Leczenie preparatem powinno być rozpoczynane pod nadzorem lekarza posiadającego doświadczenie w terapii substytucyjnej czynnikami/inhibitorami krzepnięcia, w ośrodkach gdzie możliwe jest monitorowanie aktywności białka C. Dawkę należy dobrać indywidualnie w oparciu o ocenę wyników badań laboratoryjnych. Początkowo należy uzyskać 100% aktywności białka C i utrzymywać ją powyżej 25% w okresie przeprowadzanego leczenia. W celu ustalenia stopnia odzyskania i biologicznego T0,5 zaleca się podanie dawki wstępnej wynoszącej 60-80 j.m./kg mc. Przed i podczas leczenia zaleca się ustalenie poziomu białka C w osoczu pacjenta za pomocą oznaczenia aktywności białka C z wykorzystaniem chromogennego substratu. Dawkowanie należy ustalać w oparciu o laboratoryjne oznaczenie aktywności białka C. W ostrych stanach zakrzepowych oznaczenia należy wykonywać co 6 h do czasu aż stan pacjenta ustabilizuje się, a następnie 2 razy dziennie i zawsze bezpośrednio przed kolejnym podaniem leku. Należy pamiętać, że T0,5 białka C może być znacząco skrócony w określonych przypadkach klinicznych, takich jak ostra zakrzepica z plamicą piorunującą i martwicą skóry. U pacjentów leczonych w ostrej fazie choroby może dochodzić do znacznie mniejszych przyrostów aktywności białka C. Z uwagi na duże rozbieżności w indywidualnej odpowiedzi na leczenie wpływ na parametry krzepnięcia powinien być sprawdzany regularnie. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek i/lub wątroby. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek i/lub wątroby powinni być dokładnie obserwowani. Dzieci. Na podstawie ograniczonego doświadczenia klinicznego u dzieci, z raportów i badań obejmujących 83 pacjentów, wskazówki dotyczące dawkowania u osób dorosłych uważa się za obowiązujące także dla populacji noworodków i dzieci. W rzadkich i wyjątkowych przypadkach, u pacjentów z brakiem dostępu żylnego, podskórne podanie 250-350 j.m./kg prowadziło do uzyskania terapeutycznych poziomów białka C w osoczu. Jeżeli pacjent jest przestawiany na stałe leczenie profilaktyczne doustnymi antykoagulantami, podawanie białka C można przerwać dopiero po osiągnięciu stabilnego efektu przeciwzakrzepowego ich działania. Zaleca się ponadto, aby podczas rozpoczynania leczenia doustnymi antykoagulantami rozpoczynać terapię od niskich dawek, a następnie zwiększać dawkę do odpowiedniego poziomu, zamiast podawać od razu standardową dawkę nasycającą. U pacjentów, którym podaje się białko C w celach profilaktycznych, może być uzasadnione zapewnienie wyższego jego poziomu w przypadkach zwiększonego ryzyka zakrzepicy (takich jak zakażenie, uraz lub interwencja chirurgiczna). Istnieją ograniczone dane kliniczne potwierdzające bezpieczeństwo i skuteczność preparat u pacjentów ze współistniejącym ciężkim wrodzonym niedoborem białka C i opornością na aktywowane białko C (APC resistance). Preparat podaje się we wstrzyk. dożylnym po rozpuszczeniu proszku do sporządzania roztw. do wstrzyk. w jałowej wodzie do wstrzyk. Preparat należy podawać z szybkością nie większą niż 2 ml/min., z wyjątkiem dzieci o mc. <10 kg, kiedy szybkość podawania nie może być większa niż 0,2 ml/kg mc./min. Przy podawaniu preparatów dożylnych zawierających białko może dojść do wystąpienia reakcji nadwrażliwości typu alergicznego. Z uwagi na fakt, że objawy reakcji alergicznej mogą być ostre i groźne dla życia, preparat należy podawać w warunkach zapewniających dostęp do urządzeń podtrzymujących funkcje życiowe. Instrukcja dotycząca rekonstytucji produktu leczniczego przed podaniem, patrz ChPL.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą, na białko mysie lub na heparynę, z wyjątkiem użycia w celu opanowania zagrażających życiu powikłań zakrzepowych.

