Preparat powinien być przepisywany jedynie przez lekarzy z doświadczeniem w onkologicznym leczeniu guzów mózgu. Leczenie przeciwwymiotne może być zastosowane. Dorośli z nowo zdiagnozowanym glejakiem wielopostaciowym. Preparat podaje się w skojarzeniu z celowaną radioterapią (okres leczenia skojarzonego), a następnie podaje się do 6 cykli temozolomidu (TMZ) w monoterapii (okres monoterapii). Okres leczenia skojarzonego. TMZ podaje się doustnie w dawce 75 mg/m2 pc./dobę przez 42 dni w skojarzeniu z celowaną radioterapią (60 Gy podane w 30 dawkach). Nie zaleca się zmniejszania dawki, ale biorąc pod uwagę ocenianą raz/tydz. toksyczność hematologiczną i pozahematologiczną opóźnia się podanie kolejnej dawki lub zaprzestaje się podawania TMZ. Dawkę TMZ można kontynuować przez 42 dni w okresie leczenia skojarzonego (do 49 dni), jeśli spełnione są wszystkie wymienione warunki: bezwzględna liczba granulocytów obojętnochłonnych (ang. ANC) ł1,5 x 109/l, liczba płytek krwi ł100 x 109/l, toksyczność pozahematologiczna wg CTC (ang. CTC) Ł Stopnia 1. (z wyjątkiem łysienia, nudności i wymiotów). Podczas leczenia należy raz/tydz. wykonywać pełne badanie morfologii krwi. Należy czasowo przerwać lub całkowicie zaprzestać podawania TMZ w czasie leczenia skojarzonego, zgodnie z kryteriami toksyczności hematologicznej i pozahematologicznej. Przerwanie lub zaprzestanie podawania TMZ w czasie leczenia skojarzonego radioterapią i TMZ - szczegóły patrz ChPL. Okres monoterapii. W 4 tyg. po zakończeniu leczenia skojarzonego TMZ z RT, rozpoczyna się monoterapię TMZ, stosując do 6 cykli. W 1. cyklu monoterapii podaję się dawkę 150 mg/m2 pc. raz/dobę przez 5 dni, po których następuje 23-dniowa przerwa w podawaniu leku. Na początku 2. cyklu dawkę zwiększa się do 200 mg/m2 pc., jeśli toksyczność pozahematologiczna wg. CTC w czasie 1. cyklu była Łstopniowi 2. (z wyjątkiem łysienia, nudności i wymiotów), bezwzględna liczba granulocytów obojętnochłonnych ł1,5 x 109/l, i liczba płytek krwi ł100 x 109/l. Jeśli nie zwiększono dawki w 2. cyklu, nie należy jej zwiększać w kolejnych cyklach. Raz zwiększona do 200 mg/m2 pc./dobę dawka jest stosowana przez 5 pierwszych kolejnych dniach każdego następnego cyklu, o ile nie wystąpią działania toksyczne. W okresie monoterapii należy zmniejszać dawkę lub zaprzestać podawania preparatu, kierując się wytycznymi zawartymi poniżej. W czasie leczenia należy wykonać pełne badanie morfologii krwi w 22. dniu cyklu (21 dni po podaniu pierwszej dawki TMZ). Poziomy dawek TMZ w okresie monoterapii. Poziom dawki: -1: dawka TMZ 100 (mg/m2 pc./dobę) - zmniejszenie z powodu wcześniejszej toksyczności. Poziom dawki: 0: dawka TMZ 150 (mg/m2 pc./dobę) - dawka w czasie 1. cyklu. Poziom dawki: 1: dawka TMZ 200 (mg/m2 pc./dobę) - dawka w czasie 2.-6. cyklu, jeśli brak toksyczność. Zmniejszenie dawki lub zaprzestanie leczenia TMZ w okresie monoterapii - szczegóły patrz ChPL. Dorośli pacjenci i dzieci w wieku 3 lat lub starsze z glejakiem złośliwym wykazującym wznowę lub progresję. Cykl leczenia obejmuje 28 dni. Pacjentom nie podawanym wcześniej chemioterapii TMZ preparat podaje się doustnie w dawce 200 mg/m2 pc. raz/dobę przez pierwsze 5 dni, po których następuje 23-dniowa przerwa w leczeniu (w sumie 28 dni). U pacjentów poddawanych wcześniej chemioterapii początkowa dawka wynosi 150 mg/m2 pc. raz/dobę i może być zwiększona w drugim cyklu do 200 mg/m2 pc. raz/dobę przez 5 dni, o ile nie wystąpi toksyczność hematologiczna. Dzieci i młodzież. U dzieci w wieku 3 lat lub starszych TMZ stosuje się wyłącznie w glejaku złośliwym