Produkt powinni przepisywać tylko lekarze z doświadczeniem w podawaniu leków przeciwnowotworowych. Zalecana dawka regorafenibu to 160 mg (4 tabl. po 40 mg) przyjmowana raz/dobę przez 3 tyg., po których następuje 1 tydzień bez przyjmowania leku. Ten 4-tygodniowy okres jest nazywany cyklem leczenia. Jeśli pacjent pominął dawkę leku, powinien ją przyjąć natychmiast, gdy tylko sobie o tym przypomni. Pacjent nie powinien przyjmować dwóch dawek leku w tym samym dniu w celu uzupełnienia pominiętej dawki. W przypadku wystąpienia wymiotów po podaniu regorafenibu pacjent nie powinien przyjmować dodatkowych tabl. Leczenie należy kontynuować tak długo, jak długo obserwuje się korzyści z leczenia, lub do czasu wystąpienia nieakceptowalnych objawów toksyczności. Pacjenci ze stanem sprawności (ang. PS) 2 lub wyższym byli wykluczeni z badań klinicznych. Dostępne dane dotyczące pacjentów z PS ł2 są ograniczone. Dostosowanie dawkowania. Na podstawie indywidualnego stanu bezpieczeństwa pacjenta i tolerancji leczenia mogą być konieczne przerwy w leczeniu i/lub zmniejszenie dawki. Modyfikacje dawki powinny odbywać się stopniowo po 40 mg (jedna tabletka). Najmniejsza zalecana dawka dobowa wynosi 80 mg. Największa dawka dobowa wynosi 160 mg. Szczegółowe dane dotyczące dostosowywania dawki patrz ChPL. Zaburzenia czynności wątroby. Regorafenib jest metabolizowany głównie przez wątrobę. W badaniach klinicznych nie odnotowano istotnych różnic w odniesieniu do ekspozycji, bezpieczeństwa stosowania lub skuteczności u pacjentów z łagodnymi zaburzeniami czynności wątroby (w stopniu A wg klasyfikacji Child-Pugh) oraz z prawidłową czynnością wątroby. Nie ma konieczności dostosowania dawki u pacjentów z łagodnymi zaburzeniami czynności wątroby. Ponieważ dostępna jest tylko ograniczona ilość danych dotyczących pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby (w stopniu B wg klasyfikacji Child-Pugh) oraz że nie przeprowadzono badań nad zastosowaniem regorafenibu u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (w stopniu C wg klasyfikacji Child-Pugh), nie ma zaleceń dotyczących dawkowania u takich pacjentów. U tych pacjentów zaleca się ścisłe monitorowanie ich stanu bezpieczeństwa. Produkt leczniczy nie jest zalecany do stosowania u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (w stopniu C wg klasyfikacji Child-Pugh), ponieważ nie przeprowadzono badań nad zastosowaniem produktu w tej populacji. Zaburzenia czynności nerek. W badaniach klinicznych nie odnotowano istotnych różnic w odniesieniu do ekspozycji, bezpieczeństwa stosowania lub skuteczności u pacjentów z łagodnymi zaburzeniami czynności nerek (szacunkowa wielkość przesączania kłębuszkowego [ang. eGFR] 60-89 ml/min/1,73 m2) oraz z prawidłową czynnością nerek. Ograniczone dane farmakokinetyczne wskazują na brak różnic w odniesieniu do ekspozycji u pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek (eGFR 30-59 ml/min/1,73 m2). Nie ma konieczności dostosowania dawki u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek. Nie ma danych klinicznych dotyczących pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (eGFR <30 ml/min/1,73m2). Osoby w podeszłym wieku. W badaniach klinicznych nie odnotowano istotnych różnic w odniesieniu do ekspozycji, bezpieczeństwa stosowania lub skuteczności u pacjentów w podeszłym wieku (w wieku 65 lat i powyżej) oraz u pacjentów młodszych. Dane dotyczące pacjentów w wieku powyżej 75 lat są ograniczone. Płeć. W badaniach klinicznych nie odnotowano istotnych różnic w odniesieniu do ekspozycji, bezpieczeństwa stosowania lub skuteczności pomiędzy mężczyznami i kobietami. Nie ma konieczności dostosowania dawki ze względu na płeć. Różnice etniczne. W badaniach klinicznych nie odnotowano istotnych różnic w odniesieniu do ekspozycji, bezpieczeństwa stosowania lub skuteczności pomiędzy pacjentami z różnych grup etnicznych. Nie ma konieczności dostosowania dawki na podstawie pochodzenia etnicznego. Dane dotyczące stosowania regorafenibu u pacjentów rasy czarnej są ograniczone. Dzieci i młodzież. Stosowanie produktu leczniczego u dzieci i młodzieży w przerzutowym raku jelita grubego nie jest właściwe.

