Leczenie powinno być rozpoczęte pod kontrolą lekarza doświadczonego w leczeniu hemofilii i/lub skaz krwotocznych. Hemofilia A lub B z inhibitorami lub spodziewana ostra reakcja anamnestyczna. Preparat powinien być podany tak szybko, jak tylko dojdzie do krwawienia. Zalecana dawka początkowa podana w dożylnym bolusie wynosi 90 µg na kg masy ciała. Dawka początkowa preparatu może być powtórzona. Czas leczenia i przerwy między wstrzyknięciami zależą od nasilenia krwawienia, od przeprowadzanych zabiegów inwazyjnych lub operacji chirurgicznych. Dzieci i młodzież. Obecne doświadczenie kliniczne nie daje podstaw do ogólnego zróżnicowania dawkowania pomiędzy dziećmi a dorosłymi, jednakże dzieci mają większy średni klirens niż dorośli. Dlatego też, u dzieci może być konieczne zastosowanie większych dawek rFVIIa, niż u dorosłych, aby osiągnąć podobne stężenie czynnika w osoczu. Przerwy pomiędzy dawkami: początkowo, co 2-3 h do uzyskania hemostazy. Jeśli wskazane jest dalsze leczenie, przerwy pomiędzy wstrzyknięciami mogą być stopniowo zwiększane do 4, 6, 8 lub 12 h tak długo, jak wymaga tego niezbędny okres leczenia. Przypadki łagodnego i umiarkowanego krwawienia (włączając leczenie w warunkach domowych): wczesne zastosowanie okazało się skuteczne w przypadku łagodnych do umiarkowanych krwawień do stawów, mięśni i w przypadku krwawień z błon śluzowych. W tych sytuacjach są możliwe do zastosowania dwa schematy dawkowania: dwa do trzech wstrzyknięć dawki 90 µg/kg mc. podawanych w odstępach 3 h. Jeśli dalsze leczenie jest konieczne, zaleca się podawanie dawki 90 µg/kg mc. w odstępach 3 h; jedno pojedyncze wstrzyknięcie dawki 270 µg/kg mc. Czas trwania leczenia w warunkach domowych nie powinien przekroczyć 24 h. Nie ma doświadczenia klinicznego w podawaniu pojedynczej dawki 270 µg/kg mc. u pacjentów w podeszłym wieku. Przypadki nasilonego krwawienia: zalecana dawka początkowa wynosi 90 µg/kg mc. i może być podawana w drodze do szpitala, gdzie zwykle pacjent jest leczony. Późniejsze dawkowanie różni się w zależności od typu i nasilenia krwawienia. Początkowo lek powinien być wstrzykiwany co 2 h, aż do uzyskania zauważalnej klinicznie poprawy. Jeśli wskazane jest dalsze leczenie, przerwy pomiędzy wstrzyknięciami mogą być przedłużone do 3 h przez następne 1-2 dni. Kolejne przerwy między wstrzykiwaniem leku mogą być stopniowo zwiększane i wynosić 4, 6, 8 lub 12 h przez niezbędny okres leczenia. Przypadki poważnych krwawień mogą być leczone przez 2-3 tyg., ale nie dłużej, chyba że jest to absolutnie konieczne. Zabiegi