wykazującym wznowę lub progresję. Doświadczenie u tych dzieci jest bardzo ograniczone. Nie określono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności temozolomidu u dzieci w wieku poniżej 3 lat. Brak dostępnych danych. Pacjenci z niewydolnością wątroby i nerek. Farmakokinetyka TMZ była porównywalna u pacjentów z prawidłową czynnością wątroby i u pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby. Brak danych dotyczących stosowania TMZ u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (klasa C Child) lub z zaburzeniami czynności nerek. Biorąc pod uwagę farmakokinetyczne właściwości TMZ, mało prawdopodobna jest konieczność zmniejszenia dawki u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami wątroby lub nerek. Jednakże, należy zachować ostrożność podczas stosowania TMZ u tych pacjentów. Pacjenci w podeszłym wieku. Analiza danych farmakokinetycznych populacji pacjentów w wieku 19-78 lat wskazuje, że wiek nie ma wpływu na klirens TMZ. Jednakże, u pacjentów w podeszłym wieku (>70 lat) może występować zwiększone ryzyko neutropenii i trombocytopenii.

Preparat należy podawać na czczo. Kaps. należy połykać w całości popijając szklanką wody, nie wolno ich otwierać ani rozgryzać. Jeśli po podaniu wystąpią wymioty, nie należy podawać drugiej dawki preparatu tego samego dnia.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Nadwrażliwość na dakarbazynę (DTIC). Ciężka mielosupresja.

W pilotażowym badaniu dotyczącym przedłużonego, 42-dniowego schematu podawania stwierdzono, że pacjenci, którzy otrzymywali TMZ w skojarzeniu z RT byli szczególnie narażeni na wystąpienie zapalenia płuc spowodowanego przez Pneumocystis jirovecii (ang. PCP). Dlatego konieczne jest zastosowanie środków zapobiegających PCP u wszystkich pacjentów otrzymujących TMZw skojarzeniu z RT w 42-dniowym schemacie leczenia (maks. do 49 dni) bez względu na liczbę limfocytów. Jeśli wystąpi limfopenia profilaktykę stosuje się do czasu uzyskania poziomu limfopenii Ł Stopniowi 1. Częstość występowania PCP może być większa, gdy TMZ stosuje się w schemacie dłuższego podawania. Jednakże, należy dokładnie kontrolować wszystkich pacjentów otrzymujących TMZ, czy nie rozwija się u nich PCP, niezależnie od stosowanego schematu. Dotyczy to w szczególności pacjentów leczonych steroidami. U pacjentów stosujących TMZ, w szczególności w skojarzeniu z deksametazonem lub innymi steroidami, zgłaszano przypadki niewydolności oddechowej zakończonej zgonem. U pacjentów leczonych TMZ zgłaszano przypadki uszkodzenia wątroby, w tym niewydolność wątroby, zakończoną zgonem. Przed rozpoczęciem leczenia należy wykonać podstawowe badania oceniające czynność wątroby. Jeśli występują nieprawidłowości, lekarz powinien ocenić stosunek korzyści do ryzyka przed rozpoczęciem leczenia temozolomidem, w tym możliwość wystąpienia uszkodzenia wątroby, prowadzącego do zgonu. U pacjentów poddawanych 42-dniowemu cyklowi leczenia badania czynności wątroby należy powtórzyć w połowie tego cyklu. U wszystkich pacjentów, należy wykonać badania czynności wątroby po każdym cyklu leczenia. U pacjentów ze znaczącymi zaburzeniami czynności wątroby, lekarz powinien ocenić stosunek korzyści do ryzyka kontynuowania leczenia. Uszkodzenie wątroby może wystąpić po kilku lub więcej tygodniach od ostatniego cyklu leczenia temozolomidem. Bardzo rzadko obserwowano przypadki zespołu mielodysplastycznego i wtórne nowotwory złośliwe, w tym białaczkę szpikową. Nudności i wymioty są bardzo często związane z leczeniem TMZ. Leczenie przeciwwymiotne może być wdrożone przed lub po podaniu