Lek powinien być przepisywany jedynie przez lekarzy z doświadczeniem w onkologicznym leczeniu guzów mózgu. Leczenie przeciwwymiotne może być zastosowane. Dorośli z nowo zdiagnozowanym glejakiem wielopostaciowym. Lek podaje się w skojarzeniu z celowaną radioterapią (okres leczenia skojarzonego), a następnie podaje się do 6 cykli temozolomidu w monoterapii (okres monoterapii). Okres leczenia skojarzonego. Temozolomid podaje się doustnie w dawce 75 mg/m2 pc./dobę przez 42 dni w skojarzeniu z celowaną radioterapią (60 Gy podane w 30 dawkach). Nie zaleca się zmniejszania dawki, ale biorąc pod uwagę ocenianą raz/tydz. toksyczność hematologiczną i pozahematologiczną, opóźnia się podanie kolejnej dawki lub zaprzestaje się podawania temozolomidu. Skojarzone leczenie temozolomidem można kontynuować przez 42 dni (do 49 dni), jeśli są spełnione wszystkie wymienione warunki: całkowita liczba granulocytów obojętnochłonnych ł1,5 x 109/l, liczba płytek ł100 x 109/l, toksyczność pozahematologiczna wg CTC Ł stopnia 1. (z wyjątkiem łysienia, nudności i wymiotów). W czasie leczenia należy raz/tydz. wykonywać badania krwi (morfologia z rozmazem). Należy czasowo przerwać lub całkowicie zaprzestać podawania temozolomidu w czasie leczenia skojarzonego zgodnie z kryteriami toksyczności hematologicznej i pozahematologicznej podanymi poniżej. Całkowita liczba granulocytów obojętnochłonnych: TMZ przerwanie - ł0,5 i <1,5 x 109/l; TMZ zaprzestanie - <0,5 x 109/l. Liczba płytek: TMZ przerwanie - ł10 i <100 x 109/l; TMZ zaprzestanie - <10 x 109/l. Toksyczność pozahematologiczna wg CTC (z wyjątkiem łysienia, nudności i wymiotów): TMZ przerwanie - Stopień 2.; TMZ zaprzestanie - Stopień 3. lub 4. Okres monoterapii. W 4 tyg. po zakończeniu leczenia skojarzonego temozolomidem i radioterapią, rozpoczyna się monoterapię temozolomidem, stosując do 6 cykli. W 1. cyklu monoterapii podaje się dawkę 150 mg/m2 pc. raz/dobę przez 5 dni, po których następuje 23-dniowa przerwa w podawaniu leku. Na początku 2. cyklu dawkę zwiększa się do 200 mg/m2 pc., o ile toksyczność pozahematologiczna wg CTC w czasie 1. cyklu była Ł stopniowi 2. (z wyjątkiem łysienia, nudności i wymiotów), całkowita liczba granulocytów obojętnochłonnych ł1,5 x 109/l i liczba płytek ł100 x 109/l. Jeśli nie zwiększono dawki w 2. cyklu, nie należy zwiększać jej w kolejnych cyklach. Raz zwiększona do 200 mg/m2 pc./dobę dawka jest stosowana w 5 pierwszych kolejnych dniach każdego następnego cyklu, o ile nie wystąpią działania toksyczne. W okresie monoterapii należy zmniejszać dawkę lub zaprzestać podawania preparatu, kierując się wytycznymi podanymi poniżej. W czasie leczenia należy wykonywać badania krwi (morfologia z rozmazem) w 22. dniu cyklu (21 dni po podaniu 1. dawki temozolomidu). Dawkę należy zmniejszyć lub zaprzestać podawania preparatu, kierując się danymi podanymi poniżej. Poziomy dawek temozolomidu w czasie monoterapii. Poziom dawki -1: 100 mg/m2 pc./dobę temozolomidu (zmniejszenie z powodu wcześniejszej toksyczności); poziom dawki 0: 150 mg/m2 pc./dobę temozolomidu (dawka w czasie 1. cyklu); poziom dawki 1: 200 mg/m2 pc./dobę temozolomidu (dawka w czasie 2.