Reumatoidalne zapalenie stawów. Dorośli i osoby w podeszłym wieku. Dawkowanie należy dostosować indywidualnie. Zalecane dawkowanie wynosi od 1-3 g/dobę. Najczęściej stosowaną dawką są 2 tabl. dojelitowe 2x/dobę. Zaleca się rozpoczynać leczenie od mniejszych dawek i stopniowo je zwiększać zgodnie ze schematem: dzień 1 do 4: rano 1 tabl. dojelitowa, wieczorem 2 tabl. dojelitowe; dzień 5 do 8: rano 1 tabl. dojelitowa, wieczorem 2 tabl. dojelitowe; dzień 9 i następne: rano 2 tabl. dojelitowa, wieczorem 2 tabl. dojelitowe. Jeśli reakcja pacjenta na leczenie jest niezadowalająca przez okres 2-3 miesięcy, dobową dawkę sulfasalazyny można zwiększyć maks. do 3 g. U pacjentów, u których wystąpiły działania niepożądane można czasowo zmniejszyć dawkę. Choroby zapalne jelit (np. wrzodziejące zapalenie jelita grubego, choroba Crohna). Dawkowanie należy dostosować indywidualnie w zależności od stanu klinicznego, tolerancji produktu przez pacjenta i reakcji pacjenta na leczenie. Zaleca się, aby u pacjentów, którzy nigdy wcześniej nie byli leczeni sulfasalazyną, zwiększać dawkę stopniowo przez kilka tyg. Dawka dobowa powinna być rozłożona równomiernie na dawki podzielone. Ostra postać choroby. Dorośli i osoby w podeszłym wieku. Ciężkie zaostrzenia choroby: 2-4 tabl. 3-4x/dobę (3-8 g/dobę). Łagodne i umiarkowane rzuty: 2 tabl. 3-4x/dobę. Dzieci. 40-60 mg/kg mc./dobę w 3-6 dawkach podzielonych. Leczenie podtrzymujące. Dorośli i osoby w podeszłym wieku. Zalecana dawka podtrzymująca w leczeniu pacjentów z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego oraz z chorobą Crohna w stadium remisji to 2 tabl. 2-3x/dobę. Leczenie tą dawką nie powinno być przerywane i należy je kontynuować długotrwale, jeśli nie wystąpią działania niepożądane. W razie zaostrzenia choroby dawkę zwiększa się do ilości 2-4 tabl. podawanych 3-4x/dobę. Dzieci. 20-30 mg/kg mc./dobę w 3-6 dawkach podzielonych.

Tabl. należy przyjmować podczas posiłków połykając w całości, nie wolno ich kruszyć ani łamać. Należy przyjmować odpowiednią ilość płynów podczas stosowania sulfasalazyny.

Nadwrażliwość na sulfonamidy lub salicylany. Porfiria ostra przerywana i porfiria mieszana. Stosowanie u dzieci poniżej 2 rż. Niedrożność dróg moczowych lub jelit.

Należy kontrolować obraz krwi (włącznie z rozmazem białych krwinek) i czynność wątroby przed rozpoczęciem leczenia oraz co 2 tyg. w czasie pierwszych 3 m-cy leczenia. Przez okres kolejnych 3 m-cy należy przeprowadzać okresowe badania kontrolne co 4 tyg. Następnie obraz krwi i czynność wątroby należy kontrolować co 3 m-ce. Przed leczeniem i w regularnych odstępach czasu podczas leczenia należy kontrolować czynność nerek. Sulfasalazynę należy ostrożnie stosować u pacjentów z niedoborem dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej, ponieważ może ona powodować niedokrwistość hemolityczną. Zmiany w obrazie krwi (np. makrocytoza i pancytopenia) zależne od niedoboru kwasu foliowego mogą być leczone kwasem foliowym lub folinowym. Sulfasalazyna może powodować żółte zabarwienie skóry i moczu. Preparat należy ostrożnie stosować u pacjentów z ciężką alergią i astmą oskrzelową, zaburzeniami czynności nerek lub wątroby. Pacjent powinien wypijać odpowiednią ilość płynów, aby zapobiec krystalurii i tworzeniu się kamieni. Preparat zawiera glikol propylenowy, który może powodować alergię.

Istnieją doniesienia o zmniejszonym wchłanianiu digoksyny podczas jednoczesnego stosowania sulfasalazyny. Może wystąpić niedobór kwasu foliowego, ponieważ sulfasalazyna hamuje jego wchłanianie. Ryfampicyna zmniejsza stężenie w osoczu sulfapirydyny - jednego z metabolitów sulfasalazyny. Jest to prawdopodobnie związane z silnym działaniem ryfampicyny indukującym enzymy wątrobowe. Znaczenie kliniczne nie jest do końca poznane. Istnieją doniesienia o supresji szpiku kostnego i leukopenii związanej z jednoczesnym podaniem doustnym sulfasalazyny i merkaptopuryny, lub azatiopryny. Badania in vitro wykazują, że sulfasalazyna hamuje metylotransferazę tiopuryny, która bierze udział w metabolizowaniu merkaptopuryny. Jest wiele doniesień wskazujących na to, że u pacjentów wystawionych na działanie sulfasalazyny lub jej metabolitów - mesalaminy lub mesalazyny można uzyskiwać fałszywie większe, niż są w rzeczywistości, stężenia normetanefryny w moczu oznaczane metodą chromatografii cieczowej.

Kategoria stosowania leku w ciąży B. Sulfasalazyna może być stosowana przez kobiety w ciąży, jedynie w przypadku zdecydowanej konieczności. Sulfasalazyna i jej metabolity przenikają przez barierę łożyskową oraz do mleka matki, ale ilości leku obecne w pokarmie matki nie powinny stanowić zagrożenia dla zdrowego dziecka. U wcześniaków i u noworodków z żółtaczką fizjologiczną wskazana jest ostrożność.

Niektóre działania niepożądane zależą od dawki leku i często takie objawy można złagodzić zmniejszając dawkowanie. Około 75% działań niepożądanych występuje w ciągu 3 m-cy od rozpoczęcia leczenia, a ponad 90% w ciągu 6 m-cy. Częste. Ogólne: ból głowy, gorączka, utrata apetytu. Krew: leukopenia, niedokrwistość hemolityczna, makrocytoza. Przewód pokarmowy: bóle brzucha, nudności, zaburzenia żołądkowe. Wątroba: zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych. Skóra: wysypka, pokrzywka, świąd, rumień. Inne: przemijająca oligospermia, indukcja autoprzeciwciał.

Najczęstsze objawy przedawkowania sulfasalazyny to: nudności i wymioty. Prawdopodobieństwo wystąpienia groźnego w skutkach zatrucia w wyniku przedawkowania sulfasalazyny jest niewielkie u pacjentów z prawidłową czynnością nerek. Sposób postępowania po przedawkowaniu: po wystąpieniu pierwszych objawów przedawkowania należy opróżnić żołądek, następnie podać duże ilości płynów dożylnie, aby utrzymać dużą diurezę, doprowadzić do alkalizacji podając dożylnie roztwór dwuwęglanu sodu. Należy pamiętać o ryzyku wystąpienia skąpomoczu i bezmoczu. Jeśli wystąpi bezmocz, wskazana jest dializa. W przypadku methemoglobinemii (sinica) należy podać powoli dożylnie błękit metylenowy 1-2 mg/kg mc. Poza tym zastosować leczenie objawowe.

Lek przeciwzapalny stosowany w chorobach przewodu pokarmowego.

1 tabl. dojelitowa zawiera 500 mg sulfasalazyny.