych (< 50 lat), stosuje się takie same dawki. Produkt w skojarzeniu z fludarabiną (FB). Dorośli. Zalecana dawka i schemat podawania: fludarabina podawana raz/dobę w godzinnym wlewie w dawce 30 mg/m2 pc. przez 5 kolejnych dni lub w dawce 40 mg/m2 pc. przez 4 kolejne dni. Produkt będzie podawany raz/dobę w dawce 3,2 mg/kg mc. w 3-godz. wlewie bezpośrednio po podaniu fludarabiny, w trakcie 2 lub 3 kolejnych dni. Dzieci i młodzież (0–17 lat). Bezpieczeństwo i skuteczność stosowania FB u dzieci i młodzieży nie zostały ustalone. Pacjenci w podeszłym wieku. Nie przeprowadzono badań ukierunkowanych na podawanie schematu zawierającego FB pacjentom w podeszłym wieku. Jednak w publikacjach dotyczących schematów kondycjonujących obejmujących FB opisano ponad 500 pacjentów w wieku ł 55 lat. Uzyskano u nich wyniki oceny skuteczności podobne do obserwowanych u młodszych pacjentów. Nie stwierdzono konieczności korekty dawkowania. Pacjenci otyli. Dorośli. U pacjentów otyłych należy rozważyć dawkowanie w oparciu o skorygowany wskaźnik należnej mc. (ang. AIBW). Wskaźnik należnej mc. (ang. IBW) oblicza się w następujący sposób: IBW dla mężczyzn (kg) = 50 + 0,91 x (wzrost w cm - 152); IBW dla kobiet (kg) = 45 + 0,91 x (wzrost w cm - 152). Skorygowany wskaźnik należnej mc. (AIBW) oblicza się w następujący sposób: AIBW = IBW + 0,25 x (rzeczywista mc. – IBW). Dzieci i młodzież. Produkt leczniczy nie jest zalecany do stosowania u otyłych pacjentów z tej grupy o wskaźniku mc.: masa (kg)/(m2 pc.) > 30kg/m2 pc. do uzyskania większej ilości danych na ten temat. Pacjenci z niewydolnością nerek. Nie prowadzono badań u chorych z niewydolnością nerek, jednak biorąc pod uwagę fakt, że busulfan w umiarkowanym stopniu jest wydalany z moczem, nie zaleca się modyfikacji dawkowania u tych pacjentów. Zaleca się jednak ostrożność podczas stosowania. Pacjenci z niewydolnością wątroby. Badania produktu oraz busulfanu nie były prowadzone u pacjentów z niewydolnością wątroby. Szczególnie u chorych z ciężką niewydolnością wątroby zaleca się ostrożność.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciąża.

Następstwem leczenia preparatem w zalecanej dawce i schemacie jest całkowite zahamowanie czynności szpiku kostnego, występujące u wszystkich chorych. Może występować ciężka granulocytopenia, trombocytopenia, niedokrwistość lub jakiekolwiek skojarzenie tych stanów. Podczas leczenia i do momentu wyzdrowienia należy często wykonywać pełną morfologię z rozmazem krwinek białych i liczbą płytek krwi. Profilaktyczne lub empiryczne stosowanie leków przeciwzakaźnych (przeciwbakteryjnych, przeciwgrzybiczych, przeciwwirusowych) należy rozważyć w zapobieganiu i leczeniu zakażeń w okresie neutropenii. W zależności od wskazań lekarskich, można stosować preparaty płytek krwi i krwinek czerwonych oraz czynniki wzrostu, takie jak czynnik stymulujący tworzenie kolonii granulocytów (G-CSF). U dorosłych całkowita liczba neutrofilów 4 dni po przeszczepieniu wynosiła <0,5 x 109/l u 100% chorych i wracała do normy średnio po 10 i 13 dniach, odpowiednio po autologicznym i allogenicznym przeszczepieniu (średni okres neutropenii wynosił odpowiednio 6 i 9 dni). Trombocytopenia (<25 x 109/l lub wymagająca przetoczenia płytek krwi) występowała średnio po 5-6 dniach u 98% pacjentów. Niedokrwistość (stężenie hemoglobiny <8,0 g/dl) występowała u 69% pacjentów. W pediatrii, bezwzględna liczba neutrofilów 