inwazyjne/operacje chirurgiczne: dawka początkowa 90 µg/kg mc. powinna zostać wstrzyknięta bezpośrednio przed rozpoczęciem operacji. Dawka powinna zostać powtórzona po 2 h, a następnie co 2-3 h przez pierwsze 24-48 h w zależności od rodzaju przeprowadzonej operacji i stanu klinicznego pacjenta. W przypadku poważniejszych operacji podawanie dawki powinno być kontynuowane w przerwach 2-4 h przez następne 6-7 dni. Odstępy między wstrzyknięciami można przedłużyć do 6-8 h w okresie następnych 2 tyg. leczenia. Pacjenci poddani poważniejszym operacjom chirurgicznym mogą być leczeni do 2-3 tyg., aż do zagojenia się rany pooperacyjnej. Nabyta hemofilia. Dawka i przerwy między dawkami. Preparat powinien być podany w możliwie najkrótszym czasie od wystąpienia krwawienia. Zalecana dawka początkowa podana w dożylnym bolusie wynosi 90 µg/kg mc. Rozpoczynając od dawki początkowej, kolejne wstrzyknięcia mogą być podawane w razie potrzeby. Czas leczenia i przerwy między wstrzyknięciami zależą od nasilenia krwawienia, od przeprowadzanych zabiegów inwazyjnych lub operacji chirurgicznych. Początkowo przerwy pomiędzy dawkami powinny wynosić 2-3 h. Po osiągnięciu hemostazy, przerwy pomiędzy wstrzyknięciami mogą być stopniowo zwiększane do 4, 6, 8 lub 12 h tak długo, jak wymaga tego niezbędny okres leczenia. Niedobór czynnika VII. Dawka, zakres dawek i przerwy między dawkami. Zalecany zakres dawek w leczeniu krwawień i w zapobieganiu krwawieniom u dzieci i dorosłych pacjentów poddawanych zabiegom chirurgicznym lub zabiegom inwazyjnym wynosi 15-30 µg/kg mc. co 4-6 h, aż do uzyskania hemostazy. Dawkę i częstość jej podania należy dostosować indywidualnie do każdego pacjenta. Dzieci i młodzież. Ograniczone doświadczenie kliniczne w długotrwałej profilaktyce zostało zebrane u dzieci poniżej 12. rż, z ciężkim przebiegiem klinicznym. Dawkowanie i częstość podawania w profilaktyce należy dostosować indywidualnie do każdego pacjenta na podstawie odpowiedzi klinicznej. Trombastenia Glanzmanna. Zalecana dawka w leczeniu krwawień i zapobieganiu krwawieniom u pacjentów poddawanych zabiegom chirurgicznym lub zabiegom inwazyjnym wynosi 90 µg/kg mc. (zakres 80-120 µg) w przerwach 2 h (1,5-2,5 h). Co najmniej 3 dawki powinny być podane w celu uzyskania hemostazy. Zalecaną drogą podania jest wstrzyknięcie w bolusie z uwagi na mogący pojawić się brak skuteczności w przypadku ciągłego wlewu. Dla tych pacjentów, którzy nie wykazują oporności, przetoczenie płytek krwi jest leczeniem pierwszego rzutu w przypadku trombastenii Glanzmanna.

