Preparat musi być podawany przez personel medyczny, pod nadzorem lekarza mającego doświadczenie w leczeniu pacjentów z zaburzeniami hematologicznymi, zaburzeniami czynności nerek lub zaburzeniami nerwowo-mięśniowymi. Dorośli. W napadowej nocnej hemoglobinurii (PNH). Schemat dawkowania u dorosłych (w wieku ł18 lat) przy PNH obejmuje 4-tyg. fazę leczenia początkowego, a następnie fazę leczenia podtrzymującego. Faza leczenia początkowego: dawka 600 mg produktu leczniczego, podawana w inf. dożylnej trwającej 25-45 minut, co tydzień przez pierwsze 4 tyg. Faza leczenia podtrzymującego: dawka 900 mg produktu leczniczego, podawana w inf. dożylnej trwającej 25-45 minut w 5 tyg., a następnie dawka 900 mg podawana w inf. dożylnej trwającej 25-45 minut co 14 ± 2 dni. W atypowym zespole hemolityczno-mocznicowym (aHUS) i opornej na leczenie uogólnionej miastenii rzekomoporaźnej (gMG). Schemat dawkowania w aHUS i opornej na leczenie gMG u dorosłych pacjentów (w wieku ł18 lat) obejmuje 4-tyg. fazę leczenia początkowego, a następnie fazę leczenia podtrzymującego. Faza leczenia początkowego: dawka 900 mg produktu leczniczego, podawana w inf. dożylnej trwającej 25-45 minut, co tydzień przez 1-sze 4 tyg. Faza leczenia podtrzymującego: dawka 1200 mg produktu leczniczego, podawana w inf. dożylnej trwającej 25-45 minut w 5-tyg., a następnie dawka 1200 mg podawana w inf. dożylnej trwającej 25-45 minut co 14 ± 2 dni. Dzieci i młodzież z PNH i z aHUS o mc. ł40 kg są leczone zgodnie z odpowiednimi zaleceniami dotyczącymi dawkowania jak w przypadku pacjentów dorosłych. U dzieci i młodzieży z PNH i z aHUS o mc. poniżej 40 kg schemat dawkowania produktu leczniczego jest następujący. Mc. Od 30 do Ł40 kg: faza leczenia początkowego 2x 600 mg/tydz., faza leczenia podtrzymującego 900 mg w 3. tyg., następnie 900 mg co 2 tyg.; Mc. Od 20 do Ł30 kg: faza leczenia początkowego 2x 600 mg/tydz., faza leczenia podtrzymującego 600 mg w 3. tyg., następnie 600 mg co 2 tyg.; Mc. Od 10 do Ł20 kg: faza leczenia początkowego 600 mg/tydz., faza leczenia podtrzymującego 300 mg w 2. tyg., następnie 300 mg co 2 tyg.; Mc. Od 5 do Ł10 kg: faza leczenia początkowego 300 mg/tydz., faza leczenia podtrzymującego 300 mg w 2. tyg., następnie 300 mg co 3 tyg. Nie przeprowadzono badań dotyczących stosowania produktu u pacjentów z PNH o mc. poniżej 40 kg. Dawkowanie produktu leczniczego u pacjentów z PNH o mc. poniżej 40 kg opiera się na dawkowaniu u pacjentów z aHUS o mc. poniżej 40 kg. Nie przeprowadzono badań dotyczących stosowania produktu leczniczego u dzieci i młodzieży z oporną na leczenie gMG. W przypadku dorosłych pacjentów z aHUS i z oporną na leczenie gMG oraz dzieci i młodzieży z aHUS uzupełniające podanie produktu leczniczego jest konieczne podczas równoczesnego leczenia z zastosowaniem osocza (plazmafereza lub przetaczanie osocza lub inf. świeżego, mrożonego osocza), szczegóły patrz ChPL. Monitorowanie dawki. Należy obserwować, czy u pacjentów z aHUS nie występują objawy przedmiotowe i podmiotowe mikroangiopatii zakrzepowej. Zaleca się stosowanie produktu leczniczego przez cały okres życia pacjenta, chyba że przerwanie leczenia jest wskazane ze względów klinicznych. Pacjenci w podeszłym wieku. Produkt leczniczy można podawać pacjentom w wieku 65 lat i starszym. Dostępne dane nie wskazują na to, aby w leczeniu osób w podeszłym wieku konieczne były szczególne środki ostrożności, choć doświadczenia ze stosowaniem produktu leczniczego w tej populacji pacjentów są wciąż ograniczone. Pacjenci z niewydolnością nerek. Nie jest konieczna modyfikacja dawki u pacjentów z niewydolnością nerek. Pacjenci z niewydolnością wątroby. Nie badano bezpieczeństwa stosowania i skuteczności produktu leczniczego u pacjentów z niewydolnością wątroby. Oporna na leczenie gMG. Dostępne dane sugerują, że odpowiedź kliniczną uzyskuje się zwykle przed upływem 12 tyg. leczenia z zastosowaniem produktu. Należy rozważyć przerwanie leczenia u pacjenta, u którego brak jest dowodów na występowanie korzyści terapeutycznej po upływie 12 tyg.

