Dawka 720 jednostek ELISA. Dawka szczepionki podawana dorosłym i młodzieży od ukończenia16 rż. wynosi 1,0 ml. Szczepienie podstawowe. Standardowy schemat szczepienia podstawowego składa się z 3 dawek szczepionki: 1. dawkę podaje się w dowolnie wybranym terminie, 2. dawkę po upływie 1 m-ca, a 3. po upływie 6 m-cy od podania 1-szej dawki. W wyjątkowych przypadkach u dorosłych, np. przed podróżą, gdy wymagane jest szybkie przeprowadzenie szczepienia pierwotnego w czasie 1 m-ca lub dłuższym przed wyjazdem i nie ma możliwości zastosowania schematu 0, 1, 6 m-cy, można podać domięśniowo 3 dawki szczepionki w dniach 0, 7, 21. W przypadku zastosowania takiego schematu zaleca się podanie 4. dawki po 12 m-cach od podania pierwszej dawki. Należy stosować się do zaleconego schematu. Rozpoczęty cykl szczepienia podstawowego powinien być dokończony przy użyciu tej samej szczepionki. Szczepienie przypominające. Istnieją dane świadczące o długotrwałym utrzymywaniu się przeciwciał po szczepieniu szczepionką obejmujące okres do 15 lat po szczepieniu. Miana przeciwciał anty-HBs i anty-HAV, oznaczane po zakończeniu szczepienia podstawowego szczepionką skojarzoną, mieszczą się w zakresie stwierdzanym po uodparnianiu szczepionkami jednoskładnikowymi. Podobna jest też kinetyka obniżania się mian przeciwciał. Na podstawie tych obserwacji przyjmuje się, że zalecenia ogólne dotyczące podawania przypominających dawek szczepionki skojarzonej, mogą być formułowane na podstawie doświadczeń zebranych podczas stosowania szczepionek jednoskładnikowych. WZW typu B. Nie zostało jednoznacznie ustalone, czy osoby ze sprawnie działającym układem immunologicznym, które prawidłowo zareagowały na szczepienia podstawowe wymagają dawki przypominającej dla utrzymania długotrwałej ochrony przed zakażeniem HBV. W szczepieniach masowych decyzja o konieczności podawania dawki przypominającej jak i czas podania od rozpoczęcia szczepienia podstawowego należy do lokalnych władz epidemiologicznych. U osób z grup ryzyka (np. u pacjentów hemodializowanych lub z zaburzeniami odporności) wskazane jest zachowanie szczególnej uwagi w celu zapewnienia ochronnego poziomu przeciwciał anty-HBs ł10 j.m./l. WZW typu A. Nie zostało jednoznacznie ustalone, czy osoby ze sprawnie działającym układem immunologicznym, które prawidłowo zareagowały na szczepienie przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu A wymagają dawek przypominających, jako że długotrwała ochrona w przypadku braku wykrywalnych przeciwciał może być zapewniona przez komórki pamięci immunologicznej. Wytyczne dotyczące podawania dawek przypominających oparte są na założeniu, że przeciwciała są wymagane do ochrony; przewiduje się, że przeciwciała anty-HAV występują przynajmniej przez 10 lat. W sytuacji, gdy wymagane jest podanie dawki przypominającej zarówno przeciwko hepatitis A, jak i hepatitis B, można zastosować produkt. Alternatywnie, u pacjentów zaszczepionych tą szczepionką można zastosować jako dawkę przypominającą szczepionkę monowalentną. Dawka 360 jednostek ELISA. Dawka szczepionki 0,5 ml (360 jednostek ELISA HA/10 µg HBsAg) jest podawana dzieciom i młodzieży w wieku 1-15 lat włącznie. Szczepienie podstawowe. Standardowy schemat szczepienia podstawowego składa się z 3 dawek szczepionki: 1. dawkę podaje się w dowolnie wybranym terminie, 2. dawkę po upływie 1 m-ca, a 3. po upływie 6 m-cy od podania 1. dawki. Należy stosować się do zaleconego schematu. Rozpoczęty schemat szczepienia podstawowego powinien być dokończony przy użyciu tej samej szczepionki. Szczepienie przypominające. W sytuacjach, gdy zasadne jest podanie dawki przypominającej szczepionki przeciw WZW typu A lub typu B, możliwe jest podanie szczepionki monowalentnej lub skojarzonej. Bezpieczeństwo i immunogenność szczepionki podanej jako dawka przypominająca, po zakończeniu 3-dawkowego schematu szczepienia podstawowego, nie zostały ustalone. Miana przeciwciał anty-HBs i anty-HAV, oznaczane po zakończeniu początkowego schematu szczepienia szczepionką skojarzoną, mieszczą się w zakresie stwierdzanym przy uodparnianiu szczepionkami jednoskładnikowymi. Na podstawie tych obserwacji przyjmuje się, że zalecenia ogólne dotyczące podawania przypominających dawek szczepionki skojarzonej, mogą być formułowane na podstawie doświadczeń zebranych podczas stosowania szczepionek jednoskładnikowych. WZW typu B. Nie zostało jednoznacznie ustalone, czy osoby ze sprawnie działającym układem immunologicznym, które prawidłowo zareagowały na szczepienia podstawowe wymagają dawki przypominającej dla utrzymania długotrwałej ochrony przed zakażeniem HBV. W szczepieniach masowychdecyzja o konieczności podawania dawki przypominającej jak i czas podania od rozpoczęcia szczepienia podstawowego należy do lokalnych władz epidemiologicznych. U osób z grup ryzyka (np. u pacjentów hemodializowanych lub z zaburzeniami czynności układu immunologicznego), wskazane jest zachowanie szczególnej uwagi w celu zapewnienia ochronnego poziomu przeciwciał anty-HBs ł10 j.m./l. WZW typu A. Nie zostało jednoznacznie ustalone, czy osoby ze sprawnie działającym układem immunologicznym, które prawidłowo zareagowały na szczepienie przeciwko hepatitis A wymagają dawek przypominających, jako że długotrwała ochrona w przypadku braku wykrywalnych przeciwciał może być zapewniona przez komórki pamięci immunologicznej. Wytyczne dotyczące podawania dawek przypominających oparte są na założeniu, że przeciwciała są wymagane dla ochrony. W sytuacji, gdy wymagane jest podanie dawki przypominającej zarówno przeciwko hepatitis A, jak i hepatitis B, można zastosować. Alternatywnie, u pacjentów zaszczepionych szczepionką można zastosować jako dawkę przypominającą szczepionkę monowalentną.

