Lek należy podawać pod kontrolą lekarza mającego doświadczenie w leczeniu ostrych białaczek. Należy bezwzględnie przestrzegać specjalnych procedur monitorowania, opisanych w punkcie Ostrzeżenia specjalne / Środki ostrożności. Zaleca się stosowanie takich samych dawek u dorosłych i u osób w podeszłym wieku. Nowo zdiagnozowana ostra białaczka promielocytowa (APL) z niskim lub pośrednim ryzykiem. Schemat leczenia indukującego remisję. Lek należy podawać dożylnie w dawce 0,15 mg/kg mc./dobę do uzyskania całkowitej remisji. Jeśli nie uzyskano całkowitej remisji do 60. dnia leczenia, należy przerwać podawanie. Schemat leczenia konsolidującego. Lek należy podawać dożylnie w dawce 0,15 mg/kg mc. na dobę przez 5 dni w tyg. Leczenie należy kontynuować przez 4 tyg., a następnie należy je przerwać na 4 tyg.. Łącznie należy podać 4 cykle. Nawracająca/oporna na leczenie ostra białaczka promielocytowa (APL). Schemat leczenia indukującego remisję. Lek należy podawać dożylnie w stałej dawce 0,15 mg/kg mc./dobę codziennie aż do osiągnięcia całkowitej remisji (poniżej 5% blastów obecnych w komórkowym szpiku kostnym bez śladów obecności komórek białaczkowych). Jeśli nie uzyskano całkowitej remisji do 50 dnia leczenia, należy przerwać podawanie. Schemat leczenia konsolidującego. Leczenie konsolidujące należy rozpocząć 3-4 tyg. po zakończeniu leczenia indukującego. Lek należy podawać dożylnie w dawce 0,15 mg/kg mc./dobę, 25 dawek przez 5 dni w tyg. z dwudniową przerwą, powtarzanych przez 5 tyg. Opóźnienie podania, dostosowanie dawki i wznowienie podawania. Leczenie produktem należy tymczasowo przerwać przed planowanym zakończeniem leczenia w momencie, gdy odnotuje się stopień toksyczności 3 lub większy wg ogólnych kryteriów toksyczności uważany za prawdopodobnie związany z leczeniem produktem. Pacjenci, u których wystąpiły reakcje uważane za związane ze stosowaniem produktu, mogą podjąć ponownie leczenie dopiero po ustąpieniu objawów toksyczności lub powrotu do stanu początkowego nieprawidłowości, która spowodowała przerwę. W takich przypadkach leczenie należy wznowić stosując 50% wcześniejszej dawki dobowej. Jeżeli toksyczność nie występuje ponownie w ciągu 7 dni od wznowienia leczenia przy zmniejszonej dawce, można ponownie zwiększyć dobową dawkę do 100% dawki początkowej. Pacjenci, u których ponownie wystąpiła toksyczność, muszą być wykluczeni z leczenia. Nieprawidłowości w zapisie elektrokardiogramów (EKG), zaburzenia stężenia elektrolitów i hepatotoksyczność, patrz punkt Ostrzeżenia specjalne / Środki ostrożności. Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby. Ze względu na brak danych dotyczących stosowania we wszystkich grupach pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby i na możliwość toksycznego działania na wątrobę podczas leczenia produktem leczniczym, należy go stosować ostrożnie u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek. Ze względu na brak danych dotyczących stosowania we wszystkich grupach pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, lek należy stosować ostrożnie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Dzieci i młodzież. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności produktu leczniczego u dzieci w wieku do 17 lat. Aktualne dane dotyczące dzieci w wieku 5-16 lat przedstawiono w ChPL, ale brak zaleceń dotyczących dawkowania. Dane dotyczące dzieci w wieku poniżej 5 lat nie są dostępne.

