Leczenie produktem leczniczym powinno być nadzorowane przez lekarza doświadczonego w stosowaniu terapii przeciwnowotworowych. Uwagi do wszystkich opisanych niżej wskazań: dawkę modyfikuje się na podstawie obserwacji klinicznych i wyników laboratoryjnych; modyfikacje dawki w trakcie leczenia i przy wznawianiu leczenia zalecane są w przypadku wystąpienia małopłytkowości i/lub neutropenii 3. albo 4. stopnia lub innych działań toksycznych 3. lub 4. stopnia uznanych za związane z leczeniem lenalidomidem; w razie wystąpienia neutropenii, w leczeniu należy rozważyć zastosowanie czynników wzrostu; jeśli od wyznaczonej godz. przyjęcia pominiętej dawki leku upłynęło mniej niż 12 h, pacjent może zażyć tę dawkę. Jeśli od wyznaczonej godz. przyjęcia pominiętej dawki upłynęło ponad 12 h, pacjent nie powinien zażyć tej dawki, ale powinien przyjąć kolejną dawkę o zaplanowanej porze następnego dnia. Produkt nie jest dostępny w kaps. o mocy 2,5 mg i 7,5 mg, kaps. o tej mocy są dostępne w innych podobnych produktach zawierających tę substancję czynną dostępnych w obrocie. Dlatego, jeśli konieczne jest zmniejszenie dawki do 7,5 mg lub 2,5 mg, należy zastosować inny produkt zawierający lenalidomid. Noworozpoznany szpiczak mnogi (ang. NDMM). Lenalidomid w skojarzeniu z deksametazonem, podawany do progresji choroby, u pacjentów, którzy nie kwalifikują się do przeszczepu. Nie wolno rozpoczynać leczenia lenalidomidem, jeśli liczba bezwzględna neutrofili (ang. ANC) wynosi <1,0 × 109/l i/lub liczba płytek krwi wynosi <50 × 109/l. Zalecana dawka początkowa lenalidomidu wynosi 25 mg doust. raz/dobę w dniach 1.-21. powtarzanych 28-dniowych cykli. Zalecana dawka deksametazonu wynosi 40 mg doust. raz/dobę w dniach 1, 8, 15 i 22 powtarzanych 28-dniowych cykli. Pacjenci mogą kontynuować leczenie lenalidomidem i deksametazonem do progresji choroby lub nietolerancji. Etapy zmniejszenia dawki lenalidomidu (dawkowanie można zmniejszać niezależnie dla obu produktów): dawka początkowa: 25 mg; poziom dawki -1: 20 mg; poziom dawki -2: 15 mg; poziom dawki -3: 10 mg; poziom dawki -4: 5 mg; poziom dawki -5: 2,5 mg. Etapy zmniejszenia dawki deksametazonu (dawkowanie można zmniejszać niezależnie dla obu produktów): dawka początkowa: 40 mg; poziom dawki -1: 20 mg; poziom dawki -2: 12 mg; poziom dawki -3: 8 mg; poziom dawki -4: 4 mg; poziom dawki -5: nie dotyczy. Trombocytopenia: jeśli liczba płytek krwi zmniejszy się do <25 × 109/l: przerwanie leczenia lenalidomidem do końca cyklu (jeżeli toksyczność ograniczająca dawkę (ang. DLT) wystąpi >15. dnia cyklu, podawanie lenalidomidu zostanie przerwane przynajmniej do końca danego 28-dniowego cyklu); jeśli liczba płytek krwi powróci do ł50 × 109/l: wznowienie leczenia lenalidomidem w dawce o 1 poziom mniejszej przy następnym cyklu leczenia. Bezwzględna liczba neutrofili (ANC) - neutropenia (wedle uznania lekarza, jeżeli neutropenia jest jedynym działaniem toksycznym przy dowolnej dawce, należy dodać czynnik stymulujący tworzenie kolonii granulocytów (ang. G-CSF) i utrzymać dawkę lenalidomidu): jeśli ACN zmniejszy się do <0,5 × 109/l: przerwanie leczenia lenalidomidem; jeśli ACN powróci do ł1 × 109/l i neutropenia jest jedyną obserwowaną toksycznością: wznowienie leczenia lenalidomidem w dawce początkowej raz/dobę; jeśli ACN powróci do ł0,5 × 109/l i występują toksyczności hematologiczne zależne od dawki inne niż neutropenia: wznowienie leczenia lenalidomidem w dawce na poziomie -1 raz/dobę; jeśli ACN ponownie zmniejszy się poniżej <0,5 × 109/l: przerwanie leczenia lenalidomidem; jeśli ACN powróci do ł0,5 × 109/l: wznowienie leczenia lenalidomidem w dawce na następnym niższym poziomie raz/dobę. W przypadku toksyczności hematologicznej, dawkę lenalidomidu można przywrócić do kolejnego wyższego poziomu (dawka nie może być większa od dawki początkowej) w zależności od poprawy czynności szpiku kostnego (brak toksyczności hematologicznej przez przynajmniej 2 kolejne cykle: wartość ANC ł1,5 × 109/l, liczba płytek krwi ł100 × 109/l na początku nowego cyklu). Lenalidomid w skojarzeniu z bortezomibem i deksametazonem, z kontynuacją w postaci leczenia lenalidomidem i deksametazonem do wystąpienia progresji choroby, u pacjentów, którzy nie kwalifikują się do przeszczepu. Leczenie początkowe: lenalidomid w skojarzeniu z bortezomibem i deksametazonem: nie wolno rozpoczynać leczenia lenalidomidem w skojarzeniu z bortezomibem i deksametazonem, jeśli wartość ANC wynosi <1,0 × 109/l i/lub liczba płytek krwi wynosi <50 × 109/l. Zalecana dawka początkowa lenalidomidu wynosi 25 mg doust. raz/dobę w dniach od 1. do 14. każdego 21-dniowego, w skojarzeniu z bortezomibem i deksametazonem. Bortezomib należy podawać we wstrzyk. podskórnym (1,3 mg/m2 pc.) 2x/tydz. w dniach 1., 4., 8. i 11. każdego 21-dniowego cyklu. Dodatkowe informacje na temat dawkowania, schematu podawania i dostosowywania dawki produktów stosowanych razem z lenalidomidem, patrz ChPL produktów. Zaleca się przeprowadzenie maks. ośmiu 21-dniowych cykli leczenia (24 tyg. leczenia początkowego). Kontynuacja leczenia: lenalidomid w skojarzeniu z deksametazonem do wystąpienia progresji. Kontynuowanie podawania lenalidomidu w dawce 25 mg doust. raz/dobę w dniach od 1. do 21. powtarzanych 28-dniowych cykli w skojarzeniu z deksametazonem. Leczenie należy kontynuować do wystąpienia progresji lub nieakceptowalnej toksyczności. Etapy zmniejszania dawki lenalidomidu (dawkowanie można zmniejszać niezależnie dla wszystkich produktów): dawka początkowa: 25 mg; poziom dawki -1: 20 mg; poziom dawki -2: 15 mg; poziom dawki -3: 10 mg; poziom dawki -4: 5 mg; poziom dawki -5: 2,5 mg. Trombocytopenia: jeśli liczba płytek krwi zmniejszy się do <30 × 109/l: przerwanie leczenia lenalidomidem; jeśli liczba płytek krwi powróci do ł50 × 109/l: wznowienie leczenia lenalidomidem w dawce na poziomie -1 raz/dobę; jeśli liczba płytek krwi ponownie zmniejszy się poniżej 30 × 109/l: przerwanie leczenia lenalidomidem; jeśli liczba płytek krwi powróci do ł50 × 109/l: wznowienie leczenia lenalidomidem w dawce na następnym niższym poziomie raz/dobę. Bezwzględna liczba neutrofili (ANC) - neutropenia (wedle uznania lekarza, jeżeli neutropenia jest jedynym działaniem toksycznym przy dowolnej dawce, należy dodać czynnik stymulujący tworzenie kolonii granulocytów (ang. G-CSF) i utrzymać dawkę lenalidomidu): jeśli ACN najpierw zmniejszy się do <0,5 × 109/l: przerwanie leczenia lenalidomidem; jeśli ACN powróci do ł1 × 109/l i neutropenia jest jedyną obserwowaną toksycznością: wznowienie leczenia lenalidomidem w dawce początkowej raz/dobę; jeśli ACN powróci do ł0,5 × 109/l i występują toksyczności hematologiczne zależne od dawki inne niż neutropenia: wznowienie leczenia lenalidomidem w dawce na poziomie -1 raz/dobę; jeśli ACN ponownie zmniejszy się poniżej <0,5 × 109/l: przerwanie leczenia lenalidomidem; jeśli ACN powróci do ł0,5 × 109/l: wznowienie leczenia lenalidomidem w dawce na następnym niższym poziomie raz/dobę. Lenalidomid w skojarzeniu z melfalanem i prednizonem, z kontynuacją w postaci leczenia podtrzymującego lenalidomidem, u pacjentów, którzy nie kwalifikują się do przeszczepu. Nie wolno rozpoczynać leczenia lenalidomidem, jeśli wartość ANC wynosi <1,5 × 109/l i/lub liczba płytek krwi wynosi <75 × 109/l. Zalecana dawka początkowa lenalidomidu wynosi 10 mg doust. raz/dobę w dniach 1. do 21. powtarzanych 28-dniowych cykli, przez nie więcej niż 9 cykli. Zalecana dawka melfalanu wynosi 0,18 mg/kg mc. doust. raz/dobę w dniach 1. do 4. powtarzanych 28-dniowych cykli. Zalecana dawka prednizonu wynosi 2 mg/kg mc. doust. raz/dobę w dniach 1. do 4. powtarzanych 28-dniowych cyklach. Pacjenci, którzy ukończą 9 cykli lub którzy nie mogą ukończyć leczenia skojarzonego z powodu nietolerancji, leczeni są lenalidomidem w monoterapii, według schematu: 10 mg raz/dobę doust. w dniach 1. do 21. powtarzanych 28-dniowych cykli do wystąpienia progresji choroby. Etapy zmniejszenia dawki lenalidomidu: dawka początkowa: 10 mg (jeżeli neutropenia jest jedynym działaniem toksycznym przy dowolnej dawce, należy dodać czynnik stymulujący tworzenie kolonii granulocytów (G-CSF) i utrzymać dawkę lenalidomidu); poziom dawki -1: 7,5 mg; poziom dawki -2: 5 mg; poziom dawki -3: 2,5 mg. Etapy zmniejszenia dawki melfalanu: dawka początkowa: 0,18 mg/kg mc.; poziom dawki -1: 0,14 mg/kg mc.; poziom dawki -2: 0,10 mg/kg mc.; poziom dawki -3: nie dotyczy. Etapy zmniejszenia dawki prednizonu: dawka początkowa: 2 mg/kg mc.; poziom dawki -1: 1 mg/kg mc.; poziom dawki -2: 0,5 mg/kg mc.; poziom dawki -3: 0,25 mg/kg mc. Trombocytopenia: jeśli liczba płytek krwi zmniejszy się do <25 × 109/l: przerwanie leczenia lenalidomidem; jeśli liczba płytek krwi powróci do ł25 × 109/l: wznowienie leczenia lenalidomidem i melfalanem w dawce na poziomie -1; jeśli liczba płytek krwi ponownie zmniejszy się poniżej 30 × 109/l: przerwanie leczenia lenalidomidem; jeśli liczba płytek krwi powróci do ł30 × 109/l: wznowienie leczenia lenalidomidem w dawce na następnym niższym poziomie (poziom dawki -2 lub -3) raz/dobę. Bezwzględna liczba neutrofili (ANC) - neutropenia (jeśli neutropenia jest jedynym działaniem toksycznym po zastosowaniu dowolnej dawki, należy dodać czynnik stymulujący tworzenie kolonii granulocytów (ang. G-CSF) i utrzymać dawkę lenalidomidu): jeśli ACN najpierw zmniejszy się do <0,5 × 109/l: przerwanie leczenia lenalidomidem; jeśli ACN powróci do ł0,5 × 109/l i neutropenia jest jedyną obserwowaną toksycznością: wznowienie leczenia lenalidomidem w dawce początkowej raz/dobę; jeśli ACN powróci do ł0,5 × 109/l i występują toksyczności hematologiczne zależne od dawki inne niż neutropenia: wznowienie leczenia lenalidomidem w dawce na poziomie -1 raz/dobę; jeśli ACN ponownie zmniejszy się poniżej <0,5 × 109/l: przerwanie leczenia lenalidomidem; jeśli ACN powróci do ł0,5 × 109/l: wznowienie leczenia lenalidomidem w dawce na następnym niższym poziomie raz/dobę. Lenalidomid w leczeniu podtrzymującym pacjentów po autologicznym przeszczepie komórek macierzystych (ang. ASCT). Leczenie podtrzymujące lenalidomidem należy rozpoczynać po odpowiednim znormalizowaniu parametrów hematologicznych po ASCT u pacjentów niewykazujących dowodów na progresję choroby. Nie wolno rozpoczynać leczenia lenalidomidem, jeśli ANC wynosi <1,0 × 109/l i/lub liczba płytek krwi wynosi <75 × 109/l. Zalecana dawka początkowa lenalidomidu wynosi 10 mg doust. raz/dobę bez przerwy (w dniach 1.-28. powtarzanych 28 dniowych cykli) do progresji choroby lub nietolerancji. Po 3 cyklach leczenia podtrzymującego dawkę lenalomidu można zwiększyć do 15 mg doust. raz/dobę, jeżeli będzie tolerowana. Etapy zmniejszania dawki. Dawka początkowa (10 mg): poziom dawki -1: 5 mg; poziom dawki -2: 5 mg (dni 1.-21. co 28 dni); poziom dawki -3: nie dotyczy. Nie podawać dawki mniejszej niż 5 mg (dni 1-21 co 28 dni). Dawka zwiększona [(15 mg) po 3 cyklach leczenia podtrzymującego dawkę lenalidomidu można zwiększyć do 15 mg doust. raz/dobę, jeżeli jest tolerowana]: poziom dawki -1: 10 mg; poziom dawki -2: 5 mg; poziom dawki -3: 5 mg (dni 1.-21. co 28 dni). Nie podawać dawki mniejszej niż 5 mg (dni 1-21 co 28 dni). Trombocytopenia: jeśli liczba płytek krwi zmniejszy się do <30 × 109/l: przerwanie leczenia lenalidomidem; jeśli liczba płytek krwi powróci do ł30 × 109/l: wznowienie leczenia lenalidomidem w dawce na poziomie -1 raz/dobę; jeśli liczba płytek krwi ponownie zmniejszy się poniżej 30 × 109/l: przerwanie leczenia lenalidomidem; jeśli liczba płytek krwi powróci do ł30 × 109/l: wznowienie leczenia lenalidomidem w dawce na następnym niższym poziomie raz/dobę. Bezwzględna liczba neutrofili (ANC) - neutropenia (według uznania lekarza, jeżeli neutropenia jest jedynym działaniem toksycznym podczas stosowania dowolnej dawki, należy dodać czynnik stymulujący tworzenie kolonii granulocytów (ang. G-CSF) i utrzymać dawkę lenalidomidu): jeśli ACN najpierw zmniejszy się do <0,5 × 109/l: przerwanie leczenia lenalidomidem; jeśli ACN powróci do ł0,5 × 109/l: wznowienie leczenia lenalidomidem w dawce początkowej raz/dobę; jeśli ACN powróci do ł0,5 × 109/l: wznowienie leczenia lenalidomidem w dawce na poziomie -1 raz/dobę; jeśli ACN ponownie zmniejszy się poniżej <0,5 × 109/l: przerwanie leczenia lenalidomidem; jeśli ACN powróci do ł0,5 × 109/l: wznowienie leczenia lenalidomidem w dawce na następnym niższym poziomie raz/dobę. Szpiczak mnogi u pacjentów, u których stosowano uprzednio co najmniej jeden schemat leczenia. Nie wolno rozpoczynać leczenia lenalidomidem, jeśli wartość ANC wynosi <1,0 × 109/l i/lub liczba płytek krwi wynosi <75 × 109/l lub < 30 × 109/l, lub w zależności od nacieczenia szpiku kostnego przez komórki plazmatyczne, liczba płytek krwi wynosi <30 × 109/l. Zalecana dawka początkowa lenalidomidu wynosi 25 mg doust. raz/dobę w dniach 1. do 21. powtarzanych 28-dniowych cykli. Zalecana dawka deksametazonu wynosi 40 mg podawana doust. raz/dobę w dniach 1. do 4., 9. do 12. i 17. do 20. każdego 28-dniowego cyklu przez pierwsze 4 cykle leczenia, a następnie 40 mg raz/dobę w dniach 1.-4. co 28 dni. Lekarz przepisujący lek powinien dokładnie ocenić, jaką dawkę deksametazonu zastosować, biorąc pod uwagę stan pacjenta oraz nasilenie choroby. Etapy zmniejszenia dawki: dawka początkowa: 25 mg; poziom dawki -1: 15 mg; poziom dawki -2: 10 mg; poziom dawki -3: 5 mg. Trombocytopenia: jeśli liczba płytek krwi zmniejszy się do <30 × 109/l: przerwanie leczenia lenalidomidem; jeśli liczba płytek krwi powróci do ł30 × 109/l: wznowienie leczenia lenalidomidem w dawce na poziomie -1; jeśli liczba płytek krwi ponownie zmniejszy się poniżej 30 × 109/l: przerwanie leczenia lenalidomidem; jeśli liczba płytek krwi powróci do ł30 × 109/l: wznowienie leczenia lenalidomidem w dawce na następnym niższym poziomie (dawka na poziomie -2 lub -3) raz/dobę. Nie należy stosować daweki mniejszej niż 5 mg raz/dobę. Bezwzględna liczba neutrofili (ANC) - neutropenia (według uznania lekarza, jeżeli neutropenia jest jedynym działaniem toksycznym podczas stosowania dowolnej dawki, należy dodać czynnik stymulujący tworzenie kolonii granulocytów (ang. G-CSF) i utrzymać dawkę lenalidomidu): jeśli ACN najpierw zmniejszy się do <0,5 × 109/l: przerwanie leczenia lenalidomidem; jeśli ACN powróci do ł0,5 × 109/l i neutropenia jest jedyną obserwowaną toksycznością: wznowienie leczenia lenalidomidem w dawce początkowej raz/dobę; jeśli ACN powróci do ł0,5 × 109/l i występują toksyczności hematologiczne zależne od dawki inne niż neutropenia: wznowienie leczenia lenalidomidem w dawce na poziomie -1 raz/dobę; jeśli ACN ponownie zmniejszy się poniżej <0,5 × 109/l: przerwanie leczenia lenalidomidem; jeśli ACN powróci do ł0,5 × 109/l: wznowienie leczenia lenalidomidem w dawce na następnym niższym poziomie (dawka na poziomie -1, -2 lub -3) raz/dobę. Nie należy stosować dawki mniejszej niż 5 mg raz/dobę. Zespoły mielodysplastyczne (MDS). Nie wolno rozpoczynać leczenia lenalidomidem, jeśli wartość ANC wynosi <0,5 × 109/l i/lub liczba płytek krwi wynosi <25 × 109/l. Zalecana dawka początkowa lenalidomidu wynosi 10 mg doust. raz/dobę w dniach 1. do 21. powtarzanych 28-dniowych cykli. Etapy zmniejszenia dawki. Dawka początkowa: 10 mg raz/dobę w dniach 1. do 21., co 28 dni. Poziom dawki -1: 5 mg raz/dobę w dniach 1. do 28., co 28 dni. Poziom dawki -2: 2,5 mg raz/dobę w dniach 1. do 28., co 28 dni. Poziom dawki -3: 2,5 mg co drugi dzień w dniach 1. do 28., co 28 dni. Trombocytopenia. Jeśli liczba płytek krwi spadnie do <25 × 109/l: należy przerwać leczenie lenalidomidem. Jeśli liczba płytek krwi powróci do ł25 x 109/l - <50 x 109/l przynajmniej 2x w ciągu ł7 dni, lub jeżeli liczba płytek w którymkolwiek momencie ponownie wzrośnie do ł50 × 109/l: należy wznowić leczenia lenalidomidem w dawce na następnym niższym poziomie (poziom dawki -1, -2 lub -3). Bezwzględna liczba neutrofili (ANC) - neutropenia. Jeśli ANC spadnie do <0,5 × 109/l: należy przerwać leczenia lenalidomidem. Jeśli ACN powróci do ł0,5 × 109/l: należy wznowić leczenia lenalidomidem