Nie wykazano bezpieczeństwa stosowania dawki dobowej większej niż 20 mg. Duże epizody depresji: zwykle stosuje się dawkę 10 mg raz/dobę. W zależności od indywidualnej odpowiedzi pacjenta dawkę można zwiększyć do dawki maks. 20 mg/dobę. Zwykle działanie przeciwdepresyjne pojawia się po 2-4 tyg. Po ustąpieniu objawów, leczenie należy kontynuować przynajmniej przez 6 m-cy, aby uzyskać utrwalenie odpowiedzi na leczenie. Zaburzenia lęku napadowego (lęku panicznego) z agorafobią lub bez agorafobii: w 1-szym tyg. zaleca się początkową dawkę 5 mg, a następnie zwiększenie dawki do 10 mg/dobę. Dawkę można następnie zwiększyć do dawki maks. 20 mg/dobę, zależnie od indywidualnej odpowiedzi pacjenta. Maks. skuteczność osiąga się po około 3 m-cach. Leczenie trwa kilka m-cy. Fobia społeczna: zwykle stosuje się dawkę 10 mg raz/dobę. Zwykle złagodzenie objawów uzyskuje się po 2-4 tyg. leczenia. Następnie, w zależności od indywidualnej reakcji pacjenta, dawkę można zmniejszyć do 5 mg/dobę lub zwiększyć do 20 mg/dobę. Fobia społeczna jest chorobą o przewlekłym przebiegu, a leczenie przez 12 tyg. zaleca się w celu utrwalenia odpowiedzi na leczenie. Długoterminowe leczenie osób odpowiadających na leczenie badane było przez 6 m-cy i można je rozważyć indywidualnie, w celu zapobiegania nawrotom choroby. Korzyści z prowadzonego leczenia powinny być oceniane w regularnych odstępach czasu. Fobia społeczna stanowi dobrze zdefiniowaną jednostkę chorobową i nie należy jej mylić z nadmierną nieśmiałością. Leczenie farmakologiczne jest wskazane wyłącznie wtedy, gdy choroba znacząco zaburza aktywność zawodową i społeczną. Nie przeprowadzono oceny pozycji leczenia farmakologicznego w odniesieniu do terapii poznawczo-behawioralnej. Farmakoterapia jest częścią ogólnej strategii terapeutycznej. Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne: początkowa dawka wynosi 10 mg raz/dobę. W zależności od indywidualnej reakcji pacjenta dawkę można zwiększyć do dawki maks. 20 mg/dobę. Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne to choroba przewlekła, pacjenci powinni być leczeni przez okres wystarczająco długi, aby przekonać się, że objawy ich choroby ustąpiły. Korzyści terapeutyczne i dawkę należy oceniać w regularnych odstępach czasu. Pacjenci w podeszłym wieku (>65 rż.): początkowa dawka wynosi 5 mg raz/dobę. W zależności od indywidualnej reakcji pacjenta dawkę można zwiększyć do dawki maks. 10 mg/dobę. Nie badano skuteczności produktu leczniczego w fobii społecznej u osób w podeszłym wieku. Dzieci i młodzież (<18 lat): produktu nie należy stosować w leczeniu dzieci i młodzieży poniżej 18 lat. Zaburzenia czynności nerek: u pacjentów z niewielkim lub umiarkowanym zaburzeniem czynności nerek nie jest wymagana modyfikacja dawkowania. Należy zachować ostrożność u osób z ciężkim zaburzeniem czynności nerek (CLCR poniżej 30 ml/min.). Zaburzenia czynności wątroby. U pacjentów z niewielkim lub umiarkowanym zaburzeniem czynności wątroby zaleca się stosowanie początkowej dawki 5 mg/dobę przez pierwsze 2 tyg. W zależności od indywidualnej reakcji pacjenta dawkę można zwiększyć do 10 mg/dobę. U pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby zaleca się ostrożność i wyjątkową staranność podczas dostosowywania dawkowania. Osoby wolno metabolizujące leki z udziałem izoenzymu CYP2C19: pacjentom, o których wiadomo, że wolno metabolizują leki z udziałem izoenzymu CYP2C19, zaleca się początkową dawkę 5 mg/dobę, przez pierwsze 2 tyg. leczenia. W zależności od indywidualnej reakcji pacjenta dawkę można zwiększyć do 10 mg/dobę. Objawy z odstawienia obserwowane po zakończeniu leczenia: należy unikać nagłego zakończenia terapii. Kończąc leczenie należy stopniowo zmniejszać dawkę produktu przez okres przynajmniej 1-2 tyg., aby ograniczyć ryzyko objawów z odstawienia. Jeśli zmniejszenie dawki lub odstawienie leku powoduje wystąpienie nietolerowanych przez pacjenta objawów, należy rozważyć wznowienie stosowania poprzednio przepisanej dawki. Następnie lekarz może kontynuować wolniejsze zmniejszanie dawki leku.

