Leczenie produktem powinno być rozpoczynane i nadzorowane przez lekarzy doświadczonych w leczeniu szpiczaka mnogiego. Produkt powinien być podawany przez wykwalifikowanego pracownika ochrony zdrowia, któremu towarzyszy odpowiednio przeszkolony personel medyczny, i dysponującego odpowiednim sprzętem medycznym, umożliwiającym opanowanie ciężkich reakcji, w tym zespołu uwalniania cytokin (ang. CRS) i toksyczności neurologicznej, w tym zespołu neurotoksyczności związanej z komórkami efektorowymi układu odpornościowego (ang. ICANS). Produkty lecznicze stosowane w premedykacji należy podawać przed każdą dawką produktu w schemacie stopniowego zwiększania dawki. Produkt należy podawać podskórnie w schemacie dawkowania co tydz. lub co 2 tyg. U pacjentów otrzymujących talkwetamab zgodnie ze schematem dawkowania 0,4 mg/kg mc. raz/tydz., u których uzyskano odpowiednią odpowiedź kliniczną potwierdzoną w co najmniej 2 kolejnych ocenach choroby, można rozważyć przejście na schemat dawkowania 0,8 mg/kg mc. raz/2 tyg.; szczegóły dotyczące dawkowania, patrz ChPL. Pacjentów należy poinstruować, aby pozostawali w pobliżu ośrodka opieki zdrowotnej, aby mogli być monitorowani przez 48 h po podaniu wszystkich dawek wstępnej fazy stopniowego zwiększania dawki produktu pod kątem objawów przedmiotowych i podmiotowych CRS i ICANS. Czas trwania leczenia. Pacjenci powinni być leczeni produktem do czasu progresji choroby lub wystąpienia nieakceptowalnej toksyczności. Premedykacja. W celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia zespołu uwalniania cytokin, na 1-3 h przed każdą dawką produktu we wstępnej fazie stopniowego zwiększania dawki należy podać następujące produkty lecznicze w premedykacji. Kortykosteroid (doustny lub dożylny deksametazon w dawce 16 mg lub odpowiednik). Lek przeciwhistaminowy (difenhydramina doustnie lub dożylnie w dawce 50 mg lub odpowiednik). Lek przeciwgorączkowy (paracetamol doustnie lub dożylnie w dawce 650-1000 mg lub odpowiednik). Produkty lecznicze w premedykacji powinny być podane przed kolejnymi dawkami produktu u pacjentów, którzy powtarzają dawki w ramach schematu stopniowego zwiększania dawki produktu z powodu opóźnienia podania dawki, lub u pacjentów, u których wystąpił CRS. Zapobieganie zakażeniu. Przed rozpoczęciem leczenia produktem należy rozważyć zastosowanie profilaktyki w celu zapobiegania zakażeniom, zgodnie z lokalnymi wytycznymi. Opóźnienia podania dawki. W przypadku opóźnienia podania dawki produktu, leczenie należy ponownie rozpocząć zgodnie z zaleceniami podanymi w ChPL i odpowiednio wznowić dawkowanie raz/tydz. lub raz/2 tyg. Przed ponownym rozpoczęciem stosowania produktu należy podać produkty lecznicze stosowane w premedykacji, a pacjenci powinni być odpowiednio monitorowani. Modyfikacje dawki z powodu działań niepożądanych. Opóźnienie podania dawki może być konieczne w celu opanowania toksyczności związanej z produktem. Zalecenia dotyczące ponownego rozpoczęcia stosowania produktu po opóźnieniu podania dawki, zalecane działania dotyczące postępowania w przypadku CRS i ICANS oraz zalecane modyfikacje dawki w przypadku innych działań niepożądanych, szczegóły patrz ChPL. Zespół uwalniania cytokin (ang. CRS). CRS należy rozpoznać na podstawie obrazu klinicznego. Należy ocenić i leczyć inne przyczyny gorączki, niedotlenienia i niedociśnienia. W przypadku podejrzenia CRS należy wstrzymać podawanie produktu do czasu ustąpienia CRS. Jeśli CRS wystapi należy zastosować leczenie wspomagające, które może obejmować intensywną terapię w przypadku ciężkiego lub zagrażającego życiu CRS. Należy rozważyć przeprowadzenie badań laboratoryjnych w celu monitorowania rozsianego wykrzepiania wewnątrznaczyniowego (ang. DIC), parametrów hematologicznych, a także czynności płuc, serca, nerek i wątroby. Toksyczność