Dorośli. Zalecana dawka terapeutyczna podawana doustnie wynosi 4 mg 2x/dobę (8 mg/dobę). Pełną dawkę terapeutyczną można zastosować już od początku leczenia. W przypadku niepełnej odpowiedzi klinicznej po 3-4 tyg. dawka ta może być zwiększona do 10 mg/dobę. Maks. dawka dobowa nie powinna być większa niż 12 mg. Jak dotąd, nie ustalono minimalnej skutecznej dawki produktu. Pacjenci w podeszłym wieku (powyżej 65 lat). W badaniach klinicznych, w których brali udział pacjenci w podeszłym wieku, stosowano dawkę 2 mg 2x/dobę (4 mg/dobę). Jednak bezpieczeństwo i skuteczność produktu nie były oceniane w warunkach próby kontrolowanej z użyciem placebo. Dlatego, tak jak w przypadku innych leków przeciwdepresyjnych, których nie badano w warunkach kontrolowanych z użyciem placebo, nie należy stosować reboksetyny w tej grupie wiekowej. Dzieci i młodzież. Stosowanie reboksetyny u dzieci i młodzieży poniżej 18 lat nie jest zalecane. Nie oceniono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności produktu w tej populacji pacjentów. Pacjenci z niewydolnością nerek lub wątroby. Dawka początkowa u pacjentów z niewydolnością nerek lub wątroby powinna wynosić 2 mg 2x/dobę. Dawkę tę można następnie zwiększać w zależności od reakcji pacjenta na produkt.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

W badaniach klinicznych reboksetyny nie brali udziału pacjenci z napadami drgawek, ponadto w trakcie badań klinicznych występowały rzadkie przypadki napadów drgawkowych, dlatego u pacjentów z napadami drgawek w wywiadzie reboksetyna powinna być stosowana z zachowaniem szczególnej ostrożności, a w razie wystąpienia drgawek, leczenie powinno być przerwane. Nie należy jednocześnie stosować reboksetyny i inhibitorów MAO ze względu na ryzyko związane z mechanizmem działania obu produktów (efekt tyraminopodobny). W badaniach klinicznych nie oceniono wpływu jednoczesnego stosowania reboksetyny i innych leków przeciwdepresyjnych (leków trójpierścieniowych, inhibitorów MAO, selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny i soli litu). W trakcie badań klinicznych obserwowano przypadki przejścia depresji w stan hipomaniakalny lub maniakalny. Dlatego zalecana jest dokładna obserwacja pacjentów z chorobą dwubiegunową. Dzieci i młodzież. Reboksetyna nie powinna być stosowana w leczeniu dzieci i młodzieży poniżej 18 lat. W czasie badań klinicznych obserwowano zachowania samobójcze (próby samobójstwa oraz myśli samobójcze) oraz wrogość (szczególnie agresję, zachowania buntownicze i przejawy gniewu) częściej u dzieci i młodzieży leczonych lekami przeciwdepresyjnymi, niż w grupach, którym podano placebo. Jeśli w oparciu o istniejącą potrzebę kliniczną podjęta jednak zostanie decyzja o leczeniu, pacjent powinien być uważnie obserwowany, czy nie występują u niego zachowania samobójcze. Ponadto, brak długoterminowych danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania u dzieci i młodzieży dotyczących wzrostu, dojrzewania oraz rozwoju funkcji poznawczych i behawioralnych. Samobójstwo / myśli samobójcze lub pogorszenie kliniczne choroby. Depresja jest związana ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia myśli samobójczych, samouszkodzeń i samobójstwa (zachowań samobójczych), które może utrzymywać się aż do czasu uzyskania remisji