Zalecana dawka to 40 mg leku podawana dożylnie lub domięśniowo, a następnie co 6-12 h 20 mg lub 40 mg w zależności od potrzeb, nie więcej niż 80 mg/dobę. Ryzyko chorób układu sercowo-naczyniowego rośnie wraz z czasem leczenia wybiórczymi inhibitorami COX2 oraz ich dawką, dlatego należy stosować najmniejsze skuteczne dawki produktu przez jak najkrótszy czas. Doświadczenie kliniczne związane ze stosowaniem produktu powyżej 3 dni jest ograniczone. Stosowanie w skojarzeniu z opioidowymi lekami przeciwbólowymi: opioidowe leki przeciwbólowe można stosować jednocześnie z parekoksybem podawanym w dawkach opisanych powyżej. We wszystkich badaniach klinicznych parekoksyb podawano w stałych odstępach czasu, a opioidy na żądanie. Pacjenci w podeszłym wieku. Zazwyczaj nie ma konieczności modyfikowania dawki u pacjentów w podeszłym wieku (ł65 lat). Jednak u pacjentów o mc. poniżej 50 kg leczenie produktem należy rozpoczynać od dawki o połowę mniejszej od dawki zwykle zalecanej, a maks. dawkę dobową należy zmniejszyć do 40 mg. Zaburzenia czynności wątroby. Nie ma doświadczenia klinicznego dotyczącego pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (ł10 w skali Child-Pugh), dlatego stosowanie produktu w tej grupie pacjentów jest przeciwwskazane. Nie ma konieczności dostosowania dawki u pacjentów z umiarkowaną niewydolnością wątroby (5-6 w skali Child-Pugh). Zaburzenia czynności nerek. U pacjentów z umiarkowaną niewydolnością wątroby (7-9 w skali Child-Pugh) leczenie produktem należy wprowadzać ostrożnie i rozpoczynać od dawki o połowę mniejszej od dawki zwykle zalecanej, a maks. dawkę dobową należy zmniejszyć do 40 mg. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (ClCr <30 ml/min) lub narażonych na retencję płynów, podawanie parekoksybu należy rozpocząć od najmniejszej zalecanej dawki (20 mg), czynność nerek należy ściśle monitorować. W oparciu o dane farmakokinetyczne, nie ma konieczności modyfikowania dawkowania u pacjentów z łagodnym lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek (ClCr 30-80 ml/min). Dzieci i młodzież. Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania i skuteczności parekoksybu u dzieci w wieku poniżej 18 rż. Brak dostępnych danych. Z tego względu nie zaleca się stosowania parekoksybu u tych pacjentów.

Dożylne wstrzyknięcie w bolusie można podać szybko i bezpośrednio do żyły lub do założonego dostępu żylnego. Wstrzyknięcie domięśniowe należy wykonać powoli i głęboko do mięśnia. Wskazówki dotyczące przygotowania produktu leczniczego przed podaniem. Z uwagi na fakt, że po połączeniu produktu z innymi produktami leczniczymi może wytrącić się osad, nie należy go mieszać z innymi produktami podczas rozpuszczania lub wykonywania wstrzyknięcia. W przypadku pacjentów, u których zaistnieje konieczność użycia tego samego dostępu żylnego do podania innego produktu leczniczego, należy go dokładnie przepłukać roztworem o znanej zgodności przed i po podaniu produktu. Po rozpuszczeniu proszku dozwolonym rozpuszczalnikiem, produkt może być podany wyłącznie dożylnie, domięśniowo lub przez dostęp żylny, przez który podaje się następujące roztwory: 9 mg/ml (0,9%) roztwór chlorku sodu do wstrzykiwań/do infuzji; 50 mg/ml (5%) roztwór glukozy do infuzji; 4,5 mg/ml (0,45%) roztwór chlorku sodu i 50 mg/ml (5%) roztwór glukozy do wstrzykiwań/do infuzji; lub roztwór Ringera z mleczanami do wstrzykiwań. Wprowadzanie produktu do dostępu żylnego, przez który podawany jest 50 mg/ml (5%) roztwór glukozy w roztworze Ringera z mleczanami lub inne płyny do infuzji niewymienione powyżej nie jest zalecane, gdyż może to spowodować wytrącanie się osadu z roztworu.