Chlorowodorek epirubicyny jest zazwyczaj podawany w postaci wlewu dożylnego. Podawanie dopęcherzowe przynosi korzyści w leczeniu powierzchownych postaci raka pęcherza moczowego oraz zapobieganiu nawrotom nowotworu po resekcji przezcewkowej. Podanie dożylne (iv.). Całkowita dawka chlorowodorku epirubicyny w jednym cyklu leczenia może być różna w zależności od zastosowanego schematu leczenia (np. produkt może być podawany w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami cytostatykami) oraz wskazania. Chlorowodorek epirubicyny powinien być podawany do przewodu, przez który swobodnie przepływa roztw. (0,9% sodu chlorek lub 5% glukoza) stanowiący wlew dożylny. Czas wlewu wynosi zwykle 3-20 minut (w zależności od dawki produktu i objętości roztw.), co ma na celu zmniejszenie ryzyka zakrzepicy lub wydostania się produktu poza żyłę. Bezpośrednie wstrzyknięcie produktu nie jest zalecane z uwagi na ryzyko wynaczynienia, do którego może dojść nawet wówczas, gdy przed podaniem produktu do strzykawki zostanie zaaspirowana odpowiednia ilość krwi. Schematy leczenia ze standardową dawką początkową. Zalecana standardowa dawka początkowa chlorowodorku epirubicyny stosowana w monoterapii u dorosłych to 60-120 mg/m2 pc. na jeden cykl leczenia. Zalecana dawka początkowa chlorowodorku epirubicyny stosowana jako składnik terapii uzupełniającej u pacjentów z rakiem piersi z przerzutami do węzłów chłonnych pachowych to 100-120 mg/m2 pc. Całkowita dawka początkowa w danym cyklu może zostać podana jako dawka pojedyncza lub podzielona na 2-3 kolejne dni. Jeżeli skutki toksycznego działania produktu (przede wszystkim supresja szpiku kostnego i zapalenie błony śluzowej jamy ustnej) ustępują prawidłowo, cykle leczenia można powtarzać co 3-4 tyg. Jeżeli chlorowodorek epirubicyny jest stosowany w leczeniu skojarzonym z innymi cytostatykami, których działania niepożądane mogą się sumować, należy odpowiednio zmniejszyć zalecaną dawkę na jeden cykl (patrz referencje dla poszczególnych wskazań). Schematy leczenia z dużą dawką początkową. Duże dawki początkowe chlorowodorku epirubicyny mogą być stosowane w leczeniu raka piersi i płuca. Przy stosowaniu produktu w monoterapii, zalecana duża dawka początkowa chlorowodorku epirubicyny na jeden cykl u dorosłych (do 135 mg/m2 pc.) powinna być podawana w dniu 1. lub podzielona na dni 1., 2. i 3., co 3-4 tyg. W leczeniu skojarzonym zalecana duża dawka początkowa (do 120 mg/m2 pc.) powinna być podawana w dniu 1., co 3-4 tyg .Modyfikacja dawki. Zaburzenia czynności nerek. Chociaż dane dotyczące pacjentów z niewydolnością nerek są ograniczone i nie pozwalają na sformułowanie ścisłych zaleceń co do dawkowania, należy rozważyć zastosowanie mniejszych dawek początkowych u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek (stężenie kreatyniny w surowicy > 5 mg/dl). Zaburzenia czynności wątroby. Zaleca się zmniejszenie dawki u pacjentów z następującymi wartościami stężeń w surowicy: stężenie bilirubiny 1,2-3 mg/dl lub AspAT 2-4 razy przekraczające górną granicę normy: 50% zalecanej dawki początkowej; stężenie bilirubiny >3 mg/dl lub AspAT > 4 razy przekraczające górną granicę normy: 25% zalecanej dawki początkowej. Inne specjalne grupy pacjentów. U pacjentów wcześniej intensywnie leczonych lub pacjentów, u których naciek nowotworowy zajmuje szpik kostny, może być konieczne rozważenie mniejszych dawek początkowych lub dłuższych odstępów pomiędzy cyklami. U osób w podeszłym wieku stosowano standardowe dawki początkowe i schematy leczenia. Podanie dopęcherzowe. Chlorowodorek epirubicyny należy podać przez cewnik, a następnie zatrzymać w pęcherzu moczowym przez 1 h. Podczas wlewu chory powinien zmieniać pozycję ciała w celu zapewnienia jak najlepszego kontaktu błony śluzowej pęcherza moczowego z roztw. produktu. Aby uniknąć nadmiernego rozcieńczenia produktu w moczu, pacjent powinien zostać poinformowany, by nie pił żadnych płynów przez 12 h przed wlewem. Po zakończeniu zabiegu pacjentowi należy polecić, by oddał mocz. Dopęcherzowe podawanie produktu nie powinno być wykorzystywane do leczenia nowotworów inwazyjnych, naciekających błonę mięśniową pęcherza moczowego. Powierzchowne nowotwory pęcherza moczowego. Pojedynczy wlew. Zaleca się podanie pojedynczego wlewu 80-100 mg bezpośrednio po przezcewkowej resekcji guza (TUR). Cykl leczenia trwający 4-8 tyg., a następnie wlewy comiesięczne. Zaleca się podanie 8 wlewów po 50 mg (w 25-50 ml roztworu soli fizjologicznej) w odstępach tygodniowych, rozpoczynając 2-7 dni po zabiegu TUR. W przypadku miejscowego działania toksycznego (chemicznego zapalenia pęcherza moczowego) należy zmniejszyć dawkę do 30 mg. Można podać lek 4 razy po 50 mg w odstępach tyg., a następnie 11 razy tę samą dawkę w odstępach miesięcznych.