neurologiczna, w tym ICANS. Przy pierwszych objawach toksyczności neurologicznej, w tym ICANS należy wstrzymać podawanie produktu i rozważyć ocenę neurologiczną. Należy wykluczyć inne przyczyny objawów neurologicznych. W przypadku ciężkiego lub zagrażającego życiu ICANS należy zastosować leczenie wspomagające, które może obejmować intensywną terapię. Zalecane modyfikacje dawki w przypadku innych działań niepożądanych, szczegóły patrz ChPL. Dzieci i młodzież. Nie ma adekwatnych zastosowań produktu u dzieci i młodzieży w leczeniu szpiczaka mnogiego. Osoby w podeszłym wieku. Nie jest konieczne dostosowanie dawki. Zaburzenia czynności nerek. Nie zaleca się dostosowywania dawki u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek. Zaburzenia czynności wątroby. Nie zaleca się dostosowywania dawki u pacjentów z łagodnymi zaburzeniami czynności wątroby. Dostępne są ograniczone dane lub brak danych dotyczących pacjentów z umiarkowanymi i ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby.

Produkt jest przeznaczony do podawania podskórnego. Wymaganą objętość produktu należy wstrzyknąć w tkankę podskórną brzucha (preferowane miejsce wstrzyknięcia). Alternatywnie, produkt można wstrzyknąć w tkankę podskórną w innych miejscach (np. w udo). Jeśli wymagane są wielokrotne podania, miejsca wstrzyknięcia produktu powinny być oddalone od siebie o co najmniej 2 cm. Produktu nie wolno wstrzykiwać w tatuaże, blizny lub obszary, w których skóra jest zaczerwieniona, posiniaczona, tkliwa, twarda lub uszkodzona.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

W celu poprawy identyfikowalności biologicznych produktów leczniczych, należy wyraźnie odnotować w dokumentacji nazwę oraz numer serii podanego produktu leczniczego. U pacjentów otrzymujących produkt może wystąpić zespół uwalniania cytokin, w tym reakcje zagrażające życiu lub śmiertelne. Kliniczne objawy przedmiotowe i podmiotowe CRS mogą obejmować gorączkę, niedociśnienie, dreszcze, niedotlenienie, ból głowy, tachykardię i podwyższoną aktywność enzymów wątrobowych, ale nie są do nich ograniczone. Potencjalnie zagrażające życiu powikłania CRS mogą obejmować zaburzenia czynności serca, zespół ostrej niewydolności oddechowej, toksyczność neurologiczną, niewydolność nerek i/lub wątroby oraz rozsiane wykrzepianie wewnątrznaczyniowe (ang. DIC). Terapię produktem należy rozpocząć zgodnie ze schematem stopniowego zwiększania dawki, a przed podaniem każdej dawki produktu podczas fazy stopniowego zwiększania dawki należy zastosować premedykację (kortykosteroidy, leki przeciwhistaminowe i przeciwgorączkowe), aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia CRS. Pacjentom, u których wystąpił CRS po poprzedniej dawce, należy podać produkty lecznicze w premedykacji przed podaniem kolejnej dawki produktu. Pacjenci, u których wystąpił CRS stopnia 3. lub wyższego po jakiejkolwiek wcześniejszej ukierunkowanej terapii limfocytami T, zostali wykluczeni z badań klinicznych. Nie można wykluczyć, że wcześniejsze ciężkie CRS z zastosowaniem terapii limfocytami T z chimerycznymi receptorami antygenowymi (CAR) lub innymi aktywatorami limfocytów T może mieć wpływ na bezpieczeństwo stosowania produktu. Potencjalne korzyści z leczenia należy dokładnie rozważyć w stosunku do ryzyka zdarzeń neurologicznych, a podczas podawania produktu tym pacjentom należy zachować zwiększoną ostrożność. Pacjentów należy pouczyć, że w przypadku wystąpienia objawów przedmiotowych lub podmiotowych CRS należy zwrócić się o pomoc lekarską. W przypadku wystąpienia pierwszych objawów CRS, pacjenci powinni zostać natychmiast poddani ocenie czy nie wymagają hospitalizacji. Należy rozpocząć leczenie podtrzymujące, tocilizumabem i/lub kortykosteroidami, w zależności od stopnia ciężkości. Należy unikać podczas CRS stosowania