Zalecana dawka docelowa to 20 mg finerenonu raz/dobę. Maks. zalecana dawka to 20 mg finerenonu raz/dobę. Rozpoczęcie leczenia. W celu ustalenia, czy można rozpocząć leczenie finerenonem, oraz ustalenia dawki początkowej należy oznaczyć stężenie potasu w surowicy i szacunkowy współczynnik przesączania kłębuszkowego (ang. eGFR). W przypadku stężenia potasu w surowicy Ł4,8 mmol/l można rozpocząć leczenie finerenonem. W przypadku stężenia potasu w surowicy >4,8-5,0 mmol/l można rozważyć rozpoczęcie leczenia finerenonem z dodatkową kontrolą stężenia potasu w surowicy w ciągu pierwszych 4 tyg., w zależności od charakterystyki pacjenta i stężeń potasu w surowicy. W przypadku stężenia potasu w surowicy >5,0 mmol/l nie należy rozpoczynać leczenia finerenonem. Zalecana dawka początkowa finerenonu opiera się na eGFR. Kontynuacja leczenia. Oznaczenie stężenia potasu i eGFR należy ponownie wykonać po 4 tyg. od rozpoczęcia lub wznowienia leczenia finerenonem lub zwiększenia dawki (patrz tabela 2 w celu uzyskania inf. na temat kontynuacji leczenia finerenonem i dostosowania dawki). Następnie pomiary stężenia potasu w surowicy należy powtarzać okresowo oraz według potrzeb w zależności od charakterystyki pacjenta i stężeń potasu w surowicy. Więcej inf. - patrz ChPL. Pominięcie dawki. Pominiętą dawkę należy przyjąć możliwie jak najszybciej po przypomnieniu sobie o tym, ale tylko tego samego dnia. Nie należy stosować 2 dawek w celu uzupełnienia pominiętej dawki. Osoby w podeszłym wieku. Nie ma konieczności dostosowywania dawki u pacjentów w podeszłym wieku. Zaburzenia czynności nerek. Rozpoczęcie leczenia. U pacjentów z eGFR <25 ml/min/1,73 m2 nie należy rozpoczynać leczenia finerenonem z powodu ograniczonych danych klinicznych. Kontynuacja leczenia. U pacjentów z eGFR ł15 ml/min/min/1,73 m2 leczenie finerenonem można kontynuować z dostosowaniem dawki na podstawie stężenia potasu w surowicy. Oznaczenie eGFR należy wykonać po 4 tygodniach od rozpoczęcia leczenia, aby określić, czy dawkę początkową można zwiększyć do zalecanej dawki dobowej 20 mg. Z powodu ograniczonych danych klinicznych, należy przerwać leczenie finerenonem pacjentów, u których choroba rozwinęła się do schyłkowej choroby nerek (eGFR <15 ml/min/1,73 m2). Zaburzenia czynności wątroby. Pacjenci z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby: nie należy rozpoczynać stosowania finerenonu. Dane nie są dostępne. Umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby: nie jest wymagane dostosowanie dawki początkowej. Należy rozważyć dodatkowe kontrolowanie stężenia potasu w surowicy i dostosowanie kontroli do charakterystyki pacjenta. Łagodnymi zaburzeniami czynności wątroby: nie jest wymagane dostosowanie dawki początkowej. Jednocześnie przyjmowane leki. U pacjentów przyjmujących finerenon jednocześnie z umiarkowanymi lub słabymi inhibitorami CYP3A4, suplementami potasu, trimetoprimem lub trimetoprimem/sulfametoksazolem należy rozważyć dodatkowe kontrolowanie stężenia potasu w surowicy i dostosowanie kontroli do charakterystyki pacjenta. Decyzje dotyczące leczenia finerenonem należy podejmować zgodnie z instrukcją zawartą w ChPL. Konieczne może być tymczasowe przerwanie leczenia finerenonem, jeśli pacjent musi przyjmować trimetoprim lub trimetoprim/sulfametoksazol. Masa ciała. Nie ma konieczności dostosowywania dawki na podstawie mc. Dzieci i młodzież. Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności finerenonu u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. Dane nie są dostępne.