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciężka reakcja alergiczna każdego typu, zwłaszcza objawy skórne takie jak zespół Stevens-Johnsona, martwica toksyczno-rozpływna naskórka, rumień wielopostaciowy w wywiadzie lub stwierdzona nadwrażliwość na sulfonamidy. Czynny wrzód trawienny lub krwawienie z przewodu pokarmowego. Pacjenci, u których wystąpił skurcz oskrzeli, ostry nieżyt nosa, polipy w jamie nosowej, obrzęk naczyniowo-ruchowy, pokrzywka lub inna reakcja alergiczna po przyjęciu aspiryny lub niesteroidowego leku przeciwzapalnego w tym selektywnych inhibitorów cyklooksygenazy-2 (COX-2). III trymestr ciąży oraz okres karmienia piersią. Ciężka niewydolność wątroby (stężenie albumin w surowicy <25 g/l lub >10 w skali Child-Pugh). Choroba zapalna jelit. Zastoinowa niewydolność mięśnia sercowego (NYHA II-IV). Leczenie bólu po operacji pomostowania tętnic wieńcowych. Rozpoznana choroba niedokrwienna serca, choroba naczyń obwodowych i/lub choroba naczyń mózgowych.

Produkt oceniano u pacjentów po zabiegach: chirurgii szczękowej, ortopedycznych, ginekologicznych (głównie histerektomia), oraz pomostowania tętnic wieńcowych. Doświadczenie ze stosowaniem parekoksybu po innych zabiegach takich, jak np. zabiegi w obrębie przewodu pokarmowego, czy zabiegi urologiczne jest ograniczone. Nie badano innych poza dożylną i domięśniową dróg podania, dlatego nie należy stosować innych dróg podania produktu (np. dostawowo, dokanałowo). Ze względu na możliwość wystąpienia nasilenia działań niepożądanych po zastosowaniu większych dawek parekoksybu, innych inhibitorów COX2 i niesteroidowych leków przeciwzapalnych po zwiększeniu dawki należy ocenić skuteczność leczenia parekoksybem. W przypadku, kiedy nie ma zwiększenia skuteczności leczenia należy rozważyć inne możliwości terapii. Dane kliniczne związane ze stosowaniem produktu przez okres dłuższy niż trzy dni są ograniczone. Jeżeli podczas leczenia wystąpi pogorszenie czynności opisanych poniżej narządów wewnętrznych, należy podjąć właściwe postępowanie lecznicze i rozważyć przerwanie leczenia parekoksybem. Ten produkt leczniczy zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg)/dawkę, dlatego uznaje się go zasadniczo za "wolny od sodu". Przewlekłe podawanie inhibitorów COX-2 wiąże się ze zwiększonym ryzykiem występowania sercowo-naczyniowych i zakrzepowych działań niepożądanych. Wielkość ryzyka towarzyszącego przyjęciu pojedynczej dawki nie jest znana, nie ustalono też szczegółowo jaki czas trwania leczenia wiąże się ze zwiększeniem tego ryzyka. Pacjenci, u których istnieje istotne ryzyko wystąpienia działań niepożądanych ze strony układu krążenia (np. z nadciśnieniem tętniczym, hiperlipidemią, cukrzycą, osoby palące), mogą być leczeni parekoksybem jedynie po gruntownym rozważeniu celowości takiej terapii. Należy podjąć właściwe postępowanie lecznicze i rozważyć przerwanie leczenia parekoksybem w razie wystąpienia oznak nasilenia się swoistych objawów klinicznych u tych pacjentów. Produktu nie badano u osób poddawanych