Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.
Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.
Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.
Szczepionka może być podawana od 6. tyg. życia. Schemat szczepienia podstawowego i przypominającego powinien być zgodny z oficjalnymi zaleceniami tj. z Programem Szczepień Ochronnych. W Belgii szczepienie podstawowe szczepionką przeciw poliomyelitis inaktywowaną rozpoczyna się u dzieci powyżej drugiego m-ca życia. Szczepionka może być podawana od 6. tyg. życia. Zaleca się zachowanie 8. tyg. odstępu pomiędzy pierwszą, a drugą dawką szczepionki oraz odstępu 8. miesięcznego pomiędzy dawką drugą a trzecią. Czwarta dawka powinna zostać podana w wieku 6 lat. Następnie zaleca się podawanie dawki przypominającej od 16. rż. i co 10 lat u dorosłych dla osób podróżujących do rejonów endemicznych.
Szczepionka powinna być podawana głęboko domięśniowo, u niemowląt i małych dzieci w przednio-boczną część uda; u starszych dzieci, młodzieży i dorosłych w mięsień naramienny.
Szczepionka jest przeciwwskazana u osób z nadwrażliwością na którykolwiek ze składników szczepionki, neomycynę lub polimyksynę (substancje, które mogą być obecne w ilościach śladowych w szczepionce), a także u osób, u których wystąpiły objawy uczuleniowe po wcześniejszym podaniu inaktywowanej szczepionki przeciwko poliomyelitis. Tak jak w przypadku innych szczepionek, szczepionka nie powinna być podawana osobom w okresie ostrych i ciężkich chorób przebiegających z gorączką. Łagodna infekcja nie jest przeciwwskazaniem do zastosowania szczepionki.
Zasady dobrej praktyki klinicznej wymagają, aby szczepienie poprzedzone było przeprowadzeniem dokładnego wywiadu lekarskiego (ze szczególnym uwzględnieniem poprzednich szczepień i działań niepożądanych, które mogły być nimi spowodowane) oraz badaniem lekarskim. Tak jak w przypadku innych szczepionek podawanych we wstrzyknięciach, należy zapewnić pacjentom możliwość odpowiedniego natychmiastowego leczenia w przypadku wystąpienia po szczepieniu reakcji anafilaktycznych. Czynna odpowiedź immunologiczna, to znaczy wytwarzanie przeciwciał, może być osłabiona u pacjentów z zaburzeniami odporności wynikającymi np. ze stosowania leków immunosupresyjnych, chorób genetycznych, zakażenia wirusem HIV, a także z innych przyczyn. Szczepionka powinna być ostrożnie stosowana u osób z trombocytopenią lub zaburzeniami krzepnięcia. Po podaniu domięśniowym szczepionki może u nich wystąpić krwawienie. Preparat w żadnym przypadku nie powinien być podawany dożylnie. Należy wziąć pod uwagę ryzyko wystąpienia bezdechu oraz konieczność monitorowania czynności oddechowych przez 48-72 h w przypadku podawania dawek szczepienia pierwotnego bardzo niedojrzałym wcześniakom (urodzonym <28. tyg. ciąży), szczególnie dotyczy to dzieci, u których występowały objawy niedojrzałości układu oddechowego. Z uwagi na znaczne korzyści wynikające ze szczepienia tej grupy niemowląt, nie należy rezygnować ze szczepienia ani go odraczać. Preparat nie ma wpływu lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.
Zgodnie z obecnie przyjętą praktyką w czasie jednej sesji szczepiennej podaje się kilka szczepionek. W przypadku jednoczesnego podawania różnych szczepionek należy podawać je w różne miejsca ciała. Szczepionkę można podawać jednocześnie z innymi szczepionkami zawierającymi antygeny błonicy, tężca i krztuśca (DTP), wirusa zapalenia wątroby typu B oraz Haemophilus influenzae typ b (Hib), jednakże miejsca szczepienia muszą być różne.
Nie ma odpowiednich danych klinicznych na temat stosowania szczepionki w okresie ciąży i karmienia piersią oraz odpowiednich badań na zwierzętach dotyczących wpływu na czynności rozrodcze.
Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) senność. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) biegunka, wymioty. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo często) utrata apetytu. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) ból, zaczerwienienie i obrzęk w miejscu podania, gorączka. Zaburzenia psychiczne: (bardzo często) nerwowość, niepokój, nietypowy płacz. Monitorowanie bezpieczeństwa po wprowadzeniu do obrotu. Zaburzenia układu immunologicznego: reakcje alergiczne, w tym reakcje anafilaktyczne i anafilaktoidalne. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: bezdech u bardzo niedojrzałych wcześniaków (urodzonych Ł28. tyg. ciąży).
Po zakończeniu szczepienia pierwotnego obejmującego dwie dawki u ponad 99% niemowląt stwierdzono przeciwciała neutralizujące przeciw 3 serotypom wirusa poliomyelitis. U wszystkich niemowląt stwierdzono przeciwciała neutralizujące przeciw 3 serotypom wirusa poliomyelitis po zakończeniu szczepienia pierwotnego obejmującego trzy dawki.
1 dawka szczepionki (0,5 ml) zawiera: 40 jednostek antygenu D inaktywowanego wirusa polio typ 1 (szczep Mahoney), 8 jednostek antygenu D inaktywowanego wirusa polio typ 2 (szczep MEF-1), 32 jednostki antygenu D inaktywowanego wirusa polio typ 3 (szczep Saukett).
Ładowanie komentarzy nie powiodło się. Spróbuj ponownie za chwilę.
Nasza strona używa plików cookies, czyli ciasteczek.
Do czego są one potrzebne mogą dowiedzieć się Państwo tutaj Korzystając ze strony, wyrażają Państwo zgodę na używanie ciasteczek (cookies). Ustawienia dotyczące przechowywania ciasteczek można zmienić w swojej przeglądarce.
OŚWIADCZENIE
Wejście do serwisu dla lekarzy i farmaceutów wymaga
potwierdzenia oświadczenia widocznego na stronie. Jeśli nie spełniasz wymienionych
warunków, kliknij przycisk Pomiń.
LekSeek Polska Spółka z o. o. Sp.k. oświadcza, że udostępniany ze strony: receptuariusz.pl
program informatyczny do wystawiania recept jest tylko narzędziem pomocniczym ułatwiającym
sporządzenie recepty, a zastosowanie konkretnego leku w określonej dawce jest w każdym wypadku
elementem indywidualnej terapii, której postać jest wynikiem medycznego rozpoznania stanu zdrowia
danego pacjenta dokonanego przez lekarza medycyny i na jego wyłączną odpowiedzialność zarówno pod
względem medycznym, jak i formalnej zgodności wystawianej recepty z właściwymi przepisami i
wymaganiami instytucji publicznoprawnych zajmujących się organizacją, regulacją i finansowaniem rynku usług medycznych.
Komentarze [0]