Dorośli. W związku z ryzykiem wystąpienia reakcji alergicznych/anafilaktycznych, na co najmniej 10 min przed podaniem pozostałej dawki każdemu pacjentowi należy podać dawkę próbną w ilości 1 ml (10 000 KIU). Jeżeli nie zaobserwuje się wystąpienia działań niepożądanych po podaniu 1 ml dawki próbnej, można podać dawkę terapeutyczną. 15 min przed dawką probną aprotyniny można podać antagonistów receptorów H1 i H2. W każdym wypadku należy zapewnić dostęp do standardowego sprzętu medycznego oraz leków na wypadek wystąpienia u pacjenta reakcji anafilaktycznych i alergicznych. Dawkę nasycającą wynoszącą 1-2 milionow KIU podaje się w powolnym wstrzyknięciu lub wlewie dożylnym, przez 20-30 min po rozpoczęciu znieczulenia, przed nacięciem mostka. Następne 1-2 milionow KIU dodaje się do płynów wypełniających aparaturę do krążenia pozaustrojowego. W celu uniknięcia fizycznej niezgodności pomiędzy aprotyniną, a heparyną w fazie dodawania ich do płynu wypełniającego aparaturę do krążenia pozaustrojowego, każdą z substancji należy dodawać w czasie recyrkulacji pompy, aby zapewnić właściwe rozcieńczenie przed zmieszaniem z drugim składnikiem. Po początkowym wlewie w bolusie podawanie kontynuuje się stosując wlew ciągły w dawce 250 000-500 000 KIU/h, aż do zakończenia zabiegu chirurgicznego. Z reguły w trakcie jednego cyklu leczenia nie należy przekraczać całkowitej dawki aprotyniny wynoszącej 7 milionow KIU. Dzieci i młodzież. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności aprotyniny u dzieci w wieku poniżej 18 lat. Zaburzenia czynności nerek. Dostępne dane z badań klinicznych wskazują, że nie ma konieczności dostosowania dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Zaburzenia czynności wątroby. Brak danych dotyczących dawkowania u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Osoby w podeszłym wieku. Zgłaszane doświadczenie kliniczne nie wykazuje różnic w odpowiedzi u pacjentów w podeszłym wieku.

Wszystkie dożylne dawki aprotyniny powinny być podawane przez centralne wkłucie dożylne. Nie należy podawać równocześnie innych produktów leczniczych za pomocą tego samego zestawu do wlewu dożylnego, którym podawany jest produkt leczniczy. Roztwór należy podawać powoli (z maks. szybkością infuzji: 5-10 ml/min) we wstrzyknięciu lub krótkiej infuzji dożylnej, wyłącznie pacjentom znajdującym się w pozycji leżącej. Z reguły produktu leczniczego nie należy podawać dłużej niż przez 6 h podczas zabiegu pomostowania aortalno-wieńcowego z zastosowaniem krążenia pozaustrojowego.

Nadwrażliwość na aprotyninę lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Pacjenci z dodatnim wynikiem testu na obecność specyficznych dla aprotyniny przeciwciał IgG są narażeni na większe ryzyko wystąpienia reakcji anafilaktycznych podczas leczenia aprotyniną. W związku z tym podawanie aprotyniny jest przeciwwskazane u tych pacjentów. W przypadku, gdy wykonanie testu na obecność specyficznych dla aprotyniny przeciwciał IgG nie jest możliwe przed rozpoczęciem leczenia, przeciwwskazane jest podawanie aprotyniny pacjentom, co do których zachodzi podejrzenie, że byli poddani ekspozycji na aprotyninę w czasie ostatnich 12 m-cy.

