Tabl. Leczenie powinno trwać jak najkrócej. Należy regularnie oceniać stan pacjenta i potrzebę przedłużania leczenia szczególnie jeśli nasilenie objawów występujących u pacjenta zmniejsza się lub objawy ustąpią. Całkowity czas leczenia nie powinien przekraczać 8-12 tyg., włączając w to okres zmniejszania dawki. Należy ocenić stan psychiczny pacjenta nie później niż 4 tyg. od rozpoczęcia terapii w celu ustalenia konieczności kontynuowania leczenia. W niektórych przypadkach może być konieczne przedłużenie okresu stosowania produktu leczniczego. Nie należy tego jednak czynić bez wcześniejszej oceny stanu pacjenta przez specjalistę. W razie stosowania przewlekłego istnieje ryzyko rozwinięcia zależności lekowej (niekorzystny stosunek korzyści do zagrożeń). Optymalne dawkowanie produktu leczniczego powinno być ustalane indywidualnie na podstawie nasilenia objawów i indywidualnej reakcji pacjenta na leczenie. w razie wystąpienia nasilonych działań niepożądanych po podaniu dawki początkowej konieczne jest zmniejszenie dawki. U nielicznych pacjentów, którzy wymagać będą podawania większych dawek niż początkowo zalecane, dawkowanie należy zwiększać stopniowo, większą dawkę podając wieczorem, by uniknąć działań niepożądanych. Pacjenci, którzy wcześniej nie przyjmowali leków psychotropowych, wymagają podawania mniejszych dawek aniżeli pacjenci uprzednio przyjmujący leki uspokajające, przeciwdepresyjne lub nasenne oraz osoby uzależnione od alkoholu. Aby nie dopuścić do ataksji lub nadmiernego uspokojenia, należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę. Jest to szczególnie istotne w przypadku osób w podeszłym wieku i/lub osłabionych. Leczenie objawowe zaburzenia lękowego z napadami lęku i zaburzenia lękowego w postaci fobii. Zalecana dawka początkowa wynosi 0,5 mg lub 1 mg przed snem. Dawkę można zwiększać, zależnie od potrzeb pacjenta. Zwiększanie dawki o 1 mg nie powinno odbywać się w odstępach krótszych niż co 3-4 do dni. Można podawać dawki dodatkowe, tak aby łączna liczba dawek podzielonych nie przekraczała 3 lub 4 dawek/dobę.W badaniach klinicznych dawka wynosiła od 4 mg do 8 mg. Wyjątkowo w kilku przypadkach konieczne było zastosowanie dawki wynoszącej 10 mg. Leczenie objawowe zaburzenia lękowego uogólnionego oraz zaburzenia depresyjnego i lękowego mieszanego. Zalecana dawka początkowa wynosi 0,25 mg lub 0,5 mg 3x/dobę. Dawkę można zwiększać w zależności od potrzeb pacjenta do maksymalnej dawki dobowej wynoszącej 4 mg podzielonej na dawki mniejsze, przyjmowane w ciągu całego dnia. Przerwanie leczenia. Ponieważ leczenie ma charakter objawowy, po jego przerwaniu objawy choroby mogą nawrócić. Dawkę leku należy zmniejszać stopniowo. Zalecane zmniejszanie dawki dobowej produktu leczniczego nie powinno przekraczać 0,5 mg co trzy dni. U niektórych pacjentów może okazać się konieczne jeszcze wolniejsze zmniejszanie dawki. Dzieci i młodzież. Alprazolamu nie należy stosować u dzieci i młodzieży poniżej 18 lat. Stosowanie u pacjentów w podeszłym wieku lub osłabionych. Stosowanie u pacjentów w podeszłym wieku lub osłabionych. Zalecana dawka początkowa wynosi 0,25 mg 2-3x/dobę. Dawkę w razie konieczności można stopniowo zwiększać, zależnie od tolerancji na lek. W razie wystąpienia działań niepożądanych dawkę początkową należy zmniejszyć. Stosowanie u pacjentów z niewydolnością wątroby. Stosowanie u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby jest przeciwwskazane. Tabl. o przedł. uwal. Optymalną dawkę należy ustalać w zależności od nasilenia objawów i reakcji pacjenta na leczenie. Zazwyczaj stosowane dawki (patrz niżej) są odpowiednie dla większości pacjentów. Leczenie należy rozpoczynać od dawki początkowej i stopniowo zwiększać dawkę w celu uniknięcia nadmiernej sedacji. Rzadko, kiedy konieczne jest osiągniecie większych dawek, dawkowanie należy zwiększać bardzo ostrożnie, aby uniknąć działań niepożądanych. Jeśli przepisanie większej dawki jest niezbędne, początkowo należy zwiększyć tylko dawkę wieczorną, a następnie zwiększać dawki stosowane w ciągu dnia. Pacjentom, którzy dotychczas nie stosowali leków psychotropowych, należy zwykle przepisać mniejszą dawkę niż pacjentom stosującym wcześniej leki uspokajające, przeciwdepresyjne lub nasenne czy też pacjentom przewlekle nadużywającym w przeszłości alkoholu. Pacjentom w podeszłym wieku oraz pacjentom w gorszym stanie ogólnym należy zasadniczo podawać najmniejszą skuteczną dawkę, aby nie wywołać ataksji lub nadmiernej sedacji. Zalecane jest przeprowadzanie okresowej kontroli pacjentów, co w razie konieczności ułatwi modyfikację dawkowania. Zaburzenia lękowe. Dawka początkowa: 1 mg/dobę; zazwyczaj stosowany zakres dawek: 0,5 do 4,0 mg/dobę, podawane w jednej lub dwóch dawkach. Zespół lęku napadowego. Dawka początkowa: 0,5 do 1 mg/dobę, podawane w jednej lub dwóch dawkach. Zwiększenie dawki jest wskazane jedynie w ciężkich i obezwładniających napadach paniki, spełniających określone kryteria diagnostyczne oraz pod warunkiem, że lek jest dobrze tolerowany przez pacjenta. U większości pacjentów średnia dawka podtrzymująca wynosi od 4-6 mg/dobę; nie należy podawać więcej niż 8 mg/dobę. Jeśli wystąpią działania niepożądane, zalecane jest zmniejszenie dawki. Pacjenci w wieku podeszłym (>65 lat) i pacjenci osłabieni. Dawka początkowa wynosi 0,5-1 mg/dobę, podawana w jednej lub dwóch dawkach, w razie konieczności dawkę można zwiększyć, jeśli jest dobrze tolerowana przez pacjenta. Dzieci i młodzież. Bezpieczeństwo i skuteczność stosowania alprazolamu nie została ustalona