Przedawkowanie może prowadzić do hiperwitaminozy, hiperkalciurii i hiperkalcemii. Objawami hiperkalcemii mogą być: jadłowstręt, odwodnienie, pragnienie, nudności, wymioty, zaparcie, ból brzucha, osłabienie mięśni, uczucie zmęczenia, zaburzenia myślenia, polidypsja, wielomocz, ból kości, wapnica nerek, kamica nerkowa i w ciężkich przypadkach zaburzenia rytmu serca. Ciężka hiperkalcemia może spowodować śpiączkę i zgon. Utrzymujące się duże stężenie wapnia może prowadzić do nieodwracalnego uszkodzenia nerek, zwapnienia tkanek miękkich, naczyń krwionośnych i narządów. U osób z prawidłową czynnością przytarczyc progowa dobowa dawka wit. D, prowadząca do zatrucia, mieści się w zakresie 40000-100000 IU, zaś w przypadku wapnia zatrucie może być skutkiem przyjmowania ponad 2000 mg/dobę przez kilka m-cy. Należy przerwać stosowanie wapnia z wit. D. Należy również przerwać stosowanie tiazydowych leków moczopędnych, litu, wit. A, wit. D i glikozydów naparstnicy. Należy rozważyć nawodnienie pacjenta i, zależnie od jego stanu, zastosować w monoterapii lub leczeniu skojarzonym diuretyki pętlowe (np. furosemid), bisfosfoniany, kalcytoninę i kortykosteroidy. U pacjentów z niewydolnością nerek nawodnienie jest nieskuteczne – należy ich poddać dializie. Konieczne jest kontrolowanie stężenia elektrolitów w surowicy, czynności nerek i diurezy. W ciężkich przypadkach należy monitorować zapis EKG i ośrodkowe ciśnienie żylne. W razie utrzymującej się hiperkalcemii należy wykluczyć udział innych czynników, tj. pierwotny hiperparatyroidyzm, obecność nowotworu złośliwego, niewydolność nerek lub unieruchomienie.
Komentarze [0]