Produkt leczniczy wyłącznie do podawania dotchawiczego. Beraktant powinien być podawany wyłącznie przez lekarzy wyspecjalizowanych w stosowaniu intubacji i sztucznej wentylacji oraz ogólnej opiece nad przedwcześnie urodzonymi noworodkami lub pod nadzorem takich lekarzy. W ciągu kilku minut od podania beraktantu może nastąpić znaczna poprawa utlenowania krwi. Z tego względu, aby zapobiec hiperoksji konieczne jest prowadzenie częstych i dokładnych obserwacji klinicznych oraz monitorowanie stężenia tlenu w krwi tętniczej. Dawka beraktantu wynosi 100 mg fosfolipidów/kg urodzeniowej mc. (4 ml/kg mc.). Poniżej przedstawiono dawkowanie produktu leczniczego w zależności od urodzeniowej mc., szczegóły patrz ChPL. W ciągu pierwszych 48 h życia można podać 4 dawki beraktantu. Dawek leku nie należy podawać częściej niż co 6 h. Uwagi ogólne. Beraktant podaje się dotchawiczo przez cewnik o średnicy 1,65 mm (5 w skali French’a; 1 stopień = średnica 0,33 mm). Zaleca się jeden z wymienionych niżej sposobów: podanie przez cewnik wprowadzony do rurki intubacyjnej podczas jej odłączenia na krótki czas od respiratora; podanie przez cewnik wprowadzony przez dodatkowy port do odsysania, bez odłączania rurki intubacyjnej od respiratora lub podanie przez drugie światło rurki intubacyjnej o podwójnym świetle. Cewnik, przez który podawany jest lek należy skrócić, tak by jego końcówka wystawała tuż poza rurkę intubacyjną powyżej ostrogi tchawicy. Beraktantu nie należy podawać do oskrzela głównego. Aby zapewnić równomierne rozmieszczenie beraktantu w płucach, obliczoną z tabeli dawkę podaje się w dawkach podzielonych - 2 lub 4. Podczas podawania każdej z dawek podzielonych zmienia się ułożenie noworodka. Zalecane ułożenie noworodka podczas podawania beraktantu w dwóch dawkach podzielonych: głowa i tułów obrócone w prawo pod kątem około 45°, głowa i tułów obrócone w lewo pod kątem około 45°. Zalecane ułożenie noworodka podczas podawania beraktantu w 4 dawkach podzielonych: głowa i tułów nachylone w dół pod kątem 5-10°, głowa skierowana w prawo, głowa i tułów nachylone w dół pod kątem 5-10°, głowa skierowana w lewo, głowa i tułów uniesione pod kątem 5-10°, głowa skierowana w prawo, głowa i tułów uniesione pod kątem 5-10°, głowa skierowana w lewo. Podawanie leku jest ułatwione, gdy jedna osoba podaje lek, a druga przytrzymuje noworodka we właściwym ułożeniu i monitoruje jego stan. W badaniach klinicznych oceniano różne metody podawania beraktantu. W 6 badaniach kontrolowanych z zastosowaniem pojedynczej dawki i w 4 badaniach z zastosowaniem dawek wielokrotnych, w których oceniano bezpieczeństwo i skuteczność produktu leczniczego, beraktant podawano przez cewnik wprowadzony do rurki intubacyjnej po odłączeniu na krótko rurki intubacyjnej od respiratora. Dawkę podawano w czterech dawkach podzielonych w sposób opisany wyżej. Tę metodę podawania beraktantu porównywano z dwiema innymi metodami w wieloośrodkowym badaniu klinicznym z losowym doborem pacjentów. W badaniu brało udział 299 noworodków o urodzeniowej mc .ł600 g z zespołem zaburzeń oddychania wymagającym sztucznej wentylacji. Inne metody, które poddano ocenie to: podawanie leku w 2 dawkach podzielonych przez cewnik wprowadzony do rurki intubacyjnej podczas jej odłączenia na krótki czas od respiratora. 