Leczenie powinno być rozpoczęte przez lekarza doświadczonego w rozpoznawaniu i leczeniu pacjentów z CML. Dawka 150 mg. Zaleca się podawanie dawki 300 mg produktu leczniczego 2x/dobę. Leczenie należy kontynuować tak długo, jak długo przynosi ono korzyść kliniczną dla pacjenta. Dla dawki 400 mg podawanej raz/dobę (patrz dostosowanie dawki poniżej) dostępne są kaps. twarde po 200 mg. W razie pominięcia dawki, pacjent nie powinien przyjmować dodatkowej dawki, ale kolejną przepisaną dawkę przyjąć o zwykłej porze. Dostosowanie lub zmiana dawki. Jeśli wystąpi toksyczność dotycząca układu krwiotwórczego (neutropenia, trombocytopenia) niezwiązana z chorobą podstawową - białaczką - może być konieczne zaprzestanie podawania produktu przez pewien czas i/lub zmniejszenie podawanej dawki. Dostosowanie dawki w razie wystąpienia neutropenii i trombocytopenii. Nowo rozpoznana CML w fazie przewlekłej, dawka 300 mg 2x/dobę; ANC <1,0 × 109/l i/lub liczba płytek krwi <50 × 109/l: przerwać podawanie produktu i kontrolować morfologię krwi. W ciągu 2 tyg. ponownie podjąć leczenie poprzednią dawką, jeśli ANC >1,0 × 109/l i/lub liczba płytek krwi >50 × 109/l. Jeśli liczba krwinek utrzymuje się na niskim poziomie, może być konieczne zmniejszenie dawki do 400 mg raz/dobę. Jeśli wystąpi umiarkowana lub ciężka, klinicznie istotna toksyczność niedotycząca układu krwiotwórczego, należy przerwać podawanie produktu leczniczego. Gdy objawy toksyczności ustąpią, można wznowić podawanie leku w dawce 400 mg raz/dobę. Jeżeli jest to klinicznie uzasadnione, można rozważyć ponowne zwiększenie dawki do 300 mg 2x/dobę. Zwiększona aktywność lipazy w surowicy. Jeśli nastąpi zwiększenie aktywności lipazy do stopnia 3-4, dawkę należy zmniejszyć do 400 mg podawanych raz/dobę lub przerwać podawanie leku. Aktywność lipazy w surowicy należy oznaczać co m-ąc lub jeśli zaistnieją wskazania kliniczne. Zwiększone stężenie bilirubiny i zwiększona aktywność aminotransferaz wątrobowych. Jeśli nastąpi zwiększenie stężenia bilirubiny i zwiększenie aktywności aminotransferaz wątrobowych do stopnia 3-4, dawkę należy zmniejszyć do 400 mg podawanych raz/dobę lub przerwać podawanie leku. Stężenie bilirubiny i aktywność aminotransferaz wątrobowych należy oznaczać co m-ąc lub jeśli zaistnieją wskazania kliniczne. Pacjenci w podeszłym wieku. Ok. 12% pacjentów w badaniu klinicznym było w wieku 65 lat lub starszych. Nie zaobserwowano większych różnic w bezpieczeństwie stosowania i skuteczności pomiędzy pacjentami w wieku 65 lat i starszymi, a osobami dorosłymi w wieku 18-65 lat. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek. Nie przeprowadzono badań klinicznych z udziałem pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Ponieważ nilotynib i jego metabolity nie są wydalane z moczem, nie przewiduje się zmniejszenia całkowitego klirensu u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby. Zaburzenia czynności wątroby mają niewielki wpływ na farmakokinetykę nilotynibu. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby nie jest konieczna modyfikacja dawki. Jednakże podczas leczenia pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby należy zachować ostrożność. Pacjenci z zaburzeniami serca. Wykluczano z udziału w badaniach klinicznych pacjentów z niewyrównaną lub znaczącą chorobą serca (np. z przebytym niedawno zawałem mięśnia sercowego, zastoinową niewydolnością serca, niestabilną dusznicą lub klinicznie istotną bradykardią). Należy zachować ostrożność u pacjentów z istotnymi zaburzeniami serca. Dzieci i młodzież. Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania i skuteczności produktu leczniczego u dzieci w wieku od urodzenia do poniżej 18 lat. Dlatego produkt leczniczy nie jest zalecany do stosowania u dzieci i młodzieży ze względu na brak danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania i skuteczności. Dawka 200 mg. Zaleca się podawanie dawki: 300 mg produktu leczniczego 2x/dobę u pacjentów z nowo rozpoznaną CML w fazie przewlekłej, 400 mg produktu leczniczego 2x/dobę u pacjentów z CML w fazie przewlekłej lub w fazie akceleracji, z nietolerancją lub opornością na uprzednie leczenie. Leczenie należy kontynuować tak długo, jak długo przynosi ono korzyść kliniczną dla pacjenta. Dla dawki 300 mg 2x/dobę dostępne są kaps. twarde po 150 mg. W razie pominięcia dawki, pacjent nie powinien przyjmować dodatkowej dawki, ale kolejną przepisaną dawkę przyjąć o zwykłej porze. Dostosowanie lub zmiana dawki. Jeśli wystąpi toksyczność dotycząca układu krwiotwórczego (neutropenia, trombocytopenia) niezwiązana z chorobą podstawową - białaczką - może być konieczne zaprzestanie podawania produktu przez pewien czas i/lub zmniejszenie podawanej dawki. Dostosowanie dawki w razie wystąpienia neutropenii i trombocytopenii. Nowo rozpoznana CML w fazie przewlekłej, dawka 300 mg 2x/dobę oraz CML w fazie przewlekłej z opornością lub nietolerancją imatynibu dawka 400 mg 2x/dobę; ANC <1,0 × 109/l i/lub liczba płytek krwi <50 × 109/l: leczenie produktem należy przerwać i kontrolować morfologię krwi. W ciągu 2 tyg. należy ponownie podjąć leczenie poprzednią dawką, jeśli ANC >1,0 × 109/l i/lub liczba płytek krwi >50 × 109/l. Jeśli liczba krwinek utrzymuje się na niskim poziomie, może być konieczne zmniejszenie dawki do 400 mg raz/dobę. CML w fazie akceleracji z opornością lub nietolerancją imatynibu dawka 400 mg 2x/dobę; ANC <0,5 × 109/l i/lub liczbapłytek krwi <10 × 109/l: leczenie produktem należy przerwać i kontrolować morfologię krwi. W ciągu 2 tyg. należy ponownie podjąć leczenie uprzednio stosowaną