Dorośli i dzieci: stosuje się według zaleceń podanych przy leku, który ma zostać rozcieńczony lub rozpuszczony. Produkt nie zawiera środków konserwujących i w związku z tym może być wykorzystany do przygotowania produktów leczniczych podawanych do przestrzeni zewnątrzoponowej lub podpajęczynówkowej.

Produkt nie zawiera środków konserwujących i w związku z tym może być wykorzystany do przygotowania produktów leczniczych podawanych do przestrzeni zewnątrzoponowej lub podpajęczynówkowej.

Ze względu na rodzaj wskazań do stosowania, przeciwwskazania zależą od produktu leczniczego, który ma być rozcieńczony lub rozpuszczony.

Należy zachować ostrożność podając chlorek sodu pacjentom bardzo młodym i pacjentom w podeszłym wieku. W przypadku wstrzyk. podskórnych należy mieć na uwadze, że leki dodawane do izotonicznego roztw. chlorku sodu mogą zmienić roztw. izotoniczny na hipertoniczny, co może powodować ból w miejscu wstrzyk. lub zaczerwienienie (zwłaszcza jeśli roztw. jest podawany zbyt szybko). Nie stosować produktu jeśli amp. jest uszkodzona, a roztw. nie jest przezroczysty. U noworodków, zarówno wcześniaków jak i donoszonych, może występować zbyt wysokie stężenie sodu spowodowane niedojrzałością nerek. Dlatego u noworodków, zarówno wcześniaków jak i donoszonych, powtarzane wstrzyk. chlorku sodu należy wykonywać po określeniu stężenia sodu we krwi. Należy zachować ostrożność podając chlorek sodu pacjentom z niewyrównaną niewydolnością serca, marskością wątroby, stanem przedrzucawkowym, obrzękiem obwodowym i płucnym, zaburzeniami czynności nerek. Hiponatremia rzekoma (pseudohyponatraemia) jest stanem, w którym standardowe metody laboratoryjne oznaczania sodu w osoczu dają fałszywie niskie wyniki. Może wystąpić, kiedy w osoczu jest bardzo duże stężenie związków wielkocząsteczkowych, a tym samym zmniejsza się zawartość wody względem całkowitej objętości osocza. Może wystąpić w hiperlipidemii i hiperproteinemii, a także u pacjentów z cukrzycą. Dokładne wartości można uzyskać przez uwzględnienie zawartości wody w osoczu. Produkt leczniczy nie ma wpływu lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Nie są znane.

Nie istnieją przeciwwskazania odnośnie stosowania izotonicznego roztw. chlorku sodu w ciąży. Nie istnieją przeciwwskazania odnośnie stosowania izotonicznego roztworu chlorku sodu w okresie karmienia piersią.

Miejscowe odczyny ze strony naczyń to ból i zaczerwienienie, jeśli roztw. jest podawany zbyt szybko, lub niewystarczająco rozcieńczony. W przypadku podskórnego podania, każda substancja dodana do izotonicznego roztw. chlorku sodu może zmienić roztw. na hipertoniczny i wywołać ból w miejscu podania.

Nieodpowiednie i w nadmiernej ilości dożylne podanie soli fizjologicznej (np. po zabiegach, u pacjentów z zaburzeniami czynności serca lub nerek itp.), może spowodować hipernatremię skutkującą przesunięciem osmotycznym płynów wewnątrzkomórkowych i odwodnieniem narządów wewnętrznych (np. mózgu - co może prowadzić do zakrzepicy i krwotoku). Działania niepożądane związane z nadmiarem chlorku sodu obejmują: nudności, wymioty, biegunkę, kurcze w jamie brzusznej, wzmożone pragnienie, zmniejszenie wydzielania śliny i łez, pocenie się, gorączkę, tachykardię, niewydolność nerek, obrzęk obwodowy i płucny, zatrzymanie oddechu, bóle głowy, zawroty głowy, uczucie niepokoju, drażliwość, osłabienie, drżenie i sztywność mięśni, drgawki, śpiączkę i śmierć. Nadmiar chlorków w organizmie może spowodować utratę wodorowęglanów, co skutkuje zakwaszaniem. Uważne stosowanie dożylne roztw. pozwala na uniknięcie wystąpienia działań niepożądanych. Diuretyki mogą być stosowane w leczeniu obrzęków będących wynikiem przewodnienia izotonicznego, aby uniknąć gromadzenia się płynu i zaburzenia równowagi elektrolitowej należy zastosować odpowiednie leczenie zastępcze. Leczenie hipernatremii hiperwolemicznej wymaga usunięcia sodu z nadmiarem wody. Może to zostać osiągnięte przez wyrównywanie samą wodą strat sodu i wody wywołanych przez diuretyki. Podstawowym celem leczenia jest przywrócenie objętości i składu płynów ustrojowych do normy.

Głównym czynnikiem decydującym o osmolalności płynów zewnątrzkomórkowych (jak i wewnątrzkomórkowych, gdyż pozostają one w równowadze osmotycznej z płynami zewnątrzkomórkowymi) jest stężenie sodu w płynie zewnątrzkomórkowym. Powodem tego stanu jest to, że sód jest najbardziej powszechnym kationem płynu pozakomórkowego. Stężenie anionów w płynach ustrojowych jest utrzymywane w równowadze ze stężeniem kationów dzięki nerkowym mechanizmom regulującym równowagę kwasowo-zasadową. Ponadto, glukoza i mocznik, najbardziej powszechne niejonowe substancje rozpuszczone w płynie zewnątrzkomórkowym, zwykle stanowią jedynie 3% całkowitej osmolalności. W związku z tym jony odpowiadają za ponad 90% rzeczywistego ciśnienia osmotycznego płynu zewnątrzkomórkowego. Chlorek sodu pozostaje najważniejszą solą w profilaktyce lub uzupełnianiu deficytu płynu zewnątrzkomórkowego. Odwodnienie zarówno izotoniczne, hipotoniczne czy hipertoniczne może zaburzyć krążenie krwi (spada pojemność wyrzutowa serca i zaburzone jest mikrokrążenie) i zalecane jest szybkie podanie we wlewie roztw. izotonicznego chlorku sodu. Nawet w umiarkowanie ciężkiej hiponatremii lub hipernatremii zaburzenia mogą być korygowane z użyciem izotonicznego roztworu soli pod warunkiem, że zachowana jest prawidłowa czynność nerek umożliwiająca dokonywanie fizjologicznych korekt skutkujących wydaleniem moczu o stężeniu odpowiednim do zaistniałej sytuacji.

1 ml roztw. zawiera 9 mg chlorku sodu.