choroby. Istotna poprawa stanu chorego może wystąpić po kilku tyg. leczenia lub nawet później, dlatego też w tym okresie pacjent powinien pozostawać pod ścisłą kontrolą. Praktyka kliniczna pokazuje, że ryzyko samobójstwa może wzrosnąć we wczesnych etapach zdrowienia. Pacjenci, u których w przeszłości występowały zachowania samobójcze, oraz ci, u których przed rozpoczęciem leczenia wyobrażenia samobójcze były nasilone, są bardziej narażeni na ryzyko myśli i prób samobójczych. Dlatego powinni oni w trakcie terapii pozostawać pod uważną kontrolą. Dodatkowa metaanaliza badań klinicznych kontrolowanych z użyciem placebo dotyczących stosowania leków przeciwdepresyjnych u młodych dorosłych (18-25 lat) z rozpoznaniem epizodów depresyjnych ciężkich (ang. MDD) lub leczonych z innych wskazań psychiatrycznych wykazała, że pacjenci poniżej 25 lat, przyjmujący leki przeciwdepresyjne, są narażeni na większe ryzyko zachowań samobójczych niż pacjenci otrzymujący placebo. W chwili obecnej brak wystarczających danych, aby określić ilościowo wzrost ryzyka myśli i zachowań samobójczych w związku z leczeniem reboksetyną. Biorąc pod uwagę zastosowanie reboksetyny u młodych dorosłych, należy jednak rozważyć stosunek tego ryzyka do istniejącej potrzeby klinicznej. W trakcie leczenia, zwłaszcza we wczesnych jego etapach oraz po zmianie dawki produktu, należy uważnie monitorować pacjentów, poświęcając szczególną uwagę osobom należącym do grupy dużego ryzyka. Pacjenci (oraz ich opiekunowie) powinni wiedzieć, że muszą szczególnie zwracać uwagę na nasilenie objawów klinicznych, pojawienie się zachowań i myśli samobójczych lub nietypowych zmian w zachowaniu, jak również, że powinni wówczas niezwłocznie skontaktować się z lekarzem. Doświadczenia kliniczne, dotyczące stosowania reboksetyny u pacjentów z towarzyszącymi chorobami układowymi, są ograniczone. Należy dokładnie obserwować pacjentów z objawami zatrzymania moczu, rozrostu gruczołu krokowego, jaskry i z chorobami serca w wywiadzie. Przypadki niedociśnienia ortostatycznego obserwowano częściej po zastosowaniu dawek większych niż zalecana maks. dawka dobowa reboksetyny. Należy zachować szczególną ostrożność podczas stosowania reboksetyny jednocześnie z innymi produktami, które obniżają ciśnienie tętnicze. Zgłaszano przypadki rozszerzenia źrenic w związku ze stosowaniem reboksetyny. Konieczne jest zatem zachowanie ostrożności, kiedy lekarz przepisuje reboksetynę pacjentom ze zwiększonym ciśnieniem śródgałkowym lub z ryzykiem wystąpienia ostrej jaskry z wąskim kątem przesączania. Doświadczenie kliniczne, dotyczące długotrwałego stosowania reboksetyny u pacjentów w podeszłym wieku, jest ograniczone. W tej populacji pacjentów obserwowano zmniejszanie średnich wartości stężenia potasu począwszy od 14. tyg. leczenia; stopień zmniejszenia nigdy nie był większy niż 0,8 mmol/litr, a stężenie potasu nigdy nie zmniejszyło się poniżej wartości prawidłowych. Chociaż wykazano, że reboksetyna wywiera mało istotny wpływ na sprawność psychomotoryczną u zdrowych ochotników, każdy lek psychoaktywny może powodować pogorszenie osądu lub ogólnej sprawności. Pacjentów należy przestrzec, aby nie prowadzili pojazdów i nie obsługiwali niebezpiecznych maszyn, dopóki nie uzyskają uzasadnionej pewności, że produkt nie wpłynął na ich sprawność.