3 dni po przeszczepie wynosiła <0,5 x 109/l u 100% pacjentów i wracała do normy średnio po 5 i 18,5 dniach odpowiednio po autogenicznym i allogenicznym przeszczepie. U dzieci, trombocytopenia (<25 x 109/l lub wymagająca transfuzji płytek) występowała u 100% pacjentów. Niedokrwistość (hemoglobina <8,0 g/dl) występowała u 100% pacjentów. Komórki anemii Fanconiego wykazują nadwrażliwość na preparaty powodujące połączenia krzyżowe. Doświadczenie kliniczne w stosowaniu busulfanu w kondycjonowaniu przed przeszczepieniem komórek szpiku kostnego u dzieci z anemią Fanconiego jest dotąd niewielkie. Dlatego preparat powinien być stosowany z ostrożnością u tego typu pacjentów. Stosowanie preparatu ani busulfanu nie było badane u pacjentów z niewydolnością wątroby. Ponieważ busulfan jest metabolizowany głównie w wątrobie, należy zachować ostrożność podając preparat chorym z istniejącym zaburzeniem czynności wątroby, szczególnie w przypadkach ciężkiej niewydolności wątroby. W celu wczesnego rozpoznania działania hepatotoksycznego, należy regularnie oznaczać aktywność aminotransferaz, fosfatazy alkalicznej i stężenia bilirubiny w okresie 28 dni po przeszczepieniu. Choroba żylno-okluzyjna wątroby jest głównym powikłaniem, jakie może wystąpić podczas leczenia preparatem. Pacjenci, którzy byli wcześniej poddani radioterapii, przynajmniej trzem lub więcej cyklom chemioterapii lub zabiegowi przeszczepienia komórek macierzystych, stanowią grupy podwyższonego ryzyka. Ostrożność należy zachować, jeżeli przed (poniżej 72 h) lub w czasie leczenia preparatem podawano paracetamol ze względu na możliwe spowolnienie metabolizmu busulfanu. W badaniach klinicznych nie potwierdzono występowania tamponady serca lub innych specyficznych działań kardiotoksycznych związanych z podawaniem preparatu. Należy jednak regularnie monitorować czynność serca u pacjentów otrzymujących preparat. W badaniach z zastosowaniem preparatu wystąpił jeden przypadek zgonu spowodowany zespołem ostrej niewydolności oddechowej z występującą następnie niewydolnością oddechową związaną ze śródmiąższowym zwłóknieniem płuc, aczkolwiek etiologia tego zespołu nie została wyjaśniona. Ponadto busulfan może powodować działania toksyczne w stosunku do układu oddechowego, które mogą sumować się z działaniami innych środków cytotoksycznych. Dlatego należy zwrócić uwagę na wszelkie objawy ze strony układu oddechowego u pacjentów poddanych wcześniej radioterapii śródpiersia lub płuca. Podczas leczenia preparatem należy rozważyć okresową kontrolę czynności nerek. Podczas leczenia dużymi dawkami busulfanu opisywano występowanie drgawek. Należy zachować szczególną ostrożność w przypadku podawania zalecanych dawek preparatu pacjentom z drgawkami w wywiadzie. Należy zastosować odpowiednią profilaktykę przeciwdrgawkową. U dorosłych wszystkie dane dotyczące takiej profilaktyki podczas leczenia preparatem odnoszą się do fenytoiny. Brak dostępnych danych na temat stosowania innych leków przeciwdrgawkowych, tj. benzodiazepin. Tak więc nie jest znany wpływ leków przeciwdrgawkowych (innych niż fenytoina) na farmakokinetykę busulfanu. W pediatrii, badania nad profilaktyką przeciwdrgawkową prowadzono przy użyciu benzodiazepin lub fenytoiny. Pacjentów należy informować o zwiększonym ryzyku wystąpienia wtórnej choroby nowotworowej. Na podstawie wyników badań u ludzi busulfan został sklasyfikowany przez Międzynarodową