Produkt jest podawany w pojedynczej dawce dobowej, może być przyjmowany z jedzeniem lub bez.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub którąkolwiek substancję pomocniczą produktu. Przeciwwskazane jest jednoczesne leczenie nieselektywnymi, nieodwracalnymi inhibitorami MAO z uwagi na ryzyko zespołu serotoninowego przebiegającego z pobudzeniem, drżeniami, hipertermią itd. Przeciwwskazane jest jednoczesne stosowanie escytalopramu z odwracalnymi inhibitorami MAO-A (np. moklobemidem) lub odwracalnym nieselektywnym inhibitorem MAO - linezolidem z uwagi na ryzyko wystąpienia zespołu serotoninowego. Escytalopram jest przeciwwskazany u pacjentów z rozpoznanym wydłużeniem odstępu QT lub z wrodzonym zespołem wydłużonego odstępu QT. Przeciwwskazane jest leczenie skojarzone escytalopramem z innymi lekami powodującymi wydłużenie odstępu QT.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczą grupy leków określanych jako selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (ang. SSRI). Produktu nie należy stosować u dzieci i młodzieży poniżej 18 lat. W prowadzonych badaniach klinicznych z udziałem dzieci i młodzieży leczonych lekami przeciwdepresyjnymi obserwowano częściej zachowania samobójcze (próby i myśli samobójcze) i wrogość (głównie agresja, zachowania buntownicze i gniew) niż w grupie otrzymującej placebo. Jeśli taka jest potrzeba kliniczna i zostanie podjęta decyzja o leczeniu pacjenta należy uważnie obserwować pod kątem wystąpienia zachowań samobójczych. Ponadto, brak jest długoterminowych danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania u dzieci i młodzieży, wpływu na wzrost, dojrzewanie oraz rozwój poznawczy i zachowanie. Lęk paradoksalny: u niektórych pacjentów z zaburzeniami lęku panicznego na początku leczenia lekami przeciwdepresyjnymi objawy lękowe mogą się nasilić. Ta paradoksalna reakcja ustępuje zwykle w ciągu 2 tyg. nieprzerwanego leczenia. W celu zmniejszenia prawdopodobieństwa nasilenia objawów lękowych zaleca się stosowanie małej dawki początkowej. Drgawki: należy przerwać stosowanie tego produktu leczniczego, jeśli u pacjenta po raz 1-szy wystąpią drgawki lub jeśli zwiększy się częstość występowania drgawek (u pacjentów z wcześniej rozpoznaną padaczką w wywiadzie). Należy unikać stosowania SSRI u pacjentów z niekontrolowaną padaczką, a pacjentów z kontrolowaną padaczką należy uważnie obserwować. Mania: leki grupy SSRI należy stosować ostrożnie u pacjentów z manią i/lub hipomanią w wywiadzie. Podawanie leków z grupy SSRI należy przerwać u każdego chorego wchodzącego w fazę maniakalną. Cukrzyca: u pacjentów z cukrzycą leczenie lekami z grupy SSRI może zaburzać kontrolę glikemii (hipoglikemia lub hiperglikemia). Konieczna może być zmiana dawkowania insuliny i/lub doustnych leków o działaniu hipoglikemizującym. Samobójstwo i/lub myśli samobójcze lub pogorszenie stanu klinicznego. Z depresją wiąże się zwiększone ryzyko występowania myśli samobójczych, samouszkodzenia lub samobójstw (zdarzenia związane z samobójstwem). Ryzyko to utrzymuje się aż do osiągnięcia istotnej poprawy. Ponieważ poprawa może nie wystąpić w 1-szych tyg. leczenia lub nawet dłużej, pacjent powinien być uważnie obserwowany aż do momentu jej uzyskania. Z ogólnego doświadczenia klinicznego wynika, że ryzyko samobójstwa jest zwiększone we wczesnym okresie uzyskiwania poprawy. Inne zaburzenia psychiczne, w których przepisywany jest escytalopram, mogą być związane ze zwiększonym ryzykiem występowania zdarzeń związanych z samobójstwem. Poza tym, zaburzenia te mogą współistnieć z dużymi zaburzeniami depresyjnymi. Dlatego podczas leczenia pacjentów z innymi zaburzeniami psychicznymi należy