zabiegom rewaskularyzacji naczyń serca innych niż zabiegi pomostowania tętnic wieńcowych. Badania nad typami zabiegu chirurgicznego innymi niż wymienione powyżej obejmowały wyłącznie pacjentów zakwalifikowanych do klasy I-III wydolności fizycznej wg ASA (Amerykańskiego Towarzystwa Anestezjologicznego). ASA oraz inne leki z grupy NLPZ. Inhibitory COX2 nie mogą zastąpić ASA w profilaktyce schorzeń zakrzepowo-zatorowych naczyń wieńcowych ze względu na brak działania przeciwpłytkowego. Z tego względu nie należy przerywać leczenia przeciwpłytkowego. Należy zachować ostrożność stosując jednocześnie warfarynę lub inne doustne leki przeciwzakrzepowe i produkt. Należy unikać jednoczesnego stosowania parekoksybu z innymi niezawierającymi ASA lekami NLPZ. Produkt może maskować gorączkę i inne objawy zapalenia. Zaobserwowano pojedyncze przypadki zaostrzenia zakażeń tkanek miękkich podczas stosowania NLPZ oraz produktu (dane z badań przedklinicznych). Dlatego należy zwracać szczególną uwagę na jakiekolwiek objawy zakażenia rany pooperacyjnej u pacjentów otrzymujących produkt po zabiegach chirurgicznych. U pacjentów leczonych parekoksybem występowały powikłania ze strony górnego odcinka przewodu pokarmowego (perforacje, owrzodzenia lub krwawienia). Powikłania te prowadziły w niektórych przypadkach do zgonu. Należy zachować ostrożność u pacjentów z grupy największego ryzyka rozwoju powikłań wywołanych stosowaniem niesteroidowych leków przeciwzapalnych; pacjentów w wieku podeszłym, stosujących jednocześnie inne leki z grupy lub ASA, lub u pacjentów z chorobami układu pokarmowego w wywiadzie, takimi jak owrzodzenia lub krwawienia z przewodu pokarmowego. Do dalszego zwiększenia ryzyka wystąpienia działań niepożądanych ze strony przewodu pokarmowego (choroby wrzodowej lub innych powikłań ze strony przewodu pokarmowego) dochodzi, jeśli parekoksyb jest stosowany jednocześnie z ASA (nawet wtedy, kiedy jest on przyjmowany w małych dawkach). Po wprowadzeniu produktu do obrotu zgłaszano występowanie ciężkich reakcji skórnych, w tym rumienia wielopostaciowego, złuszczającego zapalenia skóry i zespołu Stevens-Johnsona (niektóre z nich zakończone zgonem), u pacjentów otrzymujących parekoksyb. Ponadto, po wprowadzeniu do obrotu, u pacjentów otrzymujących waldekoksyb zgłaszano martwicę toksyczno-rozpływną naskórka zakończoną zgonem; tego typu reakcji nie można wykluczyć po zastosowaniu parekoksybu. Ryzyko wystąpienia tych działań jest prawdopodobnie największe na początku terapii; większość powikłań notowano w ciągu pierwszego m-ca leczenia. Należy podjąć odpowiednie środki w celu zapewnienia kontroli pacjentów w kierunku wystąpienia jakichkolwiek ciężkich objawów skórnych np. dodatkowe konsultacje. Pacjent powinien być poinformowany o konieczności zgłaszania lekarzowi wystąpienia każdego nagłego objawu skórnego. Należy przerwać stosowanie parekoksybu w wypadku wystąpienia pierwszych objawów wysypki skórnej, zmian na błonach śluzowych lub jakichkolwiek innych objawów nadwrażliwości. Częstość występowania poważnych skórnych działań niepożądanych jest taka sama w przypadku stosowania NLPZ włączając selektywne inhibitory COX2 jak innych produktów leczniczych. Natomiast częstość występowania ciężkich objawów skórnych w przypadku stosowania waldekoksybu (aktywnego metabolitu parekoksybu) jest prawdopodobnie