Przed rozpoczęciem stosowania paklitakselu u pacjentów należy zastosować premedykację kortykosteroidami, lekami przeciwhistaminowymi i antagonistami receptorów H2. Leczenie raka jajnika z zastosowaniem paklitakselu jako leku pierwszego rzutu. Zaleca się podawanie produktu w skojarzeniu z cisplatyną, chociaż inne schematy dawkowania są w trakcie badań. W zależności od czasu trwania wlewu dożylnego, zaleca się dwa sposoby dawkowania produktu. Dawka 175 mg/m2 pc. w 3-h wlewie dożylnym, z następującym po nim podaniem cisplatyny w dawce 75 mg/m2 pc. z zachowaniem 3 tyg. przerwy między kolejnymi kursami leczenia lub produktu w dawce 135 mg/m2 pc.w 24-h wlewie dożylnym, z następującym po nim podaniem cisplatyny w dawce 75 mg/m2 pc. z zachowaniem 3 tyg. przerwy między kolejnymi kursami leczenia. Leczenie raka jajnika z zastosowaniem paklitakselu jako leku drugiego rzutu. Zaleca się podawanie paklitakselu w dawce 175 mg/m2 pc. w 3-h wlewie dożylnym. Należy zachować 3 tyg. przerwę między kolejnymi kursami leczenia. Leczenie uzupełniające raka piersi. Zaleca się podawanie paklitakselu w 3-h wlewie dożylnym, w dawce 175 mg/m2 pc. co 3 tyg. po terapii wielolekowej zawierającej antracyklinę i cyklofosfamid (AC). Leczenie powinno obejmować 4 kursy podawania paklitakselu. Leczenie raka piersi z zastosowaniem paklitakselu jako leku pierwszego rzutu. Paklitaksel stosowany w skojarzeniu z doksorubicyną (50 mg/m2 pc.) należy podawać 24 h po doksorubicynie. Paklitaksel jest zalecany w dawce 220 mg/m2 pc. podawanej w 3-h wlewie, z zachowaniem 3 tyg. przerwy między kolejnymi kursami leczenia. Stosując paklitaksel w skojarzeniu z trastuzumabem, zaleca się podawanie dawki 175 mg/m2 pc. w 3-h wlewie dożylnym, z zachowaniem 3 tyg. przerwy między kolejnymi kursami leczenia. Podawanie produktu można rozpocząć następnego dnia po pierwszej dawce trastuzumabu lub bezpośrednio po kolejnych dawkach, jeżeli poprzednia dawka trastuzumabu była dobrze tolerowana. Leczenie raka piersi z zastosowaniem paklitakselu jako leku drugiego rzutu. Zaleca się podawanie paklitakselu w dawce 175 mg/m2 pc. w 3-h wlewie dożylnym. Należy zachować 3 tyg. przerwę między kolejnymi kursami leczenia. Leczenie zaawansowanej postaci niedrobnokomórkowego raka płuca (NSCLC). Zaleca się podanie paklitakselu w dawce 175 mg/m2 pc. w 3-h wlewie dożylnym, a następnie cisplatyny w dawce 80 mg/m2 pc. Należy zachować 3 tyg. przerwę między kolejnymi kursami leczenia. Leczenie mięsaka Kaposiego w przebiegu AIDS. Zaleca się podawanie paklitakselu w dawce 100 mg/m2 pc. w 3-h wlewie dożylnym. Należy zachować 2 tyg. przerwę między kolejnymi kursami leczenia. Kolejne dawki paklitakselu należy podawać w zależności od indywidualnej tolerancji na lek. Paklitakselu nie należy ponownie podawać do czasu, aż liczba granulocytów obojętnochłonnych (neutrofilów) i płytek krwi nie osiągną wartości (odpowiednio): ł1 500 krwinek/mm3 (u pacjentów z mięsakiem Kaposiego ł1000 krwinek/mm3) i ł100 000 płytek/mm3 (u pacjentów z mięsakiem Kaposiego ł75 000 płytek/mm3). U pacjentów z nasiloną neutropenią (liczba neutrofilów <500 krwinek/mm3 utrzymująca się przez 7 dni lub dłużej) lub nasiloną neuropatię obwodową, należy zmniejszyć dawki paklitakselu w kolejnych cyklach leczenia o 20% (u pacjentów z mięsakiem Kaposiego o 25%). Pacjenci z zaburzeniami czynnosci wątroby. Brak wystarczających danych, aby proponować zmiany dawkowania u pacjentów z łagodną i umiarkowaną niewydolnością wątroby. Nie zaleca się stosowania paklitakselu u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby nie należy leczyć paklitakselem. Pacjenci z zaburzeniami czynnosci nerek. Nie przeprowadzono badan u pacjentów z zaburzeniem czynnosci nerek i dlatego brak wystarczajacych danych dotyczacych dawkowania. Dzieci i młodzież. Nie okreslono dotychczas bezpieczenstwa stosowania i skutecznosci produktu leczniczego u dzieci w wieku poniżej 18 lat, dlatego też nie zaleca sie stosowania paklitakselu w tej grupie wiekowej.

