Leczenie należy rozpocząć pod nadzorem personelu medycznego posiadającego doświadczenie w leczeniu zespołu krótkiego jelita (ang. SBS). Nie należy rozpoczynać leczenia do chwili, kiedy można przyjąć, że nie nastąpi już jakakolwiek adaptacja jelita. Przed rozpoczęciem leczenia należy zoptymalizować i ustabilizować dożylną podaż płynów i pokarmów. Ocena kliniczna przeprowadzana przez lekarza powinna uwzględniać indywidualne cele terapeutyczne i preferencje pacjenta. Leczenie należy przerwać, jeżeli nie uzyska się ogólnej poprawy stanu pacjenta. U wszystkich pacjentów należy na bieżąco ściśle monitorować skuteczność i bezpieczeństwo stosowania leku zgodnie z wytycznymi dotyczącymi leczenia klinicznego. Dorośli. Zalecana dawka produktu leczniczego to 0,05 mg/kg mc. raz/dobę. Objętość wstrzyknięć zależy od mc., szczegóły patrz ChPL. Z powodu niejednorodności populacji chorych z SBS, w przypadku niektórych pacjentów należy rozważyć ściśle monitorowane zmniejszanie dawki dobowej w celu optymalizacji tolerancji leczenia. W przypadku pominięcia dawki należy wstrzyknąć ją jak najszybciej tego samego dnia. Wynik leczenia należy ocenić po upływie 6 m-cy. Ograniczone dane z badań klinicznych wykazały, że u niektórych pacjentów czas do uzyskania odpowiedzi na leczenie może być wydłużony (tj. u pacjentów, u których zachowany jest odcinek okrężniczo-odbytniczy lub końcowy odcinek jelita krętego); jeśli nie obserwuje się poprawy po upływie 12 m-cy, należy ponownie rozważyć potrzebę kontynuacji leczenia. Leczenie ciągłe zaleca się u pacjentów, u których odstąpiono od żywienia pozajelitowego. Dzieci i młodzież (w wieku ł1 roku). Leczenie należy rozpocząć pod nadzorem personelu medycznego posiadającego doświadczenie w leczeniu SBS u dzieci i młodzieży. Zalecana dawka produktu leczniczego u dzieci i młodzieży (w wieku 1-17 lat) jest taka sama jak u dorosłych (0,05 mg/kg mc. raz/dobę). Objętość wstrzyknięć produktu o mocy 5 mg na fiolkę w zależności od mc., szczegóły patrz ChPL. Dla dzieci i młodzieży dostępny jest również produkt o mocy 1,25 mg na fiolkę (pacjenci o mc. <20 kg). W przypadku pominięcia dawki, należy wstrzyknąć ją tak szybko jak to możliwe, tego samego dnia. Zalecany czas trwania leczenia to 6 m-cy. Po tym czasie należy przeprowadzić ocenę wyniku leczenia. U dzieci w wieku poniżej dwóch lat leczenie należy oceniać po 12 tyg. Dane dotyczące leczenia dzieci i młodzieży w okresie dłuższym niż 6 m-cy nie są dostępne. Pacjenci w podeszłym wieku. U pacjentów w wieku powyżej 65 lat nie ma konieczności modyfikacji dawkowania. Zaburzenia czynności nerek. U dzieci i młodzieży oraz dorosłych z łagodnymi zaburzeniami czynności nerek nie ma konieczności modyfikacji dawkowania. U dzieci i młodzieży oraz dorosłych z umiarkowanymi i ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (ClCr poniżej 50 ml/min) oraz schyłkową niewydolnością nerek, dawkę dobową należy zmniejszyć o 50%. Zaburzenia czynności wątroby. W oparciu o badanie przeprowadzone wśród pacjentów zakwalifikowanych do grupy B według skali Childa-Pugha nie ma konieczności modyfikacji dawkowania u pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby. Produkt leczniczy nie był badany u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Dzieci i młodzież. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności produktu leczniczego u dzieci poniżej 1 rż. Dane nie są dostępne.