większa niż innych selektywnych inhibitorów COX2. Pacjenci z alergią na sulfonamidy w wywiadzie mogą być bardziej narażeni na występowanie reakcji skórnych. Pacjenci bez nadwrażliwości na sulfonamidy w wywiadzie również mogą być narażeni na ryzyko wystąpienia reakcji skórnych. Po wprowadzeniu waldekoksybu i parekoksybu do obrotu zgłaszano reakcje nadwrażliwości (wstrząs anafilaktyczny oraz obrzęk naczynioruchowy). Niektóre z tych reakcji wystąpiły u pacjentów, mających w wywiadzie reakcje alergiczne na sulfonamidy. W przypadku wystąpienia pierwszych oznak reakcji z nadwrażliwości należy przerwać podawanie parekoksybu. Po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu zgłaszano przypadki ciężkiego niedociśnienia tętniczego, które wystąpiły wkrótce po podaniu parekoksybu. W niektórych przypadkach niedociśnienie tętnicze występowało bez innych objawów anafilaksji. Lekarz powinien być przygotowany do udzielenia pomocy w przypadku wystąpienia ciężkiego niedociśnienia tętniczego. U niektórych pacjentów stosujących parekoksyb obserwowano zatrzymanie płynów i obrzęki, podobnie jak w przypadku stosowania innych produktów leczniczych o udokumentowanym działaniu hamującym syntezę prostaglandyn. W związku z tym produkt należy stosować ostrożnie u pacjentów z zaburzeniami czynności serca, istniejącymi obrzękami lub innymi stanami sprzyjającymi zatrzymaniu płynów, lub nasilanymi w wyniku zatrzymania płynów, w tym u pacjentów stosujących leki moczopędne lub u pacjentów z innych przyczyn narażonych na zwiększone ryzyko hipowolemii. W przypadku objawów klinicznych wskazujących na pogorszenie stanu u tych pacjentów konieczne jest podjęcie odpowiednich środków, które mogą obejmować przerwanie stosowania parekoksybu. Po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu obserwowano wystąpienie ostrej niewydolności nerek u pacjentów otrzymujących parekoksyb. Hamowanie syntezy prostaglandyn może powodować pogorszenie czynności nerek oraz zatrzymywanie płynów, dlatego należy zachować ostrożność podając produkt pacjentom z zaburzeniami czynności nerek, nadciśnieniem tętniczym, lub u pacjentów z chorobami serca, wątroby lub w innych schorzeniach predysponujących do retencji płynów. Należy zachować ostrożność rozpoczynając leczenie produktem u pacjentów odwodnionych. W takich przypadkach, przed rozpoczęciem leczenia produktem zaleca się nawodnienie pacjentów. Podobnie jak w przypadku wszystkich niesteroidowych leków przeciwzapalnych (NLPZ), parekoksyb może spowodować wystąpienie nadciśnienia tętniczego lub nasilenie istniejącego nadciśnienia tętniczego. Oba przypadki mogą przyczynić się do zwiększonej częstości występowania działań niepożądanych ze strony układu sercowo-naczyniowego. Parekoksyb należy stosować ostrożnie u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym. Na początku leczenia parekoksybem i podczas jego trwania konieczne jest ścisłe monitorowanie ciśnienia tętniczego. W przypadku stwierdzenia istotnego zwiększenia ciśnienia tętniczego należy rozważyć zastosowanie alternatywnego leczenia. Należy ostrożnie stosować produkt u pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby (7-9 w skali Child-Pugh). Pacjenci, u których po podaniu produktu wystąpiły zaburzenia równowagi, zawroty głowy lub senność nie powinni prowadzić pojazdów ani obsługiwać maszyn.

