Dawkowanie i szybkość infuzji powinny być uzależnione od zdolności pacjenta do eliminacji podanego tłuszczu. Dorośli. Standardową dawką jest 1,0-2,0 g tłuszczu/kg mc./dobę, co odpowiada 5-10 ml/kg mc./dobę. Zalecana szybkość infuzji to 0,125 g tłuszczu/kg mc./h, co odpowiada 0,63 ml produktu leczniczego/kg mc./h. Nie należy podawać więcej niż 0,15 g tłuszczu/kg mc./h, co odpowiada 0,75 ml produktu leczniczego/kg mc./h. Dzieci. Noworodki i niemowlęta. Dawka początkowa powinna wynosić 0,5-1,0 g tłuszczu/kg mc./dobę, następnie powinna być sukcesywnie zwiększana o 0,5-1,0 g tłuszczu/kg mc./dobę do 3,0 g tłuszczu/kg mc./dobę. Nie zaleca się przekraczania dawki 3 g tłuszczu/kg mc./dobę, co odpowiada 15 ml produktu leczniczego/kg mc./dobę. Szybkość infuzji nie powinna przekraczać 0,125 g tłuszczu/kg mc./h. U wcześniaków i noworodków z niską masą urodzeniową należy podawać w sposób ciągły przez około 24 h. Dzieci. Nie zaleca się przekraczania dawki dobowej 3 g tłuszczu/kg mc./dobę, co odpowiada 15 ml produktu leczniczego/kg mc./dobę. Należy stopniowo zwiększać dawkę dobową w ciągu pierwszego tyg. podawania produktu leczniczego. Szybkość infuzji nie powinna przekraczać 0,15 g tłuszczu/kg mc./h.

Podanie wziewne. Sewofluran podaj się za pomocą maski lub poprzez intubację wewnątrztchawiczą. Sewofluran powinien być podawany wyłącznie przez osoby przeszkolone w podawaniu znieczulenia ogólnego. Należy zapewnić bezpośredni dostęp do sprzętu służącego do utrzymywania drożności dróg oddechowych, sztucznej wentylacji, dopływu tlenu i resuscytacji krążeniowej. Do dawkowania sewofluranu należy stosować specjalnie kalibrowane parowniki w celu dokładnej kontroli stężenia podawanego leku. Jeśli dojdzie do przesuszenia pochłaniacza CO2, powinien on zostać wymieniony przed rozpoczęciem podawania sewofluranu.

Sewofluranu nie należy stosować u pacjentów ze stwierdzoną nadwrażliwością na sewofluran lub inne halogenowe środki znieczulenia ogólnego. Sewofluran jest przeciwwskazany u pacjentów z rozpoznaniem lub podejrzeniem genetycznie uwarunkowanej hipertermii złośliwej. Sewofluran nie powinien być podawany pacjentom z niewyjaśnionymi umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby z żółtaczką, gorączką i/lub eozynofilią w połączeniu z halogenowymi środkami znieczulenia ogólnego.