Preparat podaje się w formie iniekcji domięśniowej, najlepiej w okolicę mięśnia naramiennego u młodzieży lub w okolicę przednio-boczną uda u młodszych dzieci. Wyjątkowo, u pacjentów z małopłytkowością (trombocytopenią) lub zaburzeniami krzepnięcia, preparat można podawać podskórnie. Jednakże przy takiej drodze podawania może nie dochodzić do uzyskania optymalnej odpowiedzi immunologicznej.

Nadwrażliwość na substancje czynne lub na którąkolwiek substancję pomocniczą lub na neomycynę. Nadwrażliwość po wcześniejszym podaniu szczepionek przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu A i/lub wirusowemu zapaleniu wątroby typu B. Podawanie szczepionki powinno być odroczone w trakcie trwania ostrych i ciężkich chorób przebiegających z gorączką.

Utrata przytomności (omdlenie) może wystąpić po podaniu lub nawet przed podaniem szczepionki, szczególnie u nastolatków, jako reakcja psychogenna na ukłucie igłą. Mogą temu towarzyszyć objawy neurologiczne, takie jak przemijające zaburzenia widzenia, parestezje oraz toniczno-kloniczne ruchy kończyn podczas odzyskiwania przytomności. Ważne jest zachowanie odpowiednich procedur, aby uniknąć urazów podczas omdleń. Nie można wykluczyć przypadku, że niektórzy pacjenci w okresie szczepienia preparatem, mogą znajdować się w fazie inkubacji zakażenia wirusem WZW typu A lub WZW typu B. Nie wiadomo, czy podanie szczepionki w tym okresie może zapobiec rozwojowi zakażenia. Podanie szczepionki nie zapobiega zakażeniom wątroby wywoływanym przez inne wirusy hepatotropowe (takie jak wirus zapalenia wątroby typu C i wirus zapalenia wątroby typu E) lub inne czynniki chorobotwórcze. Nie zaleca się podawania szczepionki w ramach profilaktyki poekspozycyjnej (np. po zakłuciu igłą). Preparat nie był badany klinicznie u pacjentów z zaburzoną odpornością. U pacjentów dializowanych i u pacjentów z zaburzoną czynnością układu immunologicznego, podstawowe szczepienie może nie być wystarczające do osiągnięcia odpowiednich mian przeciwciał anty-HAV i anty-HBs. W takich przypadkach może być wymagane podanie dodatkowych dawek szczepionki. Stwierdzono, iż otyłość (definiowana jako BMI ł30 kg/m2) może osłabiać odpowiedź immunologiczną na szczepionki przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu A. Stwierdzono, że liczne czynniki mogą obniżać odpowiedź immunologiczną na szczepienie przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B. Wśród tych czynników są: starszy wiek, płeć męska, otyłość, nikotynizm, droga podania szczepionki, jak również niektóre współistniejące przewlekłe schorzenia. Należy rozważyć wykonanie badań serologicznych u osób, które mogą nie uzyskać seroprotekcji po pełnym cyklu szczepienia szczepionką. Należy rozważyć podanie dodatkowych dawek osobom, które nie odpowiedziały na szczepienie lub uzyskały mniejszą odpowiedź immunologiczną. Ze względu na rzadkie przypadki występowania reakcji anafilaktycznych, po podawaniu szczepionki, podobnie jak po wszystkich