Wybór odpowiedniego stężenia sodu chlorku i glukozy, dawkowanie, objętość, szybkość i czas podawania zależą od wieku, mc., stanu klinicznego pacjenta oraz od leczenia towarzyszącego. Powinno to być określone przez lekarza. W przypadku pacjentów z zaburzeniami elektrolitowymi i glukozy oraz dzieci i młodzieży, należy skonsultować się z lekarzem doświadczonym w leczeniu płynami dożylnymi. Nagła korekta hiponatremii i hipernatremii jest potencjalnie niebezpieczna (ryzyko poważnych zaburzeń neurologicznych). Dorośli, pacjenci w podeszłym wieku i młodzież (w wieku 12 lat i powyżej): zalecane dawkowanie: 500 ml do 3 l/24 h. Szybkość podawania. Szybkość infuzji wynosi zwykle 40 ml/kg/24 h i nie powinna przekraczać zdolności pacjenta do utleniania glukozy, w celu uniknięcia wystąpienia hiperglikemii. Dlatego maks. szybkość podawania w ostrym stanie wynosi 5 mg/kg/min. Dzieci i młodzież. Dawkowanie zależy od mc.: 0-10 kg mc.: 100 ml/kg/24 h. 10-20 kg mc.: 1000 ml + (50 ml/kg ponad 10 kg)/24 h. >20 kg mc.: 1500 ml + (20 ml/kg ponad 20 kg)/24 h. Szybkość podawania zależy od mc.: 0-10 kg mc.: 6-8 ml/kg/h. 10-20 kg mc.: 4-6 ml/kg/godz. >20 kg mc.: 2-4 ml/kg/h. Szybkość infuzji nie powinna przekraczać zdolności pacjenta do utleniania glukozy, w celu uniknięcia wystąpienia hiperglikemii. Dlatego maksymalna szybkość podawania w ostrym stanie wynosi 10-18 mg/kg/min zależnie od całkowitej mc. U wszystkich pacjentów, rozpoczynając podawanie roztworów zawierających glukozę należy rozważyć stopniowe zwiększanie szybkości przepływu.

Podawać natychmiast po założeniu zestawu do wlewu. Dodatkowy lek należy wprowadzać przez wkłucie w tym samym miejscu butelki, w którym później zostanie podłączony przyrząd do przetaczania. Dokładnie wymieszać. Postępować zgodnie z zasadami aseptyki. Nie należy przechowywać roztworów, do których wprowadzono dodatkowe leki.

Przewodnienie, hipokaliemia, hipernatremia, hiperchloremia, odwodnienie hipotoniczne.

Podczas podawania płynu należy monitorować parametry gospodarki wodno-elektrolitowej oraz okresowo glikemię. W stanach pourazowych, pooperacyjnych i innych, w których występuje zaburzenie metabolizmu glukozy, preparat należy stosować tylko kontrolując poziom glukozy we krwi. Ostrożnie stosować w hiponatremii, chorobach serca, niewydolności krążenia, niewydolności nerek, obrzękach, nadciśnieniu. Roztwór podawany jako jedyny płyn może prowadzić do zaburzeń elektrolitowych. Nie przeprowadzono badań nad wpływem produktu na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu.

Można podawać tylko z lekami nie wykazującymi z preparatem niezgodności fizycznych ani chemicznych. W przypadku domieszek leków należy zwracać uwagę na wartość pH oraz zawartość jonów sodu i chloru. Ryzyko wystąpienia nadmiaru sodu może nasilać się, jeśli równocześnie podaje się leki zatrzymujące sód, takie jak: niesteroidowe leki przeciwzapalne, leki blokujące receptory a-adrenergiczne oraz karbenoksolon. Nie podawać jednocześnie z: aminofiliną, barbituranami, erytromycyną, hydrokortyzonem, warfaryną, kanamycyną, sulfonamidami, witaminą B12, tetracyklinami, cefalotyną, amfoterycyną. U pacjentów leczonych jednocześnie glikozydami naparstnicy może dojść do zatrucia naparstnicą.

U kobiet w ciąży roztwory glukozy należy stosować ostrożnie ze względu na możliwość wystąpienia hiperglikemii, hiperinsulinemii i kwasicy u płodu, a następnie hipoglikemii i żółtaczki u noworodka.

Przewodnienie. Hipernatremia, która może spowodować odwodnienie, a nawet śpiączkę. Hiperchloremia. Zbyt szybkie podawanie może spowodować niewydolność krążenia, obrzęk płuc i obrzęki obwodowe. Roztwór podawany jako jedyny płyn może prowadzić do zaburzeń elektrolitowych. Może wystąpić podrażnienie żył oraz zakrzepowe zapalenie żył w miejscu wkłucia.

Ostre zatrucia tym lekiem nie są spotykane. Podczas stosowania w cukrzycy może wystąpić hiperglikemia. Po podaniu dużej objętości roztworu w niewydolności krążenia, w hipernatremii oraz niewydolności nerek może dojść do przewodnienia. Długotrwałe podawanie może spowodować zaburzenia elektrolitowe, w tym stan niedoboru fosforu, wapnia (odwapnienie kości) i magnezu, powstanie skazy krwotocznej, rzadko niedokrwistości hemolitycznej. Podawanie nadmiaru sodu może doprowadzić do zmniejszenia poziomu litu w surowicy. Stosuje się leczenie objawowe i środki zwiększające wydalanie Na+.

Roztwór jest izotoniczny w stosunku do krwi. Oprócz glukozy - łatwo dostępnego źródła energii, dostarcza jonów sodu i chloru. Glukoza podawana pozajelitowo wzmacnia skurcze serca, zwłaszcza osłabionego, rozszerza naczynia wieńcowe. Jony sodowy i chlorkowy utrzymują prawidłowe stężenie osmolarne osocza i płynu pozakomórkowego. Roztwór jest często stosowany w pediatrii ze względu na izoosmolarność z osoczem (288 mOsm/l) i małą zawartość sodu.

1000 ml roztworu zawiera: 33,3 g glukozy i 3 g chlorku sodu. 100 ml roztworu dostarcza 13,2 kcal (55,18 kJ). Osmolarność płynu wynosi 288 mOsm/l.