dawką, jeśli ANC >1,0 × 109/l i/lub liczba płytek krwi >20 × 109/l. Jeśli liczba krwinek utrzymuje się na niskim poziomie, może być konieczne zmniejszenie dawki do 400 mg raz/dobę. Jeśli wystąpi umiarkowana lub ciężka, klinicznie istotna toksyczność niedotycząca układu krwiotwórczego, należy przerwać podawanie produktu leczniczego. Gdy objawy toksyczności ustąpią, można wznowić podawanie leku w dawce 400 mg raz/dobę. Jeżeli jest to klinicznie uzasadnione, można rozważyć ponowne zwiększenie dawki do dawki początkowej 300 mg 2x/dobę u pacjentów z nowo rozpoznaną CML w fazie przewlekłej lub do 400 mg 2x/dobę u pacjentów z CML z opornością lub nietolerancją na leczenie imatynibem, w fazie przewlekłej lub w fazie akceleracji. Zwiększona aktywność lipazy w surowicy. Jeśli nastąpi zwiększenie aktywności lipazy do stopnia 3-4, dawkę należy zmniejszyć do 400 mg podawanych raz/dobę lub przerwać podawanie leku. Aktywność lipazy w surowicy należy oznaczać co m-ąc lub jeśli zaistnieją wskazania kliniczne. Zwiększone stężenie bilirubiny i zwiększona aktywność aminotransferaz wątrobowych. Jeśli nastąpi zwiększenie stężenia bilirubiny do stopnia 3-4 oraz zwiększenie aktywności aminotransferaz wątrobowych, dawkę należy zmniejszyć do 400 mg podawanych raz/dobę lub przerwać podawanie leku. Stężenie bilirubiny i aktywność aminotransferaz wątrobowych należy oznaczać co m-ąc lub jeśli zaistnieją wskazania kliniczne. Pacjenci w podeszłym wieku. Ok. 12% pacjentów z nowo rozpoznaną białaczką w fazie przewlekłej biorących udział w badaniu III fazy i ok. 30% pacjentów z CML w fazie przewlekłej i w fazie akceleracji z opornością lub nietolerancją imatynibu, biorących udział w badaniu klinicznym II fazy, było w wieku 65 lat lub starszych. Nie zaobserwowano większych różnic w bezpieczeństwie stosowania i skuteczności pomiędzy pacjentami w wieku 65 lat i starszymi, a osobami dorosłymi w wieku 18-65 lat. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek. Nie przeprowadzono badań klinicznych z udziałem pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Ponieważ nilotynib i jego metabolity nie są wydalane z moczem, nie przewiduje się zmniejszenia całkowitego klirensu u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby. Zaburzenia czynności wątroby mają niewielki wpływ na farmakokinetykę nilotynibu. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby nie jest konieczna modyfikacja dawki. Jednakże podczas leczenia pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby należy zachować ostrożność. Pacjenci z zaburzeniami serca. Wykluczano z udziału w badaniach klinicznych pacjentów z niewyrównaną lub znaczącą chorobą serca (np. z przebytym niedawno zawałem mięśnia sercowego, zastoinową niewydolnością serca, niestabilną dusznicą lub klinicznie istotną bradykardią). Należy zachować ostrożność u pacjentów z istotnymi zaburzeniami serc. Dzieci i młodzież. Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania i skuteczności produktu leczniczego u dzieci w wieku od urodzenia do poniżej 18 lat. Dlatego produkt leczniczy nie jest zalecany do stosowania u dzieci i młodzieży ze względu na brak danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania i skuteczności.

Produkt leczniczy należy podawać 2x/dobę, co ok. 12 h. Nie podawać w czasie posiłków. Kaps. twarde należy połykać w całości, popijając wodą. Nie należy przyjmować pokarmu 2 h przed przyjęciem dawki leku i przynajmniej godzinę po przyjęciu dawki. Pacjenci, którzy nie są w stanie połknąć kaps. twardych, mogą rozpuścić zawartość każdej kaps. twardej w jednej łyżeczce do herbaty musu jabłkowego (przecieru jabłkowego) i natychmiast zażyć. Nie wolno używać objętości większej niż zawartość jednej łyżeczki do herbaty przecieru jabłkowego ani żadnego innego pokarmu niż przecier jabłkowy.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Leczenie produktem wiąże się z wystąpieniem trombocytopenii, neutropenii i niedokrwistości (stopień 3-4 wg skali toksyczności National Cancer Institute Common Toxicity Criteria). Zaburzenia występują częściej u chorych z opornością lub nietolerancją imatynibu, a zwłaszcza u pacjentów w fazie akceleracji CML. W pierwszych dwóch m-cach leczenia badanie morfologii krwi należy wykonywać co 2 tyg., a później co m-c lub zgodnie ze wskazaniami klinicznymi. Zahamowanie czynności szpiku jest zwykle przemijające, a właściwym postępowaniem jest wstrzymanie podawania leku na pewien czas lub zmniejszenie dawki. Wykazano, że nilotynib może powodować zależne od stężenia wydłużenie repolaryzacji komór serca, skutkujące wydłużeniem odstępu QT w powierzchniowym zapisie EKG. W badaniu III fazy z udziałem pacjentów z nowo rozpoznaną CML w fazie przewlekłej, otrzymujących 300 mg nilotynibu dwa razy na dobę, w stanie stacjonarnym średnia zmiana odstępu QTcF od poziomu początkowego wyniosła 6 msec. U żadnego z pacjentów nie obserwowano QTcF >480 msec. Nie odnotowano żadnego przypadku zaburzeń rytmu typu „torsade de pointes”. W badaniu fazy II u pacjentów nietolerujących imatynibu lub z CML oporną na imatynib, w fazie przewlekłej i w fazie akceleracji, otrzymujących nilotynib w dawce 400 mg dwa razy na dobę, zaobserwowane średnie zmiany odstępu QTcF od poziomu początkowego w stanie stacjonarnym wynosiły odpowiednio 5 i 8 milisekund. U mniej niż 1% pacjentów obserwowano QTcF >500 milisekund. W badaniach klinicznych nie obserwowano przypadków występowania zaburzeń rytmu typu torsade de pointes. W badaniu zdrowych ochotników, narażonych w stopniu porównywalnym z narażeniem pacjentów, średnia zmiana odstępu QTcF od