Produkt jest przeznaczony do stosowania pod nadzorem fachowego pracownika służby zdrowia. Dorośli. Zalecana dawka dla osób dorosłych to 1 wstrzyk. podskórne produktu 30 mg. W większości przypadków 1 wstrzyk. produktu jest wystarczające do leczenia napadu. W przypadku niewystarczającego ustąpienia lub nawrotu objawów po 6 h można wykonać 2. wstrzyk. produktu. Jeżeli 2. wstrzyk. nie spowoduje wystarczającego ustąpienia objawów lub w przypadku zaobserwowania nawrotu objawów, po dalszych 6 h można wykonać 3. wstrzyk. produktu. Nie należy wykonywać więcej niż 3 wstrzyk. produktu w ciągu 24 h. W badaniach klinicznych nie podawano więcej niż 8 wstrzyk. ikatybantu/m-c. Dzieci i młodzież. Zalecaną dawkę produktu na podstawie mc. dla dzieci i młodzieży (w wieku 2-17 lat) podano poniżej. Schemat dawkowania dla dzieci i młodzieży: mc. 12-25 kg: dawka 10 mg (1,0 ml); mc. 26-40 kg: dawka 15 mg (1,5 ml); mc. 41-50 kg: dawka 20 mg (2,0 ml); mc. 51-65 kg; dawka 25 mg (2,5 ml); mc. >65 kg: dawka 30 mg (3,0 ml). W badaniu klinicznym podawano nie więcej niż 1 wstrzyk. ikatybantu na 1 atak HAE. Brak zaleceń dotyczących schematu podawania produktu u dzieci poniżej 2 lat lub dzieci o mc. Ł12 kg, ponieważ nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności w tej grupie pacjentów. Pacjenci w podeszłym wieku. Informacje na temat stosowania produktu u pacjentów w wieku powyżej 65 lat są ograniczone. U pacjentów w podeszłym wieku wykazano wzrost ekspozycji systemowej na ikatybant. Znaczenie tej obserwacji dla bezpieczeństwa produktu jest nieznane. Zaburzenia czynności wątroby. Nie ma konieczności dostosowania dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Zaburzenia czynności nerek. Nie ma konieczności dostosowania dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek.

Lek jest przeznaczony do podawania podskórnego, najlepiej w okolicy brzucha. Produkt roztw. do wstrzyk. należy wstrzyk. powoli ze względu na podawaną objętość. 1 amp.-strzyk. z produktem jest przeznaczona wyłącznie do jednorazowego użycia. Więcej informacji dotyczących podawania produktu znajduje się w ulotce dla pacjenta. Podanie przez opiekuna/samodzielne podanie. Decyzję o rozpoczęciu podawania przez opiekuna lub samodzielnego podawania produktu powinien podejmować wyłącznie lekarz mający doświadczenie w rozpoznawaniu i leczeniu dziedzicznego obrzęku naczynioruchowego. Dorośli: lek może być podawany samodzielnie lub przez opiekuna wyłącznie po przeszkoleniu w technice wykonywania wstrzyk. podskórnych, przeprowadzonym przez fachowego pracownika służby zdrowia. Dzieci i młodzież 2-17 lat: lek może być podawany przez opiekuna wyłącznie po przeszkoleniu w technice wykonywania wstrzyk. podskórnych, przeprowadzonym przez fachowego pracownika służby zdrowia.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Pacjenci z napadami w obrębie krtani, po wstrzyknięciu powinni być leczeni w odpowiedniej placówce służby zdrowia, dopóki lekarz prowadzący nie uzna, że wypisanie pacjenta do domu jest bezpieczne. W warunkach niedokrwienia może teoretycznie wystąpić pogorszenie czynności serca i zmniejszenie przepływu wieńcowego na skutek antagonistycznego działania produktu leczniczego na receptor bradykininy typu 2. Dlatego należy zachować ostrożność przy podawaniu produktu pacjentom z ostrą chorobą niedokrwienną serca lub niestabilną dławicą piersiową. Choć istnieją dowody na korzystny wpływ blokady receptora B2 bezpośrednio po udarze, to jednak istnieje teoretyczna możliwość, że ikatybant może osłabiać korzystne w późnej fazie neuroprotekcyjnej działania bradykininy. W związku z tym, należy zachować ostrożność przy podawaniu ikatybantu pacjentom w okresie kilku tyg. po udarze. U pacjentów, którzy nigdy wcześniej nie otrzymywali produktu, pierwsze podanie należy wykonać w placówce medycznej lub pod kontrolą lekarza. W przypadku niedostatecznego złagodzenia lub nawrotu objawów po samodzielnym podaniu lub podaniu przez opiekuna zaleca się, aby pacjent zgłosił się lub opiekun zgłosił pacjenta do lekarza. Osobom dorosłym kolejne dawki, które mogą konieczne przy tym samym ataku należy podawać w placówce służby zdrowia. Brak danych dotyczących podawania kolejnych dawek w przypadku, gdy atak nie ustąpił po 1-szej dawce u młodzieży lub dzieci. Pacjenci, u których wystąpił atak w obrębie krtani, powinni zawsze zgłaszać się do lekarza i należy ich obserwować w placówce medycznej także po wstrzyk. produktu w domu. Dzieci i młodzież: istnieją ograniczone dane dotyczące leczenia ikatybantem więcej niż 1 napadu HAE u dzieci i młodzieży. Produkt zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu/amp.-strzyk., to znaczy produkt uznaje się za „wolny od sodu”. Produkt wywiera niewielki wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Po zastosowaniu ikatybantu obserwowano zmęczenie, letarg, senność i zawroty głowy. Objawy te mogą wystąpić w wyniku napadu HAE. Pacjentom należy zalecić, aby nie prowadzili pojazdów i nie obsługiwali maszyn, jeżeli odczuwają zmęczenie lub zawroty głowy.

