Epirubicyna przeznaczona jest wyłącznie do stosowania dożylnego lub dopęcherzowego. Nie ustalono skuteczności i bezpieczeństwa stosowania epirubicyny u dzieci. Podanie dożylne. Zaleca się podawanie epirubicyny chlorowodorku przez cewnik podczas bieżącej infuzji dożylnej 0,9% roztw. chlorku sodu (soli fizjologicznej), po upewnieniu się, że igła jest prawidłowo umieszczona w żyle. Należy zachować ostrożność, aby uniknąć wynaczynienia leku. W przypadku wynaczynienia należy natychmiast przerwać podawanie leku. Standardowe dawki. Podczas stosowania epirubicyny chlorowodorku w monoterapii, zalecana dawka u dorosłych wynosi 60-90 mg/m2 pc. Epirubicynę należy wstrzykiwać dożylnie 3-5 min. Dawkę należy powtarzać w odstępach 21-dniowych, w zależności od stanu czynnościowego szpiku i układu krwiotwórczego pacjenta. Jeśli wystąpią objawy toksyczności, w tym ciężka neutropenia i/lub gorączka neutropeniczna oraz małopłytkowość (które mogłyby utrzymywać się w 21. dniu), mogą być wymagane modyfikacja dawki lub późniejsze podanie kolejnej dawki. Duże dawki. W monoterapii raka płuc duże dawki epirubicyny chlorowodorku powinny być podawane według następującego schematu: rak drobnokomórkowy płuc (poprzednio nieleczony): 120 mg/m2 w dniu 1., co 3 tyg. W przypadku podawania dużych dawek, epirubicynę można stosować w dożylnym bolusie 3-5 min. lub w infuzji dożylnej trwającej 30 min. Rak piersi. W leczeniu uzupełniającym pacjentów z wczesnym rakiem piersi z dodatnim wynikiem badania węzłów chłonnych, zaleca się dożylne podawanie epirubicyny w dawkach od 100 mg/m2 (jako pojedyncza dawka w dniu 1.) do 120 mg/m2 (w dwóch dawkach podzielonych w dniu 1. i 8.), co 3-4 tyg., w skojarzeniu z cyklofosfamidem i 5-FU podawanymi dożylnie oraz tamoksyfenem podawanym doustnie (zgodnie z lokalnymi zaleceniami). U pacjentów z zaburzeniami czynności szpiku kostnego spowodowanymi wcześniejsza chemioterapia lub radioterapia, wiekiem lub nowotworowym naciekiem szpiku, zaleca się podawanie mniejszych dawek (60-75 mg/m2 w leczeniu standardowym oraz 105-120 mg/m2 w leczeniu dużymi dawkami). Całkowita dawka przewidziana na cykl leczenia może być podzielona na 2-3 kolejne dni. Następujące dawki epirubicyny są zwykle stosowane w monoterapii i leczeniu skojarzonym różnych nowotworów. Monoterapia. Zaawansowany rak jajnika: 60-90 mg/m2 pc. Rak żołądka: 60-90 mg/m2 pc. Rak drobnokomórkowy płuca (SCLC). 120mg/m2 pc. Rak pęcherza moczowego: podanie do pęcherza moczowego: 50 mg/50 ml lub 80 mg/50 ml (rak in situ). Zapobiegawczo: 50 mg/50 ml co tydz. przez 4 tyg., następnie co m-c przez 11 m-cy. Terapia skojarzona. Zaawansowany rak jajnika: 50-100 mg/m2 pc. Rak żołądka: 50 mg/m2 pc. Rak drobnokomórkowy płuca (SCLC). 120 mg/m2 pc. Leczenie skojarzone. Jeżeli epirubicyna stosowana jest w połączeniu z innymi lekami cytotoksycznymi, dawkę należy odpowiednio zmniejszyć. Zwykle stosowane dawki wymienione są w powyższej tabeli. Podczas ustalania maks. dawek skumulowanych epirubicyny (zwykle: 720-1000 mg/m2), należy wziąć pod uwagę wszystkie jednocześnie stosowane leki o potencjalnie kardiotoksycznym działaniu. Zaburzenia czynności wątroby. Główną drogą eliminacji epirubicyny jest wątroba i drogi żółciowe. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby należy zmniejszyć dawkę w zależności od stężenia bilirubiny w surowicy według następującego schematu - szczegóły patrz ChPL. Zaburzenia czynności nerek. Ze względu na ograniczoną ilość epirubicyny chlorowodorku wydalanego przez nerki, umiarkowane zaburzenia czynności nerek nie wymagają zmniejszenia dawki. Należy rozważyć podawanie mniejszych dawek początkowych pacjentom z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (stężenie kreatyniny w surowicy >450 µmol/l). Podawanie dopęcherzowe. Epirubicynę można podawać do pęcherza moczowego w leczeniu powierzchownej postaci raka pęcherza moczowego oraz raka in-situ. Epirubicyny nie należy podawać dopęcherzowo w leczeniu nowotworów inwazyjnych, które penetrują ścianę pęcherza moczowego. W takich przypadkach bardziej właściwe jest leczenie ogólnoustrojowe lub operacyjne. Udowodniono również skuteczność stosowania epirubicyny dopęcherzowo w profilaktyce nawrotów po zabiegu przezcewkowej resekcji nowotworów powierzchownych pęcherza moczowego. W leczeniu powierzchownego raka pęcherza moczowego zaleca się następujący schemat dawkowania, przy zastosowaniu tabeli rozcieńczeń: przez 8 tyg. 1 wlew/tydz. 50 mg/50 ml (rozcieńczone w soli fizjologicznej lub jałowej wodzie destylowanej). W przypadku wystąpienia toksyczności miejscowej zaleca się zmniejszenie dawki do 30 mg/50 ml (rozcieńczone w soli fizjologicznej lub jałowej wodzie destylowanej). Rak in situ: dawka do 80 mg/50 ml (w zależności od indywidualnego tolerowania przez pacjenta). Zapobiegawczo: 1 wlew o stężeniu 50 mg/50 ml raz/tydz. przez 4 kolejne tyg., a następnie 1 wlew w tej samej dawce co m-c przez 11 m-cy. Rozcieńczenia roztworów do wlewów dopęcherzowych - szczegóły patrz ChPL. Roztwór należy utrzymać w pęcherzu przez 1-2 h. Aby uniknąć niepotrzebnego rozcieńczenia roztw. przez mocz, należy poinformować pacjenta, aby nie przyjmował żadnych płynów przez 12 h przed wlewem. W czasie utrzymywania wlewu, pacjent powinien okresowo zmieniać pozycje ciała i być poinstruowany, aby oddał mocz przy końcu przeznaczonego na wlew czasu.

Epirubicyna przeznaczona jest wyłącznie do stosowania dożylnego lub dopęcherzowego.

Epirubicyna jest przeciwwskazana: u pacjentów z nadwrażliwością na substancje czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą, oraz inne antracykliny lub antracenodiony, w okresie karmienia piersią. Podanie dożylne: u pacjentów z trwałym zahamowaniem czynności szpiku kostnego, ciężkie zaburzenia czynności wątroby; ciężka niewydolność mięśnia sercowego; niedawno przebyty zawał mięśnia sercowego; ciężka arytmia; wcześniejsze leczenie maks. skumulowanymi dawkami epirubicyny i/lub innych antracyklin lub antracenedionów; pacjenci z ostrymi zakażeniami ogólnoustrojowymi; niestabilna dławica piersiowa; kardiomiopatia. Podawanie dopęcherzowe: zakażenia dróg moczowych; guzy inwazyjne penetrujące ścianę pęcherza moczowego; problemy z cewnikowaniem; zapalenie pęcherza moczowego; krwiomocz.

