Leczenie produktem powinno być nadzorowane przez lekarza mającego doświadczenie w stosowaniu leków przeciwnowotworowych. Pacjenci z niedrobnokomórkowym rakiem płuca. Przed zastosowaniem produktu w leczeniu pierwszego rzutu pacjentów z zaawansowanym NDRP lub z NDRP z przerzutami, którzy nie przyjmowali chemioterapii, należy wykonać badanie na obecność mutacji EGFR. Zalecana dawka dobowa produktu wynosi 150 mg i powinna być przyjmowana co najmniej godzinę przed posiłkiem lub co najmniej 2 h po posiłku. Pacjenci z rakiem trzustki. Zalecana dawka dobowa produktu wynosi 100 mg i powinna być przyjmowana co najmniej godzinę przed posiłkiem lub co najmniej 2 h po posiłku, w skojarzeniu z gemcytabiną (patrz: ChPL gemcytabiny w raku trzustki). W przypadku pacjentów, u których nie wystąpiła wysypka w ciągu pierwszych 4-8 tyg. terapii, zasadność kontynuacji leczenia produktem powinna być powtórnie oceniona. Jeżeli konieczna jest modyfikacja dawki, należy ją zmniejszać stopniowo po 50 mg. Produkt jest dostępny w dawkach 25 mg, 100 mg i 150 mg. W przypadku jednoczesnego stosowania substratów i leków wpływających na CYP3A4 może być konieczna modyfikacja dawki. Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby. Erlotynib jest metabolizowany w wątrobie i wydalany z żółcią. Pomimo że ekspozycja na erlotynib była podobna w grupie pacjentów z umiarkowanie zaburzoną czynnością wątroby (punktacja Child-Pugh 7-9) jak u pacjentów z prawidłową czynnością wątroby, należy zachować ostrożność podając produkt pacjentom z niewydolnością wątroby. W przypadku wystąpienia ciężkich działań niepożądanych należy zredukować dawkę lub przerwać podawanie produktu. Nie badano bezpieczeństwa i skuteczności działania produktu u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (aktywność AspAT i AIAT pięć razy większa niż wartości górnej granicy normy). Nie należy stosować produktu u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek. Nie badano bezpieczeństwa i skuteczności stosowania erlotynibu u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (stężenie kreatyniny w surowicy >1,5 razy większe niż górna granica wartości prawidłowych). Na podstawie danych farmakokinetycznych nie wydaje się, aby zmiana dawkowania była konieczna u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek. Nie zaleca się stosowania produktu u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek. Dzieci i młodzież. Nie określono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności erlotynibu u pacjentów w wieku poniżej 18 lat. Nie zaleca się stosowania produktu u dzieci i młodzieży. Stosowanie u palaczy tytoniu. Wykazano, że palenie tytoniu zmniejsza ekspozycję na erlotynib o 50-60%. Maks. tolerowana dawka produktu u pacjentów z niedrobnokomórkowym rakiem płuca, którzy aktualnie palą papierosy wynosiła 300 mg. U pacjentów, którzy nadal palą papierosy, skuteczność i długotrwałe bezpieczeństwo stosowania dawki większej niż zalecane dawki początkowe nie zostało określone. W związku z tym, osobom aktualnie palącym należy zalecić zaprzestanie palenia, ponieważ stężenie erlotynibu w surowicy krwi u palaczy jest mniejsze niż u osób niepalących.

Nadwrażliwość na erlotynib lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Substancje silnie indukujące CYP3A4 mogą zmniejszać skuteczność erlotynibu, natomiast silne inhibitory CYP3A4 mogą prowadzić do nasilenia toksyczności - należy unikać jednoczesnego stosowania leków tego typu z erlotynibem. Palenie tytoniu może zmniejszać stężenie leku we krwi - osobom palącym tytoń należy doradzić, aby zaprzestały palenia. Ze względu na zwiększone ryzyko wystąpienia śródmiąższowej choroby płuc u pacjentów otrzymujących erlotynib z powodu niedrobnokomórkowego raka płuca lub z powodu innych zaawansowanych nowotworów litych, u pacjentów, u których nagle wystąpią nowe i/lub narastające, niewyjaśnione objawy ze strony płuc, takie jak duszność, kaszel i gorączka, należy przerwać stosowanie preparatu do czasu przeprowadzenia oceny diagnostycznej (w przypadku rozpoznania śródmiąższowej choroby płuc, preparat należy odstawić i w razie konieczności wdrożyć odpowiednie leczenie). W przypadku wystąpienia biegunki o umiarkowanym lub ciężkim nasileniu, należy wdrożyć leczenie, np. loperamidem; w niektórych przypadkach może zachodzić konieczność zmniejszenia dawki. W przypadku ciężkiej lub uporczywej biegunki, nudności, jadłowstrętu lub wymiotów z towarzyszącym odwodnieniem, należy przerwać stosowanie preparatu i wdrożyć postępowanie mające na celu przeciwdziałanie odwodnieniu. Ponadto należy monitorować czynność nerek oraz stężenia elektrolitów we krwi, łącznie ze stężeniem potasu. Należy zachować ostrożność podczas stosowania leków zmniejszających kwasowość soku żołądkowego, inhibitorów pompy protonowej oraz antagonistów receptora H2 jednocześnie z erlotynibem. Nie badano bezpieczeństwa i skuteczności stosowania erlotynibu u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby nerek. Należy zachować ostrożność podczas podawania preparatu pacjentom z zaburzeniami czynności wątroby; nie zaleca się stosowania preparatu u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby. Nie zaleca się stosowania preparatu u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek. Nie badano bezpieczeństwa i skuteczności stosowania erlotynibu u pacjentów w wieku poniżej 18 lat - nie zaleca się stosowania preparatu u dzieci. Tabletki zawierają laktozę i nie należy ich podawać u pacjentów z rzadkimi dziedzicznymi zaburzeniami, takimi jak nietolerancja galaktozy, niedobór laktazy Lapp lub zaburzenia wchłaniania glukozy-galaktozy.

