Dawkę dobową fosfomycyny określa się na podstawie wskazania, ciężkości i umiejscowienia zakażenia, wrażliwości drobnoustrojów na fosfomycynę i czynności nerek. U dzieci określa się ją również na podstawie wieku i mc. Dorośli i młodzież w wieku ł12 lat (>40 kg). Fosfomycyna jest wydalana głównie w postaci niezmienionej przez nerki. Ogólne zalecenia dotyczące dawkowania u dorosłych z szacowanym ClCr >80 ml/min są następujące. Zapalenie szpiku kostnego: dawka dobowa: 12-24 g w 2-3 dawkach podzielonych. Powikłane zakażenie układu moczowego: dawka dobowa: 12-16 g w 2-3 dawkach podzielonych. Szpitalne zakażenie dolnych dróg oddechowych: dawka dobowa: 12-24 g a w 2-3 dawkach podzielonych. Bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych: dawka dobowa: 16-24 g w 3-4 dawkach podzielonych. Pojedyncze dawki nie mogą przekraczać 8 g, szczegóły dotyczące dawkowania patrz ChPL. Istnieją ograniczone dane dotyczące bezpieczeństwa, w szczególności dla dawek przekraczających 16 g/dobę. W przypadku przepisywania takich dawek zalecane jest zachowanie szczególnej ostrożności. Dawkowanie w niewydolności nerek. Zalecenia dotyczące dawkowania dla pacjentów z zaburzeniami czynności nerek są oparte na modelowaniu farmakokinetycznym i ograniczonych danych klinicznych; bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności nie określono dotychczas w badaniach klinicznych. Nie jest jasne, czy konieczne jest zmniejszenie dawki dla pacjentów z wyliczonym ClCr w zakresie 40-80 ml/min. W tych przypadkach należy zachować dużą ostrożność, zwłaszcza jeśli rozważane są dawki z górnej granicy zalecanego zakresu. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek konieczne jest dostosowanie dawki fosfomycyny do stopnia zaburzeń czynności nerek. Dostosowanie dawki powinno być oparte na wartościach ClCr. U dorosłych ClCr można obliczyć według poniższego wzoru Cockrofta i Gaulta: ClCr u mężczyzn (ml/min) = (140 - wiek (lata)) x mc. (kg)/72 x stężenie kreatyniny w surowicy (mg/dl). W celu obliczenia ClCr u kobiet wynik tego wzoru należy pomnożyć przez 0,85. Dawkowanie dla pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, szczegóły patrz ChPL. Pierwszą dawkę należy zwiększyć o 100% (dawka nasycająca), ale nie może przekraczać 8 g. Pacjenci poddawani leczeniu nerkozastępczemu. Pacjenci poddawani przewlekłej przerywanej hemodializie (co 48 h) powinni otrzymywać 2 g fosfomycyny na koniec każdego zabiegu hemodializy. Fosfomycyna jest skutecznie eliminowana podczas ciągłej hemofiltracji żylno-żylnej (CVVHF po rozcieńczeniu). Pacjenci poddawani CVVHF po rozcieńczeniu nie wymagają dostosowania dawki. Brak danych klinicznych dotyczących stosowania fosfomycyny dożylnie u pacjentów poddawanych CVVHF przed rozcieńczeniem lub innym formom leczenia nerkozastępczego. Zaburzenia czynności wątroby. Nie ma danych wskazujących na konieczność dostosowania dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Pacjenci w podeszłym wieku. U pacjentów w podeszłym wieku należy zastosować zalecaną dawkę dla dorosłych. Zalecane jest zachowanie ostrożności w przypadku rozważania stosowania dawek z górnej granicy zalecanego zakresu (patrz również zalecenia dotyczące dawkowania u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek). Dzieci i młodzież. Zalecenia dotyczące dawki są podane w oparciu o bardzo ograniczone dane. Noworodki, niemowlęta i dzieci w wieku <12 lat (<40 kg). Dawka fosfomycyny u dzieci zależy od wieku i mc. Wcześniaki (wiek <40 tyg.): dawka dobowa: 100 mg/kg mc. w 2 dawkach podzielonych. Noworodki (wiek 40-44 tyg.): dawka dobowa: 200 mg/kg mc. w 3 dawkach podzielonych. Niemowlęta (wiek 1-12 m-cy) (do 10 kg mc.): dawka dobowa: 200-300 mg/kg mc. w 3 dawkach podzielonych. Niemowlęta i dzieci w wieku 1-12 lat (10-40 kg mc.): dawka dobowa: 200-400 mg/kg mc. w 3-4 dawkach podzielonych, szczegóły patrz ChPL. Nie można podać zaleceń dotyczących dawki dla dzieci z zaburzeniami czynności nerek.