Instrukcja dotycząca rozcieńczania produktu leczniczego przed podaniem - patrz ChPL.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą, zwłaszcza makrogologlicerolu rycynooleinian (polioksoetylowany olej rycynowy). Stosowanie paklitakselu jest przeciwwskazane u pacjentów z początkową liczbą neutrofili <1500/mm3 (<1000/mm3 dla pacjentów z mięsakiem Kaposi’ego). Paklitaksel jest przeciwwskazany również u pacjentów z mięsakiem Kaposi’ego, u których występują równocześnie ciężkie, niepoddające się leczeniu zakażenia. Stosowanie paklitakselu jest przeciwwskazane w okresie karmienia piersią.

Paklitaksel powinien być podawany pod kontrolą lekarza posiadającego doświadczenie w stosowaniu przeciwnowotworowych leków chemioterapeutycznych. Ponieważ mogą wystąpić ciężkie reakcje nadwrażliwości, powinien być dostępny odpowiedni sprzęt do intensywnej terapii. Biorąc pod uwagę możliwość wynaczynienia, zaleca się ścisłą obserwację miejsca infuzji pod kątem możliwego wycieku podczas podawania produktu leczniczego. Przed zastosowaniem paklitakselu należy zastosować premedykację kortykosteroidami, lekami przeciwhistaminowymi oraz antagonistami receptora H2. Paklitaksel należy podać przed cisplatyną, w przypadku leczenia skojarzonego. Ciężkie reakcje nadwrażliwości charakteryzujące się wymagającymi leczenia dusznością i niedociśnieniem, obrzękiem naczynioruchowym i uogólnioną pokrzywką występowały u <1% pacjentów otrzymujących paklitaksel po właściwej premedykacji. Reakcje tego typu są prawdopodobnie wywołane działaniem histaminy. Jeśli wystąpią objawy ciężkich reakcji nadwrażliwości należy natychmiast przerwać infuzję dożylną paklitakselu, rozpocząć leczenie objawowe i nie podawać ponownie pacjentowi tego produktu leczniczego. Zahamowanie czynności szpiku kostnego (głównie neutropenia) jest objawem toksyczności ograniczającym wielkość stosowanej dawki paklitakselu. Podczas trwania terapii należy regularnie wykonywać morfologię krwi. Nie należy podawać produktu leczniczego pacjentowi, jeśli liczba neutrofili nie osiągnie wartości ł1500/mm3 (1000/mm3 u pacjentów z mięsakiem Kaposi’ego), a liczba płytek krwi nie osiągnie ł100 000/mm3 (ł75 000/mm3 u pacjentów z mięsakiem Kaposi’ego). W badaniach klinicznych większość pacjentów z mięsakiem Kaposi’ego otrzymywała czynnik stymulujący powstawanie granulocytów (G-CSF). Ciężkie zaburzenia w układzie przewodzącym serca opisywano rzadko w trakcie monoterapii paklitakselem. W przypadku wystąpienia istotnych zaburzeń w układzie przewodzącym serca należy wdrożyć odpowiednie leczenie, a podczas kolejnych cykli leczenia paklitakselem prowadzić ciągłe monitorowanie czynności serca. Podczas podawania paklitakselu obserwowano niedociśnienie, nadciśnienie oraz bradykardię, zwykle bezobjawowe i niewymagające leczenia. Podczas terapii paklitakselem zalecane jest częste monitorowanie czynności życiowych, szczególnie podczas 1 h inf. Ciężkie zaburzenia czynności układu krążenia obserwowano częściej u pacjentów z niedrobnokomórkowym rakiem płuca niż u pacjentów z rakiem piersi lub jajnika. Pojedynczy przypadek niewydolności serca związanej ze stosowaniem paklitakselu zaobserwowano w badaniu klinicznym mięsaka Kaposi’ego związanego z AIDS. Stosując paklitaksel w skojarzeniu z doksorubicyną lub trastuzumabem w leczeniu początkowym raka piersi z przerzutami, należy zwrócić szczególną uwagę na monitorowanie czynności serca. U wszystkich pacjentów przed rozpoczęciem powyższego leczenia skojarzonego należy przeprowadzić podstawowe badanie kardiologiczne z historią choroby, badaniem fizykalnym, EKG, ECHO i/lub obrazowaniem techniką MUGA. Należy monitorować czynność serca podczas całego okresu leczenia (np. co 3 miesiące). Monitorowanie może pomóc w rozpoznaniu pacjentów, u których występują zaburzenia czynności serca. Lekarz prowadzący, podejmując decyzję o częstości badania czynności komorowej serca powinien dokładnie ocenić