Dorośli. W monoterapii: trzy pierwsze podania 60 mg/m2 pc. powtarzane co tydzień. Kolejne podania: po trzecim podaniu, zalecane jest zwiększenie dawki do 80 mg/m2 raz/tydz., poza przypadkami, kiedy podczas pierwszych trzech podań dawek po 60 mg/m2 liczba neutrofilów raz osiągnęła wartość poniżej 500/mm3 lub więcej niż raz 500-1000/mm3. Modyfikacja dawki. W przypadku planowanych dawek po 80 mg/m2, jeżeli poziom neutrofilów wynosi mniej niż 500/mm3 lub więcej niż raz w granicach od 500 do 1000/mm3, podanie następnej dawki należy odroczyć do czasu uzyskania poprawy, a dawkę zmniejszyć z 80 mg/m2 do 60 mg/m2 na tydzień przez 3 kolejne podania. Istnieje możliwość powtórnego zwiększenia dawki z 60 mg/m2 do 80 mg/m2 tygodniowo, jeżeli poziom neutrofilów nie obniży się poniżej 500/mm3 lub więcej niż jeden raz będzie w granicach 500-1000/mm3 w czasie trzech podań dawki 60 mg/m3 zgodnie z zasadami wcześniej ustalonymi w czasie pierwszych trzech podań produktu. W terapii łączonej. Dawka i schemat podawania produktu leczniczego będą przystosowane do protokołu leczenia. W badaniach klinicznych wykazano, że dawka 80 mg/m2 postaci doustnej odpowiada 30 mg/m2. postaci dożylnej, zaś 60 mg/m2 postaci doustnej odpowiada 25 mg/m2 postaci dożylnej. Przeliczenie to należy przyjąć jako podstawę do tworzenia mieszanych sposobów dawkowania obejmujących postać doustną jak i dożylną produktu, zwiększających komfort pacjenta. Dla mieszanych sposobów dawkowania dawka i schemat podawania produktu leczniczego będą przystosowane do protokołu leczenia. Nawet dla pacjentów z BSA >2 m2, całkowita dawka nigdy nie powinna przekraczać 120 mg/tydz. przy 60 mg/m2/tydz. oraz 160 mg/tydz. przy 80 mg/m2. Pacjenci w podeszłym wieku. Doświadczenie kliniczne nie wykazuje istotnych różnic w odpowiedzi na terapię produktem u pacjentów w podeszłym wieku, choć nie można wykluczyć większej wrażliwości niektórych pacjentów w tej grupie wiekowej. Wiek nie ma wpływu na farmakokinetykę winorelbiny. Dzieci i młodzież. Nie ustalono dotychczas bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności u dzieci i dlatego nie zaleca się stosowania produktu w tej grupie wiekowej. Pacjenci z niewydolnością wątroby. Produkt leczniczy może być podawany w standardowej dawce 60 mg/m2/tydz. pacjentom z łagodnymi zaburzeniami czynności wątroby (bilirubina <1,5 x ULN oraz ALT i/lub AST pomiędzy 1,5 i 2,5 x ULN). U pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby produkt należy podawać w dawce 50 mg/m2/tydzień (bilirubina pomiędzy 1,5 i 3 x ULN, niezależnie od ALT i AST). Ze względu na niewystarczającą ilość danych dotyczących tej populacji konieczną do określenia właściwości farmakokinetycznych, skuteczności oraz bezpieczeństwa, produkt jest przeciwwskazany u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Pacjenci z niewydolnością nerek. Ze względu na niewielkie wydalanie przez nerki nie ma farmakokinetycznego uzasadnienia zmniejszenia dawki produktu u tych pacjentów. Należy przestrzegać zaleceń dotyczących usuwania i przygotowania produktu.

Kapsułkę należy połknąć w całości bez jej rozgryzania lub żucia, popijając niewielką ilością wody. Wskazane jest przyjmowanie kapsułki w trakcie lekkiego posiłku.