2 dawki podzielone podawano w 2 ułożeniach noworodka opisanych wyżej; podawanie leku w 2 dawkach podzielonych bez odłączania rurki intubacyjnej od respiratora, przez cewnik wprowadzony do rurki intubacyjnej przez dodatkowy port służący do odsysania. Dwie dawki podzielone podawano w 2 ułożeniach noworodka opisanych wyżej. W badaniu tym nie stwierdzono istotnych różnic między 3 porównywanymi grupami w średnich wartościach FiO2 (procentowa zawartość tlenu w powietrzu wdychanym), a/A PO2 (stosunek ciśnienia cząstkowego tlenu we krwi tętniczej i pęcherzykach płucnych) lub MAP (średnie ciśnienie w drogach oddechowych) w 72 h życia oraz częstości występowania przecieków płucnych, śródmiąższowej rozedmy płuc, przetrwałego przewodu tętniczego lub śmiertelności w 72 h życia. Rurka intubacyjna o podwójnym świetle, przez którą podaje się beraktant, spełnia tą samą funkcję co wykorzystanie dodatkowego portu w rurce intubacyjnej służącego do odsysania, tzn. dostarcza beraktant do dystalnego końca rurki intubacyjnej, bez konieczności przerwania sztucznej wentylacji. Ta metoda podawania powinna powodować mniejsze nasilenie hipoksji i bradykardii bezpośrednio po podaniu dawki leku. Nie ma jednak różnic w bliskich lub odległych skutkach leczenia w porównaniu do innych metod podawania. Jeśli noworodkowi założono już rurkę intubacyjną o pojedynczym świetle, nie należy dokonywać powtórnej intubacji i wprowadzać rurki dotchawiczej o podwójnym świetle wyłącznie po to, by podać beraktant. Pierwsza dawka. Podawanie przez cewnik. Należy obliczyć dawkę beraktantu uwzględniając masę urodzeniową noworodka. Powoli wprowadzić całą zawartość fiolki do plastikowej strzykawki za pomocą igły o dużym przekroju (rozmiar co najmniej 20G). Nie filtrować beraktantu i nie wstrząsać fiolką. Przytwierdzić cewnik o średnicy 1,65 mm i odpowiedniej długości do strzykawki. Napełnić cewnik beraktantem. Usunąć nadmiar beraktantu przez cewnik, tak aby w strzykawce pozostała obliczona dawka, którą należy podać. Przed podaniem beraktantu sprawdzić, czy rurka intubacyjna została właściwie umieszczona i jest drożna. Lekarz może podjąć decyzję o odessaniu rurki intubacyjnej przed podaniem beraktantu. Przed rozpoczęciem podawania stan noworodka powinien być stabilny. Kiedy lek podawany jest profilaktycznie należy zważyć, zaintubować noworodka oraz ustabilizować jego stan. Podać dawkę jak najszybciej po urodzeniu, najlepiej w ciągu pierwszych 15 minut. Ułożyć odpowiednio noworodka, a następnie delikatnie wstrzykiwać pierwszą dawkę podzieloną przez cewnik przez okres 2-3 sekund. Po podaniu pierwszej dawki podzielonej wyjąć cewnik z rurki intubacyjnej. Prowadzić wentylację ręczną za pomocą worka oddechowego, dostarczając wystarczającą ilość tlenu, aby zapobiec sinicy, z częstością 60 oddechów/minutę i pod wystarczającym ciśnieniem dodatnim, aby uzyskać odpowiednią wymianę powietrza i wychylenia klatki piersiowej przy oddechu. Kiedy lek podawany jest leczniczo dla ratowania życia, pierwszą dawkę należy podać jak najszybciej po podłączeniu noworodka do respiratora w ramach postępowania w zespole zaburzeń oddychania. W badaniach klinicznych, bezpośrednio przed podaniem pierwszej dawki podzielonej modyfikowano