Badania in vitro wykazały, że reboksetyna nie hamuje aktywności następujących izoenzymów cytochromu P450: CYP1A2, CYP2C9, CYP2C19 i CYP2E1. Nie powinny zatem występować interakcje farmakokinetyczne z lekami metabolizowanymi przez te enzymy. Reboksetyna, w stężeniach większych niż stężenia stosowane w badaniach klinicznych, hamuje CYP2D6 i CYP3A4, jednak, wg wyników badań in vivo, wystąpienie interakcji z innymi lekami metabolizowanymi przez te enzymy jest mało prawdopodobne. Badania in vitro, dotyczące metabolizmu, wskazują, że reboksetyna jest przede wszystkim metabolizowana przez CYP3A4; reboksetyna nie jest metabolizowana przez układ CYP2D6. Można zatem spodziewać się, że silne inhibitory CYP3A4 (ketokonazol, nefazodon, erytromycyna i fluwoksamina) będą zwiększać stężenia reboksetyny w osoczu. W badaniu obejmującym zdrowych ochotników ketokonazol, silny inhibitor CYP3A4, zwiększał stężenia w osoczu enancjomerów reboksetyny o ok. 50%. Ze względu na niski indeks terapeutyczny reboksetyny, hamowanie eliminacji produktu może stać się istotnym problemem. Dlatego reboksetyny nie należy stosować jednocześnie z produktami hamującymi CYP3A4, tj.: azolowe środki przeciwgrzybicze, antybiotyki makrolidowe np. erytromycyna lub fluwoksamina. Zgłaszano zmniejszenie stężenia reboksetyny w surowicy podczas równoczesnego podawania induktorów izoenzymu CYP3A4, takich jak fenobarbital i karbamazepina. Przykładami innych induktorów izoenzymu CYP3A4, które mogą powodować zmniejszenie stężenia reboksetyny w surowicy, są m.in. fenytoina, ryfampicyna i ziele dziurawca zwyczajnego. Nie obserwowano istotnych interakcji farmakokinetycznych pomiędzy reboksetyną i lorazepamem. Podczas jednoczesnego stosowania obu tych produktów u zdrowych ochotników obserwowano objawy łagodnie lub umiarkowanie nasilonej senności i krótkotrwałego ortostatycznego przyspieszenia czynności serca. Reboksetyna nie potęguje wpływu alkoholu na zdolności poznawcze u zdrowych ochotników. Należy unikać jednoczesnego stosowania reboksetyny i inhibitorów MAO, ze względu na ryzyko związane z mechanizmem działania obu produktów (efekt tyraminopodobny). W badaniach klinicznych nie oceniono wpływu jednoczesnego stosowania reboksetyny i innych leków: trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych, inhibitorów MAO, w tym linezolidu (antybiotyku, który jest odwracalnym nieselektywnym inhibitorem MAO) oraz błękitu metylenowego, selektywnych inhibitorów zwrotnego wychwytu serotoniny i soli litu. Jednoczesne stosowanie pochodnych ergotaminy i reboksetyny może prowadzić do podwyższenia ciśnienia tętniczego. Spożywanie pokarmu opóźnia wchłanianie reboksetyny, nie wpływa natomiast istotnie na stopień wchłaniania produktu. Mimo braku danych z badań klinicznych, należy rozważyć możliwość wystąpienia hipokaliemii w wypadku jednoczesnego podawania leków moczopędnych, powodujących utratę potasu. W badaniu in vivo dotyczącym podawania produktu w dawkach wielokrotnych w grupie zdrowych ochotników nie zaobserwowano istotnej klinicznie interakcji pomiędzy fluoksetyną a reboksetyną. U pacjentów nie można wykluczyć odmiennych parametrów skuteczności i bezpieczeństwa jednoczesnego stosowania reboksetyny z fluoksetyną.

Brak danych klinicznych dotyczących stosowania reboksetyny u kobiet w ciąży. Jednakże dane z obserwacji bardzo małej liczby ciąż uzyskane po wprowadzeniu produktu do obrotu nie wskazują, aby reboksetyna wywierała szkodliwe działanie na przebieg ciąży lub zdrowie płodu i/lub noworodka. Reboksetyna przenika przez łożysko. W badaniach na zwierzętach obserwowano pewne zaburzenia wzrostu i rozwoju noworodków oraz długotrwałe zaburzenia behawioralne u potomstwa, dlatego stosowanie reboksetyny w okresie ciąży powinno być ograniczone do przypadków, gdy spodziewane korzyści z leczenia matki przewyższają ryzyko dla rozwijającego się płodu. Reboksetyna przenika do mleka ludzkiego. Spodziewane stężenie substancji czynnej w mleku ludzkim jest bardzo niskie; jednakże dostępne informacje nie są wystarczające, aby wykluczyć ryzyko dla dziecka karmionego piersią. Stosowanie reboksetyny podczas karmienia piersią można rozważyć, gdy potencjalne korzyści dla matki przewyższają ryzyko dla dziecka.