Nie przewiduje się interakcji farmakokinetycznych pomiędzy lekami, dotyczących cytochromu CYP450. Nie badano równoczesnego podawania ikatybantu i inhibitorów ACE. Inhibitory ACE są przeciwwskazane u pacjentów z HAE ze względu na możliwość zwiększania aktywności bradykininy. Dzieci i młodzież: badania dotyczące interakcji przeprowadzono wyłącznie u osób dorosłych.

Nie są dostępne żadne dane kliniczne na temat stosowania ikatybantu w okresie ciąży. Badania na zwierzętach wykazały wpływ na implantację w macicy i poród, lecz potencjalne zagrożenia dla ludzi są nieznane. Lek można stosować w okresie ciąży tylko wówczas, gdy potencjalne korzyści uzasadniają potencjalne zagrożenia dla płodu (np. w leczeniu potencjalnie zagrażających życiu napadów w obrębie krtani). Ikatybant przenika do mleka szczurów podczas laktacji w stężeniach podobnych do stężeń występujących we krwi matki. Nie wykryto działań w rozwoju pourodzeniowym młodych. Nie wiadomo, czy ikatybant przenika do mleka ludzkiego, lecz zaleca się, aby kobiety karmiące piersią, które zamierzają przyjąć produkt, powstrzymały się od karmienia piersią przez 12 h po przyjęciu produktu. Zarówno u szczurów jak i u psów wielokrotne zastosowanie ikatybantu skutkowało wpływem na narządy płciowe. Ikatybant nie wykazuje wpływu na płodność samców myszy i szczurów. W badaniu z udziałem 39 zdrowych mężczyzn i kobiet otrzymujących 30 mg co 6 h, 3 dawki co 3 dni, łącznie 9 dawek, zarówno u kobiet jak i u mężczyzn nie obserwowano klinicznie istotnych zmian w porównaniu do pomiaru początkowego w zakresie podstawowych aktywności hormonów układu rozrodczego i ich aktywności po stymulacji przez hormon uwalniający gonadotropinę. Nie obserwowano istotnego działania ikatybantu na aktywność progesteronu w fazie lutealnej i na funkcję lutealną oraz na długość cyklu miesiączkowego u kobiet oraz nie obserwowano istotnego działania ikatybantu na liczbę, ruchliwość i morfologię plemników u mężczyzn. Jest mało prawdopodobne, aby schemat dawkowania zastosowany w tym badaniu był utrzymany w warunkach klinicznych.