skumulowaną dawkę antracykliny (mg/m2 pc.). Jeśli badania wykazują osłabienie czynności serca, nawet bezobjawowe, lekarz prowadzący powinien dokładnie ocenić korzyści leczenia w porównaniu z możliwością wystąpienia uszkodzenia serca, włączając uszkodzenie nieodwracalne. Jeśli leczenie zostaje wprowadzone, monitorowanie czynności serca powinno być przeprowadzane częściej (np. co 1-2 cykle). W celu uzyskania dalszych informacji należy zapoznać się z treścią ChPL Herceptin lub doksorubicyny. Chociaż neuropatia obwodowa występuje często, to rzadko dochodzi do rozwinięcia ciężkich jej postaci. W ciężkich przypadkach zaleca się zmniejszenie dawki paklitakselu w kolejnych cyklach leczenia o 20% (25% u pacjentów z mięsakiem Kaposi’ego). Ciężka neurotoksyczność występuje częściej u pacjentów z niedrobnokomórkowym rakiem płuca i z rakiem jajnika poddanych chemioterapii 1-go rzutu paklitakselem podanym w 3-h inf. w skojarzeniu z cisplatyną, niż u pacjentów poddanych leczeniu paklitakselem lub cyklofosfamidem w monoterapii, po którym następnie podaje się cisplatynę. Podczas stosowania paklitakselu, należy zwrócić szczególną uwagę, aby unikać dotętniczego podawania, ponieważ w badaniach miejscowej tolerancji przeprowadzonych na zwierzętach, po podaniu dotętniczym obserwowano ciężkie odczyny tkankowe. Paklitaksel w skojarzeniu z radioterapią płuc, niezależnie od kolejności zastosowania, może przyczynić się do rozwoju śródmiąższowego zapalenia płuc. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby może zwiększać się ryzyko toksyczności, szczególnie mielosupresji 3-4 stopnia. Nie ma dowodów na to, że toksyczność paklitakselu zwiększa się po podaniu w 3 h inf. dożylnej u pacjentów z łagodnymi zaburzeniami czynności wątroby. Po podawaniu paklitakselu w dłuższych inf. dożylnych u pacjentów z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby może pojawić się zwiększona mielosupresja. Pacjenci powinni być dokładnie monitorowani w kierunku rozwoju głębokiej mielosupresji. Dostępne dane są niewystarczające, aby zalecić dostosowywanie dawek u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby. Brak danych dotyczących pacjentów z ciężką wyjściową cholestazą wątrobową. Nie należy podawać paklitakselu pacjentom z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Rzekomobłoniaste zapalenie okrężnicy rzadko obserwowano, w tym u pacjentów, którzy nie otrzymywali równocześnie antybiotyków. Należy rozważyć tą reakcję w diagnozie różnicowej w przypadku wystąpienia ciężkiej lub uporczywej biegunki występującej w czasie lub krótko po zakończeniu leczenia paklitakselem. Wykazano teratogenne, embriotoksyczne i mutagenne działanie paklitakselu w wielu modelach eksperymentalnych. Z tego względu, pacjenci w wieku rozrodczym i/lub ich partnerzy powinni stosować skuteczne metody antykoncepcji podczas i do 6 miesięcy po zakończeniu leczenia paklitakselem. Antykoncepcja hormonalna jest przeciwwskazana w przypadku guzów z dodatnimi receptorami hormonalnymi. U pacjentów z mięsakiem Kaposi’ego rzadko dochodzi do ciężkiego zapalenia błon śluzowych. Jeśli wystąpi ciężkie zapalenie błon śluzowych dawkę paklitakselu należy zmniejszyć o 25%. Produkt leczniczy zawiera 49,7% objętościowych etanolu (alkoholu). Może on wywierać szkodliwy wpływ na pacjentów uzależnionych od alkoholu. Należy uwzględnić to w przypadku kobiet w okresie ciąży lub karmienia piersią, dzieci oraz pacjentów z grupy dużego ryzyka, takich jak osoby z chorobami wątroby lub padaczką. Ponieważ lek zawiera etanol (393 mg/ml), należy uwzględnić możliwość wpływu alkoholu na ośrodkowy układ nerwowy i inne efekty jego działania. Produkt leczniczy zawiera rycynooleinian makrogologlicerolu, który może powodować ciężkie reakcje nadwrażliwości. Paklitaksel nie wpływa na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Należy jednak podkreślić, że produkt leczniczy zawiera alkohol. Zawartość alkoholu w produkcie leczniczym może zmniejszać zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

