Produkt leczniczy powinien być podawany pod ścisłym nadzorem doświadczonego lekarza w miejscu, w którym stale dostępny jest sprzęt i leki niezbędne do prowadzenia resuscytacji, Premedykacja i leki profilaktyczne, Przed każdym podaniem produktu leczniczy należy podać premedykację w postaci leku przeciwgorączkowego i przeciwhistaminowego (np. paracetamolu i difenhydraminy). W przypadku dorosłych chorych na chłoniaki nieziarnicze lub przewlekłą białaczkę limfocytową, którzy nie otrzymują produktu leczniczego w skojarzeniu z chemioterapią zawierającą glikokortykosteroid, należy rozważyć podanie premedykacji z glikokortykosteroidem. U pacjentów pediatrycznych chorych na chłoniaki nieziarnicze należy podać premedykację z paracetamolem i lekiem antyhistaminowym H1 (difenhydramina lub produkt równoważny) na 30-60 minut przed rozpoczęciem wlewu produktu. Ponadto należy podać prednizon zgodnie ze wskazaniami, U pacjentów z PBL zalecana jest profilaktyka polegająca na odpowiednim nawodnieniu i podawaniu urykostatyków na 48 h przed rozpoczęciem terapii, w celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia zespołu rozpadu guza. Pacjenci z PBL, u których liczba limfocytów wynosi >25 x 109/L powinni otrzymać dożylnie 100 mg prednizonu/prednizolonu tuż przed wykonaniem infuzji produktu leczniczego aby zmniejszyć szybkość rozwoju i nasilenie ostrych reakcji związanych z infuzją i/lub zespołu uwalniania cytokin. W przypadku chorych na reumatoidalne zapalenie stawów, GPA lub MPA lub pęcherzycę zwykłą, na 30 minut przed każdym wlewem produktu lecznicego należy podać dożylnie 100 mg metyloprednizolonu w celu zmniejszenia częstości występowania i nasilenia reakcji na wlew, W przypadku dorosłych chorych na GPA lub MPA przez 1-3 dni przed pierwszym wlewem produktu leczniczego zalecane jest dożylne podawanie metyloprednizolonu w dawce 1000 mg/dobę (ostatnią dawkę metyloprednizolonu można podać w dniu wykonania pierwszego wlewu produktu leczniczego). Następnie w czasie i po 4-tyg, leczeniu indukcyjnym produktem leczniczym powinno się doustnie podawać prednizon w dawce 1 mg/kg/dobę (nie należy przekraczać dawki 80 mg/dobę, a dawkę należy stopniowo zmniejszać tak szybko, jak to możliwe w zależności od stanu klinicznego pacjenta). W przypadku pacjentów z GPA lub MPA lub PV zalecane jest stosowanie profilaktyki przeciwko pneumocystozie (ang. PJP) podczas stosowania produktu leczniczego i po jego zakończeniu, odpowiednio, zgodnie z lokalnymi wytycznymi dotyczącymi praktyki klinicznej. Dzieci i młodzież. U dzieci i młodzieży z GPA lub MPA przed pierwszą infuzją dożylną produktu leczniczego należy dożylnie podać metyloprednizolon w 3 dawkach dobowych wynoszących 30 mg/kg mc./dobę (nie należy stosować dawki większej niż 1 g/dobę) w celu leczenia ciężkich objawów zapalenia naczyń. Przed pierwszą infuzją produktu leczniczego można dożylnie podać maks. 3 dodatkowe dożylne dawki dobowe metyloprednizolonu wynoszące 30 mg/kg mc./dobę. Po zakończeniu dożylnego podawania metyloprednizolonu pacjenci powinni doustnie otrzymywać prednizon w dawce 1 mg/kg mc./dobę (nie należy stosować dawki większej niż 60 mg/dobę), a następnie należy zmniejszyć tę dawkę tak szybko, jak to możliwe z uwzględnieniem potrzeb klinicznych. U dzieci i młodzieży z GPA lub MPA podczas leczenia produktem leczniczym zaleca się profilaktykę pneumocystozy (PJP), stosownie do okoliczności. Ważne jest, by sprawdzić etykiety produktu leczniczego w celu upewnienia się, że podany zostanie produkt we właściwej, zaleconej pacjentowi postaci (dożylnej lub podskórnej). Chłoniaki nieziarnicze. Nieziarnicze chłoniaki grudkowe. Terapia skojarzona: zalecana dawka produktu leczniczego w skojarzeniu z chemioterapią w leczeniu indukcyjnym wcześniej nieleczonych chorych na nieziarnicze chłoniaki grudkowe lub u chorych na nieziarniczevchłoniaki grudkowe w fazie nawrotu lub oporności na leczenie wynosi 375 mg/m2 pc. na cykl, przez nie więcej niż 8 cykli. Produkt leczniczy powinien być podawany pierwszego dnia każdego cyklu chemioterapii po dożylnym podaniu glikokortykosteroidu będącego składnikiem chemioterapii, w stosownych przypadkach. Leczenie podtrzymujące. Chorzy wcześniej nieleczeni na nieziarnicze chłoniaki grudkowe: zalecana dawka produktu leczniczego w leczeniu podtrzymującym u wcześniej nieleczonych chorych na nieziarnicze chłoniaki grudkowe, u których uzyskano odpowiedź na leczenie indukcyjne wynosi 375 mg/m2 pc. raz na 2 m-ce (rozpoczynając leczenie po 2 m-cach od podania ostatniej dawki leczenia indukcyjnego) do czasu progresji choroby lub przez maks. okres 2 lat (w sumie 12 infuzji). Chorzy na nieziarnicze chłoniaki grudkowe w fazie nawrotu lub oporności na leczenie: zalecana dawka produktu w leczeniu podtrzymującym u chorych na nieziarnicze chłoniaki grudkowe w fazie nawrotu lub oporności na leczenie, u których uzyskano odpowiedź na leczenie indukcyjne wynosi 375 mg/m2 pc. raz na 3 m-ce (rozpoczynając leczenie po 3 m-cach od podania ostatniej dawki leczenia indukcyjnego) do czasu progresji choroby lub przez maks. okres 2 lat (w sumie 8 infuzji). Monoterapia. Chorzy na nieziarnicze chłoniaki grudkowe w fazie nawrotu lub oporności na leczenie: zalecana dawka produktu w monoterapii w leczeniu indukcyjnym dorosłych chorych na chłoniaki nieziarnicze typu grudkowego w III-IV stopniu klinicznego zaawansowania w przypadku oporności na chemioterapię lub w przypadku drugiego lub kolejnego nawrotu choroby po chemioterapii wynosi 375 mg/m2 pc., podawana w postaci infuzji dożylnej raz w tyg., przez 4 tyg. W przypadku zastosowania powtórnego leczenia u chorych na chłoniaki nieziarnicze, u których uzyskano odpowiedź na leczenie produktem leczniczym w monoterapii, w fazie nawrotu lub oporności na leczenie zaleca się podanie w dawce 375 mg/m2 pc., podawanej w postaci infuzji dożylnej raz/tydz. przez 4 tyg. Chłoniaki nieziarnicze rozlane z dużych komórek B u dorosłych. Produkt leczniczy powinien być stosowany w skojarzeniu z chemioterapią wg schematu CHOP. Zalecana dawka wynosi 375 mg/m2 pc., podawana w pierwszym dniu każdego cyklu chemioterapii, przez 8 cykli, po uprzednim dożylnym podaniu glikokortykoidu będącego jednym ze składników schematu CHOP. Nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności produktu leczniczego w skojarzeniu z innymi schematami chemioterapii w leczeniu chłoniaków nieziarniczych rozlanych z dużych komórek B. Zmiana dawkowania w trakcie leczenia. Nie zaleca się zmniejszania dawek produktu leczniczego. W przypadku, gdy produkt leczniczy stosowany jest w skojarzeniu z chemioterapią, należy zmniejszać dawki chemioterapeutyków zgodnie z przyjętymi standardami. Przewlekła białaczka limfocytowa. Zalecana dawka produktu leczniczego