szpikowych czynników wzrostu, w szczególności czynnika stymulującego wzrost kolonii granulocytów i makrofagów (GM-CSF). Leczenie produktem należy wstrzymać do czasu ustąpienia CRS. Podczas terapii produktem występowały ciężkie lub zagrażające życiu toksyczne działania na układ nerwowy, w tym ICANS. Podczas terapii produktem występowały przypadki ICANS, w tym reakcje zakończone zgonem. Wystąpienie ICANS może być równoczesne z CRS, po ustąpieniu CRS lub przy braku CRS. Kliniczne objawy przedmiotowe i podmiotowe ICANS mogą obejmować między innymi stan splątania, obniżony poziom świadomości, dezorientację, senność, letarg i bradyfrenię. Pacjentów należy monitorować pod kątem objawów przedmiotowych i podmiotowych toksyczności neurologicznej i niezwłocznie podjąć odpowiednie leczenie. Pacjentów należy pouczyć, że w przypadku wystąpienia objawów przedmiotowych lub podmiotowych toksyczności neurologicznej należy zwrócić się o pomoc lekarską. Przy pierwszych objawach toksyczności neurologicznej, w tym ICANS, pacjenci powinni być natychmiast poddani ocenie i leczeni w zależności od stopnia ciężkości. Pacjentów, u których wystąpi ICANS stopnia 2. lub wyższego należy poinstruować, aby pozostawali w pobliżu ośrodka opieki zdrowotnej celem monitorowania pod kątem objawów przedmiotowych i podmiotowych przez 48 godzin po następnej dawce produktu. W przypadku wystąpienia ICANS i innych toksyczności neurologicznych należy wstrzymać leczenie produktem. Brak danych dotyczących stosowania talkwetamabu u pacjentów z zajęciem OUN przez szpiczaka lub z innymi klinicznie istotnymi nieprawidłowościami OUN ze względu na wykluczenie tych pacjentów z badania z powodu potencjalnego ryzyka wystąpienia ICANS. Ze względu na możliwość wystąpienia ICANS, pacjentom należy zalecić, aby nie prowadzili pojazdów ani nie obsługiwali maszyn podczas fazy zwiększania dawki produktu i przez 48 h po zakończeniu fazy zwiększania dawki produktu oraz w przypadku ponownego wystąpienia jakichkolwiek objawów neurologicznych do czasu ustąpienia objawów. Przy pierwszych objawach toksyczności neurologicznej, w tym ICANS, należy rozważyć ocenę neurologiczną. Należy wykluczyć inne przyczyny objawów neurologicznych. Należy wstrzymać podawanie produktu do czasu ustąpienia działań niepożądanych. W przypadku ciężkich lub zagrażających życiu objawów toksyczności neurologicznej należy zapewnić intensywną opiekę medyczną i leczenie wspomagające. Działania toksyczne w jamie ustnej, w tym zaburzenia smaku, suchość w jamie ustnej, dysfagia i zapalenie jamy ustnej występują bardzo często podczas terapii produktem. Należy monitorować pacjentów pod kątem objawów przedmiotowych i podmiotowych toksyczności w jamie ustnej. Pacjentom należy doradzić, aby zwrócili się o pomoc medyczną w przypadku wystąpienia objawów przedmiotowych lub podmiotowych toksyczności w obrębie jamy ustnej, a także należy zapewnić leczenie wspomagające. Leczenie wspomagające może obejmować środki pobudzające wydzielanie śliny, płukanie jamy ustnej steroidami lub konsultację z dietetykiem. Należy przerwać stosowanie produktu lub rozważyć rzadsze dawkowanie. Z czasem może wystąpić znaczna utrata mc.. Podczas leczenia należy regularnie kontrolować zmianę mc. Klinicznie istotna utrata mc. powinna być poddana dalszej ocenie. Należy przerwać stosowanie produktu lub rozważyć rzadsze dawkowanie. U pacjentów otrzymujących produkt zgłaszano ciężkie, zagrażające życiu lub śmiertelne zakażenia. Pacjenci powinni być monitorowani pod kątem objawów przedmiotowych i podmiotowych zakażenia przed rozpoczęciem i w trakcie leczenia produktem i odpowiednio leczeni. Leki przeciwdrobnoustrojowe powinny być podawane profilaktycznie zgodnie z lokalnymi wytycznymi. Produkt nie powinien być stosowany u pacjentów z czynnym ciężkim zakażeniem. Należy