Produkt leczniczy jest przeznaczony do podania doustnego. Produkt leczniczy należy przyjmować codziennie o tej samej porze. Tabl. należy połykać w całości, popijając wodą, po lekkim posiłku zawierającym mniej niż 30% tłuszczu. Przykładowy lekki (niskotłuszczowy) posiłek może zawierać 1 porcję płatków (ok. 30 g), 1 szklankę odtłuszczonego mleka, 1 grzankę z dżemem, 1 szklankę soku jabłkowego i 1 filiżankę kawy lub herbaty (520 kalorii, 2 g tłuszczu).

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

U pacjentów leczonych produktem leczniczym często obserwowano nieprawidłowości wyników testów czynnościowych wątroby (aktywność aminotransferazy alaninowej [ALT] i aminotransferazy asparaginianowej [AST] oraz stężenie bilirubiny). Zgłaszano ciężkie nieprawidłowości wyników testów czynnościowych wątroby (stopnia 3 do 4) oraz zaburzenia czynności wątroby z objawami klinicznymi (w tym także ze skutkiem śmiertelnym) dotyczące niewielkiego odsetka pacjentów. Zaleca się wykonanie testów czynnościowych wątroby (ALT, AST i bilirubina) przed rozpoczęciem leczenia produktem leczniczym i ścisłe monitorowanie (co najmniej raz na 2 tyg.) w ciągu pierwszych 2 m-cy leczenia. Następnie należy kontynuować okresowe monitorowanie przynajmniej raz na m-c i w razie zaistnienia wskazań klinicznych. Regorafenib jest inhibitorem transferazy urydyno-difosfo-glukuronowej (UGT) 1A1. U pacjentów z zespołem Gilberta może wystąpić łagodna, pośrednia hiperbilirubinemia (dotycząca bilirubiny niesprzężonej). W przypadku pacjentów z zaobserwowanym pogorszeniem wyników testów czynnościowych wątroby uznawanym za związane z leczeniem produktem leczniczym (tzn. jeśli nie ma dowodów innej przyczyny, takiej jak cholestaza zewnątrzwątrobowa lub progresja choroby) należy przestrzegać zaleceń dotyczących modyfikacji dawki i obserwacji. Regorafenib jest metabolizowany głównie przez wątrobę. Zaleca się ścisłe monitorowanie bezpieczeństwa u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby. Produkt leczniczy nie jest zalecany do stosowania u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (w stopniu C wg klasyfikacji Child-Pugh), ponieważ nie przeprowadzono badań nad zastosowaniem produktu w tej populacji, a u tych pacjentów ekspozycja na lek może być zwiększona. U pacjentów z guzami z mutacją KRAS była obserwowana znacząca poprawa w odniesieniu do PFS, odnotowano także liczebnie mniejszy efekt w odniesieniu do OS. Ze względu na znaczną toksyczność związaną z leczeniem zaleca się lekarzom, aby przed przepisaniem regorafenibu pacjentom z guzami z mutacją KRAS uważnie ocenili stosunek korzyści do ryzyka. Stosowanie produktu leczniczego wiązało się ze zwiększoną częstością występowania zdarzeń krwotocznych, a niektóre z nich skutkowały zgonem. Należy monitorować morfologię krwi i parametry krzepnięcia u pacjentów ze schorzeniami predysponującymi do krwawień oraz u osób leczonych lekami przeciwzakrzepowymi (np. warfaryną i fenprokumonem) lub innymi produktami leczniczymi, które zwiększają ryzyko krwawienia. W przypadku poważnego krwawienia wymagającego pilnej interwencji medycznej należy rozważyć trwałe odstawienie produktu leczniczego. Stosowanie produktu leczniczego wiązało się ze zwiększoną częstością występowania niedokrwienia i zawału mięśnia sercowego. Pacjenci z niestabilną dławicą piersiową lub nowo występującą dławicą piersiową (w ciągu 3 m-cy od rozpoczęcia leczenia produktem leczniczym), niedawno przebytym zawałem mięśnia sercowego (w ciągu 6 m-cy od rozpoczęcia leczenia produktem leczniczym) i pacjenci z niewydolnością serca stopnia 2 lub wyższego według klasyfikacji New York Heart Association (NYHA) byli wykluczeni z badań klinicznych. Pacjentów z chorobą niedokrwienną serca w wywiadzie należy monitorować w kierunku objawów i oznak klinicznych niedokrwienia mięśnia sercowego. U pacjentów, u których wystąpiło niedokrwienie mięśnia sercowego i/lub zawał, zaleca się przerwanie stosowania produktu leczniczego do czasu ustąpienia objawów. Decyzja o ponownym rozpoczęciu leczenia produktem leczniczym powinna być oparta na