Produkt jest przeznaczony do stosowania pod nadzorem fachowego personelu medycznego. Dorośli. Zalecana dawka dla dorosłych pacjentów to 1 wstrzyk. podsk. produktu, 30 mg. W większości przypadków 1 wstrzyk. produktu jest wystarczające do leczenia napadu. W przypadku niewystarczającego ustąpienia lub nawrotu objawów, po 6 h można wykonać drugie wstrzyk. produktu. Jeżeli drugie wstrzyk. nie spowoduje wystarczającego ustąpienia objawów lub w przypadku zaobserwowania nawrotu objawów, po dalszych 6 h można wykonać trzecie wstrzyk. produktu. Nie należy wykonywać więcej niż 3 wstrzyk. produktu w ciągu 24 h. W badaniach klinicznych nie podawano więcej niż 8 wstrzyk. ikatybantu/m-c. Dzieci i młodzież. Zalecaną dawkę produktu na podstawie mc. dla dzieci.i młodzieży (2-17 lat) podano poniżej. Schemat dawkowania dla dzieci i młodzieży: mc. 12-25 kg: dawka 10 mg (objętość roztw. 1,0 ml); mc. 26-40 kg; dawka 15 mg (objętość roztw. 1,5 ml); mc. 41-50 kg: dawka 20 mg (objętość roztw. 2,0 ml); mc. 51-65 kg: dawka 25 mg (objętość roztw. 2,5 ml); mc. >65 kg: dawka 30 mg (objętość roztw. 3,0 ml). W badaniu klinicznym podawano nie więcej niż 1 wstrzyk. ikatybantu na 1 napad HAE. Brak zaleceń dotyczących schematu dawkowania produktu leczniczego u dzieci w wieku poniżej 2 lat lub o mc. mniejszej niż 12 kg, ponieważ nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności w tej grupie pacjentów. Pacjenci w podeszłym wieku. Informacje na temat stosowania produktu leczniczego u pacjentów w wieku powyżej 65 lat są ograniczone. U pacjentów w podeszłym wieku wykazano wzrost ekspozycji systemowej na ikatybant. Znaczenie tej obserwacji dla bezpieczeństwa stosowania produktu jest nieznane. Zaburzenia czynności wątroby. Nie jest konieczne dostosowanie dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Zaburzenia czynności nerek. Nie jest konieczne dostosowanie dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek.

Lek jest przeznaczony do podawania podsk., najlepiej w okolicy brzucha. Produkt należy wstrzyk. powoli ze względu na podawaną objętość. 1 amp.-strzyk. z produktem jest przeznaczona wyłącznie do jednorazowego użycia. Więcej informacji dotyczących podawania produktu leczniczego znajduje się w ulotce dla pacjenta. Podanie przez opiekuna lub samodzielne podanie: decyzję o rozpoczęciu podawania przez opiekuna lub samodzielnego podawania produktu powinien podejmować wyłącznie lekarz mający doświadczenie w rozpoznawaniu i leczeniu dziedzicznego obrzęku naczynioruchowego. Dorośli: lek może być podawany samodzielnie lub przez opiekuna wyłącznie po przeszkoleniu w technice wykonywania wstrzyk. podskórnych, przeprowadzonym przez fachowy personel medyczny. Dzieci i młodzież 2-17 lat: lek może być podawany przez opiekuna wyłącznie po przeszkoleniu w technice wykonywania wstrzyk. podsk., przeprowadzonym przez fachowy personel medyczny.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Pacjenci z napadami w obrębie krtani, po wstrzyknięciu powinni być leczeni w fachowej placówce medycznej, dopóki lekarz prowadzący nie uzna, że wypisanie pacjenta do domu jest bezpieczne. W warunkach niedokrwienia, może teoretycznie wystąpić pogorszenie czynności serca i zmniejszenie przepływu wieńcowego na skutek antagonistycznego działania produktu leczniczego na receptor bradykininy typu 2. Dlatego należy zachować ostrożność podczas podawania produktu pacjentom z ostrą chorobą niedokrwienną serca lub niestabilną dusznicą bolesną. Choć istnieją dowody na korzystny wpływ blokady receptora B2 bezpośrednio po udarze, to jednak istnieje teoretyczna możliwość, że ikatybant może osłabiać korzystne w późnej fazie neuroprotekcyjnej działanie bradykininy. W związku z tym, należy zachować ostrożność podczas podawania ikatybantu pacjentom w okresie kilku tyg. po udarze. U pacjentów, którzy nigdy wcześniej nie otrzymywali produktu, pierwsze podanie należy wykonać w placówce medycznej lub pod kontrolą lekarza. W przypadku niedostatecznego złagodzenia lub nawrotu objawów po samodzielnym podaniu lub podaniu przez opiekuna zaleca się, aby pacjent zgłosił się lub opiekun zgłosił pacjenta do lekarza. Pacjentom dorosłym kolejne dawki, które mogą być konieczne przy tym samym napadzie należy podawać w placówce medycznej. Brak danych dotyczących podawania kolejnych dawek u młodzieży lub dzieci w przypadku, gdy napad nie ustąpił po pierwszej dawce. Pacjenci, u których wystąpił napad w obrębie krtani, powinni zawsze zgłaszać się do lekarza i należy ich obserwować w fachowej placówce medycznej, także po wstrzyk. produktu leczniczego w domu. Istnieją ograniczone dane dotyczące leczenia ikatybantem więcej niż 1 napadu HAE u dzieci i młodzieży. Produkt leczniczy zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na dawkę, to znaczy produkt uznaje się za „wolny od sodu”. Ikatybant wywiera niewielki wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Po zastosowaniu ikatybantu obserwowano zmęczenie, letarg, senność i zawroty głowy. Objawy te mogą wystąpić w wyniku napadu HAE. Pacjentom należy zalecić, aby nie prowadzili pojazdów i nie obsługiwali maszyn, jeżeli odczuwają zmęczenie lub zawroty głowy.