w dawce na następnym niższym poziomie (poziom dawki -1, -2 lub -3). Przerwanie stosowania lenalidomidu. Należy przerwać stosowanie lenalidomidu u pacjentów, u których nie wystąpiła przynajmniej minimalna odpowiedź ze strony komórek erytroidalnych w ciągu 4 m-cy od rozpoczęcia leczenia, objawiająca się przez przynajmniej 50% spadkiem konieczności przeprowadzania przetoczeń lub, przy braku przetoczeń, zwiększonym o 1 g/dl stężeniem hemoglobiny. Chłoniak z komórek płaszcza (MCL). Zalecana dawka początkowa lenalidomidu wynosi 25 mg doust. raz/dobę, w dniach 1. do 21. powtarzanych 28-dniowych cykli. Etapy zmniejszania dawki. Dawka początkowa: 25 mg raz/dobę w dniach 1. do 21., co 28 dni. Poziom dawki -1: 20 mg raz/dobę w dniach 1. do 21., co 28 dni. Poziom dawki -2: 15 mg raz/dobę w dniach 1. do 21., co 28 dni. Poziom dawki -3: 10 mg raz/dobę w dniach 1. do 21., co 28 dni. Poziom dawki -4: 5 mg raz/dobę w dniach 1. do 21., co 28 dni. Poziom dawki -5: 2,5 mg raz/dobę w dniach 1. do 21., co 28 dni (w krajach, w których dostępny jest produkt w kaps. o mocy 2,5 mg) - 5 mg co drugi dzień w dniach 1. do 21., co 28 dni. Trombocytopenia. Jeśli liczba płytek krwi spadnie do <50 × 109/l: przerwanie leczenia lenalidomidem i wykonywanie pełnej morfologii krwi nie rzadziej niż raz/tydz. Jeśli liczba płytek krwi powróci do ł60 × 109/l: wznowienie leczenia lenalidomidem w dawce na następnym niższym poziomie (dawka na poziomie -1). Jeśli liczba płytek krwi ponownie zmniejszy się poniżej 50 × 109/l: przerwanie leczenia lenalidomidem i wykonywanie pełnej morfologii krwi nie rzadziej niż raz/tydz. Jeśli liczba płytek krwi powróci do ł60 × 109/l: wznowienie leczenia lenalidomidem w dawce na następnym niższym poziomie (dawka na poziomie -2, -3, -4 lub -5). Nie należy stosować dawki mniejszej niż na poziomie -5. Bezwzględna liczba neutrofili (ANC) - neutropenia. Jeśli ANC zmniejszy się do <1 × 109/l przynajmniej na 7 dni, lub zmniejszy się do <1 × 109/l z towarzyszącą gorączką (temperatura ciała ł38,5°C), lub zmniejszy się do <0,5 × 109/l: przerwanie leczenia lenalidomidem i wykonywanie pełnej morfologii krwi nie rzadziej niż raz/tydz. Jeśli ANC powróci do ł1 × 109/l: wznowienie leczenia lenalidomidem w dawce na następnym niższym poziomie (dawka na poziomie -1). Jeśli ANC ponownie zmniejszy się poniżej 1 × 109/l na co najmniej 7 dni, lub spadnie do <1 × 109/l z towarzyszącą gorączką (temperatura ciała ł38,5°C), lub spadnie do <0,5 × 109/l: przerwanie leczenia lenalidomidem; jeśli ANC powróci do ł1 × 109/l: wznowienie leczenia lenalidomidem w dawce na następnym niższym poziomie (poziom dawki -2, -3, -4, -5). Nie stosować dawek poniżej poziomu dawki -5. Chłoniak grudkowy (FL). Nie wolno rozpoczynać leczenia lenalidomidem, jeśli wartość ANC wynosi <1 × 109/l i/lub liczba płytek krwi wynosi <50 × 109/l, chyba że jest to skutkiem nacieczenia szpiku kostnego przez chłoniaka. Zalecana dawka początkowa lenalidomidu wynosi 20 mg doust. raz/dobę w dniach 1. do 21. powtarzanych 28 dniowych cyklach przez maks. 12 cykli leczenia. Zalecana dawka początkowa rytuksymabu wynosi 375 mg/m2 dożylnie (i.v.) co tydz. w 1. cyklu (dni 1., 8., 15. i 22.) oraz w 1. dniu każdego 28-dniowego cyklu w cyklach od 2. do 5. Etapy zmniejszenia dawki. Dawka początkowa: 20 mg raz/dobę w dniach 1. do 21., co 28 dni. Poziom dawki -1: 15 mg raz/dobę w dniach 1. do 21., co 28 dni. Poziom dawki -2: 10 mg raz/dobę w dniach 1. do 21., co 28 dni. Poziom dawki -3: 5 mg raz/dobę w dniach 1. do 21., co 28 dni. Informacji na temat dostosowywania dawki z powodu toksyczności związanej z podawaniem rytuksymabu należy szukać w odpowiedniej ChPL. Trombocytopenia. Jeśli liczba płytek krwi zmniejszy się do <50 × 109/l: przerwanie leczenia lenalidomidem i wykonywanie pełnej morfologii krwi nie rzadziej niż raz/tydz. Jeśli liczba płytek krwi powróci do ł50 × 109/l: wznowienie leczenia w dawce na następnym niższym poziomie (poziom dawki -1). Jeśli liczba płytek krwi ponownie zmniejszy się poniżej <50 x 109/l: należy przerwać leczenia lenalidomidem i wykonywanie pełnej morfologii krwi nie rzadziej niż raz/tydz. Jeśli liczba płytek krwi powróci do ł50 × 109/l: wznowienie leczenia lenalidomidem w dawce na następnym niższym poziomie (dawka na poziomie -2, -3) raz/dobę. Nie stosować dawek poniżej poziomu dawki -3. Bezwzględna liczba neutrofili (ANC) - neutropenia (według uznania lekarza, jeśli neutropenia jest jedynym działaniem toksycznym podczas stosowania dowolnej dawki, należy dodać czynnik stymulujący tworzenie kolonii granulocytów (ang. G-CSF)). Jeśli ANC zmniejszy się do <1,0 × 109/l przynajmniej na 7 dni lub zmniejszy się do <1,0 × 109/l z towarzyszącą gorączką (temperatura ciała ł38,5°C), lub zmniejszy się do <0,5 × 109/l: przerwanie leczenia lenalidomidem i wykonywanie pełnej morfologii krwi nie rzadziej niż raz/tydz. Jeśli ANC powróci do ł1,0 × 109/l: wznowienie leczenia lenalidomidem w dawce na następnym niższym poziomie (poziom dawki -1). Jeśli ANC ponownie zmniejszy się poniżej 1,0 × 109/l na co najmniej 7 dni lub zmniejszy się do <1,0 × 109/l z towarzyszącą gorączką (temperatura ciała ł38,5°C), lub spadnie do <0,5 × 109/l: przerwanie leczenia lenalidomidem i wykonywanie pełnej morfologii krwi nie rzadziej niż raz/tydz. Jeśli ANC powróci do ł1,0 × 109/l: wznowienie leczenia lenalidomidem w dawce na następnym niższym poziomie (dawka na poziomie -2, -3). Nie stosować dawek poniżej poziomu dawki -3. Chłoniak z komórek płaszcza (MCL) lub chłoniak grudkowy (FL). Zespół rozpadu guza (ang. TLS). Wszyscy pacjenci powinni otrzymywać leczenie zapobiegające TLS (allopurynol, rasburykaza lub równoważne, zgodne z wytycznymi placówki) i odpowiednie nawodnienie (doust.) w ciągu pierwszego tyg. pierwszego cyklu lub dłużej, jeśli istnieją wskazania kliniczne. Aby zapewnić monitorowanie w kierunku TLS, pacjentów należy poddawać badaniom biochemicznym co tydz. w czasie pierwszego cyklu i zgodnie ze wskazaniami klinicznymi. Leczenie lenalidomidem można kontynuować (w dawce podtrzymującej) u pacjentów z TLS w badaniach laboratoryjnych lub z klinicznymi objawami TLS stopnia 1. Można też, według uznania lekarza, zmniejszyć dawkę o jeden poziom i kontynuować podawanie lenalidomidu. Należy stosować intensywne nawadnianie dożylne i odpowiednie leczenie zgodnie z lokalnym standardem postępowania do czasu wyrównania nieprawidłowości elektrolitowych. Może być konieczne leczenie z zastosowaniem rasburykazy w celu złagodzenia hiperurykemii. Hospitalizacja pacjenta zależy od uznania lekarza. U pacjentów z klinicznymi objawami TLS stopnia 2.-4. należy przerwać leczenie lenalidomidem i wykonywać badania biochemiczne co tydz. lub zgodnie ze wskazaniami klinicznymi. Należy stosować intensywne nawadnianie dożylne i odpowiednie leczenie zgodnie z lokalnym standardem postępowania do czasu wyrównania nieprawidłowości elektrolitowych. Leczenie rasburykazą i hospitalizacja zależą od uznania lekarza. Gdy objawy TLS ulegną złagodzeniu do stopnia 0., można wedle uznania lekarza wznowić leczenie lenalidomidem w następnej niższej dawce. Reakcja typu ˛tumour flareh˛. W zależności od uznania lekarza u pacjentów, u których wystąpiła reakcja typu “tumour flare” 1. lub 2. stopnia, lenalidomid można nadal stosować bez przerw i zmiany dawkowania. W zależności od uznania lekarza można stosować leczenie NLPZ, leczenie kortykosteroidami o ograniczonym czasie działania i/lub leczenie opioidowymi lekami przeciwbólowymi. U pacjentów z reakcją typu „tumour flare” 3. lub 4. stopnia, należy przerwać leczenie lenalidomidem i rozpocząć leczenie z zastosowaniem NLPZ, kortykosteroidów i/lub opioidowych leków przeciwbólowych. Gdy objawy „tumour flare” ulegną złagodzeniu do Ł1. stopnia, należy wznowić leczenie lenalidomidem w tej samej dawce do końca cyklu. Pacjentów można leczyć objawowo zgodnie z wytycznymi dla leczenia reakcji typu „tumour flare” 1. i 2. stopnia. Wszystkie wskazania. Przy wystąpieniu działań toksycznych 3. lub 4. stopnia, których wystąpienie zostało uznane za związane ze stosowaniem lenalidomidu, należy przerwać leczenie i ponownie je rozpocząć w mniejszej dawce po ustąpieniu objawów toksyczności do poziomu Ł2., według uznania lekarza. Po wystąpieniu wysypki skórnej 2. lub 3. stopnia należy rozważyć przerwanie lub zaprzestanie stosowania lenalidomidu. Stosowanie lenalidomidu należy przerwać w przypadku wystąpienia obrzęku naczynioworuchowego, reakcji anafilaktycznej, wysypki 4. stopnia, wysypki związanej ze złuszczaniem się skóry, wysypki związanej z powstawaniem pęcherzy, lub jeśli podejrzewa się zespół Stevens-Johnsona, toksycznej rozpływnej martwicy naskórka (ang. TEN) lub wysypki polekowej z eozynofilią i objawami układowymi (ang. DRESS). Nie należy wznawiać leczenia po ustąpieniu tych objawów. Dzieci i młodzież. Produktu leczniczego nie należy stosować u dzieci w wieku od narodzin do 18 lat, ze względu na kwestie z bezpieczeństwem stosowania. Osoby w podeszłym wieku. Aktualnie dostępne dane dotyczące farmakokinetyki przedstawiono w ChPL. Lenalidomid był stosowany w badaniach klinicznych u pacjentów ze szpiczakiem mnogim w wieku do 91 lat u pacjentów z zespołami mielodysplastycznym i w wieku do 95 lat, oraz u pacjentów z chłoniakiem z komórek płaszcza w wieku do 88 lat. Ze względu na większe prawdopodobieństwo wystąpienia zaburzeń czynnościowej nerek u pacjentów w podeszłym wieku, należy zachować ostrożność podczas dostosowywania dawki oraz kontrolować czynność nerek. Nowo rozpoznany szpiczak mnogi: pacjenci niekwalifikujący się do przeszczepu. Pacjentów z nowo rozpoznanym szpiczakiem mnogim w wieku 75 lat i starszych należy dokładnie zbadać przed decyzją o wdrożeniu leczenia. U pacjentów powyżej 75 lat leczonych lenalidomidem w skojarzeniu z deksametazonem, dawka początkowa deksametazonu to 20 mg/dobę w dniach 1, 8, 15 i 22 każdego 28-dniowego cyklu. U pacjentów powyżej 75 lat leczonych lenalidomidem w skojarzeniu z melfalanem i prednizonem nie jest konieczne dostosowanie dawki. U pacjentów z nowo rozpoznanym szpiczakiem mnogim w wieku 75 lat i starszych, którzy otrzymywali lenalidomid, częściej występowały ciężkie działania niepożądane oraz działania niepożądane, które prowadziły do przerwania leczenia. Leczenie skojarzone lenalidomidem było gorzej tolerowane u pacjentów z noworozpoznanym szpiczakiem mnogim w wieku powyżej 75 lat, niż u pacjentów młodszych. W tej grupie pacjentów częściej konieczne było przerwanie leczenia z powodu nietolerancji (działanie niepożądane 3. lub 4. stopnia oraz ciężkie działania niepożądane), w porównaniu do pacjentów w wieku <75 lat. Szpiczak mnogi: pacjenci, u których stosowano uprzednio co najmniej jeden schemat leczenia. Odsetek pacjentów ze szpiczakiem mnogim w wieku 65 lub więcej lat nie różnił się istotnie pomiędzy grupami otrzymującymi lenalidomid z deksametazonem, a placebo i deksametazon. Nie obserwowano ogólnej różnicy w zakresie bezpieczeństwa i skuteczności pomiędzy tymi pacjentami a pacjentami młodszymi, jednak nie można wykluczyć większej podatności osób starszych na działania niepożądane. Zespoły mielodysplastyczne. Nie obserwowano ogólnej różnicy w zakresie bezpieczeństwa i skuteczności pomiędzy pacjentami w wieku powyżej 65 lat, a pacjentami młodszymi. Chłoniak z komórek płaszcza. U pacjentów z chłoniakiem z komórek płaszcza nie obserwowano ogólnej różnicy w zakresie bezpieczeństwa i skuteczności pomiędzy pacjentami w wieku 65 lat lub starszymi, a pacjentami w wieku poniżej 65 lat. Chłoniak grudkowy. U pacjentów z chłoniakiem grudkowym leczonych lenalidomidem w skojarzeniu z rytuksymabem ogólny odsetek występowania zdarzeń niepożądanych był podobny wśród pacjentów w wieku 65 lat lub starszych i pacjentów w wieku poniżej 65 lat. Nie zaobserwowano ogólnej różnicy w skuteczności między tymi dwiema grupami wiekowymi. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek. Lenalidomid jest wydalany głównie przez nerki; u pacjentów z cięższym zaburzeniem czynności nerek może wystąpić obniżona tolerancja na leczenie. Należy zachować ostrożność podczas doboru dawki i wskazane jest kontrolowanie czynności nerek. U pacjentów z łagodnymi zaburzeniami czynności nerek, szpiczakiem mnogim, zespołami mielodysplastycznymi, chłoniakiem z komórek płaszcza lub chłoniakiem grudkowym nie jest wymagane dostosowanie dawki. U pacjentów z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności nerek lub krańcowym stadium niewydolności nerek, w początkowym okresie leczenia oraz w czasie leczenia zaleca się następujące dostosowanie dawki. Nie ma doświadczenia z III fazy badań klinicznych z udziałem pacjentów ze schyłkową niewydolnością nerek (ClCr <30 ml/min, konieczność dializowania). Szpiczak mnogi. Umiarkowane zaburzenie czynności nerek (30 ŁClCr <50 ml/min.): 10 mg raz/dobę (dawkę można zwiększyć po 2 cykli do 15 mg raz/dobę jeśli pacjent nie odpowiada na leczenie i dobrze je toleruje). Ciężkie zaburzenie czynności nerek (ClCr <30 ml/min., bez konieczności dializowania): 7,5 mg raz/dobę (w krajach, w których dostępny jest produkt w kaps. o mocy 7,5 mg) lub 15 mg co drugi dzień. Schyłkowa niewydolność nerek (ESRD) (ClCr <30 ml/min., konieczność dializowania): 5 mg raz/dobę. W dniach dializowania dawkę należy podawać po dializie. Zespoły mielodysplastyczne. Umiarkowane zaburzenia czynności nerek (30 ŁClCr <50 ml/min.). Dawka początkowa: 5 mg raz/dobę (w dniach 1. do 21. powtarzanych 28-dniowych cykli; poziom dawki -1: 2,5 mg raz/dobę (w dniach 1. do 28. powtarzanych 28-dniowych cykli); dawka na poziomie -2: 2,5 mg co drugi dzień (w dniach 1. do 28. powtarzanych 28-dniowych cykli). Ciężkie zaburzenia czynności nerek (ClCr < 30 ml/min., bez konieczności dializowania). Dawka początkowa: 2,5 mg raz/dobę (w dniach 1 do 21 powtarzanych 28-dniowych cykli); poziom dawki -1: 2,5 mg co drugi dzień (w dniach 1. do 28. powtarzanych 28-dniowych cykli); poziom dawki -2: 2,5 mg 2x/tydz. (w dniach 1. do 28. powtarzanych 28-dniowych cykli). Krańcowe stadium niewydolności nerek (ESRD) (ClCr <30 ml/min., konieczność dializowania). W dniach dializowania, dawkę należy podawać po dializie. Dawka początkowa: 2,5 mg raz/dobę (w dniach 1. do 21. powtarzanych 28-dniowych cykli); poziom dawki -1: 2,5 mg co drugi dzień (w dniach 1. do 28. powtarzanych 28-dniowych cykli); poziom dawki -2: 2,5 mg 2x/tydz. (w dniach 1. do 28. powtarzanych 28-dniowych cykli), szczegóły patrz ChPL. Chłoniak z komórek płaszcza. Umiarkowane zaburzenia czynności nerek (30Ł ClCr <50 ml/min.): 10 mg raz/dobę w dniach 1. do 21. powtarzanych 28-dniowych cykli (dawkę można zwiększyć po 2 cyklach do 15 mg raz/dobę przy braku odpowiedzi na leczenie i przy dobrej tolerancji leczenia ze strony pacjenta). Ciężkie zaburzenia czynności nerek (ClCr <30 ml/min., bez konieczności dializowania): 7,5 mg raz/dobę w dniach 1. do 21. powtarzanych 28-dniowych cykli (w krajach, w których dostępny jest produkt w kaps. o mocy 7,5 mg) lub 15 mg co drugi dzień w dniach 1. do 21. powtarzanych 28-dniowych cykli. Krańcowe stadium niewydolności nerek (ESRD) (ClCr <30 ml/min., konieczność dializowania): 5 mg raz/dobę w dniach 1. do 21. powtarzanych 28-dniowych cykli. W dniach dializowania, dawkę należy podawać po dializie. Chłoniak grudkowy. Umiarkowane zaburzenia czynności nerek (30Ł ClCr <60 ml/min): 10 mg raz/dobę w dniach 1. do 21. powtarzanych 28-dniowych cykli. Ciężkie zaburzenia czynności nerek (ClCr <30 ml/min, bez konieczności dializowania): brak danych. Schyłkowa niewydolność nerek nerek (ESRD) (ClCr <30 ml/min, konieczność dializowania): brak danych, szczegóły dotyczące dawkowania przy chłoniaku grudkowym - patrz ChPL. Po rozpoczęciu leczenia lenalidomidem, dalsze dostosowanie dawki lenalidomidu u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek powinna być oparta na indywidualnej tolerancji pacjenta na leczenie, w sposób opisany powyżej. Pacjenci z zaburzeniem czynności wątroby. Lenalidomid nie był formalnie badany u pacjentów z zaburzeniem czynności wątroby i nie ma szczególnych zaleceń dotyczących dawkowania.

