Jeżeli obliczona dawka lamotryginy (np. w leczeniu dzieci z padaczką lub pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby) nie odpowiada liczbie całych tabl., to należy w takim przypadku podawać dawkę odpowiadającą mniejszej ilości całych tabl. Ponowne rozpoczynanie leczenia. Lekarz powinien ocenić czy istnieje potrzeba ponownego zwiększania dawki do dawki podtrzymującej podczas ponownego rozpoczynania leczenia u pacjentów, którzy z jakiegokolwiek powodu przerwali leczenie lamotryginą, ponieważ występuje ryzyko poważnej wysypki skórnej, związane z dużymi początkowymi dawkami leku i szybszym niż zalecane zwiększeniem dawki lamotryginy. Im dłuższa przerwa od ostatniej dawki, tym bardziej dokładnie należy rozważyć konieczność stopniowego zwiększania dawki do dawki podtrzymującej. Jeśli czas od odstawienia lamotryginy jest dłuższy niż 5 T0,5, dawka lamotryginy powinna być stopniowo zwiększana zgodnie z odpowiednim schematem. Zaleca się, aby ponownie nie wprowadzać leku u pacjentów, którzy przerwali jej stosowanie z powodu wysypki związanej z leczeniem lamotryginą, chyba że potencjalne korzyści ze stosowania leku wyraźnie przeważają nad ryzykiem wynikającym z leczenia. Padaczka. Nie należy przekraczać dawki początkowej i dalszego zalecanego zwiększenia dawki z powodu ryzyka wystąpienia wysypki. W przypadku odstawienia jednocześnie stosowanych leków przeciwpadaczkowych lub wprowadzania do schematu leczenia zawierającego lamotryginę innych leków przeciwpadaczkowych, należy rozważyć wpływ takiego postępowania na farmakokinetykę różnych substancji czynnych, włącznie z lamotryginą. Pacjenci dorośli i młodzież 13 lat i powyżej - zalecany schemat dawkowania w leczeniu padaczki. Monoterapia: tydz. 1 i 2 - 25 mg/dobę (raz/dobę); tydz. 3 i 4 - 50 mg/dobę (raz/dobę); zwykle stosowana dawka podtrzymująca - 100-200 mg/dobę (raz/dobę lub w dwóch dawkach podzielonych). W celu uzyskania dawki podtrzymującej, dawkę dobową należy zwiększać maks. o 50-100 mg co 1-2 tyg. do uzyskania żądanej odpowiedzi. U niektórych pacjentów dla uzyskania pożądanej odpowiedzi może być wymagane podanie 500 mg/dobę. Leczenie skojarzone z walproinianem (inhibitor glukuronidacji lamotryginy): ten schemat dawkowania należy zastosować z walproinianem bez względu na jednoczesne podawanie innych produktów leczniczych - tydz. 1 i 2-12,5 mg/dobę (podawane jako 25 mg co 2 dzień), tydz. 3 i 4-25 mg/dobę (raz/dobę); zwykle stosowana dawka podtrzymująca - 100-200 mg/dobę (raz/dobę lub w dwóch dawkach podzielonych). W celu uzyskania dawki podtrzymującej, dawkę dobową należy zwiększać maks. o 25-50 mg co 1-2 tyg. aż do uzyskania żądanej odpowiedzi. Leczenie skojarzone bez walproinianu i z induktorami glukuronidacji lamotryginy: ten schemat dawkowania należy zastosować bez walproinianu, ale z: fenytoiną, karbamazepiną, fenobarbitalem, prymidonem, ryfampicyną, lopinawirem/rytonawirem - tydz. 1 i 2-50 mg/dobę (raz/dobę); tydz. 3 i 4 100 mg/dobę (w dwóch dawkach podzielonych); zwykle stosowana dawka podtrzymująca - 200-400 mg/dobę (w dwóch dawkach podzielonych). W celu uzyskania dawki podtrzymującej, dawkę dobową należy zwiększać maks. o 100 mg co 1-2 tyg. w celu uzyskania żądanej odpowiedzi na leczenie. U niektórych pacjentów dla uzyskania żądanej odpowiedzi na leczenie wymagane było podanie 700 mg/dobę. Leczenie skojarzone bez walproinianu i bez induktorów glukuronidacji lamotryginy: ten schemat dawkowania należy zastosować z innymi produktami leczniczymi, które nie wykazują istotnego wpływu na hamowanie lub indukcję glukuronidacji lamotryginy - tydz. 1 i 2 - 25 mg/dobę (raz/dobę); tydz. 3 i 4 - 50 mg/dobę (raz/dobę); zwykle stosowana dawka podtrzymująca - 100-200 mg/dobę (raz/dobę lub w dwóch dawkach podzielonych). W celu uzyskania dawki podtrzymującej, dawkę dobową należy zwiększać maks. o 50-100 mg co 1-2 tyg. aż do uzyskania żądanej odpowiedzi na leczenie. U pacjentów przyjmujących produkty lecznicze, których interakcje farmakokinetyczne z lamotryginą są obecnie nieznane, należy zastosować schemat dawkowania tak jak zalecany w przypadku leczenia skojarzonego lamotryginą z walproinianem. Dzieci i młodzież 2-12 lat - zalecany schemat dawkowania w leczeniu padaczki (całkowita dawka dobowa w mg/kg mc./dobę). Monoterapia w typowych napadach nieświadomości: tydz. 1 i 2-0,3 mg/kg/dobę (raz/dobę lub w 2 dawkach podzielonych); tydz. 3 i 4-0,6 mg/kg/dobę (raz/dobę lub w dwóch dawkach podzielonych); zwykle stosowana dawka podtrzymująca - 1-10 mg/kg/dobę, chociaż u niektórych pacjentów mogą być wymagane wyższe dawki (aż do 15 mg/kg/dobę) w celu uzyskania pożądanej odpowiedzi (raz/dobę lub w 2 dawkach podzielonych). W celu uzyskania dawki podtrzymującej, dawkę dobową należy zwiększać maks. o 0,6 mg/kg/dobę co 1-2 tyg. aż do uzyskania optymalnej odpowiedzi. Leczenie skojarzone Z walproinianem (inhibitor glukuronidacji lamotryginy): ten schemat dawkowania należy zastosować z walproinianem bez względu na jednoczesne podawanie innych produktów leczniczych - tydz. 1 i 2-0,15 mg/kg/dobę (raz/dobę); tydz. 3 i 4-0,3 mg/kg/dobę (raz/dobę); zwykle stosowana dawka podtrzymująca - 1-5 mg/kg/dobę (raz/dobę lub w 2 dawkach podzielonych). W celu uzyskania dawki podtrzymującej, dawkę dobową należy zwiększać maks. o 0,3 mg/kg co 1-2 tyg. aż do uzyskania optymalnej odpowiedzi, z maks. dawką podtrzymującą 200 mg/dobę. Leczenie skojarzone bez walproinianu i z induktorami glukuronidacji lamotryginy: ten schemat dawkowania należy zastosować bez walproinianu, ale z: fenytoiną, karbamazepiną, fenobarbitalem, prymidonem, ryfampicyną, lopinawirem/rytonawirem - tydz. 1 i 2-0,6 mg/kg/dobę (w 2 dawkach podzielonych); tydz. 3 i 4-1,2 mg/kg/dobę (w 2 dawkach podzielonych); zwykle stosowana dawka podtrzymująca - 5-15 mg/kg/dobę (raz/dobę lub w 2 dawkach podzielonych). W celu uzyskania dawki podtrzymującej, dawkę dobową należy zwiększać maks. o 1,2 mg/kg co 1-2 tyg. w celu uzyskania optymalnej odpowiedzi, z maks. dawką podtrzymującą 400 mg/dobę. Leczenie skojarzone bez walproinianu i bez induktorów glukuronidacji lamotryginy: ten schemat dawkowania należy zastosować z innymi produktami leczniczymi, które nie wykazują istotnego wpływu na hamowanie lub indukcję glukuronidacji lamotryginy - tydz. 1 i 2-0,3 mg/kg/dobę (raz/dobę lub w 2 dawkach podzielonych); tydz. 3 i 4-0,6 mg/kg/dobę (raz/dobę lub w 2 dawkach podzielonych); zwykle stosowana dawka podtrzymująca - 1-10 mg/kg/dobę (raz/dobę lub w 2 dawkach podzielonych). W celu uzyskania dawki podtrzymującej, dawkę dobową należy zwiększać maks. o 0,6 mg/kg co 1-2 tyg. aż do uzyskania optymalnej odpowiedzi, z maks. dawką podtrzymującą 200 mg/dobę. U pacjentów przyjmujących produkty lecznicze, których interakcje farmakokinetyczne z lamotryginą są obecnie nieznane, należy zastosować schemat dawkowania tak jak zalecany w przypadku leczenia skojarzonego lamotryginą z walproinianem. W celu uzyskania pewności, że dawka terapeutyczna jest właściwie dobrana, mc. dziecka powinna być kontrolowana, a dawka ponownie przeliczona, jeśli w mc. nastąpią zmiany. Jest prawdopodobne, że pacjenci 2-6 lat będą wymagali dawki podtrzymującej w górnej granicy zaleconego zakresu dawek. Jeżeli uzyskano kontrolę napadów padaczkowych w leczeniu skojarzonym, jednoczesne stosowanie leków przeciwpadaczkowych może zostać przerwane i pacjenci mogą kontynuować leczenie tylko lamotryginą. Dzieci poniżej 2 lat: istnieją ograniczone dane dotyczące skuteczności i bezpieczeństwa stosowania lamotryginy w leczeniu skojarzonym napadów częściowych u dzieci w tym wieku.Brak danych dotyczących dzieci poniżej 1 m-ca. Dlatego też lamotrygina nie jest zalecana u dzieci poniżej 2 lat. Pacjenci dorośli 18 lat i powyżej - zalecane zwiększanie dawki do uzyskania całkowitej dawki podtrzymującej w leczeniu zaburzeń afektywnych dwubiegunowych. Lamotrygina w monoterapii lub w leczeniu skojarzonym bez walproinianu i bez induktorów glukuronidacji lamotryginy: ten schemat dawkowania należy zastosować z innymi produktami leczniczymi, które nie wykazują istotnego wpływu na hamowanie lub indukcję glukuronidacji lamotryginy - tydz. 1 i 2 - 25 mg/dobę (raz/dobę); tydz. 3 i 4 - 50 mg/dobę (raz/dobę lub w 2 dawkach podzielonych); tydz. 5 - 100 mg/dobę (raz/dobę lub w dwóch dawkach podzielonych); docelowa dawka stabilizująca (od 6 tyg.) - 200 mg/dobę - zwykle stosowana dawka dla uzyskania optymalnej odpowiedzi (raz/dobę lub w dwóch dawkach podzielonych). Dawki w zakresie 100-400 mg/dobę stosowano w badaniach klinicznych. Terapia skojarzona z walproinianem (inhibitor glukuronidacji lamotryginy): ten schemat dawkowania należy zastosować z walproinianem bez względu na jednoczesne podawanie innych produktów leczniczych - tydz. 1 i 2 - 12,5 mg/dobę (podawane jako 25 mg co 2 dzień); tydz. 3 i 4 - 25 mg/dobę (raz/dobę); tydz. 5 - 50 mg/dobę (raz/dobę lub w 2 dawkach podzielonych); docelowa dawka stabilizująca (od 6 tyg.) - 100 mg/dobę - zwykle stosowana dawka dla uzyskania optymalnej odpowiedzi (raz/dobę lub w dwóch dawkach podzielonych). Maks. dawka 200 mg/dobę może być stosowana w zależności od odpowiedzi klinicznej. Terapia skojarzona bez walproinianu i z induktorami glukuronidacji lamotryginy: ten schemat dawkowania należy zastosować bez walproinianu, ale z: fenytoiną, karbamazepiną, fenobarbitalem, prymidonem, ryfampicyną, lopinawirem/rytonawirem - tydz. 1 i 2 - 50 mg/dobę (raz/dobę); tydz. 3 i 4 - 100 mg/dobę (w 2 dawkach podzielonych); tydz. 5 - 200 mg/dobę (w 2 dawkach podzielonych); docelowa dawka stabilizująca (od 6 tyg.) - 300 mg/dobę w 6 tyg. leczenia, jeśli konieczne, dawka może być zwiększona do dawki docelowej 400 mg/dobę w 7 tyg. leczenia w celu uzyskania optymalnej odpowiedzi (w dwóch dawkach podzielonych). U pacjentów przyjmujących produkty lecznicze, których interakcje farmakokinetyczne z lamotryginą są obecnie nieznane, należy zastosować schemat dawkowania tak jak zalecany w przypadku leczenia skojarzonego lamotryginą z walproinianem. Pacjenci dorośli 18 lat i powyżej - dostosowanie dobowej dawki podtrzymującej produktu leczniczego po odstawieniu jednocześnie stosowanego innego leku w chorobie afektywnej dwubiegunowej oraz pacjenci dorośli 18 lat i powyżej - dostosowanie dobowej dawki lamotryginy po dodaniu innych produktów leczniczych stosowanych w leczeniu zaburzeń afektywnych dwubiegunowych - szczegóły patrz ChPL. Odstawienie preparatu w zaburzeniach afektywnych dwubiegunowych. Badania kliniczne nie wykazały zwiększenia częstości, stopnia nasilenia wrażliwości lub działań niepożądanych po nagłym odstawieniu lamotryginy w porównaniu z grupą placebo. Dlatego u tych pacjentów można odstawić lamotryginę bez stopniowego zmniejszania dawki. Preparat nie jest zalecany do stosowania u dzieci poniżej 18 rż. z powodu braku danych dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności. Ogólne zalecenia dotyczące dawki leku w szczególnych grupach pacjentów. Pacjentki stosujące hormonalne środki antykoncepcyjne. Stosowanie jednocześnie etynyloestradiolu i lewonorgestrelu (30 µg/150 µg) powodowało ok. 2-krotne zwiększenie klirensu lamotryginy, co skutkuje zmniejszeniem stężenia lamotryginy. Po dostosowaniu dawki, większe podtrzymujące dawki lamotryginy (nawet podwojone) mogą być konieczne do uzyskania