u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat; z tego względu stosowanie alprazolamu nie jest zalecane w tej grupie wiekowej. Niewydolność wątroby. Dawka początkowa wynosi 0,5-1 mg/dobę, podawana w 1-2 dawkach, w razie konieczności dawkę można zwiększyć, jeśli jest dobrze tolerowana przez pacjenta. Niewydolność nerek. Nie jest konieczna modyfikacja dawki u pacjentów z niewydolnością nerek. Długość leczenia. Skuteczność alprazolamu w leczeniu nerwicy lękowej oraz stanów lękowych związanych z depresją została zweryfikowana w długoterminowych badaniach klinicznych. Badania trwały najdłużej do 6 tyg. Pacjenci z napadami paniki byli skutecznie leczeni w ciągu 6-8 tyg. (w badaniach kontrolowanych). Doświadczenie kliniczne wykazało, że u pacjentów, którzy korzystnie reagowali na leczenie nie było konieczne zwiększenie dawki nawet po leczeniu trwającym 6 m-cy do roku. Korzyści z leczenia były podczas badań okresowo oceniane przez lekarzy prowadzących, indywidualnie u każdego pacjenta. Jednak zaleca się, aby całkowity czas leczenia nie przekraczał 8-12 tyg., włączając czas zmniejszania dawki. Zakończenie leczenia. Lek należy odstawiać ostrożnie, stopniowo zmniejszając dawkę alprazolamu. Nagłe zakończenie leczenia może wywołać objawy odstawienia. Zalecane jest zmniejszanie dobowej dawki alprazolamu o nie więcej niż 0,5 mg co 3 dni. U niektórych pacjentów schemat stopniowego odstawiania leku należy nawet jeszcze bardziej rozciągnąć w czasie. W razie wystąpienia nasilonych objawów odstawienia, należy powrócić do poprzednio stosowanej dawki, a następnie wydłużyć czas odstawiania leku. Ryzyko rozwoju uzależnienia jest przypuszczalnie większe w razie leczenia większymi dawkami. Częstość występowania objawów „z odbicia“ i objawów odstawienia jest większa w wypadku leczenia napadów paniki większymi dawkami.

Stosowanie produktu leczniczego jest przeciwwskazane w przypadku: nadwrażliwości na alprazolam i inne benzodiazepiny, lub na którąkolwiek substancję pomocniczą, nużliwości mięśni (Myasthenia gravis), ciężkiej niewydolności oddechowej, POChP z niewydolnością oddechową, zespołu bezdechu śródsennego, ciężkiej niewydolności wątroby. Nie należy stosować u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. Tabl. o przedł. uwalnianiu. Nadwrażliwość na alprazolam, inne benzodiazepiny lub którąkolwiek substancję pomocniczą. Miastenia. Jaskra z wąskim kątem. Ciężka niewydolność oddechowa. POChP z niewydolnością oddechową. Zespół bezdechu sennego. Ciężka niewydolność wątroby.

W przypadku jednoczesnego stosowania benzodiazepin z opioidami może dochodzić do znacznego uspokojenia, depresji oddechowej, śpiączki oraz zgonu. Wymagane jest ograniczenie dawek i czasu trwania leczenia do min. Tolerancja lub konieczność zwiększania dawki w przypadku stosowania alprazolamu ma miejsce rzadko, choć jest możliwa. Zjawisko tolerancji wykazano dla działania uspokajającego alprazolamu, lecz nie przeciwlękowego. Po wielokrotnym stosowaniu produktu przez kilka tyg. może wystąpić zmniejszenie skuteczności nasennego działania benzodiazepin. W trakcie stosowania benzodiazepin, w tym alprazolamu, może dojść do rozwoju uzależnienia oraz zależności emocjonalnej i fizycznej. Ryzyko uzależnienia zwiększa się z dawką oraz czasem trwania leczenia. Jest ono również większe u pacjentów z historią nadużywania leków i alkoholu w wywiadzie. Szczególną ostrożność należy zachować w przypadku zapisywania benzodiazepin pacjentom skłonnym do nadużywania leków (w tym narkotyków) i alkoholu, gdyż ci pacjenci są szczególnie predysponowani do rozwoju uzależnienia. Uzależnienie lekowe może wystąpić w czasie stosowania dawek terapeutycznych i/lub u pacjentów bez czynników ryzyka. Ryzyko uzależnienia zwiększa się w trakcie jednoczesnego stosowania kilku benzodiazepin, niezależnie od wskazań przeciwlękowych czy nasennych. Obserwowano również przypadki nadużywania leku. W przypadku zależności psychicznej, nagłe przerwanie leczenia jest związane z wystąpieniem objawów odstawienia. Mogą one obejmować: bóle głowy, bóle mięśni, skrajny lęk, napięcie, niepokój, dezorientację i drażliwość. w niektórych przypadkach mogą pojawić się: derealizacja, depersonalizacja, nadwrażliwość słuchowa, drętwienie i swędzenie kończyn, nadwrażliwość na światło, hałas i dotyk, halucynacje lub napady padaczki. Objawy powyższe stwierdzano jednak również po nagłym odstawieniu benzodiazepin podawanych w dawkach leczniczych. Kiedy u pacjentów z zaburzeniami lękowymi z napadami paniki bądź podobnymi zaburzeniami leczenie przerywa się, nawracające wtedy objawy choroby bardzo przypominają objawy odstawienia. Mogą im towarzyszyć inne objawy, takie jak zmienny nastrój, lęk lub zaburzenia snu i niepokój. Nagłe odstawienie benzodiazepin zwiększa ryzyko pojawienia się takich działań, jak zjawisko „z odbicia” czy objawy odstawienia. Dawka powinna być zatem zmniejszana stopniowo. W przypadku pacjentów z depresją ze skłonnościami samobójczymi należy zastosować odpowiednie środki ostrożności, a lek zapisywać w wyliczonej ilości. Stwierdzono związek pomiędzy zaburzeniem lękowym z napadami lęku oraz podobnymi zaburzeniami a dużą pierwotną lub wtórną depresją oraz zwiększoną liczbą samobójstw u pacjentów nieleczonych. W związku z tym w przypadku stosowania dużych dawek produktu u pacjentów z zaburzeniem lękowym z napadami lęku konieczne jest zastosowanie tych samych środków ostrożności, co u pacjentów z depresją stosujących leki psychotropowe lub u pacjentów, u których podejrzewa się występowanie myśli samobójczych z lub