Produkt leczniczy należy stosować doust., mniej więcej o tej samej porze każdego dnia, w którym zaplanowane zostało podanie produktu. Kaps. nie wolno otwierać, łamać ani rozgryzać. Kaps. należy połykać w całości, najlepiej popijając wodą; można je przyjmować z posiłkiem lub bez. W celu wyjęcia kaps. z blistra, należy nacisnąć kaps. wyłącznie z jednej strony, zmniejszając w ten sposób ryzyko jej zniekształcenia lub uszkodzenia.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Kobiety w ciąży. Kobiety w wieku rozrodczym, jeśli nie zostały spełnione wszystkie warunki programu zapobiegania ciąży.

Jeśli lenalidomid stosuję się w skojarzeniu z innymi produktami leczniczymi należy przed rozpoczęciem leczenia zapoznać się z odpowiednimi ChPL. Lenalidomid ma budowę zbliżoną do talidomidu. Talidomid jest substancją czynną o znanym działaniu teratogennym u ludzi, która powoduje ciężkie, zagrażające życiu wady wrodzone. Lenalidomid wywoływał u małp wady wrodzone, podobne do tych opisanych po talidomidzie. Jeśli lenalidomid stosowany jest w trakcie ciąży można oczekiwać wystąpienia działania teratogennego lenalidomidu u ludzi. Wszystkie pacjentki muszą spełniać warunki programu zapobiegania ciąży, chyba że istnieją wiarygodne dowody, że pacjentka nie może zajść w ciążę. Pacjentka lub partnerka pacjenta jest uznawana za mogącą zajść w ciążę, chyba że spełnia co najmniej 1 z poniższych kryteriów: wiek ł50 lat i naturalny brak menstruacji przez ł1 rok (brak menstruacji po leczeniu przeciwnowotworowym lub w czasie karmienia piersią nie wyklucza możliwości zajścia w ciążę); przedwczesna niewydolność jajników potwierdzona przez specjalistę ginekologa; wcześniejsza obustronna resekcja jajników z jajowodami lub histerektomia; genotyp XY, zespół Turnera, agenezja macicy. Lenalidomid jest przeciwwskazany u kobiet w wieku rozrodczym, jeśli nie zostały spełnione wszystkie z poniższych warunków: pacjentka rozumie spodziewane ryzyko teratogenności dla nienarodzonego dziecka; pacjentka rozumie konieczność stosowania skutecznej antykoncepcji bez przerwy przez co najmniej 4 tyg. przed rozpoczęciem leczenia, przez cały okres trwania leczenia i przez co najmniej 4 tyg. po zakończeniu leczenia; nawet jeśli u kobiety w wieku rozrodczym wystąpi brak menstruacji, musi ona przestrzegać wszystkich zaleceń dotyczących skutecznej antykoncepcji; pacjentka jest w stanie stosować i przestrzegać skutecznych metod antykoncepcji; pacjentka została poinformowana i zrozumiała potencjalne następstwa ciąży oraz konieczność natychmiastowej konsultacji jeśli podejrzewa, że jest w ciąży; pacjentka rozumie konieczność rozpoczęcia leczenia zaraz po wydaniu lenalidomidu poprzedzonym uzyskaniem ujemnego wyniku testu ciążowego; pacjentka rozumie konieczność i zgadza się na wykonywanie testów ciążowych co najmniej co 4 tyg., z wyjątkiem sytuacji, gdy potwierdzi sterylizację przez podwiązanie jajowodów; pacjentka potwierdza, że rozumie zagrożenia i konieczne środki ostrożności związane ze stosowaniem lenalidomidu. U mężczyzn stosujących lenalidomid, dane dotyczące farmakokinetyki wykazały, że lenalidomid jest obecny w spermie ludzkiej w skrajnie małym stężeniu w trakcie leczenia oraz, że jest niewykrywalny w spermie ludzkiej po 3 dniach od zakończenia podawania substancji zdrowemu mężczyźnie. W celu zachowania środków ostrożności oraz biorąc pod uwagę szczególne populacje pacjentów z wydłużonym czasem wydalania, takie jak niewydolność nerek, wszyscy mężczyźni stosujący lenalidomid muszą spełniać następujące warunki: zrozumieć spodziewane ryzyko teratogenności leku w przypadku pożycia seksualnego z kobietą w ciąży lub z kobietą w wieku rozrodczym; zrozumieć konieczność używania prezerwatyw w przypadku pożycia seksualnego z kobietą w ciąży lub z kobietą w wieku rozrodczym, niestosującą skutecznych środków antykoncepcyjnych (nawet jeśli mężczyzna w przeszłości poddał się zabiegowi wazektomii) w czasie leczenia i przez co najmniej 7 dni od podania ostatniej dawki i/lub zakończenia leczenia; zrozumieć, że jeśli partnerka zajdzie w ciąże w czasie kiedy mężczyzna przyjmuje produkt leczniczy lub w krótkim czasie po zaprzestaniu stosowania produktu, mężczyzna powinien jak najszybciej poinformować o tym swojego lekarza prowadzącego, oraz zaleca się, by partnerka została skierowana do lekarza specjalizującego się lub mającego doświadczenie w zakresie teratologii, w celu przeprowadzenia badań oraz uzyskania porady. Lekarz przepisujący produkt leczniczy kobietom w wieku rozrodczym musi upewnić się, że: pacjentka przestrzega zasad programu zapobiegania ciąży, w tym uzyskać potwierdzenie, że pacjentka odpowiednio je zrozumiała; pacjentka wyraziła zgodę na powyżej wymienione zasady. Kobiety w wieku rozrodczym muszą stosować co najmniej 1 skuteczną metodę antykoncepcji przez co najmniej 4 tyg. przed rozpoczęciem leczenia, w trakcie leczenia, przez co najmniej 4 tyg. po zakończeniu leczenia lenalidomidem i nawet w przypadku przerwy w stosowaniu leku, jeśli pacjentka nie zobowiąże się do bezwzględnej i nieprzerwanej abstynencji seksualnej potwierdzanej co m-c. Jeśli pacjentka nie stosowała skutecznej antykoncepcji, musi zostać skierowana do właściwie przeszkolonego pracownika ochrony zdrowia w celu uzyskania porady dotyczącej zapobiegania ciąży, aby można było rozpocząć stosowanie antykoncepcji. Przykłady odpowiednich metod zapobiegania ciąży są następujące: implanty; system terapeutyczny domaciczny (IUS) uwalniający lewonorgestrel; octan medroksyprogesteronu w postaci depot; sterylizacja przez podwiązanie jajowodów; pożycie seksualne tylko z mężczyzną po wazektomii; wazektomia musi zostać potwierdzona dwoma ujemnymi badaniami spermy; pigułki hamujące owulację, zawierające tylko progesteron (tzn. dezogestrel). Ze względu na zwiększone ryzyko żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej u pacjentów ze szpiczakiem mnogim stosujących lenalidomid w terapii skojarzonej i w mniejszym stopniu u pacjentów ze szpiczakiem mnogim zespołami mielodysplastycznymi i z chłoniakiem z komórek płaszcza, przyjmującymi lenalidomid w monoterapii, stosowanie dwuskładnikowych doust. środków antykoncepcyjnych nie jest zalecane. Jeśli pacjentka aktualnie stosuje dwuskładnikowe doustne środki antykoncepcyjne, powinna przejść na jedną ze skutecznych metod wymienionych powyżej. Ryzyko żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej utrzymuje się przez 4-6 tyg. po zakończeniu stosowania dwuskładnikowych doust. środków antykoncepcyjnych. Jednoczesne stosowanie deksametazonu może zmniejszać skuteczność steroidowych środków antykoncepcyjnych. Implanty i systemy terapeutyczne domaciczne uwalniające lewonorgestrel zwiększają ryzyko zakażenia w trakcie ich umieszczania oraz nieregularnych krwawień z pochwy. Należy rozważyć profilaktyczne podanie antybiotyków, szczególnie u pacjentek z neutropenią. Zwykle nie zaleca się stosowania wewnątrzmacicznych wkładek uwalniających miedź ze względu na potencjalne ryzyko zakażenia w trakcie ich umieszczania i utratę krwi menstruacyjnej, co może pogorszyć stan pacjentek z neutropenią lub trombocytopenią. Kobiety w wieku rozrodczym muszą wykonać pod nadzorem personelu medycznego testy ciążowe o minimalnej czułości 25 mIU/ml zgodnie z lokalną praktyką, jak opisano poniżej. Jest to również konieczne u kobiet w wieku rozrodczym, które praktykują bezwzględną i nieprzerwaną abstynencję seksualną. W sytuacji wzorcowej, wykonanie testu ciążowego, wypisanie recepty i wydanie produktu leczniczego powinny odbyć się tego samego dnia. Lenalidomid powinien zostać wydany kobietom w wieku rozrodczym w ciągu 7 dni od jego przepisania. Konieczne jest wykonanie testu ciążowego pod nadzorem personelu medycznego w trakcie wizyty, podczas której zapisany został lenalidomid, lub na 3 dni przed wizytą u lekarza zapisującego lek, jeśli pacjentka stosowała skuteczną antykoncepcję przez co najmniej 4 tyg. Test musi potwierdzić, że pacjentka nie jest w ciąży w trakcie rozpoczynania leczenia lenalidomidem. Test ciążowy wykonywany pod nadzorem personelu medycznego musi być powtarzany co najmniej co 4 tyg., w tym co najmniej 4 tyg. po zakończeniu leczenia, z wyjątkiem przypadków potwierdzonej sterylizacji przez podwiązanie jajowodów. Testy ciążowe powinny być wykonywane w dniu wizyty, podczas której przepisano lek, lub 3 dni przed wizytą u lekarza zapisującego lek. Należy poinformować pacjentów, aby nigdy nie przekazywali tego produktu leczniczego innej osobie oraz, aby zwrócili wszelkie niewykorzystane kaps. do apteki po zakończeniu leczenia, w celu ich bezpiecznego usunięcia. Podczas leczenia lenalidomidem oraz przez co najmniej 7 dni po zakończeniu leczenia, pacjent nie może oddawać krwi. Osoby należące do fachowego personelu medycznego i opiekunowie powinni nosić rękawiczki jednorazowe podczas dotykania blistra lub kaps. Kobiety w ciąży lub przypuszczające, że mogą być w ciąży, nie powinny dotykać blistra ani kaps. W celu ułatwienia pacjentom uniknięcia ekspozycji płodu na lenalidomid podmiot odpowiedzialny posiadający pozwolenie na dopuszczenie do obrotu dostarczy pracownikom ochrony zdrowia materiały edukacyjne, aby podkreślić ostrzeżenia dotyczące spodziewanego ryzyka teratogenności lenalidomidu, dostarczyć porady na temat antykoncepcji przed rozpoczęciem leczenia i informacji o konieczności wykonywania testów ciążowych. Osoba przepisująca lek musi poinformować pacjentów płci męskiej i żeńskiej o ryzyku związanym z działaniem teratogennym oraz o bezwzględnych zasadach dotyczących zapobiegania ciąży określonych w Programie Zapobiegania Ciąży, a także przekazać odpowiednią ulotkę edukacyjną dla pacjenta, wypełnić kartę pacjenta i/lub równoważne narzędzie, zgodne z wdrożonym krajowym systemem kart pacjentów. Krajowy system kontrolowanej dystrybucji został wprowadzony w porozumieniu z odpowiednimi władzami krajowymi. Krajowy system kontrolowanej dystrybucji obejmuje wykorzystanie kart pacjenta i/lub równoważnego narzędzia do kontrolowania przepisywania i/lub wydawania produktu leczniczego oraz zbierania szczegółowych danych związanych ze wskazaniem, mający na celu dokładne kontrolowanie stosowania produktu leczniczego poza wskazaniami na terenie danego kraju. W sytuacji wzorcowej, wykonanie testu ciążowego, wypisanie recepty i wydanie produktu leczniczego powinny odbyć się tego samego dnia. Wydanie leku kobietom w okresie rozrodczym powinno nastąpić w czasie 7 dni od wystawienia recepty, po przeprowadzeniu testu ciążowego nadzorowanego przez pracownika ochrony zdrowia i uzyskaniu wyniku negatywnego. Kobietom w wieku rozrodczym można przepisać produkt leczniczy maks. na 4 tyg. leczenia, zgodnie ze schematami dawkowania stosowanymi w zarejestrowanych wskazaniach, natomiast wszystkim pozostałym pacjentom maks. na 12 tyg. leczenia. Zawał mięśnia sercowego zgłaszano u pacjentów przyjmujących lenalidomid, szczególnie u tych ze znanymi czynnikami ryzyka oraz w ciągu pierwszych 12 m-cy leczenia u pacjentów stosujących lenalidomid w skojarzeniu z deksametazonem. Pacjenci ze znanymi czynnikami ryzyka - w tym z wcześniejszymi epizodami zakrzepicy - powinni być bardzo dokładnie kontrolowania, oraz należy podjąć działania mające na celu minimalizację wszystkich czynników ryzyka, w przypadku których jest to możliwe (np. palenie, nadciśnienie tętnicze i hiperlipidemia). Ryzyko wystąpienia żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (głównie zakrzepicy żył głębokich i zatorowości płucnej) jest wyższe u pacjentów ze szpiczakiem mnogim stosujących lenalidomid w skojarzeniu z deksametazonem. Mniejsze ryzyko żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej występuje u pacjentów stosujących lenalidomid w skojarzeniu z melfalanem i prednizonem. U pacjentów ze szpiczakiem mnogim zespołami mielodysplastycznymi i z chłoniakiem z komórek płaszcza leczenie lenalidomidem w monoterapii ryzyko wystąpienia żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (głównie zakrzepicy żył głębokich oraz zatorowości płucnej) było mniejsze niż u pacjentów ze szpiczakiem mnogim leczonych lenalidomidem w skojarzeniu. Ryzyko wystąpienia choroby zakrzepowo-zatorowej tętnic (głównie zawału mięśnia sercowego i epizodów naczyniowo-mózgowych) jest wyższe u pacjentów ze szpiczakiem mnogim stosujących lenalidomid w skojarzeniu z deksametazonem, ale jest niż po stosowaniu lenalidomidu w skojarzeniu z melfalanem i prednizonem. Ryzyko choroby zakrzepowo-zatorowej tętnic jest mniejsze u pacjentów leczonych lenalidomidem w monoterapii niż u pacjentów ze szpiczakiem mnogim leczonych lenalidomidem w skojarzeniu. W związku z tym, pacjenci ze znanymi czynnikami ryzyka choroby zakrzepowo-zatorowej - w tym z wcześniejszymi epizodami zakrzepicy - powinni być dokładnie monitorowani. Należy podjąć działania mające na celu minimalizację wszystkich czynników ryzyka, w przypadku których jest to możliwe (np. palenie, nadciśnienie tętnicze i hiperlipidemia). Jednoczesne podawanie czynników wpływających na erytropoezę lub występujące w wywiadzie epizody choroby zakrzepowo-zatorowej mogą również zwiększać ryzyko zakrzepicy u tych pacjentów. Z tego względu czynniki wpływające na erytropoezę lub inne produkty lecznicze mogące zwiększać ryzyko zakrzepicy, takie jak hormonalna terapia zastępcza, należy stosować ostrożnie u pacjentów ze szpiczakiem mnogim otrzymujących lenalidomid z deksametazonem. Jeśli stężenie hemoglobiny wynosi powyżej 12 g/dl należy zakończyć leczenie czynnikami wpływającymi na erytropoezę. Zaleca się, aby pacjenci i lekarze zwracali szczególną uwagę na objawy podmiotowe i przedmiotowe choroby zakrzepowo-zatorowej. Należy poinformować pacjentów, aby zgłaszali się do lekarza, jeśli zaobserwują następujące objawy: duszność, ból w klatce piersiowej, obrzęki nóg lub rąk. Zaleca się profilaktyczne stosowanie leków przeciwzakrzepowych, zwłaszcza u pacjentów z dodatkowymi czynnikami ryzyka zakrzepicy. Decyzję dotyczącą profilaktyki przeciwzakrzepowej należy podjąć po starannej ocenie czynników ryzyka u danego pacjenta. Jeśli u pacjenta występują jakiekolwiek epizody choroby zakrzepowo-zatorowej, należy przerwać leczenie i rozpocząć standardową terapię przeciwzakrzepową. Po ustabilizowaniu pacjenta po zastosowaniu terapii przeciwzakrzepowej i po opanowaniu wszelkich objawów choroby zakrzepowo-zatorowej, można ponownie podjąć leczenie lenalidomidem w dawce wyjściowej po ocenie ryzyka i potencjalnych korzyści. Pacjent podczas leczenia lenalidomidem powinien kontynuować terapię przeciwzakrzepową. U pacjentów otrzymujących lenalidomid zgłaszano występowanie nadciśnienia płucnego, w tym przypadki prowadzące do zgonu. Przed rozpoczęciem oraz w trakcie leczenia lenalidomidem należy badać pacjentów w kierunku występowania objawów przedmiotowych i podmiotowych choroby podstawowej układu krążenia i układu oddechowego. Głównymi działaniami toksycznymi ograniczającymi dawkę lenalidomidu są neutropenia i trombocytopenia. W celu kontrolowania cytopenii należy wykonywać oznaczenia morfologii krwi obejmujące liczbę krwinek białych z rozmazem, liczbę płytek krwi, stężenie hemoglobiny i hematokryt przed rozpoczęciem leczenia lenalidomidem, co tydz. przez 1-sze 8 tyg. leczenia, a następnie co m-c. U pacjentów z chłoniakiem grudkowym badania kontrolne należy przeprowadzać co tydz. przez 1-sze 3 tyg. cyklu 1. (28 dni), co 2 tyg. od 2. do 4. cyklu, a następnie na początku każdego cyklu. Konieczne może być przerwanie podawania produktu leczniczego i/lub zmniejszenie dawki. Jeśli wystąpi neutropenia, lekarz powinien rozważyć włączenie czynników wzrostu do leczenia pacjenta. Należy poinformować pacjentów o konieczności natychmiastowego zgłaszania epizodów gorączki. Zaleca się, aby pacjenci i lekarze zwracali szczególną uwagę na objawy podmiotowe i przedmiotowe krwawienia, w tym wybroczyny i krwawienie z nosa, szczególnie jeśli pacjent przyjmuje jednocześnie leki, mogące wywołać krwawienie. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego podawania lenalidomidu z innymi produktami o działaniu mielosupresyjnym. Nowo rozpoznany szpiczak mnogi: pacjenci po autologicznym przeszczepie komórek macierzystych otrzymujący leczenie podtrzymujące lenalidomidem. W badaniu CALGB 100104 działania niepożądane zgłaszano po zastosowaniu dużej dawki melfalanu i po ASCT (HDM/ASCT) oraz podczas leczenia podtrzymującego. Podczas drugiej analizy zidentyfikowano zdarzenia, które wystąpiły po rozpoczęciu leczenia podtrzymującego. W badaniu IFM 2005-02 zgłaszano działania niepożądane tylko podczas leczenia podtrzymującego. Ogólnie neutropenię 4. stopnia obserwowano częściej w grupach otrzymujących leczenie podtrzymujące lenalidomidem niż w grupach placebo w 2 badaniach oceniających leczenie podtrzymujące lenalidomidem u pacjentów z nowo rozpoznanym szpiczakiem mnogim (ang. NDMM) po ASCT (odpowiednio, 32,1% i 26,7% [16,1% i 1,8% po rozpoczęciu leczenia podtrzymującego] w badaniu CALGB 100104 oraz 16,4% i 0,7% w badaniu IFM 2005-02). Działania niepożądane związane z neutropenią występujące w trakcie leczenia, które spowodowały przerwanie leczenia lenalidomidem zgłaszano odpowiednio u 2,2% pacjentów w badaniu CALGB 100104 i u 2,4% pacjentów w badaniu IFM 2005-02. Epizody gorączki neutropenicznej 4. stopnia obserwowano z taką samą częstością w grupach otrzymujących leczenie podtrzymujące lenalidomidem i w grupach placebo w obu badaniach (odpowiednio, 0,4% i 0,5% [0,4% i 0,5% po rozpoczęciu leczenia podtrzymującego] w badaniu CALGB 100104 oraz 0,3% i 0% w badaniu IFM 2005-02). Pacjentów należy poinformować o konieczności szybkiego zgłaszania epizodów gorączki. Konieczne może być przerwanie leczenia i/lub zmniejszenie dawki. Trombocytopenię stopnia 3. i 4. obserwowano z częściej w grupach otrzymujących leczenie podtrzymujące lenalidomidem niż w grupach placebo w dwóch badaniach oceniających leczenie podtrzymujące lenalidomidem u pacjentów z NDMM po ASCT (odpowiednio, 37,5% i 30,3% [17,9% i 4,1% po rozpoczęciu leczenia podtrzymującego] w badaniu CALGB 100104 oraz 13,0% i 2,9% w badaniu IFM 2005-02). Zaleca się, aby pacjenci i lekarze zwracali szczególną uwagę na objawy podmiotowe i przedmiotowe krwawienia, w tym wybroczyny i krwawienia z nosa, szczególnie u pacjentów otrzymujących jednocześnie produkty lecznicze mogących wywoływać krwawienie. Nowo rozpoznany szpiczak mnogi: pacjenci leczeni lenalidomidem w skojarzeniu z bortezomibem i deksametazonem, którzy nie kwalifikują się do przeszczepu. W badaniu SWOG S0777 neutropenię 4. stopnia obserwowano z mniejszą częstością w grupie otrzymującej lenalidomid w skojarzeniu z bortezomibem i deksametazonem (RVd) niż w grupie otrzymującej schemat porównawczy - lenalidomid w skojarzeniu z deksametazonem (Rd) (odpowiednio 2,7% i 5,9%). Gorączkę neutropeniczną 4. stopnia zgłaszano z podobną częstością w grupie otrzymującej schemat RVd i w grupie otrzymującej schemat Rd (odpowiednio 0,0% i 0,4%). Pacjentów należy pouczyć o konieczności szybkiego zgłaszania epizodów gorączki. Konieczne może być przerwanie leczenia i/lub zmniejszenie dawki. Trombocytopenię 3. lub 4. stopnia obserwowano z większą częstością w grupie otrzymującej schemat RVd niż w grupie otrzymującej schemat porównawczy Rd (odpowiednio 17,2% i 9,4%). Nowo rozpoznany szpiczak mnogi: pacjenci leczeni lenalidomidem w skojarzeniu z małymi dawkami deksametazonu, którzy nie kwalifikują się do przeszczepu. Neutropenia 4. stopnia występuje z mniejszą częstością u pacjentów ze szpiczakiem mnogim otrzymujących skojarzone leczenie lenalidomidem z małymi dawkami deksametazonem niż po zastosowaniu terapii porównawczej (8,5% w grupach Rd [leczenie ciągłe] i Rd18 [leczenie w 18 czterotygodniowych cyklach], w porównaniu do 15% w grupie leczonej melfalanem, prednizonem, talidomidem). Epizody gorączki neutropenicznej 4. stopnia obserwowano z podobną częstością jak w grupie odniesienia (0,6% u pacjentów z grup Rd i Rd18 leczonych lenalidomidem z deksametazonem w porównaniu do 0,7% w grupie otrzymującej melfalan, prednizon, talidomid). Trombocytopenię 3. i 4. stopnia obserwowano rzadziej u pacjentów z grup Rd i Rd18, niż u pacjentów z grupy odniesienia (odpowiednio, 8,1% vs 11,1%). Nowo rozpoznany szpiczak mnogi: pacjenci leczeni lenalidomidem w skojarzeniu z melfalanem i prednizonem, którzy nie kwalifikują się do przeszczepu. Neutropenia 4. stopnia występowała z wyższą częstością w badaniach klinicznych z udziałem pacjentów ze szpiczakiem mnogim otrzymujących skojarzone leczenie lenalidomidem z melfalanem i prednizonem (34,1% w grupie otrzymujących melfalan, prednizon i lenalidomid z kontynuacją lenalidomidem [MPR+R] oraz otrzymujących melfalan, prednizon i lenalidomid z kontynuacją placebo [MPR+p] w porównaniu do 7,8% w grupie MPp+p). Epizody gorączki neutropenicznej 4. Stopnia obserwowano nieczęsto (1,7% w grupie MPR+R/MPR+p, w porównaniu do 0,0% w grupie MPp+p). Trombocytopenia 3. i 4. stopnia występowała z wyższą częstością u pacjentów ze szpiczakiem mnogim otrzymujących skojarzone leczenie lenalidomidem, melfalanem i prednizonem (40,4% w grupach MPR+R/MPR+p w porównaniu do 13,7% w grupie MPp+p). Szpiczak mnogi: pacjenci, u których stosowano wcześniej co najmniej 1 schemat leczenia. Neutropenia 4. stopnia występowała z większą częstością u pacjentów ze szpiczakiem mnogim otrzymujących skojarzone leczenie lenalidomidem z deksametazonem, u których stosowano wcześniej co najmniej 1 schemat leczenia (5,1% u pacjentów leczonych lenalidomidem z deksametazonem w porównaniu do 0,6% w grupie otrzymującej placebo i deksametazon). Trombocytopenia 3. i 4. stopnia występowała z większą częstością u pacjentów ze szpiczakiem mnogim otrzymujących skojarzone leczenie lenalidomidem i deksametazonem (odpowiednio 9,9% i 1,4% u pacjentów leczonych lenalidomidem z deksametazonem w porównaniu do 2,3% i 0,0% w grupie otrzymującej placebo i deksametazon). Zespoły mielodysplastyczne: u pacjentów z zespołami mielodysplastycznymi leczenie lenalidomidem jest związane z częstszym występowaniem neutropenii i trombocytopenii 3. i 4. stopnia w porównaniu do pacjentów otrzymujących placebo. Chłoniak z komórek płaszcza: stosowanie lenalidomidu u pacjentów z chłoniakiem z komórek płaszcza wiąże się z częstszym występowaniem neutropenii 3. i 4. stopnia, w porównaniu do pacjentów z grupy kontrolnej. Stosowanie lenalidomidu z rytuksymabem u pacjentów z chłoniakiem grudkowym wiąże się z częstszym występowaniem neutropenii 3. lub 4. stopnia w porównaniu z pacjentami z grupy otrzymującej schemat placebo/rytuksymab. Gorączkę neutropeniczną oraz trombocytopenię 3. lub 4. stopnia częściej obserwowano w grupie leczonej schematem lenalidomid/rytuksymab. Opisano przypadki niedoczynności i nadczynności tarczycy. Przed rozpoczęciem leczenia zaleca się optymalną kontrolę współistniejących chorób mających wpływ na czynność tarczycy. Zaleca się kontrolowanie czynności tarczycy na początku i podczas leczenia. Lenalidomid ma budowę zbliżoną do talidomidu, o którym wiadomo, że może wywoływać ciężką neuropatię obwodową. Nie obserwowano zwiększonej częstości występowania neuropatii obwodowej po stosowaniu lenalidomidu w skojarzeniu z deksametazonem lub melfalanem i prednizonem, monoterapią lenalidomidem lub długotrwałym stosowaniu lenalidomidu w leczeniu pacjentów z nowo rozpoznanym szpiczakiem mnogim. Skojarzone leczenie lenalidomidem, dożylnym bortezomibem i deksametazonem u pacjentów ze szpiczakiem mnogim jest związane z większą częstością występowania neuropatii obwodowej. Częstość była niższa, gdy bortezomib podawano podskórnie. Reakcja typu „tumour flare” i zespół rozpadu guza: w związku z działaniem przeciwnowotworowym lenalidomidu mogą wystąpić powikłania w postaci zespołu rozpadu guza (ang. TLS). Odnotowano przypadki TLS i reakcje typu „tumour flare” (ang. TFR), w tym przypadki zgonów. Ryzyko TLS i TFR dotyczy pacjentów z dużym rozmiarem guza przed zastosowaniem leczenia. Należy zachować ostrożność rozpoczynając stosowanie lenalidomidu u tych pacjentów. Tacy pacjenci powinni być dokładnie kontrolowani, szczególnie w 1. cyklu lub w trakcie zwiększania dawki, i należy podjąć u nich odpowiednie środki ostrożności. Chłoniak z komórek płaszcza: zaleca się ścisłe monitorowanie i przeprowadzenie dokładnej oceny w kierunku TFR. Pacjenci z wysokim wskaźnikiem prognostycznym dla chłoniaka z komórek płaszcza (ang. MIPI – Mantle Cell Lymphoma International Prognostic Index) w chwili rozpoznania lub pacjenci z masywną chorobą (przynajmniej jedna zmiana o największej średnicy ł7 cm) przed rozpoczęciem leczenia mogą znajdować się w grupie ryzyka wystąpienia reakcji typu „tumour flare. Reakcja typu „tumour flare” może naśladować progresję choroby. U pacjentów w badaniach MCL-002 i MCL-001, u których wystąpiła reakcja typu TFR 1. i 2. stopnia, objawy TFR kontrolowano podawaniem kortykosteroidów, NLPZ i/lub opioidowych leków przeciwbólowych. Decyzję o rozpoczęciu terapii TFR należy podjąć po przeprowadzeniu szczegółowej oceny klinicznej każdego pacjenta. Chłoniak grudkowy: zaleca się ścisłe monitorowanie i przeprowadzenie dokładnej oceny w kierunku TFR. Reakcja typu „tumour flare” może naśladować progresję choroby. U pacjentów, u których wystąpiła reakcja typu TFR 1. i 2. stopnia, objawy TFR kontrolowano podawaniem kortykosteroidów, NLPZ i/lub opioidowych leków przeciwbólowych. Decyzję o rozpoczęciu terapii TFR należy podjąć po przeprowadzeniu szczegółowej oceny klinicznej każdego pacjenta. Zaleca się ścisłe monitorowanie i przeprowadzenie dokładnej oceny w kierunku TLS. Pacjenci powinni być dobrze nawodnieni i otrzymywać leczenie profilaktyczne TLS w dodatku do cotygodniowego wykonywania badań biochemicznych w ciągu 1-szego cyklu lub dłużej, zgodnie ze wskazaniami klinicznymi. Rozmiar guza: chłoniak z komórek płaszcza: lenalidomid nie jest zalecany w leczeniu pacjentów z dużym rozmiarem guza, jeśli możliwe jest zastosowanie innych schematów leczenia. Wczesny zgon: w badaniu MCL-002 wystąpił znaczący, ogólny wzrost liczby wczesnych zgonów (w ciągu 20 tyg.). U pacjentów z dużym rozmiarem guza w chwili rozpoczęcia leczenia występuje zwiększone ryzyko wczesnego zgonu; odnotowano 16/81 (20%) wczesnych zgonów w grupie otrzymującej lenalidomid i 2/28 (7%) wczesnych zgonów w grupie kontrolnej. W ciągu 52 tyg. wartości te wynosiły odpowiednio 32/81 (40%) oraz 6/28 (21%). Zdarzenia niepożądane: w badaniu MCL-002, w trakcie 1. cyklu leczenie przerwano u 11/81 (14%) pacjentów z dużym rozmiarem guza w grupie otrzymującej lenalidomid w porównaniu do 1/28 (4%) pacjentów z grupy kontrolnej. Głównym powodem przerwania leczenia u pacjentów z dużym rozmiarem guza, w 1. cyklu w grupie otrzymującej lenalidomid były zdarzenia niepożądane u 7/11 (64%). Pcjentów z dużym rozmiarem guza należy ściśle monitorować działania niepożądane w tym objawy przedmiotowe reakcji typu „tumour flare” (TFR). Informacje dotyczących dostosowania dawki w przypadku TFR - patrz ChPL. Duży rozmiar guza zdefiniowano jako przynajmniej jedną zmianę o średnicy ł5 cm lub 3 zmiany o średnicy ł3 cm. U pacjentów otrzymujących lenalidomid zgłaszano przypadki reakcji alergicznych, w tym obrzęku naczynioruchowego, reakcji anafilaktycznej i ciężkich reakcji skórnych, takich jak SJS, TEN i DRESS. Lekarze powinni poinformować pacjentów o przedmiotowych i podmiotowych objawach tych reakcji oraz o konieczności natychmiastowego zwrócenia się o pomoc medyczną w razie wystąpienia tych objawów. Stosowanie lenalidomidu musi zostać przerwane jeśli wystąpi obrzęk naczynioruchowy, reakcja anafilaktyczna, wysypka złuszczającą lub pęcherzowa, lub jeśli podejrzewa się wystąpienie SJS, TEN lub DRESS. Nie należy wznawiać leczenia jeśli zostało przerwane z powodu tych reakcji. Jeśli wystąpią inne reakcje skórne, należy rozważyć przerwanie lub zakończenie leczenia w zależności od stopnia ciężkości tych reakcji. W przypadku wystąpienia innych form reakcji skórnej należy, w zależności od stopnia ciężkości, należy rozważyć przerwanie lub zakończenie leczenia. Ścisłej obserwacji należy poddać pacjentów, u których wcześniej występowały reakcje alergiczne w trakcie leczenia talidomidem, ze względu na odnotowane w literaturze przypadki wystąpienia reakcji krzyżowej pomiędzy lenalidomidem i talidomidem. Pacjenci, u których w przeszłości wystąpiła ciężka wysypka w związku z leczeniem talidomidem, nie powinni otrzymywać lenalidomidu. W badaniach klinicznych wcześniej leczonych pacjentów ze szpiczakiem otrzymujących lenalidomid i deksametazon obserwowano zwiększenie częstości drugich nowotworów pierwotnych (ang. SPM) (3,98/100 osobolat) w porównaniu do grup kontrolnych (1,38/100 osobolat). Nieinwazyjne SPM obejmują podstawnokomórkowe lub płaskonabłonkowe raki skóry. Większość inwazyjnych SPM to były guzy lite. W badaniach klinicznych nowo rozpoznanego szpiczaka mnogiego u pacjentów, którzy nie kwalifikują się do przeszczepu, obserwowano zwiększenie częstości występowania hematologicznych drugich nowotworów pierwotnych o 4,9x (przypadki ostrej białaczki szpikowej, zespołów mielodysplastycznych) u pacjentów otrzymujących lenalidomid w skojarzeniu z melfalanem i prednizonem do wystąpienia progresji (1,75/100 osobolat) w porównaniu z melfalanem w skojarzeniu z prednizonem (0,36/100 osobolat). Obserwowano zwiększenie częstości występowania drugich nowotworów pierwotnych litych o 2,12x u osób otrzymujących lenalidomid (9 cykli) w skojarzeniu z melfalanem i prednizonem (1,57/00 osobolat) w porównaniu z melfalanem w skojarzeniu z prednizonem (0,74/100 osobolat). U pacjentów otrzymujących lenalidomid w skojarzeniu z deksametazonem do wystąpienia progresji lub przez 18 m-cy, częstość występowania hematologicznych drugich nowotworów pierwotnych (0,16/100 osobolat) nie była wyższa w porównaniu do pacjentów otrzymujących melfalan w skojarzeniu z prednizonem (0,79/100 osobolat). Obserwowano zwiększenie częstości występowania SPM w postaci guzów litych o 1,3x