maks. odpowiedzi terapeutycznej. W tyg. przerwy w przyjmowaniu hormonalnych środków antykoncepcyjnych, obserwowane jest 2-krotne zwiększenie stężenia lamotryginy. Nie można wykluczyć działań niepożądanych związanych z dawką. Dlatego należy rozważyć stosowanie antykoncepcji nie wymagającej tyg. przerwy w stosowaniu tabl., jako leczenia 1-ego rzutu (np. ciągła antykoncepcja hormonalna lub inne metody antykoncepcyjne niehormonalne). Rozpoczynanie podawania hormonalnych środków antykoncepcyjnych u pacjentek już stosujących podtrzymujące dawki lamotryginy i NIE stosujących induktorów glukuronidacji lamotryginy. Dawka podtrzymująca lamotryginy w większości przypadków może wymagać nawet 2-krotnego zwiększenia. Zalecane jest, aby od czasu rozpoczęcia przyjmowania hormonalnej antykoncepcji dawka lamotryginy była zwiększana o 50-100 mg/dobę co tydzień, w zależności od indywidualnej klinicznej odpowiedzi na leczenie. Zwiększenia dawki nie powinny przekraczać tego zakresu, chyba że odpowiedź kliniczna sugeruje zastosowanie większych dawek. Należy rozważyć pomiar stężenia lamotryginy przed i po rozpoczęciu hormonalnej antykoncepcji w celu potwierdzenia utrzymania początkowego stężenia lamotryginy. Jeśli to konieczne dawka powinna być dostosowana. U pacjentek przyjmujących hormonalne środki antykoncepcyjne z tyg. nieaktywnej terapii (tydzień bez stosowania tabl. antykoncepcyjnych), monitorowanie stężenia lamotryginy należy przeprowadzić podczas 3 tyg. aktywnej terapii, tj. 15-21 dnia przyjmowania tabl. Dlatego należy rozważyć stosowanie antykoncepcji bez tyg. przerwy w zażywaniu tabl., jako leczenia 1-ego rzutu (np. ciągła antykoncepcja hormonalna lub niehormonalne metody antykoncepcyjne). Przerwanie stosowania hormonalnych środków antykoncepcyjnych u pacjentek już przyjmujących podtrzymujące dawki lamotryginy i NIE stosujących induktorów glukuronidacji lamotryginy. Dawka podtrzymująca lamotryginy w większości przypadków może wymagać zmniejszenia o 50 %. Zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki dobowej lamotryginy o 50-100 mg co tydz. (wielkość nie może przekroczyć 25% całkowitej dawki dobowej/tydzień) przez okres 3 tyg., chyba że odpowiedź kliniczna wskazuje na inne wielkości. Jako potwierdzenie uzyskania wymaganego stężenia lamotryginy należy rozważyć pomiar stężenia lamotryginy przed i po przerwaniu stosowania hormonalnej antykoncepcji. U pacjentek przyjmujących hormonalne środki antykoncepcyjne z tyg. nieaktywnej terapii (tydzień bez stosowania tabl. antykoncepcyjnych), monitorowanie stężenia lamotryginy należy przeprowadzić podczas 3 tyg. aktywnej terapii, tj. 15-21 dnia cyklu. Próbki do oznaczania stężeń lamotryginy po całkowitym odstawieniu hormonalnych środków antykoncepcyjnych nie powinny być pobierane w ciągu pierwszego tyg. po zaprzestaniu stosowania tabl. antykoncepcyjnych. Rozpoczynanie stosowania lamotryginy u pacjentek już przyjmujących hormonalne środki antykoncepcyjne. Zwiększenia dawki powinno przebiegać zgodnie z zaleconym schematem. Rozpoczynanie i przerywanie stosowania hormonalnych środków antykoncepcyjnych u pacjentek już przyjmujących podtrzymujące dawki lamotryginy i PRZYJMUJĄCYCH induktory glukuronidacji lamotryginy. Dostosowanie do zalecanej podtrzymującej dawki lamotryginy może nie być wymagane. Stosowanie z atazanawirem/rytonawirem. Włączenie lamotryginy do istniejącej terapii atazanawirem/rytonawirem nie powinno wymagać modyfikacji zalecanego schematu zwiększania dawki lamotryginy. U pacjentów stosujących dawki podtrzymujące lamotryginy, którzy nie otrzymują induktorów glukuronidacji, konieczne może być zwiększenie dawki lamotryginy w przypadku dodania atazanawiru/rytonawiru, lub zmniejszenie dawki w przypadku odstawienia atazanawiru/rytonawiru. Należy prowadzić kontrolę stężenia lamotryginy w osoczu przed i w okresie 2 tyg. po dodaniu lub odstawieniu atazanawiru/rytonawiru, w celu ustalenia potrzeby zmiany dawki lamotryginy. Stosowanie z lopinawirem/rytonawirem. Włączenie lamotryginy do istniejącej terapii lopinawirem/rytonawirem nie powinno wymagać modyfikacji zalecanego schematu zwiększania dawki lamotryginy. U pacjentów stosujących dawki podtrzymujące lamotryginy, którzy nie otrzymują induktorów glukuronidacji, konieczne może być zwiększenie dawki lamotryginy w przypadku dodania lopinawiru/rytonawiru, lub zmniejszenie dawki w przypadku odstawienia lopinawiru/rytonawiru. Należy prowadzić kontrolę stężenia lamotryginy w osoczu przed i w okresie 2 tyg. po dodaniu lub odstawieniu lopinawiru/rytonawiru, w celu ustalenia potrzeby zmiany dawki lamotryginy. Pacjenci w podeszłym wieku (powyżej 65 lat). Nie ma potrzeby dostosowywania dawki u osób w podeszłym wieku. Farmakokinetyka lamotryginy w tej grupie wiekowej nie różni się znacząco w porównaniu z młodszą grupą wiekową. Zaburzenia czynności nerek. Należy zachować ostrożność podczas stosowania lamotryginy u pacjentów z niewydolnością nerek. U pacjentów ze schyłkowym stadium niewydolności nerek, początkowe dawki lamotryginy należy dostosować na podstawie dawkowania u pacjentów poddanych leczeniu skojarzonemu; zmniejszenie dawek podtrzymujących może być skuteczne u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności nerek. Zaburzenia czynności wątroby. Dawka początkowa, dawka na etapie zwiększania i dawka podtrzymująca powinny być zmniejszone o 50% u pacjentów z umiarkowanym (stopień B wg klasyfikacji Child-Pugh) i o 75% u pacjentów z ciężkim (stopień C wg klasyfikacji Child-Pugh) zaburzeniem czynności wątroby. Zwiększanie dawek i dawki podtrzymujące powinny być dostosowywane zgodnie do reakcji klinicznej na leczenie.

