Leczenie powinno być rozpoczynane pod nadzorem lekarza posiadającego doświadczenie w leczeniu hemofilii i/lub zaburzeń krzepnięcia. Stosowanie (także w rutynowej profilaktyce) leków omijających (np. aPCC i rFVIIa) należy zakończyć dzień przed rozpoczęciem leczenia produktem leczniczym. Profilaktykę czynnikiem VIII (FVIII) można kontynuować przez pierwsze 7 dni leczenia produktem leczniczym. Zalecana dawka wynosi 3 mg/kg mc. raz/tydz. przez pierwsze 4 tyg. (dawka nasycająca), a następnie podaje się dawkę podtrzymującą wynoszącą albo 1,5 mg/kg mc. raz/tydz., 3 mg/kg mc. raz/2 tyg., albo 6 mg/kg mc. raz/4 tyg., wszystkie dawki podawane we wstrzyknięciu podskórnym. Schemat leczenia dawkami nasycającymi jest taki sam, niezależnie od schematu leczenia dawkami podtrzymującymi. Schemat leczenia dawkami podtrzymującymi należy wybrać na podstawie preferencji lekarza prowadzącego i pacjenta/opiekuna, z myślą o jak najlepszym przestrzeganiu schematu leczenia. Dawkę dla pacjenta (w mg) i objętość (w ml) należy obliczyć w następujący sposób: Dawka nasycająca (3 mg/kg mc.) raz/tydz. przez pierwsze 4 tyg.: mc. pacjenta (kg) x dawka (3 mg/kg mc.) = całkowita ilość (mg) emicizumabu do podania. Następnie dawka podtrzymująca wynosząca albo 1,5 mg/kg mc. raz/tydz., 3 mg/kg mc. raz/2 tyg. lub 6 mg/kg mc. raz/4 tyg., od 5. tyg. i dalej: mc. pacjenta (kg) x dawka (1,5; 3 lub 6 mg/kg mc.) = całkowita ilość (mg) emicizumabu do podania. Całkowitą objętość produktu leczniczego, jaką należy wstrzyknąć podskórnie oblicza się w następujący sposób: całkowita ilość (mg) emicizumabu, jaką należy podać ÷ stężenie leku w fiolce (mg/ml) = całkowita objętość produktu Hemlibra (ml), jaką należy wstrzyknąć. Nie należy łączyć roztw. produktu leczniczego o różnych stężeniach (30 mg/ml i 150 mg/ml) w tej samej strzykawce. W jednym wstrzyknięciu nie należy podawać objętości leku przekraczającej 2 ml. Przykłady. Pacjent o mc. 16 kg, otrzymujący lek według schematu podawania dawek podtrzymujących 1,5 mg/kg mc. raz/tydz.: przykład dawki nasycającej (pierwsze 4 tyg.): 16 kg x 3 mg/kg mc. = 48 mg emicizumabu potrzebnego do podania dawki nasycającej. Aby obliczyć objętość leku do podania należy podzielić obliczoną dawkę 48 mg przez 150 mg/ml: 48 mg emicizumabu ÷ 150 mg/ml = 0,32 ml produktu Hemlibra w postaci koncentratu o stężeniu 150 mg/ml, jaką należy wstrzyknąć. Należy dobrać odpowiednią dawkę i objętość z dostępnych fiolek o różnej mocy. Przykład dawki podtrzymującej (od 5. tyg. i dalej): 16 kg x 1,5 mg/kg mc. = 24 mg emicizumabu potrzebnego do podania dawki podtrzymującej. Aby obliczyć objętość leku do podania należy podzielić obliczoną dawkę 24 mg przez 30 mg/ml: 24 mg emicizumabu ÷ 30 mg/ml = 0,8 ml produktu leczniczego w postaci koncentratu o stężeniu 30 mg/ml, jaką należy wstrzyknąć raz/tydz. Należy dobrać odpowiednią dawkę i objętość z dostępnych fiolek o różnej mocy. Pacjent o mc. 40 