u pacjentów otrzymujących lenalidomid w skojarzeniu z deksametazonem do wystąpienia progresji lub przez 18 m-cy (1,58/100 osobolat) w porównaniu z talidomidem w skojarzeniu z melfalanem i prednizonem (1,19/100 osobolat). U pacjentów z nowo rozpoznanym szpiczakiem mnogim otrzymujących lenalidomid w skojarzeniu z bortezomibem i deksametazonem częstość występowania hematologicznych SPM wynosiła 0,00-0,16/100 osobolat, natomiast częstość występowania SPM w postaci guzów litych wynosiła 0,21-1,04/100 osobolat. Zwiększone ryzyko drugich nowotworów pierwotnych związane z lenalidomidem jest również istotne w przypadku NDMM po przeszczepie komórek macierzystych. Mimo że to ryzyko nie zostało jeszcze w pełni poznane, należy wziąć je pod uwagę, rozważając lub stosując produkt w takim przypadku. Częstość występowania nowotworów hematologicznych, głównie AML, MDS i nowotworów z komórek B (w tym chłoniaka Hodgkina), wynosiła 1,31/100 osobolat w grupie pacjentów przyjmujących lenalidomid oraz 0,58/100 osobolat w grupie placebo (1,02/100 osobolat u pacjentów przyjmujących lenalidomid po przeszczepie komórek macierzystych oraz 0,60/100 osobolat u pacjentów nieprzyjmujących lenalidomidu po przeszczepie komórek macierzystych). Częstość występowania SPM w postaci guzów litych wynosiła 1,36/100 osobolat w grupie pacjentów przyjmujących lenalidomid oraz 1,05/100 osobolat w grupie placebo (1,26/100 osobolat u pacjentów przyjmujących lenalidomid po przeszczepie komórek macierzystych oraz 0,60 na 100 osobolat u pacjentów nieprzyjmujących lenalidomidu po przeszczepie komórek macierzystych). Przed rozpoczęciem terapii lenalidomidem w skojarzeniu z melfalanem lub bezpośrednio po leczeniu dużymi dawkami melfalanu i autologicznym przeszczepie komórek macierzystych należy uwzględnić ryzyko wystąpienia hematologicznego SPM. Przed leczeniem oraz w trakcie leczenia lekarze powinni dokładnie badać pacjentów używając standardowych onkologicznych metod przesiewowych czy występują u nich drugie nowotwory pierwotne oraz wdrażać leczenie zgodnie ze wskazaniami. Progresja do ostrej białaczki szpikowej u pacjentów z zespołami mielodysplastycznymi o niskim lub pośrednim-1 ryzyku: kariotyp: zmienne ze stanu początkowego, włączając w to złożone zmiany cytogenetyczne, związane są z progresją do ostrej białaczki szpikowej u pacjentów zależnych od przetoczeń, u których występuje delecja 5q. W połączonej analizie dwóch badań klinicznych dotyczących stosowania lenalidomidu u pacjentów z zespołami mielodysplastycznymi o niskim lub pośrednim-1 ryzyku, pacjenci ze złożonymi zmianami cytogenetycznymi obciążeni byli najwyższym szacowanym skumulowanym ryzykiem progresji w ciągu 2 lat do ostrej białaczki szpikowej (38,6%). Szacowane ryzyko progresji w ciągu 2 lat do ostrej białaczki szpikowej u pacjentów z izolowaną delecją 5q wynosiło 13,8%, w porównaniu do 17,3% u pacjentów z delecją 5q i dodatkowo jedną nieprawidłowością cytogenetyczną. W związku z tym, stosunek korzyści do ryzyka dla lenalidomidu u pacjentów z zespołami mielodysplastycznymi związanymi z delecją 5q oraz złożonymi nieprawidłowościami cytogenetycznymi pozostaje nieznany; status genu TP53: u 20-25% pacjentów z zespołami mielodysplastycznymi (MDS) niższego ryzyka z delecją 5q występuje mutacja w obrębie genu TP53, która związana jest z większym ryzykiem progresji do ostrej białaczki szpikowej (AML). W analizie post-hoc badania klinicznego (MDS-004) lenalidomidu w zespołach mielodysplastycznych o niskim lub pośrednim-1 ryzyku, uzyskano wartość wskaźnika progresji w ciągu 2 lat do ostrej białaczki szpikowej (AML) równą 27,5% u pacjentów pozytywnych w teście IHC- p53 (1% poziom odcięcia w odniesieniu do silnego barwienia jądra komórkowego, z wykorzystaniem immunochemicznego oznaczenia białka p53, jako wyznacznika mutacji w obrębie genu TP53) i 3,6% u pacjentów negatywnych w teście IHC-p53 (p = 0,0038). Progresja do innych nowotworów w przypadku chłoniaka z komórek płaszcza: w przypadku chłoniaka z komórek płaszcza stwierdzono ryzyko wystąpienia ostrej białaczki szpikowej, nowotworów z komórek typu B i nieczerniakowego raka skóry. Drugie nowotwory pierwotne w przebiegu chłoniaka grudkowego: w badaniu z udziałem pacjentów z nawrotowym/opornym na leczenie indolentnym chłoniakiem nieziarniczym (ang. iNHL), w którym uczestniczyli także pacjenci z chłoniakiem grudkowym, nie zaobserwowano podwyższonego ryzyka SPM w grupie leczonej lenalidomidem w skojarzeniu z rytuksymabem w porównaniu z grupą otrzymującą placebo z rytuksymabem. Hematologiczne SPM w postaci ostrej białaczki szpikowej (ang. AML) wystąpiły z częstością 0,29/100 osobolat w grupie otrzymującej lenalidomid w skojarzeniu z rytuksymabem i 0,29/100 osobolat wśród pacjentów otrzymujących placebo z rytuksymabem. Częstość występowania hematologicznych i litych SPM (z wyjątkiem nieczerniakowego raka skóry) wynosiła 0,87/100 osobolat w grupie otrzymującej lenalidomid w skojarzeniu z rytuksymabem i 1,17/100 osobolat wśród pacjentów otrzymujących placebo z rytuksymabem, przy czym mediana czasu obserwacji wynosiła 30,59 m-ca (zakres: 0,6-50,9 m-ca). Przypadki nieczerniakowego raka skóry stanowią stwierdzone zagrożenie i obejmują przypadki raka płaskonabłonkowego skóry lub raka podstawnokomórkowego skóry. Pacjentów należy monitorować w kierunku SPM. Rozważając leczenie lenalidomidem, należy wziąć pod uwagę zarówno potencjalne korzyści ze stosowania lenalidomidu, jak i ryzyko związane z SPM. U pacjentów leczonych lenalidomidem w terapii skojarzonej zgłaszano przypadki niewydolności wątroby, w tym śmiertelne: ostra niewydolność wątroby, toksyczne zapalenie wątroby, cytolityczne zapalenie wątroby, cholestatyczne zapalenie wątroby i mieszane cytolityczne/cholestatyczne zapalenie wątroby. Mechanizm ciężkiej hepatotoksyczności wywoływanej lekami jest nieznany, jednak w niektórych przypadkach, przebyte wirusowe zapalenie wątroby, podwyższona aktywność enzymów wątrobowych oraz terapia antybiotykowa mogą stanowić czynniki ryzyka. Często zgłaszano występowanie nieprawidłowych wyników testów czynności wątroby. Zaburzenia czynności wątroby potwierdzone wynikami testów były w zasadzie bezobjawowe i ustępowały po przerwaniu leczenia. Po powrocie parametrów do wartości początkowych, można rozważyć leczenie mniejszą dawką. Lenalidomid jest wydalany przez nerki. Ważne jest, aby u pacjentów z niewydolnością nerek dobrać dawkę, tak aby uniknąć wzrostu stężenia leku we krwi, ponieważ może to zwiększyć ryzyko wystąpienia hematologicznych działań niepożądanych oraz hepatotoksyczności. Należy monitorować czynność wątroby, szczególnie u pacjentów z wirusowym zakażeniem wątroby w wywiadzie, lub w przypadku jednoczesnego stosowania lenalidomidu z produktami leczniczymi, o których wiadomo, że zaburzają czynność wątroby. Pacjenci ze szpiczakiem mnogim są narażeni na zakażenia, w tym zapalenie płuc. U pacjentów otrzymujących lenalidomid w skojarzeniu z deksametazonem obserwowano wyższą częstość występowania zakażeń niż w skojarzeniu z melfalanem, prednizonem i talidomidem, u pacjentów z NDMM, którzy nie kwalifikują się do przeszczepu, oraz u pacjentów z NDMM po autologicznym przeszczepie komórek macierzystych, otrzymujących leczenie podtrzymujące lenalidomidem w porównaniu z placebo. Zakażenia ł3. stopnia występowały przy neutropenii u mniej niż 1/3 pacjentów. Pacjenci ze znanym ryzykiem zakażenia powinni być bardzo dokładnie kontrolowani. Wszystkich pacjentów należy pouczyć, aby w przypadku pierwszych objawów zakażenia (np. kaszel, gorączka, itd.) skontaktować się z lekarzem, co pozwoli to na wczesne podjęcie leczenia w celu złagodzenia choroby. U pacjentów otrzymujących lenalidomid zgłaszano występowanie reaktywacji zakażenia wirusowego, w tym ciężkie przypadki reaktywacji zakażenia wirusem półpaśca lub zakażenia wirusem zapalenia wątroby typu B (HBV). W niektórych przypadkach reaktywacja zakażenia wirusowego zakończyła się zgonem. W niektórych przypadkach reaktywacja zakażenia wirusem półpaśca prowadziła do wystąpienia rozsianego półpaśca, zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych wywołanego przez wirusa półpaśca lub ocznej postaci półpaśca, co wymagało tymczasowego wstrzymania lub przerwania podawania lenalidomidu oraz wprowadzenia odpowiedniego leczenia przeciwwirusowego. U pacjentów przyjmujących lenalidomid, którzy byli w przeszłości zakażeni wirusem zapalenia wątroby typu B, rzadko zgłaszano reaktywację zapalenia wątroby typu B. U niektórych pacjentów prowadziło to do ostrej niewydolności wątroby, i konieczne było zakończenie leczenia lenalidomidem oraz wprowadzenie odpowiedniego leczenia przeciwwirusowego. Przed rozpoczęciem leczenia lenalidomidem należy wykonać badanie w kierunku nosicielstwa wirusa zapalenia wątroby typu B. U pacjentów z dodatnim wynikiem zakażenia HBV, zaleca się konsultację z lekarzem doświadczonym w leczeniu wirusowego zapalenia wątroby typu B. Należy zachować środki ostrożności, jeśli lenalidomid jest stosowany u pacjentów, którzy byli w przeszłości zakażeni HBV, w tym u pacjentów z dodatnim wynikiem na obecność HBc, ale z negatywnym wynikiem na obecność HBsAg. Tych pacjentów należy bardzo dokładnie kontrolować w kierunku objawów podmiotowych i przedmiotowych aktywnego zakażenia HBV przez cały okres leczenia. Podczas stosowania lenalidomidu zgłaszano przypadki postępującej leukoencefalopatii wieloogniskowej (ang. PML), w tym przypadki śmiertelne. PML zgłaszano w okresie od kilku m-cy do kilku lat po rozpoczęciu leczenia lenalidomidem. Najczęściej przypadki te zgłaszano u pacjentów przyjmujących jednocześnie deksametazon lub leczonych wcześniej inną chemioterapią immunosupresyjną. Lekarz powinien regularnie monitorować pacjenta oraz uwzględnić PML w diagnostyce różnicowej u pacjentów z nowymi lub nasilającymi się objawami neurologicznymi oraz objawami kognitywnymi lub behawioralnymi. Lekarz powinien również doradzić pacjentowi, że należy powiedzieć swojemu partnerowi lub opiekunowi o leczeniu, ponieważ mogą oni zauważyć objawy, których pacjent nie jest świadomy. Ocena PML powinna opierać się na badaniu neurologicznym, diagnostyce metodą rezonansu magnetycznego mózgu i analizie płynu mózgowo-rdzeniowego dla DNA wirusa JC (JCV) za pomocą reakcji łańcuchowej polimerazy (PCR) lub biopsji mózgu z testowaniem na JCV. Negatywne wyniki PCR JCV nie wykluczają PML. Jeśli nie można postawić alternatywnej diagnozy, wskazane mogą być dalsze obserwacje oraz wykonanie dodatkowych badań. Jeśli podejrzewa się PML, należy wstrzymać dalsze podawanie leku do momentu wykluczenia PML. Jeśli badania potwierdzą PML, podawanie lenalidomidu musi zostać całkowicie przerwanie. Pacjenci z nowo rozpoznanym szpiczakiem mnogim: częstość występowania przypadków nietolerancji (działania niepożądane 3. lub 4. stopnia, ciężkie działania niepożądane, przerwanie leczenia) była wyższa u pacjentów w wieku >75 lat, ze szpiczakiem III stopnia, zgodnie z międzynarodowym systemem stopniowania, sprawnością w skali ECOG ł2 lub ClCr<60 ml/min, gdy lenalidomid podawano w terapii skojarzonej. Tolerancję na lenalidomid w terapii skojarzonej należy uważnie ocenić u pacjentów, uwzględniając wiek, szpiczaka III stopnia zaawansowania zgodnie z międzynarodowym systemem stopniowania, sprawność w skali ECOG ł2 lub ClCr<60 ml/min. Zgłaszano większą częstość występowania zaćmy u pacjentów otrzymujących lenalidomid w skojarzeniu z deksametazonem, szczególnie podawanych długookresowo. Zaleca się regularne kontrolowanie wzroku. Produkt zawieralaktozę. Lek nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Produkt zawiera sód . 1 kaps. zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu, to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”. Lenalidomid wywiera niewielki lub umiarkowany wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Podczas stosowania lenalidomidu zgłaszano zmęczenie, zawroty głowy, senność, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego i niewyraźne widzenie. Z tego względu zaleca się ostrożność podczas prowadzenia pojazdów i obsługi maszyn.

Należy zachować ostrożność stosując czynniki wpływające na erytropoezę lub inne leki mogące zwiększać ryzyko zakrzepicy, takie jak hormonalna terapia zastępcza, u pacjentów ze szpiczakiem mnogim otrzymujących lenalidomid z deksametazonem. Nie przeprowadzono badań interakcji z doustnymi środkami antykoncepcyjnymi. Lenalidomid nie jest induktorem enzymów. W badaniu in vitro na ludzkich hepatocytach, lenalidomid w różnych badanych stężeniach nie indukował CYP1A2, CYP2B6, CYP2C9, CYP2C19 i CYP3A4/5. Dlatego nie jest spodziewane, że po podaniu samego lenalidomidu wystąpi indukcja wpływająca na obniżenie skuteczności produktów leczniczych, w tym hormonalnych środków antykoncepcyjnych. Jednak, deksametazon jest słabym lub umiarkowanym induktorem CYP3A4 i prawdopodobnie wywiera również wpływ na inne enzymy i transportery. Nie można wykluczyć, że w trakcie leczenia skuteczność doustnych środków antykoncepcyjnych zostanie zmniejszenia. Należy stosować skuteczne środki zapobiegające ciąży. Jednoczesne podawanie lenalidomidu w dawkach wielokrotnych wynoszących 10 mg raz/dobę nie wpływało na farmakokinetykę pojedynczej dawki R- i S-warfaryny. Jednoczesne podanie warfaryny w pojedynczej dawce 25 mg nie wpływało na farmakokinetykę lenalidomidu. Nie wiadomo jednak, czy interakcja zachodzi w czasie stosowania klinicznego (jednoczesne leczenie deksametazonem). Deksametazon jest słabym lub umiarkowanym induktorem enzymów i jego wpływ na warfarynę nie jest znany. Zaleca się ścisłe kontrolowanie stężenia warfaryny podczas leczenia. Jednoczesne stosowanie z lenalidomidem w dawce 10 mg raz/dobę zwiększało stężenie digoksyny w osoczu (0,5 mg, pojedyncza dawka) o 14% z 90% CI (przedział ufności) [0,52%-28,2%]. Nie wiadomo, czy działanie będzie inne w praktyce klinicznej (większe dawki lenalidomidu i jednoczesne leczenie deksametazonem). Z tego względu podczas leczenia lenalidomidem zaleca się kontrolowanie stężenia digoksyny. Ryzyko wystąpienia rabdomiolizy jest większe jeśli statyny podaje się jednocześnie z lenalidomidem, które może mieć charakter po prostu addytywny. Szczególnie w pierwszych tyg. leczenia uzasadniona jest zwiększona kontrola kliniczna i laboratoryjna. Jednoczesne podawanie deksametazonu (40 mg raz/dobę) w dawce pojedynczej lub wielokrotnej nie miało istotnego klinicznie wpływu na farmakokinetykę lenalidomidu podawanego w dawce wielokrotnej (25 mg raz/dobę). W warunkach in vitro, lenalidomid jest substratem dla glikoproteiny P, ale nie jest jej inhibitorem. Jednoczesne podawanie chinidyny w dawce wielokrotnej (600 mg 2x/dobę), która jest silnym inhibitorem glikoproteiny P lub temsyrolimusu (25 mg), który jest umiarkowanie silnym inhibitorem/substratem glikoproteiny P, nie miało istotnego klinicznie wpływu na farmakokinetykę lenalidomidu (25 mg). Jednoczesne podawanie lenalidomidu nie zmieniało farmakokinetyki temsyrolimusu.