Podanie doustne. Tabl. można przyjmować ze szklanką wody oraz z posiłkiem lub bez posiłku. Tabl. nie należy przyjmować z grejpfrutem ani sokiem grejpfrutowym. W przypadku pacjentów niezdolnych do połykania całych tabl., tabl. można kruszyć i mieszać z wodą lub miękkim pokarmem, takim jak mus jabłkowy, bezpośrednio przed podaniem doustnym.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Jednoczesne leczenie z silnymi inhibitorami CYP3A4, np. itrakonazol, ketokonazol, rytonawir, nelfinawir, kobicystat, klarytromycyna, telitromycyna, nefazodon. Choroba Addisona.

U pacjentów leczonych finerenonem obserwowano hiperkaliemię. U niektórych pacjentów występuje większe ryzyko hiperkaliemii. Do czynników ryzyka należą niski eGFR, zwiększenie stężenia potasu w surowicy i wcześniejsze epizody hiperkaliemii. U tych pacjentów należy rozważyć częstszą kontrolę. W przypadku stężenia potasu w surowicy >5,0 mmol/l nie należy rozpoczynać leczenia finerenonem. W przypadku stężenia potasu w surowicy >4,8-5,0 mmol/l można rozważyć rozpoczęcie leczenia finerenonem z dodatkową kontrolą stężenia potasu w surowicy w ciągu pierwszych 4 tyg., na podstawie charakterystyki pacjenta i stężeń potasu w surowicy. W przypadku stężenia potasu w surowicy >5,5 mmol/l leczenie finerenonem należy wstrzymać. Należy przestrzegać lokalnych wytycznych dotyczących postępowania w przypadku hiperkaliemii. W przypadku stężenia potasu w surowicy Ł5,0 mmol/l leczenie finerenonem można ponownie rozpocząć od dawki 10 mg raz/dobę. Oznaczenie stężenia potasu i eGFR należy ponownie wykonać u wszystkich pacjentów po 4 tyg. od rozpoczęcia leczenia, wznowienia leczenia lub zwiększenia dawki finerenonu. Następnie stężenie potasu w surowicy należy oznaczać okresowo oraz według potrzeb w zależności od charakterystyki pacjenta i stężeń potasu w surowicy. W przypadku stężenia potasu w surowicy >5,5 mmol/l leczenie finerenonem należy wstrzymać. Należy przestrzegać lokalnych wytycznych dotyczących postępowania w przypadku hiperkaliemii. W przypadku stężenia potasu w surowicy Ł5,0 mmol/l leczenie finerenonem można ponownie rozpocząć od dawki 10 mg raz/dobę. Oznaczenie stężenia potasu i eGFR należy ponownie wykonać u wszystkich pacjentów po 4 tyg. od rozpoczęcia leczenia, wznowienia leczenia lub zwiększenia dawki finerenonu. Następnie stężenie potasu w surowicy należy oznaczać okresowo oraz według potrzeb w zależności od charakterystyki pacjenta i stężeń potasu w surowicy. Ryzyko hiperkaliemii może się również zwiększyć w przypadku jednoczesnego przyjmowania leków, które mogą zwiększać stężenie potasu w surowicy. Finerenonu nie należy podawać jednocześnie z diuretykami oszczędzającymi potas (np. amiloryd, triamteren) i innymi antagonistami receptora mineralokortykoidowego (ang. mineralocorticoid receptor antagonist, MRA), np. eplerenonem, esakserenonem, spironolaktonem, kanrenonem. Finerenon należy stosować z zachowaniem ostrożności i należy kontrolować stężenie potasu w surowicy w przypadku przyjmowania jednocześnie z suplementami potasu, trimetoprimem lub trimetoprimem/sulfametoksazolem. Może być konieczne tymczasowe przerwanie leczenia finerenonem. Ryzyko hiperkaliemii zwiększa się wraz z pogorszeniem czynności nerek. Należy prowadzić ciągłe monitorowanie czynności nerek według potrzeb zgodnie ze standardowymi praktykami. Nie należy rozpoczynać leczenia finerenonem u pacjentów z eGFR <25 ml/min/1,73 m2, ponieważ dane kliniczne są ograniczone. Z powodu ograniczonych danych klinicznych, należy przerwać leczenie finerenonem pacjentów, u których choroba rozwinęła się do schyłkowej niewydolności nerek (eGFR <15 ml/min/1,73 m2). Nie należy rozpoczynać leczenia finerenonem u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Nie przeprowadzono badań u tych pacjentów, ale oczekiwane jest znaczące zwiększenie ekspozycji na finerenon. W przypadku stosowania finerenonu u pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby może być wymagane dodatkowe monitorowanie z powodu zwiększenia ekspozycji na finerenon. Należy rozważyć dodatkowe kontrolowanie stężenia potasu w surowicy i dostosowanie kontrolowania do