Lek podawać dożylnie przez 1-2 godziny. W przypadku zaobserwowania reakcji naczynioruchowych czas trwania inf. można wydłużyć do 4 h. Nie jest konieczne zakładanie cewnika do żyły centralnej. Pacjenci muszą być hospitalizowani podczas rozpoczęcia leczenia w związku z objawami choroby oraz w celu zapewnienia odpowiedniego monitorowania. Instrukcja dotycząca przygotowania produktu leczniczego przed podaniem, patrz ChPL.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Pacjenci z APL z niestabilnymi objawami klinicznymi są szczególnie zagrożeni i konieczne jest u nich częstsze monitorowanie stężeń elektrolitów i glikemii oraz częstsze wykonywanie badań laboratoryjnych czynności układu krwiotwórczego, wątroby, nerek i krzepnięcia. Zespół aktywacji leukocytów (Zespół różnicowania APL): u 25% pacjentów z APL leczonych preparatem występowały objawy podobne do zespołu zwanego kwas retinowy - ostra białaczka promielocytowa (RA-APL) lub zespół różnicowania APL, charakteryzujący się gorączką, dusznością, przyrostem masy ciała, naciekami płucnymi z obecnością płynu wysiękowego w opłucnej lub osierdziu wraz z leukocytozą lub bez leukocytozy. Zespół ten może prowadzić do śmierci. Leczenie tego zespołu nie zostało w pełni zbadane, jednak przy pierwszym podejrzeniu zespołu różnicowania APL stosuje się duże dawki steroidów, które wydają się łagodzić objawy podmiotowe i przedmiotowe. Przy pojawieniu się pierwszych objawów sugerujących występowanie zespołu (niewyjaśniona gorączka, duszność i/lub przyrost masy ciała, nieprawidłowe szmery w badaniu osłuchowym klatki piersiowej lub nieprawidłowości wykryte w badaniu radiologicznym), należy natychmiast rozpocząć podawanie dużej dawki steroidów (10 mg deksametazonu dożylnie 2x/dobę) niezależnie od liczby leukocytów i kontynuować przez przynajmniej 3 dni lub dłużej aż do zmniejszenia nasilenia objawów podmiotowych i przedmiotowych. U większości pacjentów nie jest konieczne zakończenie leczenia preparatem podczas leczenia zespołu różnicowania APL. Zaleca się, aby nie dodawać chemioterapii do leczenia steroidami, ponieważ nie ma doświadczeń w jednoczesnym podawaniu steroidów i chemioterapii preparatem podczas leczenia zespołu aktywacji leukocytów. Doświadczenia uzyskane po wprowadzeniu do obrotu sugerują, że podobny zespół może wystąpić u pacjentów z innymi rodzajami nowotworów. Pacjentów tych należy monitorować oraz prowadzić jak opisano powyżej. Nieprawidłowości w zapisie EKG: trójtlenek arsenu może powodować wydłużenie odstępu QT i całkowity blok przedsionkowo-komorowy. Wydłużenie QT może prowadzić do arytmii komorowej typu torsade de pointes, która może zakończyć się śmiercią. Wcześniejsze leczenie antracyklinami może zwiększać ryzyko wydłużenia QT. Ryzyko wystąpienia torsade de pointes wiąże się z zakresem wydłużenia odstępu QT, jednoczesnym podawaniem leków wydłużających odstęp QT (takich, jak leki przeciwarytmiczne klasy Ia i III (np. chinidyna, amiodaron, sotalol, dofetylid), leków antypsychotycznych (np. tiorydazyna), leków przeciwdepresyjnych (np. amitryptylina), niektórych makrolidów (np. erytromycyna), niektórych leków przeciwhistaminowych (np. terfenadyna i astemizol), niektórych antybiotyków chinolonowych (np. sparfloksacyna) i innych poszczególnych leków, o których wiadomo, że zwiększają odstęp QT (np. cyzapryd), torsade de pointes w wywiadzie, istniejącym wcześniej wydłużonym odstępem QT, zastoinową niewydolnością serca, podawaniem diuretyków nie oszczędzających potasu, amfoterycyny B lub innymi stanami powodującymi wystąpienie hipokalemii lub hipomagnezemii. Podczas badań klinicznych u 40% pacjentów leczonych preparatem wystąpił co najmniej jeden wydłużony skorygowany odstęp QT (QTc) powyżej 500 ms. Wydłużenie QTc obserwowano pomiędzy 1. a 5. tyg. po infuzji preparatu, a powrót do wartości wyjściowej obserwowano pod koniec 8. tyg. po infuzji preparatu. U jednego pacjenta (otrzymującego kilka leków jednocześnie, w tym amfoterycynę B) podczas leczenia indukującego nawrotu APL trójtlenkiem arsenu wystąpił bezobjawowy przypadek torsade de pointes. Zalecenia EKG i monitorowania elektrolitów: przed rozpoczęciem leczenia preparatem należy wykonać EKG z 12 odprowadzeniami, badanie stężenia elektrolitów (potas, wapń i magnez) i kreatyniny w surowicy, skorygować