Ze względu na właściwości teratogenne, lenalidomid musi być przepisywany zgodnie z ustaleniami programu zapobiegania ciąży, chyba że istnieją wiarygodne dowody, że pacjentka nie może zajść w ciążę. Kobiety w okresie rozrodczym/Antykoncepcja u mężczyzn i kobiet: kobiety w okresie rozrodczym muszą stosować skuteczną metodę antykoncepcji. Jeśli w trakcie leczenia lenalidomidem kobieta zajdzie w ciążę, leczenie musi zostać przerwane, a pacjentka powinna zostać skierowana do specjalisty mającego doświadczenie w teratologii w celu przeprowadzenia ceny i uzyskania porady. Jeśli partnerka mężczyzny leczonego lenalidomidem zajdzie w ciążę, zaleca się skierowanie jej do lekarza specjalizującego się lub mającego doświadczenie w teratologii, w celu przeprowadzenia oceny i uzyskania porady. Lenalidomid jest obecny w spermie ludzkiej w bardzo małym stężeniu w trakcie leczenia i jest niewykrywalny w spermie ludzkiej po 3 dniach od zakończenia podawania substancji zdrowemu mężczyźnie. W celu zachowania ostrożności oraz biorąc pod uwagę szczególne populacje z wydłużonym czasem wydalania, tak jak w sytuacji niewydolności nerek, wszyscy pacjenci płci męskiej stosujący lenalidomid muszą używać prezerwatyw przez okres leczenia, podczas przerwy w leczeniu i przez 1 tydz. po zakończeniu leczenia, jeśli partnerka jest w ciąży lub jest w wieku rozrodczym i nie stosuje antykoncepcji. Lenalidomid ma budowę podobną do talidomidu. Talidomid jest substancją czynną o znanym działaniu teratogennym u ludzi, która powoduje ciężkie, zagrażające życiu wady wrodzone. Lenalidomid powodował wady wrodzone u małp, podobne do tych opisanych po talidomidzie. Z tego względu można spodziewać się działania teratogennego lenalidomidu, a lenalidomid jest przeciwwskazany do stosowania w okresie ciąży. Nie wiadomo, czy lenalidomid przenika do mleka kobiecego. Dlatego podczas leczenia lenalidomidem należy przerwać karmienie piersią. Badania dotyczące płodności prowadzone na szczurach, którym podawano lenalidomid w dawkach do 500 mg/kg mc. (dawka odpowiednio ok. 200-500 razy większa niż stosowana u ludzi dawka 25 mg i 10 mg w przeliczeniu na pc.) nie wykazały działań niepożądanych związanych z płodnością ani szkodliwego wpływu na płodność rodziców.

Noworozpoznany szpiczak mnogi: pacjenci po ASCT otrzymujący leczenie podtrzymujące lenalidomidem. W celu określenia działań niepożądanych w badaniu CALGB 100104 zastosowano podejście zachowawcze. Działania niepożądane obejmowały zdarzenia po HDM/ASCT oraz zdarzenia z okresu leczenia podtrzymującego. Druga analiza, podczas której zidentyfikowano zdarzenia, które wystąpiły po rozpoczęciu leczenia podtrzymującego, wskazuje, że częstości opisane poniżej mogą być większe niż faktycznie obserwowano podczas okresu leczenia podtrzymującego. Działania niepożądane zgłoszone w badaniu IFM 2005-02 obejmowały wyłącznie okres leczenia podtrzymującego. Ciężkie działania niepożądane obserwowano częściej (ł5%) podczas stosowania lenalidomidu w leczeniu podtrzymującym niż przy stosowaniu placebo to: zapalenie płuc (10,6%: wspólny termin) w badaniu IFM 2005-02; zakażenie płuc (9,4% [9,4% po rozpoczęciu leczenia podtrzymującego]) w badaniu CALGB 100104. W badaniu IFM 2005-02 do działań niepożądanych obserwowanych częściej podczas stosowania lenalidomidu w leczeniu podtrzymującym niż przy stosowaniu placebo to: neutropenia (60,8%), zapalenie oskrzeli (47,4%), biegunka (38,9%), zapalenie jamy nosowo-gardłowej (34,8%), skurcze mięśni (33,4%), leukopenia (31,7%), astenia (29,7%), kaszel (27,3%), trombocytopenia (23,5%), zapalenie żołądka i jelit (22,5%) i gorączka (20,5%). W badaniu CALGB 100104 do działań niepożądanych obserwowanych częściej podczas stosowania lenalidomidu w leczeniu podtrzymującym niż po placebo to: neutropenia (79,0% [71,9% po rozpoczęciu leczenia podtrzymującego]), trombocytopenia (72,3% [61,6%]), biegunka (54,5% [46,4%]), wysypka (31,7% [25,0%]), zakażenia górnych dróg oddechowych (26,8% [26,8%]), zmęczenie (22,8% [17,9%]), leukopenia (22,8% [18,8%]) i niedokrwistość (21,0% [13,8%]). Noworozpoznany szpiczak mnogi: pacjenci otrzymujący lenalidomid w skojarzeniu z bortezomibem i deksametazonem, którzy nie kwalifikują się do przeszczepu. W badaniu SWOG S0777 następujące ciężkie działania niepożądane obserwowano częściej ( ł5%) po stosowania lenalidomidu w skojarzeniu z dożylnym bortezomibem i deksametazonem niż w przypadku stosowania lenalidomidu w skojarzeniu z deksametazonem: niedociśnienie tętnicze (6,5%), zakażenie płuc (5,7%), odwodnienie (5,0%). Następujące działania niepożądane obserwowano częściej po stosowaniu lenalidomidu w skojarzeniu z bortezomibem i deksametazonem niż w przypadku stosowania lenalidomidu w skojarzeniu z deksametazonem: zmęczenie (73,7%), neuropatia obwodowa (71,8%), trombocytopenia (57,6%), zaparcie (56,1%), hipokalcemia (50,0%). Nowo rozpoznany szpiczak mnogi: pacjenci, którzy nie kwalifikują się do przeszczepu, leczeni lenalidomidem w skojarzeniu z niskimi dawkami deksametazonu. Ciężkie działania niepożądane obserwowano częściej (ł5%) podczas stosowania lenalidomidu w skojarzeniu z małymi dawkami deksametazonu (Rd oraz Rd18), niż przy stosowaniu melfalanu, prednizonu i talidomidu (MPT). Należały do nich: zapalenie płuc (9,8%); niewydolność nerek (włączając postać ostrą) (6,3%). Działania niepożądane obserwowane częściej w grupach Rd lub Rd18, niż w grupie MPT, to: biegunka (45,5%), zmęczenie (32,8%), ból pleców (32,0%), astenia (28,2%), bezsenność (27,6%), wysypka (24,3%), osłabione łaknienie (23,1%), kaszel (22,7%), gorączka (21,4%) oraz skurcze mięśni (20,5%). Nowo rozpoznany szpiczak mnogi: pacjenci, którzy nie kwalifikują się do przeszczepu, leczeni lenalidomidem w skojarzeniu z melfalanem i prednizonem. Ciężkie działania niepożądane obserwowano częściej ( ł5%) u pacjentów otrzymujących melfalan, prednizon i lenalidomid, a następnie leczenie podtrzymujące lenalidomidem (MPR+R) lub melfalanem, prednizonem i lenalidomidem, a następnie leczenie z placebo (MPR+p), niż u pacjentów otrzymujących melfalan i prednizon, a następnie leczenie z placebo (MPp+p), to: gorączka neutropeniczna (6,0%); niedokrwistość (5,3%). Działania niepożądane obserwowane częściej w grupach MPR+R lub MPR+p, niż w grupie MPp+p, to: neutropenia (83,3%), niedokrwistość (70,7%), trombocytopenia (70,0%), leukopenia (38,8%), zaparcia (34,0%), biegunka (33,3%), wysypka (28,9%), gorączka (27,0%), obrzęk obwodowy (25,0%), kaszel (24,0%), zmniejszone łaknienie (23,7%) oraz astenia (22,0%). Szpiczak mnogi: pacjenci, u których stosowano wcześniej co najmniej jeden schemat leczenia. W dwóch badaniach fazy III kontrolowanych placebo, grupie 353 pacjentów ze szpiczakiem mnogim podawano lenalidomid/deksametazon, natomiast grupie 351 pacjentów podawano placebo/deksametazon. Najcięższymi działaniami niepożądanymi obserwowanymi częściej u pacjentów otrzymujących lenalidomid w skojarzeniu z deksametazonem, niż u pacjentów otrzymujących placebo/deksametazon, to: żylna choroba zakrzepowo-zatorowa (zakrzepica żył głębokich, zatorowość płucna); neutropenia 4. stopnia. Działania niepożądane, obserwowane częściej po zastosowaniu lenalidomidu i deksametazonu, w porównaniu do placebo i deksametazonu, zebrane zbiorczo z badań klinicznych dotyczących szpiczaka mnogiego (badania MM-009 oraz MM-010), to: zmęczenie (43,9%), neutropenia (42,2%), zaparcie (40,5%), biegunka (38,5%), kurcze mięśni (33,4%), niedokrwistość (31,4%), trombocytopenia (21,5%) i wysypka (21,2%). Zespoły mielodysplastyczne. Ogólny profil bezpieczeństwa lenalidomidu u pacjentów z zespołami mielodysplastycznymi opiera się na danych pochodzących od 286 pacjentów uczestniczących w jednym badaniu fazy II oraz jednym badaniu fazy III. W badaniu fazy II wszyscy spośród 148 pacjentów otrzymywali lenalidomid. W podwójnie zaślepionej części badania fazy III, 69 pacjentów przyjmowało lenalidomid w dawce 5 mg, 69 pacjentów przyjmowało lenalidomid w dawce 10 mg, a 67 pacjentów przyjmowało placebo. Większość działań niepożądanych występowała podczas pierwszych 16 tyg. leczenia lenalidomidem. Ciężkie zdarzenia niepożądane obejmowały: żylną chorobę zakrzepowo-zatorową (zakrzepicę żył głębokich, zatorowość płucną); neutropenię 3. lub 4. stopnia, gorączkę neutropeniczną oraz trombocytopenię 3. lub 4. stopnia. Najczęściej obserwowanymi zdarzeniami niepożądanymi, które występowały częściej w grupach przyjmujących lenalidomid w porównaniu do grupy kontrolnej w badaniu fazy III były neutropenia (76,8%), trombocytopenia (46,4%), biegunka (34,8%), zaparcia (19,6%), nudności (19,6%), świąd (25,4%), wysypka (18,1%), zmęczenie (18,1%) oraz skurcze mięśni (16,7%). Chłoniak z komórek płaszcza. Ogólny profil bezpieczeństwa lenalidomidu u pacjentów z chłoniakiem z komórek płaszcza opiera się na danych pochodzących od 254 pacjentów uczestniczących w randomizowanym badaniu fazy II z grupa kontrolną, MCL-002. Ponadto, uwzględniono działania niepożądane pochodzące z badania uzupełniającego MCL-001. Ciężkie działania niepożądane, które w badaniu MCL-002 obserwowano z większą częstością (z różnicą co najmniej 2 punktów procentowych) w grupie otrzymującej lenalidomid, w porównaniu do grupy kontrolnej: neutropenia (3,6%); zatorowość płucna (3,6%); biegunka (3,6%). Najczęściej obserwowanymi działaniami niepożądanymi, które w badaniu MCL-002 występowały częściej w grupie otrzymującej lenalidomid w porównaniu do grupy kontrolnej, były: neutropenia (50,9%), niedokrwistość (28,7%), biegunka (22,8%), zmęczenie (21,0%), zaparcie (17,4%), gorączka (16,8%) oraz wysypka (w tym alergiczne zapalenie skóry) (16,2%), W badaniu MCL-002 wystąpił znaczący, ogólny wzrost liczby wczesnych zgonów (w ciągu 20 tyg.). U pacjentów z dużym rozmiarem guza w chwili rozpoczęcia leczenia występuje zwiększone ryzyko wczesnego zgonu; odnotowano 16/81 (20%) wczesnych zgonów w grupie otrzymującej lenalidomid i 2/28 (7%) wczesnych zgonów w grupie kontrolnej. W ciągu 52 tyg. wartości te wynosiły odpowiednio 32/81 (39,5%) oraz 6/28 (21%). W trakcie 1. cyklu leczenie przerwano u 11/81 (14%) pacjentów z dużym rozmiarem guza w grupie otrzymującej lenalidomid w porównaniu do 1/28 (4%) pacjentów z grupy kontrolnej. Głównym powodem przerwania leczenia u pacjentów z dużym rozmiarem guza, w 1. cyklu w grupie otrzymującej lenalidomid były zdarzenia niepożądane - 7/11 (64%). Duży rozmiar guza zdefiniowano jako przynajmniej jedną zmianę o średnicy ł5 cm lub 3 zmiany o średnicy ł3 cm. Chłoniak grudkowy. Ogólny profil bezpieczeństwa lenalidomidu w skojarzeniu z rytuksymabem u pacjentów z wcześniej leczonym chłoniakiem grudkowym opiera się na danych pochodzących od 294 pacjentów uczestniczących w randomizowanym badaniu fazy III z grupą kontrolną, NHL-007. Uwzględniono ponadto działania niepożądane pochodzące z badania uzupełniającego NHL-008. Ciężkie działania niepożądane, które w badaniu NHL-007 obserwowano najczęściej (z różnicą co najmniej 1 punktu procentowego) w grupie leczonej lenalidomidem w skojarzeniu z rytuksymabem w porównaniu z grupą otrzymującą placebo z rytuksymabem, to: gorączka neutropeniczna (2,7%), zatorowość płucna (2,7%), zapalenie płuc (2,7%). W badaniu NHL-007 do działań niepożądanych obserwowanych częściej w grupie leczonej lenalidomidem w skojarzeniu z rytuksymabem niż w grupie otrzymującej schemat placebo z rytuksymabem (z różnicą częstości między grupami wynoszącą co najmniej 2%) należały: neutropenia (58,2%), biegunka (30,8%), leukopenia (28,8%), zaparcie (21,9%), kaszel (21,9%) i zmęczenie (21,9%). Dane uzyskane podczas głównych badań klinicznych z udziałem pacjentów z NDMM po ASCT, którzy otrzymywali leczenie podtrzymujące lenalidomidem. Danych nie korygowano,aby uwzględnić dłuższy czas trwania leczenia w grupach otrzymujących lenalidomid, kontynuowanego do wystąpienia progresji choroby w porównaniu z grupami placebo w głównych badaniach dotyczących szpiczaka mnogiego. Działania niepożądane zgłoszone w badaniach klinicznych u pacjentów ze szpiczakiem mnogim, otrzymujących lenalidomid w leczeniu podtrzymującym. Wszystkie działania niepożądane. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (bardzo często) zapalenie płuc, zakażenia górnych dróg oddechowych, zakażenia neutropeniczne, zapalenie oskrzeli, grypa, zapalenie żołądka i jelit, zapalenie zatok, zapalenie jamy nosowo-gardłowej, zapalenie błony śluzowej nosa; (często) zakażenia, zakażenie układu moczowego, zakażenia dolnych dróg oddechowych, zakażenie płuc. Nowotwory łagodne, złośliwe i nieokreślone (w tym torbiele i polipy): (często) zespół mielodysplastyczny. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo często) neutropenia, gorączka neutropeniczna, trombocytopenia, anemia, leukopenia, limfopenia. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo często) hipokaliemia. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) parestezja; (często) neuropatia obwodowa. Zaburzenia naczyniowe: (często) zatorowość płucna. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (bardzo często) kaszel; (często) duszność, wydzielina z nosa. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) biegunka, zaparcia, ból brzucha, nudności; (często) wymioty, ból nadbrzusza. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (bardzo często) nieprawidłowe wyniki badań czynności wątroby. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo często) wysypka, suchość skóry. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (bardzo często) kurcze spastyczne mięśni; (często) ból mięśni, ból mięśniowo-szkieletowy. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) zmęczenie, astenia, gorączka. Działania niepożądane 3.-4. stopnia. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (bardzo często) zapalenie płuc, zakażenie neutropeniczne; (często) posocznica, bakteriemia, zakażenie płuc, bakteryjne zakażenia dolnych dróg oddechowych, zapalenie oskrzeli, grypa, zapalenie żołądka i jelit, półpasiec, zakażenie. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo często) neutropenia, gorączka neutropeniczna, trombocytopenia, anemia, leukopenia, limfopenia; (często) pancytopenia. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (często) hipokaliemia, odwodnienie. Zaburzenia układu nerwowego: (często) ból głowy. Zaburzenia naczyniowe: (często) zakrzepica żył głębokich. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) duszności. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) biegunka, wymioty, nudności. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (często) nieprawidłowe wyniki badań czynności wątroby. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) wysypka, świąd. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) zmęczenie, astenia. Szczegóły dotyczące działań niepożądanych, patrz ChPL. Informacje uzyskano podczas badań klinicznych z udziałem pacjentów ze szpiczakiem mnogim. Danych nie korygowano, aby uwzględnić dłuższy czas trwania leczenia w grupach otrzymujących lenalidomid do progresji choroby, w porównaniu do komparatora w kluczowych badaniach dotyczących szpiczaka mnogiego. Działania niepożądane zgłoszone w badaniach klinicznych u pacjentów ze szpiczakiem mnogim leczonych lenalidomidem w skojarzeniu z bortezomibem i deksametazonem, deksametazonem, lub melfalanem i prednizonem. Wszystkie działania niepożądane. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (bardzo często) zapalenie płuc, zakażenie górnych dróg oddechowych, zakażenia bakteryjne, wirusowe i grzybicze (w tym zakażenia oportunistyczne) zapalenie jamy nosowo-gardłowej, zapalenie gardła, zapalenie błony śluzowej nosa, zapalenie oskrzeli; (często) posocznica, zakażenie płuc, zakażenie układu moczowego, zapalenie zatok. Nowotwory łagodne, złośliwe i nieokreślone (w tym torbiele i polipy): (niezbyt często) rak podstawnokomórkowy, rak płaskonabłonkowy. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo często) neutropenia, trombocytopenia, niedokrwistość, zaburzenia krwotoczne, leukopenia, limfopenia; (często) gorączka neutropeniczna, pancytopenia; (niezbyt często) hemoliza, autoimunnologiczna niedokrwistość hemolityczna, niedokrwistość hemolityczna. Zaburzenia układu immunologicznego: (niezbyt często) reakcja nadwrażliwości. Zaburzenia endokrynologiczne: (często) niedoczynność tarczycy. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo często) hipokaliemia, hiperglikemia, hipoglikemia, hipokalcemia, hiponatremia, odwodnienie, zmniejszone łaknienie, zmniejszenie mc.; (często) hipomagnezemia, hiperurykemia, hiperkalcemia. Zaburzenia psychiczne: (bardzo często) depresja, bezsenność; (niezbyt często) utrata popędu płciowego. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) neuropatie obwodowe, parestezja, zawroty głowy, drżenie, zaburzenia smaku, ból głowy; (często) ataksja, zaburzenia równowagi, omdlenia, neuralgia, dyzestezja. Zaburzenia oka: (bardzo często) zaćmy, niewyraźne widzenie; (często) zmniejszona ostrość widzenia. Zaburzenia ucha i błędnika: (często) głuchota (w tym niedosłuch), szumy uszne. Zaburzenia serca: (często) migotanie przedsionków, bradykardia; (niezbyt często) zaburzenia rytmu, wydłużenie odstępu QT, trzepotanie przedsionków, dodatkowe skurcze komorowe. Zaburzenia naczyniowe:(bardzo często) epizody żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej, głównie zakrzepicy żył głębokich i zatorowości płucnej, niedociśnienie; (często) nadciśnienie tętnicze, wybroczyny. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (bardzo często) duszność, krwawienie z nosa, kaszel; (często) zaburzenia głosu. Zaburzenie żołądka i jelit: (bardzo często) biegunka, zaparcie, ból brzucha, nudności, wymioty, niestrawność, suchość w jamie ustnej, zapalenie jamy ustnej; (często) krwawienie z przewodu pokarmowego (w tym krwawienie z odbytnicy, krwawienie z guzków krwawniczych, krwawienie z wrzodów żołądka, krwawienie dziąseł), utrudnione połykanie; (niezbyt często) zapalenie okrężnicy, zapalenie kątnicy. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (bardzo często) zwiększona aktywność AlAT i AspAT; (często) uszkodzenie komórek wątroby, nieprawidłowe wyniki badań czynnościowych wątroby, hiperbilirubinemia; (niezbyt często) niewydolność wątroby. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo często) wysypki, świąd; (często) pokrzywka, nadmierna potliwość, sucha skóra, nadmierna pigmentacja skóry, egzema, rumień; (niezbyt często) wysypka polekowa z eozynofilią i objawami układowymi, odbarwienie skóry, nadwrażliwość na światło. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (bardzo często) osłabienie mięśni, kurcze mięśni, ból kości, ból i uczucie dyskomfortu związane z tkanką mięśniowo-szkieletową oraz łączną (w tym ból pleców), ból kończyny, ból mięśni, ból stawów; (często) obrzęk stawów. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (bardzo często) niewydolność nerek (w tym ostre przypadki); (często) krwiomocz, zatrzymanie moczu, nietrzymanie moczu; (niezbyt często) nabyty zespół Fanconiego. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (często) zaburzenia wzwodu. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) zmęczenie, obrzęk (w tym obrzęk obwodowy), gorączka, astenia, objawy grypopodobne (w tym gorączkę, kaszel, ból mięśni, ból mięśniowo-szkieletowy, ból głowy, dreszcze); (często) ból w klatce piersiowej, letarg. Badania diagnostyczne: (bardzo często) zwiększenie aktywności fosfatazy zasadowej we krwi; (często) zwiększone stężenie białka C-reaktywnego. Urazy, zatrucia i powikłania po zabiegach: (często) upadki, stłuczenie. Działania niepożądane 3.-4. stopnia. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (często) zapalenie płuc, zakażenia bakteryjne, wirusowe i grzybicze (w tym zakażenia oportunistyczne), zapalenie tkanki łącznej, posocznica, zakażenie płuc, zakażenie układu oddechowego, zakażenie układu moczowego, zapalenie oskrzeli, zakaźne zapalenie jelita cienkiego i okrężnicy. Nowotwory łagodne, złośliwe i nieokreślone (w tym torbiele i polipy): (często) ostra białaczka szpikowa, zespół mielodysplastyczny, rak płaskokomórkowy skóry; (niezbyt często) ostra białaczka limfoblastyczna z komórek T, rak podstawnokomórkowy, zespół rozpadu guza. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo często) neutropenia, trombocytopenia, niedokrwistość, leukopenia, limfopenia; (często) gorączka neutropeniczna, pancytopenia, niedokrwistość hemolityczna; (niezbyt często) nadkrzepliwość, koagulopatia. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (często) hipokaliemia, hiperglikemia, hipokalcemia, cukrzyca, hipofosfatemia, hiponatremia, hiperurykemia, dna moczanowa, odwodnienie, zmniejszone łaknienie, zmniejszenie mc. Zaburzenia psychiczne: (często) depresja, bezsenność. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) neuropatie obwodowe, (często) epizody mózgowo–naczyniowe, zawroty głowy, omdlenia, neuralgia; (niezbyt często) krwotok wewnątrzczaszkowy, przemijający napad niedokrwienny, udar niedokrwienny. Zaburzenia oka: (często) zaćma; (niezbyt często) ślepota. Zaburzenia serca: (często) zawał mięśnia sercowego, (wł tym ostre przypadki), migotanie przedsionków, zastoinowa niewydolność serca, tachykardia, niewydolność serca, choroba niedokrwienna serca. Zaburzenia naczyniowe: (bardzo często) epizody żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej, głównie zakrzepicy żył głębokich i zatorowości płucnej; (często) zapalenie naczyń, nadciśnienie tętnicze; (niezbyt często) niedokrwienie, niedokrwienie obwodowe, wewnątrzczaszkowe, zakrzepowe zapalenie zatok żylnych czaszki. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) ostre wyczerpanie oddechowe, duszność, ból opłucnowy, hipoksja. Zaburzenie żołądka i jelit: (często) krwawienie z przewodu pokarmowego, niedrożność jelita cienkiego, biegunka, zaparcie, ból brzucha, nudności, wymioty. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (często) zastój żółci, hepatotoksyczność, uszkodzenie komórek wątroby, zwiększona aktywność AlAT, nieprawidłowe wyniki badań czynnościowych wątroby; (niezbyt często) niewydolność wątroby. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) wysypki; (niezbyt często) wysypka polekowa z eozynofilią i objawami układowymi. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (często) osłabienie mięśni, ból kości, ból i uczucie dyskomfortu związane z tkanką mięśniowo-szkieletową oraz łączną (w tym ból pleców); (niezbyt często) obrzęk stawów. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (niezbyt często) martwica kanalików nerkowych. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) zmęczenie; (często) obrzęk obwodowy, gorączka, astenia. Szczegóły dotyczące działań niepożądanych, patrz ChPL. Informacje opierają się o dane uzyskane podczas głównych badań klinicznych z udziałem pacjentów z zespołami mielodysplastycznymi i chłoniakiem z komórek płaszcza leczonymi w monoterapii. Działania niepożądane zgłoszone w badaniach klinicznych u pacjentów z zespołami mielodysplastycznymi leczonych lenalidomidem. Wszystkie działania niepożądane. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (bardzo często) zakażenia bakteryjne, wirusowe i grzybicze (w tym zakażenia oportunistyczne). Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo często) trombocytopenia, neutropenia, leukopenia. Zaburzenia endokrynologiczne: (bardzo często) niedoczynność tarczycy. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo często) zmniejszone łaknienie; (często) przeładowanie żelazem, zmniejszenie mc. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) zawroty głowy, ból głowy; (często) parestezja. Zaburzenia naczyniowe: (często) nadciśnienie tętnicze, krwiak. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (bardzo często) krwawienie z nosa. Zaburzenie żołądka i jelit: (bardzo często) biegunka, ból brzucha (włączając ból nadbrzusza), nudności, wymioty, zaparcie; (często) suchość w jamie ustnej, niestrawność. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (często) nieprawidłowe wyniki badań czynnościowych wątroby. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo często) wysypki, sucha skóra, świąd. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (bardzo często) kurcze mięśni, ból mięśniowo-szkieletowy (włączając ból pleców oraz ból kończyny), ból stawów, ból mięśni. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) zmęczenie, obrzęk obwodowy, objawy grypopodobne (w tym gorączkę, kaszel, zapalenie gardła, ból mięśni, ból mięśniowo-szkieletowy, ból głowy). Działania niepożądane 3.-4. stopnia. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (bardzo często) zapalenie płuc; (często) zakażenia bakteryjne, wirusowe i grzybicze (włączając zakażenia oportunistyczne); zapalenie oskrzeli. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo często) trombocytopenia, neutropenia, leukopenia; (często) gorączka neutropeniczna. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (często) hiperglikemia, zmniejszone łaknienie. Zaburzenia psychiczne: (często) zmiany nastroju. Zaburzenia serca: (często) ostry zawał mięśnia sercowego, migotanie przedsionków, niewydolność serca. Zaburzenia naczyniowe: (często) epizody żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej, głównie zakrzepicy żył głębokich i zatorowości płucnej. Zaburzenie żołądka i jelit: (często) biegunka, nudności, ból zęba. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (często) nieprawidłowe wyniki badań czynnościowych wątroby. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) wysypki, świąd. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (często) ból pleców. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (często) niewydolność nerek. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) gorączka. Urazy, zatrucia i powikłania po zabiegach: (często) upadki. Szczegóły dotyczące działań niepożądanych, patrz ChPL. Działania niepożądane zgłoszone w badaniach klinicznych u pacjentów z chłoniakiem z komórek płaszcza leczonych lenalidomidem. Wszystkie działania niepożądane. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (bardzo często) zakażenia bakteryjne, wirusowe i grzybicze (włączając zakażenia oportunistyczne), zapalenie jamy nosowo-gardłowej, zapalenie płuc; (często) zapalenie zatok. Nowotwory łagodne, złośliwe i nieokreślone (w tym torbiele i polipy): (często) reakcja typu „tumour flare”. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo często) trombocytopenia, neutropenia, leukopenia, niedokrwistość; (często) gorączka neutropeniczna. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo często) zmniejszone łaknienie, zmniejszenie mc., hipokalemia; (często) odwodnienie. Zaburzenia psychiczne: (często) bezsenność. Zaburzenia układu nerwowego: (często) zaburzenia smaku, ból głowy, neuropatia obwodowa. Zaburzenia ucha i błędnika: (często) zawroty głowy pochodzenia błędnikowego. Zaburzenia naczyniowe: (często) niedociśnienie tętnicze. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (bardzo często) duszność. Zaburzenie żołądka i jelit: (bardzo często) biegunka, nudności, wymioty, zaparcie; (często) ból brzucha. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo często) wysypki (w tym alergiczne zapalenie skóry), świąd. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (bardzo często) kurcze mięśni, ból pleców; (często) ból stawów, ból kończyny, osłabienie mięśniowe. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) zmęczenie, astenia, obrzęk obwodowy, objawy grypopodobne (włączając gorączkę, kaszel); (często) dreszcze. Działania niepożądane 3.-4. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (często) zakażenia bakteryjne, wirusowe i grzybicze (włączając zakażenia oportunistyczne), zapalenie płuc. Nowotwory łagodne, złośliwe i nieokreślone (w tym torbiele i polipy): (często) reakcja typu „tumour flare”, rak kolczystokomórkowy skóry, rak podstawnokomórkowy. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo często) trombocytopenia, neutropenia, niedokrwistość; (często) gorączka neutropeniczna, leukopenia. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (często) odwodnienie, hiponatremia, hipokalcemia. Zaburzenia układu nerwowego: (często) czuciowa neuropatia obwodowa, letarg. Zaburzenia serca: (często) zawał mięśnia sercowego (włączając ostre przypadki), niewydolność serca. Zaburzenia naczyniowe: (często) zakrzepica żył głębokich, zatorowość płucna, niedociśnienie tętnicze. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) duszność. Zaburzenie żołądka i jelit: (często) biegunka, ból brzucha, zaparcie. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) wysypki. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (często) ból pleców, osłabienie mięśniowe, ból stawów, ból kończyny. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (często) niewydolność nerek. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) gorączka, astenia, zmęczenie. Szczegóły dotyczące działań niepożądanych, patrz ChPL. Dane zgromadzone w czasie głównych badań (NHL-007 i NHL-008) z zastosowaniem lenalidomidu w skojarzeniu z rytuksymabem u pacjentów z chłoniakiem grudkowym. Działania niepożądane zgłoszone w badaniach klinicznych u pacjentów z chłoniakiem grudkowym otrzymujących lenalidomid w skojarzeniu z rytuksymabem. Wszystkie działania niepożądane. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (bardzo często) zakażenie górnych dróg oddechowych; (często) zapalenie płuc, grypa, zapalenie oskrzeli, zapalenie zatok, zakażenie układu moczowego. Nowotwory łagodne, złośliwe i nieokreślone (w tym torbiele i polipy): (bardzo często) reakcja typu „tumour flare”; (często) rak płaskonabłonkowy skóry. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo często) neutropenia, niedokrwistość, trombocytopenia, leukopenia, limfopenia. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo często) zmniejszone łaknienie, hipokaliemia; (często) hipofosfatemia, odwodnienie. Zaburzenia psychiczne: (często) depresja, bezsenność. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) ból głowy, zawroty głowy; (często) czuciowa neuropatia obwodowa, zaburzenia smaku. Zaburzenia serca: (niezbyt często) zaburzenia rytmu serca. Zaburzenia naczyniowe: (często) niedociśnienie tętnicze. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia:(bardzo często) duszność, kaszel; (często) ból jamy ustnej i gardła, zaburzenia głosu. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) ból brzucha, biegunka, zaparcie, nudności, wymioty, niestrawność; (często) ból w nadbrzuszu, zapalenie jamy ustnej, suchość w jamie ustnej. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo często) wysypka, świąd; (często) sucha skóra, poty nocne, rumień. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (bardzo często) kurcze mięśni, ból pleców, ból stawów; (często) ból kończyny, osłabienie mięśni, ból mięśniowo-szkieletowy, ból mięśni, ból szyi. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) gorączka, zmęczenie, astenia, obrzęk obwodowy; (często) złe samopoczucie, dreszcze. Badania diagnostyczne: (bardzo często) zwiększona aktywność AlAT; (często) zmniejszenie mc., zwiększone stężenie bilirubiny we krwi. Działania niepożądane 3.-04. stopnia. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (często) zapalenie płuc, posocznica, zakażenie płuc, zapalenie oskrzeli, zapalenie żołądka i jelit, zapalenie zatok, zapalenie układu moczowego, zapalenie tkanki łącznej. Nowotwory łagodne, złośliwe i nieokreślone (w tym torbiele i polipy): (często) rak podstawnokomórkowy. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo często) neutropenia; (często) niedokrwistość, trombocytopenia, gorączka neutropeniczna, pancytopenia, leukopenia, limfopenia. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (często) odwodnienie, hiperkalcemia, hipokaliemia, hipofosfatemia, hiperurykemia. Zaburzenia układu nerwowego: (często) omdlenie. Zaburzenia naczyniowe: (często) zatorowość płucna, niedociśnienie tętnicze. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) duszność. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) ból brzucha, biegunka, zaparcie, zapalenie jamy ustnej. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) wysypka, świąd. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (często) osłabienie mięśni, ból szyi. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (często) ostra niewydolność nerek. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) zmęczenie, astenia. Szczegóły dotyczące działań niepożądanych, patrz ChPL. Działania niepożądane zgłoszone w okresie po wprowadzeniu do obrotu u pacjentów leczonych lenalidomidem. Wszystkie działania niepożądane. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (nieznana) zakażenia wirusowe, w tym reaktywacja zakażenia wirusem półpaśca oraz zapalenia wątroby typu B. Zaburzenia układu immunologicznego: (rzadko) reakcja anafilaktyczna; (nieznana) odrzucenie przeszczepu narządu miąższowego. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (nieznana) hemofilia nabyta. Zaburzenia endokrynologiczne: (często) nadczynność tarczycy. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (niezbyt często) nadcisnienie płucne. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (nieznana) ostra niewydolność wątroby, toksyczne zapalenie wątroby, cytolityczne zapalenie wątroby, cytolityczne zapalenie wątroby, cholestatyczne zapalenie wątroby, mieszane cytolityczne/cholestatyczne zapalenie wątroby. Działania niepożądane 3.-4. stopnia. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (nieznana) zakażenia wirusowe, w tym reaktywacja zakażenia wirusem półpaśca oraz zapalenia wątroby typu B. Nowotwory łagodne, złośliwe i nieokreślone (w tym torbiele i polipy): (rzadko) zespół rozpadu guza. Zaburzenia układu immunologicznego: (rzadko) reakcja anafilaktyczna. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (rzadko) nadciśnienie płucne; (nieznana) śródmiąższowe zapalenie pęcherzyków płucnych. Zaburzenie żołądka i jelit: (nieznana) zapalenie trzustki, perforacja przewodu pokarmowego (w tym perforacje wyrostka robaczkowego, jelita cienkiego i grubego). Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (nieznana) ostra niewydolność wątroby, toksyczne zapalenie wątroby. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (niezbyt często) obrzęk naczynioruchowy; (rzadko) zespół Stevens-Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka; (nieznana) leukocytoklastyczne zapalenie naczyń, wysypka polekowa z eozynofilią i objawami układowymi. Szczegóły dotyczące działań niepożądanych, patrz ChPL. Lenalidomid ma budowę zbliżoną do talidomidu. Talidomid jest substancją czynną o znanym działaniu teratogennym u ludzi, która powoduje ciężkie, zagrażające życiu wady wrodzone. U małp lenalidomid wywoływał wady wrodzone, podobne do tych opisanych po talidomidzie. Jeśli lenalidomid jest stosowany w trakcie ciąży można spodziewać się działania teratogennego lenalidomidu u ludzi. Jeśli lenalidomid jest stosowany w trakcie ciąży można spodziewać się działania teratogennego lenalidomidu u ludzi. Neutropenię 4. stopnia obserwowano z większą częstością w grupach otrzymujących leczenie podtrzymujące lenalidomidem po ASCT niż w grupach placebo (odpowiednio, 32,1% i 26,7% [16,1% i 1,8% po rozpoczęciu leczenia podtrzymującego] w badaniu CALGB 100104 oraz 16,4% i 0,7% w badaniu IFM 2005-02). Działania niepożądane związane z neutropenią występujące w trakcie leczenia prowadzące do przerwania leczenia lenalidomidem zgłaszano, odpowiednio, u 2,2% pacjentów w badaniu CALGB 100104 i u 2,4% pacjentów w badaniu IFM 2005-02. Epizody gorączki neutropenicznej 4. stopnia obserwowano z taką samą częstością w grupach otrzymujących podtrzymujące leczenie lenalidomidem i w grupach placebo w obu badaniach (odpowiednio, 0,4% i 0,5% [0,4% i 0,5% po rozpoczęciu leczenia podtrzymującego] w badaniu CALGB 100104 oraz 0,3% i 0% w badaniu IFM 2005-02). Trombocytopenię stopnia 3. i 4. obserwowano z większą częstością w grupach otrzymujących leczenie podtrzymujące lenalidomidem po ASCT niż w grupach placebo (odpowiednio, 37,5% i 30,3% [17,9% i 4,1% po rozpoczęciu leczenia podtrzymującego] w badaniu CALGB 100104 oraz 13,0% i 2,9% w badaniu IFM 2005-02). W badaniu SWOG S0777 neutropenię 4. stopnia obserwowano w grupie otrzymującej schemat RVd w mniejszym stopniu niż w grupie otrzymującej schemat porównawczy Rd (odpowiednio 2,7% i 5,9%). Gorączkę neutropeniczną 4. stopnia zgłaszano z podobną częstością w grupie otrzymującej schemat RVd i w grupie otrzymującej schemat Rd (odpowiednio 0,0% i 0,4%). Trombocytopenię 3. lub 4. stopnia obserwowano w grupie otrzymującej schemat RVd w większym stopniu niż w grupie otrzymującej schemat porównawczy Rd (odpowiednio 17,2% i 9,4%). Neutropenia 4. stopnia występuje z mniejszą częstością u pacjentów z nowo rozpoznanym szpiczakiem mnogim otrzymujących skojarzone leczenie lenalidomidem i deksametazonu (8,5% w grupach Rd i Rd18) w porównaniu do grupy MPT (15%). Gorączkę neutropeniczną 4. stopnia obserwowano niezbyt często (0,6% w grupach Rd i Rd18 w porównaniu do 0,7% w grupie MPT). Trombocytopenia 3. i 4. stopnia występuje z mniejszą częstością u pacjentów z nowo rozpoznanym szpiczakiem mnogim otrzymujących skojarzone leczenie lenalidomidem i deksametazonu (8,1% w grupach Rd i Rd18), w porównaniu do grupy MPT (11,1%). Neutropenia 4. stopnia występuje z większą częstością u pacjentów z nowo rozpoznanym szpiczakiem mnogim otrzymujących skojarzone leczenie lenalidomidem, melfalanem i prednizonem (34,1% w grupach MPR+R/MPR+p), w porównaniu do grupy MPp+p (7,8%). Obserwowano większą częstość występowania epizodów gorączki neutropenicznej 4. stopnia (1,7% w grupach MPR+R/MPR+p, w porównaniu do 0,0% w grupie MPp+p). Trombocytopenia 3. i 4. stopnia występuje z większą częstością u pacjentów z nowo rozpoznanym szpiczakiem mnogim otrzymujących skojarzone leczenie lenalidomidem, melfalanem i prednizonem (40,4% w grupach MPR+R/MPR+p), w porównaniu grupy MPp+p (13,7%). Neutropenia 4. stopnia występuje z większą częstością u pacjentów ze szpiczakiem mnogim otrzymujących skojarzone leczenie lenalidomidem i deksametazonem (5,1% u pacjentów leczonych lenalidomidem z deksametazonem w porównaniu do 0,6% w grupie otrzymującej placebo i deksametazon). Epizody gorączki neutropenicznej 4. stopnia obserwowano niezbyt często (0,6% u pacjentów leczonych lenalidomidem z deksametazonem w porównaniu do 0,0% w grupie otrzymującej placebo i deksametazon). Trombocytopenia 3. i 4. stopnia występuje z większą częstością u pacjentów ze szpiczakiem mnogim otrzymujących skojarzone leczenie lenalidomidem i deksametazonem (odpowiednio 9,9% i 1,4% u pacjentów leczonych lenalidomidem z deksametazonem w porównaniu do 2,3% i 0,0% w grupie otrzymującej placebo i deksametazon). U pacjentów z zespołami mielodysplastycznymi leczenie lenalidomidem jest związane z wyższą częstością występowania neutropenii 3. lub 4. stopnia (74,6% w grupie pacjentów leczonych lenalidomidem, w porównaniu do 14,9% w grupie pacjentów przyjmujących placebo w badaniu fazy III). Epizody gorączki neutropenicznej 3. lub 4. stopnia obserwowano u 2,2% w grupie pacjentów leczonych lenalidomidem, w porównaniu do 0,0% w grupie pacjentów przyjmujących placebo. Podawanie lenalidomidu jest związane z częstszym występowaniem trombocytopenii 3. lub 4. stopnia (37% w grupie pacjentów leczonych lenalidomidem, w porównaniu do 1,5% w grupie pacjentów przyjmujących placebo w badaniu fazy III). U pacjentów z chłoniakiem z komórek płaszcza leczenie lenalidomidem wiąże się z większą częstością występowania neutropenii 3. lub 4. stopnia (43,7% w grupie pacjentów leczonych lenalidomidem, w porównaniu do 33,7% w grupie kontrolnej w badaniu fazy II). Epizody gorączki neutropenicznej 3. lub 4. stopnia obserwowano u 6,0% pacjentów otrzymujących lenalidomid, w porównaniu do 2,4% pacjentów w grupie kontrolnej. Stosowanie lenalidomidu w skojarzeniu z rytuksymabem w chłoniaku grudkowym wiąże się z większym odsetkiem występowania neutropenii 3. lub 4. stopnia (odpowiednio 50,7% w grupie otrzymującej lenalidomid/rytuksymab i 12,2% w grupie otrzymującej schemat placebo/rytuksymab). Wszystkie przypadki neutropenii 3. lub 4. stopnia ustępowały po przerwaniu podawania produktu leczniczego, zmniejszeniu dawki i/lub leczeniu wspomagającym z zastosowaniem czynników wzrostu. Ponadto rzadko obserwowano gorączkę neutropeniczną (2,7% wśród pacjentów otrzymujących lenalidomid/rytuksymab i 0,7% wśród pacjentów otrzymujących schemat placebo/rytuksymab). Stosowanie lenalidomidu w skojarzeniu z rytuksymabem wiąże się także z większą częstością występowania trombocytopenii 3. lub 4. stopnia (odpowiednio 1,4% w grupie otrzymującej lenalidomid/rytuksymab i 0% w grupie otrzymującej schemat placebo/rytuksymab). Ryzyko wystąpienia zakrzepicy żył głębokich i zatorowości płucnej jest wyższe podczas skojarzonego leczenia lenalidomidem i deksametazonem u pacjentów ze szpiczakiem mnogim i mniejsze u pacjentów leczonych lenalidomidem w skojarzeniu z melfalanem i prednizonem lub u pacjentów ze szpiczakiem mnogim, zespołami mielodysplastycznymi i chłoniakiem z komórek płaszcza leczonych lenalidomidem w monoterapii. Jednoczesne podawanie czynników wpływających na erytropoezę lub epizody zakrzepicy żył głębokich w wywiadzie mogą również zwiększać ryzyko zakrzepicy u tych pacjentów. U pacjentów przyjmujących lenalidomid zgłaszano zawał mięśnia sercowego, w szczególności u tych ze znanymi czynnikami ryzyka. Zaburzenia krwotoczne wymienione są w kilku jednostkach klasyfikacji układów i narządów: zaburzenia krwi i układu chłonnego; zaburzenia układu nerwowego (krwotok wewnątrzczaszkowy); zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia (krwawienie z nosa); zaburzenia żołądka i jelit (krwawienie dziąseł, krwawienie z guzków krwawniczych, krwawienie z odbytu); zaburzenia nerek i dróg moczowych (krwiomocz); urazy, zatrucia i powikłania po zabiegach (stłuczenie); oraz zaburzenia naczyniowe (wybroczyny). W związku ze stosowaniem lenalidomidu odnotowano przypadki wystąpienia reakcji alergicznych, w tym obrzęku naczynioruchowego, reakcji anafilaktycznej oraz ciężkich reakcji skórnych, takich jak SJS, TEN i DRESS. W literaturze odnotowano przypadki wystąpienia reakcji krzyżowej pomiędzy lenalidomidem i talidomidem. Pacjenci, u których w przeszłości wystąpiła ciężka wysypka po stosowaniu talidomidu, nie powinni otrzymywać lenalidomidu. W badaniach klinicznych z udziałem pacjentów ze szpiczakiem, leczonych wcześniej lenalidomidem i deksametazonem, w porównaniu do grup kontrolnych, głównie dotyczyły podstawnokomórkowego lub płaskonabłonkowego raka skóry. W badaniach klinicznych obserwowano przypadki ostrej białaczki szpikowej u pacjentów z nowo rozpoznanym szpiczakiem mnogim otrzymujących lenalidomid w skojarzeniu z melfalanem lub bezpośrednio po HDM/ASCT (patrz punkt 4.4). Podobnego zwiększenia częstości nie obserwowano w badaniach klinicznych z udziałem pacjentów z nowo rozpoznanym szpiczakiem mnogim, którzy przyjmowali lenalidomid w skojarzeniu z małą dawką deksametazonu, w porównaniu do pacjentów przyjmujących talidomid w skojarzeniu z melfalanem i prednizonem. Zmienne ze stanu początkowego, włączając w to złożone zmiany cytogenetyczne oraz mutacje w obrębie genu TP53 są związane z progresją do ostrej białaczki szpikowej u pacjentów zależnych od przetoczeń, u których występuje delecja 5q. Szacowane skumulowane ryzyko progresji w ciągu 2 lat do ostrej białaczki szpikowej u pacjentów z izolowaną delecją 5q wynosiło 13,8%, w porównaniu do 17,3% u pacjentów z delecją 5q i dodatkowo jedną nieprawidłowością cytogenetyczną u pacjentów ze złożonym kariotypem. W analizie post-hoc badania klinicznego dotyczącego stosowania lenalidomidu u pacjentów z zespołami mielodysplastycznymi, uzyskano wartość wskaźnika progresji w ciągu 2 lat do ostrej białaczki szpikowej (AML) równą 27,5% u pacjentów, którzy uzyskali pozytywny wynik w teście IHC- p53 i 3,6% u pacjentów, którzy uzyskali negatywny wynik w teście IHC-p53 (p = 0,0038). W grupie pacjentów pozytywnych w teście IHC-p53, u pacjentów którzy uzyskali niezależność od przetoczeń rzadziej obserwowano progresję do ostrej białaczki szpikowej (11,1%), niż u pacjentów nieodpowiadających na leczenie (34,8%). Po wprowadzeniu produktu do obrotu zgłaszano następujące działania niepożądane (częstość nieznana): ostra niewydolność wątroby i cholestaza (oba zaburzenia mogą prowadzić do zgonu), toksyczne zapalenie wątroby, cytolityczne zapalenie wątroby, mieszane cytolityczne/cholestatyczne zapalenie wątroby. Rzadko obserwowano przypadki rabdomiolizy, niektóre, gdy lenalidomid podawano jednocześnie ze statyną. Zgłaszano przypadki niedoczynności i nadczynności tarczycy. Reakcja typu „tumour flare” i zespół rozpadu guza: w badaniu MCL-002 TFR wystąpiła u około 10% pacjentów leczonych lenalidomidem, w porównaniu do 0% w grupie kontrolnej. Większość zdarzeń miała miejsce w 1 cyklu, wszystkie oceniono jako związane z leczeniem, i większości zdarzeń była 1. lub 2. stopnia. Pacjenci z wysokim wskaźnikiem MIPI w chwili rozpoznania oraz pacjenci z masywną chorobą (przynajmniej jedna zmiana o największej średnicy ł7 cm) przed rozpoczęciem leczenia mogą znajdować się w grupie ryzyka wystąpienia TFR. W badaniu MCL-002 zgłoszono po jednym przypadku TLS w każdej z dwóch grup badanych. W badaniu uzupełniającym MCL-001 TFR wystąpiła u około 10% pacjentów. Wszystkie zgłoszenia dotyczyły zdarzeń 1. lub 2. stopnia i wszystkie oceniono jako związane z leczeniem. Większość zdarzeń miała miejsce w 1. cyklu leczenia. W badaniu MCL-001 nie zgłoszono żadnego przypadku TLS. W badaniu NHL-007 wystąpienie TFR zgłoszono u 19/146 (13,0%) pacjentów w grupie leczonej lenalidomidem w skojarzeniu z rytuksymabem w porównaniu z 1/148 (0,7%) pacjentów w grupie otrzymującej schemat placebo/rytuksymab. Większość przypadków TFR (18 z 19) zgłoszonych w grupie leczonej lenalidomidem w skojarzeniu z rytuksymabem wystąpiła w ciągu dwóch pierwszych cykli leczenia. U jednego pacjenta z chłoniakiem grudkowym w grupie leczonej lenalidomidem w skojarzeniu z rytuksymabem wystąpił epizod TFR stopnia 3., którego nie stwierdzono u żadnego z pacjentów w grupie otrzymującej schemat placebo/rytuksymab. W badaniu NHL-008 u 7/177 (4,0%) pacjentów z chłoniakiem grudkowym wystąpiła TFR; (3 zgłoszone przypadki miały nasilenie stopnia 1., a 4 stopnia 2.), przy czym 1 zgłoszony przypadek uznano za ciężki. W badaniu NHL-007 TLS wystąpił u 2 pacjentów z chłoniakiem grudkowym (1,4%) w grupie leczonej lenalidomidem w skojarzeniu z rytuksymabem i nie wystąpił on u żadnego z pacjentów z chłoniakiem grudkowym w grupie otrzymującej schemat placebo/rytuksymab; u żadnego z pacjentów nie wystąpił epizod 3. lub 4. stopnia. TLS wystąpił u 1 pacjenta z chłoniakiem grudkowym (0,6%) w badaniu NHL-008. To pojedyncze zdarzenie zaklasyfikowano jako ciężkie działanie niepożądane 3. stopnia. W badaniu NHL-007 żaden z pacjentów nie musiał przerwać leczenia lenalidomidem w skojarzeniu z rytuksymabem z powodu TFR lub TLS. Podczas leczenia lenalidomidem zgłaszano przypadki perforacji przewodu pokarmowego. Perforacja przewodu pokarmowego może prowadzić do powikłań septycznych, które mogą prowadzić do zgonu.

Brak jest specyficznych doświadczeń w leczeniu przedawkowania lenalidomidu u pacjentów, chociaż w badaniach z różnymi dawkami niektórzy pacjenci otrzymywali dawkę do 150 mg, natomiast w badaniach z pojedynczą dawką niektórzy pacjenci otrzymali dawkę do 400 mg. Działania toksyczne ograniczające dawkę w tych badaniach dotyczyły głównie wpływu na hematologię. W razie przedawkowania zaleca się leczenie wspomagające.

Lenalidomid wiąże się bezpośrednio do cereblonu, który jest częścią składową kompleksu ligazy E3 kulina RING ubikwityna, który zawiera białko DDB1 (ang. deoxyribonucleic acid damage-binding protein 1), kulinę 4 (CUL4) oraz białko regulatorowe kuliny 1 (Roc1). W komórkach hematopoetycznych lenalidomid, wiążąc się z cereblonem, rekrutuje białka substratowe Aiolos i Ikaros, które są czynnikami transkrypcyjnymi w komórkach limfatycznych. Prowadzi to do ich ubikwitynacji i następnie degradacji, co skutkuje bezpośrednią cytotoksycznością i działaniem immunomodulacyjnym. W szczególności lenalidomid hamuje proliferację i indukuje apoptozę niektórych nowotworowych komórek hematopoetycznych (w tym nowotworowych komórek plazmatycznych szpiczaka mnogiego, komórek nowotworowych chłoniaka grudkowego oraz tych z delecjami w obrębie chromosomu 5), zwiększa odporność zależną od komórek T i komórek typu Natural Killer (NK) oraz zwiększa liczbę komórek NK, T i NKT. W MDS z delecją 5q lenalidomid wybiórczo hamuje aktywność nieprawidłowego klonu, nasilając apoptozę komórek z delecją 5q. Skojarzenie lenalidomidu i rytuksymabu zwiększa cytotoksyczność komórkową zależną od przeciwciał (ang. ADCC) w przypadku komórek nowotworowych chłoniaka grudkowego. Mechanizm działania lenalidomidu obejmuje także inne rodzaje aktywności, takie jak właściwości antyangiogenne i proerytropoetyczne. Lenalidomid hamuje angiogenezę przez hamowanie migracji i adhezji komórek śródbłonka i tworzenia mikronaczyń, zwiększa wytwarzanie hemoglobiny płodowej przez hematopoetyczne komórki macierzyste CD34+ oraz hamuje wytwarzanie cytokin prozapalnych (np. TNF-a i IL-6) przez monocyty.

1 kaps. zawiera 5 mg, 10 mg, 15 mg lenalidomidu.