dokładnym rozważeniu potencjalnych korzyści i zagrożeń dla danego pacjenta. Jeśli objawy nie ustąpią, należy trwale odstawić produkt leczniczy. Zgłaszano występowanie PRES w związku z leczeniem produktem leczniczym. Oznaki i objawy PRES obejmują drgawki, bóle głowy, zaburzenia stanu psychicznego, zaburzenia widzenia i ślepotę korową z towarzyszącym nadciśnieniem lub bez. Rozpoznanie PRES należy potwierdzić badaniami obrazowymi mózgu. U pacjentów, u których wystąpił PRES, zaleca się odstawienie produktu leczniczego i leczenie nadciśnienia oraz leczenie wspomagające innych objawów. U pacjentów leczonych produktem leczniczym zgłaszano występowanie perforacji i przetok przewodu pokarmowego. Zdarzenia te znane są również jako częste powikłania związane z chorobą u pacjentów z nowotworami w jamie brzusznej. U pacjentów, u których wystąpi perforacja lub przetoka przewodu pokarmowego, zaleca się zaprzestanie leczenia produktem leczniczym. Stosowanie produktu leczniczego wiązało się ze zwiększoną częstością występowania nadciśnienia tętniczego. Należy kontrolować ciśnienie tętnicze przed rozpoczęciem leczenia produktem leczniczym. Zaleca się kontrolować ciśnienie krwi i leczyć nadciśnienie tętnicze zgodnie ze standardową praktyką medyczną. W przypadku ciężkiego lub uporczywego nadciśnienia tętniczego pomimo odpowiedniego postępowania medycznego należy tymczasowo przerwać leczenie i/lub zmniejszyć dawkę wg uznania lekarza. W przypadku przełomu nadciśnieniowego należy zaprzestać leczenia. Ponieważ produkty lecznicze o właściwościach przeciwangiogennych mogą hamować lub zakłócać gojenie się ran, u pacjentów poddawanych dużym zabiegom chirurgicznym zaleca się tymczasowe przerwanie leczenia produktem leczniczym ze względów bezpieczeństwa. Decyzja o wznowieniu leczenia produktem leczniczym po poważnej interwencji chirurgicznej powinna być oparta na klinicznej ocenie prawidłowości gojenia się ran. Zespół ręka-stopa (ang. hand-foot skin reaction, HFSR) lub erytrodyzestezja dłoniowo-podeszwowa i wysypka to najczęściej obserwowane dermatologiczne działania niepożądane wywoływane przez produkt leczniczy. Środki mające na celu zapobieganie HFSR obejmują unikanie zrogowaceń i korzystanie z wkładek do butów oraz rękawic, aby zapobiec uciskowi na podeszwy stóp i dłonie. HFSR można leczyć przy pomocy kremów keratolitycznych (np. kremów z zawartością mocznika, kwasu salicylowego lub hydroksykwasów, oszczędnie stosowanych, tylko na dotkniętych obszarach) oraz kremów nawilżających (stosowanych obficie) w celu leczenia objawowego. Należy rozważyć zmniejszenie dawki i/lub czasowe przerwanie stosowania produktu leczniczego, a w ciężkich lub uporczywych przypadkach stałe odstawienie tego leku. Stosowanie produktu leczniczego wiązało się ze zwiększoną częstością występowania zaburzeń elektrolitowych (w tym hipofosfatemii, hipokalcemii, hiponatremii i hipokaliemii) i metabolicznych (w tym zwiększenie aktywności hormonu stymulującego tarczycę, lipazy i amylazy). Zaburzenia te są zazwyczaj łagodne lub umiarkowane, nie są związane z objawami klinicznymi i zwykle nie wymagają przerwania stosowania lub zmniejszenia dawki. Zaleca się monitorowanie parametrów biochemicznych i metabolicznych w trakcie leczenia produktem leczniczym i w razie potrzeby wdrożenie odpowiedniego leczenia zastępczego zgodnie ze standardową praktyką kliniczną. W przypadku uporczywych lub nawracających istotnych zaburzeń należy rozważyć zmniejszenie dawki, przerwanie stosowania lub stałe odstawienie produktu leczniczego. Każda dawka dobowa 160 mg zawiera 2,427 mmol (lub 55,8 mg) sodu, należy wziąć to pod uwagę u pacjentów kontrolujących zawartość sodu w diecie. Każda dawka dobowa 160 mg zawiera 1,68 mg lecytyny (pochodzącej z soi). Nie przeprowadzono badań nad wpływem produktu leczniczego na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Jeśli u pacjentów występują objawy wpływające na ich zdolność koncentracji i reakcji podczas leczenia produktem leczniczym, zalecane jest, aby nie prowadzili pojazdów ani nie obsługiwali maszyn aż do ustąpienia działania leku.