W zalecanym schemacie leczenia pierwszego rzutu chorych na raka jajnika, paklitaksel należy podawać przed cisplatyną. Podawanie paklitakselu przed cisplatyną powoduje, że profil bezpieczeństwa paklitakselu jest taki, jak w przypadku jego stosowania w monoterapii. W przypadku podania paklitakselu po cisplatynie, u pacjentów obserwowano zwiększoną mielosupresję oraz zmniejszenie klirensu paklitakselu o około 20%. U pacjentów leczonych paklitakselem w skojarzeniu z cisplatyną zwiększa się ryzyko wystąpienia niewydolności nerek w porównaniu z pacjentami przyjmującymi wyłącznie cisplatynę w terapii nowotworów ginekologicznych. Zalecanym schematem stosowania paklitakselu w początkowym leczeniu przerzutowej postaci raka piersi jest podawanie paklitakselu 24 h po doksorubicynie, ponieważ wydalanie doksorubicyny i jej aktywnych metabolitów może być zmniejszone, jeśli paklitaksel i doksorubicynę podaje się w mniejszych odstępach czasu. Metabolizm paklitakselu jest częściowo katalizowany przez izoenzymy CYP2C8 i CYP3A4 cytochromu P450. Badania kliniczne wykazały, że głównym szlakiem metabolicznym paklitakselu przy udziale izoenzymu CYP2C8 jest przemiana paklitakselu do 6-a -hydroksypaklitakselu. Jednoczesne stosowanie ketokonazolu, będącego znanym silnym inhibitorem izoenzymu CYP3A4, nie hamuje eliminacji paklitakselu, dlatego oba produkty lecznicze mogą być stosowane jednocześnie bez konieczności modyfikacji dawkowania. Dalsze dane dotyczące możliwości interakcji paklitakselu z innymi substratami/inhibitorami izoenzymu CYP3A4 są ograniczone. Dlatego należy zachować ostrożność podczas równoczesnego stosowania paklitakselu z lekami o znanych właściwościach hamujących (np. erytromycyna, fluoksetyna, gemfibrozyl) lub indukujących (np. ryfampicyna, karbamazepina, fenytoina, fenobarbital, efawirenz, newirapina) izoenzym CYP2C8 lub CYP3A4. Cymetydyna podawana w premedykacji nie wpływa na klirens paklitakselu. Z badań z udziałem pacjentów z mięsakiem Kaposi’ego, u których stosowano leczenie skojarzone, wynika, że klirens paklitakselu był znacząco mniejszy w obecności nelfinawiru i rytonawiru, ale nie w obecności indynawiru. Brak wystarczających danych na temat interakcji z innymi inhibitorami proteazy. W konsekwencji paklitaksel powinien być stosowany ostrożnie u pacjentów przyjmujących inhibitory proteazy w leczeniu skojarzonym.

Brak danych dotyczących stosowania paklitakselu u kobiet w okresie ciąży. Przypuszcza się, że paklitaksel stosowany w okresie ciąży wywołuje ciężkie wady wrodzone. Wykazano, że paklitaksel ma właściwości embriotoksyczne i fetotoksyczne u królików oraz zmniejsza płodność u szczurów. Podobnie jak inne leki cytotoksyczne, paklitaksel może powodować uszkodzenie płodu, gdy stosuje się go u kobiet w okresie ciąży. Dlatego też, paklitaksel nie jest zalecany do stosowania w okresie ciąży oraz u kobiet w wieku rozrodczym nie stosujących skutecznej metody antykoncepcji, chyba, że jest to bezwzględnie konieczne. Kobiety w wieku rozrodczym muszą stosować skuteczną metodę antykoncepcji w trakcie i do 6 m-cy po okresie leczenia paklitakselem. Zaleca się, aby mężczyźni leczeni paklitakselem nie planowali mieć dzieci w trakcie oraz przez 6 m-cy po zakończeniu leczenia. Stosowanie paklitakselu w okresie karmienia piersią jest przeciwwskazane. Nie wiadomo, czy paklitaksel przenika do mleka ludzkiego. Na podstawie dostępnych danych dotyczących zwierząt stwierdzono przenikanie paklitakselu do mleka matki. Podczas leczenia paklitakselem należy przerwać karmienie piersią. Paklitaksel wywiera szkodliwy wpływ na płodność u samców szczurów. Nie jest znane znaczenie tego zjawiska u ludzi. Mężczyźni leczeni paklitakselem powinni przed leczeniem zasięgnąć porady dotyczącej przechowywania nasienia, z uwagi na możliwość wystąpienia nieodwracalnej niepłodności.