Ponieważ nie można wykluczyć ryzyka wystąpienia reakcji nadwrażliwości typu alergicznego, pacjent powinien być poinformowany o wczesnych objawach reakcji nadwrażliwości, takich jak wysypka, uogólniona pokrzywka, ucisk w klatce piersiowej, trudności w oddychaniu, spadek ciśnienia i anafilaksja. W przypadku wystąpienia takich objawów pacjent powinien natychmiast poinformować o nich lekarza. Zaleca się natychmiastowe przerwanie podawania leku. W przypadku wstrząsu należy postępować zgodnie z obowiązującym postępowaniem w leczeniu wstrząsu. Brak jest doświadczenia dotyczącego leczenia pacjentów z zaburzeniami funkcji nerek i/lub wątroby, dlatego też zaleca się dokładne obserwowanie takich pacjentów. Standardowe działania w celu zapobiegania zakażeniom w związku ze stosowaniem produktów leczniczych przygotowywanych z ludzkiej krwi lub osocza obejmują selekcję dawców, badania przesiewowe poszczególnych pobranych próbek bądź całych pul osocza w kierunku swoistych markerów zakażenia oraz wprowadzenie skutecznych etapów procesu wytwarzania w celu unieczynnienia/usunięcia wirusów. Pomimo to w przypadku podawania leków przygotowywanych z ludzkiej krwi lub osocza nie można całkowicie wykluczyć możliwości przeniesienia czynników zakaźnych. Dotyczy to również nieznanych lub pojawiających się od niedawna wirusów oraz innych czynników chorobotwórczych. Podejmowane środki są uważane za skuteczne wobec wirusów otoczkowych, takich jak HIV, HBV i HCV, a także wirusów bezotoczkowych HAV. Podejmowane środki mogą mieć ograniczoną wartość wobec wirusów bezotoczkowych, takich jak parwowirus B19. Zakażenie parwowirusem B19 może być poważne u kobiet w ciąży (zakażenie płodu) i dla osób z niedoborem odporności lub zwiększoną erytropoezą (np. anemia hemolityczna). U pacjentów otrzymujących regularnie lub w sposób powtarzany produkty z białkiem C powinno się wziąć pod uwagę przeprowadzenie odpowiednich szczepień (wirusowe zapalenie wątroby typu A i B). Zdecydowanie zaleca się, aby w przypadku każdego podania pacjentowi leku odnotować nazwę i numer serii produktu, aby móc powiązać pacjenta z daną serią leku. Preparat może zawierać śladowe ilości heparyny. Heparyna może wywoływać reakcje alergiczne, które mogą przebiegać z gwałtownym spadkiem liczby płytek krwi (małopłytkowość indukowana heparyną [HIT]). U pacjentów z małopłytkowością indukowaną heparyną, mogą wystąpić następujące objawy: zakrzepica tętnicza i żylna, zespół rozsianego wykrzepiania śródnaczyniowego (DIC), plamica, wybroczyny krwawe, krwawienie z przewodu pokarmowego (melena-smoliste stolce). W przypadku podejrzenia małopłytkowości indukowanej heparyną, należy niezwłocznie oznaczyć liczbę płytek krwi i w razie konieczności przerwać podawanie preparatu. Zdiagnozowanie małopłytkowości indukowanej heparyną utrudnia fakt, że powyższe objawy mogą występować także w ostrej fazie choroby u pacjentów z ciężkim wrodzonym niedoborem białka C. Pacjenci z małopłytkowością indukowaną heparyną powinni w przyszłości unikać leków zawierających heparynę. W praktyce klinicznej zaobserwowano epizody krwawienia. Mogły być one wynikiem jednoczesnego podawania leków hamujących krzepnięcie krwi (np. heparyny). Tym niemniej nie można całkowicie wykluczyć, że podanie preparatu również miało wpływ na ich wystąpienie. Ponieważ zawartość sodu w maksymalnej dawce dziennej może przekraczać 200 mg, leczenie może być potencjalnie szkodliwe dla osób na diecie ubogosodowej.