Dane in vitro wskazują, że regorafenib jest metabolizowany za pośrednictwem cytochromu CYP3A4 i transferazy urydyno-difosfo-glukuronowej UGT1A9. Podawanie ketokonazolu (400 mg przez 18 dni), który jest silnym inhibitorem CYP3A4, z pojedynczą dawką regorafenibu (160 mg w 5. dniu) spowodowało wzrost średniej ekspozycji na regorafenib (AUC) o około 33% i zmniejszenie średniej ekspozycji na czynne metabolity, M-2 (N-tlenek) i M-5 (N-tlenek i N-demetyl) o około 90%. Zalecane jest unikanie równoczesnego stosowania silnych inhibitorów aktywności CYP3A4 (np. klarytromycyny, soku grejpfrutowego, itrakonazolu, ketokonazolu, pozakonazolu, telitromycyny i worykonazolu), ponieważ nie badano ich wpływu na ekspozycję na regorafenib i jego metabolity w stanie stacjonarnym. Należy unikać równoczesnego podawania silnego inhibitora UGT1A9 (np. kwasu mefenamowego, diflunizalu i kwasu niflumowego) podczas leczenia regorafenibem, ponieważ nie badano ich wpływu na ekspozycję na regorafenib i jego metabolity w stanie stacjonarnym. Podawanie ryfampicyny (600 mg przez 9 dni), która jest silnym induktorem CYP3A4, z pojedynczą dawką regorafenibu (160 mg w 7. dniu) spowodowało obniżenie AUC regorafenibu o około 50%, 3-4-krotny wzrost średniej ekspozycji na czynny metabolit M-5 oraz brak zmiany ekspozycji na czynny metabolit M-2. Inne silne induktory CYP3A4 (np. fenytoina, karbamazepina, fenobarbital i ziele dziurawca) mogą także przyspieszyć metabolizm regorafenibu. Należy unikać silnych induktorów CYP3A4 lub należy rozważyć wybór innego równocześnie podawanego produktu leczniczego, bez lub z minimalną skłonnością do indukcji CYP3A4. Dane in vitro wskazują, że regorafenib, jak również jego czynny metabolit M-2 hamują glukuronidację zachodzącą za pośrednictwem UGT1A1 i UGT1A9, podczas gdy M-5 hamuje tylko UGT1A1, w stężeniach, które w warunkach in vivo są osiągane w stanie stacjonarnym. Podawanie regorafenibu z 5-dniową przerwą przed podaniem irynotekanu spowodowało wzrost o około 44% AUC SN-38, który jest substratem UGT1A1 i aktywnym metabolitem irynotekanu. Zaobserwowano również zwiększenie AUC irynotekanu o około 28%. Wskazuje to na fakt, że równoczesne podawanie regorafenibu może zwiększyć ogólnoustrojową ekspozycję na substraty enzymów UGT1A1 i UGT1A9. Dane in vitro wskazują, że regorafenib jest inhibitorem BCRP (wartości IC50 około 40-70 nanomoli) i glikoproteiny P (wartość IC50 około 2 mikromoli). W związku z tym równoczesne podawanie regorafenibu może zwiększyć stężenia w osoczu równocześnie podawanych substratów BCRP, takich jak metotreksat, lub substratów glikoproteiny P, takich jak digoksyna. Dane in vitro wskazują, że regorafenib jest konkurencyjnym inhibitorem cytochromów CYP2C8 (wartość Ki 0,6 mikromoli), CYP2C9 (wartość Ki 4,7 