Najczęściej zgłaszanymi działaniami niepożądanymi są: zmniejszone łaknienie (34,7%), biegunka (19,9%), nieprawidłowości w wynikach badania echokardiograficznego (18,1%), zmęczenie (17,6%), gorączka (17,6%), zmniejszenie stężenia glukozy we krwi (14,4%) oraz senność (13,0%). Najczęściej zgłaszanymi działaniami niepożądanymi są: zmniejszone łaknienie (28,8%), zmęczenie (16,2%), senność (16,2%), biegunka (13,1%) i wymioty (10,8%). Działania niepożądane w przypadku zespołu Dravet. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (często) zapalenie oskrzeli. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo często) zmniejszone łaknienie. Zaburzenia psychiczne: (często) nietypowe zachowania, agresja, pobudzenie, bezsenność, zmiany nastroju; (nieznana) drażliwość. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) senność; (często) ataksja, niedociśnienie tętnicze, letarg, napad padaczkowy, stan padaczkowy, drżenie; (nieznana) zespół serotoninowy. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (nieznana) tętnicze nadciśnienie płucne. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) biegunka; (często) zaparcie, nadmierne wydzielanie śliny. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) wysypka. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) gorączka, zmęczenie. Badania diagnostyczne: (bardzo często) zmniejszenie stężenia glukozy we krwi, nieprawidłowości w wynikach badania echokardiograficznego - obejmuje śladową i łagodną niedomykalność zastawki mitralnej oraz śladową niedomykalność zastawki aortalnej, które zazwyczaj są uznawane za niepatologiczne/fizjologiczne; (często) zmniejszenie mc.; zwiększenie stężenia prolaktyny we krwi. Działania niepożądane w przypadku zespołu Lennoxa-Gastauta. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (często) zapalenie oskrzeli, grypa, zapalenie płuc. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo często) zmniejszone łaknienie. Zaburzenia psychiczne: (często) agresja. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) senność; (często) napad padaczkowy, stan padaczkowy, letarg, drżenie; (nieznana) zespół serotoninowy. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) biegunka, wymioty; (często) zaparcia, nadmierne wydzielanie śliny. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) wysypka. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) zmęczenie. Badania diagnostyczne: (często) zwiększenie stężenia prolaktyny we krwi, zmniejszenie mc. Fenfluramina może powodować zmniejszenie łaknienia i zmniejszenie mc. W kontrolowanych badaniach klinicznych z udziałem dzieci i młodych dorosłych z zespołem Dravet u 34,7% pacjentów leczonych fenfluraminą wystąpiło działanie niepożądane w postaci zmniejszonego łaknienia (w porównaniu z 7,6% pacjentów otrzymujących placebo), a u ok. 7,4% pacjentów leczonych fenfluraminą występowało zmniejszenie mc. o ł7% względem wyjściowej mc. (w porównaniu z 0,8% pacjentów otrzymujących placebo). W badaniach klinicznych z grupą kontrolną prowadzonych z udziałem dzieci i osób dorosłych z zespołem Lennoxa-Gastauta u 28,8% pacjentów leczonych fenfluraminą wystąpiło działanie niepożądane w postaci zmniejszonego łaknienia w porównaniu z 15,3% pacjentów otrzymujących placebo, a u około 8,1% pacjentów leczonych fenfluraminą wystąpiło zmniejszenie mc. o ł7% w stosunku do masy ciała w punkcie początkowym, w porównaniu do 3,1% pacjentów otrzymujących placebo. Wydaje się, że zmniejszone łaknienie oraz zmniejszenie masy ciała są zależne od dawki. U większości pacjentów z czasem dochodziło do zwiększenia masy ciała w trakcie dalszego leczenia fenfluraminą. W badaniach klinicznych III fazy u pacjentów z zespołem Dravet zaobserwowana częstość występowania stanu padaczkowego wynosiła 1,5% w grupie placebo oraz 5,1% w połączonej grupie fenfluraminy. W badaniach klinicznych III fazy u pacjentów z zespołem Lennoxa-Gastauta zaobserwowana częstość występowania stanu padaczkowego wynosiła 1,0% w grupie placebo oraz 1,5% w grupie fenfluraminy. Nie było przypadków przerwania leczenia z powodu stanu padaczkowego