Niedociśnienie tętnicze krwi oraz zaburzenia oddychania nasilają się wraz z głębokością znieczulenia. Zwiększanie stężenia sewofluranu, podczas podtrzymywania znieczulenia, powoduje zależne od dawki obniżenie ciśnienia tętniczego krwi. Nadmierne obniżenie ciśnienia tętniczego krwi jest związane z głębokością znieczulenia i można je skorygować przez zmniejszenie stężenia wdychanego sewofluranu. Podobnie jak w przypadku wszystkich środków znieczulających, należy zachować szczególną ostrożność przy podawaniu sewofluranu pacjentom z hipowolemią, niedociśnieniem lub osłabionym. Podobnie jak w przypadku wszystkich środków znieczulających, u pacjentów z chorobą wieńcową, aby uniknąć niedokrwienia mięśnia sercowego, istotne jest utrzymanie stałego poziomu parametrów hemodynamicznych. Sewofluran należy stosować ostrożnie u pacjentów zagrożonych podwyższeniem ciśnienia śródczaszkowego. U tych pacjentów należy podjąć kroki, które spowodują obniżenie ciśnienia śródczaszkowego (np. hiperwentylację). Z powodu zwiotczającego działania na macicę, podczas zabiegów położniczych zalecana jest ostrożność przy znieczulaniu sewofluranem z uwagi na zwiększone ryzyko krwawienia z macicy. Hipertermia złośliwa: u osób wrażliwych, silnie działające wziewne środki znieczulenia ogólnego, w tym także sewofluran, mogą wyzwalać zwiększony metabolizm mięśni szkieletowych, prowadzący do zwiększenia zapotrzebowania na tlen i zespołu objawów klinicznych, zwanego hipertermią złośliwą. Leczenie hipertermii złośliwej polega na odstawieniu środka wywołującego ten zespół np. sewofluranu, dożylnym podaniu soli sodowej dantrolenu i zastosowaniu leczenia podtrzymującego czynności życiowe. Z powodu ryzyka wystąpienia w odleglejszym czasie niewydolności nerek, należy kontrolować i podtrzymywać diurezę. Stosowanie wziewnych środków znieczulających wiązano z rzadkimi przypadkami zwiększenia stężenia potasu w surowicy krwi, co powodowało w okresie pooperacyjnym zaburzenia rytmu serca i zgony u dzieci. Wydaje się, że największe zagrożenie występuje u pacjentów z utajonym oraz jawnym schorzeniem nerwowo-mięśniowym, zwłaszcza dystrofią mięśniową Duchenne'a. Jednoczesne zastosowanie sukcynylocholiny związane było z większością, choć nie ze wszystkimi z tych przypadków. U pacjentów tych występowało również znaczne zwiększenie aktywności kinazy kreatynowej w surowicy krwi oraz mioglobinuria. U żadnego z pacjentów nie wystąpiły objawy typowe dla hipertermii złośliwej, takie jak sztywność mięśni, nagły wzrost temperatury ciała, zwiększony pobór tlenu i wydalanie dwutlenku węgla. Zaleca się wczesną i energiczną interwencję w celu wyrównania hiperkaliemii i leczenia utrzymujących się zaburzeń rytmu serca, a następnie przeprowadzenie badań w kierunku utajonego schorzenia nerwowo-mięśniowego. U dzieci z chorobą Pompego, odnotowano rzadkie przypadki arytmii komorowej. Należy zachować ostrożność u pacjentów z podstawową chorobą wątroby, w tym z wirusowym zapaleniem wątroby. Pacjenci, którym w krótkich odstępach czasu wielokrotnie podawano halogenowe węglowodory (w tym sewofluran) są narażeni na większe ryzyko uszkodzenia wątroby. Z powodu niewielkiej liczby przebadanych pacjentów nie ustalono w pełni bezpieczeństwa stosowania sewofluranu u pacjentów z niewydolnością nerek. Dlatego u pacjentów z niewydolnością nerek sewofluran należy stosować ostrożnie. W niektórych badaniach prowadzonych na szczurach, u zwierząt poddanych działaniu związku A (eter fluorometylowy pentafluoroizopropenylu (PIFE)) stwierdzono nefrotoksyczność przekraczającą poziom obserwowany w zwykłych badaniach klinicznych. Mechanizm nefrotoksyczności u szczurów jest nieznany i nie ustalono