Do prostej ekstrakcji zęba ze szczęki przy nieobecnym stanie zapalnym, wystarcza zazwyczaj 1,7 ml, czyli cała zawartość 1 wkładu do strzykawki leku. W przypadku ekstrakcji mnogiej (sąsiadujących zębów) ilość iniekcji doprzedsionkowych (przypadających na 1 ząb) można ograniczyć. Do prostej ekstrakcji zębów przedtrzonowych z żuchwy wystarcza znieczulenie poprzez wstrzyknięcie 1,7 ml leku na każdy ząb. Jeśli jednak znieczulenie jest niekompletne, zaleca się dostrzyknięcia 1 do 1,7 ml roztworu doprzedsionkowo. Nie zaleca się rutynowego wstrzyknięcia do otworu żuchwowego z wyjątkiem sytuacji, gdy nie udało się uzyskać pełnego znieczulenia. W przypadku opracowywania ubytku w protetyce (z wyjątkiem zębów trzonowych żuchwy) - zaleca się stosowanie dawek 0,5 ml do 1,7 ml produktu doprzedsionkowo na każdy ząb, zależnie od stopnia złożoności zabiegu i czasu jego trwania. W zabiegach chirurgicznych zaleca się stosowanie produktu w dawkach odpowiednich do stopnia złożoności operacji i czasu jej trwania. Dzieci i młodzież: nie przekraczać dawki 7 mg chlorowodorku artykainy na kg/m.c. dziecka. Produkt jest przeciwwskazany do stosowania u dzieci w wieku poniżej 4 lat.

Nadwrażliwość na chlorowodorek artykainy lub na którąkolwiek substancje pomocniczą. Ciąża. Ze względu na działanie adrenaliny kurczące naczynia, produktu leczniczego nie wolno stosować również u chorych z kardiomiopatią, zaawansowanymi zmianami miażdżycowymi w tętnicach, nadciśnieniem tętniczym, zmianami niedokrwiennymi różnego rodzaju, prostymi bólami głowy, nadczynnością tarczycy, nefropatiami, cukrzycą, jaskrą, w anestezji w obrębie tzw. naczyń końcowych. Ten produkt leczniczy, podobnie jak inne środki do znieczulenia miejscowego zawierające adrenalinę, nie może być podawany donaczyniowo.

Przed zastosowaniem leku należy ocenić stan układu krążenia danego pacjenta. Pomiędzy podaniem dwóch dawek maksymalnych leku muszą upłynąć co najmniej 24 h. Należy zawsze podawać najniższą skuteczną dawkę. Lek należy podawać po upływie co najmniej 10-sekundowego okresu od prewencyjnej aspiracji. Zwłaszcza w przypadku nastrzykiwania dobrze unaczynionego obszaru zaleca się odczekanie co najmniej 2 minut. Pacjenta należy starannie monitorować. Należy mieć przygotowany zestaw przeciwwstrząsowy oraz dysponować odpowiednio przeszkolonym personelem w razie nagłej potrzeby leczenia rzadkich przypadków ciężkich reakcji. Reakcje takie odnotowano po użyciu środków znieczulenia miejscowego nawet, gdy uczulenia nie stwierdzono w wywiadzie lekarskim. Pacjent może zacząć jeść dopiero po odzyskaniu czucia. Pirosiarczyn sodu (substancja pomocnicza obecna w produkcie) może powodować reakcje alergiczne i ciężkie ataki duszności u osób uczulonych, szczególnie u chorych na astmę. Produkt leczniczy rzadko może powodować ciężkie reakcje nadwrażliwości i skurcz oskrzeli. Lekarz prowadzący powinien ocenić czy i w jakim czasie od zakończenia zabiegu pacjent może prowadzić pojazdy lub obsługiwać maszyny, oraz czy odzyskał pełną sprawność psychofizyczną.

Trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne oraz inhibitory MAO nasilają hipertensyjne działanie adrenaliny.

Preparat jest przeciwwskazany w okresie ciąży i laktacji.