W badaniach klinicznych reboksetynę otrzymywało ponad 2100 pacjentów, a ok. 250 z nich przyjmowało produkt przez co najmniej rok. Do częstych działań niepożądanych, które ponad 2-krotnie częściej względem placebo wymagały przerwania terapii, należały: bezsenność, zawroty głowy, suchość błony śluzowej jamy ustnej, nudności, zwiększone pocenie się, uczucie niecałkowitego opróżnienia pęcherza (dotyczy tylko mężczyzn), zaburzenia odczuwania potrzeby oddawania moczu (dotyczy tylko mężczyzn) i bóle głowy. W badaniach kontrolowanych placebo trwających do 8 tyg., działania niepożądane zostały zgłoszone u ok. 80% pacjentów przyjmujących reboksetynę i u ok. 70% pacjentów przyjmujących placebo. Odsetek pacjentów przyjmujących reboksetynę lub placebo rezygnujących z leczenia z powodu działań niepożądanych wynosił odpowiednio 9% i 5%. Związane z leczeniem działania niepożądane u pacjentów leczonych reboksetyną w kontrolowanych placebo badaniach klinicznych o okresie trwania Ł8 tyg. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (często) brak, utrata lub zmniejszenie apetytu. Zaburzenia psychiczne: (bardzo często) bezsenność. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) zawroty głowy; (często) akatyzja, zaburzenia smaku. Zaburzenia oka: (często) zaburzenia akomodacji. Zaburzenia ucha i błędnika: (niezbyt często) zawroty głowy pochodzenia błędnikowego. Zaburzenia serca: (często) kołatanie serca, tachykardia. Zaburzenia naczyniowe: (często) rozszerzenie naczyń krwionośnych, niedociśnienie ortostatyczne, niedociśnienie tętnicze. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) zaparcia, suchość błony śluzowej jamy ustnej. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo często) nadmierne pocenie się. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (często) zaburzenia odczuwania potrzeby oddawania moczu, uczucie niecałkowitego opróżnienia pęcherza, zakażenia układu moczowego, bolesne oddawanie moczu, zatrzymanie moczu. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (często) zaburzenia ejakulacji i erekcji, ból przy wytrysku, opóźnienie wytrysku, zaburzenia ze strony jąder - przede wszystkim ból jąder. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) dreszcze. W trakcie terapii reboksetyną lub niedługo po zaprzestaniu jej stosowania obserwowano przypadki wystąpienia myśli i zachowań samobójczych. W celu oceny długoterminowej tolerancji produktu przeprowadzono długoterminowe badanie kontrolowane placebo, w którym wzięło udział 143 pacjentów przyjmujących reboksetynę oraz 140 pacjentów przyjmujących placebo. Podczas terapii długoterminowej nowe działania niepożądane wystąpiły u 30% pacjentów w grupie reboksetyny i u 25% pacjentów w grupie placebo, i spowodowały przerwanie terapii u odpowiednio 4% i 1% chorych. Ryzyko wystąpienia poszczególnych działań niepożądanych było podobne w grupie reboksetyny i placebo. W badaniach długoterminowych nie wystąpiły inne działania niepożądane poza tymi, które opisano w badaniach krótkoterminowych. Jedynym zdarzeniem obserwowanym częściej u pacjentów otrzymujących reboksetynę były zaparcia. W badaniach krótkoterminowych u pacjentów z depresją, częstość działań niepożądanych nie różniła się istotnie u kobiet i u mężczyzn, z wyjątkiem powikłań urologicznych (tj.: uczucie niecałkowitego opróżnienia pęcherza, zaburzenia odczuwania potrzeby oddawania moczu i częstomocz), które częściej były opisywane u mężczyzn (31,4%[143/456]) niż u kobiet przyjmujących reboksetynę (7%[59/847]). Częstość powikłań urologicznych u pacjentów przyjmujących placebo była natomiast podobna u mężczyzn (5%[15/302]) i kobiet (8,4%[37/440]). W populacji pacjentów w podeszłym wieku całkowita częstość wszystkich działań niepożądanych, jak i częstość poszczególnych działań niepożądanych, nie różniła się od przedstawionej powyżej. W badaniach klinicznych przed wprowadzeniem produktu do obrotu objawy związane z nagłym odstawieniem produktu wystąpiły u 5% pacjentów przyjmujących reboksetynę oraz u 4% pacjentów przyjmujących placebo. Po wprowadzeniu produktu do obrotu zgłoszono kilka spontanicznych raportów dotyczących wystąpienia objawów odstawienia, w tym bólu głowy, zawrotów