Interakcje farmakodynamiczne. Należy monitorować leczenie przeciwzakrzepowe, szczególnie w okresie pierwszych kilku dni po rozpoczęciu leczenia produktem u pacjentów otrzymujących warfarynę lub inne leki przeciwzakrzepowe, ponieważ u tych pacjentów występuje zwiększone ryzyko powikłań krwotocznych. W związku z tym u pacjentów otrzymujących doustne leki przeciwzakrzepowe należy monitorować czas protrombinowy INR, szczególnie podczas pierwszych kilku dni po rozpoczęciu leczenia lub po zmianie dawki. Produkt nie ma wpływu na hamowanie przez ASA agregacji płytek ani na czas krwawienia. W badaniach klinicznych wykazano, że produkt można podawać jednocześnie z małymi dawkami ASA (Ł325 mg). W badaniach klinicznych, tak jak po stosowaniu innych leków z grupy niesteroidowych leków przeciwzapalnych, stwierdzono zwiększone ryzyko wystąpienia owrzodzenia przewodu pokarmowego lub innych powikłań ze strony przewodu pokarmowego po stosowaniu parekoksybu jednocześnie z małymi dawkami ASA w porównaniu z parekoksybem stosowanym w monoterapii. Nie zaobserwowano różnic w farmakodynamice heparyny (czas kaolinowo - kefalinowy) zastosowanej oddzielnie lub jednocześnie z solą sodową parekoksybu. Niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ) mogą zmniejszać skuteczność działania diuretyków i leków przeciwnadciśnieniowych. Podobnie jak w przypadku NLPZ, podczas jednoczesnego stosowania parekoksybu z inhibitorami ACE może zwiększyć się ryzyko wystąpienia ostrej niewydolności nerek. Sugerowano, że leczenie skojarzone NLPZ i cyklosporyną lub takrolimusem zwiększa działanie nefrotoksyczne cyklosporyny i takrolimusu. Podczas równoczesnego podawania parekoksybu i któregokolwiek z tych leków, należy monitorować czynność nerek. Produkt można podawać jednocześnie z opioidowymi lekami przeciwbólowymi. W badaniach klinicznych podczas leczenia skojarzonego zauważono istotne zmniejszenie dobowego zapotrzebowania na opioidy podawane na żądanie. Parekoksyb jest szybko hydrolizowany do czynnego metabolitu - waldekoksybu. Badania u ludzi wykazały, że metabolizm waldekoksybu odbywa się głównie za pośrednictwem izoenzymów CYP3A4 oraz 2C9. Podawanie waldekoksybu jednocześnie z flukonazolem (inhibitorem CYP2C9) powodowało zwiększenie ekspozycji osocza na waldekoksyb, co wykazano na podstawie zwiększenia wartości AUC oraz Cmax o odpowiednio 62% i 19%. Dlatego u pacjentów równocześnie leczonych flukonazolem należy zmniejszyć dawkę parekoksybu. Podawanie waldekoksybu jednocześnie z ketokonazolem (inhibitorem CYP3A4) powodowało zwiększenie ekspozycji osocza na waldekoksyb, co wykazano na podstawie zwiększenia wartości AUC oraz Cmax o odpowiednio 38% i 24%. Modyfikacja dawki soli sodowej parekoksybu nie jest na ogół konieczna u pacjentów otrzymujących jednocześnie ketokonazol. Nie badano wpływu na indukcję enzymów. Metabolizm waldekoksybu może być szybszy, gdy jednocześnie stosuje się go z induktorami enzymatycznymi takimi jak: ryfampicyna, fenytoina, karbamazepina czy deksametazon. Wpływ parekoksybu (oraz jego aktywnego metabolitu waldekoksybu) na farmakokinetykę innych produktów leczniczych. Leczenie waldekoksybem (40 mg 2x/dobę przez 7 dni) wywołało 3-krotne zwiększenie stężenia dekstrometorfanu (substratu CYP 2D6) w surowicy. Dlatego należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania produktu i innych produktów leczniczych metabolizowanych w przeważającym stopniu przez CYP2D6 oraz mających wąski indeks terapeutyczny (np. flekainid, propafenon, metoprolol). Ekspozycja osocza na omeprazol (substrat CYP 2C19) wzrastała o 46 %, jeśli podawano go w dawce 40 mg/dobę jednocześnie