bez tendencji do realizacji. Bezpieczeństwo oraz skuteczność alprazolamu nie zostały potwierdzone u dzieci i młodzieży poniżej 18 rż. Dlatego też nie zaleca się stosowania alprazolamu w tej grupie pacjentów. Zgłaszano epizody hipomanii i manii w związku ze stosowaniem alprazolamu u pacjentów z depresją. Czas trwania leczenia powinien być jak najkrótszy i nie powinien przekraczać 8-12 tyg., wliczając w to okres zmniejszania dawki. Wydłużenie tego okresu wymaga powtórnej oceny stanu pacjenta. W momencie rozpoczynania leczenia należy poinformować pacjenta o konieczności ograniczenia czasu trwania terapii i stopniowego zmniejszania dawki podczas odstawiania. Ponadto ważne, aby pacjent był świadomy możliwości wystąpienia objawów odstawienia, to pozwoli zmniejszyć jego lęk, gdy ewentualnie wystąpią w trakcie odstawiania produktu leczniczego. Istnieją oznaki wskazujące, że w przypadku benzodiazepin o krótkim czasie działania reakcje z odstawienia mogą wystąpić w przerwie między dawkami, szczególnie, jeśli pacjent otrzymuje duże dawki leku. w razie stosowania benzodiazepin o długim czasie działania ważne jest uprzedzenie pacjenta przed zmianą na benzodiazepiny o krótkim czasie działania, że mogą rozwinąć się objawy odstawienia. Zwykle benzodiazepiny podaje się doraźnie lub krótkotrwale. Działanie na organizm jest zatem krótkie. w innych przypadkach stan zdrowia pacjenta wymaga przedłużenia okresu leczenia. w przypadku długotrwałego stosowania benzodiazepin konieczność kontynuowania leczenia powinna być okresowo weryfikowana przez lekarza prowadzącego pacjenta. Długotrwałe stosowanie leku prowadzi do rozwoju zależności psychicznej. Podobnie jak i inne pochodne benzodiazepin, alprazolam może wywołać amnezję następczą. Objawy amnezji następczej występują najczęściej kilka godzin po zażyciu produktu leczniczego. w takim przypadku należy zapewnić pacjentowi od 7-8 h nieprzerwanego snu. Podczas stosowania benzodiazepin może wystąpić reakcja paradoksalna: niepokój ruchowy, pobudzenie psychoruchowe, drażliwość, agresja, urojenia, gniew, koszmary senne, omamy, psychozy, niewłaściwe zachowanie bądź inne zaburzenia zachowania. W wypadku pojawienia się wymienionych objawów stosowanie leku należy przerwać. Prawdopodobieństwo wystąpienia powyższych działań niepożądanych jest większe u dzieci i u osób w podeszłym wieku. W przypadku pacjentów z ostrą jaskrą zamkniętego kąta przesączania, należy zastosować odpowiednie środki ostrożności. U pacjentów w podeszłym wieku lub osłabionych zaleca się stosowanie najmniejszej skutecznej dawki, w celu zapobieżenia wystąpieniu ataksji lub nadmiernego uspokojenia. Benzodiazepiny i podobnie działające substancje powinny być stosowane ostrożnie u osób w podeszłym wieku, ze względu na ryzyko sedacji i/lub osłabienia układu mięśniowo-szkieletowego, które mogą prowadzić do upadków, często z poważnymi skutkami w tej grupie pacjentów. Mniejsza dawka jest zalecana również u pacjentów z przewlekłą niewydolnością oddechową ze względu na możliwość depresji oddechowej. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek albo z łagodną, lub umiarkowaną niewydolnością wątroby zaleca się zachowanie ostrożności. Benzodiazepiny nie są zalecane do leczenia podstawowego psychoz. Należy pamiętać, że nie potwierdzono skuteczności alprazolamu stosowanego długotrwale w leczeniu zespołu lęku napadowego. U pacjentów z ciężką depresją lub z zaburzeniem depresyjnym i lękowym mieszanym, nie należy stosować benzodiazepin ani pochodnych benzodiazepin w monoterapii depresji, ponieważ może to zwiększać ryzyko prób samobójczych. Stosowanie u pacjentów z objawami przedmiotowymi i podmiotowymi depresji lub u pacjentów o skłonnościach samobójczych wymaga szczególnej uwagi i kontroli ilości przepisywanego leku. Należy zachować szczególną ostrożność stosując benzodiazepiny u pacjentów nadużywających w przeszłości alkoholu lub leków. W przypadku jednoczesnego stosowania produktu leczniczego z innymi lekami nasennymi lub uspokajającymi, bądź spożywania alkoholu, należy pamiętać o możliwości addytywnego działania tych substancji. Produkt zawiera laktozę jednowodną i nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą, dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Lek wywiera znaczny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Sedacja, amnezja, upośledzona koncentracja i upośledzona czynność mięśni mogą mieć niekorzystny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. w przypadku niewystarczającej ilości snu, prawdopodobieństwo zaburzenia czujności może być zwiększone. Podobnie jak w przypadku innych substancji działających na ośrodkowy układ nerwowy, pacjenci leczeni produktem powinni być ostrzeżeni, aby nie prowadzili pojazdów ani nie obsługiwali maszyn. Należy zapoznać się z aktualnymi, lokalnymi przepisami w zakresie prawa ruchu drogowego. z tego samego powodu pacjentów należy ostrzec, by w trakcie leczenia produktem nie spożywali alkoholu ani nie przyjmowali leków wywierających działanie depresyjne na OUN. Tabl. o przedł. uwalnianiu. Może wystąpić zmniejszenie skuteczności działania uspokajającego benzodiazepin po wielokrotnym stosowaniu przez kilka tyg. Stosowanie benzodiazepin może prowadzić do rozwoju fizycznego i psychicznego uzależnienia od tych leków. Ryzyko rozwoju uzależnienia zwiększa się z dawką i długością leczenia. Jest ono również większe u pacjentów nadużywających w przeszłości leków i alkoholu. Uzależnienie farmakologiczne może wystąpić w czasie stosowania dawek terapeutycznych i/lub u pacjentów bez