Ze względu na możliwość wystąpienia reakcji alergicznej po podaniu aprotyniny należy dokładnie ocenić stosunek ryzyka do korzyści, zwłaszcza, jeśli pacjent otrzymywał aprotyninę w wywiadzie (w tym kleje tkankowe zawierające aprotyninę). Do większości przypadków reakcji anafilaktycznych dochodzi wówczas, gdy ponowna ekspozycja na aprotyninę ma miejsce w ciągu 12 m-cy od pierwszego zastosowania. Tym nie mniej, opisywano pojedyncze przypadki anafilaksji, do której dochodziło po okresie dłuższym niż 12 m-cy. W każdym wypadku należy zapewnić dostęp do odpowiedniego sprzętu medycznego oraz leków na wypadek wystąpienia u pacjenta reakcji anafilaktycznych i alergicznych. Każdy pacjent leczony aprotyniną powinien najpierw otrzymać dawkę testową produktu leczniczego w celu oceny potencjalnego ryzyka wystąpienia reakcji alergicznych. Przed podaniem dawki testowej aprotyniny pacjenta należy zaintubować oraz zapewnić możliwość szybkiej kaniulacji. Dawkę testową należy podawać jedynie na sali operacyjnej. Każdemu pacjentowi należy podać dawkę próbną w ilości 1 ml aprotyniny (5,556 j Ph.Eur; KIU), a następnie obserwować przez co najmniej 10 min. przed podaniem dawki nasycającej. Blokery receptorów histaminowych H1 oraz H2 można podać 15 min. przed dawką próbną. Dawka terapeutyczna może wywołać reakcję anafilaktyczną nawet wówczas, jeśli nie wystąpiły niekorzystne objawy po 1 ml dawce próbnej. Należy wówczas natychmiast przerwać podawanie produktu leczniczego, a jeżeli trzeba - zastosować standardowe dla anafilaksji postępowanie ratunkowe. Wyniki ostatnio opublikowanych badań obserwacyjnych wskazują, że aprotynina może wywołać zaburzenia czynności nerek, szczególnie u pacjentów, u których wcześniej stwierdzono nieprawidłową czynność nerek. Analiza wszystkich zbiorczych danych z badań kontrolowanych placebo u pacjentów poddawanych pomostowaniu aortalno-wieńcowemu wykazała podwyższenie stężenia kreatyniny w surowicy krwi powyżej 0,5 mg/dl względem wartości wyjściowej u pacjentów, u których zastosowano aprotyninę. Dlatego u pacjentów ze stwierdzanymi wcześniej zaburzeniami czynności nerek lub z czynnikami ryzyka (takimi jak jednoczesne leczenie aminoglikozydami) zaleca się uważne rozważenie korzyści względem ryzyka przed podaniem aprotyniny. Istnieją doniesienia o zwiększonej śmiertelności oraz zwiększonym ryzyku wystąpienia niewydolności nerek (w porównaniu z danymi uzyskanymi wcześniej u osób w podobnym wieku) u pacjentów, którym podano aprotyninę w trakcie operacji piersiowego odcinka aorty, u których zastosowano całkowite zatrzymanie krążenia w warunkach głębokiej hipotermii. Z tego względu w tej grupie pacjentów aprotynina musi być stosowana ze szczególną ostrożnością; należy przy tym zapewnić odpowiednie leczenie antykoagulacyjne (heparyna). Dodatkowe wskazówki dotyczące zaleceń odnośnie utrzymywania odpowiedniej antykoagulacji podczas zastosowania krążenia pozaustrojowego przy jednoczesnym podawaniu aprotyniny: czas krzepnięcia po aktywacji (ACT); ACT nie jest standaryzowanym testem koagulacyjnym; wpływ aprotyniny na wynik testu ACT zależy od sposobu jego wykonywania (i innych czynników, takich jak: różne rozcieńczenia i temperatura). Zaobserwowano, że aprotynina w mniejszym stopniu zawyża wyniki uzyskiwane w testach ACT z zastosowaniem koalinu jako aktywatora w porównaniu z testami ACT z zastosowaniem celitu. W oznaczeniach prowadzonych w obecności aprotyniny zaleca się, aby minimalny ACT z zastosowaniem celitu jako aktywatora utrzymywał się na poziomie >750 s w czasie, gdy stosowane jest krążenie pozaustrojowe. Przy zastosowaniu metod z kaolinem minimalny rekomendowany czas ACT wynosi 480 s. Zaleca się, aby standardowa dawka wysycająca heparyny podawana przed kaniulacją serca oraz dodawana do płynów wypełniających aparaturę do krążenia pozaustrojowego wynosiła przynajmniej 350 j. m./kg mc. Pozostałą heparynę należy podawać w równych dawkach, uwzględniając masę pacjenta oraz czas trwania zabiegu. Metodą oznaczania stężenia heparyny, która nie zależy od aprotyniny jest miareczkowanie protaminą. Zapotrzebowanie na heparynę należy oznaczyć przed podaniem aprotyniny, aby ustalić wielkość dawki wysycającej heparyny. Kolejne dawki należy podawać na podstawie wyznaczonych w teście miareczkowym stężeń. Stężenie heparyny w trakcie stosowania krążenia pozaustrojowego nie powinno osiągać wartości poniżej 2,7 U/ml (2,0 mg/kg) lub poniżej wartości wyznaczonych w teście przed podaniem aprotyniny. Neutralizacja działania antykoagulacyjnego heparyny przez protaminę przeprowadzana po zakończeniu stosowania krążenia pozaustrojowego u pacjentów leczonych aprotyniną powinna uwzględniać stały współczynnik do ilości podanej heparyny lub kontrolowanie z wykorzystaniem miareczkowania protaminą. Uwaga: aprotynina nie jest czynnikiem pozwalającym na redukcję dawki heparyny.