zachować takie same środki ostrożności, jak w przypadku pacjentów z dużymi zaburzeniami depresyjnymi. Wysokie ryzyko występowania prób samobójczych dotyczy pacjentów, u których występują zdarzeniami związane z samobójstwem w wywiadzie lub u których przed wprowadzeniem leczenia istniały duże skłonności samobójcze. Pacjenci ci wymagają uważnej obserwacji podczas terapii. Metaanalizy kontrolowanych placebo badań klinicznych leków przeciwdepresyjnych u dorosłych pacjentów, poniżej 25 lat z zaburzeniami psychicznymi, wykazały zwiększone ryzyko zachowań samobójczych w porównaniu do pacjentów przyjmujących placebo. Leczeniu powinna towarzyszyć ścisła obserwacja pacjentów, w szczególności pacjentów należących do grupy wysokiego ryzyka, zwłaszcza we wczesnym okresie leczenia i po zmianach dawki. Należy uprzedzić pacjentów (i ich opiekunów) o konieczności obserwacji pacjenta pod kątem każdego pogorszenia stanu klinicznego, czy pojawienia się myśli i zachowań samobójczych oraz nietypowych zmian w zachowaniu i natychmiastowego zwrócenia się o poradę do lekarza, gdy tylko wystąpią te objawy. Akatyzja i/lub niepokój psychoruchowy: stosowanie leków z grupy SSRI/SNRI (ang. SNRI) wiąże się z możliwością rozwoju akatyzji charakteryzującej się subiektywnym nieprzyjemnym odczuciem niepokoju ruchowego, któremu często towarzyszy niemożność stania lub siedzenia w bezruchu. Wystąpienie tych objawów jest najbardziej prawdopodobne w 1-szych tyg. leczenia. W przypadku pacjentów, u których te objawy wystąpią, zwiększanie dawki może być szkodliwe. Hiponatremia: rzadko informowano o hiponatremii, prawdopodobnie spowodowanej przez zespół nieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego (ang. SIADH) podczas leczenia lekami z grupy SSRI. Najczęściej objaw ten ustępuje po zakończeniu leczenia. Należy zachować ostrożność u pacjentów z grup ryzyka takich jak osoby w podeszłym wieku, z marskością wątroby lub u pacjentów równocześnie leczonych lekami, o których wiadomo, że powodują hiponatremię. Krwawienie: u pacjentów otrzymujących leki z grupy SSRI opisywano nieprawidłowe krwawienia w obrębie skóry pod postacią wybroczyn lub plamicy. Z tego względu leki z grupy SSRI należy stosować ostrożnie, szczególnie u pacjentów otrzymujących doustne leki przeciwzakrzepowe, leki wpływające na czynność płytek (np. atypowe leki przeciwpsychotyczne i pochodne fenotiazyny, większość trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych, ASA i NLPZ, tyklopidyna i dipirydamol) oraz u chorych z rozpoznaną wcześniej skłonnością do krwawień. Leczenie elektrowstrząsami: doświadczenie kliniczne w jednoczesnym stosowaniu leków z grupy SSRI i elektrowstrząsów jest ograniczone, dlatego zaleca się zachowanie ostrożności. Zespół serotoninowy: zaleca się zachowanie ostrożności podczas jednoczesnego stosowania escytalopramu z lekami o działaniu serotoninergicznym (takimi jak: sumatryptan lub inne tryptany, tramadol i tryptofan). W rzadkich przypadkach informowano o wystąpieniu zespołu serotoninowego u pacjentów przyjmujących leki z grupy SSRI jednocześnie z produktami leczniczymi o działaniu serotoninergicznym. Na rozwijanie się tego zespołu wskazuje jednoczesne wystąpienie takich objawów, jak pobudzenie, drżenie, drgawki kloniczne mięśni i hipertermia. W razie rozpoznania takiego zespołu objawów należy natychmiast przerwać podawanie SSRI i leków serotoninergicznych oraz zastosować leczenie objawowe. Ziele dziurawca: jednoczesne stosowanie leków z grupy SSRI i produktów zawierających ziele dziurawca (Hypericum perforatum) może powodować zwiększoną częstość występowania działań niepożądanych. Objawy z odstawienia występujące podczas