parametry respiratora: częstość oddechów - 60/min., czas wdechu - 0,5 sekundy oraz FiO2 - 1,0. Należy odpowiednio ułożyć noworodka i ostrożnie wstrzykiwać pierwszą dawkę podzieloną przez cewnik przez okres 2-3 sekund. Po podaniu pierwszej dawki podzielonej usunąć cewnik z rurki intubacyjnej. Ponownie podłączyć noworodka do respiratora. W obu przypadkach, zarówno wtedy gdy lek podawany jest profilaktycznie, jak i wtedy gdy podawany jest leczniczo, należy prowadzić wentylację noworodka przez co najmniej 30 sekund lub do ustabilizowania się jego stanu. Następnie odpowiednio ułożyć noworodka w celu podania następnej dawki podzielonej. Podać pozostałe dawki podzielone postępując według tego samego schematu. Po podaniu każdej dawki podzielonej usunąć cewnik i prowadzić wentylację przez co najmniej 30 sekund lub do czasu ustabilizowania się stanu noworodka. Po podaniu ostatniej dawki podzielonej usunąć cewnik bez przepłukiwania. Nie odsysać wydzieliny z dróg oddechowych przez godz. po podaniu leku, chyba że wystąpią oznaki obturacji dróg oddechowych. Po zakończeniu podawania leku wznowić wentylację i opiekę kliniczną. Podawanie przez drugie światło rurki intubacyjnej o podwójnym świetle. Należy upewnić się, że noworodek zaintubowany jest rurką właściwego rozmiaru o podwójnym świetle. Posługując się tabelą dawkowania należy obliczyć dawkę beraktantu zgodną z masą urodzeniową noworodka. Powoli wprowadzić całą zawartość fiolki do plastikowej strzykawki stosując igłę o dużym przekroju (rozmiar co najmniej 20G). Nie filtrować beraktantu i nie wstrząsać fiolką. Przed podaniem beraktantu sprawdzić, czy rurka intubacyjna została właściwie umieszczona i czy jest drożna. Lekarz może podjąć decyzję o odessaniu rurki intubacyjnej przed podaniem beraktantu. Przed rozpoczęciem podawania produktu leczniczego stan noworodka powinien być stabilny. Kiedy lek podawany jest profilaktycznie należy zważyć, zaintubować noworodka oraz ustabilizować jego stan. Podać dawkę jak najszybciej po urodzeniu, najlepiej w ciągu pierwszych 15 minut. Podłączyć strzykawkę zawierającą beraktant do drugiego światła rurki intubacyjnej. Ułożyć odpowiednio noworodka, a następnie delikatnie wstrzykiwać pierwszą dawkę podzieloną przez drugie światło rurki intubacyjnej przez okres 2-3 sekund, bez przerywania wentylacji. Jeśli prowadzi się wentylację ręczną za pomocą worka oddechowego należy dostarczyć wystarczającą ilość tlenu, aby zapobiec sinicy. Aby uzyskać odpowiednią wymianę powietrza i wychylenia ściany klatki piersiowej przy oddechu należy prowadzić wentylację z częstością oddechów 60/min. i pod wystarczającym ciśnieniem dodatnim. Kiedy produkt leczniczy podaje się w celu ratowania życia pierwszą dawkę należy podać jak najszybciej po podłączeniu noworodka do respiratora, co stanowi element postępowania w zespole zaburzeń oddychania. Bezpośrednio przed podaniem pierwszej dawki podzielonej zmodyfikować parametry respiratora: częstość oddechów - 60/min, czas wdechu - 0,5 sekundy oraz FiO2 - 1,0. Należy odpowiednio ułożyć noworodka i ostrożnie wstrzykiwać pierwszą dawkę podzieloną przez drugie światło rurki intubacyjnej przez okres 2-3 sekund, bez przerywania sztucznej wentylacji. Podczas podawania leku profilaktycznie i leczniczo należy