Erlotynib jest silnie działającym inhibitorem CYP1A1 i umiarkowanym inhibitorem CYP3A4 i CYP2C8, a warunkach in vitro jest on również silnym inhibitorem reakcji sprzęgania z kwasem glikuronowym, która przebiega za pośrednictwem UGT1A1. Fizjologiczne znaczenie silnych właściwości hamujących wobec CYP1A1 nie jest znane z uwagi na znacznie ograniczoną ekspresję CYP1A1 w tkankach ludzkich. Nie przeprowadzono badań dotyczących wpływu inhibitorów CYP1A2 na farmakokinetykę erlotynibu, należy więc zachować ostrożność podczas stosowania tych inhibitorów jednocześnie z erlotynibem. Dotychczas nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji klinicznych z jakimkolwiek substratem CYP3A4. Na podstawie badań in vitro stwierdzono, że w przypadku jednoczesnego leczenia erlotynibem i substratami CYP3A4 należy zachować ostrożność. Jeżeli zastosowanie takiego skojarzenia jest konieczne, należy zapewnić ścisłą obserwację kliniczną. W badaniu klinicznym wykazano, że erlotynib nie wpływa na farmakokinetykę stosowanego jednocześnie substratu CYP3A4/2C8, paklitakselu. Hamowanie reakcji sprzęgania z kwasem glukuronowym może wywoływać interakcje z lekami, które są substratami UGT1A1 i są wydalane wyłącznie na tej drodze. U pacjentów, u których stopień ekspresji UGT1A1 jest mały lub u pacjentów z genetycznie uwarunkowanymi zaburzeniami reakcji sprzęgania z kwasem glukuronowym (np. choroba Gilberta) mogą być zwiększone stężenia bilirubiny w surowicy - pacjenci ci muszą być leczeni z ostrożnością. Metabolizm pozawątrobowy przebiegający z udziałem CYP3A4 w jelicie, CYP1A1 w płucach i CYP1B1 w tkankach nowotworowych może odgrywać rolę w klirensie metabolicznym erlotynibu. Mogą występować potencjalne interakcje z lekami, które są metabolizowane przez te enzymy lub są ich inhibitorami bądź induktorami. Silne inhibitory CYP3A4 powodują zmniejszenie metabolizmu erlotynibu i zwiększenie jego stężenia w osoczu - należy zachować ostrożność w przypadku jednoczesnego leczenia erlotynibem i silnym inhibitorem CYP3A4, np. z azolowymi lekami przeciwgrzybiczymi (np. ketokonazol, itrakonazol, worykonazol), inhibitorami proteazy, erytromycyną lub klarytromycyną - w razie konieczności należy zmniejszyć dawkę erlotynibu, zwłaszcza w przypadku zaobserwowania objawów toksyczności. Silne induktory aktywności CYP3A4 powodują zwiększenie metabolizmu erlotynibu i istotne zmniejszenie jego stężenia w osoczu. W badaniu klinicznym jednoczesne stosowanie erlotynibu i ryfampicyny (600 mg doustnie raz na dobę przez 7 dni), która jest silnym induktorem CYP3A4, spowodowało zmniejszenie AUC erlotynibu. Kliniczne znaczenie tego zjawiska nie jest jasne, lecz skuteczność leku może być zmniejszona. Zmniejszenie ekspozycji na erlotynib może również występować pod wpływem innych induktorów CYP3A4, np. fenytoiny, karbamazepiny, barbituranów lub ziela dziurawca - w przypadku jednoczesnego stosowania tych leków z erlotynibem należy zachować ostrożność. W miarę możliwości należy rozważyć zastosowanie innych leków, które nie są induktorami CYP3A4. Pacjenci przyjmujący warfarynę lub inne leki przeciwzakrzepowe z grupy pochodnych kumaryny powinni być regularnie monitorowani pod kątem zmian parametrów czasu protrombinowego lub INR. Palenie papierosów może zmniejszać stężenie leku w osoczu. Jednoczesne stosowanie inhibitorów glikoproteiny-P, np. cyklosporyny lub werapamilu może prowadzić do zmiany dystrybucji i/lub zmiany eliminacji erlotynibu - należy zachować ostrożność. Leki zmniejszające kwasowość soku żołądkowego, inhibitory pompy protonowej oraz antagoniści receptora H2 mogą upośledzać wchłanianie erlotynibu - należy zachować ostrożność podczas stosowania tych leków jednocześnie z erlotynibem.