wstrzymać podawanie produktu. Pacjentów należy poinformować o konieczności zgłoszenia się do lekarza, gdy wystąpią objawy przedmiotowe lub podmiotowe, które mogą wskazywać na zakażenie. U pacjentów otrzymujących produkt zgłaszano hipogammaglobulinemię. Podczas leczenia produktem należy monitorować stężenie immunoglobulin. U pacjentów z hipogammaglobulinemią stosowano dożylną lub podskórną terapię immunoglobulinami. Pacjenci powinni być leczeni zgodnie z lokalnymi wytycznymi instytucjonalnymi, z uwzględnieniem środków ostrożności dotyczących zakażeń, profilaktyki antybiotykowej lub przeciwwirusowej oraz podawania terapii zastępczej immunoglobulinami. U pacjentów otrzymujących produkt obserwowano neutropenię stopnia 3. lub 4., gorączkę neutropeniczną i małopłytkowość. Większość cytopenii wystąpiła w ciągu pierwszych 8-10 tyg. Należy monitorować całkowitą liczbę krwinek na początku i okresowo w trakcie leczenia. Należy zapewnić opiekę wspomagającą zgodnie z lokalnymi wytycznymi instytucjonalnymi. Pacjenci z neutropenią powinni być monitorowani pod kątem objawów zakażenia. Leczenie produktem należy wstrzymać zgodnie z zaleceniami. Produkt może powodować reakcje skórne, w tym wysypkę, wysypkę plamistogrudkową, rumień, wysypkę rumieniową, a także zaburzenia paznokci. Reakcje skórne, w tym progresję wysypki, należy monitorować w celu wczesnej interwencji i leczenia kortykosteroidami. W przypadku wysypki stopnia 3. lub wyższego lub nasilającej się wysypki stopnia 1. lub 2. należy również podać doustne steroidy. W przypadku innych niż wysypka reakcji skórnych można rozważyć modyfikację dawki. W przypadku reakcji skórnych i zaburzeń paznokci należy wstrzymać podawanie produktu w zależności od stopnia nasilenia i postępować zgodnie z wytycznymi instytucjonalnymi. Odpowiedź immunologiczna na szczepionki może być zmniejszona podczas przyjmowania produktu. Nie badano bezpieczeństwa stosowania szczepionek zawierających żywe wirusy w trakcie lub po zakończeniu leczenia produktem. Nie zaleca się szczepienia szczepionkami zawierającymi żywe wirusy przez co najmniej 4 tyg. przed rozpoczęciem leczenia, w trakcie leczenia i co najmniej 4 tyg. po zakończeniu leczenia. Przed rozpoczęciem leczenia produktem należy upewnić się, że kobieta w wieku rozrodczym nie jest w ciąży. Kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować skuteczną metodę antykoncepcji podczas leczenia i przez 3 m-ce od przyjęcia ostatniej dawki produktu. Produkt zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu/dawkę, to znaczy że produkt uznaje się za „wolny od sodu”. Produkt ma duży wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Ze względu na możliwość wystąpienia ICANS, pacjenci otrzymujący produkt są narażeni na ryzyko wystąpienia zaburzeń świadomości. Pacjentów należy poinstruować, aby unikali prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn podczas i przez 48 h po zakończeniu fazy stopniowego zwiększania dawki, oraz w przypadku ponownego wystąpienia jakichkolwiek objawów neurologicznych, aż do ich ustąpienia.

Nie przeprowadzono badań interakcji. Talkwetamab powoduje uwalnianie cytokin, które mogą hamować aktywność cytochromu P450 (CYP), potencjalnie powodując zwiększoną ekspozycję substratów CYP. Największe ryzyko interakcji występuje od rozpoczęcia fazy stopniowego zwiększania dawki produktu do 9 dni po 1. dawce terapeutycznej lub podczas i po zdarzeniu CRS. W tym okresie należy monitorować toksyczność lub stężenia produktów leczniczych, które są substratami CYP (np. CYP2C9, CYP2C19, CYP3A4/5, CYP2D6) i w przypadku których minimalne zmiany stężenia mogą prowadzić do ciężkich działań niepożądanych. W razie potrzeby należy dostosować dawkę jednocześnie stosowanych leków będących substratami CYP (np. CYP2C9, CYP2C19, CYP3A4/5, CYP2D6).