Jeśli nie podano inaczej, częstość i nasilenie działań niepożądanych opisanych poniżej dotyczy 812 pacjentów z badan klinicznych, z guzami litymi, leczonymi paklitakselem w monoterapii. W związku z tym, że populacja osób z mięsiakiem Kaposi’ego jest bardzo szczególna, specjalny punkt przygotowany w oparciu o dane z badań klinicznych, obejmujących 107 pacjentów, znajduje się na końcu tego punktu. Częstość występowania i nasilenie działań niepożądanych, jeśli nie podano inaczej, były zbliżone u pacjentów poddanych leczeniu raka jajnika, raka piersi lub niedrobnokomórkowego raka płuc z zastosowaniem paklitakselu. Żadne z obserwowanych działań toksycznych nie było zależne od wieku. Ciężkie reakcje nadwrażliwości zagrażające życiu (definiowane jako niedociśnienie tętnicze wymagające leczenia, obrzęk naczynioruchowy, zaburzenia oddychania wymagające leczenia rozszerzającego oskrzela lub uogólniona pokrzywka) wystąpiły u dwóch pacjentów (<1%). Reakcje nadwrażliwości o łagodnym charakterze wystąpiły u 34% pacjentów (17% wszystkich cykli leczenia). Reakcje tego typu, obejmujące głównie uderzenia gorąca i wysypkę, nie wymagały leczenia ani nie powodowały przerwania leczenia paklitakselem. Do najczęściej występujących działań niepożądanych należało zahamowanie czynności szpiku kostnego. Ciężka neutropenia (< 500 komórek/mm3) występowała u 28% pacjentów, ale nie była związana z występowaniem epizodów gorączki. Jedynie u 1% pacjentów ciężka neutropenia trwała ł 7 dni. Małopłytkowość odnotowano u 11% pacjentów. U 3% pacjentów, co najmniej raz w czasie trwania całego badania, liczba płytek zmniejszyła się do najmniejszej wartości <50 000/mm3. Niedokrwistość obserwowano u 64 % pacjentów, jednak miała ona ciężki przebieg (stężenie hemoglobiny <5 mmol/l) tylko u 6% pacjentów. Częstość występowania i nasilenie niedokrwistości jest zależne od wyjściowych stężeń hemoglobiny. Neurotoksyczność, głównie w postaci neuropatii obwodowej, występuje, jak się wydaje, częściej i ma cięższy przebieg po zastosowaniu dawki 175 mg/m2 pc. podawanej w 3-godzinnej infuzji (w 85% działania neurotoksyczne, a w 15% o ciężkim przebiegu) niż po zastosowaniu dawki 135 mg/m2 pc. podawanej w 24 h inf. (neuropatia obwodowa w 25%, ciężkiego stopnia w 3%), jeśli paklitaksel podawano w skojarzeniu z cisplatyną. U pacjentów z niedrobnokomórkowym rakiem płuca i pacjentek z rakiem jajnika, otrzymujących paklitaksel w 3-godzinnej infuzji, po czym cisplatynę, stwierdza się wyraźny wzrost częstości występowania ciężkiej neurotoksyczności. Neuropatia obwodowa może występować już po pierwszym cyklu leczenia, a następnie ulegać nasileniu w miarę zwiększania ekspozycji na paklitaksel. W kilku przypadkach leczenie paklitakselem zostało przerwane z powodu neuropatii obwodowej. Objawy czuciowe zwykle zmniejszają się lub ustępują w okresie kilku miesięcy po zakończeniu leczenia paklitakselem. Występujące neuropatie, będące wynikiem wcześniejszego leczenia nie stanowią przeciwwskazania do leczenia paklitakselem. Ból stawów lub ból mięśni występował u 60% pacjentów, a u 13% pacjentów miał ciężki przebieg. Reakcje w miejscu podania występujące podczas podania dożylnego mogą prowadzić do wystąpienia miejscowego obrzęku, bólu, rumienia i stwardnienia, sporadycznie, wynaczynienie może prowadzić do zapalenia tkanki łącznej. Zgłaszano przypadki oddzielania się skóry martwiczej i/lub złuszczania się skóry, czasami spowodowane wynaczynieniem. Mogą występować zmiany barwy skóry. Sporadycznie w miejscu poprzedniego podania paklitakselu z wynaczynieniem, następowały nawroty skórnych objawów miejscowych po podaniu kolejnych dawek produktu leczniczego w innym miejscu wkłucia. Obecnie nie jest znany specyficzny sposób postępowania po podaniu do przestrzeni pozanaczyniowej. W niektórych przypadkach, reakcja w miejscu podania wystąpiła w trakcie długotrwałego podania dożylnego lub wystąpiła po tygodniu do 10 dni. Łysienie odnotowano u >80% pacjentów leczonych paklitakselem. Większość przypadków łysienia wystąpiła mniej niż miesiąc po rozpoczęciu leczenia paklitakselem. U większości pacjentów, u których występuje łysienie, przewiduje się wyraźną utratę włosów w zakresie ł50%. Poniżej podano częstość występowania działań niepożądanych, które występowały u pacjentów z przerzutami (812 pacjentów leczonych w badaniach klinicznych), po podaniu paklitakselu stosowanego w monoterapii, podawanego w 3-h inf. oraz zgłoszonych po wprowadzeniu paklitakselu do obrotu. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (bardzo często) zakażenia (głównie zakażenia dróg moczowych i górnych dróg oddechowych), zgłoszono przypadki kończące się zgonem; (niezbyt często) wstrząs septyczny; (rzadko) posocznica, zapalenie otrzewnej, zapalenie płuc. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo często) zahamowanie czynności szpiku, neutropenia, niedokrwistość, małopłytkowość, leukopenia, krwawienie; (rzadko) gorączka neutropeniczna; (bardzo rzadko) ostra białaczka szpikowa, zespół mielodysplastyczny; (nieznana) zespół rozsianego wykrzepiania wewnątrznaczyniowego. Zaburzenia układu immunologicznego: (bardzo często) łagodne reakcje nadwrażliwości (głównie uderzenia gorąca i wysypka); (niezbyt często) ciężkie reakcje nadwrażliwości wymagające leczenia (np. niedociśnienie tętnicze, obrzęk naczynioruchowy, zaburzenia oddychania, uogólniona pokrzywka, dreszcze, ból pleców, ból w klatce piersiowej, tachykardia, ból brzucha, ból kończyn, obfite pocenie się i nadciśnienie tętnicze); (rzadko) reakcje anafilaktyczne; (bardzo rzadko) wstrząs anafilaktyczny. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo rzadko) jadłowstręt; (nieznana) zespół lizy guza. Zaburzenia psychiczne: (bardzo rzadko) splątanie. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) neurotoksyczność (głównie: neuropatia obwodowa); (rzadko) neuropatia ruchowa (osłabienie w części dystalnej kończyn); (bardzo rzadko) napady drgawek typu grand mal, neuropatia autonomiczna (prowadząca do niedrożności porażennej jelit i hipotonii ortostatycznej), encefalopatia, napady drgawkowe, zawroty głowy, ataksja, ból głowy. Zaburzenia oka: (bardzo rzadko) zaburzenia nerwu wzrokowego i/lub widzenia (mroczki iskrzące), zwłaszcza u pacjentów leczonych dawkami produktu leczniczego większymi niż zalecane; (nieznana) obrzęk plamki żółtej, fotopsja, męty ciała szklistego. Zaburzenia ucha i błędnika: (bardzo rzadko) utrata słuchu, ototoksyczność, szumy uszne, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego. Zaburzenia serca: (często) bradykardia; (niezbyt często) zawał mięśnia sercowego, blok przedsionkowo-komorowy z omdleniem, kardiomiopatia, bezobjawowa tachykardia komorowa, tachykardia z rytmem bliźniaczym serca; (rzadko) niewydolność serca; (bardzo rzadko) migotanie przedsionków, tachykardia nadkomorowa. Zaburzenia naczyniowe: (bardzo często) niedociśnienie tętnicze; (niezbyt często) zakrzepica, nadciśnienie tętnicze, zakrzepowe zapalenie żył; (bardzo rzadko)wstrząs; (nieznana) zapalenie żył. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (rzadko) niewydolność oddechowa, zator płucny, zwłóknienie płuc, śródmiąższowe zapalenie płuc, duszność, naciek opłucnej; (bardzo rzadko) kaszel. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) biegunka, wymioty, nudności, zapalenie błon śluzowych; (rzadko) niedrożność jelit, perforacja jelit, niedokrwienne zapalenie okrężnicy, zapalenie trzustki; (bardzo rzadko) zakrzepica krezki, rzekomobłoniaste zapalenie okrężnicy, zapalenie okrężnicy w przebiegu neutropenii (ang. neutropenic colitis), wodobrzusze, zapalenie przełyku, zaparcie. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (bardzo rzadko) martwica wątroby, encefalopatia wątrobowa (w obu przypadkach zgłoszono przypadki zgonu). Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo często) łysienie; (często) przemijające i łagodne zmiany paznokci i skóry; (rzadko) świąd, wysypka, rumień; (bardzo rzadko) zespół Stevens-Johnsona, martwicze oddzielanie się naskórka, rumień wielopostaciowy, złuszczające zapalenie skóry, pokrzywka, oddzielanie się paznokci od łożyska (pacjenci w trakcie leczenia powinni stosować przeciwsłoneczny krem ochronny do rąk oraz stóp); (nieznana) sklerodermia. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (bardzo często) ból stawów i mięśni; (nieznana) toczeń rumieniowaty układowy. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) reakcje w miejscu podania (w tym miejscowy obrzęk, ból, rumień, stwardnienie, w sporadycznych przypadkach wynaczynienie może prowadzić do zapalenia tkanki łącznej, zwłóknienia skóry i martwicy skóry); (rzadko) gorączka, odwodnienie, osłabienie, obrzęki i złe samopoczucie. Badania diagnostyczne: (często) znaczne zwiększenie aktywności aminotransferazy asparaginianowej (AST) i fosfatazy zasadowej; (niezbyt często) znaczne zwiększenie stężenia bilirubiny; (rzadko) zwiększenie stężenia kreatyniny. U pacjentek z rakiem piersi otrzymujących paklitaksel jako leczenie uzupełniające po podaniu AC (antracyklina z cyklofosfamidem), w porównaniu do pacjentek leczonych tylko AC, częściej występowała neurotoksyczność, reakcje nadwrażliwości, bóle stawów i/lub mięśni, niedokrwistość, zakażenia, gorączka, nudności i/lub wymioty oraz biegunka. Niemniej jednak, częstość występowania tych działań niepożądanych jest podobna, jak w przypadku stosowania paklitakselu w monoterapii, tak jak przedstawiono powyżej. Poniższe dane dotyczą 2 dużych badań klinicznych, podczas których stosowano paklitaksel jako leczenie pierwszego rzutu u pacjentek z rakiem jajnika (paklitaksel + cisplatyna: ponad 1050 pacjentek), 2 badań III fazy, podczas których stosowano leczenie pierwszego rzutu w przypadkach raka piersi z przerzutami: w tym w 1 z badań stosowano paklitaksel w skojarzeniu z doksorubicyną (paklitaksel + doksorubicyna: 267 pacjentek), w 2 badaniu - paklitaksel w skojarzeniu z trastuzumabem (zaplanowana analiza w podgrupach, paklitaksel + trastuzumab: 188 pacjentek) oraz 2 badań III fazy u pacjentów z zaawansowanym stadium niedrobnokomórkowego raka płuc (paklitaksel + cisplatyna: ponad 360 pacjentów). W przypadku zastosowania paklitakselu w chemioterapii pierwszego rzutu raka jajnika, podawanego w 3 h inf., działania neurotoksyczne, bóle mięśni i/lub stawów oraz reakcje uczuleniowe notowano częściej u pacjentek otrzymujących paklitaksel z następującym po tym podaniem cisplatyny, niż u pacjentek leczonych cyklofosfamidem, a następnie cisplatyną. Zahamowanie czynności szpiku kostnego występowało, jak się wydaje, rzadziej i miało łagodniejszy przebieg w przypadku stosowania paklitakselu w 3-godzinnej inf. z następującym po tym podaniem cisplatyny, niż u pacjentek leczonych cyklofosfamidem i cisplatyną. W przypadku chemioterapii pierwszego rzutu u pacjentek z rakiem piersi z przerzutami, którym podawano paklitaksel (220 mg/m2 pc.) w 3-godzinnej infuzji dożylnej 24 godziny po podaniu doksorubicyny (50 mg/m2 pc.), w porównaniu do standardowego leczenia w schemacie FAC (5-FU 500 mg/m2 pc., doksorubicyna 50 mg/m2 pc., cyklofosfamid 500 mg/m2 pc.), następujące działania niepożądane występowały częściej i miały cięższy przebieg: neutropenia, niedokrwistość, neuropatia obwodowa, bóle stawów i/lub mięśni, osłabienie, gorączka i biegunka. Nudności i wymioty występowały rzadziej, a ich przebieg był łagodniejszy po zastosowaniu leczenia skojarzonego paklitakselem (220 mg/m2 pc.) i doksorubicyną (50 mg/m2 pc.), w porównaniu do standardowego schematu FAC. Zastosowanie kortykosteroidów w premedykacji mogło przyczynić się do zmniejszenia częstości występowania i nasilenia nudności i wymiotów w ramieniu otrzymującym leczenie skojarzone paklitakselem i doksorubicyną. Następujące działania niepożądane (niezależnie od związku obserwowanych objawów z paklitakselem lub trastuzumabem) odnotowano częściej w trakcie leczenia pierwszego rzutu raka piersi z przerzutami, z zastosowaniem 3-godzinnej inf. paklitakselu w skojarzeniu z trastuzumabem, niż w przypadku podawania paklitakselu w monoterapii: niewydolność serca (8% wobec 1%), zakażenie (46% wobec 27%), dreszcze (42% wobec 4%), gorączka (47% wobec 23%), kaszel (42% wobec 22%), wysypka (39% wobec 18%), bóle stawów (37% wobec 21%), tachykardia (12% wobec 4%), biegunka (45% wobec 30%), wzmożone napięcie (11% wobec 3%), krwawienia z nosa (18% wobec 4%), trądzik (11% wobec 3%), opryszczka (12% wobec 3%), przypadkowe urazy (13% wobec 3%), bezsenność (25% wobec 13%), katar (22% wobec 5%), stan zapalny zatok (21% wobec 7%), reakcja w miejscu podania (7% wobec 1%). Część różnic częstości występowania może wynikać ze zwiększonej liczby oraz czasu trwania cykli leczenia skojarzonego paklitakselem i trastuzumabem w porównaniu do czasu podawania paklitakselu w monoterapii. Ciężkie zdarzenia zgłaszano z podobną częstością zarówno w przypadku