TMZ. Profilaktyczne leczenie przeciwwymiotne jest zalecane przed podaniem pierwszej dawki TMZ w leczeniu skojarzonym i jest bardzo wskazane w czasie monoterapii. Pacjenci, u których podczas poprzednich cykli leczenia występowały ciężkie wymioty (Stopień 3. lub 4.) mogą wymagać leczenia przeciwwymiotnego. U pacjentów leczonych temozolamidem może wystąpić zahamowanie czynności szpiku, w tym z długotrwałą pancytopenią, która może prowadzić do niedokrwistości aplastycznej, czasem ze skutkiem śmiertelnym. W niektórych przypadkach ocenę komplikuje jednoczesne podawanie leków, stosowanych w terapii niedokrwistości aplastycznej, w tym karbamazepiny, fenytoiny oraz sulfametoksazolu/trimetoprymu. Przed podaniem dawki, wartości następujących parametrów muszą wynosić: ANC ł1,5 x 109/l i liczba płytek krwi ł100 x 109/l. W 22 dniu (21 dni po podaniu pierwszej dawki leku) lub w ciągu 48 h od tego dnia, należy oznaczyć całkowitą liczbę krwinek, a następnie oznaczać ją co tydz., aż ANC osiągnie wartość >1,5 x 109/l, a liczba płytek krwi >100 x 109/l. Jeśli podczas któregokolwiek cyklu chemioterapii ANC zmniejszy się <1,0 x 109/l lub liczba płytek krwi będzie <50 x 109/l, w następnym cyklu dawki należy zmniejszyć o jeden poziom. Poziomy dawkowania obejmują 100 mg/m2 pc., 150 mg/m2 pc., i 200 mg/m2 pc. Najmniejszą zalecaną dawką jest 100 mg/m2 pc. Nie ma doświadczeń klinicznych w stosowaniu TMZ u dzieci poniżej 3 lat. Dane dotyczące stosowania u dzieci starszych i młodzieży są bardzo ograniczone. U pacjentów w podeszłym wieku ryzyko wystąpienia neutropenii i małopłytkowości wydaje się być zwiększone w porównaniu z młodszymi pacjentami. Dlatego należy zachować szczególną ostrożność podczas stosowania TMZ u pacjentów w podeszłym wieku. Mężczyznom leczonym TMZ należy doradzić, aby nie poczynali dziecka podczas leczenia i do 6 m-cy po zakończeniu leczenia, oraz by zasięgnęli porady w sprawie kriokonserwacji nasienia przed rozpoczęciem leczenia. Produkt leczniczy zawiera laktozę. Pacjenci z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy Lappa lub zaburzeniem wchłaniania glukozy-galaktozy nie powinni przyjmować tego produktu. Temozolomid wywiera niewielki wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn ze względu na zmęczenie i senność.

W pojedynczym badaniu klinicznym fazy I, podanie TMZ z ranitydyną nie miało wpływu na wielkość wchłaniania TMZ lub narażenie na jego aktywny metabolit monometylo-triazenoimidazolokarboksyamid (MTIC). Podanie TMZ z pokarmem powodowało zmniejszenie Cmax o 33% i wartości pola pod krzywą (AUC) o 9%. Ponieważ nie można wykluczyć, że zmiany Cmax mają znaczenie kliniczne, lek powinien być stosowany bez pokarmu. Na podstawie analizy farmakokinetyki populacyjnej w II fazie badań klinicznych, stwierdzono że jednoczesne podawanie z deksometazonem, prochlorperazyną, fenytoiną, karbamazepiną, ondansetronem, antagonistami receptora H2, lub fenobarbitalem nie zmieniało klirensu TMZ. Podanie w skojarzeniu z kwasem walproinowym powodowało niewielkie, ale istotne statystycznie zmniejszenie klirensu TMZ. Nie przeprowadzono badań mających na celu określenie wpływu TMZ na metabolizm lub wydalanie innych produktów leczniczych. Ze względu na to, że TMZ nie jest metabolizowany w wątrobie i w małym stopniu wiąże się z białkami osocza, jest mało prawdopodobne, aby mógł mieć wpływ na farmakokinetykę innych produktów leczniczych. Stosowanie TMZ w skojarzeniu z innymi lekami mielosupresyjnymi może zwiększać prawdopodobieństwo mielosupresji. Badania dotyczące interakcji przeprowadzono wyłącznie u dorosłych.