Instrukcja dotycząca rekonstytucji produktu leczniczego przed podaniem, patrz ChPL.. Roztw. należy podawać w dożylnym bolusie trwającym 2-5 minut. Monitorowanie leczenia - testy laboratoryjne. Nie ma wymagań dotyczących monitorowania leczenia produktem leczniczym. Nasilenie krwawienia i odpowiedź kliniczna na podanie leku wyznaczają wielkość zapotrzebowania na lek. Po podaniu rFVIIa czas protrombinowy (PT) i czas częściowej tromboplastyny po aktywacji (APTT) ulegają skróceniu, jakkolwiek nie wykazano zależności między PT i APTT a kliniczną skutecznością rFVIIa.

Nadwrażliwość na substancję czynną, którąkolwiek z substancji pomocniczych lub białko myszy, chomika albo bydła.

W warunkach patologicznych, kiedy ekspresja czynnika tkankowego może być bardziej nasilona niż zwykle, istnieje ryzyko wystąpienia przypadków zakrzepicy lub rozwoju rozsianego wykrzepiania śródnaczyniowego (DIC), związanego z leczeniem preparatem. Może to dotyczyć pacjentów z zaawansowaną miażdżycą, po wypadkach komunikacyjnych, z posocznicą lub DIC. Z powodu ryzyka wystąpienia powikłań zatorowo-zakrzepowych, należy zachować ostrożność podczas podawania preparatu u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca w wywiadzie, u pacjentów z chorobą wątroby, po operacjach chirurgicznych, u noworodków lub u pacjentów, u których istnieje ryzyko wystąpienia zaburzeń zatorowo-zakrzepowych lub rozsianego wykrzepiania śródnaczyniowego. W każdym z tych przypadków należy dokładnie rozważyć korzyści ze stosowania preparatu oraz związane z nim ryzyko wystąpienia tych powikłań. Ponieważ rekombinowany czynnik krzepnięcia może zawierać śladowe ilości mysich IgG, bydlęcych IgG, oraz innych białek (białka osocza chomika i bydła), u pacjentów leczonych preparatem istnieje możliwość wystąpienia nadwrażliwości na te białka. W takich przypadkach należy rozważyć leczenie preparatami przeciwhistaminowymi podawanymi dożylnie. W przypadku wystąpienia reakcji alergicznych lub reakcji typu anafilaktycznego, należy natychmiast przerwać leczenie. W przypadku wstrząsu, należy rozpocząć standardowe leczenie. Należy poinformować pacjenta o wczesnych objawach nadwrażliwości. Jeśli takie objawy się pojawią, pacjent powinien natychmiast przerwać stosowanie produktu i skontaktować się z lekarzem. W przypadku silnych krwawień lek należy stosować w szpitalu, najlepiej specjalizującym się w leczeniu chorych na hemofilię z inhibitorem czynnika krzepnięcia VIII lub IX, lub, jeśli nie jest to możliwe, w ścisłej współpracy z lekarzem specjalizującym się w leczeniu hemofilii. Jeżeli krwawienie nie ustaje, należy rozpocząć leczenie w warunkach szpitalnych. Pacjenci lub opiekunowie powinni natychmiast zgłosić wszystkie przypadki użycia preparatu do lekarza lub do nadzorującego szpitala. Pacjenci z niedoborem czynnika VII powinni być monitorowani w zakresie czasu protrombinowego i aktywności czynnika krzepnięcia VII przed i po zastosowaniu preparatu. W przypadku pacjentów, u których aktywność czynnika VIIa nie osiąga oczekiwanej wartości, lub gdy krwawienie nie jest kontrolowane po podaniu zalecanych dawek, można podejrzewać, że zachodzi tworzenie się przeciwciał i powinna być przeprowadzona ich analiza. Ryzyko zakrzepicy u pacjentów z niedoborem czynnika VII leczonych preparatem jest nieznane. Pacjenci z rzadkimi dziedzicznymi związanymi z nietolerancją fruktozy, zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy, lub niedoborem sacharozy-izomaltazy nie powinni przyjmować produktu leczniczego.

Ryzyko potencjalnych interakcji między preparatem a koncentratami czynników krzepnięcia nie jest znane. Należy unikać jednoczesnego stosowania koncentratu kompleksu protrombiny, aktywowanego lub nieaktywowanego. Leki antyfibrynolityczne mogą prowadzić do zmniejszenia utraty krwi u pacjentów chorych na hemofilię poddawanych zabiegom operacyjnym, w szczególności zabiegom ortopedycznym i zabiegom w miejscach o nasilonej aktywności fibrynolitycznej, jak np. jama ustna. Dane na temat równoczesnego leczenia pacjentów lekami antyfibrynolitycznymi i preparatem są ograniczone.

Zaleca się unikania stosowania preparatu podczas ciąży, jako środka zapobiegawczego. U niewielkiej liczby kobiet w ciąży, u których zgodnie ze wskazaniem zastosowano preparat nie zaobserwowano niekorzystnego wpływu rFVIIa na ciążę lub stan zdrowia płodu/noworodka. W chwili obecnej brak innych danych epidemiologicznych. Badania na zwierzętach nie wskazują na istnienie bezpośredniego lub pośredniego szkodliwego wpływu na ciążę, na płodowy rozwój embrionalny, poród lub rozwój poporodowy. Brak danych, czy rFVIIa jest wydzielany z pokarmem. Nie przewiduje się wpływu na noworodka/niemowlę karmione piersią. Preparat może być stosowany podczas karmienia piersią.

Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo rzadko) kilka przypadków zaburzeń w układzie krzepnięcia, zwiększenie stężenia D-dimerów i koagulopatii ze zużycia. Pacjenci ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia rozsianego wykrzepiania śródnaczyniowego powinni być starannie monitorowani. Zaburzenia sercowe: (bardzo rzadko) zawał mięśnia sercowego. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo rzadko) nudności. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (rzadko) brak skuteczności (zmniejszona odpowiedź na zastosowane leczenie - jest to ważne ze względu na zalecane dawkowanie preparatu); (bardzo rzadko) gorączka, ból, szczególnie w miejscu wstrzyknięcia może się pojawić w bardzo rzadkich przypadkach. Badania: (bardzo rzadko) odnotowano zwiększenie aktywności aminotransferazy alaninowej, fosfatazy alkalicznej, dehydrogenazy mleczanowej i protombiny. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo rzadko) zaburzenia ukrwienia mózgu włączając udar i niedokrwienie mózgu. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo rzadko) pokrzywka. Zaburzenia naczyń: (bardzo rzadko) zakrzepica żylna, przypadki krwawienia - zastosowanie preparatu nie zwiększa krwawienia, ale krwawienie istniejące może się przedłużać w przypadku niewystarczającej skuteczności lub zbyt małej zastosowanej dawce. Ciężkie zdarzenia niepożądane odnotowane w okresie po wprowadzeniu produktu do obrotu. Przypadki zakrzepicy tętniczej, takie jak: zawał lub niedokrwienie mięśnia sercowego, zaburzenia ukrwienia mózgu i zawał jelita. We wszystkich przypadkach występowały u pacjentów czynniki predysponujące do powstawania zakrzepów, takie jak: współistniejąca choroba, wiek, obecność miażdżycy lub współistnienie innych uwarunkowań. Przypadki zakrzepicy żylnej, takie jak: zakrzepowe zapalenie żył, zakrzepica żył głębokich i związana z tym zatorowość płucna. U wszystkich pacjentów występowały czynniki predysponujące do powstawania zakrzepicy. Pacjenci z podwyższonym ryzykiem powstawania zakrzepicy żylnej ze względu na współistniejące czynniki czy wcześniejsze przypadki zakrzepicy, unieruchomienie po operacji lub cewnikowanie żył powinni być dokładnie monitorowani. Epizody zakrzepowe wątroby. W większości przypadków pacjenci byli predysponowani z powodu choroby wątroby lub zabiegu chirurgicznego wątroby. Odnotowano pojedyncze przypadki reakcji nadwrażliwości, w tym reakcji anafilaktycznych w okresie po wprowadzeniu produktu do obrotu. Pacjenci z reakcją alergiczną w wywiadzie powinni być starannie monitorowani. Nie odnotowano przypadków wystąpienia przeciwciał przeciwko czynnikowi VII u pacjentów z hemofilią A lub B. W odosobnionych przypadkach u pacjentów z niedoborem czynnika VII pojawiły się przeciwciała przeciw czynnikowi krzepnięcia VII po zastosowaniu leczenia preparatem. Wcześniej ci pacjenci byli leczeni osoczem ludzkim lub czynnikiem VII pochodzącym z osocza ludzkiego. U dwóch pacjentów wykazano działanie hamujące związane z przeciwciałami in vitro. Pacjenci z niedoborem czynnika VII powinni być monitorowani na obecność przeciwciał przeciwko czynnikowi VII. Jeden przypadek obrzęku naczynioruchowego został zgłoszony samorzutnie u pacjenta z trombastenią Glanzmanna.

U pacjenta w podeszłym wieku (>80 lat) z niedoborem czynnika VII stwierdzono powikłanie zakrzepowe po zastosowaniu 10-20 krotnie większej dawki od zalecanej. Nie stwierdzono powikłań zakrzepowych po przedawkowaniu, nawet po zastosowaniu u 6 letniego chłopca chorego na hemofilię typu A z inhibitorami 8-10 krotnie większej dawki od zalecanej.

Eptakog alfa (aktywowany) jest rekombinowanym czynnikiem krzepnięcia VIIa (rFVIIa) o masie cząsteczkowej ok. 50 000 daltonów, wytwarzanym w komórkach nerek noworodka chomika (komórki BHK) w wyniku rekombinacji genetycznej.

Po odtworzeniu z użyciem rozpuszczalnika produkt zawiera 1 mg/ml eptakogu alfa (aktywowanego) i 10 mg/ml sacharozy.