w skojarzeniu z chemioterapią u chorych wcześniej nieleczonych lub u chorych opornych na leczenie lub z nawrotem choroby wynosi 375 mg/m2 pc. w 0. dniu pierwszego cyklu terapii, a następnie 500 mg/m2 pc., podawana w 1. dniu każdego cyklu, przez w sumie 6 cykli. Chemioterapia powinna być podawana po infuzji produktu leczniczego. Reumatoidalne zapalenie stawów. Pacjenci leczeni produktem leczniczym muszą otrzymać kartę ostrzegawczą dla pacjenta w przypadku przeprowadzania każdej infuzji. Cykl leczenia produktem leczniczym składa się z dwóch infuzji dożylnych po 1000 mg. Zalecana dawka leku wynosi 1000 mg drogą infuzji dożylnej, po czym po dwóch tyg. podaje się drugą infuzję dożylną w dawce 1000 mg. Decyzja o podaniu kolejnego cyklu powinna być podjęta 24 tyg. po podaniu poprzedniego cyklu. Wówczas kolejny cykl leczenia powinien być podany, jeżeli aktywność choroby utrzymuje się, w przeciwnym razie należy opóźnić kolejny cykl leczenia do powrotu aktywności choroby. Z dostępnych danych wynika, że odpowiedź kliniczna jest zwykle osiągana w ciągu 16-24 tyg. pierwszego cyklu leczenia. Kontynuacja leczenia powinna być starannie rozważona u pacjentów, którzy nie wykazują korzyści z leczenia w ciągu tego czasu. Ziarniniakowatość z zapaleniem naczyń (GPA) i mikroskopowe zapalenie naczyń (MPA). Pacjenci leczeni produktem leczniczym muszą otrzymać kartę ostrzegawczą dla pacjenta w przypadku przeprowadzania każdego wlewu. Indukcja remisji u pacjentów dorosłych. Zalecana dawka produktu leczniczego stosowana do indukcji remisji u dorosłych pacjentów z GPA i MPA wynosi 375 mg/m2 pc. Należy ją podawać za pomocą wlewu dożylnego raz/tydz. przez 4 tyg. (w sumie 4 wlewy). Leczenie podtrzymujące u pacjentów dorosłych. Po indukcji remisji w wyniku stosowania produktu leczniczego leczenie podtrzymujące u dorosłych pacjentów z GPA i MPA należy rozpoczynać nie wcześniej niż 16 tyg. po podaniu ostatniego wlewu produktu. Po indukcji remisji w wyniku stosowania innych standardowych leków immunosupresyjnych, leczenie podtrzymujące produktem leczniczym należy rozpoczynać podczas 4-tyg. okresu następującego po remisji choroby. Produkt leczniczy należy podawać w dwóch wlewach dożylnych po 500 mg w odstępie dwóch tyg., po których podaje się wlew dożylny 500 mg co 6 m-cy. Pacjenci powinni otrzymywać produkt leczniczy przez co najmniej 24 m-ce po osiągnieciu remisji (brak klinicznych objawów przedmiotowych i podmiotowych). W przypadku pacjentów mogących podlegać większemu ryzyku nawrotu, lekarze powinni rozważyć dłuższy, trwający do 5 lat, czas leczenia podtrzymującego produktem leczniczym. Pęcherzyca zwykła. Pacjenci leczeni produktem leczniczym muszą otrzymać kartę ostrzegawczą dla pacjenta przy każdym wlewie. Zalecana dawka produktu leczniczego stosowana w leczeniu pęcherzycy zwykłej wynosi 1000 mg we wlewie dożylnym, po której 2 tyg. później podaje się drugą dawkę wynoszącą 1000 mg we wlewie dożylnym w skojarzeniu z glikokortykoidami w malejących dawkach. Leczenie podtrzymujące. Podtrzymujące dożylne wlewy dawki 500 mg należy podawać w m-cach 12. i 18., a następnie co 6 m-cy jeśli potrzeba, na podstawie oceny klinicznej. Leczenie nawrotu. W przypadku nawrotu pacjenci mogą otrzymać dawkę 1000 mg podawaną dożylnie. Lekarz powinien również rozważyć wznowienie podawania glikokortykoidu lub zwiększenie dawki glikokortykoidu