Fosfomycyna sodowa jest przeznaczona do podania dożylnego. Czas trwania inf. powinien wynosić co najmniej 15 minut w przypadku wielkości opakowania 2 g, co najmniej 30 minut w przypadku wielkości opakowania 4 g i co najmniej 60 minut w przypadku wielkości opakowania 8 g. Stosować tylko przejrzyste roztw. Ponieważ przypadkowe podanie dotętnicze produktów, które nie są specjalnie przeznaczone do leczenia dotętniczego, może prowadzić do powikłań, niezbędne jest zapewnienie, aby fosfomycyna była podawana tylko dożylnie. Przygotowanie roztworu do infuzji, patrz ChPL. Czas trwania leczenia powinien uwzględniać rodzaj zakażenia, jego ciężkość oraz reakcję kliniczną pacjenta. Podczas podejmowania decyzji o czasie trwania leczenia należy przestrzegać odpowiednich wytycznych terapeutycznych.

Nadwrażliwość na substancję czynną, fosfomycynę, lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Stwierdzono, że fosfomycyna powoduje szybką selekcję mutantów opornych w warunkach in vitro. Ponadto w badaniach klinicznych powiązano stosowanie fosfomycyny podawanej dożylnie w monoterapii z selekcją oporności. Gdy tylko jest to możliwe, zaleca się podawanie fosfomycyny w ramach schematu skojarzonego leczenia przeciwbakteryjnego w celu zmniejszenia ryzyka selekcji w kierunku oporności. Dane kliniczne na poparcie stosowania fosfomycyny podawanej dożylnie w leczeniu niektórych z wymienionych wskazań są ograniczone z powodu braku odpowiednich badań randomizowanych z grupą kontrolną. Ponadto stosowano różne schematy dawkowania, a dane z badań klinicznych nie przemawiają zdecydowanie za żadnym konkretnym schematem dawkowania dożylnego. Zaleca się wybieranie fosfomycyny w celu leczenia wymienionych wskazań, wyłącznie jeżeli uznano, że zastosowanie produktów przeciwbakteryjnych często zalecanych do leczenia wstępnego jest nieodpowiednie. Podczas leczenia fosfomycyną mogą wystąpić ciężkie, a czasami śmiertelne reakcje nadwrażliwości, w tym anafilaksja i wstrząs anafilaktyczny. W przypadku wystąpienia takich reakcji należy natychmiast przerwać leczenie fosfomycyną i podjąć odpowiednie działania doraźne. Podczas stosowania fosfomycyny zgłaszano przypadki zapalenia jelita grubego i rzekomobłoniastego zapalenia jelita grubego wywołane przez Clostridioides difficile o nasileniu od łagodnego do zagrażającego życiu. W związku z tym ważne jest rozważenie tego rozpoznania u pacjentów, u których w trakcie podawania fosfomycyny albo po zakończeniu leczenia wystąpi biegunka. Należy rozważyć przerwanie leczenia fosfomycyną i zastosowanie odpowiedniego leczenia zakażenia Clostridioides difficile. Nie należy stosować produktów leczniczych hamujących perystaltykę. Należy regularnie monitorować stężenia sodu u pacjentów przyjmujących fosfomycynę, szczególnie w przypadku długotrwałego leczenia. Ze względu na wysoką zawartość sodu (0,32 g)/g fosfomycyny przed rozpoczęciem leczenia należy ocenić ryzyko wystąpienia hipernatremii i przewodnienia, szczególnie u pacjentów ze stwierdzoną w wywiadzie zastoinową niewydolnością serca albo z chorobami współistniejącymi, takimi jak zespół nerczycowy, marskość wątroby, nadciśnienie, hiperaldosteronizm, obrzęk płuc albo hipoalbuminemia, a także u noworodków, w przypadku których konieczne jest ograniczenie spożycia sodu. Podczas leczenia zalecana jest dieta niskosodowa. Można również rozważyć wydłużenie czasu trwania inf. lub zmniejszenie pojedynczej dawki (i częstsze podawanie dawek). Fosfomycyna może spowodować obniżenie stężenia potasu w surowicy albo osoczu, zatem zawsze należy rozważyć suplementację potasu. U pacjentów przyjmujących fosfomycynę drogą dożylną występowały reakcje hematologiczne, w tym neutropenia albo agranulocytoza. Należy zatem monitorować liczbę leukocytów w regularnych odstępach czasu, a w przypadku wystąpienia takich reakcji należy rozpocząć odpowiednie leczenie. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek należy dostosować dawkę do stopnia niewydolności nerek. 1 g fosfomycyny (co odpowiada 1,32 g fosfomycyny sodowej) zawiera 14 mmol (320 mg) sodu, co odpowiada 16% zalecanej przez WHO maks. 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych. Jedna butelka z 2 g fosfomycyny zawiera 28 mmol (640 mg) sodu, jedna butelka z 4 g fosfomycyny zawiera 56 mmol (1280 mg) sodu i jedna butelka z 8 g fosfomycyny zawiera 111 mmol (2560 mg) sodu. Nie prowadzono konkretnych badań na ten temat, ale należy poinformować pacjentów, że zgłaszano przypadki splątania i osłabienia. Może to wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn w przypadku niektórych pacjentów.