Aprotynina w sposób zależny od dawki hamuje działanie leków trombolitycznych, takich jak: streptokinaza, urokinaza i alteplaza (tPA).

Aprotynina może być stosowana w czasie ciąży tylko w przypadkach zagrożenia życia matki. Brak jest danych na temat stosowania leku u kobiet w ciąży. Przenikanie przez łożysko w czasie porodu jest bardzo ograniczone. Brak danych na temat przenikania aprotyniny do mleka kobiet karmiących piersią. W przypadku konieczności podania produktu leczniczego karmiącej matce, powinna ona przerwać karmienie piersią podczas i przez 48 h po zakończeniu podawania aprotyniny.

Zaburzenia ogólne i reakcje w miejscu podania: (bardzo rzadko) reakcje w miejscu wstrzyknięcia lub infuzji zakrzepowe zapalenie żyły w miejscu podania. Zaburzenia serca i zaburzenia naczyniowe: (niezbyt często) niedokrwienie mięśnia sercowego, zamknięcie/zakrzep tętnicy wieńcowej, zawał mięśnia sercowego, wysięk osierdziowy, zakrzepica; (rzadko) zakrzepica tętnic (oraz jej objawy dotyczące narządów takich jak nerki, płuca, mózg); (bardzo rzadko) zator tętnicy płucnej. Zmiany krzepliwości krwi: (bardzo rzadko) rozsiane wykrzepianie śródnaczyniowe, koagulopatia. Zaburzenia układu immunologicznego: (rzadko) reakcje alergiczne, reakcje anafilaktyczne i rzekomoanafilaktyczne; (bardzo rzadko) wstrząs anafilaktyczny (potencjalnie zagrażający życiu). Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (niezbyt często) oliguria, ostra niewydolność nerek, martwica cewek nerkowych.

Objawy przedawkowania lub zatrucia nie są znane. Brak jest specyficznej odtrutki.

Aprotynina jest inhibitorem proteazy o szerokim spektrum i właściwościach antyfibrynolitycznych. Tworząc stechiometryczne kompleksy enzym-inhibitor działa jako inhibitor ludzkiej trypsyny, plazminy, kalikreiny osocza oraz kalikreiny tkankowej przez co w efekcie hamuje fibrynolizę. Aprotynina hamuje kontaktową fazę procesu krzepnięcia, która inicjuje krzepnięcie i stymuluje fibrynolizę. W szczególnej sytuacji operacji z zastosowaniem krążenia pozaustrojowego oraz możliwości aktywacji układu krzepnięcia poprzez kontakt z obcymi dla organizmu powierzchniami, dodatkowe działanie hamujące kalikreinę w osoczu przyczynia się do uzyskania oczekiwanego skutku, jakim jest zminimalizowanie zaburzeń w układzie krzepnięcia i fibrynolizy. Aprotynina moduluje ogólnoustrojową reakcję zapalną związaną z operacją pomostowania aortalnowieńcowego. Reakcja zapalna prowadzi do wielopoziomowej aktywacji układu hemostatycznego, fibrynolitycznego, pobudzenia odpowiedzi humoralnej i komórkowej. Aprotynina poprzez inhibicję mediatorów (kalikreiny, plazminy, trypsyny) wpływa na osłabienie procesu zapalnego, fibrynolizy i tworzenie trombiny.

1 but. 50 ml zawiera stężony roztw. aprotyniny o aktywności 277,8 j. Ph.Eur., co odpowiada 500000 KIU (jednostek inaktywacji kalikreiny).