istniejące wcześniej nieprawidłowe stężenia elektrolitów oraz - jeśli jest to możliwe - przerwać podawanie leków wydłużających odstęp QT. Pacjenci z czynnikami ryzyka wydłużenia QTc lub czynnikami ryzyka torsade de pointes powinni być monitorowani w sposób ciągły (EKG). W przypadku, gdy QTc jest większe niż 500 ms przed rozważeniem zastosowania preparatu, należy podjąć działania korygujące i za pomocą serii badań EKG ponownie ocenić QTc. Podczas leczenia preparatem należy utrzymywać stężenie potasu powyżej 4 mEq/l, a stężenie magnezu powyżej 1,8 mg/dl. Należy ponownie ocenić pacjentów, u których bezwzględna wartość odstępu QT >500 ms i podjąć natychmiastowe działanie w celu skorygowania jednocześnie występujących czynników ryzyka, oceniając korzyści oraz ryzyko związane z kontynuacją lub przerwaniem leczenia preparatem. Jeśli wystąpi omdlenie, pojawi się szybkie lub nieregularne bicie serca, pacjent musi być hospitalizowany i monitorowany w sposób ciągły. Należy ocenić stężenie elektrolitów w surowicy i tymczasowo - aż do spadku odstępu QTc poniżej 460 ms, skorygowania nieprawidłowych poziomów elektrolitów, niewystępowania omdleń i nieregularnego rytmu serca - przerwać leczenie preparatem. Nie ma danych dotyczących wpływu preparatu na odstęp QTc podczas infuzji. Podczas leczenia indukującego i konsolidującego EKG należy wykonywać 2x w tyg., a w przypadku pacjentów niestabilnych klinicznie - częściej. Dostosowanie dawki: leczenie preparatem należy przerwać, dostosować lub zakończyć przed planowanym zakończeniem leczenia w momencie, gdy odnotuje się stopień toksyczności 3, związany z leczeniem preparatem lub wyższy wg CTC (National Cancer Institute Common Toxicity Criteria, wersja 2). Pacjenci, u których wystąpiły reakcje uważane za związane ze stosowaniem preparatu, mogą podjąć ponownie leczenie dopiero po ustąpieniu objawów toksyczności lub powrotu nieprawidłowości, które spowodowały przerwę, do stanu wyjściowego. W takich przypadkach leczenie należy wznowić stosując 50% wcześniejszej dawki dobowej. Jeżeli toksyczność nie występuje ponownie w ciągu 3 dni od wznowienia leczenia przy zmniejszonej dawce, można ponownie zwiększyć dobową dawkę do 100% dawki początkowej. Pacjenci, u których ponownie wystąpiła toksyczność, muszą być wykluczeni z leczenia. Badania laboratoryjne: podczas fazy leczenia indukującego stężenia elektrolitów i glukozy we krwi, parametry hematologiczne, czynności wątroby, nerek i krzepnięcia należy badać u pacjentów przynajmniej 2x w tyg., a w przypadku pacjentów niestabilnych klinicznie częściej. Podczas fazy konsolidacyjnej leczenia badania takie należy wykonywać przynajmniej raz w tygodniu. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby: nie prowadzono badań bezpieczeństwa i skuteczności preparatu u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek i wątroby. Szczególną ostrożność należy zachować w przypadku podawania preparatu pacjentom z niewydolnością nerek, ponieważ arsen jest wydalany z organizmu głównie przez nerki. Pacjenci w podeszłym wieku: istnieją ograniczone dane dotyczące stosowania preparatu u pacjentów w podeszłym wieku. U pacjentów w podeszłym wieku istnieje większe ryzyko osłabienie czynności nerek. W przypadku tych pacjentów należy zachować szczególną ostrożność, ponieważ arsen jest wydalany z organizmu głównie przez nerki. Hiperleukocytoza: u niektórych pacjentów w czasie leczenia preparatem występuje hiperleukocytoza (ł10x103/µl). Wydaje się, że nie istnieje związek pomiędzy wyjściową liczbą białych krwinek (WBC) a wystąpieniem hiperleukocytozy, jak również nie istnieje korelacja pomiędzy wyjściową liczbą WBC a maks. wartościami WBC. Hiperleukocytozy nigdy nie leczono za pomocą dodatkowej chemoterapii. Hiperleukocytoza zanikała podczas dalszego podawania preparatu. Wartości WBC podczas leczenia konsolidującego nie były tak duże, jak podczas leczenia indukującego i wynosiły <10x103/µl, z wyjątkiem jednego pacjenta, u którego wartość WBC podczas leczenia konsolidującego wynosiła 22x103/µl. Leukocytoza wystąpiła u dwudziestu pacjentów (50%), jednak u wszystkich tych pacjentów liczba WBC malała lub ulegała normalizacji do czasu remisji w obrazie szpiku i nie było konieczne stosowanie cytotoksycznej chemoterapii lub leukoferezy.