U pacjentów leczonych antybiotykami zgłaszano liczne przypadki zwiększonej aktywności doustnych leków przeciwzakrzepowych. Czynnikami ryzyka wydają się być stopień nasilenia zakażenia albo stanu zapalnego, wiek pacjenta i ogólny stan zdrowia. W tych okolicznościach trudno ustalić, w jakim stopniu samo zakażenie albo jego leczenie ma znaczenie dla zaburzenia równowagi INR. Jednak określone klasy antybiotyków mają większy wpływ, w szczególności: fluorochinolony, makrolidy, cykliny, kotrimoksazol i niektóre cefalosporyny.

Brak danych dotyczących stosowania fosfomycyny podawanej dożylnie u kobiet w ciąży. Fosfomycyna przenika przez łożysko. Badania na zwierzętach nie wykazały bezpośredniego ani pośredniego szkodliwego wpływu na reprodukcję. Nie należy zatem przepisywać fosfomycyny kobietom w ciąży, chyba że korzyści przewyższają ryzyko. Po podaniu fosfomycyny stwierdzano występowanie niewielkich jej ilości w mleku kobiecym. Dostępnych są niewiele informacji dotyczących stosowania fosfomycyny w trakcie karmienia piersią, dlatego też lek ten nie jest zalecany jako lek pierwszego wyboru w przypadku kobiety karmiącej piersią, szczególnie jeśli karmi ona piersią wcześniaka albo noworodka. Nie wykazano istnienia żadnego szczególnego zagrożenia dla dziecka karmionego piersią, jednak tak jak w przypadku każdego innego antybiotyku należy wziąć pod uwagę potencjalne ryzyko zmian we florze jelitowej niemowlęcia. Nie są dostępne żadne dane dotyczące ludzi. Fosfomycyna podawana doustnie samcom i samicom szczurów w dawce wynoszącej maksymalnie 1000 mg/kg/dobę nie powodowała upośledzenia płodności.