głowy, nerwowości oraz nudności; ze zgłoszeń tych nie wyłaniał się jednak żaden spójny wzorzec zdarzeń zachodzących po zaprzestaniu leczenia reboksetyną. W tych badaniach krótkoterminowych u pacjentów z depresją, w których mierzono częstość pracy serca za pomocą EKG, stosowanie reboksetyny było związane z przyspieszeniem pracy serca w pozycji stojącej, w porównaniu z placebo, o średnio 6-12 uderzeń/minutę. Oprócz tachykardii, u dorosłych pacjentów leczonych reboksetyną nie obserwowano żadnych spójnych zmian w zapisach EKG. We wszystkich badaniach krótkoterminowych u pacjentów z depresją, średnia zmiana częstości pracy serca (wyrażona w uderzeniach/minutę) w grupie leczonych reboksetyną wyniosła 3,0; 6,4 i 2,9 w pozycji stojącej, siedzącej i leżącej na plecach w porównaniu z odpowiednio 0; 0 i 0,5 w tych samych pozycjach u pacjentów przyjmujących placebo. W tych samych badaniach z powodu tachykardii leczenie przerwało 0,8% pacjentów przyjmujących reboksetynę oraz 0,1% pacjentów w grupie placebo. Działania niepożądane zgłaszane po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (nieznana) niedobór sodu we krwi. Zaburzenia psychiczne: (często) pobudzenie, lęk; (nieznana) omamy, agresywne zachowanie. Zaburzenia układu nerwowego: (często) parestezje. Zaburzenia oka: (niezbyt często) rozszerzenie źrenic. Zaburzenia naczyniowe: (często) nadciśnienie tętnicze; (nieznana) obwodowe oziębienie, zespół Raynauda. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) nudności; (często) wymioty. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (nieznana) ból jąder. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (nieznana) alergiczne zapalenie skóry, wysypka. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (nieznana) drażliwość.

W badaniach ostrej toksyczności przeprowadzonych na zwierzętach wykazano bardzo małą toksyczność produktu i szeroki margines bezpieczeństwa w zakresie dawek aktywnych farmakologicznie. Objawy kliniczne i przyczyna zgonu były związane z pobudzeniem OUN (z powodu drgawek). W kilku przypadkach, podczas badań klinicznych, pacjenci przyjmowali większe od zalecanych dawki produktu (12-20 mg/dobę) przez okres od kilku dni do kilku tyg. Nowo zgłaszanymi objawami niepożądanymi były: niedociśnienie ortostatyczne, lęk oraz nadciśnienie tętnicze. Osoby w podeszłym wieku mogą być szczególnie wrażliwe na przedawkowanie produktu. W badaniach klinicznych przed wprowadzeniem produktu do obrotu, opisano 5 przypadków przedawkowania reboksetyny podawanej pojedynczo lub w skojarzeniu z innymi produktami. Jeden z pacjentów przyjął 52 mg reboksetyny, inny 20 mg reboksetyny w skojarzeniu z innymi produktami. Pozostali trzej pacjenci przyjęli nieustalone dawki reboksetyny. Wszyscy pacjenci powrócili do stanu pełnego zdrowia. Nie opisywano zaburzeń w zapisie EKG, śpiączki lub drgawek po przedawkowaniu samej reboksetyny. Po wprowadzeniu produktu do obrotu opisano przypadki przedawkowania reboksetyny przyjmowanej pojedynczo; żaden z przypadków nie zakończył się zgonem pacjenta. Nie opisywano zgonów pacjentów, którzy przyjmowali do 240 mg reboksetyny. Opisano 1 zgon - pacjenta, który przedawkował reboksetynę w skojarzeniu z amitryptyliną (dawki produktów nieznane). W razie przedawkowania zaleca się monitorowanie czynności serca oraz czynności życiowych. Konieczne może okazać się zastosowanie podtrzymującego leczenia objawowego i/lub środków wymiotnych.

Reboksetyna jest wybiórczym i silnym inhibitorem wychwytu zwrotnego noradrenaliny. Wykazuje tylko niewielki wpływ na wychwyt zwrotny serotoniny i nie ma wpływu na wychwyt dopaminy. Nie wykazuje istotnego powinowactwa do receptorów adrenergicznych, histaminergicznych ani cholinergicznych. Hamując wychwyt zwrotny noradrenaliny, reboksetyna powoduje gwałtowne zwiększenie jej dostępności w szczelinie synaptycznej, a następnie zmniejszenie liczby i desensytyzację receptorów b i a2 z jednoczesnym wzrostem reaktywności postsynaptycznych receptorów a1. Ta modyfikacja przewodnictwa noradrenergicznego stanowi jeden z głównych mechanizmów działania leków przeciwdepresyjnych.

1 tabl. zawiera 4 mg reboksetyny (w postaci metanosulfonianu reboksetyny).