w badaniach klinicznych III fazy z udziałem pacjentów z zespołem Dravet i zespołem Lennoxa-Gastauta. W badaniach klinicznych z grupą kontrolną, prowadzonych z udziałem pacjentów z zespołem Dravet, napady drgawkowe zgłaszano rzadziej u pacjentów leczonych fenfluraminą (5,1%) niż u pacjentów przyjmujących placebo (9,8%). Napady padaczkowe uznane za związane ze stosowaniem badanego leku zgłaszano jednak częściej u pacjentów leczonych fenfluraminą niż u pacjentów przyjmujących placebo - 2,8% pacjentów leczonych fenfluraminą w porównaniu do 1,5% pacjentów przyjmujących placebo. W badaniu z udziałem pacjentów z zespołem Lennoxa-Gastauta napady drgawkowe u pacjentów leczonych fenfluraminą były zgłaszane z podobną częstością (8,1%) co u pacjentów otrzymujących placebo (6,1%). Jednak napady drgawkowe uznane za związane z badanym lekiem były częściej zgłaszane u pacjentów przyjmujących fenfluraminę niż u pacjentów przyjmujących placebo; 5,6% pacjentów leczonych fenfluraminą w porównaniu do 1,0% pacjentów otrzymujących placebo. W badaniu III fazy w grupie A z udziałem pacjentów z zespołem Lennoxa-Gastauta, średnia liczba dni do wystąpienia napadów drgawkowych po rozpoczęciu leczenia wynosiła 26,3 dnia w grupie przyjmującej fenfluraminę w dawce 0,2 mg/kg mc./dobę, 31,3 dnia w grupie przyjmującej fenfluraminę w dawce 0,7 mg/kg mc./dobę i 31,3 dnia w grupie przyjmującej placebo. W ramach badań z grupą kontrolną otrzymującą placebo i badań kontynuacyjnych prowadzonych metodą otwartej próby, chorobę zastawek serca i tętnicze nadciśnienie płucne oceniano na podstawie badania echokardiograficznego u 341 pacjentów z zespołem Dravet i 263 pacjentów z zespołem Lennoxa-Gastauta. W trakcie badań prowadzonych z grupą kontrolną otrzymującą placebo i badań kontynuacyjnych prowadzonych metodą otwartej próby u żadnego z pacjentów nie rozwinęła się choroba zastawek serca ani tętnicze nadciśnienie płucne przy ekspozycji trwającej do 3 lat. W badaniach prowadzonych metodą podwójnie ślepej próby dotyczących zespołu Dravet, śladową niedomykalność zastawki mitralnej zgłoszono u 17,9% pacjentów w grupie przyjmującej fenfluraminę w dawce 0,2 mg/kg mc./dobę (n=7/39), u 23,3% pacjentów w grupie przyjmującej fenfluraminę w dawce 0,4 mg/kg mc./dobę (n=10/43), u 22,5% pacjentów w grupie przyjmującej fenfluraminę w dawce 0,7 mg/kg mc./dobę (n=9/40) oraz u 9,5% pacjentów w grupie przyjmującej placebo (n=8/84). Łagodną niedomykalność zastawki mitralnej zgłoszono u 2,3% pacjentów w grupie przyjmującej fenfluraminę w dawce 0,4 mg/kg mc./dobę (n=1/43). Śladową niedomykalność zastawki mitralnej zgłoszono u 7,9% u pacjentów w grupie przyjmującej fenfluraminę w dawce 0,7 mg/kg mc./dobę (n=3/40). W badaniach prowadzonych metodą podwójnie ślepej próby u pacjentów z zespołem Lennoxa-Gastauta, śladową niedomykalność zastawki mitralnej zgłoszono u 14,8% pacjentów w grupie przyjmującej fenfluraminę w dawce 0,2 mg/kg mc./dobę (n=13/89), u 17,6% pacjentów w grupie przyjmującej fenfluraminę w dawce 0,7 mg/kg mc./dobę (n=15/87) (oraz u 22,1% pacjentów w grupie przyjmującej placebo [n=19/87]). Łagodną niedomykalność zastawki mitralnej zgłoszono u 1,1% pacjentów w grupie przyjmującej fenfluraminę w dawce 0,7 mg/kg mc./dobę (n=1/87). Śladową niedomykalność zastawki mitralnej zgłoszono u 5,6% pacjentów w grupie przyjmującej fenfluraminę w dawce 0,2 mg/kg mc./dobę (n=5/89) oraz u 2,3% pacjentów w grupie przyjmującej placebo (n=2/87). Łagodna niedomykalność zastawki mitralnej wystąpiła u 11-letniego pacjenta w grupie przyjmującej fenfluraminę w dawce 0,2 mg/kg mc./dobę. Nie zaobserwowano nieprawidłowości w budowie zastawek, a po ocenie diagnostycznej za pomocą echokardiogramu przezprzełykowego, wynik został zmieniony na nieobecny. Śladowa i łagodna niedomykalność zastawki mitralnej i śladowa niedomykalność zastawki aortalnej są zazwyczaj uznawane za niepatologiczne, zgodnie z wytycznymi klinicznymi. W zaobserwowanych przypadkach śladowej niedomykalności zastawki mitralnej i aortalnej wyniki były często przemijające. Po wprowadzeniu produktu do obrotu zgłoszono