Dawkowanie ustala się w zależności od potrzeb metabolicznych, wydatku energetycznego i klinicznego stanu pacjenta. U dorosłych zapotrzebowanie wynosi od 0.16 azotu/kg mc./dobę (około 1 g aminokwasów/kg mc./dobę) do 0,35 g azotu/kg mc./dobę (około 2 g aminokwasów/kg mc./dobę). U dzieci zapotrzebowanie wynosi od 0.35 azotu/kg mc./dobę (około 2 g aminokwasów/kg mc./dobę) do 0,45 g azotu/kg mc/dobę (około 3 g aminokwasów/kg mc./dobę). Zapotrzebowanie na energię waha się w zakresie 25-40 kcal/kg mc./dobę, zależnie od stanu odżywienia pacjenta i stopnia katabolizmu. Maks. dawki dobowe każdego ze składników produktu leczniczego (tj. aminokwasy i glukoza) powinny zostać ustalone w zależności od indywidualnego całkowitego zapotrzebowania na składniki odżywcze i tolerancji pacjenta. Maks. szybkość wlewu wynosi 1,4 ml/kg mc./godz. lub 85 ml/godz. do 100 ml/godz. (w przypadku pacjentów ważących 60-70 kg). Maks. dawka dobowa wynosi 30 ml/kg mc., tj. 1800-2100 ml (dla pacjenta ważącego 60-70 kg). Dzieci i młodzież. Brak dostępnych danych.

Wyłącznie do jednorazowego użytku. Zaleca się, aby po otwarciu niezwłocznie zużyć zawartość worka i nie przechowywać jej do następnej inf. Podawać dopiero po rozerwaniu spawu i wymieszaniu zawartości obu komór. Wygląd po zmieszaniu: przejrzysty i bezbarwny lub lekko żółty roztwór. Instrukcje dotyczące sposobu przygotowania i użycia emulsji do infuzji, patrz ChPL. Przy rozważaniu podania do żyły obwodowej należy wziąć pod uwagę osmolarność danego roztw. do wlewu. Roztwory lub mieszaniny o osmolarności powyżej 800 mOsm/l powinny być podawane w inf. do żyły głównej. Wit., pierwiastki śladowe i inne składniki (włączając tłuszcze) mogą być dodane jako uzupełnienie odżywiania według indywidualnych zaleceń, w celu zapobieżenia powstawaniu niedoborów i komplikacji. Szybkość wlewu powinna być stopniowo zwiększana w trakcie pierwszej godz. podawania. Szybkość podawania powinna być dostosowana do dawki, właściwości podawanego roztw., całkowitej objętości płynów podawanych w ciągu 24 h i czasu trwania wlewu. Wlew powinien trwać powyżej 8 h. Aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia hipoglikemii po zaprzestaniu podawania, należy rozważyć stopniowe zmniejszanie szybkości wlewu w trakcie ostatniej godz. podawania. Podczas stosowania u dzieci w wieku poniżej 2 lat, roztw. (w worku i zestawie do podawania) należy chronić przed światłem do momentu zakończenia podawania.

Stwierdzona nadwrażliwość na którykolwiek składnik leku; niewydolność nerek nie leczona hemodializą, hemofiltracją lub hemodiafiltracją; ciężkie schorzenia wątroby; nieprawidłowy metabolizm aminokwasów; kwasica metaboliczna, podwyższony poziom mleczanów we krwi; niewydolność nadnerczy; śpiączka hiperosmotyczna; ogólne przeciwwskazania do wykonania wlewów dożylnych, takie jak obrzęk płuc, nadmierne nawodnienie i niewyrównana niewydolność krążenia; w przypadku hipokaliemii i hiponatremii nie należy stosować preparatu bez elektrolitów; preparat z elektrolitami nie powinien być stosowany u pacjentów z hiperkaliemią i hipernatremią.