Nie należy podawać leku w szybkim wstrzyknięciu dożylnym (bolus). Produkt leczniczy należy podawać jedynie w inf. dożylnej. Rozcieńczony roztw. produktu leczniczego należy podawać w inf. dożylnej trwającej 25-45 minut w przypadku dorosłych pacjentów oraz 1-4 h w przypadku dzieci i młodzieży, we wlewie grawitacyjnym, za pomocą pompy strzykawkowej lub pompy infuzyjnej. Nie ma konieczności zabezpieczania rozcieńczonego roztw. produktu leczniczego przed światłem podczas podawania go pacjentowi. Pacjenta należy obserwować przez 1 h po zakończeniu inf. dożylnej. W razie wystąpienia działania niepożądanego podczas podawania produktu leczniczego, infuzję dożylną można spowolnić lub przerwać, w zależności od decyzji lekarza. W przypadku spowolnienia inf. dożylnej całkowity czas podawania leku nie może przekraczać 2 h u dorosłych i młodzieży (w wieku od 12 do poniżej 18 lat) oraz 4 h u dzieci w wieku poniżej 12 lat.

Nadwrażliwość na ekulizumab, białka mysie lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Nie rozpoczynać leczenia produktem leczniczym u pacjentów: z niewyleczonym zakażeniem Neisseria meningitidis, którzy nie mają aktualnego szczepienia przeciwko Neisseria meningitidis (o ile nie otrzymują zapobiegawczo odpowiednich antybiotyków przez 2 tyg. po zaszczepieniu).

Nie przypuszcza się, aby produkt leczniczy miał wpływ na aplastyczną składową niedokrwistości u pacjentów z PNH. Ze względu na mechanizm działania, stosowanie produktu leczniczego zwiększa podatność pacjentów na zakażenie dwoinkami zapalenia opon mózgowych Neisseria meningitidis. Może wystąpić zakażenie meningokokami jakiejkolwiek grupy serologicznej. W celu zmniejszenia ryzyka zakażenia każdego pacjenta należy zaszczepić przeciwko zakażeniu meningokokami na co najmniej 2 tyg. przed podaniem produktu leczniczego, chyba że ryzyko wynikające z opóźnienia leczenia produktem leczniczym przeważa nad ryzykiem rozwinięcia się zakażenia meningokokowego. Pacjentom, u których rozpoczęto leczenie produktem leczniczym wcześniej niż po 2 tyg. od momentu zaszczepienia przeciwko meningokokom, należy podawać zapobiegawczo odpowiedni antybiotyk przez 2 tyg. od momentu zaszczepienia. W zapobieganiu zakażeniom często występującymi chorobotwórczymi grupami serologicznymi meningokoków zaleca się szczepionki przeciwko grupom serologicznym A, C, Y, W 135 i B, jeśli dostępne. Pacjenci muszą zostać zaszczepieni zgodnie z aktualnymi krajowymi wytycznymi w zakresie stosowania szczepionek. Szczepienie może powodować dalszą aktywację dopełniacza, co z kolei może, u pacjentów z chorobami wyzwalanymi przez dopełniacz, w tym z PNH, aHUS i oporną na leczenie gMG, prowadzić do nasilenia objawów przedmiotowych i podmiotowych choroby podstawowej, takich jak hemoliza (PNH), mikroangiopatia zakrzepowa (aHUS) lub zaostrzenie MG (oporna na leczenie gMG). W związku z tym po wykonaniu zalecanego szczepienia pacjentów należy uważnie monitorować pod kątem objawów chorobowych. Szczepienie może nie być wystarczające do uniknięcia zakażenia meningokokowego. Należy zwrócić uwagę na oficjalne zalecenia dotyczące właściwego stosowania leków przeciwbakteryjnych. U pacjentów leczonych produktem leczniczym notowano przypadki ciężkiego lub śmiertelnego zakażenia meningokokowego. Każdego pacjenta należy obserwować w celu wykrycia wczesnych objawów zakażenia meningokokami; jeśli podejrzewa się zakażenie, należy niezwłocznie wykonać badania i w razie konieczności zastosować leczenie odpowiednimi antybiotykami. Pacjenta należy poinformować o tych objawach przedmiotowych i podmiotowych, a także o działaniach, jakie należy podjąć w celu niezwłocznego otrzymania pomocy lekarskiej. Lekarz musi przedyskutować z pacjentem korzyści i zagrożenia wynikające ze stosowania