innych szczepionkach w formie iniekcji, należy zapewnić możliwość udzielenia natychmiastowej pomocy lekarskiej i podjęcia odpowiedniego leczenia. Szczepionka podana śródskórnie lub domięśniowo w okolicę mięśnia pośladkowego może nie wywołać optymalnej odpowiedzi immunologicznej, dlatego należy unikać jej podawania tymi drogami. Wyjątkowo preparat może być podawany podskórnie pacjentom z małopłytkowością (trombocytopenią) lub zaburzeniami krzepliwości, gdyż podanie preparatu drogą domięśniową może wywołać krwawienia. Preparat nie powinien być w żadnym przypadku podawany donaczyniowo. Podobnie jak w przypadku innych szczepionek nie wszyscy szczepieni mogą uzyskać ochronną odpowiedź immunologiczną. Szczepionka nie ma wpływu lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Nie są dostępne dane na temat jednoczesnego podawania szczepionki ze swoistymi immunoglobulinami przeciw wirusowi zapalenia wątroby typu A lub wirusowi zapalenia wątroby typu B. Przy jednoczesnym podawaniu szczepionek jednoskładnikowych oraz swoistych immunoglobulin nie obserwowano zaburzeń w zakresie uzyskiwania serokonwersji, chociaż możliwe jest osiąganie w takich przypadkach mniejszych stężeń przeciwciał. Chociaż nie prowadzono specjalnych badań dotyczących jednoczesnego podawania szczepionki z innymi szczepionkami, to można zakładać, że nie dojdzie do interakcji, jeżeli będą stosowane różne strzykawki i wstrzyknięcia będą wykonywane w inne miejsca ciała. U pacjentów poddawanych leczeniu immunosupresyjnemu lub z niedoborami odporności należy liczyć się z możliwością nieuzyskania odpowiedniej odpowiedzi na szczepienie.

Działanie szczepionki na rozwój zarodka/płodu, przeżywalność około i pourodzeniową i rozwój pourodzeniowy było ocenione na szczurach. Badanie to nie wykazało bezpośredniego lub pośredniego szkodliwego wpływu na płodność, przebieg ciąży, rozwój zarodka / płodu, przebieg porodu lub rozwój pourodzeniowy.Działanie szczepionki na rozwój zarodka/płodu, przeżywalność około i pourodzeniową i rozwój pourodzeniowy nie było oceniane prospektywnie w badaniach klinicznych. Dane dotyczące przebiegu ciąży u ograniczonej liczby zaszczepionych kobiet nie wskazują na szkodliwe działanie szczepionki na przebieg ciąży lub na stan zdrowia płodu/noworodka. Chociaż nie należy spodziewać się szkodliwego działania rekombinowanego antygenu powierzchniowego wirusa zapalenia wątroby typu B na przebieg ciąży lub stan zdrowia płodu, jednak zalecane jest odłożenie szczepienia do czasu po porodzie, o ile nie występuje pilna potrzeba uodpornienia matki przeciw zakażeniu wirusem zapalenia wątroby typu B. Nie jest wiadomo, czy preparat jest wydzielany z mlekiem kobiecym. Wydzielanie szczepionki z mlekiem nie było badane na zwierzętach. Podejmując decyzję o kontynuowaniu/przerwaniu karmienia piersią lub kontynuowaniu/przerwaniu podawania szczepionki należy wziąć pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka oraz korzyść ze szczepienia dla matki.