mikromoli), CYP2B6 (wartość Ki 5,2 mikromoli) w stężeniach, które w warunkach in vivo są osiągane w stanie stacjonarnym (szczytowe stężenie w osoczu 8,1 mikromola). Siła hamowania in vitro wobec CYP3A4 (wartość Ki 11,1 mikromola) i CYP2C19 (wartość Ki 16,4 mikromola) była mniej wyraźna. Przeprowadzono badanie kliniczne substratów badawczych w celu oceny wpływu regorafenibu w dawce 160 mg podawanego przez 14 dni na farmakokinetykę substratów badawczych CYP2C8 (rozyglitazon), CYP2C9 (S-warfaryna), CYP2C19 (omeprazol) i CYP3A4 (midazolam). Dane farmakokinetyczne wskazują, że regorafenib można podawać jednocześnie z substratami CYP2C8, CYP2C9, CYP3A4 i CYP2C19 bez klinicznie istotnych interakcji. Profil stężenia w zależności od czasu wskazuje, że regorafenib i jego metabolity mogą podlegać krążeniu jelitowo-wątrobowemu. Równoczesne podawanie antybiotyków, które wpływają na florę przewodu pokarmowego, może wpływać na krążenie jelitowo-wątrobowe regorafenibu, co może prowadzić do zmniejszenia ekspozycji na regorafenib. Znaczenie kliniczne tych możliwych interakcji nie jest znane, ale mogą one prowadzić do zmniejszenia skuteczności regorafenibu. Regorafenib oraz jego metabolity M-2 i M-5 prawdopodobnie przenikają do krążenia wątrobowo-jelitowego. Żywice jonowymienne takie jak kolestyramina i kolestagel mogą wchodzić w interakcje z regorafenibem tworząc nierozpuszczalne kompleksy, które mogą mieć wpływ na wchłanianie (lub wchłanianie zwrotne), tym samym powodując zmniejszenie ekspozycji na lek. Znaczenie kliniczne tych możliwych interakcji jest nieznane, ale mogą one skutkować zmniejszeniem skuteczności regorafenibu.

Kobiety w wieku rozrodczym należy poinformować, że regorafenib może spowodować uszkodzenie płodu. Kobiety w wieku rozrodczym i mężczyźni powinni stosować skuteczną metodę antykoncepcji w trakcie leczenia i do 8 tyg. po jego zakończeniu. Nie ma danych dotyczących stosowania regorafenibu u kobiet w okresie ciąży. W oparciu o mechanizm działania przypuszcza się, że regorafenib podawany w czasie ciąży powoduje uszkodzenie płodu. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję. Produktu leczniczego nie należy stosować w okresie ciąży, chyba że jest to bezwzględnie konieczne i starannie rozważono korzyści dla matki i ryzyko dla płodu. Nie wiadomo, czy regorafenib lub jego metabolity przenikają do mleka ludzkiego. U szczurów regorafenib lub jego metabolity przenikają do mleka. Nie można wykluczyć zagrożenia dla dzieci karmionych piersią. Regorafenib może zaburzać wzrost i rozwój niemowląt. Podczas leczenia produktem należy przerwać karmienie piersią. Nie ma danych dotyczących wpływu produktu leczniczego na płodność u ludzi. Wyniki badań na zwierzętach wskazują, że regorafenib może wpływać ujemnie na płodność męską i żeńską.

