Leczenie powinien rozpoczynać i nadzorować lekarz mający doświadczenie w leczeniu SLE. Dawkowanie. Zalecana dawka to 300 mg, podawana co 4 tyg. w inf. dożylnej trwającej 30 minut. U pacjentów, u których w wywiadzie występują reakcje związane z infuzją, przed inf. anifrolumabu można zastosować premedykację (np. lekiem przeciwhistaminowym). Pominięcie dawki. Jeśli zaplanowana inf. zostanie pominięta, leczenie należy zastosować tak szybko, jak to możliwe. Należy zachować minimalny odstęp pomiędzy dawkami wynoszący 14 dni. Pacjenci w podeszłym wieku (ł65 lat). Nie ma konieczności dostosowania dawki. Dostępna jest ograniczona ilość informacji dotyczących osób ł65 lat (n=20); brak danych o pacjentach >75 lat. Zaburzenia czynności nerek. Nie ma konieczności dostosowania dawki. Brak danych dotyczących stosowania produktu leczniczego u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek lub schyłkową niewydolnością nerek. Zaburzenia czynności wątroby. Nie ma konieczności dostosowania dawki. Dzieci i młodzież. Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności produktu u dzieci i młodzieży (<18 lat). Dane nie są dostępne.

Produktu nie wolno podawać w krótkim wstrzyknięciu dożylnym lub jako bolus. Po rozcieńczeniu produktu roztw. chlorku sodu do wstrzyk. o stężeniu 9 mg/ml (0,9%), produkt jest podawany w inf. trwającej 30 minut przez zestaw do inf. dożylnej z wbudowanym jałowym filtrem o małej zdolności wiązania białek i średnicy porów 0,2 lub 0,22 mikrona. Prędkość wlewu można zmniejszyć lub przerwać inf., jeśli u pacjenta wystąpi reakcja związana z inf.. Po zakończeniu wlewu, zestaw do inf. powinien być przepłukany 25 ml roztw. chlorku sodu do wstrzykiwań o stężeniu 9 mg/ml (0,9%), aby upewnić się, że cały roztwór do inf. został podany. Nie należy jednocześnie podawać żadnych innych produktów leczniczych przez ten sam zestaw do inf. Instrukcja dotycząca rozcieńczania produktu przed podaniem, sczegóły patrz ChPL.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