Na początku każdego wlewu dożylnego konieczny jest specjalny nadzór kliniczny. Gdyby wystąpiły jakiekolwiek objawy nietypowe, to wlew należy natychmiast przerwać. Roztwory hipertoniczne podane do żyły obwodowej mogą spowodować jej podrażnienie. Wybór żyły obwodowej lub głównej zależy od końcowej osmolarności mieszaniny. Powszechnie przyjmuje się, że mieszaniny o osmolarności do 800 mOsm/l można podawać do żył obwodowych, tolerancja ta zmienia się w zależności od wieku i ogólnego stanu pacjenta oraz od stanu żył obwodowych. Właściwy nadzór w czasie leczenia zapewnia częsta ocena stanu klinicznego i badania laboratoryjne, w tym pomiar stężenia glukozy we krwi, jonogram i próby czynnościowe nerek i wątroby. Należy dokładnie określić i monitorować zapotrzebowanie na elektrolity u pacjentów otrzymujących roztwory nie zawierające elektrolitów. Nietolerancja glukozy jest częstym powikłaniem metabolicznym u pacjentów krytycznie i ciężko chorych. W następstwie wlewu może wówczas dojść do hiperglikemii, glikozurii i objawów hiperosmotycznych. Stężenie glukozy we krwi i w moczu powinno być sprawdzane rutynowo a dawkowanie insuliny u pacjentów z cukrzycą właściwie dostosowane. W trakcie leczenia należy monitorować równowagę płynów ustrojowych. Należy unikać przeciążenia układu krążenia, zwłaszcza u pacjentów z niewydolnością krążenia. U pacjentów z niewydolnością wątroby oprócz rutynowych prób wątrobowych powinno się zwracać uwagę na możliwości wystąpienia objawów hiperamonemii. Roztwory zawierające elektrolity należy podawać bardzo ostrożnie pacjentom z podwyższonym stężeniem elektrolitów w surowicy, dotyczy to zwłaszcza chorych z upośledzoną funkcją nerek, u których zaburzenia elektrolitowe powinny być wcześniej wyrównane. Jeżeli roztwór nie jest przetaczany w sposób ciągły przez 24 h, to należy utrzymywać właściwą szybkość wlewu; optymalnie stopniowo przyspieszać w pierwszej godzinie wlewu i następnie stopniowo zwalniać w ostatniej godzinie, co pozwoli uniknąć znacznych wahań glikemii. W przypadku ciężkiej niewydolności nerek zaleca się podawanie indywidualnie dobranych roztworów aminokwasów. Pacjentom przewlekle odżywianym pozajelitowo należy zapewniać dodatkową podaż witamin i mikroelementów.

Nie dotyczy.

Bezpieczeństwo stosowania produktu podczas ciąży i okresu karmienia nie zostało ustalone ze względu na brak badań klinicznych. Przy zaleceniu podawania produktu kobietom w ciąży i karmiącym piersią należy zawsze rozważyć potencjalne korzyści i ryzyko związane z zastosowaniem preparatu.

Mogą wystąpić następujące działania niepożądane, które wymagają zaprzestania wlewu: nudności, wymioty, dreszcze. Możliwe działania niepożądane mogą być wynikiem niewłaściwego stosowania, na przykład: przedawkowanie lub zbyt szybka szybkość wlewu. Nietolerancja glukozy jest częstym metabolicznym zaburzeniem występującym u ciężko chorych pacjentów. Po podaniu infuzji może wystąpić hiperglikemia, glikozuria, i zespół hiperosmotyczny.

W przypadku nieprawidłowego stosowania (dawka, szybkość wlewu dożylnego) obserwowano objawy hiperwolemii i kwasicy. Po przetoczeniu nadmiernej ilości glukozy może wystąpić hiperglikemia, glikozuria i zespół hiperosmotyczny. Zbyt szybki wlew aminokwasów może wywołać nudności, wymioty i dreszcze. W takich przypadkach należy natychmiast przerwać wlew. W niektórych bardzo poważnych przypadkach może się okazać konieczne przeprowadzenie hemodializy, hemofiltracji lub hemodiafiltracji.

Płyn do odżywiania pozajelitowego pozwala na zachowanie równowagi pomiędzy podażą azotu i energii, która może być zaburzona wskutek niedożywienia i urazów. Mieszanina dostarcza biologicznie dostępne źródło azotu (L-aminokwasy), węglowodanów (w postaci glukozy) i elektrolity.

Preparat jest pakowany w dwukomorowych workach; jedna komora zawiera roztwór aminokwasów z elektrolitami; druga - roztwór glukozy z wapniem. Komory rozdzielone są za pomocą rozrywalnego spawu. Zawartość obu komór należy zmieszać, tuż przed podaniem choremu, przez ściśnięcie lub zrolowanie pojemnika w celu przerwania spawu. Nadający się do wstrzyknięcia roztwór aminokwasów zawiera 15 L-aminokwasów (8 aminokwasów niezbędnych) potrzebnych do syntezy białka.