produktu leczniczego i dostarczyć mu broszurę dla pacjenta oraz kartę dla pacjenta dotyczącą bezpieczeństwa stosowania (ich opis można znaleźć w Ulotce dołączonej do opakowania). Ze względu na mechanizm działania leku, należy zachować ostrożność podczas podawania produktu leczniczego pacjentom z czynnymi zakażeniami układowymi. U pacjentów może występować zwiększona podatność na zakażenia, zwłaszcza na infekcje spowodowane bakteriami otoczkowymi. Pacjentowi należy udostępnić informacje znajdujące się w Ulotce dołączonej do opakowania w celu zwiększenia ich wiedzy o możliwych poważnych zakażeniach i ich objawach podmiotowych i przedmiotowych. Podanie produktu leczniczego może wywołać reakcje na inf. lub odczyny immunologiczne, które mogą powodować alergię lub reakcje nadwrażliwości (w tym reakcje anafilaktyczne), choć zaburzenia dotyczące układu immunologicznego występujące w ciągu 48 h po podaniu produktu nie różniły się od zaburzeń występujących po podaniu placebo w badaniach dotyczących PNH, aHUS, opornej na leczenie gMG oraz w innych przeprowadzonych badaniach dotyczących produktu leczniczego. W badaniach klinicznych u żadnego pacjenta z PNH, aHUS lub oporną na leczenie gMG nie wystąpiły reakcje na inf. dożylną, które powodowałyby konieczność przerwania podawania produktu leczniczego. W przypadku wystąpienia u pacjenta ciężkich reakcji na inf. dożylną, należy przerwać podawanie produktu leczniczego i zastosować odpowiednie leczenie. Niezbyt często, we wszystkich badaniach klinicznych dotyczących pacjentów leczonych produktem leczniczym obserwowano pojawianie się przeciwciał. W badaniach kontrolowanych placebo dotyczących PNH stwierdzano pojawienie się niewielkiej ilości przeciwciał, z częstością (3,4%) zbliżoną do obserwowanej w przypadku placebo (4,8%). U 3/100 (3%) pacjentów z aHUS leczonych produktem leczniczym wykryto przeciwciała specyficzne względem produktu leczniczego, wykorzystując oznaczenia metodą mostkowania ECL. U 1/100 (1%) pacjentów z aHUS stwierdzono słabo pozytywny wynik badań na obecność przeciwciał neutralizujących. W kontrolowanym placebo badaniu dotyczącym opornej na leczenie gMG u żadnego (0/62) z pacjentów otrzymujących produkt leczniczy nie stwierdzono odpowiedzi w postaci wytwarzania przeciwciał przeciwlekowych w ciągu 26 tyg. aktywnego leczenia. Nie zaobserwowano korelacji pomiędzy powstawaniem przeciwciał a odpowiedzią kliniczną lub działaniami niepożądanymi. Przed rozpoczęciem leczenia produktem leczniczym zaleca się rozpoczęcie immunizacji pacjentów z PNH, aHUS i oporną na leczenie gMG, zgodnie z aktualnymi wytycznymi dotyczącymi immunizacji. Ponadto każdego pacjenta należy zaszczepić przeciwko zakażeniom meningokokami na co najmniej 2 tyg. przed podaniem produktu leczniczego, chyba że ryzyko wynikające z opóźnienia leczenia produktem leczniczym przeważa nad ryzykiem rozwinięcia się zakażenia meningokokowego. Pacjentom, u których rozpoczęto leczenie produktem leczniczym wcześniej niż po 2 tyg. od momentu zaszczepienia przeciwko meningokokom, należy podawać zapobiegawczo odpowiedni antybiotyk przez 2 tyg. od momentu zaszczepienia. W zapobieganiu zakażeniom często występującymi chorobotwórczymi grupami serologicznymi meningokoków zaleca się szczepionki przeciwko grupom serologicznym A, C, Y, W 135 i B, jeśli dostępne. Pacjentów w wieku poniżej 18 lat należy zaszczepić przeciwko Haemophilus influenzae i przeciwko zakażeniom pneumokokami, przy czym w każdej grupie wiekowej należy ściśle stosować się do krajowych zaleceń dotyczących szczepień. Szczepienie może powodować dalszą aktywację dopełniacza, co z kolei może, u pacjentów z chorobami wyzwalanymi przez dopełniacz, w tym z PNH, aHUS i oporną na leczenie gMG, prowadzić do nasilenia