Nie przewiduje się interakcji farmakokinetycznych pomiędzy produktami leczniczymi, dotyczących cytochromu CYP450. Nie badano równoczesnego podawania ikatybantu i inhibitorów ACE. Inhibitory ACE są przeciwwskazane u pacjentów z HAE ze względu na możliwość nasilenia działania bradykininy. Badania dotyczące interakcji przeprowadzono wyłącznie u osób dorosłych.

Brak danych klinicznych dotyczących stosowania ikatybantu w okresie ciąży. Badania na zwierzętach wykazały wpływ na implantację w macicy i poród, lecz potencjalne zagrożenie dla ludzi jest nieznane. Produkt można stosować w okresie ciąży tylko wówczas, gdy potencjalne korzyści uzasadniają potencjalne zagrożenie dla płodu (np. w leczeniu potencjalnie zagrażających życiu napadów w obrębie krtani). Ikatybant przenika do mleka szczurów podczas laktacji w stężeniach podobnych do stężeń występujących we krwi matki. Nie wykryto skutków w rozwoju pourodzeniowym młodych szczurów. Nie wiadomo, czy ikatybant przenika do mleka ludzkiego, lecz zaleca się, aby kobiety karmiące piersią, które zamierzają przyjąć produkt, powstrzymały się od karmienia piersią przez 12 h od podania produktu. Zarówno u szczurów jak i u psów, wielokrotne zastosowanie ikatybantu skutkowało wpływem na narządy płciowe. Ikatybant nie wykazuje wpływu na płodność samców myszy i szczurów. W badaniu z udziałem 39 zdrowych mężczyzn i kobiet otrzymujących 30 mg ikatybantu co 6 h, 3 dawki co 3 dni, łącznie 9 dawek, zarówno u kobiet jak i u mężczyzn, nie obserwowano klinicznie istotnych zmian w porównaniu do pomiaru początkowego w zakresie podstawowych aktywności hormonów układu rozrodczego i ich aktywności po stymulacji przez hormon uwalniający gonadotropinę. Nie obserwowano istotnego działania ikatybantu na aktywność progesteronu w fazie lutealnej i na funkcję lutealną oraz na długość cyklu miesiączkowego u kobiet oraz nie obserwowano istotnego działania ikatybantu na liczbę, ruchliwość i morfologię plemników u mężczyzn. Jest mało prawdopodobne, aby schemat dawkowania zastosowany w tym badaniu był utrzymany w warunkach klinicznych.