Epirubicyny chlorowodorek należy podawać wyłącznie pod nadzorem wyspecjalizowanego lekarza, który ma doświadczenie w stosowaniu leków cytotoksycznych. Przed rozpoczęciem leczenia epirubicyny chlorowodorkiem pacjent powinien odzyskać sprawność po ostrej toksyczności (np. zapalenie jamy ustnej, neutropenia, małopłytkowość i zakażenia uogólnione) związanej z uprzednim leczeniem cytotoksycznym. Leczenia dużymi dawkami epirubicyny (np. 90 mg/m2 przez 3 do 4 tyg.) powoduje zazwyczaj wystąpienie działań niepożądanych podobnych do tych występujących po podaniu standardowych dawek (<90 mg/m2 przez 3 do 4 tyg.), jednakże nasilenie neutropenii i zapalenie jamy ustnej/zapalenie śluzówki może być zwiększone. Leczenie dużymi dawkami epirubicyny wymaga stałej obserwacji ze względu na możliwość wystąpienia klinicznych powikłań związanych ze znacznym zahamowaniem czynności szpiku kostnego. Zaburzenia czynności serca. Leczenie antracyklinami wiąże się z ryzykiem wystąpienia kardiotoksycznosci, która może pojawić się wcześnie (tj. ostra) lub późno (tj. opóźniona). Kardiotoksycznosc wczesna (tj. ostra). Wczesna kardiotoksyczność powstająca na skutek stosowania epirubicyny charakteryzuje się głównie częstoskurczem zatokowym i/lub nieprawidłowościami w zapisie elektrokardiogramu (EKG), takimi jak niespecyficzne zmiany fali ST-T. Zgłaszane równie były: tachyarytmia, w tym przedwczesne skurcze komorowe, częstoskurcz komorowy i bradykardia, jak równie blok przedsionkowo-komorowy i blok odnogi pęczka Hisa. Zmiany te zwykle nie rozwijają się w kardiotoksyczność opóźniona, rzadko są istotne klinicznie i nie muszą być wskazaniem do przerwania leczenia epirubicyną. Kardiotoksycznosc późna (tj. opóźniona). Kardiotoksyczność późna rozwija się na skutek długiego leczenia epirubicyną lub w przeciągu 2-3 m-cy po zakończeniu leczenia. Obserwowano wystąpienie późnych objawów kardiotoksyczności nawet kilka m-cy do roku po zakończeniu leczenia. Opóźniona kardiomiopatia przejawia się zmniejszeniem frakcji wyrzutowej lewej komory (LVEF) i/lub objawami zastoinowej niewydolności serca (CHF), takimi jak duszność, obrzęk płuc, obrzęk ortostatyczny, kardiomegalia i powiększenie wątroby, skąpomocz, wodobrzusze, wysięk opłucnowy oraz rytm cwałowy serca. Zagrażająca życiu CHF jest najbardziej ciężką postacią kardiomiopatii powstającą na skutek stosowania antracyklin i stanowi wskazanie do zmniejszenia dawki leku. Ryzyko rozwoju CHF wzrasta gwałtownie wraz ze wzrostem całkowitej dawki skumulowanej epirubicyny powyżej 900 mg/m2, dawka ta może być przekroczona tylko przy zachowaniu szczególnej ostrożności. Zarówno przed rozpoczęciem leczenia epirubicyną jak i w trakcie leczenia należy monitorować czynność serca pacjentów, aby zmniejszyć ryzyko ciężkiej niewydolności serca. Regularne monitorowanie LVEF w trakcie leczenia zmniejsza ryzyko ciężkiej niewydolności serca. Po wystąpieniu pierwszych objawów zaburzenia czynności serca należy natychmiast przerwać podawanie epirubicyny. Odpowiednie metody ilościowe stosowane do wielokrotnej oceny czynności serca (ocena LVEF) obejmują wielobramkowa wentrykulografie radioizotopowa (MUGA) lub echokardiografie (ECHO). Wyjściowa ocena czynności serca za pomocą badania EKG i/lub metod MUGA lub ECHO jest szczególnie zalecana wśród pacjentów z czynnikami ryzyka do wystąpienia kardiotoksyczności. Ponowne zastosowanie metod MUGA lub ECHO do oceny LVEF powinno być wykonywane w szczególności przy stosowaniu skumulowanej dawki antracyklin. Techniki stosowane do oceny czynności serca