-6. cyklu, jeśli brak toksyczności). Zmniejszenie dawki lub zaprzestanie leczenia temozolomidem (TMZ) w czasie monoterapii. Całkowita liczba granulocytów obojętnochłonnych: zmniejszenie dawki TMZ o 1 poziom - <1,0 x 109/l; zaprzestanie podawania TMZ - należy przerwać podawanie temozolomidu, jeśli poziom dawki -1 (100 mg/m2 pc.) w dalszym ciągu powoduje dużą toksyczność, po zmniejszeniu dawki pojawia się ten sam 3. stopień toksyczności pozahematologicznej (z wyjątkiem łysienia, nudności i wymiotów). Liczba płytek: zmniejszenie dawki TMZ o 1 poziom - <50 x 109/l; zaprzestanie podawania TMZ - należy przerwać podawanie temozolomidu, jeśli poziom dawki -1 (100 mg/m2 pc.) w dalszym ciągu powoduje dużą toksyczność, po zmniejszeniu dawki pojawia się ten sam 3. stopień toksyczności pozahematologicznej (z wyjątkiem łysienia, nudności i wymiotów). Toksyczność pozahematologiczna wg CTC (z wyjątkiem łysienia, nudności i wymiotów): zmniejszenie dawki TMZ o 1 poziom: stopień 3.; zaprzestanie podawania TMZ - stopień 4., należy przerwać podawanie temozolomidu, jeśli poziom dawki -1 (100 mg/m2 pc.) w dalszym ciągu powoduje dużą toksyczność, po zmniejszeniu dawki pojawia się ten sam 3. stopień toksyczności pozahematologicznej (z wyjątkiem łysienia, nudności i wymiotów). Dorośli pacjenci i dzieci w wieku 3 lat lub starsze z glejakiem złośliwym wykazującym wznowę lub progresję. Cykl leczenia obejmuje 28 dni. Pacjentom nie poddawanym wcześniej chemioterapii temozolomidem podaje się lek doustnie w dawce 200 mg/m2 pc. raz/dobę przez 1-sze 5 dni, po których następuje 23-dniowa przerwa w leczeniu (w sumie 28 dni). U pacjentów poddawanych wcześniej chemioterapii początkowa dawka wynosi 150 mg/m2 pc. raz/dobę i może być zwiększona w drugim cyklu do 200 mg/m2 pc. raz/dobę przez 5 dni pod warunkiem, że nie występuje toksyczność hematologiczna. Dzieci i młodzież. U dzieci w wieku 3 lat lub starszych temozolomid stosuje się wyłącznie w glejaku złośliwym wykazującym wznowę lub progresję. Nie ma doświadczeń klinicznych dotyczących stosowania temozolomidu u dzieci w wieku poniżej 3 lat. Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby i nerek. Farmakokinetyka temozolomidu była porównywalna u pacjentów z prawidłową czynnością wątroby i u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby o nasileniu łagodnym do umiarkowanego. Brak danych dotyczących stosowania temozolomidu u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (Klasa C Childa) lub z niewydolnością nerek. Biorąc pod uwagę farmakokinetyczne właściwości temozolomidu mało prawdopodobna jest konieczność zmniejszenia dawki u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby lub zaburzeniami czynności nerek o różnym stopniu zaawansowania. Jednakże, należy zachować ostrożność w przypadku stosowania temozolomidu u tych pacjentów. Osoby w podeszłym wieku. Analiza danych farmakokinetycznych populacji pacjentów w wieku 19-78 lat wskazuje, że wiek nie ma wpływu na klirens temozolomidu. Jednakże u pacjentów w podeszłym wieku (>70 lat) może występować zwiększone ryzyko neutropenii i trombocytopenii.

Kaps. należy podawać na czczo, połykać w całości popijając szklanką wody. Nie wolno ich otwierać ani rozgryzać. Jeśli po podaniu leku wystąpią wymioty, nie należy podawać 2. dawki leku w tym samym dniu.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Nadwrażliwość na dakarbazynę. Ciężka mielosupresja.