Agencję do Badań nad Rakiem (IARC) jako ludzki karcynogen. WHO potwierdziła związek przyczynowy pomiędzy ekspozycją na busulfan a rakiem. U chorych na białaczkę, leczonych busulfanem, występowało wiele różnych zaburzeń cytologicznych, a u niektórych rozwijał się rak. Uważa się, że busulfan ma działanie białaczkogenne. Płodność: busulfan może upośledzać płodność. Dlatego mężczyznom leczonym preparatem zaleca się, aby nie planowali ojcostwa w czasie leczenia oraz do 6 m-cy po leczeniu oraz aby rozważyli możliwość krio-konserwacji nasienia przed leczeniem ze względu na ryzyko wystąpienia nieodwracalnej bezpłodności w wyniku leczenia preparatem. Zahamowanie czynności jajników, brak miesiączki oraz objawy przekwitania często obserwuje się u pacjentek przed menopauzą. Podawanie busulfanu dziewczynkom przed okresem pokwitania hamowało dojrzewanie ze względu na niewydolność jajników. U mężczyzn opisywano impotencję, bezpłodność, brak plemników w nasieniu oraz zanik jąder. Rozpuszczalnik dimetyloacetamid (DMA) również może upośledzać płodność. DMA obniża płodność u samców i samic gryzoni.

Nie przeprowadzono specyficznych prób klinicznych w celu oceny interakcji lek-lek pomiędzy podawanym dożylnie busulfanem a itrakonazolem. Z opublikowanych wyników badań u dorosłych wynika, że podawanie itrakonazolu pacjentom otrzymującym duże dawki busulfanu może powodować obniżenie klirensu busulfanu. Należy obserwować chorych, czy nie występują u nich objawy toksyczności busulfanu podczas stosowania itrakonazolu w profilaktyce przeciwgrzybiczej, razem z busulfanem podawanym dożylnie. Publikowane wyniki badań u dorosłych sugerują, że ketobemidon (analgetyk) może powodować wzrost stężenia busulfanu w surowicy. Dlatego w przypadku skojarzonego leczenia oboma związkami należy zachować szczególną ostrożność. Odnośnie zastosowania leczenia schematem BuCy2 u dorosłych donoszono, że odstęp pomiędzy ostatnią doustną dawką busulfanu a pierwszą dawką cyklofosfamidu może wpływać na występowanie objawów toksyczności. Obserwowano zmniejszoną częstość występowania choroby żylno-okluzyjnej wątroby (ang. hepatic veno-occlusive disease HVOD) i innych reakcji toksycznych związanych z tym schematem leczenia u pacjentów, u których odstęp pomiędzy ostatnią doustną dawką busulfanu a pierwszą dawką cyklofosfamidu był dłuższy niż 24 h. W pediatrii stwierdzono, że podawanie mefalanu przed upływem 24 h od ostatniej doustnej dawki busulfanu może wpływać na wystąpienie reakcji toksycznych. Paracetamol powoduje zmniejszenie stężenia glutationu we krwi i tkankach, a więc może także prowadzić do obniżenia klirensu busulfanu, jeśli zastosowany jest w leczeniu skojarzonym. Fenytoinę lub benzodiazepiny podawano w celu zapobiegania drgawkom wszystkim pacjentom w badaniach klinicznych z zastosowaniem busulfanu dożylnie. Równoczesne podawanie fenytoiny i dużych dawek busulfanu doustnie powodowało zwiększenie klirensu busulfanu w wyniku indukcji S-transferazy glutationowej. Tego efektu nie potwierdzono jednak w leczeniu dożylnym. Nie opisywano interakcji w przypadku stosowania benzodiazepin, tj. diazepamu, klonazepamu i lorazepamu, w zapobieganiu drgawkom w leczeniu skojarzonym z busulfanem w dużych dawkach. Nie obserwowano interakcji w przypadku stosowania busulfanu w skojarzeniu z flukonazolem (lek przeciwgrzybiczy) oraz lekami przeciwwymiotnymi 5-HT3, jak ondansetron i granisetron.