jego odniesienia do człowieka. Dla pacjentów z niewydolnością nerek zalecane jest pooperacyjne monitorowanie czynności nerek. Stosowanie sewofluranu jest kojarzone z napadami drgawek, które występowały u pacjentów w różnym wieku objętych i nie objętych ryzykiem ich występowania. W przypadku potrzeby podania sewofluranu pacjentowi objętemu ryzykiem wystąpienia drgawek należy dokonać oceny klinicznej. Głębokość znieczulenia u dzieci powinna być ograniczona. Stosowanie EEG może pomóc w optymalizacji dawkowania sewofluranu u pacjentów objętych ryzykiem wystąpienia drgawek. U dzieci spotykano się z ruchami dystonicznymi. Przed przeniesieniem pacjenta z sali opieki pooperacyjnej należy dokładnie ocenić stopień wybudzenia ze znieczulenia ogólnego. Czas wybudzenia po znieczuleniu sewofluranem jest na ogół krótki. Dlatego pacjentom znieczulanym sewofluranem należy po operacji podać wcześniej leki przeciwbólowe. Z uwagi na szybkość wybudzania, w około 25% przypadków dzieci były pobudzone i niechętne do współpracy. Nie jest dobrze znany wpływ wielokrotnego podawania sewofluranu, jednakże nie zaobserwowano istotnych różnic w występowaniu zdarzeń niepożądanych pomiędzy pierwszym i kolejnymi podaniami. U pacjentów z miastenią (myasthenia gravis) sewofluran należy stosować ostrożnie. Jak wszystkie halogenowe środki znieczulenia ogólnego, sewofluran może powodować kaszel podczas indukcji. Sewofluran może również powodować wydłużenie odstępu QTc. W trakcie leczenia klinicznego, w rzadkich przypadkach prowadziło to do występowania przypadków torsade de pointes, dlatego zwłaszcza u starszych pacjentów ze zdiagnozowanym wrodzonym wydłużeniem odstępu QTc sewofluran należy podawać z ostrożnością. Potencjalne interakcje z pochłaniaczami CO2. Do reakcji egzotermicznej, szybszego rozkładu sewofluranu i tworzenia się produktów rozkładu dojść może wtedy, gdy pochłaniacz CO2 ulegnie przesuszeniu, np. w wyniku przepuszczania suchego gazu przez pojemniki z pochłaniaczem CO2 przez dłuższy czas. W rzadkich przypadkach informowano o bardzo silnym przegrzaniu zestawu, ulatniających się dymach lub samozapłonie w zestawie do znieczulenia podczas przepuszczania sewofluranu przez przesuszony pochłaniacz CO2, zwłaszcza zawierający wodorotlenek potasu. Nadmierne przegrzanie pojemnika z pochłaniaczem CO2 może prowadzić do opóźnionego zwiększenia lub nagłego zmniejszenia stężenia wdychanego sewofluranu w porównaniu z ustawieniami parownika. Obecność produktów rozkładu sewofluranu stwierdzano w obwodzie oddechowym doświadczalnego zestawu anestetycznego, w którym stosowano przesuszone pochłaniacze CO2 oraz sewofluran w maks. stężeniu (8%) przez dłuższy czas. Stężenia formaldehydu stwierdzane w doświadczalnym zestawie anestetycznym (w którym użyto pochłaniaczy z wodorotlenkiem sodu) były zbliżone do stężeń powodujących łagodne podrażnienie dróg oddechowych. Nie wiadomo jakie znaczenie kliniczne mają produkty rozkładu sewofluranu powstające w tym ekstremalnym modelu doświadczalnym. Należy pamiętać, że nie zawsze wysuszenie pochłaniacza powoduje zmianę wskaźnika barwnego w większości pochłaniaczy CO2. Zatem pochłaniacze należy wymieniać rutynowo, bez względu na barwę wskaźnika. Kiedy lekarz anestezjolog podejrzewa, że pochłaniacz CO2 jest przesuszony powinien go wymienić przed rozpoczęciem podawania sewofluranu. Jak w przypadku innych środków znieczulenia ogólnego, pacjentów należy poinformować, że zaburzenie sprawności intelektualnej wymaganej do prowadzenia pojazdów lub obsługiwania maszyn może się utrzymywać przez pewien okres po znieczuleniu ogólnym. Pacjentom należy zabronić obsługi tych urządzeń w okresie po znieczuleniu sewofluranem.