Ogólny profil bezpieczeństwa produktu leczniczego opiera się na danych pochodzących od ponad 1 100 pacjentów z nowotworem złośliwym (wszystkie rodzaje nowotworów złośliwych) w badaniach klinicznych, w tym 621 z przerzutowym rakiem jelita grubego, spośród których 500 pacjentów było leczonych w kontrolowanym placebo badaniu klinicznym III fazy. Najpoważniejsze działania niepożądane leku u pacjentów otrzymujących produkt leczniczy to ciężkie uszkodzenie wątroby, krwotok i perforacja przewodu pokarmowego. Najczęściej obserwowane działania niepożądane u pacjentów otrzymujących produkt leczniczy to osłabienie/zmęczenie, zmniejszenie apetytu i zmniejszenie ilości spożywanych pokarmów, zespół ręka-stopa, biegunka, utrata masy ciała, zakażenie, nadciśnienie tętnicze i dysfonia. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (bardzo często) zakażenie. Nowotwory łagodne, złośliwe i nieokreślone (w tym torbiele i polipy): (rzadko) rogowiak kolczystokomórkowy/rak kolczystokomórkowy skóry. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo często) małopłytkowość, niedokrwistość; (często) leukopenia. Zaburzenia endokrynologiczne: (często) niedoczynność tarczycy. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo często) zmniejszenie apetytu i przyjmowania pokarmów; (często) hipokaliemia, hipofosfatemia, hipokalcemia, hiponatremia, hipomagnezemia, hiperurykemia. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) ból głowy; (często) drżenie; (rzadko) zespół tylnej odwracalnej encefalopatii (PRES). Zaburzenia serca: (niezbyt często) zawał mięśnia sercowego, niedokrwienie mięśnia sercowego. Zaburzenia naczyniowe: (bardzo często) krwotok, nadciśnienie tętnicze; (niezbyt często) przełom nadciśnieniowy. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (bardzo często) dysfonia. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) biegunka, zapalenie jamy ustnej; (często) zaburzenia smaku, suchość w jamie ustnej, refluks żołądkowo-przełykowy, nieżyt żołądka i jelit; (niezbyt często) perforacja przewodu pokarmowego, przetoka przewodu pokarmowego. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (bardzo często) hiperbilirubinemia; (często) zwiększenie aktywności aminotransferaz; (niezbyt często) ciężkie uszkodzenie wątroby. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo często) zespół ręka-stopa, wysypka; (często) sucha skóra, łysienie, zaburzenia paznokci, wysypka złuszczająca; (niezbyt często) rumień wielopostaciowy; (rzadko) zespół Stevens-Johnsona, martwica toksyczno-rozpływna naskórka. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (często) sztywność mięśniowo-szkieletowa. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (często) białkomocz. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) osłabienie/zmęczenie, ból, gorączka, zapalenie błon śluzowych. Badania diagnostyczne: (bardzo często) utrata masy ciała; (często) zwiększenie aktywności amylazy, zwiększenie aktywności lipazy, nieprawidłowy międzynarodowy współczynnik znormalizowany (INR). Szczegółowe dane dotyczące działań niepożądanych patrz ChPL.

Największa dawka produktu leczniczego oceniana klinicznie wynosiła 220 mg/dobę. Najczęściej obserwowanymi działaniami niepożądanymi po podaniu tej dawki były zmiany skórne, dysfonia, biegunka, zapalenie błon śluzowych, suchość w jamie ustnej, zmniejszenie apetytu, nadciśnienie tętnicze i zmęczenie. Nie ma swoistego antidotum w przypadku przedawkowania produktu leczniczego. W przypadku podejrzenia przedawkowania należy natychmiast przerwać stosowanie produktu leczniczego, podjąć najlepsze leczenie podtrzymujące rozpoczęte przez personel medyczny i obserwować pacjenta do czasu stabilizacji stanu klinicznego.

Regorafenib jest doustnym lekiem przeciwnowotworowym, który silnie blokuje wiele kinaz białkowych, w tym kinazy biorące udział w angiogenezie nowotworowej (VEGFR1, -2, -3, TIE2) i onkogenezie (KIT, RET, RAF-1, BRAF, BRAFV600E) oraz należące do mikrośrodowiska nowotworu (PDGFR, FGFR). W badaniach przedklinicznych regorafenib wykazał silną aktywność przeciwnowotworową w szerokim spektrum modeli nowotworów, w tym w modelach nowotworów jelita grubego; aktywność ta obejmuje zarówno działanie przeciwangiogenne, jak i przeciwproliferacyjne regorafenibu. Ponadto w warunkach in vivo regorafenib wykazał właściwości przeciwprzerzutowe. Główne metabolity u człowieka (M-2 i M-5) w modelach in vitro oraz in vivo odznaczały się podobną skutecznością jak sam regorafenib.

1 tabl. powl. zawiera 40 mg regorafenibu.