W celu poprawienia identyfikowalności biologicznych produktów leczniczych należy czytelnie zapisać nazwę i numer serii podawanego produktu. Anifrolumab nie był badany w skojarzeniu z innymi terapiami biologicznymi, w tym terapiami celowanymi ukierunkowanymi na limfocyty B. Dlatego nie zaleca się leczenia anifrolumabem w skojarzeniu z terapiami biologicznymi. Anifrolumab nie był badany u pacjentów z ciężkim aktywnym toczniem rumieniowatym z zajęciem OUN lub ciężkim aktywnym toczniowym zapaleniem nerek. Po podaniu anifrolumabu zgłaszano ciężkie reakcje nadwrażliwości, w tym anafilaksję. W badaniach klinicznych kontrolowanych placebo ciężkie reakcje nadwrażliwości (w tym obrzęk naczynioruchowy) były zgłaszane u 0,6% pacjentów otrzymujących anifrolumab. U pacjentów z historią występowania w wywiadzie reakcji związanych z inf. i/lub nadwrażliwości, przed inf. anifrolumabu można zastosować premedykację (np. lekiem przeciwhistaminowym). Jeśli wystąpi ciężka reakcja związana z infuzją lub ciężka reakcja nadwrażliwości (np. anafilaksja) należy natychmiast przerwać podawanie anifrolumabu i rozpocząć odpowiednie leczenie. Anifrolumab zwiększa ryzyko zakażeń układu oddechowego i zakażenia wirusem półpaśca (obserwowano przypadki półpaśca rozsianego). U pacjentów z SLE przyjmujących również leki immunosupresyjne może wystąpić zwiększone ryzyko zakażeń wirusem półpaśca. W kontrolowanych badaniach klinicznych występowały ciężkie zakażenia, czasami prowadzące do śmierci, również u pacjentów otrzymujących anifrolumab. Ze względu na mechanizm działania, anifrolumab należy stosować z zachowaniem ostrożności u pacjentów z przewlekłym zakażeniem, nawracającymi zakażeniami w wywiadzie lub znanymi czynnikami ryzyka zakażenia. Leczenia anifrolumabem nie należy rozpoczynać u pacjentów z jakimkolwiek klinicznie istotnym aktywnym zakażeniem do czasu, gdy zakażenie ustąpi lub będzie odpowiednio leczone. Należy pouczyć pacjentów, by zgłaszali się po poradę medyczną, jeśli wystąpią u nich przedmiotowe lub podmiotowe objawy klinicznie istotnego zakażenia. Jeśli u pacjenta wystąpi zakażenie lub jeśli pacjent nie reaguje na standardowe leczenie, należy go ściśle monitorować i starannie rozważyć przerwanie leczenia anifrolumabem aż do ustąpienia zakażenia. Nie przeprowadzono badań u pacjentów z pierwotnym niedoborem odporności w wywiadzie. Z badań klinicznych kontrolowanych placebo wyłączono pacjentów z czynną gruźlicą lub utajoną gruźlicą w wywiadzie, u których nie można było potwierdzić przebycia odpowiedniej kuracji. Przed rozpoczęciem stosowania anifrolumabu u pacjentów z nieleczoną utajoną gruźlicą należy rozważyć leczenie przeciwgruźlicze. Anifrolumabu nie należy podawać pacjentom z czynną gruźlicą. Brak dostępnych danych dotyczących odpowiedzi immunologicznej na szczepienia. Przed rozpoczęciem leczenia, należy rozważyć ukończenie wszystkich właściwych szczepień zgodnie z obecnie obowiązującymi wytycznymi w zakresie immunizacji. Należy unikać jednoczesnego stosowania żywych lub atenuowanych szczepionek u pacjentów leczonych anifrolumabem. Wpływ leczenia anifrolumabem na potencjalny rozwój nowotworów złośliwych nie jest znany. Nie przeprowadzono badań z udziałem pacjentów z nowotworem złośliwym w wywiadzie; jednak pacjenci z płaskonabłonkowym lub podstawnokomórkowym rakiem skóry oraz rakiem szyjki macicy, u których dokonano pełnej resekcji i przeprowadzono odpowiednie leczenie, kwalifikowali się do udziału w badaniach klinicznych z SLE. W badaniach klinicznych kontrolowanych placebo po podaniu każdej z badanych dawek nowotwory złośliwe (w tym nieczerniakowe nowotwory skóry) były zgłaszane u 1,2% pacjentów otrzymujących anifrolumab, w porównaniu z 0,6% pacjentów otrzymujących placebo (EAIR: odpowiednio 1,2 i 0,7/100 pacjento-lat). Nowotwory złośliwe, z wyjątkiem nieczerniakowych nowotworów skóry, obserwowano u 0,7% i 0,6% pacjentów otrzymujących odpowiednio anifrolumab i placebo. U pacjentów otrzymujących anifrolumab nowotworami złośliwymi obserwowanymi u więcej niż 1 pacjenta były rak piersi i rak płaskonabłonkowy. Należy wziąć pod uwagę indywidualny stosunek korzyści do ryzyka u pacjentów ze znanymi czynnikami ryzyka wystąpienia lub nawrotu nowotworu złośliwego. Należy zachować ostrożność rozważając kontynuację leczenia u pacjentów, u których wystąpi nowotwór złośliwy. Lek nie ma wpływu lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji. Nie należy oczekiwać, by anifrolumab był metabolizowany przez enzymy wątrobowe lub wydalany przez nerki. Powstawanie niektórych enzymów CYP450 jest hamowane przez zwiększony poziom niektórych cytokin podczas przewlekłego stanu zapalnego. Anifrolumab w niewielkim stopniu obniża stężenia niektórych cytokin; jego wpływ na aktywność CYP450 jest nieznany. U pacjentów poddawanych leczeniu z użyciem substratów CYP o wąskim indeksie terapeutycznym, których dawkowanie ustala się indywidualnie (np. warfaryną), należy rozważyć monitorowanie terapii. Nie badano jednoczesnego podawania anifrolumabu ze szczepionkami.

Istnieją ograniczone dane (mniej niż 300 ciąż o znanym przebiegu) dotyczące stosowania produktu leczniczego u kobiet w okresie ciąży. Badania na zwierzętach są niejednoznaczne w odniesieniu do toksycznego wpływu na reprodukcję. Produkt nie jest zalecany podczas ciąży oraz u kobiet w wieku rozrodczym niestosujących antykoncepcji, chyba, że możliwe korzyści uzasadniają potencjalne ryzyko. Nie wiadomo, czy anifrolumab przenika do mleka ludzkiego. Anifrolumab był wykrywany w mleku samic małp cynomolgus. Nie można wykluczyć ryzyka dla dziecka karmionego piersią. Należy podjąć decyzję czy przerwać karmienie piersią czy przerwać podawanie produktu biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia dla matki. Brak danych dotyczących płodności u ludzi. Badania na zwierzętach wykazały brak niepożądanego wpływu anifrolumabu na pośrednie miary płodności.