Po rekonstytucji roztw. należy podawać raz/dobę jako podskórne wstrzyknięcie, zmieniając kolejno miejsca wstrzyknięć o 1 między 4 kwadrantami brzucha. W przypadku gdy wstrzyknięcie w brzuch jest niemożliwe ze względu na ból, zbliznowacenie lub stwardnienie tkanki można również wykonać wstrzyknięcie w udo. Leku nie wolno podawać dożylnie lub domięśniowo.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą lub na śladową obecność tetracyklin. Wykryty lub podejrzewany nowotwór. Nie stosować u pacjentów z nowotworami przewodu pokarmowego, w tym również z nowotworami wątroby i dróg żółciowych w wywiadzie w trakcie ostatnich 5 lat.

W momencie rozpoczęcia terapii produktem należy wykonać kolonoskopię z usunięciem polipów. Zaleca się wykonywanie kolejnych kolonoskopii co najmniej co pięć lat. W oparciu o charakterystykę pacjenta (np. wiek, schorzenie wtórne) należy dokonać indywidualnej oceny dotyczącej zwiększonej częstości wykonywania badań. W przypadku wykrycia polipu zalecane jest postępowanie zgodne z obowiązującymi wytycznymi dotyczącymi polipów. W przypadku stwierdzenia nowotworu terapię produkten należy przerwać. W badaniu rakotwórczości na szczurach stwierdzono łagodne nowotwory jelita cienkiego i pozawątrobowych dróg żółciowych. Obserwacji tych nie potwierdzono w badaniach klinicznych trwających ponad 1 rok. W przypadku wykrycia nowotworu należy go usunąć. W przypadku stwierdzenia nowotworu terapię produktem należy przerwać. W badaniach klinicznych zgłaszano przypadki zapalenia pęcherzyka żółciowego, zapalenia dróg żółciowych i kamicy żółciowej. Zasadność kontynuowania terapii produktem należy ocenić ponownie w przypadku wystąpienia objawów związanych z zapaleniem pęcherzyka żółciowego lub dróg żółciowych. W badaniach klinicznych zgłaszano przypadki działań niepożądanych związanych z trzustką, takie jak przewlekłe i ostre zapalenie trzustki, zwężenie dróg żółciowych, zakażenie trzustki i zwiększenie amylazy i lipazy we krwi. Zasadność kontynuowania terapii produktem należy ocenić ponownie w przypadku wystąpienia działań niepożądanych związanych z trzustką. Pacjenci z zespołem krótkiego jelita powinni pozostawać pod ścisłą kontrolą zgodnie z wytycznymi dotyczącymi leczenia klinicznego. Zwykle obejmuje ona obserwację objawów przedmiotowych i podmiotowych czynności jelita krótkiego, pęcherzyka żółciowego i dróg żółciowych oraz trzustki, a także, jeśli jest to wskazane, dodatkowe badania laboratoryjne i odpowiednie badania obrazowe. W badaniach klinicznych zgłaszano przypadki niedrożności jelit. Zasadność kontynuowania terapii produktem należy ocenić ponownie w przypadku nawracającej niedrożności jelit. Z powodu zwiększonego wchłaniania płynów pacjenci z chorobami układu krążenia, takimi jak niewydolność serca i nadciśnienie tętnicze powinni pozostawać pod obserwacją w celu wykrycia przewodnienia, szczególnie w trakcie rozpoczynania terapii. Pacjenci powinni być pouczeni o konieczności konsultacji z lekarzem w przypadku nagłego przyrostu mc., obrzęku kostek i/lub duszności. Zasadniczo, przewodnienia można uniknąć przez odpowiednią i wykonaną we właściwym momencie ocenę potrzeb żywienia pozajelitowego. Oceny takiej należy dokonywać częściej w ciągu 3 1-szych m-cy leczenia. Zasadność kontynuowania terapii lekiem należy ocenić ponownie w przypadku znaczącego nasilenia się choroby układu krążenia. Pacjenci otrzymujący jednocześnie produkty lecznicze podawane drogą doustną wymagające ustalenia dawki lub produkty z wąskim indeksem terapeutycznym powinni podlegać ścisłej obserwacji ze względu na potencjalnie nasilone wchłanianie jelitowe. Leku nie badano u pacjentów z jednocześnie występującymi ciężkimi, klinicznie niestabilnymi chorobami (np. układu krwionośnego, oddechowego, nerek, zakażenia, endokrynologicznymi, wątroby lub OUN) lub u pacjentów z nowotworami w wywiadzie w ciągu ostatnich 5 lat. Zalecane jest zachowanie ostrożności w trakcie stosowania leku. Leku nie badano u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby. Dane zebrane na podstawie stosowania u pacjentów z umiarkowaną niewydolnością wątroby nie sugerują potrzeby ograniczania zastosowania. Z powodu ryzyka odwodnienia przerwanie leczenia lekiem należy przeprowadzić z zachowaniem ostrożności. Lek zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg)/dawkę. Oznacza to, że jest zasadniczo „wolny od sodu”. Należy zachować ostrożność w przypadku podawania Revestive pacjentom ze znaną nadwrażliwością na tetracykliny. Lek ma niewielki wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Jednakże w badaniach klinicznych zgłaszano przypadki omdlenia. Takie zdarzenia mogą wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Nie przeprowadzono badań klinicznych dotyczących interakcji z produktami leczniczymi. Badanie in vitro wykazało, że teduglutyd nie hamuje działania metabolizujących leki enzymów cytochromu P450. W oparciu o efekt działania farmakodynamicznego teduglutydu istnieje możliwość zwiększonego wchłaniania jednocześnie stosowanych produktów leczniczych.

