Dorośli: 6-8 tabl./dobę w 2-3 dawkach podzielonych podczas posiłków. Dzieci i młodzież. Dzieci w wieku 6 lat lub powyżej (mc. ok. 20 kg): 10-30 mg/kg mc./dobę (tzn. 0,4 do 1,2 mmol/kg mc.) tzn. 4-6 tabl./dobę, w 2-3 dawkach podzielonych, podczas posiłków.

Do stosowania wyłącznie u dorosłych oraz dzieci w wieku 6 lat lub powyżej. Dostępne są inne postaci produktu leczniczego, odpowiednie dla dzieci w wieku poniżej 6 lat. Tabl. należy połykać w całości, popijając dużą ilością wody. Zazwyczaj kuracja trwa m-ąc.

Nadwrażliwość na substancje czynne lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciężka niewydolność nerek (klirens kreatyniny mniejszy niż 30 ml/min.). Jednoczesne stosowanie lewodopy.

W przypadku skojarzonego niedoboru magnezu i wapnia, w pierwszej kolejności należy wyrównać niedobór magnezu. W przypadku ciężkiego niedoboru magnezu i zaburzeń wchłaniania, leczenie należy rozpocząć od dożylnego podawania magnezu. Preparat zawiera sacharozę i dlatego jest przeciwwskazany u pacjentów z rzadkimi dziedzicznymi zaburzeniami związanymi z nietolerancją fruktozy, zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy lub niedoborem sacharazy-izomaltazy. Należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów z umiarkowaną niewydolnością nerek ze względu na ryzyko wystąpienia wysokiego poziomu magnezu we krwi. Nie stosować u dzieci poniżej 6 lat. Długotrwałe stosowanie pirydoksyny (kilka miesięcy, a nawet lat) może spowodować aksonalną neuropatię czuciową. Objawy obejmują: drętwienie i zaburzenia poczucia pozycji, wibracje w dystalnych częściach kończyn, a także stopniowo postępującą ataksję sensoryczną (zaburzenia koordynacji). W większości przypadków objawy ustępują po zaprzestaniu stosowania pirydoksyny. Produkt leczniczy nie ma wpływu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Preparatu nie należy podawać z następującymi lekami: lewodopa (stosowana bez inhibitora obwodowej dopadekarboksylazy), gdyż pirydoksyna osłabia jej działanie; fosforany lub sole wapnia (substancje te hamują wchłanianie magnezu w jelitach); doustne tetracykliny (dawki doustnej tetracykliny i magnezu powinny być podawane w odstępie co najmniej 2 h, ponieważ magnez zmniejsza wchłanianie tetracyklin w przewodzie pokarmowym.

Kliniczne doświadczenia i stosowanie preparatu u wystarczająco dużej liczby ciężarnych kobiet nie ujawniły toksycznego i teratogennego działania magnezu. Preparat można stosować u ciężarnych kobiet tylko w przypadku zdecydowanej konieczności. Magnez przenika do mleka kobiecego, dlatego nie zaleca się stosowania produktu leczniczego w okresie karmienia piersią. Odpowiednia dawka magnezu to 30 mg/dobę dla niemowląt 0-6 m-cy i 75 mg/dobę dla niemowląt 7-12 m-cy. Magnez, który znajduje się w mleku karmiących kobiet, waha się w szerokim zakresie (15-64 mg/l) z medianą wartości 31 mg/l i 75% średnich wartości stężeń odnotowanych poniżej 35 mg/l. Uważa się, cytując niektórych autorów, że odpowiednia dawka pirydoksyny dla niemowląt to 0,1 mg/dobę. U dobrze odżywionych kobiet otrzymujących 2,5-20 mg pirydoksyny przez 3 kolejne dni wykazano, iż jej poziom w mleku był w zakresie 123-314 ng/ml. Zaleca się, aby kobiety karmiące piersią stosowały pirydoksynę w dawce maksymalnie 20 mg/dobę. Przegląd dostępnych danych dotyczących stosowania magnezu i pirydoksyny w dawkach terapeutycznych u kobiet karmiących nie wykazał żadnych powodów do obaw dotyczących bezpieczeństwa. Dodatkowa ilość magnezu obecna w mleku matki leczonej zwykle stosowanymi dawkami magnezu i pirydoksyny nie jest znacząca. Badania nad wit. B6 wykazują tylko obwodową neurotoksyczność i wpływ na płodność mężczyzn. Jednakże taki efekt obserwuje się tylko przy bardzo wysokich dawkach. Bezpieczeństwo leku jest bardzo wysokie ze względu na niską zawartość wit. B6.

Działania niepożądane występują rzadko. Czasami może wystąpić biegunka i bóle brzucha lub zaczerwienienie skóry. Bardzo rzadko obserwowano reakcje alergiczne.

Przedawkowanie magnezu stosowanego doustnie nie powoduje reakcji toksycznych u pacjentów z prawidłową czynnością nerek. U pacjentów z niewydolnością nerek może wystąpić zatrucie magnezem. Działanie toksyczne zależy od stężenia magnezu we krwi i może wywołać następujące objawy: zmniejszenie ciśnienia krwi, nudności, wymioty, depresja OUN, upośledzenie odruchów, zaburzenia EKG, początkowa depresja ośrodka oddechowego, śpiączka, zatrzymanie akcji serca, porażenie układu oddechowego, zespół bezmoczu. Postępowanie obejmuje: nawodnienie pacjenta i przeprowadzenie diurezy forsowanej. U pacjentów z niewydolnością nerek należy przeprowadzić hemodializę albo dializę otrzewnową.

Magnez jest głównie kationem wewnątrzkomórkowym; obniża pobudliwość komórek nerwowych i przekaźnictwo nerwowo-mięśniowe. Uczestniczy w wielu reakcjach enzymatycznych. Magnez odgrywa istotną rolę w procesie skurczu mięśnia sercowego, wpływa na stan pobudliwości nerwowo-mięśniowej. Magnez wchłania się tylko częściowo z przewodu pokarmowego, głównie w jelicie cienkim, przy czym wielkość wchłaniania magnezu zależy od jego zawartości w pokarmach. Niedobór magnezu może powodować zaburzenia w układzie mięśniowym i OUN. Witamina B6 zwiększa wchłanianie magnezu z przewodu pokarmowego o 20-40%, ułatwia transport do komórek organizmu i utrzymuje jego wewnątrzkomórkowe zapasy na optymalnym poziomie. Magnez jest również elementem budulcowym. Połowa zapasów magnezu w organizmie znajduje się w kościach.

1 tabl. powl. zawiera 48 mg jonów magnezu w postaci magnezu mleczanu dwuwodnego i 5 mg pirydoksyny chlorowodorku.