kończenia leczenia: po zakończeniu leczenia często występują objawy z odstawienia, szczególnie jeśli leczenie przerwano nagle. W badaniach klinicznych objawy te obserwowano u 25% pacjentów leczonych escytalopramem i 15% przyjmujących placebo. Ryzyko objawów z odstawienia zależy od kilku czynników, w tym czasu trwania leczenia i dawki oraz szybkości zmniejszania dawki produktu. Najczęściej zgłaszane reakcje z odstawienia to: zawroty głowy, zaburzenia czucia (parestezje i wrażenie porażenia prądem elektrycznym), zaburzenia snu (w tym bezsenność i wyraziste sny), pobudzenie lub lęk, nudności i/lub wymioty, drżenie, splątanie, nadmierne pocenie się, bóle głowy, biegunka, kołatanie serca, chwiejność emocjonalna, drażliwość i zaburzenia widzenia. Na ogół objawy te są łagodne lub umiarkowane, jednak u niektórych pacjentów mogą być ciężkie. Objawy zwykle występują w 1-szych dniach po zakończeniu leczenia, choć istnieją bardzo rzadkie doniesienia o ich występowaniu także u pacjentów, którzy przypadkowo opuścili dawkę produktu. Na ogół objawy te ustępują samoistnie, zazwyczaj w ciągu 2 tyg., chociaż u niektórych osób mogą utrzymywać się dłużej (2-3 m-ce lub dłużej). Z tego względu kończąc leczenie escytalopramem zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki przez okres kilku tyg. lub m-cy, w zależności od reakcji pacjenta. Choroba niedokrwienna serca: ze względu na ograniczone doświadczenie kliniczne zaleca się ostrożność u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca. Wydłużenie odstępu QT: stwierdzono, że escytalopram powoduje zależne od dawki wydłużenie odstępu QT. Po wprowadzeniu leku do obrotu zgłaszano przypadki wydłużenia odstępu QT i arytmii komorowych, w tym zaburzenia typu torsade de pointes, głównie u pacjentów płci żeńskiej, u osób z hipokaliemią oraz u pacjentów z istniejącym już wcześniej wydłużeniem odstępu QT lub innymi chorobami serca. Zaleca się zachowanie ostrożności u pacjentów z istotną bradykardią lub u pacjentów z niewyrównaną niewydolnością serca lub po przebytym niedawno zawale mięśnia sercowego. Zaburzenia elektrolitowe takie jak hipokaliemia i hipomagnezemia zwiększają ryzyko złośliwych zaburzeń rytmu i powinny być skorygowane przed rozpoczęciem leczenia escytalopramem. W przypadku leczenia pacjentów ze stabilną chorobą serca przed rozpoczęciem leczenia należy rozważyć przegląd wyników badań EKG. W razie wystąpienia objawów zaburzeń rytmu serca podczas stosowania escytalopramu, należy zaprzestać podawania leku i powinno wykonać się badanie EKG. Jaskra z zamkniętym kątem przesączania: leki z grupy SSRI, włącznie z escytalopramem, mogą wpływać na wielkość źrenicy oka, powodując jej rozszerzenie. To działanie rozszerzające źrenicę może powodować zwężenie kąta oka i prowadzić do zwiększenia ciśnienia wewnątrzgałkowego i jaskry z zamkniętym kątem przesączania, szczególnie u predysponowanych pacjentów. Escitalopram należy stosować z ostrożnością u pacjentów z jaskrą z zamkniętym kątem przesączania lub z jaskrą w wywiadzie. Chociaż escytalopram nie wpływa na sprawność intelektualną i zdolności psychomotoryczne, jednak jak każdy lek psychoaktywny może zaburzać zdolność oceny sytuacji i sprawność. Należy uprzedzić pacjentów o możliwym ryzyku wpływu leku na ich zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Wpływ innych produktów leczniczych na farmakokinetykę escytalopramu: metabolizm escytalopramu zachodzi głównie z udziałem izoenzymu CYP2C19. CYP3A4 i CYP2D6, mogą także, chociaż w mniejszym stopniu, brać udział w metabolizowaniu escytalopramu. Wydaje się, że metabolizm głównego metabolitu S-DCT (demetylowanego escytalopramu) jest częściowo katalizowany