z waldekoksybem (40 mg 2x/dobę przez 7 dni). Ekspozycja osocza na waldekoksyb nie uległa zmianie. Dane te wskazują, że waldekoksyb może hamować CYP2C19, pomimo że nie jest metabolizowany przez ten izoenzym. Dlatego należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania produktu w skojarzeniu z produktami leczniczymi, o których wiadomo, że są substratami CYP2C19 (np. fenytoina, diazepam czy imipramina). W badaniach interakcji z innymi lekami u pacjentów z reumatoidalnym zapaleniem stawów otrzymujących domięśniowo cotygodniowe dawki metotreksatu, podawany doustnie waldekoksyb (40 mg 2x/dobę) nie miał istotnego klinicznie wpływu na stężenie metotreksatu w osoczu. Tym niemniej należy rozważyć potrzebę monitorowania toksyczności metotreksatu podczas jednoczesnego stosowania z waldekoksybem. Podawanie waldekoksybu razem z litem powodowało znaczne zmniejszenie klirensu litu w surowicy (25%) oraz klirensu nerkowego (30%), prowadząc do zwiększenia ekspozycji surowicy na lit o 34% w porównaniu ze stosowaniem samego litu. Stężenia litu w surowicy muszą być ściśle monitorowane podczas rozpoczynania lub zmian leczenia parekoksybem u pacjentów otrzymujących lit. Równoczesne podawanie waldekoksybu z glibenklamidem (substrat CYP 3A4) nie wpływa ani na farmakokinetykę (stężenia w osoczu), ani na farmakodynamikę (stężenia glukozy i insuliny we krwi) glibenklamidu. Dożylne środki anestetyczne: jednoczesne podawanie dożylne 40 mg parekoksybu z propofolem (substrat CYP 2C9) oraz midazolamem (substrat CYP 3A4) nie wpływało ani na farmakokinetykę (metabolizm i ekspozycja osocza), ani na farmakodynamikę (wpływ na EEG, testy psychomotoryczne oraz ustąpienie sedacji) propofolu oraz midazolamu podanych dożylnie. Dodatkowo stwierdzono, że leczenie skojarzone waldekoksybem i doustnie podawanym midazolamem nie miało klinicznie istotnego wpływu na wątrobowy i jelitowy metabolizm midazolamu przebiegający z udziałem CYP 3A4. Dożylne podawanie parekoksybu w dawce 40 mg nie ma znaczącego wpływu na farmakokinetykę podawanych dożylnie fentanylu i alfentanylu (substratów CYP 3A4). Wziewne środki anestetyczne: nie przeprowadzono formalnych badań interakcji z innymi lekami. W badaniach u pacjentów chirurgicznych nie obserwowano cech interakcji farmakodynamicznej pomiędzy wziewnymi środkami anestetycznymi, takimi jak izofluran oraz podtlenek azotu, oraz parekoksybem podawanym przedoperacyjnie.

Podejrzewa się, że podanie parekoksybu w ostatnim trymestrze ciąży powoduje poważne wady wrodzone, ponieważ podobnie jak inne inhibitory prostaglandyn, może powodować przedwczesne zamknięcie przewodu tętniczego lub atonię macicy. Produkt jest przeciwwskazany w ostatnim trymestrze ciąży. Produkt nie jest zalecany u kobiet planujących ciążę. Nie ma odpowiednich danych dotyczących stosowania parekoksybu u kobiet w ciąży lub w czasie porodu. Badania na zwierzętach wykazały jego toksyczny wpływ na procesy rozrodu. Nieznane jest potencjalne zagrożenie dla ludzi. Nie należy podawać produktu w okresie dwóch pierwszych trymestrów ciąży, chyba że jest to bezwzględnie konieczne (tj. potencjalne korzyści wynikające z jego stosowania przewyższają potencjalne ryzyko dla płodu). Parekoksyb, waldekoksyb (aktywny metabolit parekoksybu) oraz działający aktywnie metabolit waldekoksybu przenikają do mleka karmiących samic szczura. Nie wiadomo, czy waldekoksyb przenika do mleka matki u ludzi. Nie wolno podawać produktu kobietom karmiącym piersią. Podobnie jak w przypadku innych produktów leczniczych hamujących cyklooksygenazę/syntezę prostaglandyn, nie zaleca się stosowania produktu u kobiet planujących ciążę.