Nie są znane obecnie żadne interakcje z innymi lekami. U pacjentów, którzy rozpoczynają leczenie doustnymi antykoagulantami należącymi do klasy antagonistów wit. K (np. warfaryną), może wystąpić przemijający stan nadkrzepliwości zanim pojawi się pożądany efekt przeciwzakrzepowy. Tę przemijającą reakcję może tłumaczyć fakt, że białko C, będące jednym z białek osoczowych zależnych od wit. K, ma krótszy biologiczny T0,5 niż większość białek zależnych od wit. K (takich jak czynnik II, IX i X). W związku z tym, w początkowej fazie leczenia aktywność białka C jest hamowana bardziej gwałtownie niż aktywność czynników krzepnięcia. Dlatego też, jeżeli pacjent jest przestawiany na leczenie doustnymi antykoagulantami, podawanie białka C można przerwać dopiero po osiągnięciu stabilnego efektu przeciwzakrzepowego ich działania. Chociaż martwica skóry indukowana warfaryną może wystąpić u każdego pacjenta podczas wprowadzania leczenia doustnymi antykoagulantami, u osób z wrodzonym niedoborem białka C ryzyko to jest szczególnie wysokie.

Pomimo że ciężarne kobiety z niedoborem białka C były leczone preparatem z powodzeniem, bezpieczeństwo stosowania u kobiet w ciąży nie zostało ustalone w kontrolowanych badaniach klinicznych. Brak jest ponadto informacji o wydzielaniu białka C do mleka matek karmiących. Dlatego też należy rozważyć czy korzyści podania leku w trakcie ciąży lub karmienia przewyższają potencjalne ryzyko dla zdrowia matki i dziecka związane z jego zastosowaniem, i podawać lek jedynie, gdy jest to wyraźnie wskazane.

W przypadku produktu podawanego dożylnie możliwe są reakcje nadwrażliwości. Pacjent powinien być poinformowany o wczesnych objawach reakcji nadwrażliwości, które mogą obejmować obrzęk naczynioruchowy, pieczenie i kłujący ból w miejscu podania, dreszcze, nagłe zaczerwienienie twarzy, wysypkę, uogólnioną pokrzywkę, ból głowy, pokrzywkę spadek ciśnienia, letarg, nudności, niepokój ruchowy, częstoskurcz, ucisk w klatce piersiowej, mrowienie, wymioty i trudności w oddychaniu. Należy zalecić pacjentowi, aby niezwłocznie skontaktował się z lekarzem w razie wystąpienia tych objawów. W trakcie badań klinicznych z preparatem u 3 z 225 uczestniczących w badaniach pacjentów zgłoszono łącznie 6 nie ciężkich działań niepożądanych leku. Wykonano w sumie 21 988 podań preparatu. Rozkład działań niepożądanych związanych z lekiem jest następujący: jedno zgłoszenie gorączki i jedno zgłoszenie wzrostu białka C-reaktywnego u jednego pacjenta, jedno zgłoszenie pokrzywki u jednego pacjenta, jedno zgłoszenie świądu, jedno zgłoszenie wysypki oraz jedno zgłoszenie zawrotów głowy u jednego pacjenta. Po wyliczeniu wskaźnika zdarzeń niepożądanych (na liczbę podań), który wynosił 0,005%, powyższe działania niepożądane sklasyfikowano pod względem częstości występowania jako bardzo rzadkie. W bazie danych spontanicznych doniesień zgłaszanych po wprowadzeniu produktu do obrotu odnotowano w przebiegu leczenia przypadki niepokoju, krwiaka opłucnej, nadmiernego pocenia się, podwyższonej temperatury ciała, zwiększonego zapotrzebowania na katecholoaminy w celu utrzymania ciśnienia krwi (przyjęte określenie: zwiększone zapotrzebowanie na katecholoaminy). Przy podawaniu preparatu pacjentom z ciężkim wrodzonym niedoborem białka C możliwe jest wytworzenie przez tych pacjentów przeciwciał hamujących białko C.

Nie odnotowano objawów przedawkowania.

Białko C jest glikoproteiną o właściwościach antykoagulacyjnych wytwarzaną w wątrobie przy udziale wit. K. Na powierzchni komórek śródbłonka pod wpływem działania kompleksu trombina/trombomodulina ulega przemianie do aktywowanego białka C (APC). APC jest proteazą serynową, która wywołuje silne hamowanie krzepnięcia krwi, zwłaszcza w obecności kofaktora - białka S. Działanie APC polega na unieczynnieniu aktywowanych form czynników krzepnięcia V i VIII, co prowadzi do zmniejszenia tworzenia trombiny. Wykazano ponadto, że APC może mieć działanie profibrynolityczne.

1 fiol. zawiera 500 j.m. lub 1000 j.m. białka C. Białko C z osocza ludzkiego oczyszczone za pomocą mysich przeciwciał monoklonalnych.