prowadzić wentylację noworodka przez co najmniej 30 sekund lub do ustabilizowania się jego stanu. Następnie odpowiednio ułożyć noworodka w celu podania następnej dawki podzielonej. Podać pozostałe dawki podzielone postępując według tego samego schematu. Po podaniu każdej dawki podzielonej prowadzić wentylację przez co najmniej 30 sekund lub do czasu ustabilizowania się stanu noworodka. Po podaniu ostatniej dawki podzielonej usunąć strzykawkę z drugiego światła rurki intubacyjnej i wstrzyknąć 0,5 ml powietrza w celu udrożnienia drugiego światła rurki, które następnie trzeba zamknąć. Po zakończeniu podawania leku wznowić wentylację i opiekę kliniczną. Następne dawki. Wszystkie następne dawki beraktantu, przy podawaniu wielokrotnym, wynoszą również 100 mg fosfolipidów/kg mc. i zależą od urodzeniowej mc. noworodka. Noworodka nie należy powtórnie ważyć przed podaniem następnej dawki beraktantu. W celu ustalenia dawki należy posługiwać się tabelą dawkowania. Na potrzebę podania dodatkowych dawek beraktantu wskazują objawy utrzymującego się zespołu zaburzeń oddychania. W badaniach klinicznych z użyciem wielokrotnych dawek beraktantu zaobserwowano istotne zmniejszenie śmiertelności z powodu RDS przyjmując następujące kryteria przy podawaniu następnych dawek: podać kolejną dawkę najwcześniej po 6 h od poprzedniej dawki, jeśli noworodek pozostaje zaintubowany i wymaga co najmniej 30% wdychanego tlenu, aby utrzymać PaO2 na poziomie 80 mmHg (80 torów); u noworodka, który otrzymał dawkę profilaktyczną przed podaniem dawek dodatkowych, należy radiologicznie potwierdzić RDS. Przed podaniem każdej dawki podzielonej należy przygotować beraktant i ułożyć noworodka jak opisano wyżej. Po podaniu każdej dawki podzielonej usunąć cewnik z rurki intubacyjnej i prowadzić wentylację noworodka przez co najmniej 30 sekund lub do ustabilizowania się jego stanu. W badaniach klinicznych parametry respiratora w czasie podawania dodatkowych dawek były inne niż podczas podawania pierwszej dawki. W czasie podawania dodatkowych dawek leku FiO2 zwiększano o 0,20 lub o taką frakcję, która pozwalała uniknąć sinicy. Respirator pracował z częstością 30 oddechów/minutę przy czasie wdechu poniżej 1 sekundy. Jeśli przed podaniem beraktantu częstość wynosiła 30 lub więcej oddechów/minutę nie zmieniano jej podczas podawania beraktantu. Podczas podawania dawek dodatkowych nie należy prowadzić wentylacji ręcznej przy pomocy worka oddechowego. Podczas podawania leku lekarz decyduje o parametrach respiratora zapewniających właściwe utlenowanie krwi i wentylację. Po zakończeniu podawania leku wznowić wentylację i opiekę kliniczną. Specjalne ostrzeżenia dotyczące podawania leku. Jeżeli podczas podawania leku wystąpi bradykardia lub zmniejszenie saturacji tlenem, należy zaprzestać podawania produktu leczniczego i podjąć odpowiednie postępowanie w celu zmniejszenia nasilenia objawów. Po ustąpieniu tych objawów należy wznowić podawanie leku. Po podaniu produktu leczniczego wystąpić mogą krótkotrwałe rzężenia i wilgotne szmery oddechowe. Nie ma potrzeby odsysania wydzieliny z dróg oddechowych przez rurkę intubacyjną lub podejmowania innych działań, jeśli nie wystąpią wyraźne oznaki niedrożności dróg oddechowych.

Jak dotąd nie stwierdzono żadnych.