U kobiet w wieku rozrodczym przed rozpoczęciem leczenia produktem należy sprawdzić czy kobieta nie jest w ciąży. Kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować skuteczną antykoncepcję podczas leczenia i przez 3 m-ce po ostatniej dawce produktu. Nie ma dostępnych danych dotyczących stosowania produktu u kobiet w ciąży ani danych z badań na zwierzętach pozwalających ocenić ryzyko stosowania produktu w ciąży. Wiadomo, że ludzka IgG przenika przez łożysko po I trymestrze ciąży. Dlatego talkwetamab, może być potencjalnie przenoszony od matki do rozwijającego się płodu. Wpływ produktu na rozwijający się płód nie jest znany. Produkt nie jest zalecany do stosowania u kobiet w ciąży lub u kobiet w wieku rozrodczym niestosujących antykoncepcji. Jeśli produkt jest przyjmowany w czasie ciąży, u noworodków można spodziewać się zmniejszonej odpowiedzi immunologicznej na szczepionki. W związku z tym szczepienia noworodków szczepionkami zawierającymi żywe drobnoustroje, takimi jak szczepionka BCG, należy odłożyć do 4. tyg. życia. Nie wiadomo, czy talkwetamab przenika do mleka ludzkiego. Ponieważ potencjał wystąpienia poważnych działań niepożądanych u niemowląt karmionych piersią jest nieznany dla produktu, pacjentki nie powinny karmić piersią podczas leczenia produktem i przez co najmniej 3 m-ce po podaniu ostatniej dawki. Nie ma danych dotyczących wpływu talkwetamabu na płodność. Wpływ talkwetamabu na płodność samców i samic nie został oceniony w badaniach na zwierzętach.

Najczęstszymi działaniami niepożądanymi były: CRS (77%), zaburzenia smaku (72%), hipogammaglobulinemia (67%), zaburzenia paznokci (56%), ból mięśniowo-szkieletowy (48%), niedokrwistość (47%), zaburzenia skóry (43%), zmęczenie (43%), zmniejszenie masy ciała (40%), wysypka (39%), suchość w jamie ustnej (36%), neutropenia (35%), gorączka (33%), kseroza (32%), małopłytkowość (30%), zakażenie górnych dróg oddechowych (29%), limfopenia (27%), dysfagia (24%), biegunka (25%), świąd (23%), kaszel (23%), ból (22%), zmniejszenie apetytu (22%) i ból głowy (20%). Ciężkie działania niepożądane zgłaszane u pacjentów obejmowały CRS (13%), gorączkę (5%), ICANS (3,8%), posocznicę (3,8%), COVID-19 (3,2%), zakażenie bakteryjne (2,4%), zapalenie płuc (2,4%), zakażenie wirusowe (2,4%), neutropenię (2,1%) i ból (2,1%). Najczęstszymi działaniami niepożądanymi prowadzącymi do odstawienia leczenia były ICANS (1,1%) i zmniejszenie masy ciała (0,9%). Bezpieczeństwo stosowania produktu oceniano u 339 dorosłych pacjentów z nawrotowym lub opornym na leczenie szpiczakiem mnogim, w tym u pacjentów leczonych produktem w zalecanym schemacie dawkowania z lub bez wcześniejszej ukierunkowanej terapii limfocytami T w badaniu MonumenTAL-1. Mediana czasu trwania leczenia wynosiła 7,4 (zakres: 0,0 do 32,9) m-cy. Dane dotyczące bezpieczeństwa stosowania produktu oceniono również w populacji wszystkich leczonych (N=501), nie stwierdzając żadnych dodatkowych działań niepożądanych. Zakażenia i zarażenia: (bardzo często) zakażenie bakteryjne, zakażenie grzybicze, COVID-19, zakażenie górnych dróg oddechowych; (często) posocznica, zapalenie płuc, zakażenie wirusowe. Zaburzenia krwi i układu limfatycznego: (bardzo często) neutropenia, niedokrwistość, małopłytkowość, limfopenia, leukopenia; (często) krwotok, gorączka neutropeniczna. Zaburzenia układu odpornościowego: (bardzo często) zespół uwalniania cytokin, hipogammaglobulinemia. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo często) zmniejszony apetyt, hipokaliemia, hipofosfatemia, hipomagnezemia. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) zespół neurotoksyczności związany z komórkami efektorowymi układu odpornościowego, encefalopatia, ból głowy, dysfunkcja motoryczna, zawroty głowy, neuropatia czuciowa. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (bardzo często) kaszel, duszność, ból w jamie ustnej. Zaburzenia żołądkowo-jelitowe: (bardzo często) zaburzenia smaku, suchość w ustach, dysfagia, biegunka, zapalenie jamy ustnej, nudności, zaparcia, ból brzucha, wymioty. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo często) wysypka, zaburzenia skóry, kseroza, świąd, zaburzenia paznokci; (często) łysienie. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (bardzo często) ból mięśniowo-szkieletowy. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) zmęczenie, zmniejszona waga, gorączka, ból, obrzęk, reakcja w miejscu wstrzyknięcia, dreszcze. Badania diagnostyczne: (bardzo często) zmniejszenie stężenia fibrynogenu, wydłużony czas PTT, zwiększenie aktywności aminotransferaz, zwiększenie INR, zwiększenie aktywności g-glutamylotransferazy. Szczegóły dotyczące działań niepożądanych, patrz ChPL. W badaniu MonumenTAL-1 (N=339) CRS wystąpił u 77% pacjentów. Większość zdarzeń była stopnia 1. lub 2., a zdarzenia stopnia 3. wystąpiły u 1,5% pacjentów. 31% pacjentów doświadczyło więcej niż jednego zdarzenia CRS. Większość zdarzeń wystąpiła podczas fazy zwiększania dawki po podaniu dawki 0,01 mg/kg (29%), dawki 0,06 mg/kg (44%), dawki 0,3 mg/kg (u pacjentów, którzy otrzymywali dawkę co 2 tyg. [co 2 tyg.]; 33%) lub początkowej dawki leczenia (0,4 mg/kg [30%] lub 0,8 mg/kg [12%]). Mniej niż 4% zdarzeń CRS wystąpiło od 5. tyg.; wszystkie zdarzenia były stopnia 1. Mediana czasu do wystąpienia CRS wynosiła 27 h od ostatniej dawki, 91% zdarzeń wystąpiło w ciągu 48 h od ostatniej dawki, a mediana czasu trwania wynosiła 17 h. Tocilizumab, kortykosteroidy i tocilizumab w skojarzeniu z kortykosteroidami były stosowane w leczeniu CRS, odpowiednio w 39%, 5% i 3,5% zdarzeń CRS. Kliniczne objawy przedmiotowe i podmiotowe CRS mogą obejmować między innymi gorączkę (76%), niedociśnienie (15%), dreszcze (12%), niedotlenienie (7%), ból głowy (4,7%), tachykardię (5%) i podwyższoną aktywność aminotransferaz (AspAT [1,5%] i AlAT [0,9%]). W badaniu MonumenTAL-1 (N=339) zdarzenia toksyczności neurologicznej zgłoszono u 29% pacjentów otrzymujących produkt. Zdarzenia toksyczności neurologicznej były stopnia 1. (17%), stopnia 2. (11%), stopnia 3. (2,3%) lub stopnia 4. (0,3%). Najczęściej zgłaszanym neurologicznym zdarzeniem toksycznym był ból głowy (9%). Raporty o ICANS zebrano tylko dla fazy 2. badania MonumenTAL-1. Spośród 265 pacjentów w fazie 2, ICANS wystąpił u 9,8% (n=26) pacjentów. Większość zdarzeń była stopnia 1. lub 2., a zdarzenia stopnia 3. i 4. wystąpiły u 2,3% pacjentów. Najczęstszymi zgłaszanymi objawami klinicznymi ICANS były stan splątania (3,8%), dezorientacja (1,9%), senność (1,9%) i obniżony poziom świadomości (1,9%). 