Najczęściej występującym działaniem niepożądanym produktu są nudności. Najpoważniejsze działania niepożądane występują niezbyt często bądź rzadko i należą do nich działania niepożądane dotyczące układu sercowo-naczyniowego, takie jak zawał mięśnia sercowego i ciężkie niedociśnienie tętnicze, a także działania niepożądane związane z nadwrażliwością, takie jak reakcje anafilaktyczne, obrzęk naczynioruchowy i ciężkie reakcje skórne. Stosowanie produktu u pacjentów po operacji pomostowania tętnic wieńcowych powoduje zwiększenie ryzyka wystąpienia takich działań niepożądanych, jak zdarzenia sercowo-naczyniowe/zakrzepowo-zatorowe (w tym zawał mięśnia sercowego, udar/przejściowy napad niedokrwienny, zatorowość płucna i zakrzepica żył głębokich), głębokie zakażenia chirurgiczne i powikłania gojenia się rany mostka. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (często) zapalenie gardła, zapalenie wyrostka zębodołowego (suchy zębodół); (niezbyt często) patologiczny wyciek surowiczy z rany mostka, zakażenie rany. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (często) niedokrwistość po zabiegu chirurgicznym; (niezbyt często) trombocytopenia. Zaburzenia układu immunologicznego: (rzadko) reakcja rzekomo anafilaktyczna. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (często) hipokaliemia; (niezbyt często) hiperglikemia, anoreksja. Zaburzenia psychiczne: (często) pobudzenie, bezsenność. Zaburzenia układu nerwowego: (często) osłabienie czucia, zawroty głowy; (niezbyt często) choroby naczyń mózgowych. Zaburzenia ucha i błędnika: (niezbyt często) ból ucha. Zaburzenia serca: (niezbyt często) zawał mięśnia sercowego, bradykardia; (częstość nieznana) zapaść naczyniowa, zastoinowa niewydolność serca, tachykardia. Zaburzenia naczyniowe: (często) nadciśnienie tętnicze, niedociśnienie tętnicze; (niezbyt często) nadciśnienie tętnicze (nasilenie), niedociśnienie ortostatyczne. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) niewydolność oddechowa; (niezbyt często) zator tętnicy płucnej; (częstość nieznana) duszność. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) nudności; (często) ból brzucha, wymioty, zaparcia, niestrawność, wzdęcia z oddawaniem gazów; (niezbyt często) owrzodzenie żołądka i dwunastnicy, refluks żołądkowo-przełykowy, suchość błony śluzowej jamy ustnej, nieprawidłowe objawy osłuchowe w obrębie jamy brzusznej; (rzadko) zapalenie trzustki, zapalenie przełyku, obrzęk jamy ustnej (obrzęk okołoustny). Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) świąd, nadmierne pocenie się; (niezbyt często) wybroczyny, wysypka, pokrzywka; (częstość nieznana) zespół Stevens-Johnsona, rumień wielopostaciowy, złuszczające zapalenie skóry. Zaburzenia układu mięśniowo-szkieletowego i tkanki łącznej: (często) bóle pleców; (niezbyt często) bóle stawów. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (często) skąpomocz; (rzadko) ostra niewydolność nerek; (częstość nieznana) niewydolność nerek. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) obrzęk obwodowy; (niezbyt często) astenia, ból w miejscu wstrzyknięcia, reakcja w miejscu wstrzyknięcia; (częstość nieznana) reakcje nadwrażliwości, w tym reakcje anafilaktyczne i obrzęk naczynioruchowy. Badania diagnostyczne: (często) zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi; (niezbyt często) zwiększenie aktywności kinazy kreatynowej we krwi, zwiększenie aktywności dehydrogenazy mleczanowej (LDH), aminotransferazy asparaginianowej (GOT) i amino-transferazy alaninowej (GPT), zwiększenie stężenia całkowitego azotu mocznikowego (BUN). Urazy, zatrucia i powikłania po zabiegach: (niezbyt często) powikłania po zabiegach (dotyczące skóry). Po wprowadzeniu do obrotu zgłaszano występowanie toksycznego martwiczego oddzielania naskórka związanego ze stosowaniem waldekoksybu, ale występowania tego nie można wykluczyć podczas stosowania parekoksybu. Dodatkowo, rzadko zgłaszano występowanie następujących, ciężkich działań niepożądanych, takich jak skurcz oskrzeli i zapalenie wątroby, związanych ze stosowaniem leków z grupy NLPZ, ale występowania tego nie można wykluczyć podczas stosowania produktu.