powinny być spójne podczas całego procesu leczenia. Biorąc pod uwagę ryzyko kardiomiopatii, skumulowane dawki 900 mg/m2 epirubicyny należy przekraczać tylko przy zachowaniu szczególnej ostrożności. Czynniki ryzyka kardiotoksyczności obejmują aktywne lub uśpione choroby układu krążenia, wcześniejsza lub równoczesna radioterapie w okolicy śródpiersiowej/osierdziowej, wcześniejsze leczenie innymi antracyklinami lub antracenodionami, jednoczesne stosowanie innych leków wpływających na kurczliwość serca lub leków o działaniu kardiotoksycznym (np. trastuzumab). Czynność serca u pacjentów otrzymujących wysokie dawki skumulowane oraz u pacjentów z czynnikami ryzyka kardiotoksyczności musi być ściśle monitorowana. Bez względu na występowanie czynników ryzyka podawanie niższych dawek skumulowanych epirubicyny także może wpływać na wystąpienie kardiotoksyczności. Istnieje prawdopodobieństwo addytywnej toksyczności epirubicyny i innych antracyklin lub antracenodionów. Zaburzenia czynności szpiku kostnego. Epirubicyna może powodować zahamowanie czynności szpiku kostnego. Profil hematologiczny w tym profil białych krwinek (WBC) powinien być oceniany przed i podczas każdego cyklu leczenia epirubicyną. Dawkozależna, odwracalna leukopenia i/lub granulocytopenia (neutropenia) jest dominującym objawem toksyczności hematologicznej epirubicyny i jest najczęstsza przyczyna limitujacą wielkość dawki uderzeniowej produktu leczniczego. Objawy leukopenii i neutropenii są zazwyczaj ostrzejsze w przypadku stosowania wysokich dawek epirubicyny osiągając najwyższe natężenie miedzy 10-14 dniem po podaniu produktu leczniczego. W większości przypadków poziom WBC/neutrofili wraca do wartości prawidłowych 21 dnia po podaniu produktu. Może również wystąpić małopłytkowość i niedokrwistość. Kliniczne konsekwencje ciężkiego zaburzenia czynności szpiku kostnego obejmują gorączkę, infekcje, sepsę/posocznice, wstrząs septyczny, krwotok, niedotlenienie tkanek lub śmierć. Wtórna białaczka. Wtórną białaczkę występującą z lub bez preleukemii (stanu przedbiałaczkowego) obserwowano u pacjentów leczonych antracyklinami w tym epirubicyną. Wtórna białaczka występuje częściej przy stosowaniu skojarzonego leczenia epirubicyną z lekami przeciwnowotworowymi uszkadzającymi DNA, w połączeniu z radioterapią, u pacjentów nie leczonych wcześniej lekami cytotoksycznymi lub gdy dawka antracyklin zostanie zwiększona. Okres latencji białaczki może wynosić 1-3 lat. Zaburzenia żołądkowo-jelitowe. Epirubicyna jest substancją wywołującą wymioty. W krótkim czasie po podaniu produktu leczniczego pojawia się zapalenie błony śluzowej/zapalenie jamy ustnej, które może doprowadzić w przeciągu kilku dni do owrzodzenia błony śluzowej. U większości pacjentów objawy tego działania niepożądanego cofają się w 3 tyg. po rozpoczęciu leczenia. Zaburzenia czynności wątroby. Główną drogą eliminacji epirubicyny jest układ wątrobowo-żółciowy. Należy monitorować stężenie bilirubiny i poziomu AST w surowicy krwi przed rozpoczęciem i w trakcie leczenia epirubicyną. U pacjentów z podwyższonym stężeniem bilirubiny i AST w surowicy może występować wolniejszy klirens produktu leczniczego z jednoczesnym wzrostem toksyczności. U tych pacjentów zaleca się zastosowanie niższych dawek produktu leczniczego. Pacjenci z ciężką niewydolnością wątroby nie powinni być leczeni epirubicyną. Zaburzenia czynności nerek. Przed rozpoczęciem terapii, jaki i w trakcie jej trwania należy oznaczyć stężenie kreatyniny w surowicy krwi. U pacjentów ze stężeniem kreatyniny w surowicy >5 mg/dL należy odpowiednio dostosować dawkę produktu leczniczego. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania. W miejscu podania może pojawić się stwardnienie ścian naczynia żylnego na skutek wstrzyknięcia produktu leczniczego do małych naczyń krwionośnych lub na skutek wielokrotnego podawania do tej samej żyły. Przestrzegając zasad dawkowania produktu leczniczego można zminimalizować ryzyko zapalenia żył/zakrzepowego zapalenia żył występującego w miejscu podania. Wynaczynienie epirubicyny podczas iniekcji dożylnej może powodować ból, poważne uszkodzenie tkanek (pęcherze, ciężkie zapalenie tkanki łącznej), martwicę tkanek. Jeżeli wystąpią objawy wynaczynienia podczas podawania dożylnego epirubicyny wlew produktu należy natychmiast przerwać. Występujący ból można złagodzić poprzez ochłodzenie powierzchni podawania i utrzymywanie go w stanie schłodzenia przez 24 h. Ponieważ martwica może wystąpić po kilku tyg. od wynaczynienia pacjent powinien być pod ścisłą kontrolą lekarza. W przypadku wystąpienia martwicy należy się skonsultować z chirurgiem plastycznym w celu usunięcia martwej tkanki. Inne zaburzenia. Tak jak w przypadku innych leków cytotoksycznych, w przypadku stosowania epirubicyny opisywano występowanie zakrzepowego zapalenia żył i zjawisk zakrzepowo-zatorowych w tym zatoru tętnicy płucnej. Zespół rozpadu guza. Epirubicyna może powodować hiperurykemię ze względu na znaczny katabolizm puryn, który towarzyszy szybkiemu polekowemu rozpadowi komórek nowotworowych. Po rozpoczęciu leczenia należy monitorować poziom kwasu moczowego, potasu, fosforanów, wapnia i kreatyniny we krwi. Potencjalne powikłania zespołu rozpadu guza można minimalizować poprzez nawadnianie pacjenta, alkalizacje moczu oraz profilaktykę hiperurykemi podając allopurinol. Działanie immunosupresyjne/zwiększona podatność na infekcje. Podawanie żywych lub żywych atenuowanych (o osłabionej zjadliwości) szczepionek pacjentom z obniżoną przez chemioterapeutyki odpornością, w tym epirubicynę, może spowodować wystąpienie ostrych lub śmiertelnych infekcji. Zaburzenia układu rozrodczego. Epirubicyna może mieć działanie genotoksyczne. Zarówno mężczyźni, jak i kobiety, leczeni epirubicyną, powinni stosować skuteczne metody antykoncepcji w trakcie terapii. Pacjenci planujący posiadanie dzieci po zakończeniu leczenia powinni zasięgnąć porady genetyka. Dodatkowe ostrzeżenia i środki ostrożności dla innych dróg podania produktu leczniczego: podanie dopęcherzowe - epirubicyna może powodować chemiczne zapalenie pęcherza moczowego (trudności w oddawaniu moczu, wielomocz, moczenie nocne, bolesne oddawanie moczu, krwiomocz, dyskomfort pęcherza moczowego, martwicę ściany pęcherza) oraz ściśnięcie pęcherza moczowego. Szczególnej uwagi wymagają problemy z cewnikowaniem pacjenta (np. niedrożność cewki moczowej na skutek występowania dużego guza wewnątrz pęcherza moczowego); podanie dotętnicze - dotętnicze podanie epirubicyny (przezcewnikowa embolizacja tętnicy w miejscowej lub obszarowej terapii pierwotnego lub przerzutowego nowotworu wątroby) może powodować (oprócz toksyczności ogólnej jakościowo podobnej do obserwowanej po podaniu dożylnym epirubicyny) miejscowe lub obszarowe zaburzenia obejmujące wrzody żołądka i dwunastnicy (prawdopodobnie na skutek refluksu produktu leczniczego do tętnicy żołądkowej) oraz zwężenie dróg żółciowych występujące z powodu polekowego pierwotnego stwardniejącego zapalenia dróg żółciowych. Ta droga podania może doprowadzić do szerokiej martwicy tkanek, które uległy perfuzji.