objawów przedmiotowych i podmiotowych choroby podstawowej, takich jak hemoliza (PNH), mikroangiopatia zakrzepowa (aHUS) lub zaostrzenie MG (oporna na leczenie gMG). W związku z tym po wykonaniu zalecanego szczepienia pacjentów należy uważnie monitorować pod kątem objawów chorobowych. Leczenie produktem leczniczym nie powinno mieć wpływu na stosowanie leków przeciwzakrzepowych. Pacjenci biorący udział w badaniach klinicznych dotyczących opornej na leczenie gMG kontynuowali terapię z zastosowaniem leków immunosupresyjnych i inhibitorów esterazy cholinowej w czasie otrzymywania produktu leczniczego. W kontrolowanych placebo badaniach nie oceniano odstawiania leków immunosupresyjnych i inhibitorów esterazy cholinowej w czasie leczenia produktem w przypadku opornej na leczenie gMG. W otwartym badaniu przedłużonym (badanie ECU-MG-302) lekarze mieli możliwość dostosowywania podstawowego leczenia immunosupresyjnego. W takich warunkach u 47% pacjentów zaobserwowano zmniejszenie dawki dobowej co najmniej jednego leku immunosupresyjnego. Najczęstszym powodem zmiany leczenia immunosupresyjnego była poprawa objawów MG w czasie otrzymywania ekulizumabu. W przypadku zmniejszenia dawki lub odstawienia leków immunosupresyjnych i inhibitorów esterazy cholinowej, konieczne jest ścisłe monitorowanie pacjentów pod kątem objawów zaostrzenia choroby. Należy obserwować, czy u pacjentów z PNH nie występują objawy przedmiotowe i podmiotowe hemolizy wewnątrznaczyniowej, w tym kontrolować aktywność dehydrogenazy mleczanowej (LDH) w surowicy. U pacjentów z PNH leczonych produktem leczniczym należy kontrolować wystąpienie hemolizy wewnątrznaczyniowej, mierząc aktywność LDH. Może być również konieczne skorygowanie dawki w zakresie zalecanego schematu dawkowania co 14 ± 2 dni w fazie leczenia podtrzymującego (maks. co 12 dni). U pacjentów z aHUS leczonych produktem kontroluje się zakrzepową mikroangiopatię mierząc liczbę płytek krwi, aktywność LDH i stężenie kreatyniny w surowicy. Może być również konieczne skorygowanie dawki w zakresie zalecanego schematu dawkowania co 14 ±2 dni w fazie leczenia podtrzymującego (maks. co 12 dni). Należy uważnie obserwować czy u pacjentów z PNH, którzy przerwą leczenie produktem leczniczym, nie występują przedmiotowe i podmiotowe objawy ciężkiej hemolizy wewnątrznaczyniowej. Ciężką hemolizę rozpoznaje się, gdy aktywność LDH w surowicy jest większa niż przed leczeniem i występuje jedno z poniższych zjawisk: bezwzględne zmniejszenie wielkości klonu komórek PNH przekraczające 25% (przy braku rozcieńczenia związanego z przetoczeniem) w ciągu 1 tyg. lub w czasie krótszym, stężenie hemoglobiny <5 g/dl lub zmniejszenie o >4 g/dl w ciągu tyg. lub w czasie krótszym, dławica piersiowa, zmiana stanu psychicznego, zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy o 50% lub zakrzepica. W celu wykrycia ciężkiej hemolizy i innych reakcji, każdego pacjenta odstawiającego produkt leczniczy należy obserwować przez co najmniej 8 tyg. Jeżeli po odstawieniu produktu leczniczego wystąpi ciężka hemoliza, należy rozważyć następujące sposoby postępowania (leczenia): przetoczenie krwi (masy erytrocytarnej) lub transfuzja wymienna, jeżeli odsetek komórek PNH oznaczany metodą cytometrii przepływowej wynosi >50% wszystkich krwinek czerwonych, podawanie leków przeciwzakrzepowych, stosowanie kortykosteroidów lub ponowne zastosowanie produktu leczniczego. W badaniach klinicznych dotyczących PNH 16 pacjentów przerwało leczenie produktem leczniczym. Nie zaobserwowano ciężkiej hemolizy. Po przerwaniu leczenia produktem leczniczym u niektórych pacjentów już po 4 tyg. i do 127 tyg. obserwowano powikłania w postaci mikroangiopatii zakrzepowej (TMA). Przerwanie leczenia należy rozważać tylko w przypadkach