indywidualnych czynników ryzyka. Istnieje zwiększone ryzyko uzależnienia farmakologicznego w czasie łącznego stosowania kilku benzodiazepin, niezależnie od wskazań anksjolitycznych lub nasennych. Odnotowano także przypadki nadużycia. W wypadku rozwoju uzależnienia fizycznego, nagłe zaprzestanie leczenia będzie wiązało się z wystąpieniem objawów odstawienia. Mogą one obejmować: ból głowy, ból mięśni, silny lęk, napięcie, niepokój, splątanie i drażliwość. W ciężkich przypadkach mogą wystąpić następujące objawy: poczucie nierealności, depersonalizacja, przeczulica słuchowa, uczucie mrowienia i pieczenia w kończynach, nadwrażliwość na światło, hałas i kontakt fizyczny, omamy lub napady padaczkowe. Lęk „z odbicia”: podczas leczenia objawów odstawienia mogą wystąpić przemijające nasilone objawy, które były powodem rozpoczęcia leczenia benzodiazepinami. Mogą wraz z nimi występować inne reakcje, w tym zmiany nastroju, lęk lub zaburzenia snu i niepokój. Ponieważ ryzyko wystąpienia objawów odstawienia (efektu z odbicia) jest większe w razie nagłego przerwania leczenia, zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki. Czas leczenia powinien być możliwie najkrótszy, w zależności od wskazania, jednak nie powinien przekraczać 8-12 tyg., włączając w to okres zmniejszania dawki. Nie należy wydłużać czasu trwania leczenia bez ponownej oceny stanu pacjenta. Podczas rozpoczynania leczenia może być pomocne poinformowanie pacjenta, że czas trwania leczenia będzie ograniczony i dokładne wyjaśnienie, w jaki sposób dawkowanie będzie stopniowo zmniejszane. Ponadto ważne, aby pacjent wiedział o możliwości wystąpienia zjawiska „z odbicia”, co może zmniejszyć obawy, gdyby takie objawy pojawiły się w trakcie odstawiania leku. Istnieją przesłanki, że w przypadku benzodiazepin krótko działających, zjawiska związane z odstawieniem mogą ujawnić się nawet w czasie przerw między poszczególnymi dawkami leku, zwłaszcza gdy stosowane dawki są wysokie. Jeśli pacjent stosuje benzodiazepiny długo działające należy przestrzec go przed zmianą na benzodiazepiny krótko działające, ponieważ mogą wystąpić objawy związane z odstawieniem. Benzodiazepiny mogą powodować niepamięć następczą. Występuje ona najczęściej w ciągu kilku godzin po przyjęciu produktu. Podczas stosowania benzodiazepin stwierdzano objawy takie, jak niepokój, pobudzenie, drażliwość, agresywność, urojenia, wściekłość, koszmary senne, omamy, psychozy, nieodpowiednie zachowanie i inne działania niepożądane dotyczące zachowania. W razie wystąpienia wspomnianych objawów należy przerwać stosowanie leku. Prawdopodobieństwo wystąpienia tych objawów jest większe u dzieci i u pacjentów w podeszłym wieku. Zaburzenia lękowe mogą być związane z pierwotnymi i wtórnymi dużymi zaburzeniami depresyjnymi i częstszymi przypadkami samobójstw wśród nieleczonych pacjentów. Z tego względu podczas stosowania większych dawek alprazolamu w leczeniu pacjentów z zaburzeniami lękowymi należy zachować taką samą ostrożność, jak podczas stosowania jakiegokolwiek leku psychotropowego w leczeniu pacjentów z depresją lub tych, u których można podejrzewać istnienie ukrytych myśli lub planów samobójczych. Bezpieczeństwo stosowania u dzieci i młodzieży w wieku do 18 lat dotychczas nie zostało wykazane i z tego względu nie jest zalecane stosowanie w tej grupie wiekowej. Pacjentom w podeszłym wieku należy podawać mniejszą dawkę. Należy zachować ostrożność stosując benzodiazepiny i ich pochodne u pacjentów w podeszłym wieku ze względu na ryzyko sedacji i/lub osłabienia układu mięśniowo-szkieletowego, co może przyczyniać się do upadków, często z poważnymi konsekwencjami w tej grupie pacjentów. Aby zapobiec wystąpieniu ataksji lub przedawkowania u osób w podeszłym wieku i/lub u pacjentów osłabionych zaleca się przestrzeganie ogólnej zasady stosowania najmniejszych skutecznych dawek. Mniejsza dawka jest zalecana również u pacjentów z przewlekłą niewydolnością oddechową, ze względu na możliwość depresji oddechowej. Benzodiazepiny nie są przeznaczone do stosowania u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby, ponieważ mogą wywołać encefalopatię. Należy zachować ostrożność podczas leczenia pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby. Benzodiazepiny nie są zalecane do leczenia podstawowego psychoz. Nie należy stosować benzodiazepin w monoterapii depresji lękowej związanej z depresją (u tych pacjentów mogą powodować próby samobójcze). Dlatego podczas stosowania alprazolamu u pacjentów z objawami depresji i u pacjentów ze skłonnościami samobójczymi, konieczne jest zachowanie odpowiednich środków ostrożności i przepisywanie im ograniczonych ilości produktu leczniczego. Należy zachować szczególną ostrożność stosując benzodiazepiny u pacjentów nadużywających w przeszłości alkoholu lub leków. Produkt zawiera laktozę jednowodną i nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą, dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Z powodu działania uspokajającego (sedatywnego) i możliwego wystąpienia amnezji, zaburzeń koncentracji lub osłabienia mięśni, alprazolam może, zwłaszcza na początku leczenia i w okresie zwiększania dawki, mieć niekorzystny wpływ na czynności wymagające zwiększonej czujności, koordynacji ruchów i szybkiego reagowania (np. podczas prowadzenia pojazdów, obsługiwania maszyn, pracy na wysokości itp.). Prawdopodobieństwo osłabienia czujności wzrasta w przypadku niewystarczającej długości snu. Decyzja dotycząca możliwości wykonywania tych czynności przez danego pacjenta należy do lekarza.