kg, otrzymujący lek według schematu podawania dawek podtrzymujących 3 mg/kg mc. raz/2 tyg.: przykład dawki nasycającej (pierwsze 4 tyg.): 40 kg x 3 mg/kg mc. = 120 mg emicizumabu potrzebnego do podania dawki nasycającej. Aby obliczyć objętość leku do podania należy podzielić obliczoną dawkę 120 mg przez 150 mg/ml: 120 mg emicizumabu ÷ 150 mg/ml = 0,8 ml produktu leczniczego w postaci koncentratu o stężeniu 150 mg/ml, jaką należy wstrzyknąć. Należy dobrać odpowiednią dawkę i objętość z dostępnych fiolek o różnej mocy. Przykład dawki podtrzymującej (od 5. tyg. i dalej): 40 kg x 3 mg/kg mc. = 120 mg emicizumabu potrzebnego do podania dawki podtrzymującej. Aby obliczyć objętość leku do podania należy podzielić obliczoną dawkę 120 mg przez 150 mg/ml: 120 mg emicizumabu ÷ 150 mg/ml = 0,8 ml produktu leczniczego w postaci koncentratu o stężeniu 150 mg/ml, jaką należy wstrzyknąć co 2 tyg. Należy dobrać odpowiednią dawkę i objętość z dostępnych fiolek o różnej mocy. Pacjent o mc. 60 kg, otrzymujący lek według schematu dawkowania w leczeniu podtrzymującym dawką 6 mg/kg mc. raz/4 tyg.: przykład dawki nasycającej (pierwsze 4 tyg.): 60 kg x 3 mg/kg mc. = 180 mg emicizumabu potrzebnego do podania dawki nasycającej. Aby obliczyć objętość leku do podania należy podzielić obliczoną dawkę 180 mg przez 150 mg/ml: 180 mg emicizumabu ÷ 150 mg/ml = 1,20 ml produktu leczniczego w postaci koncentratu o stężeniu 150 mg/ml, jaką należy wstrzyknąć. Należy dobrać odpowiednią dawkę i objętość z dostępnych fiolek o różnej mocy. Przykład dawki podtrzymującej (od 5. tyg. i dalej): 60 kg x 6 mg/kg mc. = 360 mg emicizumabu potrzebnego do podania dawki podtrzymującej. Aby obliczyć objętość leku do podania należy podzielić obliczoną dawkę 360 mg przez 150 mg/ml: 360 mg emicizumabu ÷ 150 mg/ml = 2,4 ml produktu leczniczego w postaci koncentratu o stężeniu 150 mg/ml, jaką należy wstrzyknąć co 4 tyg. Należy dobrać odpowiednią dawkę i objętość z dostępnych fiolek o różnej mocy. Czas trwania leczenia. Produkt leczniczy jest przeznaczony do długotrwałej profilaktyki. Dostosowanie dawki podczas leczenia. Nie zaleca się dostosowywania dawki produktu leczniczego. Opóźnienie lub pominięcie przyjęcia dawki. Jeśli pacjent pominie wyznaczone wstrzyknięcie podskórne produktu leczniczego, należy zalecić, by jak najszybciej przyjął pominiętą dawkę, najpóźniej do jednego dnia przed dniem, w którym jest wyznaczone wstrzyknięcie kolejnej dawki. Następnie pacjent powinien przyjąć kolejną dawkę leku według wcześniejszego harmonogramu. Pacjent nie powinien przyjmować dwóch dawek tego samego dnia, aby uzupełnić pominiętą dawkę leku. Dzieci i młodzież. Nie ma konieczności dostosowania dawki u dzieci i młodzieży. Brak danych dotyczących pacjentów w wieku poniżej 1 roku. Podczas leczenia produktem leczniczym najlepiej, by inne produkty lecznicze podawane podskórnie były wstrzykiwane w inne miejsca na ciele.