stosowanej przez pacjenta, na podstawie oceny klinicznej. Kolejne infuzje mogą być podawane nie wcześniej niż 16 tyg. po ostatnim wlewie. Dzieci i młodzież. Chłoniaki nieziarnicze. U pacjentów pediatrycznych w wieku od ł6 m-cy do <18 lat z wcześniej nieleczonymi zaawansowanymi chłoniakami DLBCL/BL/BAL/BLL z dodatnim antygenem CD20 produkt leczniczego powinien być stosowany w skojarzeniu z chemioterapią układową według protokołu Lymphome Malin B (LMB), szczegóły patrz ChPL.. Zalecana dawka produktu leczniczego wynosi 375 mg/m2 pc., podawana we wlewie dożylnym. Dostosowanie dawki produktu leczniczego inne niż na podstawie pc. nie jest konieczne. Nie określono dotychczas bezpieczeństwa i skuteczności stosowania produktu leczniczego u pacjentów pediatrycznych w wieku od ł6 m-cy do <18 lat we wskazaniach innych niż wcześniej nieleczone zaawansowane chłoniaki DLBCL/BL/BAL/BLL. Dostępna jest ograniczona ilość danych u pacjentów w wieku poniżej 3 rż. -patrz ChPL w celu uzyskania dalszych informacji. Produktu leczniczy nie należy podawać pacjentom pediatrycznym w wieku od urodzenia do <6 m-cy z chłoniakami rozlanymi z dużych komórek B z dodatnim antygenem CD20. Dawkowanie produktu leczniczego u pacjentów pediatrycznych z chłoniakami nieziarniczymi, patrz ChPL. Plan leczenia pacjentów pediatrycznych z chłoniakami nieziarniczymi: produkt leczniczy w skojarzeniu z chemioterapią, patrz ChPL. Ziarniniakowatość z zapaleniem naczyń (GPA) i mikroskopowe zapalenie naczyń (MPA). Indukcja remisji. Zalecana dawka produktu leczniczego do indukcji remisji w leczeniu dzieci i młodzieży z ciężką, aktywną GPA lub MPA wynosi 375 mg/m2 pc. w infuzji dożylnej raz/tydz. przez 4 tyg. Nie określono dotychczas bezpieczeństwa i skuteczności stosowania produktu leczniczego u dzieci i młodzieży (w wieku od ł2 do <18 lat) we wskazaniach innych niż ciężka, aktywna GPA lub MPA. Produktu leczniczego nie należy stosować u dzieci w wieku poniżej 2 lat z ciężką, aktywną GPA lub MPA, ponieważ istnieje możliwość wystąpienia nieodpowiedniej reakcji immunologicznej na szczepienia ochronne przeciwko częstym chorobom wieku dziecięcego, którym można zapobiegać podając szczepienia (np. odrze, śwince, różyczce i chorobie Heinego-Medina). Pacjenci w podeszłym wieku. Nie jest wymagana modyfikacja dawki u pacjentów w podeszłym wieku (w wieku >65 lat).

Przygotowany roztwór produktu leczniczego należy podawać w postaci wlewu dożylnego przez przeznaczoną do tego celu linię infuzyjną. Nie należy podawać produktu w postaci dożylnego wstrzyknięcia lub bolusa. Pacjenci muszą być ściśle monitorowani pod kątem wystąpienia zespołu uwolnienia cytokin. U pacjentów, u których wystąpią poważne reakcje, przede wszystkim ciężka duszność, skurcz oskrzeli lub hipoksja, wlew musi zostać natychmiast przerwany. Pacjentów z chłoniakami nieziarniczymi należy następnie ocenić pod kątem wystąpienia zespołu lizy guza na podstawie przeprowadzonych badań laboratoryjnych oraz wykonać u nich rentgen klatki piersiowej w celu oceny nacieków płucnych. U wszystkich pacjentów wlew nie powinien być wznawiany przed całkowitym ustąpieniem wszystkich objawów, normalizacją wyników badań laboratoryjnych oraz zmian w zdjęciu rentgenowskim klatki piersiowej. Po tym czasie wlew może zostać wstępnie wznowiony z szybkością nie większą niż połowa poprzednio zastosowanej. W razie wystąpienia