Najczęściej zgłaszanymi działaniami niepożądanymi występującymi podczas leczenia są rumieniowe wykwity skórne, zaburzenia równowagi jonowej, reakcje w miejscu wstrzyk., zaburzenia smaku i zaburzenia przewodu pokarmowego. Do innych istotnych działań niepożądanych należą wstrząs anafilaktyczny, poantybiotykowe zapalenie jelita grubego i obniżenie liczby krwinek białych. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (nieznana) agranulocytoza (przemijająca), leukopenia, trombocytopenia, neutropenia. Zaburzenia układu immunologicznego: (bardzo rzadko) reakcje anafilaktyczne, w tym wstrząs anafilaktyczny i nadwrażliwość. Zaburzenia układu nerwowego: (często) zaburzenia smaku; (niezbyt często) ból głowy. Badania diagnostyczne: (często) hipernatremia, hipokaliemia. Zaburzenia żołądka i jelit: (niezbyt często) nudności, wymioty, biegunka; (nieznana) poantybiotykowe zapalenie jelita grubego. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych; (niezbyt często) zwiększenie poziomu fosfatazy zasadowej we krwi (przemijające), podwyższony poziom transaminaz (AlAT, AspAT), podwyższony poziom g-glutamylotransferazy; (nieznana) zapalenie wątroby. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) wykwity rumieniowe; (niezbyt często) wysypka; (nieznana) obrzęk naczynioruchowy, świąd, pokrzywka. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) zapalenie żyły w miejscu wstrzyk.; (niezbyt często) astenia. Hipokaliemia może wywoływać objawy uogólnione takie jak osłabienie, zmęczenie albo obrzęk i/lub skurcze mięśni. Ciężkie postacie mogą powodować osłabienie odruchów i zaburzenia rytmu serca. Hipernatremia może być związana z pragnieniem, nadciśnieniem i objawami przedmiotowymi przewodnienia, takimi jak obrzęk. Ciężkie postacie mogą powodować splątanie, hiperrefleksję, napady drgawkowe i śpiączkę. Dostępne są ograniczone inf. dotyczące bezpieczeństwa u dzieci i młodzieży. Można spodziewać się, że częstość występowania, rodzaj i stopień nasilenia działań niepożądanych są podobne, jak w populacji osób dorosłych.

Doświadczenie dotyczące przedawkowania fosfomycyny jest ograniczone. Po podaniu pozajelitowym fosfomycyny zgłaszano przypadki hipotonii, senności, zaburzeń elektrolitowych, małopłytkowości i hipoprotrombinemii. W przypadku przedawkowania konieczne jest monitorowanie pacjenta (zwłaszcza stężenia elektrolitów w osoczu/surowicy), a leczenie powinno być objawowe i wspomagające. Zaleca się ponowne nawodnienie w celu zwiększenia wydalania leku z moczem. Fosfomycyna jest skutecznie usuwana z organizmu za pomocą hemodializy przy średnim T0,5 w fazie eliminacji wynoszącym około 4 h.

Fosfomycyna wywiera działanie bakteriobójcze na mnożące się drobnoustroje poprzez zapobieganie syntezie enzymatycznej ścian komórkowych bakterii. Fosfomycyna hamuje pierwszy etap syntezy wewnątrzkomórkowej ściany komórkowej bakterii poprzez blokowanie syntezy peptydoglikanu. Fosfomycyna jest aktywnie transportowana do komórki bakteryjnej poprzez 2 różne układy transportowe (układ transportowy sn-glicerolo-3-fosforanowy i heksozy-6).

1 ml roztw. do inf. zawiera 40 mg fosfomycyny. 1 but. z 2,69 g proszku zawiera 2,64 g fosfomycyny sodowej, co odpowiada 2 g fosfomycyny i 0,64 g sodu, w przypadku roztw. w 50 ml rozpuszczalnika. 1 but. z 5,38 g proszku zawiera 5,28 g fosfomycyny sodowej, co odpowiada 4 g fosfomycyny i 1,28 g sodu, w przypadku roztw. w 100 ml rozpuszczalnika. 1 but. z 10,76 g proszku zawiera 10,56 g fosfomycyny sodowej, co odpowiada 8 g fosfomycyny i 2,56 g sodu, w przypadku roztw. w 200 ml rozpuszczalnika.