skojarzonego podawania paklitakselu z trastuzumabem, jak i podczas podawania paklitakselu w monoterapii. Jeśli doksorubicynę podawano w skojarzeniu z paklitakselem u pacjentek z rakiem piersi z przerzutami, u 15% pacjentek obserwowano zaburzenia kurczliwości serca (ł20% zmniejszenie frakcji wyrzutowej lewej komory), w porównaniu do standardowego schematu FAC, kiedy częstość występowania tego zaburzenia wynosiła 10%. Zastoinową niewydolność serca obserwowano u <1% pacjentów otrzymujących paklitaksel i doksorubicynę, jak i standardowy schemat FAC. Podawanie paklitakselu w skojarzeniu z trastuzumabem u pacjentów, których wcześniej leczono antracyklinami, powodowało zwiększenie częstości oraz stopnia nasilenia niewydolności serca w porównaniu do pacjentów leczonych paklitakselem w monoterapii (ang. NYHA klasa I/II - 10% wobec 0%; NYHA klasa III/IV 2% wobec 1%). Rzadko opisywano zgony (patrz ChPL dotycząca trastuzumabu). We wszystkich przypadkach, z wyjątkiem rzadkich zgonów, uzyskiwano odpowiedź na właściwe leczenie. Popromienne zapalenie płuc opisywano u pacjentów otrzymujących paklitaksel w skojarzeniu z napromienianiem. Podczas badania klinicznego z udziałem 107 pacjentów z rozpoznaniem mięsaka Kaposi’ego w przebiegu AIDS, częstość występowania oraz nasilenie działań niepożądanych, za wyjątkiem zaburzeń układu krwiotwórczego oraz działań niepożądanych dotyczących wątroby (patrz poniżej), była porównywalna do częstości występowania oraz nasilenia działań niepożądanych występujących podczas podawania paklitakselu w monoterapii innych guzów litych. Zahamowanie czynności krwiotwórczej szpiku jest głównym czynnikiem toksycznym ograniczającym dawkę produktu leczniczego. Najważniejszym rodzajem hematologicznego działania toksycznego jest neutropenia. Podczas pierwszego cyklu leczenia ciężka neutropenia (<500 komórek/mm3) występowała u 20% pacjentów. Podczas całego okresu leczenia ciężką neutropenię obserwowano u 39% pacjentów. U 41% pacjentów neutropenia trwała >7 dni, a u 8% pacjentów przez 30-35 dni. U wszystkich obserwowanych pacjentów ustępowała ona po 35 dniach. Neutropenia o 4 stopniu nasilenia trwająca 7 dni występowała w 22% przypadków. Gorączka neutropeniczna związana z podaniem paklitakselu występowała u 14% pacjentów i w 1,3% cykli leczenia. W trzech przypadkach podczas podawania paklitakselu opisano występowanie posocznicy (2,8%) zakończonej zgonem pacjenta. Małopłytkowość obserwowano u 50% pacjentów, a w 9% przypadków miała ona ciężki przebieg (<50 000 komórek/mm3). Jedynie u 14% pacjentów nastąpiło zmniejszenie liczby płytek krwi <75 000 komórek/mm3, co najmniej raz w czasie trwania leczenia. Krwotoki związane z podaniem paklitakselu występowały u mniej niż 3% pacjentów i były miejscowe. Niedokrwistość (stężenie hemoglobiny <11 g/dl) obserwowano u 61% pacjentów, a u 10% pacjentów miała ona ciężki przebieg (stężenie hemoglobiny <8 g/dl). Transfuzja krwinek czerwonych była konieczna u 21% pacjentów. Wśród pacjentów (>50% leczonych inhibitorami proteazy) z prawidłowymi wyjściowymi parametrami czynności wątroby u 28% stwierdzono zwiększenie stężenia bilirubiny, u 43% fosfatazy zasadowej, a u 44% - AST. Ciężkie zaburzenia wartości wymienionych parametrów opisano w 1% przypadków.

Nie jest znane antidotum w przypadku przedawkowania paklitakselu. W przypadku przedawkowania pacjentów należy uważnie monitorować. Leczenie należy skierować na główne przewidywane objawy działania toksycznego, tzn. zahamowanie czynności szpiku kostnego, neurotoksyczność obwodowa i zapalenie błon śluzowych. Przedawkowaniu u dzieci i młodzieży może towarzyszyć ostra toksyczność spowodowana obecnością etanolu.

Paklitaksel jest lekiem o działaniu antagonistycznym wobec mikrotubuli, który sprzyja powstawaniu mikrotubuli z dimerów tubuliny i stabilizuje je zapobiegając ich depolimeryzacji. Wynikiem tego działania jest zahamowanie prawidłowej dynamicznej reorganizacji sieci mikrotubul, niezbędnej dla podstawowych czynności komórki związanej z interfazą i podziałem mitotycznym. Dodatkowo paklitaksel powoduje powstanie nieprawidłowych agregatów lub skupisk mikrotubul w trakcie całego cyklu komórkowego oraz wielu gwiazd mikrotubularnych w trakcie mitozy.

1 ml konc. do sporządzania roztw. do inf. zawiera 6 mg paklitakselu.