Beraktant jest przeznaczony wyłącznie do podawania dotchawiczego. Beraktant może szybko wpływać na utlenowanie krwi i podatność płuc. Z tego powodu produkt leczniczy może być stosowany w specjalistycznych ośrodkach klinicznych, w których zatrudnieni są lekarze przeszkoleni w wykonywaniu intubacji i sztucznej wentylacji oraz ogólnej opiece nad przedwcześnie urodzonymi noworodkami. Stan noworodków otrzymujących beraktant należy często monitorować, wykonując oznaczenia stężenia O2 i CO2 w próbkach krwi tętniczej lub uzyskanych przezskórnie. Istnieją doniesienia o przemijających objawach bradykardii i zmniejszonej saturacji tlenem występujących podczas podawania leku. W razie wystąpienia tych objawów, zaprzestać podawania produktu leczniczego i podjąć odpowiednie postępowanie w celu zmniejszenia nasilenia objawów. Po ustąpieniu tych objawów należy wznowić podawanie leku. Po podaniu produktu leczniczego wystąpić mogą krótkotrwałe rzężenia i wilgotne szmery oddechowe. Nie ma potrzeby odsysania wydzieliny z dróg oddechowych przez rurkę intubacyjną lub podejmowania innych działań, jeśli nie wystąpią wyraźne oznaki niedrożności dróg oddechowych. W kontrolowanych badaniach klinicznych zaobserwowano zwiększone prawdopodobieństwo posocznicy wywołanej bakteriami szpitalnymi u noworodków leczonych beraktantem. Zwiększone zagrożenie posocznicą nie było związane ze zwiększoną śmiertelnością w tej grupie. Drobnoustroje chorobotwórcze wykryte u leczonych noworodków i w grupie kontrolnej były podobne. Nie było istotnych różnic między grupami pod względem odsetka innych niż posocznica zakażeń występujących po leczeniu. W kontrolowanych badaniach klinicznych nie oceniano stosowania beraktantu u noworodków z urodzeniową mc. poniżej 600 g lub powyżej 1750 g. Nie prowadzono kontrolowanych badań klinicznych dotyczących stosowania beraktantu w skojarzeniu z doświadczalnymi metodami leczenia RDS (np. wentylacja o wysokiej częstotliwości lub pozaustrojowe utlenowanie). Brak danych o działaniu innych dawek produktu leczniczego niż 100 mg fosfolipidów/kg mc., stosowaniu więcej niż czterech dawek, podawaniu leku częściej niż co 6 h lub stosowaniu leku po 48 h życia.

Nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji.

Nie dotyczy.

Najczęściej występujące działania niepożądane związane były z zabiegiem podawania leku. W kontrolowanych badaniach klinicznych, w których podawano dawki wielokrotne, każdą dawkę beraktantu podzielono na 4 części. Każdą porcję leku stanowiącą 1/4 dawki podawano przez cewnik wprowadzony do końca rurki intubacyjnej po odłączeniu na krótko rurki intubacyjnej od respiratora. Przemijające objawy bradykardii wystąpiły podczas podawania 11,9% dawek. Desaturację tlenem obserwowano podczas podawania 9,8% dawek. Inne reakcje, które wystąpiły podczas zabiegu podawania mniej niż 1% dawek to: refluks w rurce intubacyjnej, bladość, zwężenie naczyń, niedociśnienie tętnicze, zatkanie rurki intubacyjnej, nadciśnienie tętnicze, hipokapnia, hiperkapnia i bezdech. W żadnym przypadku podczas zabiegu podawania leku nie doszło do zgonu, a wszystkie reakcje ustąpiły po leczeniu objawowym. Przeprowadzono badanie kliniczne, w którym porównywano opisany wyżej sposób podawania każdej dawki leku w 4 częściach (po 1/4 dawki) z podawaniem każdej dawki w dwóch częściach (po 1/2 dawki) przy przerywanej wentylacji i