HPCT jest przeciwwskazany u kobiet w ciąży; dlatego stosowanie preparatu jest przeciwwskazane w ciąży. W badaniach przedklinicznych busulfan powodował obumieranie zarodków i płodów oraz ich wady rozwojowe. Nie ma dostępnych odpowiednich danych dotyczących stosowania zarówno busulfanu, jak i DMA u kobiet w ciąży. Opisano kilka przypadków wad wrodzonych po doustnym stosowaniu małych dawek busulfanu, jednak związek ze stosowaniem substancji czynnej nie został potwierdzony; stwierdzono także, że ekspozycja w III trymestrze ciąży może być związana z zaburzeniami wzrostu wewnątrzmacicznego płodu. Kobiety w wieku rozrodczym muszą stosować skuteczną antykoncepcję podczas leczenia oraz do 6 m-cy po jego zakończeniu. Nie wiadomo, czy busulfan i DMA są wydzielane z ludzkim mlekiem. Biorąc pod uwagę potencjalne działanie rakotwórcze busulfanu, potwierdzone w badaniach u ludzi i zwierząt, karmienie piersią należy przerwać na początku leczenia. Bulsufan i DMA mogą zmniejszać płodność mężczyzn i kobiet. Z tego powodu zaleca się zastosowanie środków uniemożliwiających zapłodnienie w czasie leczenia oraz przez 6 m-cy po jego zakończeniu, a także rozważyć możliwość kriokonserwacji nasienia przed rozpoczęciem leczenia na wypadek wystąpienia nieodwracalnej bezpłodności.

Działania niepożądane u dorosłych. Dane na temat działań niepożądanych pochodzą z dwóch badań klinicznych (n=103) z zastosowaniem preparatu. Poważne reakcje toksyczne dotyczące układu krwionośnego, wątroby i układu oddechowego uznano za oczekiwane następstwo schematu kondycjonującego (ablacyjnego) i procesu przeszczepienia. Obejmują one zakażenie i chorobę przeszczep przeciw gospodarzowi (ang. Graft versus host disease GVHD), które, chociaż nie bezpośrednio związane, stanowiły najważniejsze przyczyny chorobowości i śmiertelności, szczególnie po allogenicznym HPCT. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: zahamowanie czynności szpiku kostnego i układu immunologicznego stanowią pożądane efekty terapeutyczne leczenia kondycjonującego. Dlatego u wszystkich chorych obserwowano znaczną cytopenię: leukopenia u 96%, trombocytopenia u 94% i niedokrwistość u 88%. Średni czas do wystąpienia neutropenii wynosił 4 dni, zarówno w autologicznych, jak i allogenicznych przeszczepieniach. Średni czas trwania neutropenii wynosił 6 dni i 9 dni odpowiednio dla przeszczepień autologicznych i allogenicznych. Zaburzenia układu immunologicznego: częstość występowania ostrej choroby przeszczep przeciw gospodarzowi (a-GVHD) oceniano w badaniu OMC-BUS-4 (przeszczepy allogeniczne) (n=61). U 11 pacjentów (18%) stwierdzono a-GVHD. Częstość występowania a-GVHD w stopniu I-II wynosiła 13% (8/61), natomiast w stopniu III-IV 5% (3/61). U 3 pacjentów przebieg ostrej GVHD został uznany za ciężki. Przewlekłą GVHD (c-GVHD) raportowano, jeżeli miała ciężki przebieg lub była przyczyną zgonu; przyczyną zgonu była w 3 przypadkach. Zakażenia i infestacja: u 39% chorych (40/103) stwierdzono jeden lub więcej epizodów choroby zakaźnej, z czego 83% (33/40) sklasyfikowano jako łagodne lub umiarkowane. Zapalenie płuc doprowadziło do zgonu w 1% (1/103), a u 3% zostało uznane za zagrażające życiu. Inne zakażenia uznano za ciężkie u 3% pacjentów. Gorączka wystąpiła u 87% pacjentów, w tym 84% sklasyfikowano jako przypadki łagodne/umiarkowane, a 3% jako ciężkie. U 47% pacjentów opisano dreszcze, które były łagodne/umiarkowane u 46% i ciężkie u 1%. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: 15% ciężkich działań niepożądanych obejmowało reakcje hepatotoksyczne. HVOD uznaje się za potencjalne powikłanie leczenia kondycjonującego po przeszczepieniu. HVOD stwierdzono u 6 z 103 pacjentów (6%). HVOD występował u: 8,2% (5/61) chorych po przeszczepieniach allogenicznych (przebieg śmiertelny u 2 pacjentów) oraz u 2,5% (1/42) pacjentów po przeszczepieniach autologicznych. Obserwowano także zwiększenie stężenia bilirubiny (n=3) i AspAT (n=1). Dwóch z opisanych 4 pacjentów z objawami hepatotoksyczności w badaniach biochemicznych, należało do grupy pacjentów z rozpoznanym HVOD. Zaburzenia oddechowe, klatki piersiowej i śródpiersia: w badaniach z zastosowaniem preparatu, u jednego pacjenta opisano zespół ostrej niewydolności oddechowej z następową niewydolnością oddechową (prowadzącą do zgonu) w przebiegu śródmiąższowego zwłóknienia płuc. Ponadto w literaturze można znaleźć doniesienia o zmianach w obrębie rogówki i soczewki u pacjentów leczonych doustnie busulfanem. Działania niepożądane u dzieci i młodzieży. Informacje o działaniach niepożądanych otrzymano z pediatrycznego badania klinicznego (n=55). Poważne reakcje toksyczne, obejmujące wątrobę i układ oddechowy, uznano za oczekiwane następstwa leczenia utrwalającego i zabiegu przeszczepienia. Układ odpornościowy: częstość występowania ostrej choroby przeszczep przeciw gospodarzowi (a-GVHD) oceniano u pacjentów po przeszczepach allogenicznych (n=28). U 14 pacjentów (50%) wystąpiła a-GVHD. Częstość występowania a-GVHD stopień I-II wynosiła 46.4% (13/28), a stopień III-IV 3.6% (1/28). Przewlekłą GVHD zaobserwowano jedynie w przypadku, gdy była przyczyną zgonu: jeden z pacjentów zmarł po 13 m-cach od przeszczepu. Choroby zakaźne i inwazyjne: choroby zakaźne (udokumentowana i nie udokumentowana gorączka z neutropenią) występowały u 89% pacjentów (49/55). Łagodną / umiarkowaną gorączkę zanotowano u 76% pacjentów. Wątroba i drogi żółciowe: podwyższony poziom transaminaz 3 stopnia zanotowano u 24% pacjentów. Chorobę zwężającą żyły (VOD) obserwowano odpowiednio po 15% (4/27) i 7% (2/28) przeszczepów autologicznych i allogenicznych. VOD nie prowadziła do zgonów ani nie miała ciężkiego przebiegu i ustępowała we wszystkich przypadkach. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (bardzo często) zapalenie błony śluzowej nosa, zapalenie gardła. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo często) neutropenia, trombocytopenia, gorączka neutropeniczna, niedokrwistość, pancytopenia. Zaburzenia układu immunologicznego: (bardzo często) reakcja alergiczna. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo często) brak łaknienia, hiperglikemia, hipokalcemia, hipokaliemia, hipomagnezemia, hipofosfatemia; (często) hiponatremia. Zaburzenia psychiczne: (bardzo często) lęk, depresja, bezsenność; (często) splątanie; (nieczęsto) majaczenie, nerwowość, omamy, pobudzenie. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) bóle głowy, zawroty głowy; (nieczęsto) drgawki, encefalopatia, krwotok mózgowy. Zaburzenia serca: (bardzo często) tachykardia; (często) zaburzenia rytmu, migotanie przedsionków, kardiomegalia, wysięk osierdziowy, zapalenie osierdzia; (nieczęsto) skurcze dodatkowe komorowe, bradykardia. Zaburzenia naczyniowe: (bardzo często) nadciśnienie tętnicze, niedociśnienie tętnicze, zakrzepica, rozszerzenie naczyń; (nieczęsto) zakrzepica tętnicy udowej, zespół nieszczelności naczyń włosowatych. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (bardzo często) duszność, krwawienie z nosa, kaszel, czkawka; (często) hiperwentylacja, niewydolność oddechowa, krwotoki pęcherzykowe, astma, niedodma, wysięk opłucny; (nieczęsto) hipoksja. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) zapalenie jamy ustnej, biegunka, ból brzucha, nudności, wymioty, niestrawność, wodobrzusze, zaparcie, dyskomfort w okolicy odbytu; (często) krwawe wymioty, niedrożność, zapalenie przełyku; (nieczęsto) krwotok z przewodu pokarmowego. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (bardzo często) hepatomegalia, żółtaczka. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo często) wysypka, świąd, łysienie; (często) łuszczenie skóry, rumień, zaburzenia pigmentacji. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (bardzo często) bóle mięśniowe, ból pleców, bóle stawowe. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (bardzo często) dyzuria, oliguria; (często) krwiomocz, umiarkowana niewydolność nerek. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) osłabienie, dreszcze, gorączka, ból w klatce piersiowej, obrzęk, obrzęk uogólniony, ból, ból lub zapalenie w miejscu wstrzyknięcia, zapalenie błon śluzowych. Badania diagnostyczne: (bardzo często) zwiększenie aktywności aminotransferaz, zwiększenie stężenia bilirubiny, zwiększenie aktywności GGT, zwiększenie aktywności fosfatazy alkalicznej, zwiększenie masy ciała, nieprawidłowe odgłosy oddechowe, zwiększenie stężenia kreatyniny; (często) zwiększeni stężenia mocznika, obniżenie frakcji wyrzutu.

Głównym objawem toksyczności jest znacznego stopnia ablacja szpiku kostnego i pancytopenia; przedawkowanie może również powodować zaburzenia ze strony OUN, wątroby, płuc i przewodu pokarmowego. Nie jest znane antidotum dla preparatu inne niż przeszczepienie komórek macierzystych układu krwiotwórczego. Przy braku HPCT zalecana dawka preparatu prowadziłaby do przedawkowania busulfanu. Należy ściśle monitorować stan hematologiczny i zastosować odpowiednio intensywne leczenie podtrzymujące w zależności od wskazań lekarskich. W dwóch doniesieniach stwierdzono, że busulfan poddaje się dializie, tak więc zastosowanie tej metody należy rozważyć w przypadku przedawkowania. Ponieważ busulfan jest metabolizowany poprzez sprzęganie z glutationem, można rozważyć podawanie glutationu. Należy pamiętać, że przedawkowanie preparatu prowadzi także do zwiększenia ekspozycji na DMA. U ludzi podstawowe powikłania po tym środku obejmują hepatotoksyczność i działania niepożądane ze strony OUN. Zmiany w obrębie OUN występują przed innymi cięższymi działaniami niepożądanymi. Nie jest znane specyficzne antidotum dla DMA. W przypadku przedawkowania, leczenie obejmuje ogólne środki podtrzymujące.

Busulfan jest silnym lekiem cytotoksycznym oraz dwufunkcyjnym czynnikiem alkilującym. W środowisku wodnym, uwalnianie grup metanosulfonianowych prowadzi do powstania jonów karbonionowych (karbokationów), które mogą powodować alkilację DNA, chociaż uważa się, że na tym polega istotny mechanizm biologiczny efektu cytotoksycznego tego leku.

1 ml koncentratu zawiera 6 mg busulfanu (60 mg w 10 ml). Po rozcieńczeniu: 1 ml roztworu zawiera 0,5 mg busulfanu.