poziomu początkowego, uzyskana w badaniu z placebo wynosiła 7 milisekund (wskaźnik sercowy CI ± 4 milisekundy). U żadnego z ochotników nie zaobserwowano QTcF >450 milisekund. Ponadto w czasie trwania badań nie zaobserwowano występowania klinicznie istotnej arytmii. Nie zaobserwowano zwłaszcza przypadków częstoskurczu komorowego typu torsade de pointes (utrwalonego i nieutrwalonego). Do istotnego wydłużenia odstępu QT może dojść, gdy nilotynib jest niewłaściwie przyjmowany z silnymi inhibitorami CYP3A4 i/lub produktami leczniczymi, które mogą wydłużać odstęp QT i/lub z pokarmem. Współistniejąca hipokaliemia lub hipomagnezemia mogą dodatkowo nasilić to działanie. W razie wydłużenia odstępu QT może wystąpić u pacjentów ryzyko zgonu. Należy zachować ostrożność stosując nilotynib u pacjentów z wydłużeniem odstępu QTc lub u których występuje znaczne ryzyko wydłużenia odstępu QTc, takich jak: pacjentów z wrodzonym wydłużeniem odstępu QT; pacjentów z niewyrównanymi lub znaczącymi chorobami serca, w tym z niedawno przebytym zawałem mięśnia sercowego, zastoinową niewydolnością serca, niestabilną dusznicą bolesną lub klinicznie istotną bradykardią; pacjentów przyjmujących leki przeciwarytmiczne lub inne substancje powodujące wydłużenie odstępu QT. Zaleca się ściśle kontrolować wpływ leczenia na wydłużenie odstępu QTc oraz wykonać badanie EKG przed rozpoczęciem leczenia nilotynibem i zawsze, gdy istnieją wskazania kliniczne. Przed podaniem produktu należy skorygować istniejącą hipokaliemię i hipomagnezemię, a następnie okresowo kontrolować stężenie potasu i magnezu podczas leczenia. U pacjentów z CML w fazie przewlekłej lub w fazie akceleracji, z nietolerancją lub opornością na leczenie imatynibem, z chorobą serca w wywiadzie lub z istotnymi kardiologicznymi czynnikami ryzyka, otrzymujących nilotynib, odnotowano rzadkie przypadki (0,1 do 1%) nagłych zgonów. U pacjentów tych, oprócz procesu nowotworowego, współistniały często inne choroby, jak również przyjmowali oni inne leki. Czynnikiem sprzyjającym mogły być zaburzenia repolaryzacji komór. Nie zgłaszano żadnych przypadków nagłego zgonu w badaniu III fazy z udziałem pacjentów z nowo rozpoznaną CML w fazie przewlekłej. Należy unikać podawania nilotynibu z produktami leczniczymi, które są silnymi inhibitorami CYP3A4 (w tym, ale nie tylko, ketokonazol, itrakonazol, worykonazol, klarytromycyna, telitromycyna, rytonawir). Jeżeli konieczne jest leczenie którymkolwiek z wyżej wymienionych produktów, zaleca się w miarę możliwości przerwanie leczenia nilotynibem. Jeżeli przerwanie leczenia nie jest możliwe, wskazana jest dokładna obserwacja, czy nie występuje wydłużenie odstępu QT. Równoczesne stosowanie nilotynibu z produktami, które są silnymi induktorami CYP3A4 (np. fenytoina, ryfampicyna, karbamazepina, fenobarbital i ziele dziurawca zwyczajnego) prawdopodobnie zmniejsza narażenie na nilotynib w stopniu mającym znaczenie kliniczne. Dlatego też pacjentom przyjmującym nilotynib należy dobierać do stosowania produkty lecznicze słabiej indukujące CYP3A4. Pokarm zwiększa dostępność biologiczną nilotynibu. Nilotynibu nie należy przyjmować w czasie posiłków. Lek należy przyjmować 2 h po posiłku. Nie należy przyjmować pokarmu w ciągu przynajmniej 1 h od przyjęcia dawki leku. Należy unikać spożywania soku z grejpfrutów i innych pokarmów, o których wiadomo, że hamują działanie CYP3A4. Zaburzenia czynności wątroby mają niewielki wpływ na farmakokinetykę nilotynibu. Podawanie pojedynczych dawek 200 mg nilotynibu spowodowało zwiększenie AUC odpowiednio o 35%, 35% i 19% u pacjentów z lekkimi, umiarkowanymi i ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby, w porównaniu do grupy kontrolnej pacjentów z prawidłową czynnością wątroby. Przewidywana wartość Cmax nilotynibu w stanie stacjonarnym zwiększyła się odpowiednio o 29%, 18% i 22%. Z badań klinicznych wykluczono pacjentów, u których aktywność aminotransferazy alaninowej (AlAT) i/lub aminotransferazy asparaginianowej (AspAT) była 2,5-krotnie większa niż górna granica normy (lub 5-krotnie, jeśli było to związane z chorobą) i/lub u których stężenie bilirubiny całkowitej przekraczało 1,5-krotnie górną granicę normy. Nilotynib jest metabolizowany głównie w wątrobie. Dlatego u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby może dojść do zwiększonego narażenia na nilotynib i należy ich leczyć z zachowaniem ostrożności. Zaobserwowano zwiększenie aktywności lipazy w surowicy. U pacjentów, którzy przebyli zapalenie trzustki należy zachować ostrożność. Jeśli zwiększeniu aktywności lipazy towarzyszą objawy w obrębie jamy brzusznej, leczenie nilotynibem należy przerwać i rozważyć wykonanie odpowiednich badań diagnostycznych w celu wykluczenia zapalenia trzustki. Dostępność biologiczna nilotynibu może być zmniejszona u pacjentów po zabiegu całkowitego wycięcia żołądka. Należy rozważyć częstsze kontrole tych pacjentów. Ze względu na możliwość wystąpienia zespołu rozpadu guza (TLS, ang. tumour lysis syndrome), przed rozpoczęciem leczenia produktem leczniczym zaleca sie skorygowanie klinicznie istotnego odwodnienia oraz leczenie zmniejszające podwyższone stężenie kwasu moczowego. Kapsułki zawierają laktozę. Produktu leczniczego nie należy stosować u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Pacjenci, u których występują zawroty głowy, zmęczenie, zaburzenie widzenia lub inne objawy niepożądane mogące wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów lub obsługiwania maszyn, powinni unikać wykonywania tych czynności, aż do momentu ustąpienia działań niepożądanych.