Zgłaszane przypadki przedawkowania parekoksybu były związane z reakcjami niepożądanymi, które zostały opisane po stosowaniu zalecanych dawek parekoksybu. W przypadku przedawkowania pacjenci powinni otrzymać leczenie objawowe i podtrzymujące. Hemodializa nie usuwa waldekoksybu. Wymuszona diureza lub alkalizacja moczu mogą być nieskuteczne z powodu silnego wiązania waldekoksybu z białkami osocza.

Parekoksyb jest prolekiem waldekoksybu. Waldekoksyb jest wybiórczym inhibitorem COX2 w zakresie dawek klinicznych. Cyklooksygenaza odpowiada za wytwarzanie prostaglandyn. Zidentyfikowano dwie izoformy COX, COX1 i COX2. COX2 jest izoformą enzymu indukowaną pod wpływem bodźców prozapalnych. Uważa się, że jest ona odpowiedzialna przede wszystkim za syntezę prostanoidowych mediatorów bólu, stanu zapalnego i gorączki. Uważa się, że COX2 wpływa na owulację i zagnieżdżenie oraz zamknięcie przewodu tętniczego Botalla, oraz wpływa na ośrodkowy układ nerwowy (wywoływanie gorączki, odczuwanie bólu, funkcje poznawcze). Może odgrywać również rolę w gojeniu się wrzodów trawiennych. Stwierdzono obecność COX2 w tkankach otaczających wrzody żołądka, ale nie wyjaśniono, jaki to może mieć wpływ na proces gojenia wrzodu. Różnica we właściwościach antyagregacyjnych między niektórymi NLPZ, inhibitorami COX1 i selektywnymi inhibitorami COX2 może mieć znaczenie kliniczne u pacjentów należących do grupy ryzyka wystąpienia zaburzeń zatorowo-zakrzepowych. Wybiórcze inhibitory COX2 hamują proces ogólnoustrojowego (i w związku z tym prawdopodobnie śródbłonkowego) powstawania prostacyklin bez jednoczesnego wpływu na tromboksan w płytkach krwi. Znaczenie kliniczne tego mechanizmu działania nie zostało jeszcze ustalone. Skuteczność produktu ustalono w przeprowadzonych badaniach oceniających ból po zabiegach chirurgii szczękowej, ginekologicznych (histerektomia), ortopedycznych (protezoplastyka kolana i stawu biodrowego) i po pomostowaniu tętnic wieńcowych. Początek odczuwalnego działania przeciwbólowego występował po 7-13 min., klinicznie znaczące działanie przeciwbólowe występowało po 23-29 min., natomiast maksymalna skuteczność w ciągu 2 h od podania dożylnego lub domięśniowego 40 mg produktu w pojedynczej dawce. Siła działania przeciwbólowego dawki 40 mg była porównywalna z działaniem ketorolaku w dawce 60 mg domięśniowo lub 30 mg dożylnie. Po pojedynczej dawce, czas działania przeciwbólowego był zależny od dawki i od klinicznego modelu bólu, i utrzymywał się od 6 do ponad 12 h.

1 fiol. zawiera 20 mg lub 40 mg parekoksybu (w postaci soli sodowej).