Benzodiazepiny charakteryzują się addytywnym działaniem depresyjnym na OUN, włączając depresję oddechową, kiedy są stosowane jednocześnie z opioidami, alkoholem lub innymi lekami działającymi depresyjnie na OUN. Nie wolno spożywać alkoholu w okresie leczenia produktem. Należy zachować ostrożność podczas stosowania alprazolamu z produktami działającymi depresyjnie na układ oddechowy, np. opioidami (leki przeciwbólowe, przeciwkaszlowe, stosowane w leczeniu uzależnień), szczególnie u osób w podeszłym wieku. W przypadku jednoczesnego stosowania alprazolamu z produktami działającymi depresyjnie na OUN, należy zachować ostrożność. w przypadku jednoczesnego stosowania produktu z lekami przeciwpsychotycznymi (neuroleptykami), lekami nasennymi, lekami przeciwlękowymi i uspokajającymi, lekami przeciwdepresyjnymi, narkotycznymi lekami przeciwbólowymi, lekami przeciwdrgawkowymi, środkami znieczulającymi i lekami przeciwhistaminowymi wykazującymi działanie sedacyjne może dochodzić do nasilenia depresyjnego wpływu na OUN. Ponadto, w przypadku narkotycznych leków przeciwbólowych może dochodzić do nasilenia euforii, co może prowadzić do zwiększenia zależności psychicznej. Do interakcji farmakokinetycznych może dochodzić, kiedy alprazolam stosowany jest w skojarzeniu z lekami wpływającymi na jego metabolizm. Leki hamujące niektóre enzymy wątrobowe (w szczególności układ enzymatyczny cytochromu P450 3A4) mogą zwiększać stężenie alprazolamu i nasilać jego działanie. Dane dotyczące alprazolamu uzyskane z badań klinicznych, badań in vitro alprazolamu, badań klinicznych dotyczących produktów metabolizowanych w podobny sposób jak alprazolam, wskazują na różne stopnie interakcji i możliwe interakcje alprazolamu z innymi lekami. Wymienione niżej zalecenia oparto na wynikach kilku badań naukowych: nie zaleca się jednoczesnego stosowania alprazolamu z ketokonazolem, itrakonazolem, pozakonazolem, worykonazolem ani innymi lekami przeciwgrzybiczymi z grupy azoli. Jednoczesne podawanie z nefazodonem lub fluwoksaminą ok. 2-krotnie zwiększa obszar AUC dla alprazolamu. W razie jednoczesnego stosowania alprazolamu z nefazodonem, fluwoksaminą lub cymetydyną zaleca się zachowanie szczególnej ostrożności i ewentualnie zmniejszenie dawki. W razie jednoczesnego stosowania alprazolamu z fluoksetyną, propoksyfenem, doustnymi środkami antykoncepcyjnymi, sertraliną, diltiazemem lub antybiotykami makrolidowymi, takimi jak erytromycyna, klarytromycyna, troleandromycyna, zaleca się zachowanie szczególnej ostrożności. Alprazolam jest metabolizowany przez CYP3A4, dlatego induktory tego enzymu mogą nasilać metabolizm alprazolamu. Interakcje pomiędzy inhibitorami proteazy HIV (np. rytonawirem) a alprazolamem są złożone i zależą od czasu trwania leczenia. Krótkotrwałe podawanie małych dawek rytonawiru prowadziło do znacznego obniżenia klirensu alprazolamu, wydłużenia T0,5 i nasilenia jego działania klinicznego. Jednak w przypadku długotrwałego stosowania rytonawiru, ten efekt hamujący jest znoszony wskutek indukcji CYP3A. Ten rodzaj interakcji wymaga modyfikacji dawki bądź przerwania leczenia alprazolamem. Podczas podawania alprazolamu stwierdzono podwyższone stężenia digoksyny, zwłaszcza u osób w podeszłym wieku (wiek >65 lat). Dlatego pacjentów otrzymujących jednocześnie alprazolam i digoksynę należy ściśle monitorować w kierunku przedmiotowych i podmiotowych objawów związanych z toksycznością digoksyny. W przypadku jednoczesnego stosowania produktu leczniczego w dobowych dawkach dochodzących do 4 mg z imipraminą i dezypraminą, odnotowywano w stanie stacjonarnym średnie zwiększenie stężenia w osoczu imipraminy (o 31%) i dezypraminy (o 20%). Nie ustalono jeszcze znaczenia klinicznego tych zmian. Nie dokonywano oceny interakcji alprazolamu z izoniazydem ani ryfampicyną. Nie stwierdzono żadnych zmian w zakresie kinetyki alprazolamu podczas jednoczesnego stosowania tego leku z propranololem czy disulfiramem. Alprazolam nie wpływa na stężenie fenytoiny w osoczu, natomiast wpływu fenytoiny na stężenie alprazolamu w osoczu nie badano. Choć w przypadku jednoczesnego stosowania benzodiazepin z kwasem walproinowym istnieje ryzyko rozwoju psychozy, w przypadku alprazolamu tego rodzaju powikłań jak na razie nie opisywano. Działanie benzodiazepin antagonizuje teofilina. Nie stwierdzono wpływu alprazolamu na czas protrombinowy czy stężenie warfaryny w osoczu. Tabl. o przedł. uwalnianiu. Benzodiazepiny, stosowane równocześnie z alkoholem lub innymi lekami wpływającymi na OUN, wykazują addytywne działanie depresyjne. Alprazolam nasila hamujące działanie alkoholu i leków hamujących czynność OUN, takich jak leki przeciwbólowe, przeciwpadaczkowe, neuroleptyczne, nasenne, przeciwlękowe/uspokajające, przeciwdepresyjne (sedatywne), leki przeciwhistaminowe itp. Podczas jednoczesnego stosowania należy zmniejszyć dawkę jednego lub obu leków. Jeśli benzodiazepiny stosuje się jednocześnie z opioidami (stosowanymi przeciwbólowo, przeciwkaszlowo, w leczeniu zastępczym), ich dawki należy zmniejszyć co najmniej o jedną trzecią, a następnie powoli zwiększać, szczególnie u osób w podeszłym wieku. Jeśli stosuje się je jednocześnie z imipraminą lub dezypraminą, zmniejsza się ich stężenie w osoczu w stanie stacjonarnym. Nie jest zalecane jednoczesne przyjmowanie z alkoholem. Alprazolam może zmniejszać klirens digoksyny, co zwiększa jej stężenie w osoczu. Alprazolam może zwiększać stężenie w osoczu stosowanego jednocześnie litu. Cymetydyna zmniejsza klirens alprazolamu i wydłuża jego T0,5. Etynyloestradiol również wydłuża T0,5 alprazolamu. Substancje hamujące określone enzymy wątrobowe (szczególnie cytochrom P450 3A4) mogą zwiększyć stężenie alprazolamu i nasilić jego działanie. Interakcje dotyczące inhibitorów proteazy HIV (np. rytonawiru) i alprazolamu są złożone i zależne od czasu. Małe dawki rytonawiru powodowały znaczne zaburzenie klirensu alprazolamu, wydłużenie T0,5 w fazie eliminacji oraz nasilenie działania. Jednak podczas długotrwałego narażenia na rytonawir indukcja CYP3A spowodowała zanik tego hamowania. Interakcja będzie powodować konieczność modyfikacji dawki lub odstawienia alprazolamu. Podczas jednoczesnego stosowania alprazolamu i leków wpływających na jego metabolizm, może dojść do interakcji farmakokinetycznych: jeśli alprazolam stosuje się jednocześnie z nefazodonem, fluwoksaminą lub cymetydyną, należy zachować zwiększoną ostrożność i w razie konieczności odpowiednio zmniejszyć dawki; należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania alprazolamu z fluoksetyną, propoksyfenem, doustnymi środkami antykoncepcyjnymi, sertraliną lub diltiazemem. Należy zachować ostrożność i rozważyć znaczne zmniejszenie dawki podczas jednoczesnego stosowania alprazolamu z silnymi inhibitorami CYP3A4, takimi jak azolowe leki przeciwgrzybicze (ketokonazol, itrakonazol, posakonazol, worykonazol), inhibitory proteazy lub niektóre antybiotyki makrolidowe (erytromycyna, klarytromycyna, telitromycyna).