Nadwrażliwość na winorelbinę lub inne alkaloidy Vinca, bądź też na każdy inny składnik kapsułki. Choroby mające znaczący wpływ na absorpcję. Wcześniejsza duża resekcja chirurgiczna żołądka lub jelita cienkiego. Poziom neutrofilów <1500/mm3 lub ostra infekcja (w ciągu ostatnich dwóch tyg.). Ciężka niewydolność wątroby niezwiązana z procesem nowotworowym. Ciąża. Laktacja. U pacjentów wymagających długoterminowej terapii tlenowej. U pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją fruktozy.

Preparat powinien być przepisywany przez lekarza specjalistę, który ma doświadczenie w stosowaniu chemioterapii. Jeżeli pacjent przez przypadek rozgryzie lub ssie kapsułkę, należy niezwłocznie przepłukać jamę ustną wodą lub roztworem soli fizjologicznej. Jeśli kapsułka jest uszkodzona lub przecięta - ciekła zawartość kapsułki ma własności drażniące i w kontakcie z okiem, skórą lub błoną śluzową może powodować ich uszkodzenia. Nie należy połykać uszkodzonej kapsułki, tylko zwrócić ją lekarzowi lub farmaceucie, aby została zniszczona we właściwy sposób. Jeśli jednak dojdzie do kontaktu, należy natychmiast przemyć miejsce kontaktu wodą lub, co jest bardziej wskazane - roztworem soli fizjologicznej. W razie wymiotów, które wystąpią w ciągu kilku godzin po podaniu leku, nigdy nie należy podawać powtórnie wcześniejszej dawki. Leczenie wspomagające środkami przeciwwymiotnymi (np. metoclopramidem) powinno ograniczyć występowanie tych objawów. Podczas leczenia powinna być prowadzona ścisła kontrola morfologii krwi (oznaczenie stężenia hemoglobiny, leukocytów i neutrofilów przed każdym kolejnym podaniem leku). Gdy liczba neutrofilów wynosi mniej niż 1500/mm3 i/lub liczba płytek krwi jest pomiędzy 75000 i 100000/mm3, należy odroczyć podanie leku do czasu normalizacji. Przy zwiększeniu dawki z 60 do 80 mg/m2 na tydzień, po podaniu trzeciej dawki należy stosować się do zaleceń z Charakterystyki Produktu Leczniczego. Jeżeli przy dawce 80 mg/m2 liczba neutrofilów wyniesie poniżej 500/mm3 lub więcej niż raz obniży się do wartości 500-1000/mm3, należy nie tylko opóźnić podanie następnej dawki, ale również zredukować ją do 60 mg/m2 na tydzień. W badaniach klinicznych wykazano, że jeśli dawkowanie rozpoczynano od 80 mg/m2 u kilku pacjentów rozwinęły się poważne powikłania neutropeniczne. Dlatego zaleca się, aby dawka inicjująca wynosiła 60 mg/m2 i, jeśli jest tolerowana, wzrastała do 80 mg/m2. U pacjentów z objawami sugerującymi infekcję należy bardzo szybko przeprowadzić rozpoznanie. Należy szczególnie uważać, przepisując produkt leczniczy pacjentom z niedokrwienną chorobą serca. Preparat nie powinien być stosowany równocześnie z radioterapią, jeżeli wątroba znajduje się w polu napromieniania. W przypadku niskiego poziomu wydalania nerkowego nie jest racjonalne zmniejszenie dawki preparatu, ze względu na farmakokinetykę, u pacjentów z upośledzoną czynnością nerek. Jest mało prawdopodobne, by preparat upośledzał zdolność pacjentów do prowadzenia pojazdów i obsługiwania urządzeń mechanicznych. Niemniej jednak pacjenci powinni być poinformowani, że ich zdolność do prowadzenia pojazdów i obsługiwania urządzeń mechanicznych może być ograniczona, szczególnie gdy równolegle stosuje się terapię osłonową, np. przy użyciu środków przeciwwymiotnych, które w sposób znaczący upośledzają pracę OUN.