W pilotażowym badaniu dotyczącym przedłużonego 42-dniowego schematu podawania stwierdzono, że pacjenci, którzy otrzymywali temozolomid w skojarzeniu z radioterapią byli szczególnie narażeni na wystąpienie zapalenia płuc spowodowanego przez Pneumocystis carinii (ang. PCP). Dlatego konieczne jest zastosowanie środków zapobiegających zapaleniu płuc spowodowanemu przez PCP u wszystkich pacjentów otrzymujących temozolomid w skojarzeniu z radioterapią w 42-dniowym schemacie leczenia (maks. do 49 dni) bez względu na liczbę limfocytów. Jeśli wystąpi limfopenia profilaktykę stosuje się do czasu kiedy limfopenia jest Ł stopniowi 1. Częstość występowania PCP może być większa, gdy temozolomid stosuje się w schemacie dłuższego podawania. Jednak należy dokładnie kontrolować wszystkich pacjentów, a w szczególności pacjentów leczonych równocześnie steroidami, czy nie rozwija się u nich PCP. U pacjentów stosujących TMZ, w szczególności w skojarzeniu z deksametazonem lub innymi steroidami, zgłaszano przypadki niewydolności oddechowej zakończonej zgonem. U pacjentów leczonych TMZ stwierdzano uszkodzenie wątroby, w tym niewydolność wątroby, zakończoną zgonem. Przed rozpoczęciem leczenia należy wykonać testy czynnościowe wątroby. Jeśli ich wyniki nie są prawidłowe, przed rozpoczęciem leczenia temozolomidem lekarz powinien dokonać oceny korzyści i ryzyka leczenia temozolomidem, w tym możliwości wystąpienia niewydolności wątroby zakończonej zgonem. U pacjentów przechodzących 42-dniowy cykl leczenia, testy czynnościowe wątroby należy powtórzyć w połowie cyklu. U wszystkich pacjentów testy czynnościowe wątroby należy wykonać po zakończeniu każdego cyklu leczenia. U pacjentów, u których wystąpiły istotne nieprawidłowości czynności wątroby, lekarz powinien dokonać oceny korzyści i ryzyka kontynuowania leczenia. Toksyczność temozolomidu w stosunku do wątroby może wystąpić po kilku tyg. lub nawet po dłuższym czasie po ostatnim leczeniu temozolomidem. Bardzo rzadko obserwowano przypadki zespołu mielodysplastycznego i wtórne nowotwory złośliwe, w tym białaczkę szpikową. Nudności i wymioty są bardzo często związane z leczeniem temozolomidem. Leczenie przeciwwymiotne może być wdrożone przed podaniem temozolomidu lub po jego podaniu. Zaleca się, aby leki przeciwwymiotne były podane w leczeniu skojarzonym przed zastosowaniem pierwszej dawki temozolomidu. Bardzo wskazane jest, aby były podawane w czasie monoterapii. Pacjenci, u których występowały podczas poprzednich cykli leczenia ciężkie wymioty (Stopień 3. lub 4.) mogą wymagać leczenia przeciwwymiotnego. U pacjentów leczonych temozolamidem może wystąpić zahamowanie czynności szpiku, w tym długotrwała pancytopenia, która może skutkować niedokrwistością aplastyczną, w niektórych przypadkach prowadzącą do zgonu. Czasami ocenę komplikuje jednoczesne podawanie leków stosowanych w terapii niedokrwistości aplastycznej, w tym karbamazepiny, fenytoiny oraz sulfametoksazolu/trimetoprymu. Przed podaniem leku muszą być osiągnięte następujące wartości parametrów laboratoryjnych: całkowita liczba granulocytów obojętnochłonnych ł 1,5 x 109/l oraz liczba płytek ł 100 x 109/l. W 22 dniu (21 dni po podaniu 1-szej dawki leku) lub w ciągu 48 h od tego dnia, należy oznaczyć całkowitą liczbę krwinek, a następnie oznaczać co tydz., do czasu, gdy całkowita liczba granulocytów obojętnochłonnych osiągnie wartość > 1,5 x 109/l, a liczba płytek > 100 x 109/l. Jeśli podczas któregokolwiek cyklu chemioterapii całkowita liczba granulocytów obojętnochłonnych zmniejszy się < 1,0 x 109/l lub liczba płytek będzie < 50 x 109/l, w następnym cyklu dawki leku należy