Epirubicyna jest głównie stosowana w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnowotworowymi. W związku z tym mogą wystąpić objawy toksyczności addytywnej, zwłaszcza toksycznego działania na szpik kostny oraz układ pokarmowy. Stosowanie epirubicyny w chemioterapii w połączeniu z innymi lekami o potencjalnym działaniu kardiotoksycznym, jak również podczas jednoczesnego stosowania kardioaktywnych związków (np. blokerów kanału wapniowego) wymaga monitorowania czynności serca w trakcie leczenia. Pacjentów, którzy jednocześnie stosują inne produkty lecznicze, mogące działać kardiotoksycznie lub wpływać na czynność serca, należy monitorować przez cały okres leczenia. Zmiany w funkcjonowaniu wątroby wywołane przez jednoczesne stosowanie innych terapii mogą wpływać na metabolizm epirubicyny, farmakokinetykę, skuteczność terapii, i/lub toksyczność. Antracyklin, w tym epirubicyny, nie należy podawać w połączeniu z innymi produktami kardiotoksycznymi chyba, że czynność serca pacjenta jest ściśle monitorowana. Pacjenci otrzymujący antracykliny po zakończeniu leczenia z innymi kardiotoksycznymi produktami, zwłaszcza tymi z długim T0,5 takimi jak trastuzumab, mogą być narażeni na większe ryzyko wystąpienia kardiotoksyczności. T0,5 trastuzumabu wynosi 28,5 dnia. Lek ten może się zatem utrzymywać w krwiobiegu do 24 tyg. od podania. Z tego względu należy unikać terapii opartej na antracyklinach do 24 tyg. po zakończeniu leczenia trastuzumabem, jeżeli jest to możliwe. W przypadku konieczności podawania antracyklin przed upływem tego czasu zalecane jest monitorowanie czynności serca pacjenta. Należy unikać szczepienia żywą szczepionką pacjentów otrzymujących epirubicynę. Pacjentom mogą być podawane szczepionki inaktywowane (zabite) jednak odpowiedź na nie może być opóźniona. Cymetydyna 400 mg 2x/dobę podana przed epirubicyną 100 mg/m2 co 3 tyg. powodowała 50% zwiększenie AUC epirubicyny oraz 41% zwiększenie AUC epirubicynolu. AUC aglikonu 7-deoksy-doksorubicynolu oraz wątrobowy przepływ krwi nie zmniejszyły się, więc wyników nie można wyjaśnić zmniejszoną aktywnością cytochromu P450.Epirubicyna stosowana w połączeniu z innymi lekami cytotoksycznymi może powodować addytywne działanie toksyczne na szpik kostny. Po podaniu epirubicyny przed paklitakselem może występować zwiększenie stężenia niezmienionej epirubicyny w osoczu oraz jej metabolitów, przy czym metabolity te są nieaktywne oraz nie wykazują działania toksycznego. Jednoczesne podawanie paklitakselu lub docetakselu nie wpływało na farmakokinetykę epirubicyny tylko, gdy epirubicyna była podawana przed taksanami. Połączenie epirubicyny i paklitakselu może być stosowane w przypadku zachowania odstępu czasowego w infuzji obu produktów. Pomiędzy infuzją epirubicyny i paklitakselu należy zachować 24 h przerwę. Dekswerapamil może wpływać na farmakokinetykę epirubicyny i ewentualnie zwiększać jej działanie hamujące czynność szpiku kostnego. W jednym z badań wykazano, że docetaksel podawany natychmiast po epirubicynie może zwiększać stężenie jej metabolitów. Chinina może przyspieszać początkową dystrybucję epirubicyny z krwi do tkanek oraz wpływać na przechodzenie epirubicyny do czerwonych krwinek. Należy brać pod uwagę możliwość znacznego zaburzenia hemopoezy w przypadku (wcześniejszego) leczenia lekami wpływającymi na czynność szpiku (tj. cytostatyków, sulfonamidu, chloramfenikolu, difenylohydantoiny, pochodnych amidopirydyny, leków przeciwko retrowirusom).