występowanie tętniczego nadciśnienia płucnego u dziecka w związku z przyjmowaniem fenfluraminy (10,12 mg/dobę) w leczeniu zespołu Dravet. Pacjent zakończył przyjmowanie fenfluraminy, po czym objawy ustąpiły. W badaniach prowadzonych z grupą kontrolną z udziałem uczestników z zespołem Dravet letarg zgłaszano często - u 9,7% uczestników, a senność i zmęczenie/astenię zgłaszano bardzo często, odpowiednio u 13,0% i 17,6% uczestników z grup otrzymujących leczenie fenfluraminą analizowanych łącznie. W badaniu z grupą kontrolną z udziałem pacjentów z zespołem Lennoxa-Gastauta letarg był zgłaszany często u 4,5% uczestników w grupie leczonej fenfluraminą. Zmęczenie/astenia i senność były zgłaszane bardzo często odpowiednio u 16,2% i 16,2% uczestników. Większość działań niepożądanych w postaci letargu, senności i zmęczenia/astenii zgłaszano w ciągu 2 pierwszych tyg. leczenia fenfluraminą, a ich nasilenie było łagodne lub umiarkowane. Przerwanie leczenia z powodu letargu, senności i/lub zmęczenia/astenii było rzadkie i, w większości przypadków, te zdarzenia niepożądane ustępowały lub ulegały poprawie w trakcie leczenia. W badaniach z grupą kontrolną z udziałem pacjentów z zespołem Dravet odpowiednio 0,8% i 1,6% uczestników z grup otrzymujących leczenie fenfluraminą analizowanych łącznie przerwało leczenie z powodu letargu i senności. W badaniu IV fazy w grupie A z udziałem pacjentów z zespołem Lennoxa-Gastauta 1,7% uczestników z grupy leczonej fenfluraminą przerwało leczenie z powodu senności. W badaniu III fazy z grupą kontrolną pacjentów z zespołem Lennoxa-Gastauta z udziałem dzieci i młodych osób dorosłych biegunka (13,1%) i wymioty (10,6%) były obserwowane częściej w grupach otrzymujących leczenie fenfluraminą analizowanych łącznie niż w grupie otrzymującej placebo (odpowiednio 4,1 i 6,1%) w trwającym 14 tyg. okresie zwiększania dawki i leczenia podtrzymującego. W badaniu IV fazy w grupie A, średni czas do wystąpienia biegunki w grupach przyjmujących fenfluraminę wynosił 25,0 dni i 26,1 dnia odpowiednio w grupie otrzymującej dawkę 0,2 mg/kg mc./dobę i 0,8 mg/kg mc./dobę w porównaniu do 46 dni w grupie przyjmującej placebo, podczas gdy średni czas do wystąpienia wymiotów w grupach przyjmujących fenfluraminę wynosił 29,8 dnia i 29,1 dnia odpowiednio w grupie otrzymującej dawkę 0,2 mg/kg mc./dobę i 0,8 mg/kg mc./dobę w porównaniu do 42,8 dnia w grupie przyjmującej placebo. W badaniu z grupą kontrolną i badaniu prowadzonym metodą otwartej próby w grupie A z udziałem pacjentów z zespołem Lennoxa-Gastauta, biegunkę i zaparcia obserwowano częściej w grupach leczonych większą dawką. Średni czas do wystąpienia biegunki wynosił 215,7 dnia, 95,2 dnia oraz 79,6 dnia odpowiednio w grupie otrzymującej średnią dawkę >0 - <0,4 mg/kg mc./dobę, 0,4 - <0,6 mg/kg mc./dobę oraz ł0,6 mg/kg, podczas gdy średni czas do wystąpienia zaparcia wynosił 113,0 dni, 173,7 dnia oraz 140,1 dnia w grupie otrzymującej średnią dawkę >0 - <0,4 mg/kg mc./dobę, 0,4 - <0,6 mg/kg mc./dobę oraz ł0,6 mg/kg mc./dobę. Nasilenie wszystkich zgłoszonych zdarzeń obejmujących biegunkę i zaparcia było łagodne lub umiarkowane. Często zgłaszano zapalenie oskrzeli (2,0%), grypę (2,5%) i zapalenie płuc (2,5%). Większość z tych zakażeń zgłaszano u 2 lub więcej uczestników z grupy leczonej fenfluraminą, a zakażenia tego typu nie były zgłaszane u uczestników z grupy przyjmującej placebo. W badaniu prowadzonym z grupą kontrolną i badaniu prowadzonym metodą otwartej próby z udziałem pacjentów z zespołem Lennoxa-Gastauta wirusowe zapalenie żołądka i jelit oraz zapalenie płuc obserwowano częściej w grupach leczonych wyższą dawką. Nasilenie wszystkich zgłoszonych zdarzeń obejmujących wirusowe zapalenia żołądka i jelit było łagodne lub umiarkowane. W części badania prowadzonej metodą otwartej próby, w grupie otrzymującej średnią dawkę 0,4 - <0,6 mg/kg mc./dobę zgłoszono 2 przypadki ciężkiego zapalenia płuc.
Wszystkie dawki leku
Interakcje z lekami
OPIS
Interakcje z substancjami czynnymi
ATC
Interakcje z wieloma lekami
ICD10
Ostrzeżenia specjalne
Komentarze [0]