Tabl. leku należy połykać w całości i nie należy ich żuć ani rozkruszać.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Istnieją doniesienia o możliwości wystąpienia niepożądanych reakcji skórnych w czasie 1-szych 8 tyg. od rozpoczęcia leczenia lamotryginą. Większość wysypek skórnych jest łagodna i ograniczona, jednakże donoszono również o przypadkach ciężkich wysypek skórnych wymagających hospitalizacji i przerwania stosowania lamotryginy. Do reakcji potencjalnie zagrażających życiu należą: zespół Stevens-Johnsona (SJS), martwica toksyczno-rozpływna naskórka (TEN) oraz wysypka polekowa z eozynofilią i objawami ogólnymi (ang. DRESS). Pacjenci powinni być poinformowani o objawach przedmiotowych i podmiotowych oraz ściśle obserwowani w celu wykrycia reakcji skórnych. Największe ryzyko wystąpienia objawów zespołu Stevens-Johnsona oraz TEN występuje w ciągu 1-szych tyg. leczenia. Należy przerwać leczenie lamotryginą w przypadku wystąpienia objawów podmiotowych lub przedmiotowych zespołu Stevens-Johnsona lub martwicy toksyczno-rozpływnej naskórka (np. postępująca wysypka z pęcherzami lub uszkodzeniem błony śluzowej). Najlepsze wyniki leczenia zespołu Stevens-Johnsona oraz TEN uzyskuje się dzięki wczesnej diagnozie i natychmiastowemu przerwaniu stosowania wszelkich podejrzewanych o ich spowodowanie leków. Prognoza jest znacznie korzystniejsza u chorych, u których wcześnie zaprzestano stosowania leku. W badaniach nad padaczką u dorosłych stosujących zalecane dawkowanie odnotowano ciężkie reakcje skórne u ok. 1/500 pacjentów chorych na padaczkę. Ok. połowa tych przypadków została odnotowana jako zespół Stevens-Johnsona (1/1000). W badaniach klinicznych u pacjentów z chorobą afektywną dwubiegunową, poważne wysypki skórne występują u ok. 1/1000 pacjentów. Ryzyko poważnych wysypek skórnych u dzieci jest wyższe niż u pacjentów dorosłych. Dostępne dane z badań sugerują, iż ilość przypadków wysypek wymagających hospitalizacji u dzieci z padaczką wynosi od 1/300 do 1/100. U dzieci, początkowe wystąpienie wysypki skórnej może być mylone z infekcją, lekarze powinni rozważyć możliwość reakcji na leczenie lamotryginą u dzieci, która może objawiać się w postaci wysypki i gorączki podczas 1-szych 8 tyg. leczenia. Ponadto ryzyko wystąpienia wysypki jest ściśle związane: ze stosowaniem dużych dawek lamotryginy na początku leczenia i przekraczaniem zalecanego schematu zwiększania dawek lamotryginy; z jednoczesnym stosowaniem walproinianu. Ostrożność jest wymagana podczas leczenia pacjentów, u których wystąpiła alergia lub wysypka skórna w wywiadzie podczas stosowania innych leków przeciwpadaczkowych, ponieważ częstość wystąpienia niezbyt ciężkiej wysypki skórnej podczas leczenia lamotryginą była 3-krotnie większa wśród tych pacjentów w porównaniu z pacjentami bez takiego wywiadu. Stan wszystkich pacjentów (dorosłych i dzieci), u których wystąpi wysypka, powinien być natychmiast oceniony, a lamotrygina powinna być odstawiona i nie podawana ponownie, dopóki nie zostanie ustalona przyczyna wystąpienia wysypki. Zaleca się także, aby lamotrygina nie była ponownie wprowadzona do leczenia u pacjentów, u których przerwano jej stosowanie z powodu wystąpienia wysypki skórnej, chyba że potencjalne korzyści wyraźnie przewyższają ryzyko. W razie wystąpienia u pacjenta zespołu Stevens-Johnsona, TEN lub wysypki polekowej z eozynofilią i objawami ogólnymi (zespół DRESS) związanych ze stosowaniem lamotryginy, nie należy rozpoczynać ponownego leczenia lamotryginą już nigdy. Wysypkę opisywano także jako jeden z elementów zespołu nadwrażliwości, który obejmuje wiele różnorodnych objawów, tj.: gorączka, powiększenie węzłów chłonnych, obrzęk twarzy i nieprawidłowości w wynikach badań krwi obwodowej i czynności wątroby. Zespół charakteryzuje się różnym stopniem zmian klinicznych i rzadko może prowadzić do rozsianego krzepnięcia śródnaczyniowego i niewydolności wielonarządowej. Należy podkreślić, że wczesne objawy zespołu nadwrażliwości (np. gorączka, powiększenie węzłów chłonnych) mogą występować bez wyraźnej wysypki skórnej. Pacjenci powinni być uprzedzeni, aby w przypadku wystąpienia przedmiotowych lub podmiotowych objawów, natychmiast poddali się badaniu lekarskiemu i przerwali leczenie lamotryginą, jeżeli nie można było ustalić innej przyczyny. Myśli i zachowania samobójcze odnotowano u pacjentów, u których stosowano leki przeciwpadaczkowe w poszczególnych wskazaniach. Meta-analiza randomizowanych, kontrolowanych placebo badań leków przeciwpadaczkowych również wskazuje na niewielkie zwiększenie ryzyka myśli i zachowań samobójczych. Nie jest znany mechanizm powstawania tego ryzyka, a dostępne dane nie wykluczają możliwości, że zwiększone ryzyko występuje także podczas stosowania lamotryginy. W związku z tym należy uważnie obserwować, czy u pacjenta nie występują oznaki myśli i zachowań samobójczych i w razie konieczności rozważyć zastosowanie odpowiedniego leczenia. Pacjentów (oraz ich opiekunów) należy poinformować, że w razie wystąpienia oznak myśli lub zachowań samobójczych należy poradzić się lekarza. U pacjentów z zaburzeniami afektywnymi dwubiegunowymi, nasilenie objawów depresji i/lub zdarzeń związanych z samobójstwem może wystąpić niezależnie od tego, czy przyjmują oni leki stosowane w leczeniu zaburzeń afektywnych dwubiegunowych, w tym produkt leczniczy. Dlatego pacjenci przyjmujący lek w terapii zaburzeń afektywnych dwubiegunowych powinni być poddani ścisłej obserwacji ze względu na możliwość wystąpienia objawów klinicznego nasilenia choroby (w tym pojawienia się nowych objawów) oraz zdarzeń związanych z samobójstwem, w szczególności na początku leczenia lub w trakcie zmian dawkowania. Niektórzy pacjenci, na przykład ci z zachowaniami lub myślami samobójczymi w wywiadzie, młodzi dorośli, lub ci pacjenci, u których przed rozpoczęciem leczenia występowały znacznie nasilone myśli samobójcze, mogą być w grupie zwiększonego ryzyka wystąpienia myśli samobójczych lub prób samobójczych i powinni podczas leczenia pozostawać pod ścisłą kontrolą. U pacjentów, u których wystąpią objawy klinicznego nasilenia choroby (w tym wystąpienie nowych objawów) i/lub pojawią się myśli lub zachowania samobójcze, zwłaszcza jeśli objawy te będą znacznie nasilone, pojawią się nagle, lub nie będą częścią dotychczas zgłaszanych przez pacjenta objawów, należy rozważyć zmianę postępowania terapeutycznego, w tym możliwość przerwania leczenia. Zastosowanie połączenia etynyloestradiolu i lewonorgestrelu (30 µg/150 µg) powodowało ok. 2-krotne zwiększenie klirensu lamotryginy, skutkując zmniejszeniem stężenia lamotryginy. Zmniejszenie stężenia lamotryginy było związane z utratą kontroli nad napadami padaczkowymi. W większości przypadków po etapie stopniowego zwiększania dawki do uzyskania maks. reakcji na leczenie będą konieczne większe (nawet podwojone) dawki podtrzymujące lamotryginy. W przypadku zaprzestania stosowania hormonalnych środków antykoncepcyjnych, klirens lamotryginy może być zmniejszony o połowę. Zwiększone stężenie lamotryginy może być związane z wystąpieniem działań niepożądanych zależnych od dawki. Dlatego pacjentki należy poddać obserwacji. U kobiet nie stosujących obecnie induktorów glukuronidacji lamotryginy, a stosujących hormonalne środki antykoncepcyjne, w przypadku których przez 1 tydzień jest prowadzona terapia nieaktywna (na przykład tydzień bez tabl. antykoncepcyjnych), w tyg. terapii nieaktywnej występuje stopniowe, przemijające zwiększenie stężenia lamotryginy. Tego