Nadwrażliwość na lek lub pozostałe składniki preparatu. Zahamowanie czynności szpiku. Aktualne lub przebyte uszkodzenie mięśnia sercowego. Ciężka niewydolność wątroby. Ciąża i okres karmienia piersią. Przekroczenie maks. dawki kumulacyjnej dla poszczególnych antracyklin. W stosowaniu dopęcherzowym przeciwwskazaniem jest zwężenie cewki moczowej powstałe w przebiegu guza.

Przed rozpoczęciem, w trakcie oraz po zakończeniu leczenia należy kontrolować parametry czynności serca (EKG, echokardiografia), liczbę krwinek białych, czerwonych i płytkowych oraz biochemiczne parametry czynności wątroby i nerek.

Leki mielosupresyjne, kardio- i hepatotoksyczne w połączeniu z farmorubicyną mogą nasilić swoje działanie toksyczne. Bardzo ostrożnie stosować w połączeniu z cytostatykami o działaniu kardiotoksycznym (np. 5-FU i/lub cyklofosfamid) oraz niektórymi lekami kardiologicznymi (np. antagoniści wapnia). Ostrożnie stosować z lekami wpływającymi na czynność wątroby (np. fenobarbital i barbiturany). Nie łączyć z heparyną w jednej strzykawce.

Wyłysienie (zwykle odwracalne). Nudności, wymioty, biegunka, zapalenie błony śluzowej jamy ustnej z bolesnymi nadżerkami. Mielotoksyczność: leukopenia (nadir 10-14 dnia, normalizacja 21 dnia), w mniejszym stopniu małopłytkowość i niedokrwistość. Kardiotoksyczność może wystąpić jako wczesna (obniżenie napięcia zespołu QRS, obniżenie S-T, spłaszczenie T, częstoskurcz zatokowy, zaburzenia rytmu serca) lub kardiomiopatia późna z zastoinową niewydolnością krążenia (trwałe obniżenie napięcia zespołów QRS, przedłużenie przerwy skurczowej, zmniejszenie frakcji wyrzutowej). Kardiotoksyczność wczesna może pojawić się już w kilka minut po podaniu cytostatyku, niezależnie od dawki. Wysoka gorączka, stany podgorączkowe, dreszcze, pokrzywka, odczyny anafilaktyczne. Białaczki szpikowe wtórne, niekiedy o krótkim okresie latencji. Miejscowe reakcje po wynaczynieniu łącznie z martwicą tkanek, stwardnienie naczyń. Po podaniu dopęcherzowym - rzadko krwotoczne zapalenie pęcherza moczowego. Możliwe jest zabarwienie moczu na kolor czerwony (objaw przemijający po 1-2 dniach i klinicznie nieistotny).

Cytostatyk z grupy antybiotyków antracyklinowych. Farmorubicynę w porównaniu z doksorubicyną cechuje lepszy wskaźnik terapeutyczny, mniejsza toksyczność ogólna, a zwłaszcza kardiotoksyczność. Lek wbudowuje się do nici DNA, powodując jej miejscowe rozerwanie i zahamowanie aktywności polimerazy DNA, w wyniku czego dochodzi do szybkiego zatrzymania akcji mitotycznej i syntezy kwasów nukleinowych. Powoduje także powstawanie aberracji chromosomalnych w komórkach. Forma RD (rapid dissolution) jest łatwo rozpuszczalną postacią leku; forma PFS jest postacią gotową do użycia. Po podaniu dożylnym eliminacja leku następuje trójfazowo; bardzo szybko w fazie początkowej i powoli w fazie końcowej. Średni T0,5 wynosi 40 h. Jest metabolizowana w wątrobie do aktywnego metabolitu (13-OH pochodnej), którego stężenie we krwi jest mniejsze niż stężenie leku nie zmienionego. Lek jest wydalany głównie z żółcią. Nie przenika do płynu mózgowo-rdzeniowego. Po podaniu dopęcherzowym prawie nie wchłania się do organizmu.

Preparat PFS: 1 fiolka (5 ml lub 25 ml) zawiera 10 mg lub 50 mg chlorowodorku epirubicyny. Preparat RD: 1 fiolka zawiera 10 mg lub 50 mg chlorowodorku epirubicyny w postaci liofilizatu.