W badaniach klinicznych prowadzonych w celu rejestracji produktu, 999 napadów HAE leczono ikatybantem w dawce 30 mg podawanym podskórnie przez fachowego pracownika służby zdrowia. Fachowy pracownik służby zdrowia podawał podskórnie ikatybant w dawce 30 mg 129 zdrowym ochotnikom i 236 pacjentom z HAE. Niemal u wszystkich pacjentów, którzy byli leczeni ikatybantem podawanym podskórnie w badaniach klinicznych, wystąpiły reakcje w miejscu wstrzyk. (obejmujące podrażnienie skóry, obrzęk, ból, świąd, rumień, uczucie pieczenia). Reakcje te były zazwyczaj łagodne lub umiarkowane, przemijające i ustępowały bez dodatkowych interwencji. Działania niepożądane zgłaszane po zastosowaniu ikatybantu. Zaburzenia układu nerwowego: (często) zawroty głowy, bóle głowy. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) nudności. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) wysypka, rumień, świąd. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) odczyny w miejscu wstrzyk. (zasinienie w miejscu wstrzyk., krwiak w miejscu wstrzyk., pieczenie w miejscu wstrzyk., rumień w miejscu wstrzyk., niedoczulica w miejscu wstrzyk., podrażnienie w miejscu wstrzyk., drętwienie w miejscu wstrzyk., obrzęk w miejscu wstrzyk., ból w miejscu wstrzyk., uczucie ucisku w miejscu wstrzyk., świąd w miejscu wstrzyk., opuchlizna w miejscu wstrzyk., pokrzywka w miejscu wstrzyk. oraz uczucie ciepła w miejscu wstrzyk.); (często) gorączka. Działania niepożądane odnotowane po wprowadzeniu produktu do obrotu. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (nieznana) pokrzywka. Badania diagnostyczne: (często) zwiększenie stężenia aminotransferaz. Dzieci i młodzież: łącznie 32 pacjentów z tej populacji (8 dzieci 2-11 lat i 24 nastolatków 12-17 lat) z HAE włączono do leczenia ikatybantem w badaniach klinicznych. 31 pacjentów otrzymało pojedynczą dawkę ikatybantu, a 1 z pacjentów (nastolatek) otrzymał ikatybant na 2 napady (łącznie 2 dawki). Ikatybant podano we wstrzyk. podskórnym w dawce 0,4 mg/kg mc. i nie więcej niż 30 mg w dawce. U większości pacjentów tej populacji leczonych ikatybantem podawanym podskórnie wystąpiły reakcje w miejscu podania, takie jak: rumień, obrzęk, pieczenie, ból i świąd skóry. Reakcje te były łagodne lub umiarkowanie ciężkie oraz odpowiadały reakcjom obserwowanym u osób dorosłych. U 2 pacjentów z tej populacji wystąpiły ciężkie reakcje w miejscu podania, które całkowicie ustąpiły w ciągu 6 h. Reakcje te to rumień, obrzęk, pieczenie i uczucie ciepła. Podczas badań klinicznych nie obserwowano istotnych klinicznie zmian w hormonach płciowych. Immunogenność: w rzadkich wypadkach obserwowano przejściową obecność przeciwciał przeciwko ikatybantowi w kontrolowanych badaniach fazy III przy wielokrotnym podawaniu produktu u osób dorosłych. U wszystkich pacjentów utrzymywała się skuteczność leczenia. U 1 pacjenta leczonego ikatybantem stwierdzono obecność przeciwciał przeciwko ikatybantowi przed rozpoczęciem leczenia i po jego zakończeniu. Pacjenta poddawano obserwacji przez 5 m-cy, a w kolejnych próbkach nie wykazano obecności przeciwciał przeciw ikatybantowi. Nie zgłaszano przypadków nadwrażliwości i reakcji anafilaktycznych podczas leczenia ikatybantem.

Nie ma dostępnych informacji klinicznych na temat przedawkowania. Podana dożylnie dawka 3,2 mg/kg mc. (około 8-krotnie przekraczająca dawkę terapeutyczną) powodowała przemijający rumień, świąd, uderzenia gorąca lub hipotonię u zdrowych osób. Interwencja terapeutyczna nie była konieczna.

HAE (choroba autosomalna dominująca) jest wywołany przez brak lub zaburzenia czynności inhibitora esterazy C1. Napadom HAE towarzyszy wzrost uwalniania bradykininy, która jest kluczowym mediatorem w rozwoju objawów klinicznych. HAE przejawia się w postaci przemijających napadów obrzęku podskórnego i/lub podśluzówkowego, obejmującego górne drogi oddechowe, skórę i przewód pokarmowy. Napad zwykle trwa 2-5 dni. Ikatybant jest selektywnym, kompetycyjnym antagonistą receptora bradykininy typu 2 (B2). Jest to syntetyczny dekapeptyd o strukturze podobnej do bradykininy, lecz zawierający 5 aminokwasów niebiałkogennych. W przebiegu HAE bradykinina występująca w zwiększonym stężeniu jest kluczowym mediatorem w rozwoju objawów klinicznych.

1 amp.-strzyk. o pojemności 3 ml zawiera octan ikatybantu w ilości odpowiadającej 30 mg ikatybantu.