Kobiety w wieku rozrodczym należy poinformować o konieczności stosowania skutecznej antykoncepcji w celu uniknięcia zajścia w ciążę podczas przyjmowania TMZ. Nie ma danych dotyczących kobiet w ciąży. W badaniach przedklinicznych na szczurach i królikach otrzymujących TMZ w dawce 150 mg/m2 pc. wykazano działanie teratogenne i/lub uszkadzające płód. Dlatego nie należy stosować leku u kobiet w ciąży. W razie konieczności rozważenia stosowania produktu podczas ciąży, należy poinformować pacjentkę o potencjalnym ryzyku dla płodu. Nie wiadomo czy TMZ przenika do mleka matki; dlatego też, należy przerwać karmienie piersią w chwili rozpoczęcia leczenia TMZ. TMZ może wywierać działanie genotoksyczne. Dlatego należy poinformować mężczyzn leczonych TMZ, że powinni unikać poczęcia dziecka podczas leczenia i do 6 m-cy po otrzymaniu ostatniej dawki TMZ, oraz że powinni zasięgnąć porady w sprawie kriokonserwacji nasienia przed rozpoczęciem leczenia, ze względu na możliwość wystąpienia nieodwracalnej bezpłodności w wyniku leczenia TMZ.

U pacjentów z nowo zdiagnozowanym glejakiem wielopostaciowym leczonych TMZ w skojarzeniu z RT lub w monoterapii poprzedzonej RT, lub w monoterapii u pacjentów z glejakiem wykazującym wznowę czy progresję, bardzo często występującymi działaniami niepożądanymi były: nudności, wymioty, zaparcia, jadłowstręt, bóle głowy i zmęczenie. Drgawki bardzo często występowały u pacjentów z nowo zdiagnozowanym glejakiem wielopostaciowym otrzymujących monoterapię. Wysypka bardzo często występowała u pacjentów z nowo zdiagnozowanym glejakiem wielopostaciowym otrzymujących TMZ równocześnie z RT lub w monoterapii, zaś często występowała w przypadku glejaka wykazującego wznowę. Większość odchyleń w parametrach hematologicznych (stopnia 3. i 4.) zgłaszano często lub bardzo często w obu wskazaniach. Nowo zdiagnozowany glejak wielopostaciowy. TMZ w skojarzeniu z RT. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (często) zakażenia, opryszczka zwykła, zakażenie ran, zapalenie gardła, kandydoza jamy ustnej. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (często) neutropenia, trombocytopenia, limfopenia, leukopenia; (niezbyt często) gorączka neutropeniczna, niedokrwistość. Zaburzenia endokrynologiczne: (niezbyt często) objawy przypominające zespół Cushinga. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo często) jadłowstręt; (często) hiperglikemia, zmniejszenie mc.; (niezbyt często) hipokaliemia, zwiększenie aktywności fosfatazy alkalicznej, zwiększenie mc. Zaburzenia psychiczne: (często) lęk, labilność emocjonalna, bezsenność; (niezbyt często) pobudzenie, apatia, zaburzenia zachowania, depresja, omamy. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) ból głowy; (często) drgawki, zmniejszenie świadomości, senność, afazja, zaburzenia równowagi, zawroty głowy, splątanie, zaburzenia pamięci, zaburzenia koncentracji, neuropatia, parestezje, zaburzenia mowy, drżenia; (niezbyt często) stan padaczkowy, zaburzenia pozapiramidowe, niedowład połowiczy, ataksja, zaburzenia zdolności poznawczej, dysfazja, zaburzenia chodu, nadwrażliwość na dotyk, zmniejszenie wrażliwości na dotyk, zaburzenia neurologiczne (nieokreślone), neuropatia obwodowa. Zaburzenia oka: (często) niewyraźne widzenie; (niezbyt często) niedowidzenie połowicze, zmniejszona ostrość widzenia, zaburzenia widzenia, ubytek pola widzenia, ból oka. Zaburzenia ucha i błędnika: (często) zaburzenia słuchu; (niezbyt często) zapalenie ucha środkowego, szumy uszne, nadwrażliwość na dźwięk, ból ucha. Zaburzenia serca: (niezbyt często) kołatanie serca. Zaburzenia naczyniowe: (często) krwotok, obrzęk, obrzęk nóg. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) duszność, kaszel; (niezbyt często) zapalenie płuc, zakażenie górnych dróg oddechowych, przekrwienie błony śluzowej nosa. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) zaparcie, nudności, wymioty; (często) zapalenie jamy ustnej, biegunka, ból brzucha, dyspepsja, zaburzenia połykania. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo często) wysypka, łysienie; (często) zapalenie skóry, suchość skóry, rumień, świąd; (niezbyt często) złuszczanie skóry, reakcje nadwrażliwości na światło, zaburzenia pigmentacji. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (często) słabość mięśni, ból stawów; (niezbyt często) miopatia, ból pleców, ból kostno-mięśniowy, ból mięśni. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (często) zwiększenie częstości oddawania moczu, nietrzymanie moczu. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (niezbyt często) impotencja. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) zmęczenie; (często) reakcje alergiczne, gorączka, zmiany popromienne, obrzęk twarzy, ból, zaburzenia smaku; (niezbyt często) astenia, nagłe zaczerwienienie, uderzenia gorąca, pogorszenie stanu ogólnego, dreszcze, przebarwienie języka, omamy węchowe, pragnienie. Badania diagnostyczne: (często) zwiększenie aktywności AlAT; (niezbyt często) zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, g-GT, i AspAT. Monoterapia. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (często) zakażenia, kandydoza jamy ustnej; (niezbyt często) opryszczka zwykła, półpasiec, objawy grypopodobne. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (często) gorączka neutropeniczna, trombocytopenia, niedokrwistość, leukopenia; (niezbyt często) limfopenia, wybroczyny. Zaburzenia endokrynologiczne: (niezbyt często) objawy przypominające zespół Cushinga. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo często) jadłowstręt; (często) zmniejszenie mc.; (niezbyt często) hiperglikemia, zwiększenie mc. Zaburzenia psychiczne: (często) lęk, depresja, labilność emocjonalna, bezsenność; (niezbyt często) omamy, amnezja. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) drgawki, ból głowy; (często) niedowład połowiczy, afazja, zaburzenia równowagi, senność, splątanie, zawroty głowy, zaburzenia pamięci, zaburzenia koncentracji, dysfazja, zaburzenia neurologiczne (nieokreślone), neuropatia, neuropatia obwodowa, parestezje, zaburzenia mowy, drżenia; (niezbyt często) porażenie połowicze, ataksja, zaburzenia koordynacji, zaburzenia chodu, nadwrażliwość na dotyk, zaburzenia czucia. Zaburzenia oka: (często) ubytek pola widzenia, niewyraźne widzenie, podwójne widzenie; (niezbyt często) zmniejszona ostrość widzenia, ból oka, suchość oka. Zaburzenia ucha i błędnika: (często) zaburzenia słuchu, szumy uszne; (niezbyt często) głuchota, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, ból ucha. Zaburzenia naczyniowe: (często) krwotok, zakrzepica żył głębokich, obrzęk nóg; (niezbyt często) zator tętnicy płucnej, obrzęk, obrzęki obwodowe. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) duszność, kaszel; (niezbyt często) zapalenie płuc, zapalenie zatok, zakażenie górnych dróg oddechowych, zapalenie oskrzeli. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) zaparcie, nudności, wymioty; (często) zapalenie jamy ustnej, biegunka, dyspepsja, zaburzenia połykania, suchość w jamie ustnej; (niezbyt często) uczucie pełności w brzuchu, nietrzymanie kału, zaburzenia żołądka i jelit (nieokreślone), zapalenie błony śluzowej żołądka i jelit, guzki krwawnicze. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo często) wysypka, łysienie; (często) suchość skóry, świąd; (niezbyt często) rumień, zaburzenia pigmentacji, nasilone pocenie się. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (często) słabość mięśni, ból stawów, ból kostno-mięśniowy, ból mięśni; (niezbyt często) miopatia, ból pleców. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (często) nietrzymanie moczu; (niezbyt często) dyzuria. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (niezbyt często) krwawienie z pochwy, krwotok miesiączkowy, brak miesiączki, zapalenie pochwy, ból piersi. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) zmęczenie; (często) reakcje alergiczne, gorączka, zmiany popromienne, zaburzenia smaku; (niezbyt często) astenia, obrzęk twarzy, ból, pogorszenie stanu ogólnego, dreszcze, choroby zębów. Badania diagnostyczne: (często) zwiększenie aktywności AlAT. Obserwowano mielosupresję (neutropenia i trombocytopenia), która jest znanym działaniem toksycznym ograniczającym dawkę większości leków cytotoksycznych, w tym TMZ. Po zsumowaniu zaburzeń wyników laboratoryjnych i działań niepożądanych występujących w okresie leczenia skojarzonego i monoterapii stwierdzono, że zaburzenia granulocytów obojętnochłonnych Stopnia 3. i 4., w tym neutropenia wystąpiły u 8% pacjentów. Zaburzenia płytek krwi Stopnia 3. i 4. były obserwowane u 14% pacjentów otrzymujących TMZ. Glejak złośliwy nawracający lub wykazujący wznowę. Podczas badań klinicznych najczęstszymi działaniami niepożądanymi związanymi z leczeniem były zaburzenia żołądkowo-jelitowe, w szczególności nudności (43%) i wymioty (36%). Objawy te wykazywały zwykle stopień nasilenia 1. lub 2. (0-5 epizodów wymiotów w ciągu 24 h) i ustępowały samoistnie albo były szybko opanowywane za pomocą standardowego leczenia przeciwwymiotnego. Częstość występowania ciężkich nudności i wymiotów wynosiła 4%. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (rzadko) zakażenia oportunistyczne, w tym zapalenie płuc (PCP). Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo często) neutropenia lub limfopenia (stopień 3.-4.), trombocytopenia (stopień 3.-4.); (niezbyt często) pancytopenia, niedokrwistość (stopień 3.-4.), leukopenia. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo często) jadłowstręt; (często) zmniejszenie mc. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) ból głowy; (często) senność, zawroty głowy, parestezje. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) duszność. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) wymioty, nudności, zaparcie; (często) biegunka, ból brzucha, dyspepsja. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) wysypka, świąd, łysienie; (bardzo rzadko) rumień wielopostaciowy, erytrodermia, pokrzywka, osutka. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) zmęczenie; (często) gorączka, osłabienie, dreszcze, złe samopoczucie, ból, zaburzenia smaku; (bardzo rzadko) reakcje alergiczne, w tym anafilaksja, obrzęk naczynioruchowy. Trombocytopenia i neutropenia stopnia 3. Lub 4. występowały odpowiednio u 19% i 17% pacjentów leczonych z powodu glejaka złośliwego. Doprowadziło to do hospitalizacji i/lub przerwania leczenia TMZ odpowiednio u 8% i 4% pacjentów. Spodziewana mielosupresja (występowała zwykle w czasie pierwszych kilku cykli z największym nasileniem (nadir) między dniem 21 i dniem 28), ustępowała szybko, zwykle w ciągu 1-2 tyg. Nie stwierdzono skłonności do kumulowania się mielosupresji. Wystąpienie trombocytopenii może zwiększać ryzyko krwawień, a neutropenii lub leukopenii ryzyko zakażeń. W badaniach klinicznych analizy farmakokinetyki populacji wzięło udział 101 kobiet i 169 mężczyzn, u których wystąpił nadir liczby neutrofili obojętnochłonnych oraz 110 kobiet i 174 mężczyzn, u których wystąpił nadir liczby płytek krwi. U