rodzaju zmiany stężeń lamotryginy mogą być związane z wystąpieniem działań niepożądanych. Dlatego należy rozważyć stosowanie antykoncepcji bez tygodniowej przerwy w zażywaniu tabl. (np. ciągła antykoncepcja hormonalna lub niehormonalne metody antykoncepcyjne). Interakcje pomiędzy innymi doustnymi środkami antykoncepcyjnymi lub hormonalną terapią zastępczą a lamotryginą nie były badane, jednak mogą one mieć podobny wpływ na parametry farmakokinetyczne lamotryginy. Badania interakcji z udziałem 16 zdrowych ochotniczek wykazały, że w przypadku jednoczesnego podawania lamotryginy i hormonalnego środka antykoncepcyjnego (połączenie etynyloestradiolu /lewonorgestrelu) następuje nieznaczne zwiększenie klirensu lewonorgestrelu oraz zmiany stężenia FSH oraz LH w surowicy. Nie jest znany wpływ tych zmian na aktywność owulacyjną jajników. Nie można jednak wykluczyć możliwości wpływu tych zmian na zmniejszenie skuteczności antykoncepcyjnej u niektórych pacjentek przyjmujących preparaty hormonalne jednocześnie z lamotryginą. Dlatego tez pacjentki należy poinformować o konieczności niezwłocznego powiadamiania lekarza w przypadku wystąpienia zmian w cyklu miesiączkowym, tj.: krwawienie międzymiesiączkowe. Lamotrygina wykazuje słabe działanie hamujące na reduktazę kwasu dihydrofoliowego, więc istnieje możliwość zaburzeń metabolizmu folianów podczas długotrwałego leczenia. Jednak w przypadku długotrwałego stosowania u ludzi, lamotrygina nie powodowała znaczących zmian stężenia hemoglobiny, średniej objętości krwinek ani stężeń folianów w surowicy albo erytrocytach przez okres do 1 roku, a podczas stosowania leku przez okres do 5 lat nie obserwowano zmian stężeń folianów w krwinkach czerwonych. W badaniach z pojedynczą dawką u pacjentów ze schyłkową niewydolnością nerek, stężenia lamotryginy w osoczu nie ulegały istotnej zmianie. Jednakże u pacjentów z niewydolnością nerek może dochodzić do kumulacji metabolitu glukuronidowego; dlatego należy zachować ostrożność podczas leczenia pacjentów z niewydolnością nerek. Pacjentom stosującym obecnie inne preparaty zawierające lamotryginę nie należy podawać produktu bez konsultacji z lekarzem. Produkt zawiera laktozę jednowodną. Pacjenci z rzadkimi dziedzicznymi zaburzeniami związanymi z nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy nie powinni przyjmować tego produktu. Brak danych dotyczących wpływu lamotryginy na wzrost, dojrzewanie płciowe, rozwój poznawczy, emocjonalny i behawioralny u dzieci. Nagłe odstawienie produktu może spowodować nawrót napadów padaczkowych. Jeżeli preparat nie musi być nagle odstawiony ze względów bezpieczeństwa (np. wysypka), jego dawkę należy stopniowo zmniejszać przez okres 2 tyg. W literaturze istnieją doniesienia, że ciężkie napady padaczkowe ze stanem padaczkowym, mogą prowadzić do rozpadu mięśni poprzecznie prążkowanych, niewydolności wielonarządowej oraz rozsianego krzepnięcia śródnaczyniowego, które czasami prowadzą do zgonu. Podobne przypadki obserwowano w związku ze stosowaniem lamotryginy. Może być zaobserwowane znaczące klinicznie zwiększenie częstości napadów padaczkowych zamiast jego zmniejszenia. U pacjentów z więcej niż jednym typem napadów, należy przeanalizować korzyści dotyczące kontroli jednego typu napadów w stosunku do jakiegokolwiek pogorszenia objawów innego typu napadów. Objawy napadów mioklonicznych mogą ulec pogorszeniu po zastosowaniu lamotryginy. Dane sugerują, że odpowiedź na leczenie w połączeniu z induktorami enzymów jest mniejsza niż w przypadku połączenia z lekami przeciwpadaczkowymi nie indukującymi enzymów. Przyczyna nie jest jasna. U dzieci stosujących lamotryginę w leczeniu typowych napadów nieświadomości, skuteczność może nie być uzyskana u wszystkich pacjentów. Stosowanie leków przeciwdepresyjnych jest związane ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia myśli i zachowań samobójczych u dzieci i młodzieży z zaburzeniami depresyjnymi i innymi zaburzeniami psychicznymi. Z uwagi na różnice osobnicze w reakcji na leki przeciwpadaczkowe, pacjenci przyjmujący produkt w leczeniu padaczki powinni skonsultować się z lekarzem w kwestiach dotyczących specyficznych problemów związanych z prowadzeniem pojazdów mechanicznych i padaczką. Nie prowadzono badań dotyczących wpływu produktu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. W dwóch badaniach z udziałem ochotników udowodniono, że wpływ lamotryginy na precyzyjną koordynację wzrokowo-ruchową, ruchy gałek ocznych, zdolność zachowania równowagi ciała i subiektywne działanie sedatywne, nie różnił się od placebo. W badaniach klinicznych lamotryginy zgłaszano działania niepożądane o charakterze neurologicznym, tj.: zawroty głowy czy podwójne widzenie. Z tego względu przed prowadzeniem pojazdów i obsługiwaniem maszyn pacjenci powinni ocenić, jak wpływa na nich leczenie produktem.

Badania interakcji prowadzono tylko u osób dorosłych. Stwierdzono, że enzymami odpowiedzialnymi za metabolizm lamotryginy są UDP-glukuronylotransferazy. Brak jest dowodów na to, że lamotrygina powoduje istotną klinicznie indukcję lub hamowanie aktywności wątrobowych enzymów oksydacyjnych metabolizujących leki i istnieje małe prawdopodobieństwo wystąpienia interakcji między lamotryginą i lekami metabolizowanymi przez enzymy cytochromu P450. Lamotrygina może indukować własny metabolizm, ale jest to działanie znikome i jest mało prawdopodobne, aby miało istotne konsekwencje kliniczne. Wpływ innych produktów leczniczych na glukuronidację lamotryginy. Produkty lecznicze, które znacząco hamują glukuronidację lamotryginy: walproinian. Produkty lecznicze, które znacząco indukują glukuronidację lamotryginy: fenytoina, karbamazepina, fenobarbital, prymidon, ryfampicyna, lopinawir/rytonawir (dawkowanie), połączenie etynyloestradiolu/lewonorgestrelu (nie badano interakcji między doustnymi środkami antykoncepcyjnymi lub hormonalną terapią zastępczą a lamotryginą, ale mogą one w podobny sposób oddziaływać na parametry farmakokinetyczne lamotryginy), atazanawir/rytonawir (dawkowanie). Produkty lecznicze, które ani nie hamują ani nie indukują w istotny sposób glukuronidacji lamotryginy: oksykarbazepina, felbamat, gabapentyna, lewetyracetam, pregabalina, topiramat, zonisamid, lit, bupropion, olanzapina. Interakcje z innymi lekami przeciwpadaczkowymi. Walproinian, który hamuje glukuronidację lamotryginy, zmniejsza metabolizm lamotryginy i wydłuża prawie dwukrotnie średni T0,5 lamotryginy. U pacjentów przyjmujących jednocześnie walproinian należy stosować odpowiedni schemat leczenia. Niektóre leki przeciwpadaczkowe (tj.: fenytoina, karbamazepina, fenobarbital i prymidon), które uaktywniają enzymy metabolizujące leki w wątrobie, powodują indukcję glukuronidacji lamotryginy i przyspieszają metabolizm lamotryginy. U pacjentów przyjmujących jednocześnie fenytoinę, karbamazepinę, fenobarbital lub prymidon należy stosować odpowiedni schemat leczenia. Opisywano objawy ze strony OUN, w tym zawroty głowy, ataksja, podwójne widzenie, zaburzenia ostrości wzroku i nudności, występujące u pacjentów przyjmujących karbamazepinę po wprowadzeniu do leczenia lamotryginy. Objawy te zwykle ustępowały po zmniejszeniu dawki karbamazepiny. Podobne działanie zaobserwowano podczas badania, w którym dorosłym zdrowym ochotnikom podawano lamotryginę i oksykarbazepinę, nie badano jednak wpływu zmniejszenia dawki. Istnieją doniesienia w literaturze o zmniejszeniu stężenia lamotryginy podczas podawania lamotryginy w połączeniu z