Połączenie preparatu z innymi lekami o znanej toksyczności w stosunku do szpiku kostnego może prowadzić do zaostrzenia mielosupresji. Wcześniejsze badania dotyczące dożylnego podawania winorelbiny z cisplatyną wykazały brak interakcji, które miałyby wpływ na parametry farmakokinetyczne. Stwierdzono jednak częstsze występowanie granulocytopenii, niż gdy preparat stosowano w monoterapii. Inhibitory lub aktywatory izoenzymu CYP 3A4, który jest zaangażowany w metabolizm winorelbiny, stosowane razem z preparatem, mogą modyfikować farmakokinetykę tego leku. Farmakokinetyka winorelbiny nie zmienia się, kiedy jest ona stosowana razem z lekami przeciwwymiotnymi, takimi jak metoclopramid czy antagoniści receptora 5HT3. Nie zaobserwowano, by równoczesne podanie leku z jedzeniem powodowało zmianę w przyswajaniu winorelbiny.

W badaniach na zwierzętach wykazano, że preparat ma działanie teratogenne i embriotoksyczne oraz powoduje śmierć płodu. Z tego względu preparatu nie można stosować w okresie ciąży. Jeżeli w czasie leczenia pacjentka zajdzie w ciążę, należy jej zaoferować konsultację genetyczną. Nie wiadomo, czy winorelbina przechodzi do mleka matki i dlatego należy zaprzestać karmienia piersią przed rozpoczęciem leczenia preparatem.

Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo często) zahamowanie czynności szpiku kostnego manifestujące się głównie neutropenią (odwracalne i zależne od dawki). Stany zapalne związane z zahamowaniem czynności szpiku kostnego i/lub upośledzeniem czynności systemu immunologicznego wywołane bakteriami, wirusami, grzybami obejmujące różną lokalizację, taką jak: układ oddechowy, układ pokarmowy, drogi moczowe - zwykle o łagodnym lub umiarkowanym charakterze, poddające się leczeniu. Niedokrwistość, zwykle o łagodnym lub umiarkowanym charakterze. Trombocytopenia, bardzo rzadko w stopniu poważnym; (często) neutropenia w połączeniu z gorączką ponad 38°C. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (bardzo często) bakteryjne, wirusowe i grzybicze infekcje bez neutropenii w najrozmaitszej lokalizacji (układ oddechowy, układ pokarmowy, drogi moczowe), zwykle o łagodnym lub umiarkowanym charakterze, poddające się leczeniu; (niezbyt często) posocznice o ostrym przebiegu wraz z niewydolnością jelitową i inne posocznice po podaniu preparatu w postaci koncentratu roztworu do infuzji; (bardzo rzadko) posocznica o skomplikowanym przebiegu czasami ze skutkiem śmiertelnym po podaniu preparatu w postaci koncentratu roztworu do infuzji. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) nudności, wymioty - leczenie wspomagające (np. metoklopramid lub ondasentron) zmniejsza zwykle nasilenie tych objawów; biegunka, anoreksja, zapalenie jamy ustnej - zwykle o łagodnym lub umiarkowanym charakterze, zaparcia (u pacjentów z zaparciami w wywiadzie i/lub u tych, którzy jednocześnie są leczeni morfiną lub środkami morfinopodobnymi, właściwe jest stosowanie środków przeczyszczających); (często) zapalenie przełyku, utrudnienie przełykania; (niezbyt często) porażenna niedrożność jelita. U jednego pacjenta wystąpiło krwawienie z przewodu pokarmowego; (rzadko) zapalenie trzustki po podaniu preparatu w postaci koncentratu roztworu do infuzji. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) zniesienie odruchów kostno-stawowych - rzadko o ciężkim przebiegu; (często) zaburzenia neuromotoryczne, ból głowy, zawroty głowy, zaburzenia smaku, inne zaburzenia neurologiczne; (niezbyt często) drgawki, niedokrwienie mózgu; (bardzo rzadko) u jednego pacjenta wystąpił częściowo odwracalny bezwład 3 stopnia. Zaburzenia psychiczne: (często) bezsenność. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo często) łysienie, nasilające się, gdy leczenie się przedłuża, ma zwykle łagodny charakter; (często) reakcje skórne; (rzadko) ogólne reakcje skórne po zastosowaniu preparatu w postaci koncentratu roztworu do infuzji. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) zmęczenie, gorączka; (często) ból, w tym w obrębie guza, dreszcze. Badania diagnostyczne: (bardzo często) utrata masy ciała; (często) przyrost masy ciała. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (często) bóle stawowe, w tym bóle szczęk, bóle mięśniowe. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (niezbyt często) w badaniach klinicznych postrejestracyjnych wystąpiła ostra postać niedoboru sodu we krwi. U jednego pacjenta wystąpiła hiperglikemia. Zaburzenia serca: (niezbyt często) niewydolność serca i niemiarowość; (rzadko) niedokrwienna choroba serca (dławica piersiowa, zawał mięśnia sercowego) po podaniu preparatu w postaci koncentratu roztworu do infuzji. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (bardzo często) przejściowe podniesienie wartości wyników badań czynności wątroby bez klinicznych objawów po podaniu preparatu w postaci koncentratu roztworu do infuzji; (często) choroby wątroby. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) duszność, kaszel; (niezbyt często) duszności i skurcz oskrzeli u pacjentów leczonych preparatem w postaci koncentratu roztworu do infuzji (w takim samym stopniu jak w przypadku innych alkaloidów Vinca); zatorowość płucna - z czego jeden przypadek zakończył się śmiercią; krwotok płucny - z czego jeden przypadek zakończył się śmiercią pacjenta; (rzadko) śródmiąższowa choroba płuc, zwłaszcza po podaniu preparatu w postaci koncentratu roztworu do infuzji w kombinacji z mitomycyną. Zaburzenia układu imunologicznego: (rzadko) ostre systemowe reakcje alergiczne po użyciu preparatu w postaci koncentratu roztworu do infuzji, takie jak anafilaksja czy szok anafilaktyczny. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (najczęściej) bezmocz; inne choroby układu moczowo-płciowego. Zaburzenia naczyniowe: (często) nadciśnienie, niedociśnienie; (rzadko) uderzenia krwi do głowy i marznięcie kończyn po zastosowaniu preparatu w postaci koncentratu roztworu do infuzji. Zaburzenia oka: zaburzenia widzenia. Szczegółowe informacje o działaniach niepożądanych patrz: Charakterystyka Produktu Leczniczego.

Odnotowano jeden przypadek przedawkowania preparatu. Przedawkowanie tym lekiem może prowadzić do hipoplazji szpiku kostnego czasami z towarzyszącą gorączką i infekcją, jak również niedrożnością porażenną jelita. W takim przypadku lekarz powinien podjąć odpowiednie środki zaradcze włącznie z transfuzją krwi, podaniem czynnika wzrostu i zastosowaniem kuracji antybiotykowej w takim stopniu, jaki uzna za właściwy. Nie jest znane antidotum na przedawkowanie preparatu.

Winorelbina jest cytostatykiem przeciwnowotworowym należącym do pochodnych alkaloidów barwinka (Vinca minor L.), w której, w przeciwieństwie do innych alkaloidów Vinca, część katarantynowa została zmodyfikowana strukturalnie. Na poziomie molekularnym zaburza dynamiczną równowagę między tubuliną i aparatem mikrotubularnym komórki. Winorelbina hamuje polimeryzację tubuliny. Działa głównie na mikrotubule mitotyczne, a na mikrotubule aksonalne działa wyłącznie w dużych stężeniach. Jej zdolność skręcania mikrotubuli jest mniejsza niż winkrystyny. Preparat zatrzymuje mitozę w fazie G2-M. i powoduje śmierć komórki w interfazie lub w trakcie następnej mitozy.

1 kaps. miękka zawiera 20 mg, 30 mg lub 40 mg winorelbiny.