nie przerywanej wentylacji (przez cewnik wprowadzony przez dodatkowy port w rurce intubacyjnej). W czasie podawania pierwszej dawki podzielonej w grupie, której podawano po 1/4 dawki, zaobserwowano istotnie mniej przypadków refluksu w rurce intubacyjnej (p=0,007), niż w grupie z nie przerywaną wentylacją. Podczas podawania pierwszej dawki w dwóch częściach było istotnie mniej przypadków desaturacji tlenem w grupie z nie przerywaną wentylacją (p=0,008) niż w grupie z przerywaną wentylacją. Nie było różnic w występowaniu tych objawów po podaniu następnych dawek podzielonych oraz w częstości akcji serca po podaniu którejkolwiek z dawek. W badaniach kontrolowanych oceniano występowanie współistniejących chorób u przedwcześnie urodzonych niemowląt, szczegóły patrz ChPL. Po przeanalizowaniu wyników wszystkich badań klinicznych nie stwierdzono różnic w częstości występowania krwotoku wewnątrzczaszkowego. Jednakże, w jednym z badań, w którym zastosowano pojedynczą dawkę beraktantu w ratowaniu życia i jednym z badań, w którym profilaktycznie zastosowano dawki wielokrotne odsetek krwotoków wewnątrzczaszkowych u niemowląt, które otrzymały beraktant był istotnie statystycznie większy niż w grupach kontrolnych (odpowiednio 63,3% w porównaniu do 30,8%, P=0,001 oraz 48,8% w porównaniu do 34,2%, P=0,047). W badaniach klinicznych przeprowadzonych po wprowadzeniu leku na rynek, którymi objęto około 8100 noworodków, odsetek krwotoków był mniejszy niż w badaniach kontrolowanych. W kontrolowanych badaniach klinicznych nie stwierdzono wpływu beraktantu na wyniki rutynowych badań laboratoryjnych, tzn. liczbę białych krwinek oraz stężenia sodu, potasu, bilirubiny i kreatyniny w surowicy. Przy użyciu testu immunoelektroforetycznego typu Western Blot przebadano na obecność przeciwciał dla związanych z surfaktantem białek SP-B i SP-C ponad 4300 próbek osocza pobranych przed leczeniem i po leczeniu beraktantem od około 1500 pacjentów. Nie wykryto przeciwciał klasy IgG lub IgM. Wiadomo, że u przedwcześnie urodzonych niemowląt występuje wiele powikłań. W kontrolowanych badaniach klinicznych występowały podane niżej działania niepożądane; odsetek powikłań u noworodków leczonych beraktantem i w grupach kontrolnych nie różnił się, a żadne z powikłań nie związane było ze stosowaniem beraktantu. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: koagulopatia, trombocytopenia, rozsiane wykrzepianie śródnaczyniowe. Zaburzenia endokrynologiczne: krwotok nadnerczy, nieprawidłowe wydzielanie ADH. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: hiperfosfatemia, nietolerancja pokarmu. Zaburzenia układu nerwowego: drgawki. Zaburzenia serca: częstoskurcz, częstoskurcz komorowy, niewydolność serca, zatrzymanie akcji serca i oddychania, silniejsze uderzenie koniuszkowe serca, przetrwałe krążenie płodowe, całkowicie wadliwy powrót żylny z płuc. Zaburzenia naczyniowe: niedociśnienie tętnicze, nadciśnienie tętnicze, zakrzep tętnicy, zator powietrzny. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: zagęszczenie tkanki płucnej wskutek nacieku, pojawienie się krwi w rurce intubacyjnej, pogorszenie stanu po odłączeniu respiratora, dekompensacja oddechowa, zwężenie podgłośniowe, porażenie przepony, niewydolność oddechowa. Zaburzenia żołądka i jelit: wzdęcie brzucha, krwotok z przewodu pokarmowego, perforacja jelit, skręt jelita, zawał jelita, wrzód trawienny w wyniku stresu, przepuklina pachwinowa. Zaburzenia wątroby: niewydolność wątroby. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: niewydolność nerek, krwiomocz. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: gorączka, pogorszenie stanu ogólnego. Ocena odległych następstw stosowania leku: dotychczas nie stwierdzono odległych powikłań lub następstw leczenia beraktantem. Badania z zastosowaniem pojedynczej dawki: ocena dokonana po 6 m-cach w grupie 232 dobranych wiekiem niemowląt (w tym 115 leczonych beraktantem) nie wykazała istotnych z klinicznego punktu widzenia różnic między grupami leczonymi i nie leczonymi pod względem objawów ze strony płuc i układu nerwowego, częstości występowania lub ciężkości retinopatii u wcześniaków, powtórnych przyjęć do szpitala, wzrostu oraz objawów alergii. Badania z zastosowaniem dawek wielokrotnych: u 631 dobranych wiekiem (w tym 345 leczonych beraktantem) z 916 niemowląt, które przeżyły dokonano po 6 m-cach życia oceny klinicznej. U niemowląt, które otrzymały beraktant było istotnie mniej przypadków porażenia mózgowego oraz potrzeby dodatkowego stosowania tlenu w porównaniu z kontrolą. W czasie prowadzenia badania świszczący oddech obserwowano częściej u niemowląt, które otrzymały beraktant, choć nie było różnic w stosowaniu leczenia rozszerzającego oskrzela. Istnieją dane z końcowej oceny klinicznej uzyskane po 12 m-cach od zastosowania dawek wielokrotnych beraktantu u 521 (w tym 272 leczonych beraktantem) z 909 niemowląt, które przeżyły. W przeciwieństwie do wyników uzyskanych po 6 m-cach u niemowląt leczonych beraktantem było istotnie mniej przypadków świszczącego oddechu. Po 12 m-cach nie było różnic w częstości występowania porażenia mózgowego. W grupie dobranych wiekiem 429 niemowląt (w tym 226 leczonych beraktantem) z 906, które przeżyły zakończono ocenę kliniczną po 24 m-cach od podania produktu leczniczego. W grupie niemowląt leczonych beraktantem obserwowano statystycznie istotne zmniejszenie częstości występowania rzężenia grubobańkowego, świszczącego oddechu i szybkiego oddychania. Nie stwierdzono innych różnic.

Nie zgłaszano przypadków przedawkowania beraktantu. W oparciu o dane otrzymane w badaniach na zwierzętach można przypuszczać, że przedawkowanie może spowodować ostrą obturację dróg oddechowych. Należy wtedy zastosować leczenie objawowe i podtrzymujące czynności życiowe. Po podaniu beraktantu mogą przejściowo wystąpić rzężenia i wilgotne szmery oddechowe, ale nie wskazuje to na przedawkowanie. Nie ma potrzeby odsysania wydzieliny z dróg oddechowych przez rurkę intubacyjną lub podejmowania innych działań, jeśli nie wystąpią wyraźne oznaki obturacji dróg oddechowych.

Endogenny surfaktant płucny obniża napięcie powierzchniowe pęcherzyków płucnych podczas oddychania i zabezpiecza pęcherzyki przed zapadaniem się w wyniku działania ciśnienia zewnątrzpęcherzykowego. W płucach wcześniaków wytwarzana jest niewystarczająca ilość surfaktantu płucnego, co jest przyczyną występowania u nich zespołu zaburzeń oddychania (RDS). Beraktant uzupełnia niedobór endogennego surfaktantu i przywraca działanie powierzchni pęcherzyków płucnych u tych niemowląt.

1 ml produktu leczniczego zawiera fosfolipidy 25 mg, w tym 11,0-15,5 mg fosfatydylocholiny; triglicerydy 0,5-1,75 mg; wolne kwasy tłuszczowe 1,4-3,5 mg.