Najczęściej zgłaszanymi działaniami niepożądanymi podczas leczenia anifrolumabem były: zakażenie górnych dróg oddechowych (34%), zapalenie oskrzeli (11%), reakcja związana z infuzją (9,4%) i półpasiec (6,1%). Najczęstszym ciężkim działaniem niepożądanym był półpasiec (0,4%). Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (bardzo często) zakażenie górnych dróg oddechowych, zapalenie oskrzeli - terminy zbiorcze: zakażenie górnych dróg oddechowych (w tym zakażenie górnych dróg oddechowych, zapalenie nosa i gardła, zapalenie gardła); zapalenie oskrzeli (w tym zapalenie oskrzeli, wirusowe zapalenie oskrzeli, zapalenie tchawicy i oskrzeli); zakażenie układu oddechowego (w tym zakażenie układu oddechowego, wirusowe zakażenie układu oddechowego, bakteryjne zakażenie układu oddechowego); (często) półpasiec, zakażenie układu oddechowego. Zaburzenia układu immunologicznego: (często) nadwrażliwość; (niezbyt często) reakcja anafilaktyczna. Urazy, zatrucia i powikłania po zabiegach: (często) reakcja związana z inf. Częstość występowania reakcji nadwrażliwości wyniosła 2,8% w grupie otrzymującej anifrolumab i 0,6% w grupie otrzymującej placebo. Wszystkie reakcje nadwrażliwości były zgłaszane w ciągu 1-szych 6 inf. Reakcje nadwrażliwości miały przeważnie nasilenie łagodne do umiarkowanego i nie prowadziły do zakończenia leczenia anifrolumabem. Zgłoszono jedną niepożądaną ciężką reakcję nadwrażliwości podczas pierwszej inf.; pacjent kontynuował leczenie anifrolumabem, a przed kolejnymi inf. otrzymywał premedykację. W programie badań nad SLE reakcję anafilaktyczną zgłoszono u 0,1% (1/837) pacjentów; zdarzenie to wystąpiło po podaniu 150 mg anifrolumabu, pacjent otrzymał leczenie i powrócił do stanu sprzed wystąpienia zdarzenia. Częstość występowania reakcji związanych z inf. wyniosła 9,4% w grupie otrzymującej anifrolumab i 7,1% w grupie otrzymującej placebo. Reakcje związane z inf. miały nasilenie łagodne do umiarkowanego (najczęstszymi objawami były: ból głowy, nudności, wymioty, uczucie zmęczenia i zawroty głowy); żadna z tych reakcji nie była ciężka i żadna nie prowadziła do zakończenia leczenia anifrolumabem. Reakcje związane z infuzją były najczęściej zgłaszane na początku leczenia, podczas 1. lub 2. inf., a zgłoszenia dotyczące kolejnych inf. były rzadsze. Częstość zgłoszeń w grupie otrzymującej anifrolumab w porównaniu z grupą otrzymującą placebo wyniosła: zakażenie górnych dróg oddechowych (34,4% w por. z 23,2%), zapalenie oskrzeli (10,7% w por. z 5,2%) oraz zakażenie układu oddechowego (3,3% w por. z 1,5%). Zakażenia były przeważnie zakażeniami nieciężkimi, miały nasilenie łagodne lub umiarkowane i ustępowały bez konieczności zakończenia terapii anifrolumabem. Częstość występowania zakażeń półpaścem wyniosła 6,1% w grupie leczonej anifrolumabem i 1,3% w grupie otrzymującej placebo. W badaniach klinicznych trwających 52 tyg. średni czas do wystąpienia półpaśca wyniósł 139 dni (zakres: 2-351 dni). Zakażenie półpaścem miało głównie charakter zlokalizowanej postaci skórnej o nasileniu łagodnym lub umiarkowanym i ustępowało bez konieczności zakończenia terapii anifrolumabem. Zgłaszano przypadki postaci obejmujących wiele dermatomów oraz przypadki choroby rozsianej (obejmującej OUN). W badaniach III fazy przeciwciała przeciwlekowe powstałe podczas leczenia wykryto u 6 z 352 (1,7%) pacjentów leczonych anifrolumabem według zalecanego schematu dawkowania podczas 60-tyg. okresu badania. Z uwagi na ograniczenia metodologiczne, kliniczne znaczenie tych obserwacji nie jest znane.

W badaniach klinicznych pacjentom z SLE podawano dożylnie dawki do 1 000 mg nie obserwując występowania działań toksycznych ograniczających dawkę. Brak swoistego leczenia w przypadku przedawkowania anifrolumabu. W razie przedawkowania pacjent powinien otrzymywać leczenie podtrzymujące z odpowiednim monitorowaniem stanu pacjenta, jeśli będzie to konieczne.

Anifrolumab jest ludzkim przeciwciałem monoklonalnym z klasy immunoglobulin G1 kappa, które z dużą swoistością i powinowactwem wiąże się z podjednostką 1 receptora interferonów typu I (ang. type I interferon receptor, IFNAR1). Wiązanie to hamuje szlak sygnałowy IFN typu I, blokując w ten sposób aktywność biologiczną interferonów typu I. Anifrolumab powoduje także internalizację IFNAR1, zmniejszając w ten sposób liczbę IFNAR1 na powierzchni komórki gotowych do połączenia się z receptorem. Blokada zależnego od receptora szlaku sygnałowego IFN typu I hamuje ekspresję genów indukowanych przez IFN, a także dalsze procesy zapalne i immunologiczne. Zahamowanie IFN typu I blokuje różnicowanie komórek plazmatycznych i normalizuje obwodowe subpopulacje limfocytów T, przywracając zaburzoną w SLE równowagę pomiędzy odpornością nabytą i wrodzoną.

1 ml konc. do sporz. roztw. do inf. zawiera 150 mg anifrolumabu.