Dane dotyczące działania teratogennego oraz wpływu na rozwój i zachowanie w okresie poporodowym po stosowaniu benzodiazepin są sprzeczne. Liczne dane pochodzące z badań kohortowych wskazują, że ekspozycja na benzodiazepiny w I trymestrze ciąży nie wiąże się ze wzrostem częstości istotnych wad rozwojowych. Niektóre wczesne kliniczno-kontrolne badania epidemiologiczne wykazały jednak 2-krotny wzrost ryzyka rozszczepu wargi i podniebienia. Leczenie benzodiazepinami w dużych dawkach w II i/lub III trymestrze ciąży powodowało ograniczenie ruchów płodu oraz zmienny rytm serca płodu. Jeśli ze względów medycznych alprazolam musi być podawany, nawet w niewielkich dawkach, w ostatnim etapie ciąży, może wystąpić tzw. zespół wiotkiego dziecka, np. hipotonia osiowa czy trudności ze ssaniem prowadzące do słabego przyrostu masy ciała. Takie objawy są odwracalne, ale mogą trwać 1-3 tyg., w zależności od T0,5 produktu. Dla wysokich dawek u noworodków może wystąpić depresja oddechowa lub bezdech oraz hipotermia. Ponadto, po kilku dniach od urodzenia mogą wystąpić objawy odstawienia - nadpobudliwość, pobudzenie i drżenie, nawet jeśli nie obserwuje się zespołu wiotkiego dziecka. Pojawienie się objawów z odstawienia po urodzeniu zależy od T0,5 substancji czynnej. Alprazolam nie jest zalecany do stosowania w okresie ciąży ani w okresie, kiedy pacjentka planuje ciążę. Jeśli alprazolam jest stosowany w trakcie ciąży lub jeśli pacjentka zajdzie w ciążę podczas stosowania alprazolamu, należy oszacować zagrożenie dla płodu. Jeśli konieczne jest podawanie alprazolamu w ostatnim okresie ciąży, należy unikać dużych dawek oraz prowadzić obserwację noworodka w kierunku objawów odstawienia i/lub zespołu wiotkiego dziecka. Alprazolam przenika do mleka ludzkiego w małych stężeniach. Nie należy jednak stosować alprazolamu podczas karmienia piersią. Tabl. o przedł. uwalnianiu. Wiele danych pochodzących z badań kohortowych wskazuje, że ekspozycja na benzodiazepiny w I trymestrze ciąży nie wiąże się ze zwiększeniem ryzyka ciężkich wad rozwojowych. Jednakże, niektóre wczesne epidemiologiczne badania porównawcze przypadków wykazały zwiększone ryzyko rozszczepu wargi lub podniebienia. Dane wskazują, że ryzyko urodzenia dziecka z rozszczepem wargi lub podniebienia po ekspozycji matki na benzodiazepiny jest mniejsze niż 2/1000, w porównaniu z oczekiwanym współczynnikiem dla takiego rodzaju defektów w ogólnej populacji wynoszącym w przybliżeniu 1/1000. Leczenie dużymi dawkami benzodiazepin w czasie drugiego i/lub III trymestru ciąży ujawniło spadek aktywności ruchowej płodu i wahania rytmu serca płodu. Jeśli z przyczyn medycznych zachodzi konieczność prowadzenia leczenia pod koniec ciąży, nawet w niewielkich dawkach, może wystąpić zespół wiotkiego dziecka, obejmujący hipotonię osiową, trudności ze ssaniem prowadzące do słabego przyrostu wagi. Objawy te są odwracalne, ale mogą trwać od 1-3 tyg., w zależności od T0,5 alprazolamu. Przy większych dawkach u noworodków może rozwinąć się depresja układu oddechowego lub bezdech i hipotermia. Ponadto, kilka dni po urodzeniu, u noworodków mogą wystąpić objawy odstawienia obejmujące nadpobudliwość, pobudzenie, drżenie, nawet jeśli nie wystąpi zespół wiotkiego dziecka. Przebieg objawów odstawienia po urodzeniu zależy od T0,5 alprazolamu. Biorąc pod uwagę te dane, można rozważyć stosowanie alprazolamu w czasie ciąży pod warunkiem ścisłego przestrzegania wskazań terapeutycznych i dawkowania. Jeśli leczenie alprazolamem pod koniec ciąży jest konieczne, należy unikać stosowania wysokich dawek i monitorować noworodka w celu wykrycia objawów odstawienia i/lub zespołu wiotkiego dziecka. Wykryto alprazolam w mleku kobiecym, a ponieważ jest metabolizowany wolniej u noworodka niż u dorosłych, może dojść do jego kumulacji, wystąpienia sedacji i zaburzeń żywieniowych u dziecka. Z tego względu alprazolamu nie należy stosować u matek karmiących piersią.