Nilotynib jest metabolizowany głównie w wątrobie. Jest substratem wielolekowej pompy jednokierunkowej, glikoproteiny P (P-gp). Dlatego substancje, które oddziałują na CYP3A4 i/lub glikoproteinę P mogą wpływać na wchłanianie i późniejsze wydalanie wchłoniętego nilotynibu. Jednoczesne stosowanie nilotynibu z imatynibem (substrat i moderator P-gp i CYP3A4), miało nieznacznie hamujący wpływ na CYP3A4 i/lub P-gp. Pole pod krzywą (AUC) imatynibu zwiększyło się o 18% do 39%, zaś AUC nilotynibu zwiększyło się o 18% do 40%. Jest mało prawdopodobne, aby zmiany te miały ważne znaczenie kliniczne. Narażenie na nilotynib u zdrowych badanych zwiększało się 3-krotnie w przypadku, gdy równocześnie podawany był ketokonazol, silny inhibitor CYP3A4. Należy unikać równoczesnego stosowania nilotynibu z silnymi inhibitorami CYP3A4, w tym ketokonazolem, itrakonazolem, worykonazolem, rytonawirem, klarytromycyną i telitromycyną. Zwiększenie narażenia na nilotynib może także wystąpić podczas stosowania umiarkowanych inhibitorów CYP3A4. Należy rozważyć leczenie produktami leczniczymi, które nie są lub są słabymi inhibitorami CYP3A4. Ryfampicyna, silny induktor CYP3A4, zmniejsza Cmax nilotynibu o 64% i AUC nilotynibu o 80%. Nie należy stosować ryfampicyny i nilotynibu równocześnie. Równoczesne stosowanie innych produktów leczniczych indukujących CYP3A4 (np. fenytoina, karbamazepina, fenobarbital i ziele dziurawca zwyczajnego) prawdopodobnie również zmniejsza narażenie na nilotynib w stopniu mającym znaczenie kliniczne. Pacjentom, u których wskazane jest leczenie produktami indukującymi CYP3A4, należy wybrać produkty o słabszym potencjale indukowania aktywność enzymu. Rozpuszczalność nilotynibu zależy od pH - mniejsza rozpuszczalność występuje w wyższym pH. U zdrowych osób otrzymujących esomeprazol w dawce 40 mg raz/dobę przez 5 dni, pH soku żołądkowego było znaczenie wyższe, ale wchłanianie nilotynibu było tylko umiarkowanie zmniejszone (Cmax mniejsze o 27% a AUC0-Ą mniejsze o 34%). Nilotynib można stosować równocześnie z esomeprazolem lub innymi inhibitorami pompy proteinowej, jeśli jest to wskazane. Nilotynib jest stosunkowo silnym inhibitorem in vitro enzymów CYP3A4, CYP2C8, CYP2C9, CYP2D6 i UGT1A1 z wartością Ki najmniejszą dla enzymu CYP2C9 (Ki=0,13 µmol). W badaniu z udziałem zdrowych ochotników, dotyczącym interakcji pomiędzy lekami, po pojedynczym podaniu 25 mg warfaryny, która jest czułym substratem CYP2C9, oraz 800 mg nilotynibu, nie wykazano zmian w parametrach farmakokinetycznych warfaryny, ani w farmakodynamice warfaryny ocenianej za pomocą czasu protrombinowego (PT) oraz międzynarodowego znormalizowanego wskaźnika (INR- ang. international normalised ratio). Nie są dostępne dane dotyczące stanu stacjonarnego. Badanie to wskazuje na mniejsze prawdopodobieństwo istnienia istotnej klinicznie interakcji pomiędzy nilotynibem i warfaryną, jeśli warfaryna stosowana jest w dawkach do 25 mg. Ze względu na brak danych dotyczących stanu stacjonarnego, zaleca się kontrolę markerów farmakodynamicznych warfaryny (INR lub PT) po rozpoczęciu leczenia nilotynibem (przynajmniej w ciągu pierwszych 2 tyg.). Ponadto podanie jednej dawki Nilotynibu i doustne podanie midazolamu zdrowym ochotnikom zwiększyło ekspozycję na midazolam o 30%. Nie można wykluczyć, że działanie nilotynibu nasili się w stanie stacjonarnym. Należy zachować ostrożność podając nilotynib równocześnie z substratami enzymów, które mają wąski indeks terapeutyczny (np. astemizol, terfenadyna, cyzapryd, pimozyd, chinidyna, beprydyl lub alkaloidy sporyszu). Należy zachować ostrożność podając nilotynib pacjentom, u których występuje lub może wystąpić wydłużenie odstępu QT, w tym u pacjentów przyjmujących produkty lecznicze przeciwarytmiczne, takie jak amiodaron, dizopiramid, prokainamid, chinidyna i sotalol lub inne produkty lecznicze, które mogą prowadzić do wydłużenia odstępu QT, takich jak chlorochinina, halofantryna, klarytromycyna, haloperydol, metadon i moksyfloksacyna. Wchłanianie jest większe, jeżeli nilotynib podaje się z pokarmem, co prowadzi do większego stężenia w surowicy. Należy unikać spożywania soku z grejpfrutów i innych pokarmów, o których wiadomo, że hamują działanie CYP3A4.