oksykarbazepiną. Jednakże w badaniu prospektywnym, w którym zdrowym dorosłym ochotnikom podawano 200 mg lamotryginy i 1200 mg oksykarbazepiny, oksykarbazepina nie zmieniała metabolizmu lamotryginy, a lamotrygina nie zmieniała metabolizmu oksykarbazepiny. Dlatego też u pacjentów otrzymujących skojarzone leczenie z oksykarbazepiną, należy zastosować schemat dawkowania dla leczenia skojarzonego bez walproinianu i bez induktorów glukuronidacji lamotryginy. W badaniu z udziałem zdrowych ochotników jednoczesne stosowanie felbamatu (1200 mg 2x/dobę,) i lamotryginy (100 mg 2x/dobę przez 10 dni) nie wykazano istotnego klinicznie wpływu na farmakokinetykę lamotryginy. Opierając się, na analizie retrospektywnej stężeń w osoczu u pacjentów otrzymujących lamotryginę, zarówno z gabapentyną, jak i bez gabapentyny, gabapentyna nie zmieniała klirensu lamotryginy. Potencjalne interakcje między lewetyracetamem i lamotryginą oceniano na podstawie analiz stężeń obydwu substancji w surowicy podczas badań klinicznych kontrolowanych placebo. Dane te wskazują, że lamotrygina nie wpływa na farmakokinetykę lewetyracetamu i że lewetyracetam nie wpływa na farmakokinetykę lamotryginy. Na stężenia stacjonarne lamotryginy w osoczu nie wpływało równoczesne podawanie pregabaliny (200 mg, 3 razy dziennie). Nie zachodzą interakcje farmakokinetyczne między lamotryginą i pregabaliną. Topiramat nie powodował zmiany stężeń lamotryginy w osoczu. Podawanie lamotryginy powodowało zwiększenie stężeń topiramatu o 15%. W badaniu z udziałem pacjentów chorych na padaczkę, jednoczesne podawanie zonisamidu (200-400 mg/dobę,) i lamotryginy (150-500 mg/dobę,) przez 35 dni nie wywierało znaczącego wpływu na farmakokinetykę lamotryginy. Chociaż donoszono o zmianach stężeń innych leków przeciwpadaczkowych w osoczu, w kontrolowanych badaniach nie udowodniono oddziaływania lamotryginy na stężenia w osoczu jednocześnie podawanych leków przeciwpadaczkowych. Badania in vitro dowodzą, że lamotrygina nie wypiera innych leków przeciwpadaczkowych z miejsc wiązania z białkami. Interakcje z innymi lekami psychotropowymi. Farmakokinetyka litu po podaniu 2 g bezwodnego glukonianu litu 2x/dobę, przez 6 dni 20 zdrowym osobom nie uległa zmianie podczas jednoczesnego przyjmowania lamotryginy w dawce 100 mg/dobę. Wielokrotne podanie doustnych dawek bupropionu nie miało statystycznie istotnego wpływu na farmakokinetykę pojedynczej dawki lamotryginy u 12 pacjentów i powodowało jedynie nieznaczne zwiększenie wartości AUC dla glukuronidu lamotryginy. W badaniu z udziałem zdrowych dorosłych ochotników, olanzapina w dawce 15 mg spowodowała zmniejszenie wartości AUC i Cmax lamotryginy, średnio odpowiednio o 24% i 20%. Nie oczekuje się aby efekty zwiększenia tych wartości miały znaczenie kliniczne. Lamotrygina w dawce 200 mg nie wpływała na farmakokinetykę olanzapiny. Wielokrotne podanie doustnych dawek lamotryginy wynoszących 400 mg/dobę, nie miało klinicznie znaczącego wpływu na farmakokinetykę pojedynczej dawki rysperydonu wynoszącej 2 mg u 14 zdrowych dorosłych ochotników. Po jednoczesnym podaniu 2 mg rysperydonu łącznie z lamotryginą, 12 na 14 ochotników zgłaszało senność, podczas gdy po przyjęciu samego rysperydonu ten stosunek wynosił 1 na 20, natomiast przy podawaniu samej lamotryginy nie było zgłoszeń. Badania in vitro wykazały, że tworzenie głównego metabolitu lamotryginy, 2-N-glukuronidu, było w minimalnym stopniu hamowane przez amitryptylinę, bupropion, klonazepam, haloperidol lub lorazepam. Badania te wskazują również, że mało prawdopodobne jest hamowanie metabolizmu lamotryginy przez klozapinę, fluoksetynę, fenelzynę, rysperydon, sertralinę i trazodon. W dodatku tego badanie metabolizmu bufuralolu w mikrosomach ludzkiej wątroby sugeruje, ze lamotrygina nie zmniejsza klirensu leków metabolizowanych głównie przez CYP2D6. Interakcje z hormonalnymi środkami antykoncepcyjnymi. Wpływ hormonalnych środków antykoncepcyjnych na farmakokinetykę lamotryginy. W badaniu z udziałem 16 ochotniczek podawanie doustnych tabl. antykoncepcyjnych zawierających połączenie 30 µg etynyloestradiolu/150 µg lewonorgestrelu wywoływało ok. 2-krotne zwiększenie klirensu lamotryginy po podaniu doustnym, co powodowało zmniejszenie wartości AUC i Cmax lamotryginy średnio odpowiednio o 52% i 39%. Stężenie lamotryginy w surowicy wzrastało podczas tyg., w którym prowadzona była terapia nieaktywna (tydzień bez tabl. antykoncepcyjnej), ze stężeniem lamotryginy przed podaniem kolejnej dawki, pod koniec tyg., w którym nie stosowano substancji czynnej, które było średnio ok. 2-krotnie większe niż podczas stosowania preparatu. Nie jest konieczne dostosowywanie zalecanego schematu zwiększania dawki dla lamotryginy wyłącznie ze względu na stosowanie hormonalnych środków antykoncepcyjnych, ale w większości przypadków rozpoczęcia lub zakończenia stosowania hormonalnych środków antykoncepcyjnych konieczne będzie zwiększenie lub zmniejszenie podtrzymującej dawki lamotryginy. Wpływ lamotryginy na farmakokinetykę hormonalnych środków antykoncepcyjnych. W badaniu z udziałem 16 ochotniczek stosowanie lamotryginy w dawce 300 mg po osiągnięciu stanu stacjonarnego nie wpływało na farmakokinetykę etynyloestradiolu zawartego w złożonej doustnej tabl. antykoncepcyjnej. Obserwowano niewielki wzrost klirensu lewonorgestrelu po podaniu doustnym, co powodowało zmniejszenie wartości AUC i Cmax dla lewonorgestrelu przeciętnie o odpowiednio 19% i 12%. Przeprowadzony podczas badania pomiar stężenia FSH, LH i estradiolu w surowicy wskazywał na pewne osłabienie hamowania czynności hormonalnej jajników u niektórych kobiet, chociaż pomiary stężenia progesteronu w surowicy nie wykazywały hormonalnych dowodów wystąpienia owulacji u żadnej z 16 pacjentek. Nie jest znany wpływ niewielkiego zwiększenia klirensu lewonorgestrelu oraz zmian stężenia FSH i LH w surowicy na aktywność owulacyjną jajników. Nie badano wpływu dawek lamotryginy innej niż 300 mg/dobę i nie prowadzono badań z innymi preparatami zawierającymi żeńskie hormony płciowe. Interakcje z innymi produktami leczniczymi. W badaniu z udziałem 10 ochotników płci męskiej, ryfampicyna powodowała zwiększenie klirensu lamotryginy i skracała T0,5 lamotryginy ze względu na indukcję enzymów wątrobowych odpowiedzialnych za glukuronidację. U pacjentów przyjmujących równocześnie rifampicynę należy stosować odpowiedni schemat leczenia. W badaniu z udziałem zdrowych ochotników połączenie lopinawiru/rytonawiru powodowało zmniejszenie stężenia lamotryginy w osoczu mniej więcej o połowę prawdopodobnie z powodu indukcji glukuronidacji. U pacjentów przyjmujących równocześnie lopinawir/rytonawir należy stosować odpowiedni schemat leczenia. W badaniu z udziałem zdrowych dorosłych ochotników połączenie atazanawiru/rytonawiru (300 mg/100 mg) podawane przez 9 dni powodowało zmniejszenie wartości AUC i Cmax lamotryginy w surowicy (pojedyncza dawka 100 mg), średnio o odpowiednio 32% i 6%. U pacjentów przyjmujących równocześnie atazanawir/rytonawir należy stosować odpowiedni schemat leczenia. Istnieją doniesienia o wystąpieniu drgawek u pacjentów leczonych równocześnie orlistatem i lekami przeciwpadaczkowymi, np. walproinianem i lamotryginą. Nie można wykluczyć związku przyczynowego tych drgawek z interakcją między lekami. Orlistat może zmniejszać absorpcję leków przeciwpadaczkowych prowadząc do wystąpienia drgawek. Dlatego pacjenci ci powinni być monitorowani w kierunku możliwych zmian w częstości występowania i/lub ciężkości napadów drgawek.