charakterystyki pacjenta. Z badania klinicznego fazy III wyłączono pacjentów z rozpoznaną niewydolnością serca ze zmniejszoną frakcją wyrzutową i na poziomie New York Heart Association II - IV. Należy kontrolować stężenie potasu w surowicy podczas jednoczesnego stosowania finerenonu z umiarkowanymi lub słabymi inhibitorami CYP3A4. Finerenonu nie należy stosować jednocześnie z silnymi lub umiarkowanymi induktorami CYP3A4. Nie należy spożywać grejpfrutów ani soku grejpfrutowego podczas leczenia finerenonem. Finerenonu nie należy stosować w okresie ciąży, chyba że dokładnie rozważono korzyści dla matki i ryzyko dla płodu. Jeśli pacjentka zajdzie w ciążę podczas przyjmowania finerenonu, należy ją poinformować o potencjalnych zagrożeniach dla płodu. Kobietom w wieku rozrodczym należy doradzić, że należy stosować skuteczną metodę antykoncepcji w trakcie leczenia finerenonem. Pacjentkom należy doradzić, że nie należy karmić piersią w trakcie leczenia finerenonem. Produkt leczniczy nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Produkt leczniczy zawiera sód. Produkt leczniczy zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu/tabl., to znaczy produkt uznaje się za „wolny od sodu”. Lek nie ma wpływu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Badania dotyczące interakcji przeprowadzono wyłącznie u dorosłych. Finerenon jest usuwany prawie wyłącznie drogą metabolizmu oksydacyjnego zachodzącego z udziałem cytochromu P450 (CYP) (głównie CYP3A4 [90%] z niewielkim udziałem CYP2C8 [10%]). Jednoczesne stosowanie produktu leczniczego z itrakonazolem, klarytromycyną i innymi silnymi inhibitorami CYP3A4 (np. ketokonazolem, rytonawirem, nelfinawirem, kobicystatem, telitromycyną lub nefazodonem) jest przeciwwskazane, ponieważ spodziewane jest wyraźne zwiększenie. Produktu leczniczego nie należy stosować jednocześnie z ryfampicyną i innymi silnymi induktorami CYP3A4 (np. karbamazepiną, fenytoiną, fenobarbitalem, zielem dziurawca) lub z efawirenzem i innymi umiarkowanymi induktorami CYP3A4. Oczekuje się, że te induktory CYP3A4 wyraźnie zmniejszają stężenie finerenonu w osoczu i prowadzą do zmniejszenia działania terapeutycznegospozycji na finerenon. Produktu leczniczego nie należy stosować jednocześnie z diuretykami oszczędzającymi potas (np. amiloryd, triamteren) i innymi MRA (np. eplerenon, esakserenon, spironolakton, kanrenon). Przewiduje się, że te produkty lecznicze zwiększają ryzyko hiperkaliemii. Nie należy spożywać grejpfrutów ani soku grejpfrutowego podczas leczenia finerenonem, ponieważ oczekuje się, że zwiększają stężenie finerenonu w osoczu poprzez zahamowanie CYP3A4. W badaniu klinicznym jednoczesne stosowanie erytromycyny (500 mg 3x/dobę) prowadziło do 3,5-krotnego zwiększenia AUC i 1,9-krotnego zwiększenia Cmax finerenonu. W innym badaniu klinicznym werapamil (240 mg tabletka o kontrolowanym uwalnianiu raz/dobę) prowadził odpowiednio do 2,7-krotnego i 2,2-krotnego zwiększenia AUC i Cmax finerenonu. Może dojść do zwiększenia stężenia potasu w surowicy, dlatego zaleca się kontrolowanie stężenia potasu w surowicy, zwłaszcza podczas rozpoczynania stosowania lub zmian dawkowania finerenonu lub inhibitora CYP3A4. Symulacje farmakokinetyczne oparte na fizjologii (PBPK) wskazują, że przyjmowanie fluwoksaminy (100 mg 2x/dobę) zwiększa AUC (1,6-krotnie) i Cmax (1,4-krotnie) finerenonu. Może dojść do zwiększenia stężenia potasu w surowicy, dlatego zaleca się kontrolowanie stężenia potasu w surowicy, zwłaszcza podczas rozpoczynania stosowania lub zmian dawkowania finerenonu lub inhibitora CYP3A4. Oczekuje się, że jednoczesne stosowanie produktu leczniczego z suplementami potasu i trimetoprimem lub trimetoprimem/sulfametoksazolem zwiększa ryzyko hiperkaliemii. Wymagane jest kontrolowanie stężenia potasu w surowicy. Może być konieczne tymczasowe przerwanie leczenia produktem leczniczym w trakcie leczenia trimetoprimem lub trimetoprimem/sulfametoksazolem. Ryzyko wystąpienia niedociśnienia tętniczego zwiększa się podczas jednoczesnego stosowania wielu innych przeciwnadciśnieniowych produktów leczniczych. U tych pacjentów zaleca się kontrolowanie ciśnienia krwi.