Brak wystarczających danych dotyczących stosowania leku u kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach nie wykazały jego bezpośredniego lub pośredniego szkodliwego wpływu na reprodukcję. W celu zachowania ostrożności zaleca się unikanie stosowania leku w okresie ciąży. Nie wiadomo, czy teduglutyd przenika do mleka kobiecego. U szczurów średnie stężenie teduglutydu w mleku stanowiło mniej niż 3% stężenia w osoczu matki po pojedynczym podskórnym podaniu dawki 25 mg/kg. Nie można wykluczyć ryzyka dla noworodka/niemowlęcia karmionego piersią. W celu zachowania ostrożności zaleca się unikanie stosowania produktu w okresie karmienia piersią. Brak jest danych dotyczących wpływu teduglutydu na płodność ludzi. Dane z badań na zwierzętach nie wykazały żadnego upośledzenia płodności.

Działania niepożądane zostały zebrane w 2 kontrolowanych placebo badaniach klinicznych z udziałem 109 pacjentów z SBS w dawce 0,05 mg/kg/dobę i 0,10 mg/kg/dobę przez okres do 24 tyg. U ok. 52% pacjentów leczonych preparatem wystąpiły działania niepożądane (w porównaniu z 36% pacjentów, którym podawano placebo). Najczęściej zgłaszanymi działaniami niepożądanymi były ból brzucha i wzdęcia (49%), infekcje układu oddechowego (28%), nudności (27%), reakcje w miejscu wstrzyknięcia (21%), ból głowy (17%), wymioty (14%) i obrzęki obwodowe (10%). U ok. 38% pacjentów ze stomią wystąpiły żołądkowo-jelitowe powikłania stomii. Większość tych objawów miała przebieg łagodny lub umiarkowany. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (bardzo często) infekcja układu oddechowego; (często) grypa. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (często) zmniejszony apetyt. Zaburzenia psychiczne: (często) niepokój, zaburzenia snu. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) ból głowy; (często) parestezje. Zaburzenia serca: (często) zastoinowa niewydolność serca. Zaburzenia naczyniowe: (często) uderzenia gorąca; (niezbyt często) omdlenie. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) duszność, kaszel. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) ból brzucha i wzdęcia, wymioty, nudności, żołądkowo-jelitowe powikłania stomii (są postrzegane raczej jako przejaw skuteczności niż działanie niepożądane); (często) zapalenie trzustki, niedrożność jelit. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (często) cholestaza i zapalenie pęcherzyka żółciowego. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) alergiczne zapalenie skóry. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (często) ból stawów. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (często) kolka nerkowa, bolesność kąta żebrowokręgowego. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) obrzęk obwodowy, reakcja w miejscu wstrzyknięcia; (często) ból klatki piersiowej, poty nocne. Badania diagnostyczne: (często) zwiększona ilość białka C-reaktywnego. Zgodnie z potencjalnymi właściwościami immunogennymi produktów leczniczych zawierających peptydy, stosowanie leku może prawdopodobnie powodować pojawienie się przeciwciał. W badaniach fazy 3 z udziałem pacjentów z zespołem krótkiego jelita (ang. SBS), którzy otrzymywali produkt przez okres do 1 roku, 30% pacjentów wytworzyło przeciwciała przeciw teduglutydowi, a 40% pacjentów wytworzyło przeciwciała przeciw białku E. coli (pozostałości białka komórek gospodarza z etapu wytwarzania). Powstawanie przeciwciał nie wiązało się z klinicznie istotnymi obserwacjami dotyczącymi bezpieczeństwa, zmniejszoną skutecznością lub zmieniona farmakokinetyką leku. Reakcje w miejscu wstrzyknięcia wystąpiły u ok. 21% pacjentów leczonych teduglutydem. Wydaje się, że reakcje te zależą od dawki i występowały one z tą samą częstością u pacjentów, którym podawano zalecaną dawkę 0,05 mg/kg/dobę, jak i u pacjentów, którym podawano placebo (reakcje w miejscu wstrzyknięcia wystąpiły u 12% pacjentów otrzymujących placebo, 12% pacjentów otrzymujących teduglutyd w dawce 0,05 mg/kg/dobę i 41% pacjentów otrzymujących teduglutyd w dawce 0,10 mg/kg/dobę). Reakcje te obejmowały rumień w miejscu wstrzyknięcia, krwiak w miejscu wstrzyknięcia i ból w miejscu wstrzyknięcia. W trakcie 7 pierwszych dni terapii lek obserwowano niewielkie zwiększenie ilości białka C-reaktywnego o ok. 25 mg/l, które stale zmniejszało się w trakcie podawania kolejnych wstrzyknięć. Po 24 tyg. leczenia produktem wykazano u pacjentów niewielkie ogólne zwiększenie ilości białka C-reaktywnego, średnio o około 1,5 mg/l. Zmiany te nie były związane z jakimikolwiek zmianami innych parametrów laboratoryjnych, ani z jakimikolwiek zgłaszanymi objawami klinicznymi.

Maks. dawka teduglutydu badana w trakcie rozwoju klinicznego wynosiła 86 mg/dobę, przez 8 dni. Nie odnotowano nieoczekiwanych układowych objawów niepożądanych. W przypadku przedawkowania, pacjent powinien być ściśle obserwowany przez personel medyczny.

Naturalnie występujący u ludzi glukagonopodobny peptyd 2 (ang. GLP-2) jest wydzielanym przez komórki L jelita peptydem, który wzmaga przepływ krwi w jelitach i żyle wrotnej, wzmaga wydzielanie kwasu solnego w żołądku i zmniejsza motorykę jelit. Teduglutyd jest analogiem GLP-2, peptydu wydzielanego przez komórki jelit typu L. W kilku badaniach nieklinicznych wykazano, że teduglutyd wpływa na ochronę integralności błon śluzowych stymulując naprawę i normalny wzrost jelit poprzez zwiększoną wysokość kosmków i głębokość krypt.

1 fiolka zawiera 5 mg teduglutydu.