W czasie leczenia nilotynibem, kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować wysoce skuteczne metody antykoncepcji. Brak odpowiednich danych dotyczących stosowania nilotynibu u kobiet w okresie ciąży. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję. Nilotynibu nie należy stosować w okresie ciąży, chyba że stan kliniczny kobiety wymaga leczenia nilotynibem. Jeżeli produkt jest stosowany w czasie ciąży, pacjentkę należy poinformować o ryzyku dla płodu. Nie wiadomo czy nilotynib przenika do mleka ludzkiego. Na podstawie dostępnych danych toksykologicznych dotyczących zwierząt stwierdzono przenikanie nilotynibu do mleka. Nie można wykluczyć zagrożenia dla noworodków/dzieci. Produktu leczniczego nie należy stosować w czasie karmienia piersią. Badania na zwierzętach nie wykazały wpływu na płodność u samców i samic szczura.

Dane przedstawione poniżej dotyczą narażenia na lek Tasigna łącznej liczby 717 pacjentów z nowo rozpoznaną CML Ph+ w fazie przewlekłej (n=279), leczonych zalecaną dawką 300 mg dwa razy na dobę w randomizowanym badaniu III fazy oraz pacjentów z CML z opornością lub nietolerancją imatynibu w fazie przewlekłej (n=318) i w fazie akceleracji (n=120), leczonych zalecaną dawką 400 mg dwa razy na dobę, w ramach wieloośrodkowego, otwartego badania klinicznego II fazy. Pacjenci z nowo rozpoznaną CML w fazie przewlekłej. Mediana czasu trwania narażenia na lek wyniosła 48,0 m-cy (zakres 0,1-58,7 m-ca). Najczęstszymi (>10%) niehematologicznymi działaniami niepożądanymi były wysypka, świąd, ból głowy, nudności, uczucie zmęczenia, łysienie i bóle mięśni. Większość z tych działań niepożądanych miała przebieg lekki lub umiarkowanie ciężki. Ból w nadbrzuszu, zaparcie, biegunkę, osłabienie, suchość skóry, skurcze mięśni, bóle stawów, wymioty, ból brzucha i obrzęki obwodowe obserwowano rzadziej (<10% i >5%), miały one przebieg lekki lub umiarkowanie ciężki, poddawały się leczeniu i na ogół nie było konieczne zmniejszenie dawki. U 9% pacjentów leczenie zakończono z powodu wystąpienia działań niepożądanych. Związane z leczeniem objawy toksyczności hematologicznej obejmują zahamowanie czynności szpiku kostnego: trombocytopenię (18%), neutropenię (15%) i niedokrwistość (7%). Wysięki opłucnowe i osierdziowe wystąpiły, niezależnie od związku przyczynowego, odpowiednio u 1% i <1% pacjentów przyjmujących lek Tasigna w dawce 300 mg dwa razy na dobę. Krwawienie z przewodu pokarmowego zgłaszano, niezależnie od związku przyczynowego, u 3% tych pacjentów. Średnia zmiana odstępu QTcF od poziomu początkowego w stanie stacjonarnym wyniosła 6 msec. U żadnego z pacjentów nie obserwowano bezwzględnych wartości QTcF >500 msec podczas leczenia badanym lekiem. Zwiększenie QTcF powyżej 60 msec względem stanu początkowego odnotowano u <1% pacjentów podczas leczenia badanym lekiem. Nie odnotowano żadnego przypadku nagłego zgonu lub zaburzeń rytmu typu "torsade de pointes" (przemijających lub utrwalonych). W żadnym momencie leczenia nie obserwowano zmniejszenia średniej frakcji wyrzutowej lewej komory (LVEF) względem stanu początkowego. U żadnego z pacjentów nie stwierdzono LVEF <45% podczas leczenia, ani bezwzględnego zmniejszenia LVEF o ponad 15%. Pacjenci z CML w fazie przewlekłej lub w fazie akceleracji z opornością lub nietolerancją imatynibu. Dane przedstawione poniżej dotyczą narażenia na lek Tasigna 458 pacjentów z CML, w fazie przewlekłej (n=321) oraz w fazie akceleracji (n=137), z opornością lub nietolerancją imatynibu, leczonych w ramach wieloośrodkowego, otwartego badania II fazy, zalecaną dawką 400 mg dwa razy na dobę. Najczęściej zgłaszanymi (ł10%) niehematologicznymi objawami niepożądanymi związanymi ze stosowaniem leku były wysypka, świąd, nudności, zmęczenie, ból głowy, wymioty, bóle mięśni, zaparcie i biegunka. Nasilenie większości wyżej wymienionych działań niepożądanych było lekkie do umiarkowanego. Łysienie, kurcze mięśni, zmniejszenie łaknienia, bóle stawów, ból brzucha, bóle kości, obrzęki obwodowe, osłabienie, ból w nadbrzuszu, suchość skóry, rumień i ból kończyn obserwowano rzadziej (<10% i ł5%) i były o nasileniu lekkim do umiarkowanego (stopień 1 lub 2). Przerwanie leczenia z powodu działań niepożądanych związanych z zastosowaniem leku nastąpiło u 16% pacjentów w fazie przewlekłej (CP) i 10% pacjentów w fazie akceleracji (AP). Związane z leczeniem objawy toksyczności hematologicznej obejmują zahamowanie czynności szpiku kostnego: trombocytopenię (31%), neutropenię (17%) i niedokrwistość (14%). U <1% pacjentów przyjmujących lek Tasigna wystąpiły wysięki opłucnowe i osierdziowe oraz powikłania wskutek zatrzymania płynów. U Ł1% pacjentów zaobserwowano niewydolność serca. Krwawienie z przewodu pokarmowego i krwawienie w ośrodkowym układzie nerwowym zgłoszono u odpowiednio 1% i Ł1% pacjentów. U mniej niż 1% pacjentów obserwowano QTcF dłuższe niż 500 milisekund. Nie zaobserwowano przypadków częstoskurczu komorowego typu "torsade de pointes" (przemijającego lub utrwalonego). Poniżej przedstawiono niehematologiczne objawy niepożądane (z wyjątkiem zmian w wynikach badań