kobiet w porównaniu do mężczyzn, w pierwszym cyklu terapii obserwowano większą częstość występowania neutropenii 4. stopnia (całkowita liczba granulocytów obojętnochłonnych - ANC <0,5 x 109/l) - 12% u kobiet w porównaniu do 5% u mężczyzn, oraz trombocytopenii (<20 x 109/l) - 9% u kobiet w porównaniu do 3% u mężczyzn. Według danych dotyczących 400 chorych z nawrotowym glejakiem, neutropenia 4. stopnia wystąpiła u 8% kobiet w porównaniu do 4% u mężczyzn, a trombocytopenia 4. stopnia wystąpiła u 8% kobiet w porównaniu do 3% u mężczyzn w czasie pierwszego cyklu terapii. W badaniu dotyczącym 288 pacjentów z nowo rozpoznanym glejakiem wielopostaciowym, neutropenia 4. stopnia wystąpiła u 3% kobiet w porównaniu do 0% u mężczyzn, a trombocytopenia 4. stopnia wystąpiła u 1% kobiet w porównaniu do 0% u mężczyzn w pierwszym cyklu terapii. Badano skutki podawania doustnego temozolamidu u dzieci i młodzieży (w wieku 3-18 lat) z nawracającym glejakiem pnia mózgu lub nawracającym wysoko złośliwym gwiaździakiem, wg schematu obejmującego podawanie produktu leczniczego codziennie przez 5 dni co 28 dni. Chociaż ilość danych jest ograniczona, wydaje się, że tolerancja u dzieci powinna być taka sama jak u dorosłych. Nie określono bezpieczeństwa stosowania temozolomidu u dzieci poniżej 3 lat. Po wprowadzeniu produktu do obrotu obserwowano następujące, dodatkowe, ciężkie działania niepożądane. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo rzadko) długotrwała pancytopenia, niedokrwistość aplastyczna (w tym przypadki zakończone zgonem). Nowotwory łagodne, złośliwe i nieokreślone (w tym torbiele i polipy): bardzo rzadko: zespół mielodysplastyczny (ang. MDS), wtórne nowotwory, w tym białaczka. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (bardzo rzadko) śródmiąższowe zapalenie płuc/zapalenie płuc, zwłóknienie płuc, niewydolność oddechowa (w tym przypadki zakończone zgonem). Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (często) zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych; (niezbyt często) hiperbilirubinemia, cholestaza, zapalenie wątroby, uszkodzenie wątroby, niewydolność wątroby (w tym przypadki zakończone zgonem). Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo rzadko) martwica toksyczno-rozpływna naskórka, zespół Stevens-Johnsona.

Klinicznie oceniono u pacjentów dawki 500, 750, 1000 i 1250 mg/m2 pc. (całkowita dawka w cyklu podana w czasie 5 dni). Toksyczność wobec układu hematologicznego ograniczała wielkość dawki. Obserwowano ją po podaniu każdej dawki, ale uważa się, że jest ona cięższa po zastosowaniu większych dawek. U pacjenta, który przyjął dawkę 10000 mg (całkowita dawka w 1 cyklu, przyjęta w ciągu 5 dni) obserwowano następujące działania niepożądane: pancytopenię, gorączkę, niewydolność wielonarządową i śmierć. Istnieją doniesienia o pacjentach, którzy zażywali zalecaną dawkę dłużej niż 5 dni (do 64 dni). Do obserwowanych u nich działań niepożądanych należały mielosupresja z zakażeniami lub bez zakażeń, w pewnych przypadkach ciężkimi i długotrwałymi, prowadzącymi do śmierci. W przypadku przedawkowania konieczna jest ocena hematologiczna. Jeśli jest to konieczne należy zastosować leczenie podtrzymujące.

Temozolomid jest triazenem, który w fizjologicznym pH ulega szybkiej chemicznej przemianie do aktywnego monometylo-triazenoimidazolo-karboksamidu (MTIC). Przypuszcza się, że cytotoksyczność MTIC wynika głównie z alkilacji w pozycji O6 guaniny oraz dodatkowo alkilacji w pozycji N7. Pojawiające się w następstwie działania cytotoksycznego uszkodzenia przypuszczalnie obejmują błędną naprawę adduktu metylowego.

1 kaps. twarda zawiera 5 mg, 20 mg, 100 mg, 140 mg, 180 mg, 250 mg temozolomidu.