W badaniach klinicznych prowadzonych w celu rejestracji ikatybantu, 999 napadów HAE leczono ikatybantem w dawce 30 mg, podawanym podskórnie przez fachowy personel medyczny. Fachowy personel medyczny podawał podskórnie ikatybant w dawce 30 mg 129 zdrowym ochotnikom i 236 pacjentom z HAE. Niemal u wszystkich pacjentów, którzy byli leczeni ikatybantem, podawanym podskórnie w badaniach klinicznych, wystąpiły reakcje w miejscu wstrzyk. (obejmujące podrażnienie skóry, obrzęk, ból, świąd, rumień, uczucie pieczenia). Reakcje te były zazwyczaj łagodne lub umiarkowane, przemijające i ustępowały bez dodatkowych interwencji. Działania niepożądane zgłaszane po zastosowaniu ikatybantu. Zaburzenia układu nerwowwego: (często) zawroty głowy, bóle głowy. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) nudności. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) wysypka, rumień, świąd. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) reakcje w miejscu wstrzyknięcia (zasinienie w miejscu wstrzyk., krwiak w miejscu wstrzyk., pieczenie w miejscu wstrzyk., rumień w miejscu wstrzyk., niedoczulica w miejscu wstrzyk., podrażnienie w miejscu wstrzyk., drętwienie w miejscu wstrzyk., obrzęk w miejscu wstrzyk., ból w miejscu wstrzyk., uczucie ucisku w miejscu wstrzyk., świąd w miejscu wstrzyk., opuchlizna w miejscu wstrzyk., pokrzywka w miejscu wstrzyk. oraz uczucie ciepła w miejscu wstrzyk.); (często) gorączka. Badania diagnostyczne: (często) zwiększenie aktywności aminotransferaz. Działania niepożądane odnotowane po wprowadzeniu ikatybantu do obrotu. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (nieznana) pokrzywka. Dzieci i młodzież: łącznie 32 pacjentów pediatrycznych (8 dzieci w wieku 2-11 lat i 24 nastolatków w wieku 12-17 lat) z HAE włączono do leczenia ikatybantem w badaniach klinicznych. 31 pacjentów otrzymało pojedynczą dawkę ikatybantu, a 1 z pacjentów (nastolatek) otrzymał ikatybant na dwa napady (łącznie 2 dawki). Ikatybant podano we wstrzyk. podsk. w dawce 0,4 mg/kg mc. i nie więcej niż 30 mg w dawce. U większości pacjentów tej populacji leczonych ikatybantem, podawanym podskórnie wystąpiły reakcje w miejscu podania, takie jak: rumień, obrzęk, pieczenie, ból i świąd skóry. Reakcje te były łagodne lub umiarkowanie ciężkie oraz odpowiadały reakcjom obserwowanym u pacjentów dorosłych. U dwóch pacjentów z tej populacji wystąpiły ciężkie reakcje w miejscu podania, które całkowicie ustąpiły w ciągu 6 h. Reakcje te to rumień, obrzęk, pieczenie i uczucie ciepła. Podczas badań klinicznych nie obserwowano istotnych klinicznie zmian w hormonach płciowych. W rzadkich przypadkach, obserwowano przejściową obecność przeciwciał przeciwko ikatybantowi w kontrolowanych badaniach fazy III po wielokrotnym podawaniu produktu leczniczego u osób dorosłych. U wszystkich pacjentów utrzymywała się skuteczność leczenia. U jednego pacjenta leczonego ikatybantem stwierdzono obecność przeciwciał przeciwko ikatybantowi przed rozpoczęciem leczenia i po jego zakończeniu. Pacjenta poddawano obserwacji przez 5 m-cy, a w kolejnych próbkach nie wykazano obecności przeciwciał przeciw ikatybantowi. Nie zgłaszano przypadków nadwrażliwości i reakcji anafilaktycznych podczas leczenia ikatybantem.

Brak danych klinicznych dotyczących przedawkowania. Dawka 3,2 mg/kg mc. podana dożylnie (około 8-krotnie przekraczająca dawkę terapeutyczną) powodowała przemijający rumień, świąd, uderzenia gorąca lub hipotonię u zdrowych osób. Interwencja terapeutyczna nie była konieczna.

HAE (choroba autosomalna dominująca) jest wywołany przez brak lub zaburzenia czynności inhibitora esterazy C1. Napadom HAE towarzyszy wzrost uwalniania bradykininy, która jest kluczowym mediatorem w rozwoju objawów klinicznych. HAE przejawia się w postaci przemijających napadów obrzęku podskórnego i/lub podśluzówkowego, obejmującego górne drogi oddechowe, skórę i przewód pokarmowy. Napad zwykle trwa 2-5 dni. Ikatybant jest selektywnym, kompetycyjnym antagonistą receptora bradykininy typu 2 (B2). Jest to syntetyczny dekapeptyd o strukturze podobnej do bradykininy, lecz zawierający 5 aminokwasów niebiałkogennych. W przebiegu HAE bradykinina występująca w zwiększonym stężeniu jest kluczowym mediatorem w rozwoju objawów klinicznych.

1 amp.-strzyk. o pojemności 3 ml zawiera ikatybantu octan w ilości odpowiadającej 30 mg ikatybantu. 1 ml roztw. zawiera 10 mg ikatybantu.