laboratoryjnych) zaobserwowane u co najmniej 5% pacjentów leczonych nilotynibem w dawce 300 mg dwa razy na dobę w randomizowanym badaniu III fazy. Częstość występowania działań niepożądanych przedstawiono zgodnie z następującą konwencją: bardzo często (ł1/10), często (ł1/100 do <1/10), niezbyt często (ł1/1 000 do <1/100), rzadko (ł1/10 000 do <1/1 000), bardzo rzadko (<1/10 000), częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych). W obrębie każdej grupy o określonej częstości występowania działania niepożądane są wymienione zgodnie ze zmniejszającym się nasileniem. Tasigna 150 mg. Bardzo często: bóle głowy, nudności, wysypka, świąd, łysienie, suchość skóry, ból mięśni, zmęczenie. Często: zaparcie, biegunka, wymioty, ból w nadbrzuszu, ból w jamie brzusznej, niestrawność, ból stawów, skurcze mięśni, ból kończyn, osłabienie, obrzęki obwodowe. Następujące działania niepożądane zgłaszano w badaniach klinicznych leku Tasigna u mniej niż 5% pacjentów. Uwzględniono również bardzo częste (ł1/10) zmiany w wynikach badań laboratoryjnych, nieuwzględnione w wykazie niehematologicznych działań niepożądanych. Te działania niepożądane podano uwzględniając znaczenie kliniczne. W obrębie każdej grupy działania niepożądane są wymienione zgodnie ze zmniejszającym się nasileniem. Bardzo często: hipofosfatemia (w tym zmniejszenie stężenia fosforu we krwi), hiperbilirubinemia (w tym zwiększenie stężenia bilirubiny we krwi), zwiększenie aktywności aminotransferazy alaninowej, zwiększenie aktywności aminotransferazy asparaginianowej, zwiększenie aktywności lipazy. Często: zapalenie mieszków włosowych, , zakażenie górnych dróg oddechowych (w tym zapalenie gardła, zapalenie błony śluzowej części nosowej gardła, zapalenie błony śluzowej nosa), brodawczak skóry, eozynofilia, limfopenia, cukrzyca, hipercholesterolemia, hiperlipidemia, hipertriglicerydemia, hiperglikemia,zmniejszenie łaknienia, bezsenność, lęk, nieukładowe zawroty głowy, niedoczulica, neuropatia obwodowa, swędzenie oczu, zapalenie spojówek, suchość oka (w tym zespół suchego oka), układowe zawroty głowy, dławica piersiowa, zaburzenia rytmu serca (w tym blok przedsionkowo-komorowy, tachykardia, migotanie przedsionków, dodatkowe skurcze komorowe, bradykardia)*, wydłużenie odstępu QT w zapisie EKG*, kołatania serca*, nadciśnienie, uderzenia gorąca, duszność, kaszel, rozdęcie jamy brzusznej, uczucie dyskomfortu w jamie brzusznej, zaburzenia smaku, wzdęcia, zaburzenia czynności wątroby, rumień, nadmierna potliwość, siniaki, trądzik, zapalenie skóry (w tym alergiczne, złuszczające i trądzikopodobne), nocne poty, ból kości, ból pleców, gorączka, ból w klatce piersiowej (w tym ból w klatce piersiowej niezwiązany z sercem), uczucie dyskomfortu w klatce piersiowej, zmniejszenie stężenia hemoglobiny, zwiększenie aktywności amylazy we krwi, zwiększenie aktywności fosfatazy zasadowej, zwiększenie aktywności gamma-glutamylotransferazy, zwiększenie masy ciała, zwiększenie stężenia insuliny we krwi, zwiększenie stężenia lipoprotein (w tym lipoprotein o bardzo małej i o dużej gęstości). Niezbyt często: pancytopenia, hiperkaliemia, hipokalcemia, hipokaliemia, dyslipidemia, dna, migrena, parestezje, obrzęk powiek, fotopsja, krwawienie do spojówek, przekrwienie (twardówki, spojówki, oka), dławica piersiowa*, sinica*, miażdżyca zarostowa tętnic obwodowych, miażdżyca, zapalenie trzustki, zapalenie żołądka, wrażliwość zębów, żółtaczka, wysypka polekowa, ból skóry, ból mięśniowo-szkieletowy, ból w boku, osłabienie mięśni, zaburzenia erekcji, ból, dreszcze, odczucie zmian w temperaturze ciała (w tym uczucie gorąca, uczucie zimna), złe samopoczucie, zmniejszenie stężenia globulin, wysięk opłucnowy. Częstość nieznana: zakażenie wirusem opryszczki, kandydoza jamy ustnej, ropień podskórny, ropień odbytu, grzybica stóp, brodawczak jamy ustnej, paraproteinemia, neutropenia z gorączką, nadwrażliwość, wtórna nadczynność przytarczyc, hiperurykemia, hipoglikemia, zaburzenia apetytu, amnezja, dysforia, omdlenie, drżenie, letarg, zaburzenia czucia, zespół niespokojnych nóg, przeczulica, obrzęk wokół oczu, zapalenie powiek, ból oka, chorioretinopatia, alergiczne zapalenie spojówek, choroby powierzchni oka, , zamazane widzenie, niewydolność serca*, zawał mięśnia sercowego, zmniejszenie frakcji wyrzutowej*, wysięk osierdziowy*, zapalenie osierdzia*, zaburzenia czynności rozkurczowej*, blok lewej odnogi pęczka Hisa*, krwiak, duszność wysiłkowa, zapalenie opłucnej, krwawienie z nosa, ból części ustnej gardła, wrzód przełyku, wrzód żołądka, ból przełyku, zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, suchość w jamie ustnej, zapalenie jelita cienkiego i okrężnicy, guzy krwawnicowe, przepuklina rozworu przełykowego, krwotok odbytniczy, zapalenie dziąseł, toksyczne zapalenie wątroby, rumień wielopostaciowy, wyprysk, pokrzywka, pęcherze, torbiele skórne, rozrost gruczołów łojowych, obrzęk twarzy, zanik skóry, przerost skóry, złuszczanie skóry, nadmierna pigmentacja skóry, przebarwienia skóry, hiperkeratoza, łuszczyca, bolesne oddawanie moczu, częstomocz, nieprawidłowe zabarwienie