zmniejszyć o 1. poziom. Poziomy dawkowania obejmują 100 mg/m2 pc., 150 mg/m2 pc. i 200 mg/m2 pc. Najmniejsza zalecana dawka wynosi 100 mg/m2 pc. Nie ma doświadczeń klinicznych w stosowaniu temozolomidu u dzieci poniżej 3 lat. Dane dotyczące stosowania leku u dzieci starszych i młodzieży są bardzo ograniczone. U osób w podeszłym wieku ryzyko wystąpienia neutropenii i trombocytopenii wydaje się być zwiększone w porównaniu z młodszymi pacjentami. Dlatego należy zwrócić szczególną uwagę podczas stosowania temozolomidu u osób w podeszłym wieku. Należy poinformować mężczyzn leczonych temozolomidem, że nie należy poczynać dziecka podczas leczenia i nie krócej niż przez 6 m-cy po otrzymaniu ostatniej dawki temozolomidu, oraz że powinni zasięgnąć porady w sprawie kriokonserwacji nasienia przed rozpoczęciem leczenia. Produkt leczniczy zawiera laktozę. Lek nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lappa) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Temozolomid wywiera niewielki wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn, ze względu na możliwość wywołania zmęczenia i senności.

W pojedynczym badaniu klinicznym I fazy podanie temozolomidu z ranitydyną nie miało wpływu na wielkość wchłaniania temozolomidu lub narażenie na jego aktywny metabolit monometylotriazenoimidazolo-karboksamid (MTIC). Podanie temozolomidu z pokarmem powodowało zmniejszenie wartości Cmax o 33% i wartości pola pod krzywą (AUC) o 9%. Ponieważ nie można wykluczyć, że zmiany Cmax mają znaczenie kliniczne, produkt leczniczy nie powinien być stosowany z pokarmem. Na podstawie analizy farmakokinetyki populacyjnej w badaniach klinicznych II fazy stwierdzono, że jednoczesne podanie z deksametazonem, prochlorperazyną, fenytoiną, karbamazepiną, ondansetronem, antagonistami receptora H2 lub fenobarbitalem nie zmieniało klirensu temozolomidu. Podanie w skojarzeniu z kwasem walproinowym spowodowało niewielkie, ale istotne statystycznie zmniejszenie klirensu temozolomidu. Nie przeprowadzono badań mających na celu określenie wpływu temozolomidu na metabolizm lub eliminację innych leków. Ze względu na to, że temozolomid nie jest metabolizowany w wątrobie i w małym stopniu wiąże się z białkami osocza, jest mało prawdopodobne, aby mógł mieć wpływ na farmakokinetykę innych produktów leczniczych. Stosowanie temozolomidu w skojarzeniu z innymi lekami mioelosupresyjnymi może zwiększać prawdopodobieństwo mielosupresji. Badania dotyczące interakcji przeprowadzono wyłącznie u dorosłych.

Nie ma danych dotyczących ciężarnych kobiet. W badaniach przedklinicznych na szczurach i królikach otrzymujących temozolomid w dawce 150 mg/m2 pc. wykazano działanie teratogenne i/lub uszkadzające płód. Nie należy stosować produktu u kobiet w ciąży. W razie konieczności rozważenia stosowania leku podczas ciąży, należy poinformować pacjentkę o potencjalnym ryzyku dla płodu. Kobiety w wieku rozrodczym należy poinformować o konieczności stosowania skutecznej antykoncepcji w celu uniknięcia zajścia w ciążę podczas przyjmowania temozolomidu. Nie wiadomo czy temozolomid przenika do mleka matki; dlatego też, należy przerwać karmienie piersią w chwili rozpoczęcia leczenia temozolomidem. Temozolomid może wywierać działanie genotoksyczne. Dlatego należy poinformować mężczyzn leczonych temozolomidem, że powinni unikać poczęcia dziecka podczas leczenia i nie krócej niż przez 6 m-cy po otrzymaniu ostatniej dawki temozolomidu, oraz że powinni zasięgnąć porady w sprawie kriokonserwacji nasienia przed rozpoczęciem leczenia, ze względu na możliwość wystąpienia nieodwracalnej bezpłodności w wyniku leczenia temozolomidem.