przez CYP2D6. Jednoczesne stosowanie escytalopramu i omeprazolu w dawce 30 mg raz/dobę (inhibitor CYP2C19) wywołuje umiarkowane (około 50%) zwiększenie stężenia escytalopramu w osoczu. Jednoczesne stosowanie escytalopramu i cymetydyny w dawce 400 mg 2x/dobę (umiarkowanie silny inhibitor enzymów) spowodowało umiarkowane (około 70%) zwiększenie stężenia escytalopramu w surowicy. Zaleca się zachowanie ostrożności podczas stosowania escytalopramu w skojarzeniu z cymetydyną. Może być konieczne dostosowanie dawkowania. Z tego względu należy zachować ostrożność stosując escytalopram jednocześnie z inhibitorami CYP2C19, np. omeprazolem, ezomeprazolem, fluwoksaminą, lanzoprazolem, tyklopidyną lub cymetydyną. Konieczne może być zmniejszenie dawki escytalopramu na podstawie obserwacji działań niepożądanych podczas leczenia skojarzonego. Wpływ escytalopramu na farmakokinetykę innych produktów leczniczych: escytalopram jest inhibitorem enzymu CYP2D6. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania produktów leczniczych metabolizowanych głównie przez ten enzym i charakteryzujących się małym wskaźnikiem terapeutycznym np. flekainid, propafenon i metoprolol (stosowane w niewydolności serca) a także niektórych leków działających na OUN (np. leki przeciwdepresyjne, takie jak: dezypramina, klomipramina i nortryptylina) oraz leków przeciwpsychotycznych (takich jak: rysperydon, tiorydazyna i haloperydol). Może być konieczne dostosowanie dawkowania. Jednoczesne stosowanie escytalopramu z dezypraminą lub metoprololem powoduje w obydwu przypadkach 2-krotne zwiększenie w surowicy stężenia tych 2 substratów CYP2D6. Badania in vitro wykazały, że escytalopram może wykazywać słabe działanie hamujące aktywność CYP2C19. Zaleca się zachowanie ostrożności stosując escytalopram jednocześnie z produktami metabolizowanymi przez CYP2C19.

Istnieją tylko ograniczone dane kliniczne dotyczące stosowania escytalopramu w okresie ciąży. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję u szczurów. Produktu leczniczego nie należy stosować w okresie ciąży, chyba, że jest to bezwzględnie konieczne oraz jedynie po dokładnym rozważeniu stosunku ryzyka do korzyści. Noworodka należy obserwować, jeśli kobieta kontynuowała stosowanie w późniejszym okresie ciąży, zwłaszcza w III trymestrze. Należy unikać nagłego odstawienia leku w okresie ciąży. Stosowanie przez matkę leku z grupy SSRI/SNRI w późniejszym okresie ciąży może wywołać następujące objawy u noworodka: zaburzenia oddechowe, sinica, bezdech, drgawki, wahania ciepłoty ciała, trudności w karmieniu, wymioty, hipoglikemia, wzmożone lub zmniejszone napięcie mięśniowe, hiperrefleksja, drżenie, drżączka, drażliwość, letarg, ciągły płacz, senność i trudności w zasypianiu. Objawy te mogą wynikać zarówno z działania serotoninergicznego jak i z odstawienia. W większości przypadków występują bezpośrednio lub wkrótce (<24 h) po urodzeniu. Dane epidemiologiczne sugerują, że stosowanie leków z grupy SSRI w ciąży, w szczególności w zaawansowanej ciąży, może zwiększać ryzyko przetrwałego nadciśnienia płucnego u noworodków (PPHN). Obserwowane ryzyko wynosiło w przybliżeniu 5 przypadków na 1000 ciąż. W populacji ogólnej zaobserwowano 1-2 przypadków PPHN na 1000 ciąż. Przypuszcza się, że escytalopram jest wydzielany do mleka kobiet karmiących piersią. Z tego powodu w czasie leczenia nie zaleca się karmienia piersią. Badania przeprowadzone na zwierzętach wykazały, że cytalopram może wpływać na jakość nasienia. Z opisów przypadków stosowania u ludzi niektórych leków z grupy SSRI wynika, że wpływ na jakość nasienia jest przemijający. Dotychczas nie zaobserwowano wpływu na płodność u ludzi.

Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (nieznana) trombocytopenia. Zaburzenia układu immunologicznego: (rzadko) reakcje anafilaktyczne. Zaburzenia endokrynologiczne: (nieznana) nieprawidłowe wydzielanie ADH. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (często) zmniejszenie łaknienia, zwiększenie łaknienia, zwiększenie mc.; (niezbyt często) zmniejszenie mc.; (nieznana) hiponatremia, anoreksja1. Zaburzenia psychiczne: (często) lęk, niepokój, nietypowe sny. Kobiety i mężczyźni: zmniejszony popęd płciowy. Kobiety: brak orgazmu; (niezbyt często) zgrzytanie zębami, pobudzenie, nerwowość, napady leku panicznego, splątanie; (rzadko) agresja, depersonalizacja, omamy; (nieznana) mania, myśli samobójcze i zachowania samobójcze2. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) bóle głowy; (często) bezsenność, senność, zawroty głowy, parestezje, drżenie; (niezbyt często) zaburzenia smaku, snu, omdlenia; (rzadko) zespół serotoninowy; (nieznana) dyskineza, zaburzenia ruchowe, drgawki, ataksja/niepokój psychoruchowy1. Zaburzenia oka: (niezbyt często) rozszerzenie źrenic, zaburzenia widzenia. Zaburzenia ucha i błędnika: (niezbyt często) szumy uszne. Zaburzenia serca: (niezbyt często) tachykardia; (rzadko) bradykardia; (nieznana) wydłużenie odcinka QT w zapisie EKG, arytmia komorowa w tym zaburzenia typu torsade de pointes. Zaburzenia naczyniowe: (nieznana) niedociśnienie ortostatyczne. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) zapalenie zatok, ziewanie; (niezbyt często) krwawienie z nosa. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) nudności; (często) biegunka, zaparcia, wymioty, suchość w ustach; (niezbyt często) krwawienie z przewodu pokarmowego (w tym z odbytnicy). Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (nieznana) zapalenie wątroby, zmiany w parametrach czynności wątroby. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) nadmierne pocenie; (niezbyt często) pokrzywka, łysienie, wysypka, świąd; (nieznana) siniaki, obrzęk naczynioruchowy. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (często) bóle stawów, bóle mięśniowe. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (nieznana) zatrzymanie moczu. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (często) mężczyźni: zaburzenia wytrysku, impotencja; (niezbyt często) kobiety: krwotok maciczny (metrorrhagia) lub miesiączkowy (menorrhagia); (nieznana) mlekotok, mężczyźni: priapizm. Zaburzenia uogólnione i stany w miejscu podania: (często) zmęczenie, gorączka; (niezbyt często) obrzęk. 1Zdarzenia te były zgłaszane dla leków z grupy terapeutycznej SSRI. 2Przypadki myśli samobójczych i zachowań samobójczych zgłaszane były podczas terapii escytalopramem lub krótko po odstawieniu produktu. Po wprowadzeniu produktu do obrotu zgłaszano przypadki wydłużenia odstępu QT i arytmii komorowych, w tym zaburzenia typu torsade de pointes, głównie u pacjentów płci żeńskiej, u osób z hipokaliemią oraz u pacjentów z istniejącym już wcześniej wydłużeniem odstępu QT lub innymi chorobami serca. Działania klasy leków: badania epidemiologiczne prowadzone głównie z udziałem pacjentów w wieku 50 lat i starszych wskazują na zwiększone ryzyko złamań kości u pacjentów otrzymujących leki z grup SSRI i trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych (TLPD). Mechanizm powodujący takie ryzyko nie został wyjaśniony. Objawy z odstawienia obserowane podczas kończenia leczenia: przerwanie stosowania leków z grupy SSRI/SNRI (szczególnie nagłe) często prowadzi do objawów z odstawienia. Najczęściej zgłaszanymi rekcjami są: zawroty głowy, zaburzenia czuciowe (w tym parestezje i wrażenie porażenia prądem elektrycznym), zaburzenia snu (w tym bezsenność i wyraziste sny), pobudzenie lub lęk, nudności i/lub wymioty, drżenie, splątanie, nadmierne pocenie, ból głowy, biegunka, kołatanie serca, chwiejność emocjonalna, drażliwość i zaburzenia widzenia. Zwykle objawy te są łagodne lub umiarkowane i ustępują samoistnie, jednak u niektórych pacjentów mogą być ciężkie i/lub utrzymywać się dłużej. Dlatego też, jeśli leczenie escytalopramem nie jest już konieczne, zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki aż do odstawienia produktu.

Toksyczność: dane kliniczne dotyczące przedawkowania escytalopramu są ograniczone i w wielu przypadkach dotyczą jednoczesnego przedawkowania innych leków. U większości pacjentów nie obserwowano żadnych objawów lub były one łagodne. Rzadko opisywano zgony związane z przedawkowaniem samego escytalopramu. W większości przypadków dochodziło do przedawkowania przyjętych jednocześnie leków. Przyjęte dawki 400-800 mg samego escytalopramu nie powodowały żadnych ciężkich objawów. Objawy opisywane w związku z przedawkowaniem escytalopramu dotyczą głównie OUN (od zawrotów głowy, drżenia, pobudzenia poprzez rzadkie przypadki zespołu serotoninowego, drgawki do śpiączki), układu pokarmowego (nudności i/lub wymioty) i układu sercowo-naczyniowego (obniżenie ciśnienia tętniczego, tachykardia, wydłużenie odstępu QT i zaburzenia rytmu) oraz zaburzenia gospodarki wodno-elektrolitowej (hipokaliemia, hiponatremia). Leczenie: nie ma swoistej odtrutki. Konieczne jest udrożnienie dróg oddechowych i utrzymanie ich drożności, zapewnienie dostatecznej podaży tlenu i prawidłowej czynności układu oddechowego. Należy rozważyć zastosowanie płukania żołądka i podanie węgla aktywnego. Płukanie żołądka należy wykonać możliwie jak najszybciej po przyjęciu doustnym. Zaleca się monitorowanie akcji serca i objawów czynności życiowych oraz stosowanie ogólnego leczenia objawowego podtrzymującego czynności organizmu. Po przedawkowaniu zaleca się wykonanie badania EKG u pacjentów z zastoinową niewydolnością serca/bradyarytmiami, u pacjentów przyjmujących jednocześnie leki powodujące wydłużenie odstępu QT lub u pacjentów z zaburzonym metabolizmem, np. z niewydolnością wątroby.

Escytalopram jest selektywnym inhibitorem wychwytu zwrotnego serotoniny (5-HT) charakteryzującym się dużym powinowactwem do pierwotnego miejsca wiązania. Wiąże się także z allosterycznym miejscem na transporterze serotoniny z 1000 razy mniejszym powinowactwem. Escytalopram nie ma lub ma bardzo małe powinowactwo do wielu receptorów, w tym 5-HT1A, 5-HT2, DA D1 i D2, receptorów a1-, a2-, b-adrenergicznych, histaminowych H1, muskarynowych receptorów cholinergicznych, benzodiazepinowych i opioidowych. Hamowanie wychwytu zwrotnego 5-HT jest jedynym prawdopodobnym mechanizmem działania wyjaśniającym właściwości farmakologiczne i kliniczne działanie escytalopramu.

1 tabl. zawiera 10 mg, 15 mg lub 20 mg escytalopramu.