Nadwrażliwość na substancje czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Aby poprawić identyfikowalność biologicznych produktów leczniczych, należy odnotować w dokumentacji pacjenta nazwę i numer serii produktu podanego pacjentowi. Mikroangiopatia zakrzepowa (TMA) związana ze stosowaniem produktu i koncentratu aktywowanych czynników zespołu protrombiny. W badaniach klinicznych z udziałem pacjentów otrzymujących profilaktycznie produkt leczniczy zgłaszano przypadki mikroangiopatii zakrzepowej (TMA), gdy podano przeciętną skumulowaną ilość >100 j./kg mc./dobę koncentratu aktywowanych czynników zespołu protrombiny (aPCC) przez 24 h lub więcej. Postępowanie w przypadku zdarzeń TMA obejmowało leczenie objawowe z zastosowaniem plazmaferezy i hemodializy lub bez. Objawy świadczące o poprawie obserwowano po upływie tyg. po odstawieniu aPCC i przerwaniu podawania leku. Tak szybka poprawa różni się od typowego przebiegu klinicznego obserwowanego w atypowym zespole hemolityczno-mocznicowym oraz klasycznych TMA, takich jak zakrzepowa plamica małopłytkowa. Pacjent, który wznowił stosowanie leku po rozwiązaniu kwestii TMA, nadal był bezpiecznie leczony. Pacjentów otrzymujących leczenie profilaktyczne produktem należy monitorować pod kątem wystąpienia TMA podczas stosowania aPCC. Lekarz powinien natychmiast odstawić aPCC i przerwać leczenie produktem w przypadku wystąpienia objawów klinicznych i/lub stwierdzenia odchyleń w wynikach badań laboratoryjnych świadczących o TMA, a następnie wdrożyć odpowiednie postępowanie w zależności od wskazań klinicznych. Lekarze i pacjenci/opiekunowie powinni dokonać indywidualnej oceny stosunku korzyści do ryzyka związanego ze wznowieniem profilaktyki produktem po całkowitym ustąpieniu TMA. W przypadku, gdy pacjent otrzymujący leczenie profilaktyczne produktem ma wskazania do stosowania leku omijającego, należy zapoznać się ze wskazówkami dotyczącymi dawkowania leków omijających podanymi niżej. Należy zachować ostrożność podczas leczenia pacjentów z wysokim ryzykiem TMA (np. mających TMA w historii medycznej lub w wywiadzie rodzinnym) lub tych, którzy otrzymują jednocześnie leki znane jako czynniki ryzyka rozwoju TMA (np. cyklosporyna, chinina, takrolimus). W badaniu klinicznym u pacjentów otrzymujących leczenie profilaktyczne produktem zgłaszano występowanie poważnych zdarzeń zakrzepowych, gdy pacjenci otrzymywali średnio łączną ilość >100 j./kg mc./dobę aPCC przez 24 h lub dłużej. Żaden z przypadków nie wymagał leczenia przeciwzakrzepowego. Po odstawieniu aPCC i przerwaniu podawania leku objawy świadczące o poprawie lub ustąpieniu zdarzeń były obserwowane w ciągu miesiąca. Pacjent, który wznowił stosowanie leku po rozwiązaniu kwestii TMA, nadal był bezpiecznie leczony. Pacjenci otrzymujący leczenie profilaktyczne produktem powinni być monitorowani pod kątem wystąpienia zdarzeń zakrzepowo-zatorowych, podczas leczenia aPCC. Lekarz powinien natychmiast odstawić aPCC i przerwać terapię produktem w przypadku wystąpienia objawów klinicznych, odchyleń w wynikach badań obrazowych i/lub laboratoryjnych świadczących o wystąpieniu zdarzeń zakrzepowych oraz wdrożyć odpowiednie postępowanie w zależności od wskazań klinicznych. Lekarze i pacjenci/opiekunowie powinni dokonać indywidualnej oceny stosunku korzyści do ryzyka związanego ze wznowieniem profilaktyki produktem po całkowitym ustąpieniu zdarzenia zakrzepowego. W przypadku, gdy pacjent otrzymujący leczenie profilaktyczne produktem ma wskazania do stosowania leku omijającego, należy zapoznać się ze wskazówkami dotyczącymi dawkowania leków omijających podanymi niżej. Stosowanie leków omijających należy zakończyć dzień przed rozpoczęciem leczenia produktem. Lekarze