medycznie uzasadnionych. Podczas badań klinicznych aHUS 61 pacjentów (21 pacjentów pediatrycznych) przerwało leczenie produktem leczniczym z medianą okresu obserwacji wynoszącą 24 tyg. Po przerwaniu leczenia obserwowano 15 ciężkich powikłań w postaci mikroangiopatii zakrzepowej (TMA) u 12 pacjentów, a 2 ciężkie powikłania w postaci TMA wystąpiły u dodatkowych 2 pacjentów, którzy otrzymywali zmniejszone dawkowanie produktu leczniczego, wykraczające poza zarejestrowany schemat dawkowania. Ciężkie powikłania w postaci TMA występowały u pacjentów niezależnie, czy stwierdzono u nich mutację genetyczną, polimorfizm wysokiego ryzyka lub autoprzeciwciała. U tych pacjentów wystąpiły dodatkowe ciężkie powikłania medyczne, w tym ciężkie pogorszenie czynności nerek, hospitalizacja związana z chorobą i progresja do schyłkowej niewydolności nerek, wymagająca dializowania. U jednego pacjenta nastąpiła progresja do schyłkowej niewydolności nerek pomimo wznowienia leczenia produktem leczniczym po jego odstawieniu. Należy uważnie obserwować, czy u pacjentów z aHUS, którzy przerwą leczenie produktem leczniczym, nie występują przedmiotowe i podmiotowe objawy ciężkiej zakrzepowej mikroangiopatii. Monitorowanie może okazać się niewystarczające dla prognozowania lub zapobiegania ciężkim mikroangiopatiom zakrzepowym u pacjentów z aHUS po przerwaniu leczenia produktem leczniczym. Wystąpienie poważnych powikłań po przerwaniu leczenia, związanych z ciężką zakrzepową mikroangiopatią, można stwierdzić na podstawie (i) zmiany jakichkolwiek dwóch lub powtarzającej się zmiany któregokolwiek z następujących parametrów: zmniejszenie liczby płytek krwi o co najmniej 25% w porównaniu do stanu początkowego lub maks. liczby płytek krwi podczas leczenia produktem leczniczym, lub zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy o co najmniej 25% w porównaniu do stanu początkowego lub minimum obserwowanego podczas leczenia produktem leczniczym; lub zwiększenia aktywności LDH o co najmniej 25% w porównaniu ze stanem początkowym lub z minimum obserwowanym podczas leczenia produktem leczniczym; lub (ii) któregokolwiek z następujących: zmiana stanu psychicznego lub drgawki; dławica piersiowa lub duszności; lub zakrzepica. Jeżeli po przerwaniu leczenia produktem leczniczym wystąpi powikłanie w postaci zakrzepowej mikroangiopatii, należy rozważyć: ponowne zastosowanie leczenia produktem leczniczym, podtrzymujące leczenie z zastosowaniem osocza lub odpowiednie dla danego narządu metody podtrzymujące, w tym podtrzymywanie czynności nerek za pomocą dializ, czynności oddechowych za pomocą mechanicznej wentylacji lub podawania leków przeciwzakrzepowych. Stosowanie produktu leczniczego w opornej na leczenie gMG badano tylko w warunkach długotrwałego podawania. Pacjentów, którzy przerwą leczenie produktem leczniczym, należy uważnie monitorować pod kątem objawów przedmiotowych i podmiotowych pogorszenia przebiegu choroby. Każdy lekarz, który zamierza przepisać produkt leczniczy, musi upewnić się, że zna wytyczne dla lekarzy dotyczące przepisywania. Lekarz musi przedyskutować z pacjentem korzyści i zagrożenia wynikające ze stosowania produktu leczniczego i dostarczyć mu broszurę dla pacjenta oraz kartę dla pacjenta dotyczącą bezpieczeństwa stosowania. Należy pouczyć pacjenta, że w razie wystąpienia gorączki, bólu głowy przebiegającego z gorączką i/lub sztywnością karku lub wrażliwością na światło, należy natychmiast zwrócić się do lekarza, ponieważ objawy te mogą wskazywać na zakażenie meningokokami. 1 fiol. tego produktu leczniczego zawiera 5 mmol sodu. Należy to uwzględnić u pacjentów kontrolujących zawartość sodu w diecie. Produkt leczniczy nie ma wpływu lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji.