Ogólne zagrożenia związane z zastosowaniem leków przeciwpadaczkowych. Kobiety potencjalnie mogące zajść w ciąże, powinny zasięgnąć porady specjalisty. Jeżeli kobieta planuje zajście w ciążę, należy przeanalizować potrzebę, leczenia lekami przeciwpadaczkowymi. U kobiet leczonych z powodu padaczki należy unikać nagłego odstawienia leków przeciwpadaczkowych, ponieważ może to prowadzić do napadów padaczkowych z odstawienia, które mogą mieć poważne konsekwencje dla kobiety i nienarodzonego dziecka. Ryzyko wystąpienia wrodzonych wad rozwojowych jest 2-3 razy większe u dzieci matek stosujących leki przeciwpadaczkowe w porównaniu do spodziewanej częstości w populacji ogólnej, wynoszącej ok. 3%. Najczęściej zgłaszanymi wadami rozwojowymi są rozszczep wargi, wady układu sercowo-naczyniowego i zaburzenia rozwoju cewy nerwowej. Leczenie wieloma lekami przeciwpadaczkowymi jest związane z większym ryzykiem wystąpienia wrodzonych wad rozwojowych niż monoterapia, dlatego jeżeli jest to tylko możliwe, należy stosować monoterapię. Zagrożenie związane z zastosowaniem lamotryginy. Dane uzyskane po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu pochodzące z kilku prospektywnych rejestrów ciąży dokumentują wyniki kliniczne u ponad 2000 kobiet otrzymujących podczas I trymestru ciąży lamotryginę w monoterapii. Chociaż dane te nie wskazują na znaczne zwiększenie ryzyka poważnych wad wrodzonych, są one jednak zbyt ograniczone, aby wykluczyć umiarkowane zwiększenie częstości rozszczepu podniebienia lub wargi. Badania na zwierzętach wykazały toksyczny wpływ na rozwój. Jeżeli konieczne jest leczenie lamotryginą podczas ciąży, zaleca się stosowanie najmniejszej możliwej dawki terapeutycznej. Lamotrygina jest słabym inhibitorem reduktazy kwasu dihydrofoliowego i teoretycznie może powodować zwiększenie ryzyka uszkodzenia zarodka lub płodu poprzez zmniejszenie stężenia kwasu foliowego. Można rozważyć stosowanie kwasu foliowego w przypadku planowania ciąży i we wczesnym okresie ciąży. Zmiany fizjologiczne w czasie ciąży mogą wpływać na stężenie i/lub skuteczność terapeutyczną lamotryginy. Istnieją doniesienia o zmniejszeniu stężenia lamotryginy w osoczu podczas ciąży, z potencjalnym zagrożeniem utraty kontroli nad napadami padaczkowymi. Stężenie lamotryginy po urodzeniu może gwałtownie wzrastać, z ryzykiem wystąpienia działań niepożądanych zależnych od dawki. Z tego względu należy monitorować stężenie lamotryginy w surowicy przed ciążą, podczas ciąży i po ciąży, jak również zaraz po urodzeniu. W razie potrzeby dawka powinna być dostosowana w celu utrzymania stężenia lamotryginy w surowicy na tym samym poziomie co przed ciążą, lub dostosowana zgodnie z odpowiedzią kliniczną. Oprócz tego po urodzeniu należy monitorować działania niepożądane zależne od dawki. Dane wskazują, że lamotrygina przenika do mleka kobiecego w wysoce zróżnicowanych stężeniach. Całkowite stężenie lamotryginy u niemowląt może osiągnąć ok. 50% wartości stężenia obserwowanego u matki. W związku z tym, u niektórych niemowląt karmionych piersią stężenia lamotryginy w surowicy osiągały wartości, przy których mogą występować efekty farmakologiczne. W małej grupie niemowląt eksponowanych na działanie lamotryginy nie obserwowano żadnych działań niepożądanych. Należy ocenić, czy potencjalne korzyści z karmienia piersią przewyższają potencjalne ryzyko działań niepożądanych u niemowlęcia. Jeżeli kobieta leczona lamotryginą zdecyduje się karmić piersią, niemowlę należy monitorować pod kątem działań niepożądanych.