takich samych działań niepożądanych po raz drugi należy poważnie rozważyć przerwanie leczenia na podstawie indywidualnej oceny każdego z przypadków. Łagodne i umiarkowane działania niepożądane związane z wlewem (IRR) zazwyczaj odpowiadają na zmniejszenie szybkości wlewu. Szybkość wlewu może zostać zwiększona po zmniejszeniu się nasilenia objawów. Pierwsze podanie. Zalecana wstępna szybkość infuzji wynosi 50 mg/godz; po pierwszych 30 minutach szybkość infuzji może być zwiększana stopniowo o 50 mg/godz. co kolejne 30 minut do maks, szybkości 400 mg/godz. Kolejne podania. Wszystkie wskazania. Kolejne dawki produktu leczniczego można podawać z szybkością początkową wlewu dożylnego 100 mg/godz. i zwiększać o 100 mg/godz. co kolejne 30 min do szybkości maks. 400 mg/godz. Pacjenci pediatryczni - chłoniaki nieziarnicze. Pierwsze podanie. Zalecaną prędkością początkową wlewu jest 0,5 mg/kg/godz. (maks. 50 mg/godz.); można ją zwiększać o 0,5 mg/kg/godz. co 30 minut, jeżeli u pacjenta nie wystąpią reakcje nadwrażliwości ani reakcje na wlew, do maks.prędkości 400 mg/godz. Kolejne podania. Kolejne dawki produktu leczniczego można podawać z prędkością początkową wlewu dożylnego 1 mg/kg/godz. (maks. 50 mg/godz.) i zwiększać o 1 mg/kg/godz. co kolejne 30 min do prędkości maks. 400 mg/godz. Tylko reumatoidalne zapalenie stawów. Alternatywny schemat podawania, kolejnych wlewów: jeżeli u pacjenta w czasie trwania pierwszego lub kolejnych wlewów produktu leczniczego w dawce 1000 mg, wcześniej stosowanych zgodnie ze standardowym schematem, nie obserwowano ciężkich zależnych od wlewu zdarzeń niepożądanych, to drugi i kolejne wlewy mogą być podawane z większą szybkością z użyciem roztw. leku o takim samym stężeniu jak we wcześniejszych wlewach (4 mg/ml w objętości 250 ml). Początkowa prędkość wlewu powinna wynosić 250 mg/ godzinę przez pierwsze 30 min, a następnie 600 mg/godzinę przez kolejne 90 minut. W przypadku dobrej tolerancji ten sposób podawania leku może być stosowany w kolejnych wlewach i cyklach leczenia. Pacjenci, którzy mają klinicznie istotną chorobę układu sercowo-naczyniowego, włączając w to zaburzenia rytmu serca lub mieli ciężkie reakcje związane z wlewem rytuksymabu lub wcześniej stosowanego innego leku biologicznego nie powinni mieć podawanego leku we wlewie z większą szybkością.

Stwierdzona nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu lub na białka mysie.

Pacjenci z dużą masą guza lub z dużą liczbą (3 25 000/mm3) krążących komórek nowotworowych powinni być leczeni z zachowaniem szczególnej ostrożności i tylko wtedy, gdy wyczerpano inne możliwości leczenia; należy poddać ich ścisłej obserwacji oraz rozważyć zmniejszenie szybkości podawania pierwszego wlewu leku. Ciężki zespół uwalniania cytokin (nasilona duszność, skurcz oskrzeli, niedotlenienie, z towarzyszącą gorączką, dreszczami, sztywnością mięśni, pokrzywką i obrzękiem naczynioruchowym) występuje najczęściej podczas pierwszych dwóch godzin podawania pierwszego wlewu i może być związany z niektórymi cechami zespołu rozpadu guza (hiperurykemia, hiperkaliemia, hipokalcemia, ostra niewydolność nerek, podwyższona aktywność LDH), lub z ostrą niewydolnością oddechową i zgonem. Ostrej niewydolności oddechowej może towarzyszyć śródmiąższowe nacieczenie płuc lub obrzęk (widoczne na zdjęciu rtg klatki piersiowej). Pacjenci z