W celu zapobiegania ciąży u kobiet w wieku rozrodczym należy rozważyć stosowanie odpowiedniej metody antykoncepcji przez co najmniej 5 m-cy po podaniu ostatniej dawki ekulizumabu. Brak jest dobrze kontrolowanych badań u kobiet w ciąży leczonych ekulizumabem. Dane dotyczące ograniczonej liczby kobiet w ciąży poddanych ekspozycji na ekulizumab (mniej niż 300 kobiet w ciąży) wskazują na brak podwyższonego ryzyka wystąpienia wad rozwojowych płodu lub toksycznego wpływu na płód bądź noworodka. Wciąż jednak istnieją wątpliwości ze względu na brak dobrze kontrolowanych badań. Dlatego przed rozpoczęciem i w trakcie leczenia ekulizumabem u kobiet w ciąży zaleca się przeprowadzanie indywidualnej analizy stosunku korzyści do ryzyka. Jeśli stosowanie takiego leczenia w czasie ciąży zostanie uznane za konieczne, zaleca się ścisłe monitorowanie matki i płodu zgodnie z lokalnymi wytycznymi. Nie przeprowadzono badań nad wpływem ekulizumabu na reprodukcję u zwierząt. Ponieważ wiadomo, że ludzkie IgG przenikają przez barierę łożyska, ekulizumab może potencjalnie doprowadzić do zahamowania końcowej aktywacji dopełniacza w krążeniu płodowym. Dlatego produktu leczniczego nie należy stosować u kobiet w ciąży, chyba że jest to bezwzględnie konieczne. Nie należy się spodziewać wpływu na organizm noworodków/dzieci karmionych piersią, ponieważ dostępne ograniczone dane wskazują, że ekulizumab nie przenika do mleka ludzkiego. Jednak ze względu na ograniczenia dostępnych danych należy rozważyć korzyści dla rozwoju i zdrowia dziecka wynikające z karmienia piersią w stosunku do klinicznej potrzeby podawania ekulizumabu matce oraz wszelkich potencjalnych działań niepożądanych u karmionego dziecka wynikających ze stosowania ekulizumabu lub choroby podstawowej matki. Nie przeprowadzono badań dotyczących wpływu ekulizumabu na płodność.