Działania niepożądane (wzrost ciśnienia tętniczego) mogą wystąpić po nieprawidłowym -donaczyniowym podaniu właściwej (niskiej) dawki leku. Jest to szczególnie niebezpieczne u chorych z nadciśnieniem, chorobą wieńcową, nadczynnością tarczycy, u chorych przyjmujących leki z grupy inhibitorów MAO lub trójpierścieniowych antydepresantów. Można temu zapobiec wykonując aspirację. U pacjentów, u których występuje jeden lub więcej z powyższych czynników ryzyka, American Heart Association zaleca w przypadku stosowania leków zawierających adrenalinę w stężeniu 1:100 000, podawanie nie więcej niż dwóch wkładów do strzykawek w czasie jednej wizyty. Artykaina podana w dużych dawkach może wywołać pobudzenie, podniecenie, dezorientację, zawroty głowy, rozszerzenie źrenic, drżenia. Po bardzo dużych dawkach może wystąpić szczękościsk, drgawki, bezdech i śpiączka. Ponadto mogą wystąpić ostre bóle głowy, fotofobia. W przypadku pobudzenia rdzenia przedłużonego mogą wystąpić zaburzenia pracy układów: krążenia i oddechowego - tychypnoe, bronchodylatacja. Ponadto może pojawić się nadmierne pocenie, bóle gardła (rzadko). W przypadku wysokiego stężenia artykainy we krwi - po wprowadzeniu dawek toksycznych (maksymalna dopuszczalna dawka dla osoby ważącej 70 kg to 500 mg artykainy co odpowiada mniej więcej 7 wkładom do strzykawek i jest dawką od 2,5 do 3 razy większą niż dawka zazwyczaj stosowana) - może wystąpić rozszerzenie naczyń tętniczych z niedociśnieniem i odruchową tachykardią, a przy bardzo wysokich stężeniach artykainy we krwi może wystąpić bradykardia i utrata przytomności (rzadko). Działania niepożądane adrenaliny zależą od wielkości dawki: w przypadku stosowania dawek 5-50 mg/60 kg masy ciała, przeważa działanie mimetyczne na receptory b1, czego następstwem jest tachykardia, wzrost ciśnienia skurczowego, oraz na receptory b2 czego następstwem jest spadek ciśnienia rozkurczowego (rzadko); w przypadku większych dawek (0,5-1 mg/60 kg) przeważa działanie a-mimetyczne czego konsekwencją jest wazokonstrykcja, znaczny wzrost ciśnienia tętniczego i tachykardia; ponadto mogą wystąpić zaburzenia rytmu (rzadko). Zaburzenia układu nerwowego: przyspieszenie metabolizmu, wzrost ciepłoty ciała (rzadko). Zaburzenia układu immunologicznego: reakcje anafilaktyczne wywołane przez artykainę występują bardzo rzadko. Bardzo rzadko reakcje takie występowały po pirosiarczynie sodu (substancja pomocnicza). Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: do miejscowych objawów alergicznych, które mogą wystąpić po podaniu leku należą: wysypki skórne różnego rodzaju, pokrzywka, świąd (częstość nieznana). Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: skurcz oskrzeli, obrzęk krtani, bezdech, niewydolność krążeniowo-oddechowa wskutek wstrząsu anafilaktycznego (rzadko). Zaburzenia żołądka i jelit: nudności i wymioty (często). W przypadku wystąpienia działania niepożądanego należy natychmiast przerwać podawanie leku.

W przypadku wystąpienia jakichkolwiek objawów niepożądanych należy natychmiast zakończyć podawanie leku, położyć pacjenta i udrożnić drogi oddechowe. Następnie należy podawać tlen, a w razie konieczności (bezdech) stosować sztuczną wentylację przy użyciu worka Ambu. Drgawki można przerwać dożylnym podaniem diazepamu w dawce 10 do 20 mg. Nie należy stosować barbituranów, gdyż mogą one nasilić depresyjne działanie na ośrodek oddechowy. W celu poprawy krążenia można podać kortyzon dożylnie w odpowiedniej dawce. Pomocne może okazać się podanie dożylne alfa-beta stymulatorów działających wazokonstrykcyjnie (np. mefentermina, metaraminol), ewentualnie siarczanu atropiny.

Artykaina (inaczej kartykaina) jako jedyny z amidowych środków miejscowo znieczulających zawiera w cząsteczce pierścień tiofenowy (zamiast benzenowego). Dzięki temu jest metabolizowana w osoczu, a nie w wątrobie. Artykaina jest bardziej lipofllna niż prokaina, jednak bardziej hydrofilna niż lidokaina. Ze względu na większą adhezyjność do białkowych elementów błony komórkowej, artykaina działa 1,8 raza silniej niż lidokainy, a jej efekt działania utrzymuje się dłużej. Artykaina stabilizuje błonę aksonalną, tzn. zmniejsza jej przepuszczalność dla jonów sodu. Nie ma wpływu na potencjał spoczynkowy komórki, natomiast hamuje potencjał czynnościowy, a przez to przewodzenie impulsu nerwowego.

1 ml roztworu zawiera 40 mg artykainy chlorowodorku i 0,005 mg lub 0,01 mg adrenaliny w postaci adrenaliny winianu.