niewydolnością oddechową w wywiadzie lub z nacieczeniem płuc przez nowotwór powinni być szczególnie ściśle obserwowani podczas leczenia. U pacjentów, u których wystąpił ciężki zespół uwalniania cytokin, należy natychmiast przerwać wlew dożylny i wdrożyć intensywne leczenie objawowe oraz ścisłą obserwację do czasu ustąpienia lub wykluczenia zespołu rozpadu guza i nacieczenia płuc. W trakcie dalszego leczenia, ponowne wystąpienie zespołu uwalniania cytokin jest rzadkością. Częstość występowania działań niepożądanych związanych z wlewem zmniejsza się znacząco w trakcie podawania leku w kolejnych wlewach dożylnych. W związku z możliwością wystąpienia spadku ciśnienia tętniczego w trakcie wlewu preparatu należy rozważyć odstawienie leków obniżających ciśnienie na 12 h przed wlewem. Należy ściśle monitorować chorych z chorobą serca w wywiadzie oraz takich, którzy otrzymywali kardiotoksyczną chemioterapię. Należy zachować ostrożność w przypadku chorych z granulocytopenią lub trombocytopenią, ze względu na ograniczone doświadczenie kliniczne u takich pacjentów. Podczas stosowania preparatu, szczególnie w skojarzeniu z chemioterapią wg schematu CHOP należy kontrolować morfologię krwi. Nie podawać we wstrzyknięciu dożylnym ani w bolusie. Nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności preparatu w skojarzeniu z innymi niż CHOP schematami chemioterapii. Nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności preparatu u dzieci. Od czasu dopuszczenia rytuksymabu do obrotu, jako leku stosowanego w leczeniu RZS, u chorych na RZS, którzy otrzymywali rytuksymab zgłaszano reakcje na wlew, prowadzące do zgonu. Konieczne jest zachowanie szczególnej ostrożności pracowników ochrony zdrowia w odniesieniu do objawów nadwrażliwości czy anafilaksji u wszystkich pacjentów otrzymujących rytuksymab, zarówno podczas wlewu, jak i po jego zakończeniu. Każdorazowo przed wlewem rytuksymabu należy zawsze zastosować w premedykacji lek przeciwbólowy/przeciwgorączkowy (np. paracetamol) i lek przeciwhistaminowy (np. difenhydraminę). Przed wlewem należy również podać glikokortykosteroidy w celu zmniejszenia częstości występowania oraz nasilenia ewentualnych reakcji na wlew. Preparaty stosowane w leczeniu reakcji nadwrażliwości (np. epinefryna, leki przcciwhistaminowe i glikokortykosteroidy) powinny być dostępne do natychmiastowego podania w przypadku wystąpienia reakcji alergicznej podczas podawania rytuksymabu. W przypadku wystąpienia anafilaksji lub innej ciężkiej reakcji nadwrażliwości czy odczynu na wlew należy natychmiast przerwać podawanie rytuksymabu oraz włączyć odpowiednie leczenie. Należy ściśle monitorować pacjentów ze schorzeniami kardiologicznymi oraz tych, u których dochodziło już do reakcji niepożądanych o charakterze krążeniowo-oddechowym.

U chorych, u których obecne są przeciwciała HAMA/HACA, po podaniu innych przeciwciał monoklonalnych w celach diagnostycznych lub leczniczych mogą wystąpić reakcje alergiczne lub nadwrażliwości.

Nie należy podawać leku kobietom w ciąży, chyba że ewentualne korzyści z jego zastosowania przewyższają możliwe zagrożenie dla płodu. Kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować skuteczne metody zapobiegania ciąży, zarówno podczas leczenia, jak i w ciągu 12 miesięcy od zakończenia leczenia preparatem. Nie należy podawać preparatu kobietom karmiącym piersią.