U pacjentów z nowo zdiagnozowanym glejakiem wielopostaciowym leczonych temozolomidem w skojarzeniu z radioterapią lub w monoterapii poprzedzonej radioterapią, lub w monoterapii u pacjentów z glejakiem wykazującym wznowę czy progresję, bardzo często występującymi działaniami niepożądanymi były: nudności, wymioty, zaparcia, jadłowstręt, bóle głowy i zmęczenie. Drgawki bardzo często występowały u pacjentów z nowo zdiagnozowanym glejakiem wielopostaciowym otrzymujących monoterapię. Wysypka bardzo często występowała u pacjentów z nowo zdiagnozowanym glejakiem wielopostaciowym otrzymujących temozolomid równocześnie z radioterapią lub w monoterapii, zaś często występowała w przypadku glejaka wykazującego wznowę. Większość odchyleń w parametrach hematologicznych (stopnia 3. i 4.) zgłaszano często lub bardzo często w obu wskazaniach. Zdarzenia niepożądane występujące w czasie leczenia skojarzonego i monoterapii u pacjentów z nowo zdiagnozowanym glejakiem wielopostaciowym. Temozolomid w skojarzeniu z radioterapią. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (często) zakażenia, opryszczka zwykła, zakażenie ran, zapalenie gardła, kandydoza jamy ustnej. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (często) neutropenia, trombocytopenia, limfopenia, leukopenia; (niezbyt często) gorączka neutropeniczna, niedokrwistość. Zaburzenia endokrynologiczne: (niezbyt często) objawy przypominające zespół Cushinga. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo często) jadłowstręt; (często) hiperglikemia, zmniejszenie mc.; (niezbyt często) hipokaliemia, zwiększenie aktywności fosfatazy alkalicznej, zwiększenie mc. Zaburzenia psychiczne: (często) lęk, labilność emocjonalna, bezsenność; (niezbyt często) pobudzenie, apatia, zaburzenia zachowania, depresja, omamy. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) ból głowy; (często) drgawki, zmniejszenie świadomości, senność, afazja, zaburzenia równowagi, zawroty głowy, splątanie, zaburzenia pamięci, zaburzenia koncentracji, neuropatia, parastezje, zaburzenia mowy, drżenia; (niezbyt często) stan padaczkowy, zaburzenia pozapiramidowe, niedowład połowiczy, ataksja, zaburzenia zdolności poznawczej, dysfazja, zaburzenia chodzenia, nadwrażliwość na dotyk, zmniejszenie wrażliwości na dotyk, zaburzenia neurologiczne (nieokreślone), neuropatia obwodowa. Zaburzenia oka: (często) niewyraźne widzenie; (niezbyt często) zaniewidzenie połowicze, zmniejszenie ostrości wzroku, zaburzenia widzenia, ubytki w polu widzenia, ból gałki ocznej. Zaburzenia ucha i błędnika: (często) zaburzenia słuchu; (niezbyt często) zapalenie ucha środkowego, szumy uszne, nadwrażliwość na dźwięki, ból ucha. Zaburzenia serca: (niezbyt często) palpitacje. Zaburzenia naczyniowe: (często) krwotok, obrzęk, obrzęk nóg; (niezbyt często) krwotok mózgowy, nadciśnienie. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) duszność, kaszel; (niezbyt często) zapalenie płuc, zakażenie górnych dróg oddechowych, przekrwienie błony śluzowej nosa. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) zaparcie, nudności, wymioty; (często) zapalenie żołądka, biegunka, ból brzucha, dyspepsja, zaburzenia połykania. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo często) wysypka, łysienie; (często) zapalenie skóry, suchość skóry, rumień, świąd; (niezbyt często) złuszczenie skóry, reakcje nadwrażliwości na światło, zaburzenia pigmentacji. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (często) słabość mięśni, ból stawów; (niezbyt często) miopatia, ból pleców, ból kostno-mięśniowy, ból mięśni. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (często) zwiększenie częstości oddawania moczu, nietrzymanie moczu. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (niezbyt często) impotencja. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) zmęczenie; (często) reakcje alergiczne, gorączka, zmiany popromienne, obrzęk twarzy, ból, zaburzenia smaku; (niezbyt często) astenia, nagłe zaczerwienienie, uderzenia gorąca, pogorszenie stanu ogólnego, dreszcze, przebarwienie języka, omamy węchowe, pragnienie. Badania diagnostyczne: (często) zwiększenie aktywności AlAT; (niezbyt często) zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, Gamma GT i AspAT. Monoterapia temozolomidem. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (często) zakażenia, kandydoza jamy ustnej; (niezbyt często) opryszczka zwykła, półpasiec, objawy grypopodobne. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (często) gorączka neutropeniczna, trombocytopenia, niedokrwistość, leukopenia; (niezbyt często) limfopenia, wybroczyny. Zaburzenia endokrynologiczne: (niezbyt często) objawy przypominające zespół Cushinga. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo często) jadłowstręt; (często) zmniejszenie mc.; (niezbyt często) hiperglikemia, zwiększenie mc. Zaburzenia psychiczne: (często) lęk, depresja, labilność emocjonalna, bezsenność; (niezbyt często) omamy, amnezja. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) drgawki, ból głowy; (często) niedowład połowiczny, afazja, zaburzenia równowagi, senność, splątanie, zawroty głowy, zaburzenia pamięci, zaburzenia koncentracji, dysfazja, zaburzenia neurologiczne (nieokreślone), neuropatia, neuropatia obwodowa, parestezje, zaburzenia mowy, drżenia; (niezbyt często) porażenie połowicze, ataksja, zaburzenia koordynacji, zaburzenia chodzenia, nadwrażliwość na dotyk, zaburzenia czucia. Zaburzenia oka: (często) ubytki w polu widzenia, zamglone widzenie, dwojenie; (niezbyt często) zmniejszenie ostrości wzroku, ból gałki ocznej, suchość gałki ocznej. Zaburzenia ucha i błędnika: (często) zaburzenia słuchu, szumy uszne; (niezbyt często) głuchota, zawroty głowy, ból ucha. Zaburzenia naczyniowe: (często) krwotok, zakrzepica żył głębokich, obrzęk nóg; (niezbyt często) zator tętnicy płucnej, obrzęk, obrzęki obwodowe. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) duszność, kaszel; (niezbyt często) zapalenie płuc, zapalenie zatok, zakażenie górnych dróg oddechowych, zapalenie oskrzeli. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) zaparcie, nudności, wymioty; (często) zapalenie żołądka, biegunka, dyspepsja, zaburzenia połykania, suchość w jamie ustnej; (niezbyt często) uczucie pełności w brzuchu, nietrzymanie kału, zaburzenia żołądkowo-jelitowe (nieokreślone), zapalenie żołądka i jelit, guzki krwawnicze. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo często) wysypka, łysienie; (często) suchość skóry, świąd; (niezbyt często) rumień, zaburzenia pigmentacji, nasilenie pocenia. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (często) słabość mięśni, ból stawów, ból kostno-mięśniowy, ból mięśni; (niezbyt często) miopatia, ból pleców. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (często) nietrzymanie moczu; (niezbyt często) dyzuria. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (niezbyt często) krwawienie z pochwy, krwotok miesiączkowy, brak miesiączki, zapalenie pochwy, ból piersi. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) zmęczenie; (często) reakcje alergiczne, gorączka, zmiany popromienne, ból, zaburzenia smaku; (niezbyt często) astenia, obrzęk twarzy, ból, pogorszenie stanu ogólnego, dreszcze, choroby zębów. Badania diagnostyczne: (często) zwiększenie aktywności AlAT. Obserwowano mielosupresję (neutropenia i trombocytopenia), która jest znanym działaniem toksycznym ograniczającym dawkę większości leków cytotoksycznych, w tym temozolomidu. Po zsumowaniu zaburzeń wyników laboratoryjnych i zdarzeń niepożądanych występujących w okresie leczenia skojarzonego i monoterapii stwierdzono, że zaburzenia liczby granulocytów obojętnochłonnych w stopniu 3. i 4., w tym neutropenia, wystąpiły u 8 % pacjentów. Zaburzenia liczby trombocytów w stopniu 3. i 4., w tym trombocytopenia, wystąpiły u 14 % pacjentów otrzymujących temozolomid. Podczas badań klinicznych najczęstszymi działaniami niepożądanymi związanymi z leczeniem były zaburzenia żołądkowo-jelitowe, w szczególności nudności (43%) i wymioty (36%). Objawy te wykazywały zwykle stopień nasilenia 1 lub 2 (0-5 epizodów wymiotów w ciągu 24 h) i ustępowały samoistnie albo były szybko opanowywane za pomocą standardowego leczenia przeciwwymiotnego. Częstość występowania ciężkich nudności i wymiotów wynosiła 4%. Działania niepożądane u pacjentów z glejakiem złośliwym wykazującym wznowę lub progresję. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (rzadko) zakażenia oportunistyczne, w tym zapalenie płuc wywołane przez Pneumocystis carinii. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo często) neutropenia lub limfopenia (stopień 3.- 4.) trombocytopenia (stopień 3.- 4.); (niezbyt często) pancytopenia, niedokrwistość (stopień 3.- 4.), leukopenia. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo często) jadłowstręt; (często) zmniejszenie mc. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) bóle głowy; (często) senność, zawroty głowy, parestezje. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) duszność. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) wymioty, nudności, zaparcie; (często) biegunka, bóle brzucha, dyspepsja. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) wysypka, świąd, łysienie; (bardzo rzadko) rumień wielopostaciowy, erytrodermia, pokrzywka, osutka. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) uczucie zmęczenia; (często) gorączka, osłabienie, uczucie sztywności mięśni, złe samopoczucie, ból, zaburzenia smaku; (bardzo rzadko) reakcje alergiczne, w tym anafilaksja, obrzęk naczynioruchowy. Trombocytopenia i neutropenia stopnia 3. lub 4. występowały odpowiednio u 19% i 17% pacjentów leczonych z powodu glejaka złośliwego. Doprowadziło to do hospitalizacji i/lub przerwania leczenia temozolomidem odpowiednio u 8% i 4% pacjentów. Spodziewana mielosupresja (występowała zwykle w czasie 1-szych kilku cykli z największym nasileniem (nadir) między dniem 21 i dniem 28), ustępowała szybko, zwykle w ciągu 1-2 tyg. Nie stwierdzono skłonności do kumulowania się mielosupresji. Wystąpienie trombocytopenii może zwiększać ryzyko krwawień, a neutropenii lub leukopenii ryzyko zakażeń. W analizie farmakokinetyki populacyjnej na podstawie doświadczeń z badań klinicznych uwzględniono 101 kobiet i 169 mężczyzn, u których wystąpił nadir liczby neutrofili obojętnochłonnych oraz 110 kobiet i 174 mężczyzn, u których wystąpił nadir liczby płytek krwi. U kobiet w porównaniu do mężczyzn, w 1-szym cyklu terapii obserwowano większą częstość występowania neutropenii 4. stopnia (całkowita liczba granulocytów obojętnochłonnych - ANC <0,5 x 109/l ) - 12% u kobiet w porównaniu do 5% u mężczyzn, oraz trombocytopenii (<20 x 109/l) - 9% u kobiet w porównaniu do 3% u mężczyzn. Wg danych dotyczących 400 chorych z nawrotowym glejakiem, neutropenia 4. stopnia wystąpiła u 8% kobiet w porównaniu do 4% u mężczyzn, a trombocytopenia 4. stopnia wystąpiła u 8% kobiet w porównaniu do 3% u mężczyzn w czasie 1-go cyklu terapii. W badaniu dotyczącym 288 pacjentów z nowo rozpoznanym glejakiem wielopostaciowym, neutropenia 4. stopnia wystąpiła u 3% kobiet w porównaniu do 0% u mężczyzn, a trombocytopenia 4. stopnia wystąpiła u 1% kobiet w porównaniu do 0% u mężczyzn w 1-szym cyklu terapii. Badano skutki podawania doustnego temozolamidu u dzieci i młodzieży (3–18 lat) z nawracającym glejakiem pnia mózgu lub nawracającym wysoko złośliwym gwiaździakiem, według schematu obejmującego podawanie produktu leczniczego codziennie przez 5 dni co 28 dni. Chociaż ilość danych jest ograniczona, wydaje się, że tolerancja u dzieci powinna być taka sama jak u dorosłych. Nie określono bezpieczeństwa stosowania temozolomidu u dzieci poniżej 3 rż. Następujące dodatkowe ciężkie działania niepożądane zostały zidentyfikowane podczas stosowania leku po wprowadzeniu go do obrotu: Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo rzadko) długotrwała pancytopenia, niedokrwistość aplastyczna - w tym przypadki zakończone zgonem. Nowotwory łagodne, złośliwe i nieokreślone: (bardzo rzadko) zespół mielodysplastyczny, nowotwory złośliwe wtórne, w tym białaczka szpikowa. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (bardzo rzadko) śródmiąższowe zapalenie płuc/zapalenie płuc, zwłóknienie płuc, niewydolność oddechowa - w tym przypadki zakończone zgonem. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (nieznana) zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, hiperbilirubinemia, cholestaza, zapalenie wątroby uszkodzenie wątroby, niewydolność wątroby - w tym przypadki zakończone zgonem. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo rzadko) martwica toksyczno-rozpływna naskórka, zespół Stevens-Johnsona.

Klinicznie oceniono u pacjentów dawki 500, 750, 1000 i 1250 mg/m2 pc. (całkowita dawka w cyklu podana w ciągu 5 dni). Toksyczność wobec układu hematologicznego ograniczała wielkość dawki. Obserwowano ją po podaniu każdej dawki ale uważa się, że jest ona cięższa po zastosowaniu większych dawek. U pacjenta, który przyjął nadmierną dawkę 10 000 mg (całkowita dawka w jednym cyklu, podana w ciągu 5 dni) obserwowano następujące działania niepożądane: pancytopenię, gorączkę, niewydolność wielonarządową i zgon. Istnieją doniesienia o pacjentach, którzy przyjmowali zalecaną dawkę dłużej niż przez 5 dni leczenia (do 64 dni) i zgłaszano u nich działania niepożądane obejmujące mielosupresję z zakażeniami lub bez zakażeń, która w pewnych przypadkach była ciężka i długotrwała i prowadziła do zgonu. W przypadku przedawkowania konieczna jest ocena hematologiczna. Jeśli jest to konieczne, należy zastosować leczenie podtrzymujące.

Temozolomid jest triazenem, który w fizjologicznym pH ulega szybkiej chemicznej przemianie do aktywnego monometylo-triazenoimidazolo-karboksamidu (MTIC). Przypuszcza się, że cytotoksyczność MTIC wynika głównie z alkilacji w pozycji O6 guaniny oraz dodatkowo alkilacji w pozycji N7. Pojawiające się w następstwie działania cytotoksycznego uszkodzenia przypuszczalnie obejmują błędną naprawę adduktów metylowych.

1 kaps. twarda zawiera 5 mg, 20 mg, 100 mg, 140 mg, 180 mg lub 250 mg temozolomidu.