Nie przeprowadzono formalnej oceny interakcji farmakokinetycznych pomiędzy preparatem a innymi lekami. Podczas leczenia preparatem można spodziewać się wydłużenia odstępu QT/QTc. Donoszono też o przypadkach torsade de pointes i całkowitego bloku serca. U pacjentów, którzy przyjmują lub wiadomo, że wcześniej przyjmowali leki powodujące hipokalemię lub hipomagnezemię, takie jak diuretyki lub amfoterycynę B, może być większe ryzyko torsade de pointes. Zaleca się ostrożność podczas podawania preparatu z innymi lekami, które powodują wydłużenie odstępu QT/QTc, takimi jak antybiotyki makrolidowe, antypsychotyczna tiorydazyna lub leki powodujące wystąpienie hipokalemii lub hipomagnezemii. Dodatkowe informacje o preparatach wydłużających QT podano w punkcie Ostrzeżenia specjalne/Środki ostrożności. Wpływ preparatu na skuteczność innych leków przeciwbiałaczkowych nie jest znany.

W badaniach na zwierzętach wykazano, że trójtlenek arsenu ma działanie embriotoksyczne i teratogenne. Nie prowadzono badań z udziałem kobiet w ciąży leczonych preparatem. Jeśli preparat jest stosowany podczas ciąży, lub jeśli pacjentka zajdzie w ciążę podczas przyjmowania leku, musi być poinformowana o potencjalnym szkodliwym działaniu na płód. Podczas leczenia preparatem mężczyźni i kobiety w wieku rozrodczym muszą stosować skuteczną antykoncepcję. Arsen jest wydzielany do mleka kobiecego. W związku z możliwością wystąpienia poważnych reakcji niepożądanych u niemowląt karmionych piersią przez pacjentki przyjmujące preparat, przed rozpoczęciem oraz w trakcie terapii preparatem należy przerwać karmienie piersią.

Podczas badań klinicznych związane z leczeniem reakcje niepożądane 3. i 4. stopnia wg skali CTC wystąpiły u 37 % pacjentów. Do najczęściej zgłaszanych działań należy hiperglikemia, hipokaliemia, neutropenia oraz zwiększenie aktywności aminotransferazy alaninowej (AlAT). Leukocytoza wystąpiła u 50% pacjentów z APL i była odnotowana raczej w ocenie hematologicznej, a nie raportowana jako działania niepożądane. Przypadki ciężkich reakcji niepożądanych były częste (1-10%) i spodziewano się ich w tej populacji. Takie przypadki ciężkich reakcji niepożądanych, związanych z preparatem obejmowały zespół różnicowania APL (3), leukocytozę (3), wydłużenie odstępu QT (4, 1 przypadek z torsade de pointes), migotanie/trzepotanie przedsionków (1), hiperglikemię (2) oraz różne przypadki ciężkich reakcji niepożądanych związanych z krwotokiem, zakażeniami, bólem, biegunką i nudnościami. Zwykle, pojawiające się w związku z leczeniem działania niepożądane miały tendencję do zanikania wraz z upływem czasu, co prawdopodobnie można tłumaczyć łagodzeniem choroby podstawowej. Pacjenci wykazywali tendencję do lepszego tolerowania leczenia konsolidującego i podtrzymującego, niż leczenia indukującego. Prawdopodobnie wynika to z mylenia działań niepożądanych z niekontrolowanym rozwojem choroby na początku leczenia i jednoczesnym podawaniem mnóstwa leków koniecznych dla opanowania objawów i choroby. Poniżej podano wykaz reakcji niepożądanych na lek 3 i 4 stopnia, odnotowanych u 107 pacjentów leczonych preparatem podczas badań klinicznych. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (często) neutropenia, trombocytopenia; (niezbyt często) neutropenia z gorączką, leukocytoza, leukopenia. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (często) hiperglikemia, hipokalemia; (niezbyt często) hipermagnezemia, hipernatremia, kwasica ketonowa. Zaburzenia układu nerwowego: (często) parestezje. Zaburzenia serca: (niezbyt często) wysięk osierdziowy, częstoskurcz. Zaburzenia naczyń: (niezbyt często) zapalenie naczyń. Zaburzenia oddechowe, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) ból związany z zapaleniem opłucnej, duszność; (niezbyt często) krwawienie płucne, wysięk opłucny, niedotlenienie tkanek. Zaburzenia żołądkowo-jelitowe: (niezbyt często) biegunka. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (niezbyt często) świąd, rumień. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe, tkanki łącznej i kości: (często) ból kości, ból stawów; (niezbyt często) ból mięśni. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) gorączka, zmęczenie; (niezbyt często) ból w klatce piersiowej, ból. Badania: (często) wydłużenie odstępu QT w zapisie EKG, zwiększenie aktywności A1AT, zwiększenie aktywności aminotransferazy asparaginianowej - AspAT; (niezbyt często) hiperbilirubinemia, hipermagnezemia. Podczas leczenia preparatem u 13 z 52 pacjentów biorących udział w badaniach APL wystąpił co najmniej jeden objaw zespołu różnicowania APL, charakteryzującego się gorączką, dusznością, zwiększeniem masy ciała, naciekami płucnymi i obecnością płynu wysiękowego w opłucnej lub osierdziu, z leukocytozą lub bez leukocytozy. Podczas leczenia indukującego u 27 pacjentów wystąpiła leukocytoza (WBC ł10x103/µl), u 4 z nich wartości przekraczały 100 000/µl. Pomiary wyjściowe liczby białych krwinek (WBC) nie korelowały z rozwojem leukocytozy podczas badania, a wartości WBC podczas leczenia konsolidującego nie były tak wysokie, jak podczas leczenia indukującego. Podczas tych badań leukocytozy nie leczono chemioterapią. Leki stosowane do zmniejszenia liczby białych krwinek często nasilają toksyczność związaną z leukocytozą i żadne standardowe podejście nie było skuteczne. Jeden pacjent leczony w ramach programu zezwalającego na użycie leku przed jego zarejestrowaniem (tzw. compassionate use) zmarł z powodu udaru niedokrwiennego mózgu. Miało to związek z leukocytozą, która wystąpiła po leczeniu lekami chemoterapeutycznymi zastosowanymi w celu zmniejszenia liczby WBC. Zalecanym podejściem jest obserwacja, a interwencję stosuje się jedynie w wybranych przypadkach. Wskaźnik śmiertelności w badaniach zasadniczych w związku z krwotokiem, któremu towarzyszy rozsiane wykrzepianie wewnątrznaczyniowe (DIC) był bardzo częsty (>10%). Było to zgodne z wcześniejszymi doniesieniami o śmiertelności w piśmiennictwie. Trójtlenek arsenu może powodować wydłużenie odstępu QT. Wydłużenie QT może prowadzić do arytmii komorowej typu torsade de pointes, która może zakończyć się śmiercią. Ryzyko torsade de pointes wiąże się z zakresem wydłużenia odstępu QT, jednoczesnym podawaniem leków wydłużających odstęp QT, torsade de pointes w wywiadzie, istniejącym wcześniej wydłużeniem odstępu QT, zastoinową niewydolnością serca, podawaniem diuretyków nie oszczędzających potasu lub innymi stanami powodującymi wystąpienie hipokaliemii lub hipomagnezemii. U jednej pacjentki (otrzymującej kilka leków jednocześnie, w tym amfoterycynę B) wystąpił bezobjawowy przypadek torsade de pointes podczas leczenia indukującego nawrotu APL trójtlenkiem arsenu. Pacjentka przeszła do fazy leczenia konsolidującego bez dalszych objawów wydłużenia odstępu QT. Neuropatia obwodowa charakteryzująca się