Przedstawiony poniżej profil bezpieczeństwa opiera się na zbiorczej analizie działań niepożądanych w przeliczeniu na dawki, na podstawie danych pochodzących od 6 000 osób szczepionych według schematu 0, 1, 6 m-cy (n=5 683) lub według schematu przyspieszonego 0, 7, 21 dni (n=320). Najczęściej zgłaszanymi działaniami niepożądanymi po podaniu szczepionki zgodnie ze standardowym schematem szczepienia 0, 1, 6 m-cy są ból i zaczerwienienie w miejscu podania, występujące z częstością w odniesieniu do dawki: odpowiednio 37,6% i 17%. W dwóch badaniach klinicznych, w których preparat był podawany w dniu 0, 7 i 21, częstość ogólnych i miejscowych działań niepożądanych była zgodna z przedstawioną poniżej. Po czwartej dawce podanej w 12. m-cu częstość ogólnych i miejscowych działań niepożądanych była podobna do obserwowanej po szczepieniach w dniu 0, 7, 21. W badaniach porównawczych stwierdzono, że częstość działań niepożądanych zgłaszanych po podaniu szczepionki nie różniła się od częstości działań niepożądanych zgłaszanych po podawaniu szczepionek monowalentnych. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (niezbyt często) zakażenie górnych dróg oddechowych. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (rzadko) uogólnione powiększenie węzłów chłonnych. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (rzadko) zmniejszenie apetytu. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) bóle głowy; (niezbyt często) zawroty głowy; (rzadko) osłabienie czucia skórnego, parestezje. Zaburzenia naczyniowe: (rzadko) niedociśnienie. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) objawy żołądkowo-jelitowe, biegunka, nudności; (niezbyt często) wymioty, ból brzucha. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (rzadko) wysypka, świąd; (,bardzo rzadko) pokrzywka. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (niezbyt często) ból mięśni; (rzadko) ból stawów. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) ból i zaczerwienienie w miejscu podania, zmęczenie; (często) obrzęk w miejscu podania, inne reakcje w miejscu podania (takie jak krwiak, świąd, zasinienienie), złe samopoczucie; (niezbyt często) gorączka (ł37,5°C); (rzadko) choroba grypopodobna, dreszcze. Poniższe działania niepożądane były zgłaszane po podaniu szczepionki lub monowalentnych szczepionek przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu A albo typu B. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: zapalenie opon mózgowych. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: małopłytkowość (trombocytopenia), plamica małopłytkowa. Zaburzenia układu immunologicznego: anafilaksja, reakcje alergiczne w tym reakcje anafilaktoidalne oraz podobne do choroby posurowiczej. Zaburzenia układu nerwowego: zapalenie mózgu, encefalopatia, zapalenie nerwu, neuropatia, porażenie, drgawki. Zaburzenia naczyniowe: zapalenie naczyń. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: obrzęk naczynioworuchowy, liszaj płaski, rumień wielopostaciowy. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: zapalenie stawów, osłabienie mięśni. Podczas szerokiego stosowania szczepionek monowalentych przeciw wirusowemu zapaleniu wątroby typu A i/lub wirusowemu zapaleniu wątroby typu B, dodatkowo obserwowano poniższe zdarzenia niepożądane w związku czasowym ze szczepieniem. Zaburzenia układu nerwowego: stwardnienie rozsiane, zapalenie rdzenia, porażenie nerwu twarzowego, zapalenie wielonerwowe takie jak zespół Guillain-Barré (z wstępującym niedowładem), zapalenie nerwu wzrokowego. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: wystąpienie zaraz po podaniu miejscowego bólu, uczucia kłucia i pieczenia. Badania diagnostyczne: nieprawidłowe wyniki badań czynności wątroby.

Przypadki przedawkowania były zgłaszane podczas monitorowania działań niepożądanych po wprowadzeniu do obrotu. Działania niepożądane obserwowane po przedawkowaniu były podobne do zgłaszanych po prawidłowym podaniu szczepionki.

Preparat jest skojarzoną szczepionką otrzymaną przez zmieszanie oczyszczonych inaktywowanych wirusów WZW typu A oraz oczyszczonego antygenu powierzchniowego wirusa WZW typu B - HBsAg. Składniki szczepionki są przed połączeniem adsorbowane na wodorotlenku glinu i fosforanie glinu. Wirus WZW typu A namnażany jest w hodowli ludzkich komórek diploidalnych MRC-5, a antygen HBsAg otrzymywany jest z komórek drożdży, poddanych genetycznej rekombinacji i hodowanych na wybiórczym podłożu.

1 dawka (0,5 ml) zawiera: 360 jednostek ELISA wirusa hepatitis A (inaktywowany), 10 µg antygenu powierzchniowego hepatitis B. 1 dawka (1 ml) zawiera: 720 jednostek ELISA wirusa hepatitis A (inaktywowany), 20 µg antygenu powierzchniowego hepatitis B.