Kobiety w wieku rozrodczym muszą stosować skuteczną metodę antykoncepcji w trakcie leczenia finerenonem. Brak danych dotyczących stosowania finerenonu u kobiet w okresie ciąży. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję. Produktu leczniczego nie stosować w okresie ciąży, chyba że stan kliniczny kobiety wymaga podawania finerenonu. Jeśli pacjentka zajdzie w ciążę podczas przyjmowania finerenonu, należy ją poinformować o potencjalnych zagrożeniach dla płodu. Nie wiadomo, czy finerenon/metabolity przenikają do mleka ludzkiego. Na podstawie dostępnych danych farmakodynamicznych/toksykologicznych dotyczących zwierząt stwierdzono przenikanie finerenonu i jego metabolitów do mleka. U młodych szczurów narażonych tą drogą występowały działania niepożądane. Nie można wykluczyć zagrożenia dla noworodków/dzieci. Należy podjąć decyzję, czy przerwać karmienie piersią czy przerwać podawanie produktu leczniczego, biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia dla matki. Brak danych dotyczących wpływu finerenonu na płodność u ludzi. W badaniach na zwierzętach wykazano zaburzenia płodności u samic w przypadku ekspozycji uznawanej za przekraczającą maksymalną ekspozycję u ludzi, co wskazuje na niewielkie znaczenie kliniczne.

Najczęstszym działaniem niepożądanym w trakcie leczenia finerenonem była hiperkaliemia (18,3%). Bezpieczeństwo stosowania finerenonu u pacjentów z przewlekłą chorobą nerek (PChN) i cukrzycą typu 2. (CT2) było oceniane w kluczowym badaniu fazy III FIDELIO-DKD (cukrzycowa choroba nerek). W tym badaniu 2 827 pacjentów otrzymywało finerenon (10 lub 20 mg raz na dobę), przy czym średni czas trwania leczenia wynosił 2,2 roku. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo często) hiperkaliemia; (często) hiponatremia. Zaburzenia naczyniowe: (często) niedociśnienie tętnicze. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) świąd. Badania diagnostyczne: (często) zmniejszenie współczynnika przesączania kłębuszkowego; (niezbyt często) zmniejszenie stężenia hemoglobiny. W badaniu FIDELIO-DKD przypadki hiperkaliemii zgłaszano u 18,3% pacjentów leczonych finerenonem w porównaniu z 9,0% pacjentów leczonych placebo. U pacjentów leczonych finerenonem przypadki hiperkaliemii miały w większości nasilenie łagodne do umiarkowanego i ustąpiły. Ciężkie przypadki hiperkaliemii zgłaszano częściej w przypadku stosowania finerenonu (1,6%) niż placebo (0,4%). Stężenie potasu w surowicy >5,5 mmol/l i >6,0 mmol/l zgłaszano odpowiednio u 21,7% i 4,5% pacjentów leczonych finerenonem oraz u 9,8% i 1,4% pacjentów leczonych placebo. Odsetek pacjentów, u których hiperkaliemia prowadziła do trwałego przerwania leczenia, wynosił 2,3% u pacjentów otrzymujących finerenon w porównaniu z 0,9% w grupie otrzymującej placebo. Odsetek hospitalizacji z powodu hiperkaliemii w grupie pacjentów otrzymujących finerenon wynosił 1,4% w porównaniu z 0,3% w grupie otrzymującej placebo. Obserwowano zwiększenie względem punktu początkowego średniego stężenia potasu w surowicy w pierwszym miesiącu leczenia finerenonem w porównaniu z placebo, a maksymalną różnicę pomiędzy grupami wynoszącą 0,23 mmol/l obserwowano w 4. m-cu. Różnica stężenia potasu w surowicy pomiędzy finerenonem a