Sewofluran nasila działanie niedepolaryzujących środków zwiotczających, a więc w razie stosowania tych środków zwiotczających razem z sewofluranem, należy modyfikować ich dawki. Sewofluran wykazuje podobne do izofluranu działanie uwrażliwiające mięsień sercowy na arytmogenny efekt podanej egzogennie adrenaliny. Wartość MAC dla sewofluranu ulega zmniejszeniu, gdy jest on podawany z podtlenkiem azotu. Można oczekiwać, że benzodiazepiny i opioidy zmniejszają wartość MAC sewofluranu. Opioidy (np. alfentanyl i sufentanyl) użyte równocześnie z sewofluranem mogą doprowadzić do synergicznego spadku częstości bicia serca, ciśnienia krwi i częstości oddechu. Tak jak w przypadku innych środków, po zastosowaniu dożylnych środków znieczulających, np. propofolu, należy mieć na uwadze podanie sewofluranu w mniejszym stężeniu. Induktory izoenzymu CYP2E1 (np. izoniazyd i alkohol), poza barbituranami, mogą powodować nasilenie metabolizmu sewofluranu. Po zwiększonej aktywności izoenzymu CYP2E1 wykrywano znaczne zwiększenie stężenia fluorków w osoczu. Sewofluran może nasilać ujemne działania inotropowe, chronotropowe i dromotropowe b-adrenolityków na drodze blokowania mechanizmów kompensacyjnych układu krążenia. Pacjenci powinni zostać poinformowani o wpływie sewofluranu na b-adrenolityki, a lekarz anestezjolog o przeprowadzanym leczeniu. Należy unikać nagłego przerywania leczenia. Dawkowanie adrenaliny i noradrenaliny w celu miejscowego opanowywania krwawienia za pomocą iniekcji podskórnych lub dodziąsłowych nie powinno przekraczać dawki 0,1 mg epinefryny w ciągu 10 minut lub 0,3 mg w ciągu 1 h u pacjentów dorosłych. Nie zaleca się pozajelitowego podawania adrenaliny i noradrenaliny. Nie zaleca się stosowania sewofluranu razem z izoprenaliną, ze względu na silne zaburzenia rytmu serca (zwiększona reaktywność sercowo-naczyniowa). Stosowanie amfetaminy i jej pochodnych, jak również efedryny i jej pochodnych może skutkować przedoperacyjnym przełomem nadciśnieniowym. Wskazane jest przerwanie leczenia tymi lekami na kilka dni przed zabiegiem. Z uwagi na znane przypadki zapaści w trakcie zabiegu przy równoczesnym stosowaniu innych halogenowych środków znieczulających z inhibitorami MAO, nie można wykluczyć zapaści przy takim użyciu z sewofluranem.