Upośledzenie płodności: epirubicyna może uszkadzać chromosomy w komórkach rozrodczych człowieka. Mężczyźni leczeni epirubicyną powinni stosować skuteczną metodę antykoncepcyjną i jeśli to właściwe i możliwe, zasięgnąć porady w sprawie pobrania i zmagazynowania nasienia ze względu na możliwość wystąpienia nieodwracalnej bezpłodności spowodowanej leczeniem. Epirubicyna może spowodować zanik miesiączki lub przedwczesną menopauzę u kobiet przed menopauzą. Ciąża: badania doświadczalne prowadzone na zwierzętach sugerują, że epirubicyna może powodować uszkodzenie płodu u kobiet w ciąży. Jeśli epirubicyna jest stosowana w okresie ciąży lub jeśli pacjentka zajdzie w ciążę podczas przyjmowania produktu leczniczego powinna zostać poinformowana o potencjalnym zagrożeniu dla płodu. Nie przeprowadzono badan klinicznych epirubicyny u kobiet w ciąży. Epirubicyna powinna być stosowana u kobiet w ciąży jedynie gdy potencjalne korzyści stosowania produktu przewyższają potencjalne ryzyko dla płodu. Karmienie piersią: nie wiadomo czy epirubicyna wydzielana jest z mlekiem u ludzi. Ponieważ wiele produktów leczniczych, w tym inne antracykliny, są wydzielane z mlekiem ludzkim i ze względu na możliwość wystąpienia poważnych działań niepożądanych epirubicyny u niemowląt karmionych piersią, kobiety karmiące powinny je przerwać przed rozpoczęciem stosowania tego produktu leczniczego.

Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (często) zakażenia, (częstość nieznana) zapalenie płuc, sepsa i szok septyczny mogą wystąpić na skutek zahamowania czynności szpiku kostnego. Nowotwory łagodne, złośliwe i nieokreślone (w tym torbiele i polipy), (rzadko) ostra białaczka limfatyczna, wtórna białaczka szpikowa z lub bez fazy przedleukemicznej u pacjentów, którzy byli leczeni epirubicyną w skojarzeniu z lekami przeciwnowotworowymi uszkadzającymi DNA. Białaczki te mają krótki okres utajenia (1-3 lat); zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo często) zahamowanie czynności szpiku (leukopenia, granulocytopenia i neutropenia, gorączka z neutropenią, niedokrwistość), (niezbyt często) trombocytopenia, (częstość nieznana): krwotoki i niedotlenienie tkanek (wynikające z zahamowania czynności szpiku); zaburzenia układu immunologicznego: (rzadko) anafilaksja; zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (rzadko) hiperurykemia (jako wynik szybkiego rozpadu komórek nowotworowych); zaburzenia układu nerwowego: (rzadko) zawroty głowy; zaburzenia widzenia: (częstość nieznana) zapalnie spojówek, zapalenie rogówki; zaburzenia serca: (rzadko) kardiotoksyczność (zmiany w zapisie EKG, tachykardia, arytmia, kardiomiopatia, zastoinowa niewydolność serca (duszność, obrzęki, powiększenie wątroby, wodobrzusze, obrzęk płuc, płyn w opłucnej, cwałowy rytm serca), częstoskurcz komorowy, bradykardia, blok przedsionkowo-komorowy, odnogi pęczka Hisa); zaburzenia naczyniowe: (niezbyt często) zakrzepowe zapalenie żył, (częstość nieznana) wstrząs; zaburzenia żołądkowo-jelitowe: (często) zapalenie błon śluzowych, które może pojawić się 5-10 dni po rozpoczęciu leczenia i zwykle jest powiązane z występowaniem zapalenia jamy ustnej, bolesnych naderek, owrzodzenia i krwawienia, głównie po stronie języka i podjęzykowej błony śluzowej przełyku, zapalenie przełyku, wymioty, biegunka, nudność; zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo często) łysienie, (rzadko) pokrzywka, (częstość nieznana) lokalna toksyczność, wysypka, swędzenie, zmiany skórne, rumień, zaczerwienienie, przebarwienia skóry i paznokci, nadwrażliwość na światło, nadwrażliwość na napromieniowane skóry (reakcja po radioterapii); zaburzenia nerek i dróg moczowych: (bardzo często) czerwone zabarwienie moczu przez 1 do 2 dni po podaniu produktu leczniczego; zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (rzadko) brak miesiączki, brak plemników w nasieniu; zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania, (często) zaczerwienienie wzdłuż żyły, do której podaje się lek, stwardnienie żył, miejscowy ból i martwica tkanki (po przypadkowym podaniu leku poza żyłę), (rzadko) gorączka, dreszcze, zawroty głowy, bardzo wysoka gorączka, złe samopoczucie, osłabienie; badania: (rzadko) zwiększenie aktywności aminotransferaz, (częstość nieznana) bezobjawowe spadki frakcji wyrzutowej lewej komory; urazy, zatrucia i powikłania po zabiegach: (często) po podaniu dopęcherzowym obserwowano zapalenie pęcherza moczowego na tle chemicznym, w niektórych przypadkach krwotoczne; podanie dopęcherzowe - ponieważ tylko niewielka ilość substancji czynnej jest wchłaniana do krwiobiegu po dopęcherzowym podaniu produktu leczniczego, występowanie ciężkich ogólnoustrojowych działań niepożądanych, jak również reakcji alergicznych jest rzadkie. Często zgłaszane są miejscowe reakcje jak uczucie pieczenia i częstomocz (pollakisuria). Okazjonalnie zgłaszano wystąpienie zapalenia pęcherza na tle bakteryjnym lub chemicznym. Wymienione działania niepożądane są w większości przypadków odwracalne.

Ostre przedawkowanie epirubicyny powoduje ciężkie zaburzenia czynności szpiku kostnego (głównie leukopenia i trombocytopenia), toksyczne zaburzenia przewodu pokarmowego (głównie zapalenie błony śluzowej) i ostre powikłania kardiologiczne. Przy podawaniu antracyklin obserwowano występowanie utajonej niewydolności serca w przeciągu kilku miesięcy do kilku lat po zakończeniu leczenia. Pacjenci powinni być uważnie monitorowani. W przypadku wystąpienia objawów niewydolności serca pacjenci powinni być leczeni zgodnie z konwencjonalnymi wytycznymi. Leczenie: objawowe - w tym okresie należy zastosować leczenie podtrzymujące obejmujące takie środki zaradcze jak transfuzja krwi oraz izolacja pacjenta w jałowym pomieszczeniu. Obserwowano występowanie opóźnionej niewydolności serca do 6 m-cy po przedawkowaniu antracyklin. Pacjentów należy uważnie obserwować, a w razie pojawienia się objawów niewydolności serca zastosować standardowe postępowanie. Epirubicyny nie usuwa dializa.

Mechanizm działania epirubicyny jest związany z jej zdolnością wiązania się z DNA. Badania hodowli komórkowych wykazały, że epirubicyna szybko przenikania do komórek, umiejscawia się w jadrze komórkowym hamując syntezę kwasu nukleinowego i mitozę. Udowodniono działania epirubicyny w szerokim spektrum nowotworów eksperymentalnych, w tym w białaczkach L1210 i P388, mięsaku SA180 (postacie lita i puchlinowa), w czerniaku B16, w raku piersi, w raku płuc. Lewisa i w guzach okrężnicy 38. Wykazano także jej działanie na ludzkie guzy przeszczepione bezwłosym myszom bez grasicy (czerniak, rak piersi, płuc, prostaty i jajnika).

1 ml zawiera 2 mg chlorowodorku epirubicyny.