Zgodnie z obecnie dostępnymi danymi, działania niepożądane zostały podzielone na występujące podczas leczenia padaczki i zaburzeń afektywnych dwubiegunowych. Padaczka. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo rzadko) nieprawidłowości hematologiczne, w tym neutropenia, leukopenia, niedokrwistość, trombocytopenia, pancytopenia, niedokrwistość aplastyczna, agranulocytoza; (nieznana) limfadenopatia. Zaburzenia hematologiczne oraz limfadenopatia mogą ale nie muszą być związane z zespołem nadwrażliwości. Zaburzenia układu immunologicznego: (bardzo rzadko) zespół nadwrażliwości (w tym objawy tj.: gorączka, uogólnione powiększenie węzłów chłonnych, obrzęk twarzy, nieprawidłowości w wynikach badań morfologii krwi i badań czynności wątroby, rozsiane krzepnięcie śródnaczyniowe, niewydolność wielonarządowa). Istnieją doniesienia również o wysypce stanowiącej jeden z elementów zespołu nadwrażliwości, który obejmuje szereg różnorodnych objawów układowych tj.: gorączka, uogólnione powiększenie węzłów chłonnych, obrzęk twarzy i nieprawidłowości w wynikach badań krwi i badań czynnościowych wątroby. Zespół wykazuje różny stopień nasilenia zmian klinicznych i w rzadkich przypadkach może prowadzić do rozsianego krzepnięcia śródnaczyniowego oraz niewydolności wielonarządowej. Należy wspomnieć, że wczesne objawy nadwrażliwości (np. gorączka, uogólnione powiększenie węzłów chłonnych) mogą wystąpić bez wyraźnej wysypki. W przypadku pojawienia się takich objawów, należy natychmiast ocenić stan pacjenta i przerwać leczenie produktem, jeżeli nie można ustalić innej etiologii. Zaburzenia psychiczne: (często) agresja, drażliwość; (bardzo rzadko) splątanie, omamy, tiki. Zaburzenia układu nerwowego, w badaniach klinicznych podczas monoterapii: (bardzo często) ból głowy; (często) senność, zawroty głowy, drżenie, bezsenność; (niezbyt często) ataksja; (rzadko) oczopląs. Podczas innych doświadczeń klinicznych: (bardzo często) senność, ataksja, zawroty głowy, ból głowy; (często) oczopląs, drżenie, bezsenność; (bardzo rzadko) pobudzenie, chwiejny chód, zaburzenia ruchowe, nasilenie objawów choroby Parkinsona, objawy pozapiramidowe, choreoatetoza, zwiększenie częstości napadów padaczkowych; (nieznana) aseptyczne zapalenie opon. Istnieją doniesienia, że lamotrygina może nasilać objawy parkinsonizmu u pacjentów z wcześniej rozpoznaną chorobą Parkinsona, a w pojedynczych przypadkach może wywoływać objawy pozapiramidowe i choreoatetozę u pacjentów bez pierwotnego schorzenia. Zaburzenia oka. W badaniach klinicznych podczas monoterapii: (niezbyt często) podwójne widzenie, niewyraźne widzenie. Podczas innych doświadczeń klinicznych: (bardzo często) podwójne widzenie, niewyraźne widzenie; (rzadko) zapalenie spojówek. Zaburzenia żołądka i jelit: w badaniach klinicznych podczas monoterapii: (często) nudności, wymioty, biegunka. Podczas innych doświadczeń klinicznych: (bardzo często) nudności, wymioty; (często) biegunka. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (bardzo rzadko) niewydolność wątroby, zaburzenie czynności wątroby, zwiększenie wyników badań czynności wątroby. Zaburzenia czynności wątroby są zwykle związane z reakcjami nadwrażliwości, ale zgłaszano także pojedyncze przypadki bez widocznych oznak nadwrażliwości. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo często) wysypka skórna; (bardzo rzadko) ciężkie reakcje skórne: zespół Stevens- Johnsona (SJS) oraz martwica toksyczno-rozpływna naskórka (TEN); (nieznana) łysienie, wysypka polekowa z eozynofilią i objawami ogólnymi (zespół DRESS). W badaniach klinicznych prowadzonych metodą podwójnie ślepej próby, przeprowadzonych u osób dorosłych, wysypka skórna wystąpiła u maks. 10% pacjentów przyjmujących lamotryginę i u 5% pacjentów przyjmujących placebo. U 2% pacjentów wysypka skórna spowodowała konieczność odstawienia leczenia lamotryginą. Wysypka, zwykle grudkowo-plamista, występowała zwykle w ciągu 1-szych 8 tyg. od rozpoczęcia leczenia i ustępowała po odstawieniu produktu. Informowano o przypadkach wysypki o znacznym nasileniu, stanowiącej potencjalne zagrożenie dla życia, w tym zespołu Stevens-Johnsona czy martwicy toksyczno-rozpływnej naskórka (zespół Lyella). Pomimo tego, że u większości pacjentów objawy ustępowały po odstawieniu leczenia lamotryginą, u niektórych następowało nieodwracalne bliznowacenie i, w rzadkich przypadkach, zgon. Ogólne ryzyko wysypki ma ścisły związek z: dużymi dawkami początkowymi lamotryginy i zbyt szybkim zwiększaniem dawki, niezgodnym z zaleceniami; jednoczesnym podawaniem walproinianu. Informowano również o wysypce stanowiącej jeden z elementów zespołu nadwrażliwości, który obejmuje szereg różnorodnych objawów układowych. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (bardzo rzadko) zespół rzekomotoczniowy. Informowano o przypadkach zmniejszenia gęstości mineralnej kości, wystąpieniu osteopenii, osteoporozy oraz złamań kości przy długotrwałym leczeniu lamotryginą. Mechanizm działania lamotryginy na metabolizm kostny nie został poznany. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) zmęczenie. Zaburzenia afektywne dwubiegunowe. Oceniając ogólny profil bezpieczeństwa lamotryginy należy brać pod uwagę poniższe działania niepożądane oraz działania niepożądane obserwowane w przypadku padaczki. Zaburzenia układu nerwowego. Podczas badań klinicznych zaburzeń afektywnych dwubiegunowych: (bardzo często) ból głowy; (często) pobudzenie, senność, zawroty głowy. Zaburzenia żołądka i jelit. Podczas badań klinicznych zaburzeń afektywnych dwubiegunowych: (często) suchość w ustach. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej. Podczas badań klinicznych zaburzeń afektywnych dwubiegunowych: (bardzo często) wysypka skórna; (bardzo rzadko) zespół Stevens-Johnsona (SJS) oraz martwica toksyczno-rozpływna naskórka (TEN); (nieznana) wysypka polekowa z eozynofilią i objawami ogólnymi (zespół DRESS). Biorąc pod uwagę wszystkie badania dotyczące stosowania lamotryginy w zaburzeniach afektywnych dwubiegunowych (kontrolowane i niekontrolowane), wysypki skórne występowały u 12% pacjentów leczonych lamotryginą. Natomiast w kontrolowanych badaniach klinicznych u pacjentów z zaburzeniami afektywnymi dwubiegunowymi wysypka skórna występowała u 8% pacjentów przyjmujących lamotryginę i u 6% pacjentów przyjmujących placebo. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej. Podczas badan klinicznych zaburzeń afektywnych dwubiegunowych: (często) bóle stawów. Informowano o przypadkach zmniejszenia gęstości mineralnej kości, wystąpieniu osteopenii, osteoporozy oraz złamań kości przy długotrwałym leczeniu lamotryginą. Mechanizm działania lamotryginy na metabolizm kostny nie został poznany. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania. Podczas badań klinicznych zaburzeń afektywnych dwubiegunowych: (często) ból, ból pleców.

Donoszono o przyjęciu dawki 10-20 razy większej od maks. dawki terapeutycznej. Przedawkowanie powodowało objawy tj.: oczopląs, ataksja, zaburzenia świadomości i śpiączka. W przypadku przedawkowania pacjenta należy hospitalizować i stosować odpowiednie leczenie objawowe. Jeżeli to wskazane, należy prowadzić leczenie mające na celu zmniejszenie wchłaniania (węgiel aktywny, środki przeczyszczające lub płukanie żołądka). Dalsze leczenie powinno być dostosowane do sytuacji klinicznej. Nie ma doświadczeń dotyczących hemodializy jako sposobu leczenia przedawkowania. U 6 ochotników z niewydolnością nerek podczas 4-godzinnej hemodializy z organizmu usunięto 20% lamotryginy.

Wyniki badań farmakologicznych sugerują, że lamotrygina jest zależnym od stosowania i napięcia blokerem kanałów sodowych bramkowanych napięciem. Hamuje powtarzające się z dużą częstością wyładowania neuronów i hamuje uwalnianie glutaminianu (neuroprzekaźnika, który odgrywa kluczową rolę w powstawaniu napadów padaczkowych). Działania te mają prawdopodobnie wpływ na właściwości przeciwpadaczkowe lamotryginy. Z kolei mechanizm działania leczniczego lamotryginy w zaburzeniach afektywnych dwubiegunowych nie został ustalony, chociaż prawdopodobnie istotne znaczenie ma tu interakcja z kanałami sodowymi bramkowanymi napięciem.

1 tabl. zawiera 50 lub 100 mg lamotryginy.