68% wystąpiło jednocześnie z CRS (w trakcie lub w ciągu 7 dni od ustąpienia CRS). 3% pacjentów doświadczyło więcej niż jednego zdarzenia ICANS. Ponadto w badaniu MonumenTAL-1 zgłoszono jedno śmiertelne zdarzenie ICANS. Większość pacjentów doświadczyła ICANS podczas fazy zwiększania dawki po podaniu dawki 0,01 mg/kg, dawki 0,06 mg/kg lub początkowej dawki leczenia (0,4 mg/kg i 0,8 mg/kg) (po 3%). Mediana czasu do wystąpienia ICANS wynosiła 28 h od ostatniej dawki, 68% zdarzeń rozpoczęło się w ciągu 48 h od ostatniej dawki, 32% zdarzeń wystąpiło po 48 h, a mediana czasu trwania ICANS wynosiła 9 h. W badaniu MonumenTAL-1 (N=339) u 78% pacjentów wystąpiły zdarzenia stopnia 1. lub 2., a zdarzenia stopnia 3. wystąpiły u 2% pacjentów. Zgłaszano przypadki toksyczności w jamie ustnej, w tym zaburzenia smaku, suchość w jamie ustnej, zaburzenia połykania i zapalenie jamy ustnej. W badaniu MonumenTAL-1 (N=339) zakażenia stopnia 3. lub 4. wystąpiły u 19% pacjentów; zakażenia zakończone zgonem wystąpiły u 1,5% pacjentów - zapalenie płuc związane z COVID-19, posocznica grzybicza, zakażenie i wstrząs septyczny. Najczęściej zgłaszanym (ł2%) zakażeniem stopnia 3. lub 4. było zapalenie płuc. Gorączkę neutropeniczną zaobserwowano u 1% pacjentów, przy czym u 1,2% wystąpiła ciężka gorączka neutropeniczna. U 64% pacjentów leczonych talkwetamabem w schemacie dawkowania co tydz. 0,4 mg/kg, u 66% pacjentów w schemacie dawkowania co 2 tyg. 0,8 mg/kg oraz u 71% pacjentów z wcześniejszą ukierunkowaną terapią limfocytami T odnotowano wyjściowe wartości IgG poniżej 500 mg/dl odpowiadające hipogammaglobulinemii. W badaniu MonumenTAL-1 (N=339) większość przypadków wysypki była stopnia 1. lub 2., a zdarzenia stopnia 3. wystąpiły u 3,5% pacjentów. Mediana czasu do wystąpienia wysypki od 1. dawki terapeutycznej wynosiła 22 dni. Większość toksyczności skórnych innych niż wysypka była stopnia 1. lub 2., ze świądem stopnia 3. występującym u 0,3% pacjentów. Zaburzenia paznokci wystąpiły u 56% pacjentów i były stopnia 1. lub 2.

Maksymalna tolerowana dawka talkwetamabu nie została określona. W badaniach klinicznych podawano dawki do 1,2 mg/kg raz/2 tyg. i 1,6 mg/kg/m-c. W przypadku przedawkowania należy obserwować pacjenta pod kątem wystąpienia objawów przedmiotowych lub podmiotowych działań niepożądanych i natychmiast rozpocząć odpowiednie leczenie objawowe.

Talkwetamab jest immunoglobuliną G4-prolina, alanina, alanina (IgG4-PAA), przeciwciałem bispecyficznym, skierowanym przeciwko receptorowi GPRC5D i receptorowi CD3 na limfocytach T. Talkwetamab promuje zwiększoną cytotoksyczność za pośrednictwem limfocytów T poprzez rekrutację limfocytów T z ekspresją CD3 do komórek z ekspresją GPRC5D. Prowadzi to do aktywacji limfocytów T i indukuje późniejszą lizę komórek z ekspresją GPRC5D za pośrednictwem wydzielanej perforyny i różnych granzymów przechowywanych w pęcherzykach wydzielniczych cytotoksycznych limfocytów T. W oparciu o ekspresję GPRC5D na komórkach plazmatycznych z minimalną lub zerową ekspresją wykrytą na limfocytach B i prekursorach limfocytów B, talkwetamab jest szczególnie ukierunkowany na komórki szpiczaka mnogiego.

1 fiol. o pojemności 1,5 ml lub 1 ml zawiera 3 mg lub 40 mg talkwetamabu.