Dodatkowe dane dotyczące bezpieczeństwa uzyskano z 29 zakończonych oraz jednego trwającego badania klinicznego, które to badania obejmowały 1407 pacjentów poddanych ekspozycji na ekulizumab w 10 populacjach osób z chorobami, w tym z PNH, aHUS oraz oporną na leczenie gMG. Najczęstszym działaniem niepożądanym był ból głowy (występujący głównie w początkowej fazie), a najczęściej zgłaszanym ciężkim działaniem niepożądanym spośród wszystkich zakażeń meningokokamia była posocznica meningokokowa. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (często) zapalenie płuc, zakażenie górnych dróg oddechowych, zapalenie nosa i gardła, zakażenie dróg moczowych, opryszczka wargowa; (niezbyt często) zakażenie meningokokami, posocznica, wstrząs septyczny, zapalenie otrzewnej, zakażenie dolnych dróg oddechowych, zakażenie grzybicze, zakażenia wirusowe, zapalenie oskrzeli, ropień, zapalenie tkanki łącznej, grypa, zakażenia układu pokarmowego, zapalenie pęcherza moczowego, zakażenie, zapalenie zatok, zakażenie zęba; (rzadko) zakażenie grzybicze wywołane przez Aspergillus, bakteryjne zapalenie stawów, rzeżączkowe zakażenie układu moczowo-płciowego, zakażenie wywołane przez Haemophilus influenzae, liszajec, zapalenie dziąseł. Nowotwory łagodne, złośliwe i nieokreślone (w tym torbiele i polipy): (rzadko) czerniak złośliwy, zespół mielodysplastyczny. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (często) leukopenia, niedokrwistość; (niezbyt często) małopłytkowość, limfopenia; (rzadko) hemoliza, nieprawidłowy czynnik krzepnięcia, aglutynacja czerwonych krwinek, koagulopatia. Zaburzenia układu immunologicznego: (niezbyt często) reakcja anafilaktyczna, nadwrażliwość. Zaburzenia endokrynologiczne: (rzadko) choroba Basedowa. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (niezbyt często) osłabione łaknienie. Zaburzenia psychiczne: (często) bezsenność; (niezbyt często) depresja, niepokój, zmiany nastroju; (rzadko) niezwykłe sny, zaburzenia snu. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) ból głowy; (często) zawroty głowy, zaburzenia smaku, drżenia; (niezbyt często) zaburzenia czucia; (rzadko) omdlenia. Zaburzenia oka: (niezbyt często) niewyraźne widzenie; (rzadko) podrażnienie spojówek. Zaburzenia ucha i błędnika: (niezbyt często) szumy uszne, zawroty głowy. Zaburzenia serca: (niezbyt często) kołatanie serca. Zaburzenia naczyniowe: (często) nadciśnienie; (niezbyt często) nadciśnienie złośliwe, niedociśnienie, uderzenie gorąca, zaburzenia żylne; (rzadko) krwiaki. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) kaszel, ból gardła i krtani; (niezbyt często) duszność, krwawienie z nosa, podrażnienie gardła, przekrwienie błony śluzowej nosa, wodnisty katar. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) biegunka, wymioty, nudności, ból brzucha; (niezbyt często) zaparcia, niestrawność, wzdęcia brzucha; (rzadko) refluks żołądkowo-przełykowy, bóle dziąseł. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (rzadko) żółtaczka. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) wysypka, świąd, łysienie; (niezbyt często) pokrzywka, rumień, wybroczyny, nadmierna potliwość, suchość skóry; (rzadko) zapalenie skóry, odbarwienie skóry. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (często) bóle stawów, bóle mięśni, bóle kończyn; (niezbyt często) kurcze mięśni, bóle kości, bóle pleców, bóle szyi, obrzęk stawów; (rzadko) szczękościsk. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (niezbyt często) zaburzenie czynności nerek, bolesne lub utrudnione oddawanie moczu; (rzadko) krwiomocz. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (niezbyt często) samoistna erekcja prącia, zaburzenia miesiączkowania. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) gorączka, dreszcze zmęczenie, dolegliwości grypopodobne; (niezbyt często) obrzęk, dolegliwości w obrębie klatki piersiowej, astenia, ból w obrębie klatki piersiowej, ból w miejscu inf.; (rzadko) wynaczynienie, zaburzenia czucia w miejscu inf., uczucie gorąca. Badania diagnostyczne: (niezbyt często) zwiększona aktywność aminotransferazy alaninowej, zwiększona aktywność aminotransferazy asparaginianowej, zwiększona aktywność gammaglutamylotransferazy, zmniejszenie hematokrytu, zmniejszenie stężenia hemoglobiny; (rzadko) dodatni odczyn Coombsa. Urazy, zatrucia i powikłania po zabiegach: (niezbyt często) reakcja w miejscu inf., szczegóły patrz ChPL. We wszystkich badaniach klinicznych, w tym dotyczących PNH i aHUS, najpoważniejszym działaniem niepożądanym była posocznica meningokokowa. Nie zgłaszano przypadków zakażeń meningokokami w zakończonych badaniach klinicznych dotyczących opornej na leczenie gMG. Przeciwciała wobec produktu leczniczego wykryto u 2% pacjentów z PNH, z wykorzystanie testu ELISA oraz u 3% pacjentów z aHUS z wykorzystaniem metody mostkowania ECL. W kontrolowanych placebo badaniach dotyczących opornej na leczenie gMG nie obserwowano przypadków powstawania przeciwciał przeciwlekowych. Podobnie jak w przypadku wszystkich białek, istnieje możliwość działania immunogennego. Zgłaszane w badaniach klinicznych dotyczących PNH przypadki hemolizy były związane z pominięciem lub opóźnieniem przyjęcia dawki produktu leczniczego. Zgłaszane w badaniach klinicznych dotyczących aHUS przypadki powikłań w postaci zakrzepowej mikroangiopatii były związane z pominięciem lub opóźnieniem przyjęcia dawki produktu leczniczego. Profil bezpieczeństwa u dzieci i młodzieży z PNH (wieku od 11 do poniżej 18 lat) włączonych do badania M07-005 populacji pediatrycznej z PNH był podobny do profilu obserwowanego u pacjentów dorosłych z PNH. Najczęściej zgłaszanym działaniem niepożądanym u dzieci i młodzieży był ból głowy. W przypadku pacjentów z aHUS profil bezpieczeństwa obserwowany u młodzieży (w wieku od 12 do poniżej 18 lat) jest zgodny z obserwowanym u dorosłych. U dzieci i młodzieży z aHUS (w wieku od 2 m-cy do poniżej 18 lat) zakwalifikowanych do badań C08-002, C08-003, C09-001r oraz C10-003 dotyczących aHUS, profil bezpieczeństwa wydawał się podobny do obserwowanego u pacjentów dorosłych z aHUS. Profil bezpieczeństwa dla różnych podgrup wiekowych dzieci i młodzieży wydaje się być podobny. Nie przeprowadzono badań dotyczących stosowania produktu leczniczego u dzieci i młodzieży z oporną na leczenie gMG. Ogółem, nie stwierdzono różnic w zakresie bezpieczeństwa między pacjentami w podeszłym wieku (ł65 lat) a młodszymi pacjentami (<65 lat) cierpiącymi na oporną na leczenie gMG. Uzupełniające dane dotyczące bezpieczeństwa uzyskano w 13 zakończonych badaniach klinicznych, w których uczestniczyło łącznie 856 pacjentów otrzymujących ekulizumab, w innych populacjach osób z chorobami innymi niż PNH, aHUS i oporna na leczenie gMG. U jednego niezaszczepionego pacjenta z meningokokowym zapaleniem opon mózgowych rozpoznano idiopatyczną glomerulonefropatię błonową. Działania niepożądane zgłaszane u pacjentów z chorobami innymi niż PNH, aHUS lub oporna na leczenie gMG były podobne do tych, które zgłaszano u pacjentów z PNH, aHUS lub oporną na leczenie gMG. W tych badaniach klinicznych nie zaobserwowano występowania specyficznych działań niepożądanych.

Nie zgłoszono żadnego przypadku przedawkowania.

Produkt leczniczy jest rekombinowanym, humanizowanym, monoklonalnym przeciwciałem IgG2/4k, które wiąże się z ludzkim białkiem C5 dopełniacza i hamuje końcową fazę aktywacji. Przeciwciało produktu leczniczego zawiera regiony stałe pochodzenia ludzkiego oraz regiony kodujące cechy komplementarności pochodzące od myszy, wbudowane w obszar ludzkich regionów zmiennych łańcucha lekkiego i ciężkiego. Przeciwciało produktu leczniczego składa się z dwóch łańcuchów ciężkich, liczących po 448 aminokwasów, oraz dwóch łańcuchów lekkich, liczących po 214 aminokwasów; masa cząsteczkowa wynosi ok. 148 kDa. Produkt leczniczy jest wytwarzany w hodowli mysich komórek szpiczakowych (linia komórkowa NS0) i oczyszczany metodą chromatografii powinowactwa i chromatografii jonowymiennej. Proces masowej produkcji substancji leczniczej obejmuje również etapy swoistej inaktywacji i usuwania wirusów.

Ekulizumab jest humanizowanym, monoklonalnym przeciwciałem IgG2/4k, wytwarzanym w linii komórek NS0 techniką rekombinacji DNA. 1 fiol. 30 ml zawiera 300 mg ekulizumabu (10 mg/ml). Po rozcieńczeniu końcowe stężenie roztw. do inf. wynosi 5 mg/ml.