moczu, ginekomastia, stwardnienie piersi, nadmiernie obfite miesiączkowanie, obrzęk brodawek, obrzęk twarzy, obrzęki miejscowe, zwiększenie stężenia hormonu przytarczyc we krwi, zmniejszenie stężenia insuliny we krwi, zmniejszenie stężenia peptydu C, zmniejszenie masy ciała. *zgłaszone w badaniu III fazy, w grupie przyjmującej dawki 300 mg dwa razy na dobę i (lub) 400 mg dwa razy na dobę. Klinicznie istotne lub ciężkie odchylenia od normy w rutynowych badaniach hematologicznych lub biochemicznych - patrz ChPL (tabela 3). Tasigna 200 mg. Bardzo często: ból głowy, nudności, wysypka, świąd, bóle mięśniowe, zmęczenie, zaparcie1, biegunka1, wymioty1. Często: jadłowstręt, zaparcia2, biegunka2, wymioty2, ból w nadbrzuszu, ból brzucha, niestrawność, łysienie, suchość skóry, rumień, ból stawów, kurcze mięśni, ból kości, ból kończyn, osłabienie, obrzęki obwodowe. 1 - CML-faza przewlekła i CML - faza akceleracji z opornością lub nietolerancją na imatynib, 400 mg dwa razy na dobę, n=458; 2 - Nowo rozpoznana CML - faza przewlekła, 300 mg dwa razy na dobę, n=279. Następujące działania niepożądane zgłaszano w badaniach klinicznych leku Tasigna u mniej niż 5% pacjentów. Uwzględniono również bardzo częste (ł1/10) zmiany w wynikach badań laboratoryjnych, nieuwzględnione w wykazie niehematologicznych działań niepożądanych. Te działania niepożądane podano uwzględniając znaczenie kliniczne. W obrębie każdej grupy działania niepożądane są wymienione zgodnie ze zmniejszającym się nasileniem. Bardzo często: hipofosfatemia (w tym zmniejszenie stężenia fosforu we krwi), hiperbilirubinemia (w tym zwiększenie stężenia bilirubiny we krwi), zwiększenie aktywności aminotransferazy alaninowej, zwiększenie aktywności aminotransferazy asparaginianowej, zwiększenie aktywności lipazy. Często: zapalenie mieszków włosowych, zakażenie górnych dróg oddechowych (w tym zapalenie gardła, zapalenie błony śluzowej części nosowej gardła, zapalenie błony śluzowej nosa), brodawczak skóry, neutropenia z gorączką, pancytopenia, limfopenia, zaburzenia równowagi elektrolitowej (w tym hipomagnezemia, hiperkaliemia, hipokaliemia, hiponatremia, hipokalcemia, hiperkalcemia, hiperfosfatemia), cukrzyca, hiperglikemia, hipercholesterolemia, hiperlipidemia, depresja, bezsenność, lęk, nieukładowe zawroty głowy, neuropatia obwodowa, niedoczulica, parestezje, krwawienie do oka, obrzęk wokół oczu, swędzenie oka, zapalenie spojówek, suchość oka (w tym zespół suchego oka), układowe zawroty głowy, dławica piersiowa, zaburzenia rytmu serca (w tym blok przedsionkowo-komorowy, trzepotanie serca, dodatkowe skurcze, tachykardia, migotanie przedsionków, bradykardia), kołatanie serca, wydłużenie odstępu QT w elektrokardiogramie, nadciśnienie, uderzenia gorąca, duszność, duszność wysiłkowa, krwawienie z nosa, kaszel, dysfonia, zapalenie trzustki, uczucie dyskomfortu w jamie brzusznej, rozdęcie jamy brzusznej, zaburzenia smaku, wzdęcia, zaburzenia czynności wątroby, nocne poty, wyprysk, pokrzywka, rumień, nadmierna potliwość, siniaki, trądzik, zapalenie skóry, (w tym alergiczne, złuszczające i trądzikopodobne), sucha skóra, ból mięśniowo-szkieletowy w klatce piersiowej, ból mięśniowo-szkieletowy, ból pleców, ból w boku, ból w szyi, częstomocz, ból w klatce piersiowej (w tym ból w klatce piersiowej niezwiązany z sercem), ból, gorączka, dyskomfort w klatce piersiowej, złe samopoczucie, zmniejszenie stężenia hemoglobiny, zmniejszenie liczby płytek krwi, zwiększenie aktywności amylazy we krwi, zwiększenie aktywności fosfatazy zasadowej we krwi, zwiększenie aktywności gamma-glutamylotransferazy, zwiększenie aktywności fosfokinazy kreatyninowej we krwi, zmniejszenie masy ciała, zwiększenie masy ciała. Niezbyt często: zapalenie płuc, zakażenie dróg moczowych, zapalenie żołądka i jelit, zapalenie oskrzeli, zakażenie wirusem opryszczki, kandydozy (w tym kandydozy jamy ustnej), nadpłytkowość, leukocytoza, eozynofilia, nadczynność tarczycy, niedoczynność tarczycy, odwodnienie, zwiększenie łaknienia, dna, krwotok wewnątrzczaszkowy, migrena, utrata przytomności (w tym omdlenia), drżenie, zaburzenia koncentracji, przeczulica, zaburzenia widzenia, niewyraźne widzenie, krwawienie do spojówek, zmniejszona ostrość wzroku, obrzęk powieki, fotopsja, przekrwienie (twardówki, spojówki, oka), podrażnienie oka, niewydolność serca, wysięk osierdziowy, choroba wieńcowa, szmer sercowy, sinica, przełom nadciśnieniowy, miażdżyca zarostowa tętnic obwodowych, krwiak, obrzęk płuc, wysięk opłucnowy, choroba śródmiąższowa płuc, ból opłucnowy, zapalenie opłucnej, ból gardła i krtani, podrażnienie gardła, krwotok z przewodu pokarmowego, krew w kale, owrzodzenie jamy ustnej, refluks żołądkowo-przełykowy, zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, ból przełyku, suchość w ustach, wrażliwość zębów, toksyczny wpływ na wątrobę, toksyczne zapalenie wątroby, żółtaczka, złuszczająca się wysypka, wysypka polekowa, ból skóry, wybroczyny, obrzęk twarzy, sztywność mięśniowo-szkieletowa, osłabienie mięśni, obrzęk stawów, bolesne oddawanie moczu, nagłe oddawanie moczu, częste oddawanie moczu w nocy, ból