Najbardziej uciążliwe działania niepożądane są wynikiem nadmiernego działania farmakologicznego alprazolamu. Wystąpienie niektórych działań niepożądanych całkowicie zależy od osobniczej podatności pacjenta oraz podanej dawki leku. Działania niepożądane zwykle obserwuje się na początku terapii. Ustępują one w miarę kontynuowania leczenia lub kiedy zmniejszy się dawkę. Zaburzenia endokrynologiczne: (nieznana) hiperprolaktynemia. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (często) zmniejszenie apetytu. Zaburzenia psychiczne: (bardzo często) depresja; (często) stan splątania, dezorientacja, zmniejszenie libido, lęk, bezsenność, nerwowość, zwiększenie libido; (niezbyt często) mania, halucynacje, gniew, pobudzenie; (nieznana) hipomania, agresywne zachowanie, wrogie zachowanie, zaburzenia myślenia, zwiększona aktywność psychoruchowa. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) uspokojenie, senność, ataksja, zaburzenia pamięci, zaburzenia mowy, zawroty głowy, ból głowy; (często) zaburzenia równowagi, nieprawidłowa koordynacja, zaburzenia koncentracji uwagi, nadmierna potrzeba snu, letarg, drżenie; (niezbyt często) niepamięć; (nieznana) zaburzenia układu nerwowego autonomicznego, dystonia. Zaburzenia oka: (często) nieostre widzenie. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) zaparcia, suchość w jamie ustnej; (często) nudności; (nieznana) zaburzenia żołądkowo-jelitowe. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (nieznana) zapalenie wątroby, czynnościowe zaburzenia wątroby, żółtaczka. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) zapalenie skóry; (nieznana) obrzęk naczynioruchowy, reakcje nadwrażliwości na światło. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (niezbyt często) osłabienie siły mięśniowej. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (niezbyt często) nietrzymanie moczu; (nieznana) zatrzymanie moczu. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (często) zaburzenia czynności płciowych; (niezbyt często) nieregularne miesiączkowanie. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) zmęczenie, drażliwość; (nieznana) obrzęki obwodowe. Badania diagnostyczne: (często) zmniejszenie/zwiększenie mc.; (nieznana) zwiększenie ciśnienia wewnątrzgałkowego. W wielu przypadkach pacjenci wykazujący wymienione objawy przyjmowali też inne leki o działaniu ośrodkowym i/lub występowały u nich zaburzenia psychiczne. W jednym przypadku wysunięto hipotezę, że ryzyko wystąpienia powyższych działań niepożądanych może być większe u pacjentów z zaburzeniami osobowości typu „borderline”, z zachowaniami agresywnymi w wywiadzie, nadużywających alkoholu lub leków oraz u pacjentów cierpiących na zespół stresu pourazowego. Następujące działania niepożądane benzodiazepin obserwowano rzadko lub bardzo rzadko: zaburzenia motoryki, padaczkę, objawy paranoi, depersonalizację, agranulocytozę, reakcje alergiczne oraz anafilaksję. Inne działania niepożądane związane ze stosowaniem benzodiazepin: zależność psychiczna i fizyczna; objawy odstawienia. Po wytworzeniu się zależności fizycznej nagłe przerwanie leczenia może prowadzić do pojawienia się objawów odstawienia - od bólu głowy, mięśni, bardzo nasilonego lęku, uczucia napięcia, pobudzenia psychoruchowego, dezorientacji, drażliwości do derealizacji, depersonalizacji, upośledzenia słuchu, sztywności i mrowienia kończyn, nadwrażliwości na światło, hałas i dotyk, omamów czy napadów padaczkowych. Stosowanie benzodiazepin (nawet w dawkach terapeutycznych) może prowadzić do rozwinięcia się zależności fizycznej: przerwanie terapii może prowadzić do pojawienia się objawów odstawienia (np. „z odbicia”. w tych okolicznościach wystąpić mogą ponadto zmiany nastroju, lęk, zaburzenia snu i pobudzenie psychoruchowe. Może wystąpić zależność psychiczna. Opisywano przypadki nadużywania benzodiazepin. Nasilone objawy odstawienia obserwuje się szczególnie często u pacjentów długotrwale leczonych dużymi dawkami. Objawy odstawienia stwierdzano również wtedy, gdy leczenie wycofywano szybko lub przerywano nagle. Odstawianie produktu leczniczego zaleca się zatem przeprowadzać stopniowo - w tempie nieprzekraczającym 0,5 mg co 3 dni. U niektórych pacjentów konieczne może być jeszcze wolniejsze zmniejszanie dawki. Podczas leczenia dużymi dawkami leku - takimi jakie zaleca się w zaburzeniu lękowym z napadami lęku i w podobnych chorobach - częściej niż w grupie placebo stwierdzano następujące działania niepożądane: nadmierne uspokojenie, senność, zmęczenie, ataksję, upośledzoną koordynację, zaburzenia mowy. Rzadziej natomiast stwierdzano: zmiany nastroju, objawy ze strony układu pokarmowego, zapalenie skóry, zaburzenia pamięci, zaburzenia czynności płciowych, zaburzenia poznawcze i dezorientację. Tabl. o przedł. uwalnianiu. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (rzadko) nieprawidłowy skład krwi, agranulocytoza. Zaburzenia układu immunologicznego: (rzadko) reakcje alergiczne (mogą prowadzić do reakcji anafilaktycznej). Zaburzenia endokrynologiczne: (niezbyt często) hiperprolaktynemia. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (często) zmniejszenie apetytu; (rzadko) jadłowstręt. Zaburzenia psychiczne: (często) depresja, niepokój ruchowy, pobudliwość, splątanie; (niezbyt często) zmiany nastroju, złość, wrogość, omamy, wściekłość, agresywne zachowanie, wrogie zachowanie, lęk, pobudzenie, zmiana libido, bezsenność, zaburzenia myślenia, nerwowość, pobudzenie; (rzadko) reakcje paradoksalne, depersonalizacja, paranoja; (nieznana) uzależnienie, zespół odstawienia. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) senność, uspokojenie, ospałość; (często) zawroty głowy, ból głowy, zaburzenia koordynacji, ataksja, zaburzenia koncentracji, zaburzenia pamięci, upośledzenie umysłowe, niewyraźna mowa, uczucie pustki w głowie; (niezbyt często) amnezja, dystonia, drżenia; (rzadko) drgawki; (nieznana) objawy autonomiczne. Zaburzenia oka: (często) niewyraźne widzenie. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) zaparcia, nudności; (niezbyt często) zaburzenia żołądka i jelit, wymioty; (bardzo rzadko) niekontrolowanie defekacji. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (niezbyt często) żółtaczka, zaburzenia czynności wątroby; (nieznana) zapalenie wątroby. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (niezbyt często) zapalenie skóry; (nieznana) obrzęk naczynioruchowy. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (niezbyt często) osłabienie mięśni. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (niezbyt często) nietrzymanie moczu, zatrzymanie moczu; (rzadko) trudności w oddawaniu moczu. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (niezbyt często) zaburzenia czynności seksualnych, nieregularne miesiączkowanie; (rzadko) zaburzenia owulacji, ginekomastia. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) zmęczenie; (często) drażliwość, osłabienie; (nieznana) obrzęk obwodowy, zjawisko „z odbicia”. Badania diagnostyczne: (niezbyt często) zmiana mc., wzrost ciśnienia wewnątrzgałkowego. Stosowanie (nawet terapeutycznych dawek) może prowadzić do rozwoju uzależnienia fizycznego: zaprzestanie leczenia może powodować zjawisko odstawienia lub „z odbicia”. Może wystąpić uzależnienie psychiczne. Zgłaszano przypadki nadużywania benzodiazepin. Podczas odstawiania alprazolamu u pacjentów ze stresem pourazowym opisywano występowanie epizodów rozdrażnienia, przejawiania wrogości oraz nastrojów depresyjnych.