powinni omówić ze wszystkimi pacjentami i/lub ich opiekunami dokładne dawkowanie i harmonogram przyjmowania leku omijającego, jeśli jego stosowanie jest konieczne podczas profilaktyki produktem. Lek zwiększa aktywność prokoagulacyjną osocza pacjenta. Wymagana dawka leku omijającego może zatem być mniejsza niż dawka stosowana bez profilaktyki produktem. Dawka i czas trwania leczenia lekiem omijającym będą zależeć od miejsca i nasilenia krwawienia oraz stanu klinicznego pacjenta. Należy unikać stosowania aPCC, chyba, że inne opcje leczenia/alternatywa nie są dostępne. Jeśli pacjent otrzymujący leczenie profilaktyczne produktem ma wskazania do stosowania aPCC, dawka początkowa nie powinna przekraczać 50 j./kg mc i zalecane jest monitorowanie parametrów laboratoryjnych (w tym, ale nie wyłącznie, monitorowanie parametrów wydolności nerek, oznaczenie płytek krwi i ocena parametrów krzepnięcia krwi pod kątem wystąpienia zakrzepicy). Jeśli krwawienie nie zostanie opanowane za pomocą dawki początkowej aPCC wynoszącej do 50 j./kg mc., dodatkowe dawki aPCC powinny być podawane pod kierunkiem lub nadzorem medycznym z uwzględnieniem monitorowania laboratoryjnego pod kątem rozpoznania TMA lub zdarzeń zakrzepowo-zatorowych i weryfikacji krwawień przed podaniem powtórnej dawki. Całkowita dawka aPCC nie powinna przekraczać 100 j./kg mc. w pierwszych 24 h leczenia. Rozważając leczenie aPCC w dawkach przekraczających maks. dawkę 100 j./kg mc. w pierwszych 24 h lekarz prowadzący musi dokonać starannej oceny stosunku ryzyka wystąpienia TMA i zdarzeń zakrzepowo-zatorowych względem ryzyka związanego z wystąpieniem krwawienia. W badaniach klinicznych nie obserwowano przypadków TMA lub zdarzeń zakrzepowych u pacjentów otrzymujących leczenie profilaktyczne produktem, u których stosowano jedynie rekombinowany aktywowany ludzki czynnik VII (rFVIIa). Należy stosować się do wskazówek dotyczących dawkowania leku omijającego przez co najmniej 6 m-cy od zakończenia profilaktyki produktem. Emicizumab zastępuje aktywność kofaktora tenazy w aktywowanym czynniku VIII (FVIIIa). Laboratoryjne testy krzepnięcia oparte na wewnątrzpochodnej aktywacji krzepnięcia, takie jak czas krzepnięcia po aktywacji (ACT) oraz czas kaolinowo-kefalinowy (aPTT), mierzą całkowity czas krzepnięcia, w tym czas potrzebny do aktywacji FVIII do FVIIIa przez trombinę. Takie testy oparte na wewnątrzpochodnej drodze aktywacji krzepnięcia ujawnią wyraźnie skrócony czas krzepnięcia pod wpływem emicizumabu, który nie wymaga aktywacji przez trombinę. Nadmiernie skrócony czas wewnątrzpochodnej aktywacji krzepnięcia będzie następnie zakłócał wyniki wszystkich testów pojedynczych czynników wykonywanych w oparciu o aPTT, takich jak oznaczenie aktywności FVIII metodą jednostopniową. Jednak badania pojedynczych czynników metodą chromogenną lub immunologiczną nie podlegają wpływowi emicizumabu i mogą być stosowane w celu monitorowania parametrów krzepnięcia podczas leczenia, ze szczególnym uwzględnieniem podanych niżej aspektów dotyczących badań aktywności FVIII metodą chromogenną. Testy badające aktywność czynnika VIII metodą chromogenną mogą być wytwarzane z użyciem ludzkich lub bydlęcych białek krzepnięcia. Testy zawierające ludzkie czynniki krzepnięcia reagują z emicizumabem, jednak mogą przeszacowywać kliniczne działanie hemostatyczne emicizumabu. Natomiast testy zawierające bydlęce czynniki krzepnięcia są niewrażliwe na emicizumab (brak aktywności w pomiarze) i mogą być stosowane w celu monitorowania aktywności czynnika VIII, zarówno endogennego, jak i podawanego w infuzji lub w celu oznaczania inhibitorów anty-FVIII. Emicizumab zachowuje aktywność w obecności inhibitorów skierowanych przeciwko