Działania niepożądane związane z wlewem dożylnym, łącznie z zespołem uwalniania cytokin, wystąpiły u ponad 50% pacjentów otrzymujących preparat Mabthera w monoterapii i u około 9% chorych w trakcie pierwszego cyklu leczenia wg schematu R-CHOP. U około 10% pacjentów objawom tym towarzyszyły hipotonia i skurcz oskrzeli, rzadziej występowało zaostrzenie wcześniej istniejącej choroby serca. Wśród pacjentów, u których wystąpił ciężki zespół uwalniania cytokin, związany czasami z cechami i objawami zespołu rozpadu guza, prowadzącymi do niewydolności wielonarządowej obserwowano przypadki zgonów. Ponadto, obserwowano małopłytkowość, neutropenię, neutropenię z gorączką, leukopenię, niedokrwistość, rzadko pancytopenię; powiększenie węzłów chłonnych; zaburzenia krzepnięcia; pojedyncze przypadki przemijającej anemii aplastycznej oraz rzadko niedokrwistość hemolityczną; zakażenia dróg oddechowych, zaburzenia czynności płuc, zaburzenia rytmu serca, wahania ciśnienia tętniczego, choroby mięśnia sercowego (niewydolność serca, obrzęk płuc, trzepotanie/migotanie przedsionków, zawał mięśnia sercowego), zaburzenia ze strony przewodu pokarmowego. Obserwowano reakcje anafilaktyczne oraz rzadko reakcje zbliżone do choroby posurowiczej. Rzadko ciężkie pęcherzowe reakcje skórne, wraz ze śmiertelnymi przypadkami martwicy toksyczno-rozpływnej naskórka. Obserwowano także zakrzepicę żylną, epizody zatorowo-zakrzepowe, bóle w klatce piersiowej, objawy grypopodobne, hiperglikemię, obrzęki obwodowe, hipokalcemię, opryszczkę, półpasiec, zawroty głowy, niepokój, parestezje, niedoczulicę, pobudzenie, bezsenność, nerwowość, splątanie, rzadko przypadki neuropatii nerwów czaszkowych (utrata wzroku, utrata słuchu, utrata pozostałych zmysłów, porażenie nerwu twarzowego) z lub bez współistniejącej neuropatii obwodowej; zakażenia dróg moczowych, posocznicę, wstrząs septyczny, inne zakażenia. Poniżej przedstawiono dostępne dane ze spontanicznych zgłoszeń porejestracyjnych, dotyczące przypadków reakcji na wlew, które zakończyły się zgonem. U 62-letniego mężczyzny z wysiękiem w osierdziu oraz zespołem bezdechu sennego w wywiadzie, po piątym cyklu leczenia rytuksymabem wystąpiła duszność i osłabienie kończyn. Stan pacjenta pogorszył się i nastąpiło zatrzymanie krążenia i oddechu. Reanimacja krążeniowo-oddechowa nie powiodła się. Stwierdzono zgon pacjenta na terenie szpitala. U 51 -letniej kobiety z niedomykalnością zastawki aortalnej w wywiadzie, wystąpiła reakcja anafilaktyczna podczas drugiego wlewu w pierwszym cyklu leczenia rytuksymabem. Chorą przeniesiono na OIOM, gdzie jej stan uległ przejściowej poprawie. Następnie u pacjentki doszło jednak do niewydolności krążenia w następstwie przypuszczalnego krwawienia z przewodu pokarmowego lub płuc. Chora zmarła tego samego dnia. U dwóch innych pacjentów (46-letniej kobiety i 29-letniego mężczyzny) doszło do zgonu w dniu wlewu rytuksymabu. Nie zgłoszono u nich wprawdzie żadnych objawów wskazujących na reakcję anafilaktyczną, jednak w oparciu o związek czasowy między wlewem a zgonem nie można wykluczyć wystąpienia reakcji na wlew.

W badaniach klinicznych z udziałem ludzi nie stwierdzono przedawkowania leku. Jednakże w kontrolowanych badaniach klinicznych nie stosowano produktu w pojedynczych dawkach większych niż 1000 mg u pacjentów z chorobą autoimmunologiczną. Aktualnie najwyższa badana dawka wynosi 5 g, zastosowana u pacjentów z przewlekłą białaczką limfocytową. Innych przypadków nie zgłoszono. Po wprowadzeniu produktu do obrotu zgłoszono 5 przypadków przedawkowania rytuksymabu. Trzy przypadki nie były zgłaszane jako zdarzenie niepożądane. Natomiast 2 zdarzenia niepożądane, które były zgłaszane dotyczyły objawów grypopodobnych po dawce 1,8 g rytuksymabu i zakończonej zgonem niewydolności oddechowej po dawce 2 g rytuksymabu.

Lek przeciwnowotworowy.

1 fiolka do jednorazowego zastosowania zawiera 100 mg (10 ml) lub 500 mg (50 ml) rytuksymabu w postaci koncentratu do sporządzania roztworu do wlewu dożylnego. Opakowanie zawiera 2 fiolki (100 mg) lub 1 fiolkę (500 mg).