Choć przedawkowanie benzodiazepin rzadko bywa stanem zagrożenia dla życia, nigdy nie wolno zapominać o tym, że pacjent mógł wraz z lekiem spożyć inne środki działające depresyjnie na OUN lub alkohol. W przypadku przedawkowania jakiegokolwiek produktu leczniczego należy pamiętać o tym, że pacjent mógł przyjąć wiele różnych substancji. Należy też uwzględnić występujące u pacjenta inne choroby. Leczenie należy odpowiednio dostosować. Leczenie przedawkowania polega przede wszystkim na podtrzymywaniu oddechu i krążenia. w przypadku śpiączki leczenie jest zasadniczo objawowe, uwzględniające zapobieganie takim powikłaniom, jak asfiksja w wyniku zapadnięcia się języka lub zachłyśnięcia treścią żołądkową. Aby nie dopuścić do odwodnienia konieczne jest dożylne podawanie płynów. w razie jednoczesnego przyjęcia przez pacjenta innych leków uspokajających, kluczowe znaczenie ma podtrzymywanie czynności życiowych. Po przedawkowaniu doustnych benzodiazepin należy wywołać wymioty (w ciągu jednej godziny) - jeśli pacjent jest przytomny, bądź wykonać płukanie żołądka z równoczesną ochroną dróg oddechowych - jeśli pacjent jest nieprzytomny. Jeśli opróżnianie żołądka nie przyniesie skutku, należy podać węgiel aktywny w celu zmniejszenia absorpcji leku. Następnie można podać osmotyczny środek przeczyszczający. Ogólnie wiadomo, że po zażyciu bardzo dużych dawek leku efekty jego działania mogą utrzymywać się przez długi czas. Diureza wymuszona i hemodializa nie mają tu zastosowania. Objawy przedawkowania produktu leczniczego wynikają z jego działania farmakologicznego. Przedawkowanie benzodiazepin przejawia się zwykle różnym stopniem depresji ośrodkowego układu nerwowego: od senności do śpiączki. w łagodnych przypadkach objawy obejmują uczucie senności, splątania psychicznego i zmęczenia (apatii), w poważniejszych - ataksję, hipotonię, niedociśnienie, depresję oddechową, rzadko - śpiączkę, a bardzo rzadko - zgon. Jako odtrutkę można dożylnie podać flumazenil. Stosowanie flumazenilu, jako odtrutki, przeciwwskazane jest w przypadku: stosowania trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych, jednoczesnego podawania leków obniżających próg drgawkowy, zaburzeń w EKG pod postacią wydłużenia odcinka QRS lub QT (sugerującego jednoczesne stosowanie trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych). Tabl. o przedł. uwalnianiu. Dawka toksyczna po podaniu doustnym u człowieka wynosi ok. 0,33 mg/kg mc. Tak jak w przypadku innych benzodiazepin, przedawkowanie nie powinno stanowić zagrożenia dla życia, chyba że w połączeniu z innymi depresantami OUN (w tym alkoholem). W leczeniu przedawkowania jakiegokolwiek leku należy mieć na uwadze możliwość przyjęcia wielu środków. Objawy przedawkowania obejmują splątanie, senność, a nawet sen, ospałość, bezdech, znaczne osłabienie, niewyraźną mowę, potykanie się i chwianie podczas chodzenia, osłabienie odruchów, bradykardię, ataksję, hipotonię, niedociśnienie, depresję układu oddechowego, rzadko śpiączkę i bardzo rzadko zgon. Po doustnym przedawkowaniu benzodiazepin, jeśli pacjent jest przytomny, należy wywołać wymioty (w ciągu pierwszej godziny od przyjęcia leku), a gdy pacjent jest nieprzytomny, należy wykonać płukanie żołądka po uprzednim zabezpieczeniu drożności dróg oddechowych. Jeśli brak poprawy po opróżnieniu żołądka, to w celu zmniejszenia wchłaniania powinno się podać aktywny węgiel. W ramach intensywnej opieki medycznej nad pacjentem, należy zwrócić szczególną uwagę na funkcje oddechowe i krążeniowe. Jako antidotum można zastosować flumazenil.

Alprazolam jest pochodną benzodiazepiny o czasie działania krótkim do średniego, oraz, tak jak wszystkie benzodiazepiny, wykazuje zależne od dawki działanie hamujące na wszystkich poziomach OUN, począwszy od niewielkiego uspokojenia, poprzez sen do śpiączki. Benzodiazepiny pobudzają oraz ułatwiają działanie hamujące kwasu g-aminomasłowego (GABA), który jest głównym inhibitorem przekaźnictwa nerwowego w mózgu i jest mediatorem hamowania pre- i post-synaptycznego we wszystkich częściach OUN. Alprazolam wywiera silniejsze działanie anksjolityczne i przeciwlękowe niż inne benzodiazepiny, z zachowaniem działania zmniejszającego napięcie mięśniowe, przeciwdrgawkowego oraz uspokajająco-nasennego.

1 tabl. zawiera 0,25 mg lub 1 mg alprazolamu. 1 tabl. o przedł. uwalnianiu zawiera 0,5 mg alprazolamu.