piersi, ginekomastia, zaburzenia erekcji, obrzęk twarzy, obrzęk nóg, choroby grypopodobne, dreszcze, odczucie zmian w temperaturze ciała (w tym uczucie gorąca, uczucie zimna), zmniejszenie liczby neutrofilów, zwiększenie aktywności dehydrogenazy mleczanowej we krwi, zmniejszenie stężenia glukozy we krwi, zwiększenie stężenia mocznika we krwi, zmniejszenie stężenia globulin. Częstość nieznana: posocznica, ropień podskórny, ropień odbytu, czyrak, grzybica stóp, brodawczak jamy ustnej, paraproteinemia, nadwrażliwość, wtórna nadczynność przytarczyc, zapalenie tarczycy, hiperurycemia, hipoglikemia, dyslipidemia, dezorientacja, splątanie, amnezja, dysforia, obrzęk mózgu, zapalenie nerwu wzrokowego, letarg, zaburzenia czucia, zespół niespokojnych nóg, obrzęk tarczy nerwu wzrokowego, chorioretinopatia, podwójne widzenie, światłowstręt, opuchnięcie oka, zapalenie powiek, ból oka, alergiczne zapalenie spojówek, choroby powierzchni oka, zaburzenia słuchu, ból ucha, szumy uszne, zawał serca, zaburzenia czynności komór, zapalenie osierdzia, zmniejszenie frakcji wyrzutowej, wstrząs krwotoczny, niedociśnienie tętnicze, zakrzepica, miażdżyca, nadciśnienie płucne, świszczący oddech, ból części ustnej gardła, perforacja wrzodów żołądka i jelit, krwotok zaotrzewnowy, krwawe wymioty, wrzód żołądka, wrzodziejące zapalenie przełyku, niedrożność przepuszczająca jelit, zapalenie żołądka, zapalenie jelita cienkiego i okrężnicy, guzy krwawnicowe, przepuklina rozworu przełykowego, krwotok odbytniczy, zapalenie dziąseł, zastój żółci, powiększenie wątroby, rumień wielopostaciowy, rumień guzowaty, owrzodzenie skóry, zespół erytrodyzestezji dłoniowo-podeszwowej, wybroczyny punktowe, nadwrażliwość na światło, pęcherze, torbiele skórne, rozrost gruczołów łojowych, zanik skóry, przebarwienia skóry, złuszczanie skóry, nadmierna pigmentacja skóry, przerost skóry, hiperkeratoza, łuszczyca, zapalenie stawów, niewydolność nerek, krwiomocz, nietrzymanie moczu, nieprawidłowe zabarwienie moczu, stwardnienie piersi, nadmiernie obfitekrwawienie miesiączkowe, obrzęk brodawek, obrzęk miejscowy, zwiększenie stężenia troponiny, zwiększenie stężenia nieskonjugowanej bilirubiny we krwi, zwiększenie stężenia insuliny we krwi, zmniejszenie stężenia insuliny we krwi, zmniejszenie stężenia peptydu C, zwiększenie stężenia lipoprotein (w tym lipoprotein o bardzo małej i dużej gęstości), zwiększenie stężenia hormonu przytarczyc we krwi, zwiększenie stężenia potasu we krwi, zmniejszenie liczby białych krwinek. Klinicznie istotne lub ciężkie odchylenia od normy w rutynowych badaniach hematologicznych lub biochemicznych - patrz ChPL (tabela 3). Nagły zgon. W badaniach klinicznych z lekiem Tasigna i/lub w programach leczniczych w ramach tzw. "compassionate use" u pacjentów z CML w fazie przewlekłej lub w fazie akceleracji oraz opornością lub nietolerancją imatynibu zgłaszano niezbyt często (0,1 do 1%) nagłe zgony pacjentów z chorobą serca w wywiadzie lub z istotnymi kardiologicznymi czynnikami ryzyka. Doświadczenie po wprowadzeniu leku do obrotu (Tasigna 150 mg oraz 200 mg). Działania niepożądane zgłaszano w populacji o nieokreślonej liczebności, dlatego oszacowanie ich częstości lub ustalenie związku przyczynowo-skutkowego z narażeniem na nilotynib nie zawsze jest możliwe. Rzadko: przypadki wystąpienia zespołu rozpadu guza u pacjentów leczonych lekiem Tasigna.

Donoszono o pojedynczych przypadkach zamierzonego przedawkowania nilotynibu, kiedy została zażyta nieustalona ilość kapsułek w połączeniu z alkoholem i innymi produktami leczniczymi. Zdarzenia obejmowały neutropenię, wymioty i senność. Nie donoszono o zmianach w zapisie EKG czy wystąpieniu toksyczności wątrobowej. We wszystkich przypadkach notowano powrót do zdrowia. W przypadku przedawkowania należy obserwować pacjenta i zastosować odpowiednie leczenie wspomagające czynności życiowe.

Nilotynib jest silnie działającym inhibitorem aktywności kinazy tyrozynowej Abl onkoproteiny Bcr-Abl, zarówno w liniach komórkowych, jak i pierwotnych komórkach białaczki z chromosomem Philadelphia. Substancja wykazuje wysokie powinowactwo do miejsca wiązania ATP w sposób silnie hamujący niezmutowane białko Bcr-Abl i podtrzymuje aktywność wobec 32/33 zmutowanych form Bcr-Abl opornych na imatynib. W związku z wyżej opisaną aktywnością biochemiczną, nilotynib selektywnie hamuje proliferację i indukuje apoptozę w liniach komórkowych oraz w pierwotnych komórkach białaczki z chromosomem Philadelphia (Ph+) u pacjentów z CML. W badaniu z zastosowaniem mysiego modelu przewlekłej białaczki szpikowej, nilotynib, podawany doustnie jako jedyny produkt leczniczy, zmniejszał wielkość guza i zwiększał przeżywalność. Nilotynib nie wykazuje działania lub wykazuje słabe działanie na wiekszosc innych badanych kinaz białkowych, w tym Src, z wyjątkiem receptorów kinaz PDGF, KIT i Ephrin, które hamuje w stężeniach z zakresu osiąganego po doustnym podaniu dawek leczniczych, zalecanych w leczeniu chorych na przewlekłą białaczkę szpikową.

1 twarda kaps. zawiera 150 mg lub 200 mg nilotynibu (w postaci jednowodnego chlorowodorku).