placebo utrzymywała się następnie na stabilnym poziomie. W badaniu FIDELIO-DKD incydenty niedociśnienia tętniczego zgłaszano u 4,8% pacjentów leczonych finerenonem w porównaniu z 3,4% pacjentów leczonych placebo. U pacjentów leczonych finerenonem incydenty niedociśnienia tętniczego miały w większości nasilenie łagodne do umiarkowanego i ustąpiły. U jednego pacjenta (<0,1%) trwale przerwano leczenie finerenonem z powodu niedociśnienia tętniczego. Odsetek hospitalizacji z powodu niedociśnienia tętniczego w grupie otrzymującej finerenon wynosił 0,2% w porównaniu z 0,2% w grupie otrzymującej placebo. U pacjentów leczonych finerenonem średnie skurczowe ciśnienie tętnicze krwi zmniejszyło się o 2-4 mm Hg, a średnie rozkurczowe ciśnienie tętnicze krwi zmniejszyło się o 1-2 mm Hg w 1. miesiącu, po czym utrzymywały się one na stabilnym poziomie. W badaniu FIDELIO-DKD incydenty zmniejszenia GFR zgłaszano u 6,3% pacjentów leczonych finerenonem w porównaniu z 4,7% pacjentów leczonych placebo. U pacjentów leczonych finerenonem incydenty zmniejszenia GFR miały w większości nasilenie łagodne do umiarkowanego i ustąpiły. Odsetek pacjentów, u których zmniejszenie współczynnika GFR prowadziło do trwałego przerwania leczenia, wynosił 0,2% u pacjentów otrzymujących finerenon w porównaniu z 0,3% w grupie otrzymującej placebo. Odsetek hospitalizacji z powodu zmniejszenia współczynnika GFR w grupie otrzymującej finerenon wynosił 0,1% w porównaniu z 0,1% w grupie otrzymującej placebo. W porównaniu z placebo u pacjentów otrzymujących finerenon występowało początkowe zmniejszenie eGFR (średnia 2 ml/min/1,73 m2), które z upływem czasu ustępowało. Zmniejszenie tego współczynnika wydawało się odwracalne podczas ciągłego leczenia. Po 4 m-ach leczenia, w grupie otrzymującej finerenon w porównaniu do grupy otrzymującej placebo stwierdzono zmniejszenie średniego stężenia hemoglobiny o 0,14 g/dl i średniego stężenia hematokrytu o 0,46%. Zmiany stężenia hemoglobiny i hematokrytu były przemijające i po ok. 24 m-ach osiągnęły wartości porównywalne do obserwowanych w grupie otrzymującej placebo. Częstość występowania niedokrwistości była nieznacznie zwiększona u pacjentów leczonych finerenonem (7,4%) w porównaniu z pacjentami otrzymującymi placebo (6,7%). Częstość występowania poważnych zdarzeń związanych z niedokrwistością była niska i zrównoważona (0,5% u pacjentów leczonych finerenonem w porównaniu z 0,7% u pacjentów otrzymujących placebo).

Najbardziej prawdopodobnym spodziewanym objawem przedawkowania jest hiperkaliemia. W przypadku wystąpienia hiperkaliemii należy wdrożyć standardowe leczenie. Jest mało prawdopodobne, aby finerenon można było wystarczająco usunąć za pomocą hemodializy ze względu na to, że jego frakcja jest związana z białkami osocza w około 90%.

Finerenon jest niesteroidowym, selektywnym antagonistą receptora mineralokortykoidowego (ang. MR), który jest aktywowany przez aldosteron i kortyzol oraz reguluje transkrypcję genów. Wiązanie finerenonu z MR prowadzi do powstania specyficznego kompleksu receptor-ligand, który blokuje rekrutowanie koaktywatorów transkrypcyjnych biorących udział w ekspresji mediatorów prozapalnych i prowłóknieniowych.

1 tabl. powl. zawiera 10 mg finerenonu.