parestezją/zaburzeniem czucia jest częstym i dobrze poznanym wynikiem działania arsenu obecnego w otoczeniu. Jedynie dwóch pacjentów wcześniej przerwało leczenie w związku z tym działaniem niepożądanym, a jednemu z nich w kolejnym protokole podano dodatkowo preparat. U 44% pacjentów wystąpiły objawy, które mogły się wiązać z neuropatią. W większości objawy miały charakter łagodny do umiarkowanego i były odwracalne po przerwaniu leczenia preparatem. Poniższe zdarzenia niepożądane - które występowały w czasie stosowania preparatu po wprowadzeniu do obrotu - opisano, biorąc pod uwagę częstość występowania, nasilenie i możliwy związek przyczynowy ze stosowaniem preparatu. Wszystkie występowały niezbyt często. Zakażenia i infestacja: posocznica, zapalenie płuc, półpasiec (Herpes zoster). Zaburzenia krwi i układu chłonnego: niedokrwistość. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: odwodnienie, zatrzymanie płynów. Zaburzenia psychiczne: stan splątania. Zaburzenia układu nerwowego: drgawki, zawroty głowy. Zaburzenia oka: nieostre widzenie. Zaburzenia serca: niewydolność serca, tachykardia komorowa, ekstrasystolia komorowa. Zaburzenia naczyń: niedociśnienie. Zaburzenia oddechowe, klatki piersiowej i śródpiersia: nietypowe zapalenie płuc. Zaburzenia żołądkowo-jelitowe: wymioty, bóle brzucha. Choroby skóry i tkanki podskórnej: obrzęk twarzy, wysypka. Choroby nerek i dróg moczowych: niewydolność nerek. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: obrzęk, dreszcze. Badania: zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi, zwiększenie masy ciała.

Jeśli objawy sugerują wystąpienie ostrej toksyczności arsenu (np. konwulsje, osłabienie mięśni i splątanie) należy natychmiast przerwać podawanie preparatu i można rozważyć włączenie terapii chelatującej penicylaminą w dawce dobowej Ł1 g/dobę. Czas leczenia penicylaminą należy oszacować, biorąc pod uwagę wartości związków arsenu w moczu w badaniach laboratoryjnych. W przypadku pacjentów, którzy nie mogą przyjmować leków doustnie, można rozważyć podawanie domięśniowe dimerkaprolu w dawce 3 mg/kg mc. co 4 h, aż do ustąpienia toksyczności bezpośrednio zagrażającej życiu. Następnie można podać doustnie penicylaminę w dawce dobowej Ł1 g/dobę. W przypadku koagulopatii zaleca się doustne podawanie jako środka chelatującego kwasu dimerkaptobursztynowego (DMSA, Succimer) 10 mg/kg mc. lub 350 mg/m2 pc. co 8 h przez 5 dni, a następnie co 12 h przez 2 tyg. W przypadku pacjentów z ciężkim, ostrym przedawkowaniem arsenu należy rozważyć zastosowanie dializy.

Preparat został dopuszczony do obrotu w „wyjątkowych okolicznościach”. Oznacza to, że ze względu na rzadkie występowanie choroby nie było możliwe uzyskanie pełnej informacji dotyczącej tego leku. Europejska Agencja ds. Leków dokona przeglądu nowych informacji o leku raz do roku i treść ChPL zostanie uzupełniona, jeśli to będzie konieczne. Mechanizm działania: mechanizm działania preparatu nie został jeszcze całkowicie poznany. Trójtlenek arsenu powoduje zmiany morfologiczne i fragmentację kwasu deoksyrybonukleinowego (DNA) charakterystyczne dla apoptozy w ludzkich komórkach białaczki promielocytowej NB4 in vitro. Ponadto trójtlenek arsenu powoduje uszkodzenie lub degradację białka fuzji białaczki promielocytowej/receptora alfa kwasu retinowego (PML/RAR-alfa).

1 ml koncentratu do sporządzenia roztworu do infuzji zawiera 1 mg trójtlenku arsenu.