Sewofluran należy stosować w okresie ciąży tylko w przypadku zdecydowanej konieczności. Jak zaobserwowano w jednym przypadku użycia sewofluranu podczas zabiegu przerwania ciąży, zwiotczające działanie środka na macicę, może prowadzić do zwiększenia krwawienia z macicy. Stosowanie sewofluranu w trakcie porodu jest znane tylko z jednego przypadku cesarskiego cięcia. Nie wykazano działania teratogennego u zwierząt. Badania nad płodnością prowadzone na szczurach i królikach, którym podawano sewofluran w dawkach dochodzących do wartości 1 MAC, nie wykazały zaburzenia płodności u osobników obojga płci. Zanotowano zmniejszenie masy ciała płodu oraz zwiększoną ilość zaburzeń kośćca u szczurów w przypadkach dawek toksycznych dla ciężarnych samic, ale u królików nie zaobserwowano niekorzystnych wpływów na płód. Należy zachować ostrożność podczas karmienia piersią ponieważ nie wiadomo, czy sewofluran przenika do mleka ludzkiego.

Jak wszystkie silnie działające wziewne środki znieczulenia ogólnego, sewofluran może powodować proporcjonalne do dawki zaburzenia oddychania i zmniejszenie siły skurczu mięśnia sercowego. Większość działań niepożądanych ma charakter łagodny lub umiarkowany i są one przejściowe. Nudności i wymioty obserwowane w okresie pooperacyjnym są często spotykanymi następstwami zabiegu chirurgicznego i znieczulenia ogólnego. Mogą być one wywołane przez wziewny środek znieczulenia ogólnego, inne środki podawane w trakcie lub po operacji oraz mogą być reakcją pacjenta na zabieg chirurgiczny. Badania kliniczne przeprowadzone na ponad 3 200 pacjentach ze Stanów Zjednoczonych i Europy wskazują, że rodzaj, charakter i częstotliwość występowania działań niepożądanych dotyczących sewofluranu są porównywalne do tych obserwowanych przy stosowaniu innych środków znieczulenia ogólnego. Bardzo często występują nudności (24%), wymioty (17%) oraz pobudzenie (23%, pacjenci pediatryczni). Rodzaj, charakter i częstotliwość występowania działań niepożądanych dotyczących sewofluranu są porównywalne do tych obserwowanych u pacjentów pod wpływem leków referencyjnych. Działania niepożądane obserwowane po wprowadzeniu leku na rynek były zgłaszane dobrowolnie. Nie można zatem ustalić jednoznacznie faktycznej częstości występowania tych zdarzeń i związku ze stosowaniem sewofluranu. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (niezbyt często) leukopenia, leukocytoza. Zaburzenia psychiczne: (często) pobudzenie; (niezbyt często) stan splątania. Zaburzenia układu nerwowego: (często) senność, zawroty głowy, ból głowy. Zaburzenia serca: (bardzo często) bradykardia; (często) tachykardia; (niezbyt często) całkowity blok przedsionkowo-komorowy, migotanie przedsionków, arytmia, skurcze dodatkowe komorowe, skurcze dodatkowe nadkomorowe, skurcze dodatkowe. Zaburzenia naczyniowe: (bardzo często) niedociśnienie; (często) nadciśnienie. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (bardzo często) kaszel; (często) skurcz krtani, zaburzenia układu oddechowego; (niezbyt często) bezdech, niedotlenienie, astma. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) wymioty, nudności; (często) nadmierne wydzielanie śliny. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (niezbyt często) zatrzymaniem moczu, cukromocz. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) gorączka, hipotermia, dreszcze. Badania diagnostyczne: (często) zwiększenie aktywności aminotransferazy asparaginianowej, stężenie glukozy we krwi poza granicami normy, nieprawidłowe wyniki prób wątrobowych, nieprawidłowe wyniki liczby białych krwinek, zwiększenie stężenia fluorków w surowicy; (niezbyt często) zwiększona aktywność aminotransferazy alaninowej, zwiększone stężenie kreatyniny, zwiększona aktywność dehydrogenazy mleczanowej we krwi. Zaburzenia układu immunologicznego: (nieznana) reakcja anafilaktyczna, reakcja anafilaktoidalna, nadwrażliwość. Zaburzenia układu nerwowego: (nieznana) konwulsje ruchy dystoniczne. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (nieznana) obrzęk płuc, skurcz oskrzeli, duszność, świszczący oddech. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (nieznana) zapalenie wątroby, niewydolność wątroby, martwica wątroby. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (nieznana) świąd, wysypka, pokrzywka, kontaktowe zapalenie skóry, obrzęk twarzy. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (nieznana) drganie mięśniowe. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (nieznana) ostra niewydolność nerek. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (nieznana) hipertermia złośliwa, dyskomfort w klatce piersiowej.

Wśród symptomów przedawkowania sewofluranu występują zaburzenia układu oddechowego oraz układu krwionośnego. W przypadku przedawkowania sewofluranu należy podjąć następujące działania: przerwać podawanie leku, zapewnić drożność dróg oddechowych, rozpocząć wspomaganą lub kontrolowaną wentylację czystym tlenem oraz utrzymywać właściwą czynność układu krążenia.

Sewofluran obniża czynności układu sercowo-naczyniowego wraz z ilością podanych dawek. W jednym z badań na ochotniku wzrost stężenia przyjętego sewofluranu odpowiadał zmniejszeniu średniego ciśnienia tętniczego krwi, ale bez zmiany rytmu serca. W tym badaniu nie wykryto zmiany stężenia noradrenaliny w osoczu. U zdrowych pacjentów sewofluran minimalnie wpływa na ciśnienie śródczaszkowe i pozwala na zachowanie reaktywności na CO2. Nie przeprowadzono takich badań na pacjentach ze zwiększonym ciśnieniem śródczaszkowym. W przypadku potrzeby podania sewofluranu takim pacjentom, należy zachować ostrożność oraz podjąć kroki mające na celu obniżenie ciśnienia śródczaszkowego.

Płyn do sporządzania inhalacji parowej zawiera 100% sewofluranu (produkt końcowy składa się z tylko z substancji czynnej).