czynnikowi VIII i dlatego będzie odpowiedzialny za fałszywie ujemne wyniki krzepnięciowego testu Bethesda oceniającego funkcjonalne zahamowanie czynnika VIII. Można natomiast używać chromogennego testu Bethesda wykorzystującego metodę chromogenną w oparciu o czynnik VIII pochodzenia bydlęcego, który jest niewrażliwy na działanie emicizumabu. Te dwa markery farmakodynamiczne nie odzwierciedlają prawdziwego hemostatycznego działania emicizumabu in vivo (aPTT jest nadmiernie skrócony, a oceniona aktywność czynnika VIII może być przeszacowana), jednak względnie wskazują na prokoagulacyjne działanie emicizumabu. Podsumowując, u pacjentów otrzymujących produkt wyniki laboratoryjnych parametrów krzepnięcia oparte na ocenie wewnątrzpochodnej drogi aktywacji nie powinny być wykorzystywane do monitorowania działania tego leku, ustalania dawkowania w celu zastąpienia czynnika lub leczenia przeciwzakrzepowego bądź oznaczania miana inhibitorów czynnika VIII. Należy zachować ostrożność, jeśli stosowane są laboratoryjne testy krzepnięcia oparte na ocenie wewnątrzpochodnej drogi aktywacji, ponieważ błędna interpretacja ich wyników może prowadzić do nieskutecznego leczenia pacjentów z epizodami krwawień, co potencjalnie może skutkować wystąpieniem poważnych lub zagrażających życiu krwawień. Badania laboratoryjne niepodlegające wpływowi produktu emicizumabu zostały również przedstawione w ChPL. Z uwagi na długi T0,5 emicizumabu ten wpływ na badania krzepnięcia może utrzymywać się do 6 m-cy po przyjęciu ostatniej dawki. Badania, których wynik podlega wpływowi emicizumabu: czas kaolinowo-kefalinowy (aPTT), test Bethesda (krzepnięciowy) w celu oznaczenia miana inhibitorów FVIII, oznaczanie pojedynczego czynnika w oparciu o aPTT metodą jednostopniową, oporność na aktywowane białko C w oparciu o aPTT (APC-R), czas krzepnięcia po aktywacji (ACT). Badania, których wynik nie podlega wpływowi emicizumabu: test Bethesda (metodą chromogenną, z białkami bydlęcymi) w celu oznaczenia miana inhibitorów FVIII, czas trombinowy (TT), oznaczanie pojedynczego czynnika w oparciu o czas protrombinowy (PT) metodą jednostopniową, oznaczanie pojedynczego czynnika innego niż FVIII metodą chromogenną, badania immunologiczne (np. ELISA, metody turbidymetryczne), badania genetyczne czynników krzepnięcia (e.g. Factor V Leiden, Prothrombin 20210). Brak danych u dzieci w wieku <1 roku. W związku ze zmiennością dynamicznie rozwijającego się układu hemostazy u noworodków i dzieci, przy dokonywaniu oceny stosunku korzyści do ryzyka leczenia, w tym potencjalnego ryzyka zakrzepicy (np. zakrzepica związana z cewnikiem ośrodkowym żylnym), powinny być brane pod uwagę względne stężenia białek pro i antykoagulujących. Lek nie ma wpływu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Nie przeprowadzono odpowiednich lub dobrze kontrolowanych badań interakcji typu lek-lek z emicizumabem. Doświadczenie kliniczne wskazuje na występowanie interakcji lekowych pomiędzy emicizumabem a aPCC. Doświadczenia przedkliniczne sugerują prawdopodobieństwo wystąpienia nadmiernej krzepliwości przy stosowaniu s rFVIIa lub FVIII jednocześnie z emicizumabem. Emicizumab zwiększa zdolności prokoagulacyjne osocza, dlatego dawka czynnika krzepnięcia wymagana do uzyskania hemostazy może być mniejsza niż w sytuacji, gdy nie stosuje się profilaktyki produktem. Doświadczenia dotyczące jednoczesnego podawania leków przeciwfibrynowych z aPCC lub rFVIIa u pacjentów otrzymujących profilaktykę emicizumabem jest ograniczone. Jednakże należy rozważyć możliwość wystąpienia zdarzeń zakrzepowych, gdy ogólnoustrojowe leki przeciwfibrynolityczne są stosowane w skojarzeniu z aPCC lub rFVIIa u pacjentów otrzymujących emicizumab.