U kobiet ciężarnych leczenie preparatem można prowadzić tylko wtedy, gdy potencjalne korzyści dla matki przewyższają ryzyko dla płodu. W trakcie leczenia i co najmniej przez 2 tyg. po jego zakończeniu należy stosować odpowiednie skuteczne metody antykoncepcji. Należy odradzać karmienie piersią podczas przyjmowania preparatu.

Do najczęściej zgłaszanych niepożądanych reakcji na lek należały wysypka skórna (75%) i biegunka (54%). Bardzo często obserwowano: zakażenia; jadłowstręt; zapalenie spojówek, suche zapalenie rogówki i spojówek; duszność, kaszel; zaburzenia żołądkowo-jelitowe (biegunka, nudności, wymioty, zapalenie jamy ustnej, ból brzucha); wysypkę skórną, świąd, suchość skóry; zmęczenie. Często: krwawienie z przewodu pokarmowego (w badaniach klinicznych, w niektórych przypadkach było związane z jednoczesnym stosowaniem warfaryny, a w niektórych z podawaniem NLPZ); nieprawidłowe wyniki badań czynności wątroby (w tym zwiększenie aktywności AlAT, AspAT, zwiększone stężenie bilirubiny we krwi) - przeważnie o niewielkim lub umiarkowanym nasileniu, mające charakter przemijający lub związane z przerzutami do wątroby; zapalenie rogówki (doniesiono o pojedynczym przypadku owrzodzenia rogówki u pacjenta otrzymującego erlotynib w skojarzeniu z chemioterapią, jako powikłanie zapalenia błon śluzowych i skóry). Niezbyt często: ciężkie przypadki śródmiąższowej choroby płuc, łącznie z przypadkami śmiertelnymi, u pacjentów otrzymujących preparat z powodu niedrobnokomórkowego raka płuca lub innych zaawansowanych nowotworów litych.

Tolerowane były pojedyncze dawki doustne produktu leczniczego do 1000 mg erlotynibu u zdrowych osób i do 1600 mg u chorych na nowotwory. Dawki 200 mg podawane 2x/dobę zdrowym osobom były źle tolerowane po zaledwie kilku dniach stosowania. Jak wynika z danych uzyskanych na podstawie tych badań, ciężkie działania niepożądane, takie jak biegunka, wysypka i ewentualnie zwiększona aktywność aminotransferaz, mogą występować po podaniu dawki większej niż zalecana. W przypadku, gdy podejrzewane jest przedawkowanie, należy zaprzestać leczenia produktem i wdrożyć leczenie objawowe.

Erlotynib jest inhibitorem kinazy tyrozynowej receptora dla naskórkowego czynnik wzrostu/receptora typu 1 dla ludzkiego naskórkowego czynnika wzrostu (EGFR znanego także jako HER1). Erlotynib silnie hamuje wewnątrzkomórkową fosforylację EGFR. EGFR ulega ekspresji na powierzchni komórek prawidłowych i nowotworowych. W modelach nieklinicznych hamowanie fosfotyrozyny EGFR prowadzi do zatrzymania podziałów komórki i/lub jej śmierci. Maks. stężenia erlotynibu we krwi uzyskuje się w ciągu około 4 h po podaniu doustnym (biodostępność całkowita wynosi 59%). Ekspozycja po podaniu doustnym może ulegać zwiększeniu pod wpływem pożywienia. Erlotynib wiąże się z białkami osocza w około 95%. Jest metabolizowany w wątrobie przez układ enzymatyczny cytochromu (CYP), głównie przez CYP3A4 i w mniejszym stopniu CYP1A2. Metabolizm pozawątrobowy przebiegający z udziałem CYP3A4 w jelicie, CYP1A1 w płucach i CYP1B1 w tkankach nowotworowych, może być elementem klirensu metabolicznego erlotynibu. Zidentyfikowano trzy główne szlaki metaboliczne: O-demetylację, utlenianie grupy acetylenowej i hydroksylację pierścienia aromatycznego. Erlotynib jest wydalany przede wszystkim w postaci metabolitów z kałem (>90%), a wydalanie nerkowe stanowi niewielką część (około 9%) dawki doustnej. Mniej niż 2% dawki doustnej jest wydalane w postaci macierzystego leku. T0,5 leku wynosi 36,2 h.

1 tabl. powl. zawiera 25 mg, 100 mg lub 150 mg chlorowodorku erlotynibu.