Kobiety w wieku rozrodczym otrzymujące produkt powinny stosować skuteczną metodę antykoncepcji w trakcie i przez co najmniej 6 m-cy po zakończeniu leczenia produktem. Nie przeprowadzono badań klinicznych ze stosowaniem emicizumabu u kobiet w ciąży. Nie przeprowadzono badań reprodukcji u zwierząt z użyciem produktu Hemlibra. Nie wiadomo, czy emicizumab może powodować uszkodzenia płodu, gdy produkt jest podawany kobietom ciężarnym lub czy może wpływać na zdolności reprodukcyjne. Produkt Hemlibra należy stosować podczas ciąży wyłącznie, gdy potencjalne korzyści dla matki przewyższają możliwe ryzyko dla płodu pamiętając o tym, że podczas ciąży i po porodzie ryzyko zakrzepicy wzrasta oraz, że niektóre powikłania ciąży wiążą się ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia rozsianego wykrzepiania wewnątrznaczyniowego (DIC). Nie wiadomo, czy emicizumab przenika do mleka ludzkiego. Nie przeprowadzono badań oceniających wpływ emicizumabu na laktację lub jego obecność w mleku kobiecym. Wiadomo, że ludzka IgG jest obecna w mleku kobiecym. Należy zdecydować, czy zakończyć karmienie piersią, czy zakończyć/powstrzymać się od leczenia produktem, uwzględniając korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia dla matki. Badania przeprowadzone na zwierzętach nie wskazują na bezpośredni lub pośredni szkodliwy wpływ leku na reprodukcję. Brak jest danych dotyczących wpływu leku na płodność ludzi. Dlatego wpływ emicizumabu na płodność mężczyzn i kobiet jest nieznany.

Najcięższymi działaniami niepożądanymi (ADR) zgłaszanymi w badaniach klinicznych z produktem były mikroangiopatia zakrzepowa (TMA) i zdarzenia zakrzepowe, w tym zakrzepica zatoki jamistej (CST) i zakrzepica żył powierzchownych współwystępująca z martwicą skóry. Najczęstszymi ADR zgłaszanymi u ł10% pacjentów leczonych przynajmniej jedną dawką produktu były: reakcje w miejscu wstrzyknięcia (19%), ból głowy (15%) i ból stawów (10%). Łącznie w badaniach klinicznych trzech pacjentów (2,1%), otrzymujących profilaktykę produktem wycofało się z leczenia z powodu ADR, którymi były TMA, martwica skóry i zakrzepowe zapalenie żył powierzchownych oraz reakcja w miejscu wstrzyknięcia. Zestawienie niżej wymienionych działań niepożądanych (ADR) opiera się na zbiorczych danych z dwóch badań klinicznych III fazy (badanie BH29884 i badanie BH29992) oraz jednego badania klinicznego fazy I/II (badanie ACE002JP), w których łącznie 189 pacjentów płci męskiej z hemofilią A otrzymało przynajmniej jedną dawkę produktu w ramach rutynowej profilaktyki. W badaniach uczestniczyło 94 (50%) osób dorosłych. Siedmiu ze 189 pacjentów (4%) włączonych do populacji do oceny bezpieczeństwa było pacjentami bez inhibitorów FVIII w badaniu klinicznym fazy I/II. Mediana czasu trwania ekspozycji na leczenie we wszystkich badaniach wyniosła 38 tyg. (zakres: 0,8-177,2 tyg.). Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (niezbyt często) zakrzepica zatoki jamistej. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (często) mikroangiopatia zakrzepowa. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) ból głowy. Zaburzenia naczyniowe: (niezbyt często) zakrzepowe zapalenie żył powierzchownych. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) biegunka. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (niezbyt często) martwica skóry. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (często) ból stawów, ból mięśni. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) reakcja w miejscu wstrzyknięcia; (często) gorączka. W trakcie leczenia emicizumabem zdarzenia mikroangiopatii zakrzepowej (TMA) były zgłaszane u 1,6% pacjentów (3/189) uczestniczących w badaniach klinicznych oraz u 8,3% pacjentów (3/36), którzy otrzymali przynajmniej jedną dawkę aPCC. Wszystkie 3 zdarzenia TMA wystąpiły, gdy podczas leczenia pacjentom podano przeciętnie skumulowana ilość >100 j./kg mc./dobę aPCC przez 24 h lub więcej. Pacjenci mieli małopłytkowość, mikroangiopatyczną niedokrwistość hemolityczną i ostre uszkodzenie nerek, bez dużego niedoboru aktywności ADAMTS13. Poważne zdarzenia zakrzepowe były zgłaszane u 1,1% pacjentów (2/189) uczestniczących w badaniach klinicznych oraz u 5,6% pacjentów (2/36), którzy otrzymali przynajmniej jedną dawkę aPCC w trakcie leczenia emicizumabem. Oba poważne zdarzenia zakrzepowe wystąpiły, gdy podczas leczenia pacjentom podano przeciętnie skumulowaną ilość aPCC >100 j./kg mc./dobę przez 24 h lub więcej. Odnotowano 79 przypadków zastosowania aPCC u pacjentów otrzymujących leczenie profilaktyczne emicizumabem, z których osiem (10,1%) polegało na podaniu średniej skumulowanej ilości >100 j./kg mc./dobę aPCC przez 24 h lub więcej; dwa z ośmiu tych przypadków wiązały się z wystąpieniem zdarzeń zakrzepowych, a trzy z ośmiu – z wystąpieniem TMA. TMA lub zdarzenia zakrzepowe nie były związane z żadnym z pozostałych przypadków zastosowania aPCC. Spośród wszystkich przypadków leczenia aPCC 67,1% stanowiły przypadki podania tylko jednej inf. dawki <100 j./kg mc. Reakcje w miejscu wstrzyknięcia (ISR) były bardzo często zgłaszane w badaniach klinicznych. Wszystkie ISR obserwowane w badaniach klinicznych z produktem były zgłaszane jako nieciężkie i na ogół miały one nasilenie łagodne do umiarkowanego. Większość ISR ustąpiła bez leczenia. Najczęściej zgłaszanymi objawami ISR był rumień w miejscu wstrzyknięcia (7,4%), świąd w miejscu wstrzyknięcia (5,3%) i ból w miejscu wstrzyknięcia (5,3%). Badana populacja dzieci i młodzieży obejmuje łącznie 95 pacjentów, z których 2 (2%) było niemowlętami (w wieku 1 m-ca do mniej niż 2 lat), 55 (58%) stanowiły dzieci (w wieku 2-mniej niż 12 lat), a 38 (40%) stanowiła młodzież (w wieku 12-mniej niż 18 lat). Profil bezpieczeństwa produktu był na ogół spójny u niemowląt, dzieci, młodzieży i dorosłych.

Doświadczenie z przedawkowaniem produktu jest ograniczone. Przypadkowe przedawkowanie może skutkować nadmierną krzepliwością. Pacjenci, u których doszło do przypadkowego przedawkowania powinni natychmiast skontaktować się z lekarzem prowadzącym i być ściśle monitorowani.

Emicizumab stanowi łącznik pomiędzy aktywowanym czynnikiem IX a czynnikiem X, w celu odtworzenia czynności brakującego aktywowanego czynnika VIII, który jest niezbędny dla skutecznej hemostazy. Emicizumab nie posiada strukturalnego związku ani zgodności sekwencji z czynnikiem VIII i jako taki nie wywołuje ani nie nasila powstawania bezpośrednich inhibitorów czynnika VIII. Profilaktyczne podawanie produktu skraca aPTT i zawyża aktywność VIII czynnika krzepnięcia (ocenianą metodą chromogenną z użyciem ludzkich czynników krzepnięcia). Te dwa markery farmakodynamiczne nie odzwierciedlają prawdziwego hemostatycznego działania emicizumabu in vivo (aPTT jest nadmiernie skrócony, a uzyskana aktywność czynnika VIII może być zawyżona), jednak względnie wskazują na prokoagulacyjne działanie emicizumabu.

1 ml roztw. zawiera 30 mg lub 150 mg emicizumabu.